[SF] Sleeping Beauty (WMastui) บทที่9 [END] เพิ่มลิ้งค์อ่านSP<02/12/2014>

00
นี่ตัวฉันอยู่ที่ไหนกัน มืดจังเลย ร่างกายหนักไปหมด อึดอัด ทรมาน ใครก็ได้ช่วยฉันด้วย
ตาคมเบิกโพล่งขึ้นมาราวคนที่เพิ่งตื่นจากฝันร้าย เพียงแต่ตัวเองก็ไม่แน่ใจนักว่านี่เขาตื่นรึยัง เพราะตอนนี้ตัวเขาลอยอยู่บนท้องฟ้า เหนือเมืองใหญ่ที่มีตึกสูงตั้งอยู่เรียงราย เขาจำไม่ได้ว่าเกิดอะไรขึ้น จำไม่ได้ว่าทำไมตัวเขาถึงได้มาอยู่ตรงนี้ รู้แค่ว่าที่เป็นอยู่ตอนนี้ มันคงเรียกว่าวิญญาณหรืออีกอย่างก็ผี เกิดอะไรขึ้นกันแน่
เขาล่องลอยไปเรื่อย ตามกระแสลม หรือตามแต่ใจอยากพาไปจนมาหยุดอยู่ที่เหนือบ้านหลังหนึ่ง บ้านที่เขาจำได้ว่าเคยอาศัยอยู่ ลอยลงไปที่หน้าประตูบ้าน ตั้งใจจะจับลูกบิด แต่มือเขากลับทะลุผ่านมันไป เป็นผีนี่จับสิ่งของไม่ได้นี่นะ คิดอย่างนั้นขึ้นได้ก็ลอยทะลุผ่านประตูตัดปัญหา บางทีแบบนี้ก็สะดวกดีเหมือนกัน
ภายในบ้านเปลี่ยนไปจากที่เธอเคยจำได้ แจกันดอกไม้ที่ทางเดิน กรอบรูปถูกประดับตามทาง สงสัยว่าบ้านหลังนี้จะไม่ใช่บ้านของเขาอีกแล้ว เข้ามาแบบนี้ถือว่าเป็นการบุกรุกรึเปล่านะ
ทำหน้าเศร้าก่อนจะหมุนตัวออกไปทางประตู แต่ยังไม่ทันถึงที่วางรองเท้า ประตูตรงหน้าก็เปิดออกเผยให้เห็นหญิงสาวในชุดนักเรียน เธอคนนั้นมองตรงมาที่เขา ไม่ผิดแน่ หล่อนมองมา ทุกอย่างนิ่งสนิทจนวิญญาณอย่างเขาเริ่มจะรู้สึกอึดอัด
“หวะ….หวัดดี” ยิ้มแย้มโบกมือทักทายเจ้าของบ้าน(คนใหม่) ก่อนจะรีบยกมือขึ้นปิดหูเมื่ออีกคนกรี๊ดออกมาเสียลั่นบ้าน

……………
บ้านหลังเล็กๆ กับพ่อแม้ที่ทำงานทั้งคู่ และไม่ค่อยกลับบ้าน เรียกได้ว่าเหมือนเธออาศัยอยู่แค่คนเดียว เพียงแต่ตอนนี้มีสิ่งมีชีวิต….จะเรียกว่ามีชีวิตได้รึเปล่าก็ไม่รู้ แต่มันไม่อาจพิสูจน์ได้ด้วยวิทยาศาสตร์ แต่กลับพิสูจน์ได้ด้วยตาของฉัน
หญิงสาวตาคมผมสั้นยาวประบ่า ยิ้มแห้งๆมาให้เธอ ก็อยากจะยิ้มตอบกลับไปหาอยู่หรอกถ้าไม่ติดตรงที่ตัวเธอคนนั้นมันโปร่งเสียจนเห็นสิ่งที่อยู่ข้างหลัง คิดแล้วก็อยากจะกรี๊ดให้ลั่นบ้านอีกรอบ ดีนะที่ไม่มีคนอยู่บ้าน ถ้ามีบางทีเธอคงถูกจับส่งโรงบาลแล้วก็เป็นได้
“หะ หายตกใจรึยัง” วิญญาณตรงหน้าถาม แต่ดูท่าเขาจะตกใจมากกว่าเสียอีก (กรี๊ดซะขนาดนั้นเป็นใครก็ต้องตกใจ)
“ยัง” พูดจบก็เดินหลบคนที่ลอยอยู่ไปทางห้องครัว บางทีหาน้ำเย็นๆมาดื่มอาจพอทำให้ใจเย็นลงได้บ้าง
น้ำเย็นๆก็พลอยทำให้ใจเธอเย็นลงมาบ้าง ก่อนจะเหลือบไปมองวิญาณที่ยังคงลอยอยู่รอบห้องเหมือนสำรวจ ทำไมเด็กคนนั้น(วิญญาณ) ถึงได้มาโผล่ที่บ้านของเราได้นะ
“ทำไมเธอถึงมาอยู่ที่นี่ได้ล่ะ” หญิงสาวตัดสินใจหันไปถามวิญญาณตนนั้นแต่สิ่งที่ได้กลับมาดันไม่ได้ตอบข้อสงสัยเธอซะงั้น
“ฉันชื่อจูรินะ คิดว่านะ” หันไปตอบคนละเรื่องกับที่อีกคนถามซะงั้น “เรียกเธอๆ มันรู้สึกแปลกๆ แล้วคุณล่ะ”
ตีหน้าซื่อถามกลับซะงั้น บอกไปจะโดนสาปไหมเนี่ย แต่ดูท่าทางเธอก็ไม่ได้เลวร้ายอะไร คงไม่เป็นไรหรอกมั้ง
“เรนะ แล้วตอบคำถามฉันได้รึยัง” นั่งกอดอกมองร่างโปร่งใสนั้นอย่างเอาเรื่อง นี่เธอกำลังขู่ผีอยู่นะเนี่ย
“อ่ะ เออ ไม่รู้อ่ะ” ตอบไปตามตรง เธอไม่รู้จริงๆว่าทำไมถึงได้มาโผล่ที่นี้ “บางทีอาจเป็นเพราะฉันเคยอยู่ที่นี้”
ได้ยินแล้วก็อึ้งน้อยๆ เรนะเพิ่งย้ายมาที่บ้านหลังนี่เมื่อปีก่อน แสดงว่านี้เป็นเจ้าของเก่างั้นเหรอ หรือว่าจะมาทวงบ้านคืน แต่ดูท่าทางแล้วไม่น่าใช่ ดูเจ้าตัวยังไม่ค่อยมั่นใจเลยด้วยซ้ำ
“พูดตรงๆนะ ฉันเองก็จำอะไรไม่ค่อยได้หรอก ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าทำไมตัวเองถึงได้กลายเป็นแบบนี้”
คน(?)ตรงหน้ามีสีหน้าเศร้าลงอย่างเห็นได้ชัดทำเอาเรนะก็ไม่รู้จะไปต่อยังไง ทั้งห้องตกอยู่ในความเงียบสักพัก เรนะที่เหมือนตัดสินใจอะไรได้แล้วก็พูดขึ้น
“จะอยู่ที่นี่ไปก่อนก็ได้นะ”
“เอ๊ะ”
จูรินะเงยหน้ามองเรนะ คนแปลกๆที่มองเห็นเธอ แล้วยังพูดเรื่องแปลกๆขึ้นมาอีก
“หรือจะไปร่อนเร่ข้างนอกก็แล้วแต่” เมื่อเห็นอีกคนเอาแต่เงียบก็ลองเชิงดูสักหน่อย แล้วก็ได้ผลเพราะผีน้อยพยักหน้ารัวๆรับข้อตกลงของเธอทันที
“อะ อื้อ! ขอบคุณนะเรนะจัง”
ยิ้มสดใสยิ่งทำให้เหมือนตัวจะยิ่งโปร่งแสงมากกว่าเดิมเสียอีก แล้วไหนจะการเรียกอย่างสนิทสนมนั้น เอาเถอะ ทำตัวให้ชินไว้ เพราะยังไงก็คงต้องอยู่ด้วยกันอีกนาน (ละมั้ง)

//
สวัสดีค่ะ
กลับมาเจอกันอีกครั้งกับเรื่องใหม่ ที่ชื่อเรื่องยังคงความเป็นเทพนิยายอยู่
แต่จากบทนำแล้วไม่รู้ว่ามันเกี่ยวกันตรงไหนเนอะ ช่างเถอะ(??)
เรื่องนี้เรามีวาดภาพประกอบเล่นๆมาด้วยละ

ยังไงก็ขอฝากฟิดเรื่องนี้ไว้ในอ้อมใจด้วยนะค่ะ!!

 

 

 

 

///*******************************************///

SP

น่าสนุก รอนะคะ

อยากจับผีตนนี้มาเลี้ยงที่บ้านบ้างอะ

จูจังตอนทำหน้าหมาเหงาน่ารักเกินไปแล้ว >////<

ชอบรูปประกอบมากเลยครับ น่ารักมากเลย….. 5555++

อ่านแล้วผมว่าผมพอเดาได้ว่าทำไม่ถึงชื่อ Sleeping Beauty นะ น่าสนุกมากครับ รอติดตามครับ \(^ ^

อยากเจอวิญญานแบบนี้บ้าง

เอาแบบจูนะ แบบอื่นไม่เอา ฮา

 

ภาพประกอบน่ารักอ่ะ >.<

รอติดตามครับผม ^^

ผีน้อยน่ารักนะเนี่ย 555
เรื่องนี้ต้องออกแนว
เรนะไปไหน จูไปด้วยแน่ๆ ฮ่าๆ

ว้าวว!!!รออ่านต่อเช่นเคยค่ะ!!!(ฮา)

ภาพมุ้งมิ้งยิ่งนัก!!!//ตายย

ขอบคุณที่แต่งฟิคให้อ่านอีกครั้งค่ะ m(_ _)m

รออ่านๆคะ ^^ 
ผีแบบนี้ เป็นใครก็ไม่กลัว ฮาๆ น่าฮักขนาดด
 

รออ่านนนนๆๆ.

 

ภาพน่ารักจัง.. 5555555555

รูปประกอบน่ารักกกกกกมากกกกค่ะ 555555555555555555

 

เรนะจังเนี่ย ไว้ใจวิญญาณง่ายไปแล้วนะะ 

ภาพน่ารักจัง

 

รออ่านนะๆๆๆๆ

หนุกค่ะๆ รอตามนะคะ

เรื่องนี้มัน.งงงน่าอ่านดีเนอะ 

ภาพน่าร้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกก

รออ่านๆๆ // กางเต๊นท์รอ

น่าสนุก รอนะคะ

 

01—

                “เรนะจัง ตื่นได้แล้วนะ เดี๋ยวก็สายหรอก”

                เสียงทุ่มน้อยๆดังขึ้นพร้อมแรงเขย่า ทำเอาคนที่กำลังหลับสบายอยู่บนเตียงส่งเสียงหงุดหงิดออกมาในลำคอ ทำเป็นไม่สนใจแล้วพลิกตัวคลุมโป่งนอนต่อ ทำเอาคนที่กำลังปลุกถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่

                “โธ่ ตื่นเซ่!!!!”

                ไม่พูดเปล่า กระชากผ้าห่มพื้นใหญ่ออก เผยให้เห็นร่างบางที่นอนขดตัวอยู่ใต้นั้น

                “หนวกหูนา จูรินะ”

                ทำท่าเหมือนจะลุกขึ้น แต่นั้นก็เป็นแค่การทำให้ดีใจเก้อ เพราะสุดท้ายแล้วเธอก็กลับไปนอนต่ออยู่ดี ทำเอาคนที่ปลุกแทบเป็นแทบตายพองลมเต็มแก้มอย่างหงุดหงิด ลอยขึ้นไปเหนือเตียงแล้วตะโกนใส่หูอีกคนเต็มเสียง

                “คนที่บอกให้ฉันปลุก คือเรนะจังเองนะ!!!!!!”

                คราวนี่เต็มตาจริงๆ ร่างบางสะดุ้งสุดตัวจนเกือบตกเตียง ขยี้ผมน้อยๆก่อนจะหันไปมองคนที่ลอยอู่ตรงหน้าอย่างเอาเรื่อง

                ไม่ผิดหรอก เขาลอยอยู่จริงๆ ก็เด็กคนนี้เป็นผีนี่ เรนะมีจูรินะวนเวียนอยู่รอบตัวมาได้สักพักแล้ว เรียกได้ว่าชินแล้วก็ว่าได้ ตอนแรกนึกว่าผีจะจับต้องอะไรไม่ได้ซะอีก แต่จูรินะกลับแตะตัวเธอได้ เจ้าตัวเองก็ตกใจอยู่ไม่น้อย หลังจากนั้นก็เริ่มที่จะสัมผัสสิ่งของได้ เหมือนเลเวลอัพยังไงยังงั้น

                “ไม่ ต้อง ตะ โกน ใส่ หู ขนาด นั้น ก็ ได้”  เน้นย้ำทีละคำพร้อมดึงแก้มนิ่มๆนั้นไปด้วย ความรู้ใหม่ที่เธอเพิ่งรู้เมื่อไม่นานมานี่ ว่าเธอเองก็จับตัวผีน้อยนี่ได้เหมือนกัน แบบนี้ก็สะดวกดี

                “อ้อ เองะอางไอ้ออมอื้นเองอ่ะ(ก็เรนะจังไม่ยอมตื่นเองอ่ะ) ”

 แววตาคมมองอย่างเคืองนิดๆ แต่เรนะก็ทำเป็นไม่สนใจ ก่อนจะจัดแจงเปลี่ยนเสื้อผ้า(โดยไล่จูรินะออกไปนอกห้องแล้ว) เดินลงมาหาอะไรในครัวใส่ท้องสักหน่อย ก่อนจะออกจากบ้านตรงไปยังโรงเรียน แน่นอนว่ามีผู้ติดตามล่องหนลอยตามไปด้วย

 

 

 สถานที่ที่มีแต่งเสียงดังเจี๊ยวจ๊าวตลอดเวลา ถึงจะน่ารำคาญ แต่ก็ยังดีกว่าบ้านที่เงียบสนิท(ถึงพอมีจูรินะอยู่ด้วยแล้วมันจะไม่เคยเงียบเลยก็เถอะ) ยิ่งวันนี้เปิดเทอมวันแรก ยิ่งเสียงดังเป็นพิเศษ

เรนะเดินไปดูแผงที่นั่งหน้าชั้นก่อนจะเดินไปนั่งประจำที่ตัวเอง ริมหน้าต่าง ที่ๆใครก็ก็จับจ้อง รวมทั้งเธอด้วย โชคดีจริงๆ วางกระเป๋าเสร็จยังไม่ทันจะนั่งก็ถูกใครไม่รู้ล็อกคอจากข้างหลัง

                “โย่ว!!!! เรนะไม่เจอกันนานเลยเป็นไงบ้างงง” เสียงทักทายอันสดใสผิดกับคนที่โดนล็อคคออยู่ จะขาดใจตายอยู่แล้ว

                “จะตายเพราะเธอนั้นละ” ตบแขนอีกคนแรงๆอย่างหมั่นไส้ เหมือนจะนึกขึ้นได้บวกกับเจ็บที่โดนตีด้วย อีกคนถึงยอมปล่อยแต่โดยดี พร้อมส่งยิ้มสวยให้อย่างไม่รู้สึกผิด

                “ก็เห็นทำหน้าเบื่อโลก เลยว่าจะช่วยสงเคราะห์” พูดจบก็จ้ำอ้าวเผ่นไปไกล ยังไม่ทันที่เรนะจะกำหมัดเลยด้วยซ้ำ เธอได้แต่ถอนหายก่อนจะนั่งประจำที่ตัวเอง

                “คึกคักดีนะ”

                “น่ารำคาญมากกว่า”

                หากมองจากคนทั่วไปคงเหมือนกับว่าเรนะบ่นพึมพำอยู่คนเดียว แต่จริงๆแล้วเธอกำลังคุยกับวิญญาณจูรินะที่นั่งยิ้มแป้นอยู่บนโต๊ะของเธอต่างหาก

               

 

 

                ชีวิตในโรงเรียนยังคงดำเนินไปอย่างปกติ จนกระทั่งเลิกเรียน แม้จะมีคนชวนเธอไปเที่ยวกันต่อแต่เรนะก็ปฏิเสธคำชวนนั้น(อย่างสุภาพ)

                “ทำไมไม่ไปเที่ยวกับเพื่อนๆหน่อยละ”

                จูรินะที่ลอยเอื่อยๆตามเรนะถามขึ้นระหว่างทางกลับ วิญญาณน้อยสังเกตว่าหญิงสาวที่เดินนำอยู่นั้นแทบจะไม่คุยกับใครเลย กินข้าวก็นั่งกินเงียบๆอยู่คนเดียว(โดยมีเธอพูดอยู่ฝ่ายเดียว) กลับบ้านก็กลับคนเดียว แทบไม่ยอมไปตามคำชวนเพื่อนร่วมห้องอีก จะเรียกว่ารักสันโดษหรือยังไงดีละ

                “ก็ฉันไม่อยากไปนี่”

                “ม.ปลายปีสองแล้วน้า น่าจะสังสรรค์กับเพื่อนๆสักหน่อย”

                “ฉันก็มีจูรินะอยู่แล้วนี่”

                ชิ้ง! ถึงกับนิ่งไปเลยเจอประโยคนี่เข้าไป ตลอดเวลาที่ผ่านมา ใช่ว่าจูรินะแค่ลอยไปลอยมาตามเรนะเสียเมื่อไร ความผูกพันได้ก่อตัวขึ้นจนมากกว่าแค่คนรู้จักแล้ว  แม้วิญญาณน้อยจะไม่รู้ว่าความรู้สึกปั่นป่วนนี้คืออะไร แต่มันช่างทำให้เธอร้อนจริงๆ ทั้งๆที่เป็นผีแท้ๆ

                “เพิ่งรู้ว่าวิญญาณก็เขินหน้าแดงกับเขาด้วย”

                ทุกครั้งที่จูรินะแสดงความรู้สึก หรืออะไรก็ตามที่มันเหมือนคนทั่วไป(ที่มีชีวิต) เรนะก็จะแซวเธอเสมอ จูรินะร้องโวยวายบอกก็เพราะเรนะนั้นแหละที่ทำให้เขาเป็นแบบนี้  ท่าทีเหมือนเด็กนั้นก็ทำให้เรนะได้แต่แอบหัวเราะเบาๆ

                “โธ่ เรนะจังอ้า…….อ๊ะ!”

                “มีอะไรเหรอ” เห็นอีกคนหยุดก็หันไปมอง  “สวนสาธารณะ?”

                “อืม เหมือนจะเคยมาเมื่อตอนเด็กๆน่ะ”

                พูดจบร่างโปร่งแสงก็เดินเข้าไปในสถานที่แห่งความทรงจำนั้น เรนะเดินตามเข้าไป มองตามอีกคนที่ยิ้มฮัมเพลงอย่างมีความสุข ก่อนจะยิ้มออกมาบางๆ

                จูรินะเดิน(ลอย)ไปหยุดอยู่หน้าชิงช้า นึกถึงตัวเองตอนเด็กๆที่มักจะแกว่งตัวจนสูงอย่างสนุกสนาน ถึงสุดท้ายจะโดนว่าเพราะมันชวนให้คนดูหวาดเสียวก็ตาม มือโปร่งใสพยายามจะจับต้องแต่ก็ทำได้แค่ทะลุผ่านมันไป ดูเหมือนจะไม่ใช่ทุกอย่างที่เธอจะสามารถจับต้องได้สินะ เรนะที่ยืนดูอยู่นั้นก็เดินไปนั่งชิงช้าตัวที่จูรินะอยู่ก่อนจะค่อยๆแกว่งไปมาเบาๆ

                “แกว่งให้หน่อยสิ” ร่างบางเงยหน้ามองอีกคนที่ยืนอึ้งๆอยู่ ก่อนจะประมวลผลออกมาได้

                จูรินะเดินไปอยู่ข้างหลังของเรนะก่อนจะผลักที่หลังของเธอเบาๆ ดูเหมือนการที่เขาจะสามารถจับต้องอะไรได้จะต้องมีเรนะเป็นสื่อกลางรึเปล่านะ เพราะของที่คนๆนี้จับต้องอยู่ เขาเองก็สามารถจับต้องได้เช่นกัน อย่างตอนนี้วิญญาณอย่างเธอก็สามารถจะจับโซ่แกว่งชิงช้าได้ เป็นเรื่องแปลกประหลาดที่น่าอัศจรรย์จริงๆ และดูเหมือนวิญญาณน้อยจะสนุกไปหน่อยยเลยเผลอแกว่งเสียแรงเสียจนเรนะชักหวาดๆ

                “แรงไปแล้วๆ”

                ได้ยินเสียงเตือนสติเลยรู้สึกตัว จูรินะได้แต่แลบลิ้นหัวเราะแห้งๆก่อนจะยกมือขอโทษ ร่างบางลุกขึ้นถอนหายใจเบาๆก่อนจะหันไปดีดหน้าผากอีกคนเต็มที่(เป็นการยกโทษ)  ก่อนจะเดินหนีทิ้งให้จูรินะร้องโอดครวญอยู่ข้างหลัง

               

 

 

                กลับถึงบ้าน แม้จะส่งเสียงอะไรไปก็มีแต่ความเงียบตอบกลับมา

                พ่อกับแม่เธอไม่ค่อยจะอยู่บ้านสักเท่าไร(ไปทำงานนอกเมืองบ้าง ต่างประทศบ้าง) นี่ก็เป็นเหมือนทุกๆวัน แบบที่เคยเป็นมา

                “เรนะจังไม่รอเลย” น้ำเสียงบ่นร้องงอนๆ ดังตามเธอมาจากข้างหลัง

                ก็ใช่ว่าทุกอย่างจะเหมือนเดิมสักทีไหน เธอยังมีเจ้าวิญญาณนี่อยู่เป็นเพื่อนเธออยู่ ฝีน้อยจูรินะที่ไม่รู้ความเป็นมา ไม่รู้ว่าทำไมถึงมาโผล่ที่บ้านของเธอได้ ทำไมถึงได้ตามติดเธอแจขนาดนั้น ทุกสิ่งที่เกี่ยวกับเด็กคนนี้ล้วนแต่เป็นปริศนา แต่เธอแคร์ที่ไหนล่ะ

                “เธอช้าเองนะ จูรินะ”

                “ก็น้องหมาออกจะน่ารัก”

                ระหว่างทางกลับบังเอิญเจอลูกหมาตัวหนึ่ง คุณวิญญาณก็ดูท่าจะชอบหมามากเสียด้วย เล่นไม่ยอมลุกเลย เธอเลยเดินหนีออกมาก่อน พอคนโดนทิ้งตามทันก็ร้องงอแงใหญ่ แต่ดูเหมือนจะไม่ใช่จูรินะคนเดียวที่ตามมาแฮะ

                “แล้ว…ไหงพาเจ้านี่กลับมาด้วยล่ะ”

                จูรินะมองตามที่เรนะชี้ไปทางด้านหลังตนก่อนจะร้องตกใจ เพราะเจ้าหมาน้อยที่เธอเล่นด้วยระหว่างทางนั้น เดินตามมาด้วย เขาว่ากันว่าพวกสัตว์มักมีสัมผัสที่6 ท่าจะจริงนะ เจ้าหมาน้อยสีขาวขนปุยกระดิกหางน้อยๆ มองมายังจูรินะไม่วางตา

                “งือ…..เลี้ยงนะ”

                “ห๊ะ?” ถามกลับอีกครั้งอย่างไม่มั่นใจ “ที่ว่าเลี้ยงนี้หมายถึง”

                จูรินะพยักหน้าเต็มที่แบบไม่กลัวคอจะหลุด มองจ้องมาที่เรนะด้วยแววตาเป็นประกาย เรนะมองจูรินะทีเจ้าหมาที(มันก็ทำตาเป็นประกายไม่แพ้กัน) อา…..นี่มันอะไรเนี่ย เรนะถึงกับต้องเอามือกุมขมับ เลี้ยงผีจูยังไม่พอ ยังถูกผีขอให้เลี้ยงหมาอีก เฮ้อ เอาเถอะ ก็ไม่ได้เสียหายอะไรอยู่แล้วนี่นะ

                “อา ก็ได้ๆ เลิกทำสายตาแบบนั้นได้แล้ว!!” ขืนทุกจ้องด้วยสายตาเร้าร้อนแบบนั้นนานกว่านี้มีหวังละลายแน่ เจิดจ้าซะ แต่ดูเหมือนตอนนี้มันจะสว่างกว่าเก่าแฮะ

                พอได้รับอนุญาต จูรินะถึงกับยกมือเฮลั่นบ้าน ดีใจจนตัวลอย(ลอยจริงๆ) ไม่ต่างกับสมาชิกใหม่ที่กระโดดโลดเต้น กระดิกหางรัวจนแทบจะหลุด เรนะมองภาพตรงหน้ายิ้มๆ บอกหนวกหูด้วยเสียงเรียบก่อนจะเรียกทั้งสองที่ลิงโลดอยู่ให้เข้าบ้านเสียที นี่เธอไม่ได้อยู่ในบรรยากาศคึกครื้นแบบนี้นานแค่ไหนแล้วนะ

                “แล้วจะตั้งชื่อให้มันว่าอะไรละ”

                “เอ๊ะ ให้ฉันตั้งเหรอ”

                เรนะถามระหว่างเก็บจานชามไปล้างหลังกินข้าวกินอะไรเสร็จ จูรินะที่นอนกลิ้งเล่นอยู่บนพื้นกับหมาน้อยก็นอนเท้าคางนึก มองเจ้าหมาขนปุยตรงหน้าอย่างสำรวจ ก่อนจะเอียงคอไปมา ให้เจ้าหมาน้อยจอมเลียนแบบนั้นทำตามอย่างน่ารัก มันก็เป็นภาพที่น่าเอ็นดูอยู่หรอก ถ้าไม่ติดว่าอีกคนมองทะลุตัวได้ละก็นะ เรนะคิดก่อนจะเดินไปนั่งลงใกล้ๆนั้น

                “รู้แล้ว!!” จูรินะเด้งตัวลุกขึ้นมามองเรนะ

                “โอ๊ะ!! โอ้ว อะไรล่ะ” ลุกพรวดขึ้นมาแบบนั้นก็ตกใจสิ เรนะกระพริบตาถี่ๆจ้องอีกคน

                “ยูกิดารุมะ!!”

                บ๊อก!

                ดูเหมือนมันจะชอบนะ แหมยูกิดารุมะ(ตุ๊กตาหิมะ) เหรอ ดูๆไปก็เหมาะดีนะ

                เรนะลูบหัวเจ้าตัวน้อยเบาๆ

                “ยินดีต้อนรับนะ ยูกิดารุมะ”

                คน วิญญาณ และลูกหมาขนปุย บ้านเธอหลังจากนี่คงมีเรื่องราวมากมายกว่าที่เคยแน่ๆเลย

 

 

 

*******************************

สวัสดีปีใหม่ค่าาาาาาาา

ถึงจะยังไม่ถึงก็เถอะ ถือว่าเป็นของขวัยส่งท้ายปีเก่าต้อนรับปีใหม่

(ของขวัญแบบนี้ดีรึเปล่านะ)

 

ปีใหม่นี้ก็ขอให้ทุกท่านมีความสุขมากๆ สุขภาพร่างกายสมบูรณ์แข็งแรง

และก็ติดตามเจ้าหญิงนิทราไปจนจบด้วยนะค่ะ><

02—

                “เรนะจางงงง ยังโกรธเค้าอยู่เหรอ”

                “…………”

                “นี่เรนะจัง”

                เสียงเหง้าง้อของวิญญาณนามจูรินะ ดังมาตลอดทางไปโรงเรียน และก็ไม่มีเสียงใดเล็ดลอดออกมาจากปากคู่กรณีอย่างเรนะเลย เธอเดินปล่อยให้อีกคนพูดคนเดียวมาตลอดทาง จะเรียกว่าโกรธอยู่ก็ได้ แต่ก็ไม่ใช่แค่นั้น

 

-ย้อนไปเมื่อเช้า-

                “นี่เรนะจัง ตื่นได้แล้ว”

                เช้านี่จูรินะก็มาปลุกเรนะอีกเช่นเคย แต่มีผู้ช่วยอย่างยูกิดารุมะมาร่วมแจมด้วยอีกตัว (ถึงแม้มันจะทำแค่นั่งดูอย่างเดียวก็ตาม)

                “นาฬิกาปลุกดังมาสามรอบแล้วนา”

                วันนี้รู้สึกจะตื่นยากกว่าทุกวัน คงเพราะอากาศที่เย็นลงเลยทำให้เจ้าหญิงที่นอนซุกตัวอยู่ใต้ผ้าห่มพื้นหนาไม่ยอมขยับลุกขึ้นตามเสียงเรียกของจูรินะ ต่อให้กระชากผ้าห่มออก อีกคนก็เหมือนเตรียมการไว้แล้ว ใส่เสื้อกันหนาวนอน จูรินะมองคนที่นอนขดตัวอยู่บนเตียงอย่างอึ้งๆในการรับมือการปลุกของตนเอง สงสัยต้องหาวิทีอื่นแล้วสิ

                ติ๊ก ติ๊ก

                ทั้งห้องตกอยู่ในความเงียบชั่วขณะ ก่อนที่จูรินะจะค่อยๆโน้มตัวลงไปใกล้ใบหน้าของเรนะ และ…..

                ผลั่ก!!!!

                “ตื่นแล้วย่ะ”

                เรนะยกแขนขึ้นมาปิดหน้าของตัวเองงก่อนจะไล่อีกคนออกไปนอกห้องเพื่อจะได้เปลี่ยนเสื้อ

                จูรินะนั่งกอดเข่าอยู่หน้าห้อง ยกมือปิดใบหน้าแดงๆของตนไว้ ร้อนชะมัด ทั้งๆที่ไม่รู้สึกถึงอากาศรอบตัวที่หนาวเย็น แต่กลับรู้สึกร้อนจากข้างใน ร้อนจนแทบจะระเบิด

                ทางด้านเรนะเองก็ร้อนไม่แพ้กัน ยัยผีนั้นคิดอะไรอยู่ถึงได้ใช่วิธีปลุกแบบเมื่อกี้เนี่ย เธอเดินไปมารอบห้อง(พร้อมเปลี่ยนเสื้อไปด้วย) โดยมียูกิดารุมะมองตามอย่าง งงๆ

 

-ปัจจุบัน-

                “ก็เรนะจังไม่ยอมตื่นเองนี่”

                “แต่ก็ไม่เห็นต้องจูบปลุกเลยนี่”

                “ก็เห็นหลับลึกซะ เลยใช่วิธีแบบเจ้าชายปลุกเจาหญิงนิทราไง”

                เรนะกรอกตาไปมากับนิทานของจูรินะ จะเรียกว่าข้ออ้างหรืออะไรก็ช่างเถอะ แต่นั้นมันจูบแรกของเธอนะ ดีนะแค่เกือบ ถ้าโดนจริงๆเธอได้ตายอีกรอบแน่จูรินะ

                “ฉันไม่ใช่เจ้าหญิงซะหน่อย ไม่ได้ผลหรอก”

                เรนะตอบเสียงเบาลง เพราะตอนนี้เธอเข้ามาในเขตโรงเรียนแล้ว คนเยอะแยะแบบนี้ ขืนเธอพูดคุยกับวิญญาณข้างๆนี่แบบปกติ คนอื่นคงหาว่าเธอสติไม่ดีแน่ๆ

                “แต่ฉันว่าเรนะจังออกจะเหมือนเจ้าหญิง”

                “เอาไว้คุยกันทีหลังละกัน”

                เรนะบอกปัดไป ใช่ว่าไม่อยากคุย แต่ต้องคอยระวังเสียงตัวเองไม่ให้ดังเกินไปแบบนี้มันคุยลำบาก ยิ่งเวลาคุยกับจูรินะด้วยแล้ว เธอมักจะต้องใส่อารมณ์ให้เหนื่อยเสมอสินา และจูรินะเองก็ยอมเงียบแต่โดยดี และเริ่มกิจวัตของตัวเอง สังเกตการเรนะจังประจำวัน

                เรนะที่ตื่นยาก และบ่นไปซะทุกเรื่องที่เขาทำ แต่พออยู่ที่โรงเรียนเธอกลับเป็นคนเงียบ ไม่สุงสิงกับใคร ตั้งใจเรียนบ้าง เหม่อออกไปนอกหน้าต่างบ้าง พอถึงเวลาพักก็แอบขึ้นมานั่งบนดาดฟ้าเงียบๆคนเดียว ไหงมันต่างจากที่อยู่กับเขานักละ และในแต่ละวันก็มักจะมีเพื่อนในห้องคนนึงเข้ามาชวนเธอคุยเสมอ

                “เรน้า….กินข้าวกัน”

                รู้สึกว่าคนๆนี้จะชื่อไอริ เธอเป็นคนเดียวที่เข้ามาคุยเล่นกับเรนะ ต่อให้สาวเจ้าจะตอบกลับมาอย่างเย็นชาแค่ไหน เธอคนนั้นก็ดูจะไม่แคร์เลยแม้แต่นิด คราวนี้ก็เหมือนกัน

                “ข้อผ่านละ” เรนะบอกปฏิเสธเหมือนทุกครั้งก่อนจะหยิบถุงกระดาษที่ข้างในมีขนมปัง(แน่นอนว่าต้องเมล่อนปัง)  แล้วเดินออกจากห้องไป

                จูรินะก็ตั้งใจจะตามออกไปแต่ก็มีเรื่องน่าสนใจเรียกให้เธอหยุด

                “ไอริไม่เห็นต้องไปคุยกับคนเย็นชาแบบนั้นเลย” เพื่อนคนหนึ่งในห้องเดินเข้ามาหาไอริ คนตัวเล็กส่ายหน้าก่อนจะตอบอีกคนกลับไป

                “เรนะไม่ได้เย็นชาหรอก เธอแค่ขี้อายก็เท่านั้นเอง”

                ถึงไอริจะยิ้มอย่างมั่นใจ แต่คนที่เข้ามาถามก็ไม่ได้เชื่อในคำตอบของเธอแม้แต่น้อย แต่จูรินะเชื่อ เพราะเขาอยู่กับเธอคนนั้นมาก็นานอยู่นะ ทำให้เขาพอจะรู้ถึงตัวตนที่แท้จริงของเรนะ ตัวตนที่หญิงสาวไม่เคยแสดงออกให้ใครเห็น

 

                “หายไปไหนมาน่ะ” เรนะที่นั่งกินขนมปังอยู่บนดาดฟ้าถามวิญญาณน้อยที่เพิ่งจะตามขึ้นมา

                “เป็นห่วงเหรอ” ลองถามดูก็เห็นสีชมพูถูกแต้มลงที่แก้มบางนั้น ตามมาด้วยการหลบสายตาพร้อมพึมพำในลำคอเบาๆ จับใจความได้ว่า ใครเป็นห่วงเธอกัน แบบนี้สินะที่เขาเรียกว่า ซึน

                เหมือนบทสนทนาจะจบลงเพียงแค่นั้น เรนะหันไปสนใจขนมปังกับนมในมือ ในขณะที่จูรินะลอยเข้าไปหา เสียงดังจากสนามกีฬาลอยขึ้นมาให้ได้ยิน ลมพัดเบาๆแต่ก็ทำเอาหนาวไปถึงกระดูก ก็ดันขึ้นมานั่งบนดาดฟ้าในช่วงที่อากาศหนาวๆเองนี่ เรนะลูบแขนตัวเองน้อยๆก่อนจะสงเกตเห็นว่าอีกคนจ้องเธออยู่ แต่ถ้าจะพูดจริงๆ จ้องของในมือเธออยู่มากกว่า

                “อยากกินเหรอ” เรนะยื่นขนมปังในมือไปทางวิญญาณน้อยที่เหมือนจะมีน้ำลายไหลที่มุมปากนิดๆ และเหมือนจะรู้ตัว รีบเช็ดออกทันที ให้เรนะได้อมยิ้มกับภาพตลกตรงหน้า “ว่าไง กินไหม”

                “ก็อยากอยู่หรอก แต่กินได้รึเปล่านะ” จูรินะจดๆจ้องๆขนมปังในมือเรียวขาว เหมือนสายตาจะเลื่อนไปจากเป้าหมายเดิมไปแป๊บหนึ่งแฮะ

                “ไม่ลองก็ไม่รู้” ไม่พูดเปล่า ยื่นขนมปังเข้าไปใกล้ปากอีกฝ่ายมากขึ้น จูรินะลังเลอยู่สักพัก ก่อนจะตัดสินใจงับไปเต็มคำ

                หวานแฮะ….เฮ้ย! กินได้ด้วย

                “โอ้ว กินได้ด้วย” ความรู้ใหม่อีกหนึ่งอย่างแล้วสิ เรนะมองร่างโปร่งที่เคี้ยวขนมปังจนแก้มตุ่ยอย่างสนใจ “อร่อยไหม”

                “อื้อ!” จูรินะตอบ ยิ้มจนตาหยี ดูท่าทางมีความสุข

                เรนะแบ่งขนมปังที่เหลืออยู่ครึ่งหนึ่งให้จูรินะ วิญญาณน้อยแปลกใจเล็กน้อย(ก็แหม เมลอนปังเลยนะ) ก่อนจะยื่นมืออกไปรับมา เรนะเอื้อมมือไปลูบหัวอีกคนเบาๆก่อนจะหันกลับมาสนใจขนมปังของเธอ จูระที่เห็นอย่างนั้นก็ตั้งใจลิ้มรสขนมปังรสหวานตรงหน้าอย่างมีความสุข

                ยังไงซะ กินข้าวกันหลายๆคน มันก็อร่อยกว่ากินคนเดียวละนะ ถึงแม้อีกคนจะไม่ใช่คนก็เถอะ

 

 

 

 

*****************************************

ตอนที่สองลืมอัพวันที่ เงียบเลย(หรือเพราะไ่มมีคนอ่าน;w;)

ก็มาแปะตอนที่สามละค่ะ

 

 

สวัสดีปีใหม่นะค่ะ♥

น่ารักมาก = w =

 

สนุกมากค่ะ วาดรูปสวยด้วย น่ารัก 555

อั๊ยยย ผีจูน่ารักมุมิ >w<
//จะรอตอนต่อไปนะคะ~

โอ้ย!!!! ผีน้อยน่ารัก

เรนะจังยกผีน้อยนี้ให้เค้าเถอะ