[SF] PASSIONATE HOTEL (Wmatsui) – SP: fragrantly love 20.03.14

CH.1 BREAK THE ICE 

ตึก ตึก ตึก เสียงวิ่งของใครบางคนทำให้ หญิงสาวที่กำลังคุยงานกับเซฟอยู่ในครัวนั้น ถึงกับหันมาตามเสียงฝีเท้าที่ดูเหมือนจะมีเรื่องด่วนมาก ไม่งั้นคงไม่ลงมาตามถึงที่แผนกครัวเช่นนี้

ไอคุณจูริตันคะ โทรหาแล้วก็ไม่รับ เห็นไหมต้องถ่อลงมาห้องครัวเนี่ย เสียเวลาทำงานฉันนะเฟ้ย”
 

“เอิ่มมม  ก็คุยงานเนี่ยอะ ชะโงกมองมั่งสิ มาถึงก็บ่นๆๆๆ แก่แล้วหรอไงฟร่ะ   แล้วตกลงมีไรอะ ไอคุณย้วยยยย “
 

ลุงยูให้ฉันมาตามแกไปหา บอกว่ามีเรื่องด่วนมาก  ไปละ”  พูดยังไม่ทันจบ มายุก็เดินหนีไปเลย จูรินะ ได้แต่เกาหัวตัวเอง อะไรของมัน พูดเสร็จก็ไป ยังไม่ทันได้อ้าปากถามอะไรเลย จูรินะเลยเดินไปขึ้นลิฟต์แล้วกดหมายเลขชั้นที่เป็นแหล่งของผู้บริหารทันที

 

ห้องยูโกะ

“ลุงยู เค้าเข้าไปละนะ” จูรินะ ตะโกนบอกคนที่อยู่ในห้อง  พร้อมเปิดประตูเข้าไปทันที

 

“ก็เข้ามาสิ ใครสั่งไม่ให้แกเข้ามาละ มันมีป้ายติดหรอว่า ห้ามจูรินะ เข้า  ฮ่าๆๆๆๆ “
 

“เชอะ กัดได้กัดดีนะ ดูสิเก้าอี้พรุนไปหมดละ อ่ะ แล้วมีไรอะ ว่ามาสิ ย้วยบอกให้รีบมาด่วนๆๆ “
 

“เออใช่ ลืมเลยนะเนี่ย ก็คือเพื่อนของเนี้ยงๆอะ เขาเพิ่งเรียนจบแล้วกำลังจะกลับมาญี่ปุ่น ก็เลยอยากให้แกไปรับหน่อย แล้วก็ที่พัก

อะให้พักโรงแรมเราไปเลย ห้องข้างๆแกอะ ว่างไม่ใช่หรอ ชั้นกับย้วยก็งานยุ่งมาก เคลียร์คิวให้ว่างไม่ได้เลย ดังนั้นก็เลยส่งแกไปรับและเทคแคร์เขาไง” ยูโกะบอกจูรินะ ที่คิ้วจะเป็นเส้นเดียวกันอยู่แล้ว

 

“เพื่อนของพี่ฮารุนะ งั้นก็เป็นดาราด้วยนะสิ เฮ้อ หวังว่าคงไม่เรื่องมากนะ ส่วนเรื่องห้องไม่มีปัญหาอะไรหรอก แล้วทำไมฉันต้องไปรับด้วยอะ ตำแหน่งรองประธานนี่ ต้องเป็นสารถีไปรับคนด้วยหรอคะ ท่านประธาน? ” จูรินะ กัดฟันพูดกับคำหลังสุดเล็กน้อย
 

“ก็เป็นดาราอะแหละ แกอาจจะไม่รู้จักก็ได้นะ แกมันไม่ใช่พวกบ้าดาราไม่ใช่หรอ เอาเถอะน่า พรุ่งนี้เวลา 10.00 . หน้าร้าน xxx ที่สนามบิน อย่าลืมไปรับละ อ้อ เนี้ยงๆฝากมาบอกว่า แกต้องใส่หมวกลายหมาไปด้วย เพื่อนของเนี้ยงๆ จะได้รู้ว่าเป็นแกไปรับ” พูดจบยูโกะก็หันไปทำงานหน้าคอมพิวเตอร์ต่อ ปล่อยให้อีกคนนั่งกุมขมับอยู่ที่โซฟา เอาไงดีวะเนี่ยไอจู ต้องใส่หมวกหมาไปรับด้วยอะ อายก็อาย แหม่ แต่ก็อยากเจอจริงๆ คนคนนี้เป็นใครกันนะ

 

สนามบิน

จูรินะมาตามคำบอกของยูโกะเป็นที่เรียบร้อย เธอมานั่งรอที่ร้าน xxx ก้มมองนาฬิกา ตอนนี้เวลา 9.30. แล้วก็ถอนหายใจกับหมวกหมาตรงหน้า ต้องใส่จริงๆ ใช่ไหม? ว่าแล้วก็หยิบหมวกนั้นขึ้นมาใส่ คือตั้งแต่เธอเดินเข้ามาที่สนามบิน ก็มีแต่คนมองเธอราวกับว่าเป็นไอดอลชื่อดัง บางทีจูรินะก็ยังไม่ชินกับสายตาคนรอบข้างที่มองเธอเท่าไรนัก จูรินะนั่งกดมือถือฆ่าเวลา สักพักนึง ก็มีมือเล็กๆ มาดึงหมวกของเธอเบาๆ จูรินะแทบจะหันไปด่าทันที คนอะไรฟร่ะไม่มีมารยาทมาเล่นหัวคนอื่นเนี่ย แต่เมื่อหันไปเท่านั้นแหละ เธอก็พบกับหญิงสาวผิวสีขาวจนจะเรียกว่าซีดเลยก็ได้ ผมสีออกน้ำตาลบลอน ใส่แว่นตาขอบดำตามสไตล์วัยรุ่น พร้อมหมวกสไตล์ hip hop จูรินะถึงกับอ้าปากค้าง รู้สึกร้อนที่หน้าอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

 

“เอ่อ ขอโทษนะคะ คุณคือคนที่คุณยูโกะให้มารับใช่ไหมคะ?” เสียงหวานนั้นทำให้จูรินะ กลับเข้าสู่โหมดปกติ
 

“ใช่คะ ๆ ลุงเอ้ยพี่ยูโกะให้ชั้นมารับคุณกลับโรงแรม แล้วก็….” ยังไม่ทันพูดต่อ เสียงหวานก็แทรกขึ้นมา “กลับกันเถอะคะ เหนื่อยแล้ว อยากพักผ่อน”  จูรินะ เงิบไปเลย กับการกระทำของอีกคน สงสัยดาราคนนี้ท่าจะเอาแต่ใจไม่เบาเลยนะ

ระหว่างทางกลับโรงแรม ความเงียบเริ่มครอบงำคนสองคน จูรินะไม่ชอบความเงียบเลย เธอเลยเอ่ยขึ้นถามอีกคนที่นั่งอยู่ด้านหลังรถของเธอ
 

“คุณชื่ออะไรหรอ ฉันยังไม่รู้จักคุณเลย ฉันมัตสึอิ จูรินะ ยินดีที่ได้รู้จัก” จูรินะพูดไปแวบมองกระจกหลังไป
 

“มัตสึอิ เรนะ ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกัน” เรนะตอบแล้วก็ยิ้มเล็กๆ ให้กระจกนั้น เหมือนรู้ว่าจูรินะ มองเธออยู่ เมื่อจูรินะเห็นเช่นนั้น หน้าเธอก็ร้าวผ่าวขึ้นมาเฉยเลย [โอ้ย ฉันเป็นไรเนี่ย รู้สึกร้อนๆ ทั้งๆ ที่แอร์ก็ทำงานนะ]
 

“งั้นฉันเรียกคุณว่า เรนะซัง จะได้ไหม มัตสึอิเหมือนกันถ้าเรียกแบบนั้นคงสับสนกันเอง? ” จูรินะ เริ่มบทสนทนาต่อก่อนที่รถจะเงียบอีก
 

“ได้สิ ก็ไม่ได้ว่าอะไรสักหน่อยนิ งั้นฉันก็จะเรียกเธอว่า จูรินะจังก็แล้วกัน “  เรนะตอบ ทันใดนั้น เรนะก็เอื้อมมามาจับที่แก้มของจูรินะแล้วกระซิบข้างๆ หูว่า น่ารักจังเวลาเธอเขินเนี่ย จูรินะถึงกับสะดุ้ง ดีนะตอนนี้รถติดอยู่ ไม่งั้น ….  
 

“ทำอะไรของคุณเนี่ย เรนะซัง ฉันขับรถอยู่นะ” จูรินะ มองด้วยสายตาดุๆ ใส่คนข้างหลังที่ทำหน้าตาไม่รู้ไม่ชี้ไปเรียบร้อยแล้ว
 

“อีกนานไหมกว่าจะถึงโรงแรม ฉันหิวแล้วอะ นั่งเครื่องมาตั้งนาน เมื่อยด้วยเนี่ย” เรนะเริ่มเป็นคนพูดก่อนบ้าง
 

“ก็ไม่นานหรอก เลี้ยวซ้ายตรงไฟแดงข้างหน้าก็ถึงละ” หลังจากนั้นเรนะก็เห็นจูรินะเลี้ยวไปตามทางที่เธอบอก จนเห็นป้ายใหญ่ๆ                                                                              “WELCOME TO PASSIONATE HOTEL
                                                                                 
                                                           
                          ;; To Be Continued ;;

 

  

 

ใครเคะใครเมะ รอค่าาาา *-*

เดาจากช่วงนี้คิดว่าจูเคะแน่ๆ 

ว้าว  เรนะซังเป็นดาราสาวแฮะ

ขอรออ่านตอนต่อไปแล้วกันว่าใครจะเมะจะเคะ 

แหนะ!! ดูท่าน้องจูจะเคะ
มาขงมาเขินกับสาวแปลกหน้า
เฮียจัดการเลย!!!!

มีข้อสงสัยเหมือนกันว่าใครเคะใครเมะ แต่ใครจะเคะจะเมะแต่ถ้าเป็นคู่นี้ก็ชอบหมดค่า

ส่วนน้องจูนี่จะเขินอะไรเรนะนักหนา กะอีแค่ดาราหน้าซีดๆแค่นั้นเอ๊ง! แก่กว่าด้วยป้าชัดๆ! #โดนเรนะถีบ

เดาว่าคู่นี้เด่วต้องกลายเป็นคู่กัดกันซะล่ะมั้ง คนนึงก็รองประธานอีกคนก็ดาราเอาแต่ใจ 555555555

ชักอยากอ่านต่อซะแล้วสิ ไรท์เตอร์สู้ๆนะคะ เราจะรออ่านนะ

ชื่อโรงแรมชวนคิดมากค่าา…

ว้ายยย เขินแทนอะ น้องจูของเราหลงเสน่ห์เฮียเข้าแล้วว

เฮียเมะสินะ รุกเยอะๆนะคะเฮีย

ใครเคะใครเมะ รอค่าาาา *-*

CH2: HAPPY BIRTHDAY

 

เมื่อจูรินะจอดรถเรียบร้อยแล้วก็เรียกพนักงานมาขนกระเป๋าของเรนะไปไว้ที่ห้อง modern vip พนักงานมองหน้าเรนะแล้วก็ ทำตาลุกวาว เรนะที่ยืนอยู่นิ่งๆ ก็ยื่นมือมาจับมือพนักงาน แล้วก็บอกว่า ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะคะ พนักงานพยักหน้าตอบเรนะ จากนั้นก็ไปทำหน้าที่ของเธอต่อ ส่วนจูรินะน่ะหรอ งงเป็นไก่ตาแตกไปแล้ว ทำไมพนักงานถึงรู้จักเรนะละ แล้วฉันไปอยู่ที่ไหนมาเนี่ย เรนะดังขนาดนั้นเลยหรอ? คำถามแล่นเข้ามาทันที
 

“จูรินะจังไปกันเถอะ ชั้นหิวแล้วอะ” เรนะเอามือลูบๆ ท้องตัวเอง จูรินะเองก็ลืมสนิทว่าเรนะพูดตั้งแต่ในรถแล้วว่าหิว
 

“เรนะซัง จะสั่งอาหารมากินที่ห้องหรือว่าจะออกไปกินข้างนอกคะ?
 

“ไม่เอาอะ ไม่อยากเป็นเป้าสายตาคน เธอทำอาหารเป็นไหม? จูรินะเริ่มงง กับสรรพนามที่เรนะเรียก แต่ก็ไม่ได้ว่าอะไร
 

“ได้สิ เดี๋ยวทำให้กิน เชื่อฝืมือ จูรินะคนนี้เลย” พูดไปชูสองนิ้วไป อีกคนถึงกับหัวเราะออกมาเบาๆ
 

“ถึงแล้วละ นี่ห้องเรนะซังนะ แล้วก็โน่นห้องฉัน พี่ยูโกะบอกให้เรนะซังพักข้างๆ ห้องฉัน อ่าลืมบอกละ ฉันจะเป็นคนคอยดูแลคุณตลอด 24 ชั่วโมงนะ จนกว่าจะกลับนั่นละ”
 

“อืมมม” เรนะตอบเสียงเรียบๆ จนจูรินะเองถึงกับพูดอะไรไม่ออก
 

“คุณเข้าไปรอในห้องเถอะ เดี๋ยวทำอาหารไปให้ อยากกินอะไรเป็นพิเศษไหม?
 

“อยากกินอาหารเผ็ดๆ”  เรนะตอบ แต่อีกคนกลับแสดงสีหน้าเหมือนคนอมทุกข์เอาไว้
 

“ฉันไม่กินเผ็ด” จูรินะพูดเสียงเบา เรนะก็จับหน้าจูรินะขึ้นมา แล้วยิ้มให้เล็กน้อยบอกว่า งั้นกินอะไรก็ได้แหละ แล้วเธอก็เดินตรงไปที่

ห้องจูรินะทันที จากนั้นก็เปิดประตูเข้าไปเลย (จูรินะเป็นพวกไม่ชอบล๊อคห้องอยู่แล้ว)
 

“เฮ้ยยยยยย เข้ามาทำไมเนี่ย ห้องฉันนะ รกจะตายอยู่แล้ว ห้ามจับนั่นนะ!! เจ้าของห้องเดินเอามือขยี้ผมเดินตามมา
เรนะสะดุดกึก แต่ก็นะเรนะน่ะ ห้ามอะไรไม่เคยฟังอยู่แล้ว หยิบกล้องสุดรักนั้นขึ้นมาโชว์เจ้าของห้องที่กำลังเดือดเล็กๆ
“ชอบถ่ายรูปหรอจูรินะจัง ว่างๆ มาถ่ายให้ฉันบ้างสิ
น่านะ” เรนะเดินเข้าไปหาจูรินะ แล้วทำท่าแมวเหมียวให้ดู จากที่กำลังอารมณ์บูด อยู่ๆ จูรินะก็สงบอย่างง่ายดาย โอ้ยจู เขาจับของสุดรักของแกทำไมแกไม่โกรธเนี่ยย ขนาดยูโกะกับมายุเองยังไม่เคยแตะของของเธอเลย จูรินะบอกให้เรนะนั่งรอที่โซฟา แล้วก็ทำตัวดีๆ อย่าซน เดี๋ยวไปทำอาหารให้
 

>>เวลาผ่านไปสักพัก
 

“อาหารเสร็จแล้วค่ะ เรนะซังงงง อ้าว หลับไปซะละ สงสัยจะเพลียจริงๆ” จูรินะตะโกนเรียกเรนะพร้อมถอดผ้ากันเปื้อนออก นั่งลงใกล้คนที่นอนหลับในขณะที่สวมแว่นอยู่ หวังจะปลุกให้ตื่น แต่ทว่า

 

หมับ!!!  
 

เรนะเอามือของเธอคล้องคอจูรินะ แบบที่อีกคนยังไม่ทันตั้งตัวเลย เรนะมองเข้าไปในตาของจูรินะ จูรินะเองก็พยายามหลบตาคนตรงหน้าด้วยความเขิน รวมกับหน้าที่เริ่มอมชมพู และแล้วจูรินะก็โพล่งขึ้นมา

“ทำอะไรเนี่ย ชอบลวนลามฉันจังเลยนะ”  
 

“ป่าวนิ ยังไม่ทำไรสักหน่อย ทำไมละดูเธอเองก็ชอบไม่ใช่หรอจูรินะ”
 

“ชอบบ้าบออะไรล่ะ ปะๆ อาหารเสร็จแล้ว” จูรินะบอกปัด เพื่อเธอจะได้ไม่ต้องเขินไปมากกว่านี้
จูรินะเดินนำเรนะไปที่โต๊ะทานข้าว มื้อนี้ของ่ายๆ แล้วกัน มีแพนเค้กราดน้ำผึ้ง สลัด แล้วก็ฮันนี่โทสต์นะ จูรินะแนะนำเมนูให้เรนะฟัง แต่เรนะไม่ได้สนใจฟังเท่าไรเธอสนใจอาหารตรงหน้ามากกว่า ทั้งคู่ทานไปคุยไปเรื่อยๆ
 

“นี่เรนะซังเป็นดาราจริงๆ หรอ”
 

“ก็เคยเป็นแหละ ฉันเคยเป็นดาราอยู่ช่วงนึง แล้วก็ไปเรียนต่อเนี่ยละ เธอไม่รู้จักฉันจริงๆ หรอ ซร็อกกราวมากเลยอะ” จูรินะที่นั่งจิ้มๆ ขนมปังอยู่ก็ถึงกับชะงัก กับคำเหน็บของเรนะ ก็ใช่เส้ วันๆ จูรินะแทบไม่ทำอะไร ถ้าไม่เรียนก็ทำงาน ชีวิตมันเป็นวงจรแค่นี้

 

“ฉันขอถามมั่งนะ เธอเป็นอะไรกับยูโกะซังอะ? เรนะเริ่มตั้งประเด็นบ้าง

“เป็นน้องสาว แต่ใช้กันคนละนามสกุล อ่อแล้วก็มีอีกคนชื่อ มายุ เดี๋ยวเรนะซังก็ได้เจอแหละ”
 

“ห้ะ น้องสาว งั้นเธอก็เป็นรองประธานนะสิ” จูรินะพยักหน้า เรนะเบิกตากว้าง นี่เธอเส้นใหญ่ไปไหมเนี่ย อยู่ดีๆ มาให้รองประธานมาคอยดูแล 24 ชั่วโมงแบบนี้ แต่เหมือนจูรินะจะอ่านความคิดเรนะออก
 

“ไม่เป็นไรหรอก ชั้นดูแลเรนะซังในฐานะที่เป็นเพื่อนของแฟนพี่ยูโกะน่ะ เรนะซังเดี๋ยวฉันไปล้างจานให้นะ เดินดูรอบๆ ไปก่อนก็ได้ แต่ห้ามจับกล้องนั้นอีกนะ” เรนะพยักหน้าเป็นเชิงรับทราบ จากนั้นเธอก็เดินรอบๆ ห้องราวกับมาหาสมบัติ
แล้วก็ไปปิ๊งกับรูปแรกเกิดของคนที่กำลังล้างจานอยู่ เอ๊ะ
! วันเกิด 8 มีนาคม วันนี้นิ สมองไวเท่าชีต้า จูรินะชั้นไปข้างนอกแปปนึงนะ เธอตะโกนบอกแล้วก็รีบวิ่งไปทันที เรนะวิ่งมาที่ lobby ถามพนักงานว่าแถวนี้มีร้านดอกไม้ที่ใกล้ที่สุด
เธอรีบวิ่งออกมาโดยไม่สนใจเสียงซุบซิบของพนักงานในโรงแรมเลย เรนะมาซื้อดอกลิลลี่ช่อใหญ่ เมื่อเธอเดินออกมาก็พบกับร้านเล็กๆ ริมถนน และก็ได้ของขวัญมาอีกชิ้นนึง

 

ห้องจูรินะ
 

“เรนะซังหายไปไหนมา ถ้าเกิดหลงทางขึ้นมาจะทำยังไง” จูรินะบ่นคนที่หอบแห่กๆ ตรงหน้า
 

“เพราะเธอนั่นละฉันถึงหายไปอะ รู้ไว้ซะบ้างนะ” เรนะขึ้นเสียงใส่
 

“เพราะฉัน? แล้วนั่นอะไรอะ ” จูรินะชี้ไปทางดอกไม้ที่ซ่อน (ไม่มิด) ด้านหลังเรนะ เรนะหน้าแดงเล็กๆ ยื่นดอกไม้ให้คนตรงหน้า

 

“สุขสันต์วันเกิดนะ จูรินะ ขอบคุณมากๆ ที่ดูแลฉันมาทั้งวัน ทั้งๆที่วันนี้เป็นวันเกิดเธอแท้ๆ หลับตาก่อนสิเด็กน้อย”
จูรินะกำลังเหม่อ แต่ก็ทำตามอย่างว่าง่าย เรนะอ้อมไปทางด้านหลังจูรินะ แล้วค่อยๆ สวมสร้อยคอให้อย่างเบามือ

 

“ลืมตาได้แล้วละ” จูรินะลืมตา ก็พบว่าเป็นจี้ตัวอักษร JR อยู่บนคอของเธอ
 

“ขอบคุณนะ เรนะซัง” เรนะบอกไม่เป็นไร เธอเอามือไปปาดน้ำตาบนแก้มของจูรินะ ที่ตอนนี้เหมือนจะร้องไห้หนักแล้ว
 

“ฉะ ฉะ ฉันลืมว่าวันนี้วันเกิดเลยอ่ะ แหะๆ วันนี้คงเป็นวันเกิดที่น่ารักที่สุดในโลก” จูรินะพูดด้วยน้ำเสียงสะอื้นเล็กๆ
 

จากนั้นจูรินะก็มาส่งเรนะที่ห้อง เรนะพูดบางคำออกมา จูรินะที่พอจะอ่านปากเรนะออกก็จับใจความได้ว่า
                                                    “ไป นอน ได้ แล้ว คน ดี ของ ฉัน
พรุ่ง นี้ เจอ กัน”  

                                                                          ;; To Be Continued;;
 

เรนะอ่อยหรือจูจังใจง่ายเนี่ย
ท่องไว้จู เพิ่งเคยเจอกันวันแรก
อย่าเพิ่งหลงคารมเฮียเค้าสิลูก
จูนี่สาวน้อยอ่อนต่อโลกชัดๆ

ขอหล่ะ จูเมะเถิดดดดด 55555 รอๆๆ

ไวไฟกันจริ๊งงงงง

เรนะ… อ่อยไปนะ แต่น่ารักดี 5555

น้องจูทำไมใสซื่อจัง โถ่วว เด็กน้อยโดนป้าหลอกก //หลบตรีนเรนะ 

ท่าทางจูจะเสร็จเฮียนะ

เพราะเฮียมาเต็มอ่ะ

ขยันหยอดใส่แบบนี้

เด็กมันไม่เคลิ้มตามก็แปลกล่ะ

โอ้ยยย ทำไมเฮียน่ารักอย่างเน้~ ไม่หวายแล้ว //ละลาย

โว๊ะ มันช่างมุ้งมิ้งดีแท้

เฮียนี่ทั้งอ่อยทั้งหยอด แถมป๋าอีก

จูแกเสร็จเฮียแน่ กร๊าก

ทั้งเนื้อหาและวันที่ลงตอน 2 ตรงกับวันเกิดของจูรินะจังพอดีเลยนะเนี่ย

น้องจูกับเรนะซัง สองคนนี้น่ารักกันจริง  

โดยเฉพาะเรนะ…ขนาดเพิ่งรู้จักกันยังใจดีออกไปซื้อดอกไม้มาให้  แบบนี้เป็นใครก็หลงล่ะจ้า!  >////<

วันเกิด ของขวัญ วันเกิด ของขวัญๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยย <3 ถ้ามีสร้อยข้อมือด้วยนี่จะแจ่มเลยทีเดียว 6w6

แล้วชั้นก็รอไรท์เตอร์ต่อไปปปปปปป

จูไม่ทันเฮียระวังจะเสร็จเฮียนะ555
เจอเฮียรุก(?)ใส่บ่อยๆจะหลงไม่รู้ตัว555