[One Shot] จะกอดเธอไปจนเช้า (Mayuki)

เธอเชื่อไหมความรักเหมือนทำให้เราหลับตา

ปล่อยหัวใจช้าๆล่องลอยข้ามคืนแห่งฝัน

 

22.30 .

 

          “สวัสดีค่ะ พยากรณ์อากาศประจำวันที่ 24 มกราคม 2559 ทางกรมอุตุนิยมวิทยาได้ประกาศเตือนภัย ในเรื่องของอากาศที่แปรปรวน ซึ่งเกิดจากการเคลื่อนตัวของความกดอากาศสูงรุนแรงจากประเทศจีน ส่งผลให้อุณหภูมิลดต่ำลงถึง 0-4 องศาเซลเซียส และมีความเป็นไปได้ที่จะเป็นเช่นนี้ไปอีกประมาณ 2-3 วันค่ะ”

 

ปิ๊บ!

 

          “เห้อ~ หนาวจริงๆนั่นแหละ” สาวร่างสูงในชุดนอนตัวบางบ่นกับตัวเองเบาๆขณะกำลังนั่งไขว่ห้างอยู่บนโซฟา เบื้องหน้ามีเพียงโทรทัศน์จอแบนยี่สิบสี่นิ้วที่เพิ่งถูกสั่งการให้ปิดลงด้วยรีโมทอินฟาเรด ก่อนที่บรรยากาศรอบตัวจะเงียบสงัด เสียงลมหนาวเริ่มพัดมากระทบหน้าต่างเป็นระยะๆ

 

          ‘วันนี้พวกรุ่นน้องมีมินิไลฟ์ที่ไทยนี่นา ถ้าเป็นที่นั่นอากาศคงเย็นสบายกำลังดีแน่ๆ นึกแล้วก็อยากไปเที่ยวจัง

 

        “อาพอไม่มีงานก็ไม่รู้จะทำอะไรดีเลย เหงาด้วย” การทำงานตลอดเวลาดูจะกลายเป็นเรื่องปกติสำหรับสาวร่างสูงคนนี้ไปเสียแล้ว เพราะเธอคือ คาชิวากิ ยูกิ ไอดอลระดับแนวหน้าสังกัด AKB48 วงไอดอลสาวที่โด่งดังไปจนถึงระดับโลก และดูท่าว่าวันนี้ตารางงานของเธอจะไม่แน่นเท่าไหร่นัก

 

ตื่อดึ๊ง!

 

          เสียงแจ้งเตือนข้อความจากโทรศัพท์มือถือดังขึ้นท่ามกลางความเงียบ ยูกิผู้ซึ่งเป็นเจ้าของจึงรีบหยิบขึ้นมาดูทันที ชื่อของผู้ส่งคือ วาตานาเบะ มายุ ไอดอลระดับแนวหน้าแห่ง AKB48 เหมือนกับยูกิ และเป็นอีกหนึ่งคนที่สนิทสนมกับยูกิมาก มากเสียจนตัวแทบติดกันตลอดเวลา

 

 [ยูกิรินนนน หนาวอ่ะ]

 

          ‘เอิ่ม แค่นี้อ่ะนะ

 

แต่กๆๆๆ

 

          ยูกิทำสีหน้าเหนื่อยใจเล็กน้อยก็จะใช้นิ้วกดลงบนแป้นพิมพ์มือถือยิกๆเพื่อตอบกลับ

 

[ต้องการอะไรเอ่ย]

 

ตื่อดึ๊ง!

 

[ต้องการคนกอด ขอกอดหน่อย -///-]

 

          ข้อความของมายุที่ตอบกลับมานั้นทำเอาหัวใจคนอ่านแทบหลุดจากอก ยูกิเมื่อได้เห็นดังนั้นก็ใบหน้าขึ้นสีอย่างควบคุมไม่ได้ก่อนจะสะบัดหัวไล่ความคิดแล้วตอบกลับอีกครั้ง

 

แต่กๆๆๆ

 

[ถ้ามายุอยู่ตรงนี้ก็อาจจะกอดได้อยู่นะ แต่กอดไม่ได้นี่สิ]

 

ตื่อดึ๊ง!

 

[ตอบเร็วดีจัง]

 

แต่กๆๆๆ

 

[เพราะว่างสุดๆไงล่ะ]

 

ตื่อดึ๊ง!

 

[อยู่บ้านรึเปล่า]

 

แต่กๆๆๆ

 

[ใช่ ฉันอยู่บ้าน]

 

ตื่อดึ๊ง!

 

[ฉันก็อยู่บ้านเหมือนกันบ้านเธอน่ะ :P]

 

          ข้อความที่ตอบกลับล่าสุดของมายุที่เพียงแค่ขึ้นแสดงบนหน้าจอ ทำให้ยูกิที่คอยมองดูอยู่ถึงกับสะดุ้งและเบิกตากว้าง เจ้าตัวไม่แม้แต่จะหยิบมือถือขึ้นมาตอบกลับ แต่กลับเดินไปที่ประตูบ้านเพื่อตรวจดูว่าข้อความนั้นเป็นเรื่องจริงหรือไม่

 

ตึกๆๆๆ

 

        “ไม่มีแฮะ” ยูกิพูดออกมาเบาๆ

 

ตื่อดึ๊ง!

 

          เสียงแจ้งเตือนข้อความเข้าที่คุ้นเคยดังขึ้น แม้จะอยู่ห่าง แต่เพราะความเงียบทำให้เจ้าของมือถือพอได้ยินเล็กน้อย ยูกิเร่งฝีเท้าเพื่อกลับไปดูข้อความ

 

[หาอะไรอยู่น่ะ]

 

          เป็นอีกครั้งที่ยูกิได้รับข้อความชวนสะพรึงจากมายุ ทำให้เจ้าตัวต้องรีบหันซ้ายหันขวา มองรอบๆเพื่อหาว่าเจ้าของข้อความนั้นคอยมองอยู่ตรงไหน ถึงได้รู้ว่าเธอกำลังหาอยู่

 

          “ฉันอยู่นี่”

 

          เสียงใสดังมาจากด้านหลังโซฟาซึ่งเป็นที่ตั้งของห้องนอน ยูกิหันขวับไปตามเสียง แล้วก็พบกับหญิงสาวร่างเล็กหน้าตาน่ารักในชุดลำลองเสื้อยืดสีขาวและยีนส์ขาสั้น

 

         “มายุ?!” ภาพที่เห็นทำเอายูกิอึ้งไปชั่วขณะ

 

          “หนาวอ่ะ กอดหน่อย” เสียงใสดังขึ้นอีกครั้งแต่เปลี่ยนเป็นน้ำเสียงออดอ้อน อีกทั้งมายุยังทำท่าอ้าแขนรอรับอ้อมกอดอย่างเต็มที่

 

          แต่ยูกิกลับยกโทรศัพท์มือถือในมือขึ้นมากดยิกๆก่อนจะเอามาแนบหู

 

        “ทำอะไรอ่ะ” มายุถามขึ้นอย่างงุนงง

 

         “แจ้งตำรวจว่ามีคนมาบุกบ้าน – –

 

        “ใจร้าย -3-

 

          “ก็มันจริงมั๊ยล่ะ แล้วนี่เข้ามานานยัง”

 

          “ก็ซักพักใหญ่ๆอ่ะนะ”

 

          “นี่ตกลงกะจะยึดกุญแจสำรองไปเลยใช่ป้ะ – – แล้วว่างแล้วหรอถึงมาได้อ่ะ”

 

          “ไม่หรอก มีนัดอัดรายการตอนเที่ยงคืนครึ่งอีก”

 

          “เธอควรจะเตรียมตัว หรือไม่ก็ใช้เวลานี้ไปพักผ่อนนะ มาบ้านฉันก็เหนื่อยเปล่า เสียเวลาอีก”

 

          “ก็แค่เห็นหน้ายูกิรินฉันก็หายเหนื่อยแล้ว -///-

 

          “o///o เอ่ออ่าเอาเป็นว่าไปนั่งก่อนละกัน จะดื่มอะไรดีล่ะ”

 

           “อื้ม อะไรก็ได้^^

 

          หลังจากนั้นไม่นานยูกิก็เดินออกมาจากห้องครัวพร้อมกับแก้วกระเบื้องลายปอมปอมปุริน แก้วประจำของมายุ ที่ของเหลวภายในแก้วส่งกลิ่นหอมและมีควันลอยขึ้นมาเล็กน้อย

 

         “อ่ะ โกโก้ร้อน”

 

          “อาริกาโตะโกซายยยมาซซซซสึ~” 

 

          ยูกิที่ยืนแก้วให้แล้วก็เดินอ้อมโซฟามานั่งลงข้างๆมายุ ก่อนจะใช้มือเท้าคางมองมายุที่ยกโกโก้ดื่มด้วยสายตาเอ็นดู

 

หวืดดดดด  หวืดดดด~

 

          เสียงสั่นของโทรศัพท์มายุดังขึ้น เมื่อเห็นดังนั้นมายุก็ยกขึ้นมาแนบหู ก่อนจะปลีกตัวออกไปคุยโทรศัพท์ จนเวลาผ่านไปราว 2-3 นาที มายุก็กลับมานั่งข้างยูกิอีกครั้ง

 

          “มีข่าวดีจะบอกกล่ะ~” มายุยิ้มไปพูดกับยูกิไป

 

          “อะไรหรอ”

 

          “วันนี้ฉันไม่มีงานแล้วล่ะ จนถึงพรุ่งนี้ตอนบ่ายเลย^^

 

          “อ้าว ถูกยกเลิกหรอ”

 

          “อื้ม เพราะงั้นคืนนี้ขอค้างที่นี่ล่ะนะ”

 

         “เอ๋!!!!!

 

          “ก็ขี้เกียจกลับบ้านตัวเองแล้วอ่ะ ฉันไปนอนอุ่นเตียงให้ยูกิรินมาแล้วด้วยนะ^^

 

 

          “อะ อุ่นเตียง?”

 

          “ช่ายยยย นอนจนเกือบจะเผลอหลับแหนะ~

 

          “ทำตามสบายมากเกินไปแล้ว นี่บ้านใครเนี่ย”

 

          “บ้านของเราไงงงง ป่ะนอนกัน อ้ะ ไม่ต้องห่วงนะฉันอาบน้ำแล้ว” มายุพูดจบและไม่รอให้ยูกิพูดต่อ จัดการดึงแขนยูกิให้เดินตามไปยังห้องอย่างรวดเร็ว

 

          “ดะ เดี๋ยวๆ มายุ!

 

.

 

.

 

.

 

          “นะ ไหนว่าจะนอนไง” ร่างสูงผู้ซึ่งอยู่สภาพถูกร่างเล็กคร่อมอยู่พูดขึ้น และเบือนหน้าอันแดงก่ำ หลบสายตาอีกคน

 

          “มีเรื่องต้องทำก่อนหน้านั้นไม่ใช่หรอ” ร่างเล็กเอ่ยขึ้นเสียงแผ่วเบาแต่น้ำเสียงช่างหวานละมุนละไม

 

          “ถะ ถ้าไม่พูด ฉันก็ไม่รู้หรอกนะ มีเรื่องอะไรแบบนั้นด้วยหรอ?”

 

          “ถ้างั้นฉันจะทำให้ดูก่อนละกัน -///-

 

จุ๊บ

 

         เสียงของริมฝีปากประกบริมฝีปาก ลมหายใจอุ่นๆเข้าปะทะกัน มายุค่อยๆเริ่มกดริมฝีปากลงไปหนักขึ้นทีละน้อย ยูกิที่ไม่อาจต้านทานได้ จึงตอบรับจุมพิศอันร้อนแรง จังหวะหัวใจของเธอเต้นถี่ไม่ยอมหยุด ใบหน้าร้อนผ่าวลามจนถึงหู ปลายเท้าเกร็ง และหายใจรุนแรง จนกระทั่งมือทั้งสองของทั้งคู่ค่อยๆสอดประสานกันอย่างช้าๆ ทุกอย่างถูกปล่อยให้ดำเนินไปตามอารมณ์ บรรยากาศที่เงียบสงัดยังคงไม่เปลี่ยนไป เพียงแต่ที่เพิ่มมาคือเสียงครางเบาๆที่เล็ดลอดออกมาโดยไม่ได้ตั้งใจ อากาศหนาวเหน็บนั้นไม่มีผลต่อคนสองคน ในเมื่อไออุ่นจากกายของทั้งสองต่างแผ่ปกคลุมให้แก่กัน

 

          “ฮ่าแฮ่กๆ”

 

          “ยังไม่ค่อยเข้าใจเลย ขออีกรอบได้รึเปล่า?” หลังจากริมฝีปากทั้งสองผละออกจากกัน ยูกิรินก็พูดขึ้นทันที

       

           “อื้ม”

 

 จุ๊บ

 

          “อื๊อ~

 

          “อีกทีนะ

 

จุ๊บ

 

          “แฮ่กๆๆ”

 

          “อีกทีนะ

 

          “อีกทีนะอีกทีอีกที

 

.

 

.

 

.

 

         “นี่” มายุเรียกยูกิที่นอนอยู่บนเตียงด้วยกันภายใต้ผ้าห่มที่ห่อหุ้มร่างกายเปลือยเปล่าของทั้งสอง

 

          “ว่าไง?” ยูกิที่นอนตะแคงเล่นผมมายุอยู่ตอบกลับเบาๆ

 

          “ตั้งแต่ฉันมา เรายังไม่ได้กอดกันเลยนะ ทั้งๆที่นั่นเป็นจุดประสงค์แรกเริ่มของฉันแท้ๆ”

 

          “แล้วไอ้สิ่งที่เราทำกันก่อนหน้านี้ไม่ใช่ว่ามันมากกว่าการกอดไปแล้วหรอ” ยูกิเลิกคิ้วถามทีเล่นทีจริง

 

          “มะ มันก็ใช่นะ -//- แต่อยากได้กอดอุ่นๆที่มีแต่ยูกิรินเท่านั้นที่ทำได้น่ะ”

 

          “มีแต่ฉันที่ทำได้? ไม่เห็นรู้เลย”

 

          “เพราะเป็นกอดของยูกิริน ที่ไม่มีใครคนไหนจะทำอุ่นเท่าได้ไง ต้องเป็นยูกิรินคนเดียว”

 

          “งะ งั้นเลยหรอ o//o ถ้างั้น

 

ฟึ่บ!

 

          “อุ่นจังอุ่นไปถึงหัวใจเลย

 

          ฉันเองก็อยากกอดมายุแบบนี้เหมือนกัน จะกอดเธอไปตลอดทั้งคืนจนเช้าเลยนะ เด็กน้อยของฉัน

 

____________________________________________________________________________________________________

 

แต่งไว้นานมากตั้งแต่อากาศแปรปรวน ที่เริ่มหนาวจัดจนออกข่าว กระทั่งตอนนี้หายหนาวจนร้อนตับแตกแล้วเพิ่งนึกได้ว่าแต่งค้างไว้เลยเพิ่งลงค่ะ55555

ท่อน 18+ หายไปไหนนน !!!!   เขินนนน 

น้องหนูมายุกับคุณแม่ ไม่ได้เห็นโมเม้นต์บ่อยๆเหมือนแต่ก่อน  ขอบคุณที่แต่งฟิคให้อ่านค่ะ

โอ๊ยยยย อ่านไป ฟินไป อ๊ากกกกก ><

 

ว่าแต่ ช๊อต 18+ หายไปไหนกัน   

ย้วยบุกบ้านกิรินมาเพื่อกอดเนี่ยนะแหม5555

ย้วยกลายเป็นผู้รุกยูกิรินทั้งบ้านทั้งใจเลย ฮิ้วววววววว 

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด

 

ทีมพี่กรเคะค่ะ อยากได้แบบนี้นานแล้ว

#กรีดร้องราวกับได้ไปผุดไปเกิด

 

มีฉากนั้นจะเป็นพระคุณกับชิปเปอร์คนนี้มากเลยนะคะ

โอเนไกชิมัส #กราบเบญจางคประดิษญ์

แหมะ มายุ แอบเข้าบ้านคนอื่นไม่ดีเลยนะคะ แล้วที่บอกว่าจะกอดเนี่ยข้ออ้างทั้งนั้นอย่างกดยูกิอะดิไม่ว่า หมั่นไส้แรง!!

งื้ออ ยูกิรินคืออ้อมกอดที่อบอุ่นของมายุ 555 แต่ไอ้อก่อนหน้านั้นไม่ใช่กอดใช่มั้ย อิอิ

ว่าแต่มายุเข้ามาเงียบๆเลยนะ 555 กุญแจสำรองบ้านยูกินี่ริบไว้ตลอดสิน้าา

น่ารักมากๆเลยค่ะ ><

มายุเมะ มายุเมะ มายุเมะ!!!!
เป็นอะไรที่ดีงามมมม อยากอ่านแบบนี้มากกกแต่หายากเหลือเกินส่วนมากมีแต่ยูกิกดนางค่ะ ขอบคุณค่ะที่แต่งมาให้อ่าน เรื่องต่อไปก็ขอแนวนี้อีกนะคะ // โดนถีบ

ท่อน 18+ หายไปไหนนน !!!!   เขินนนน 

น้องหนูมายุกับคุณแม่ ไม่ได้เห็นโมเม้นต์บ่อยๆเหมือนแต่ก่อน  ขอบคุณที่แต่งฟิคให้อ่านค่ะ

พี่กรไม่เคยชนะมายุสักเรื่องอ่ะ 555555555 ย้วยบุก