[One Shot] All Good – Jurina,Rena – 9/3/16

     สองมือของฉันที่กอบกุมมือของเธอเอาไว้ แววตาที่จ้องมองไปที่นัยน์ตาของเธอด้วยความรู้สึกเหนื่อยล้าอาลัย บีบมือเธอเบาๆ เพื่อหวังให้เธอได้รับความอบอุ่นที่พยายามจะถ่ายทอดให้….และหวังให้เธอเปลื่ยนใจ

 

 

     แต่เธอ….

 

 

     กลับหลบสายตา

 

 

     นาทีนั้นฉันรู้แน่แท้แล้วว่าเธอคงไม่เปลี่ยนใจ

 

 

      ฉันค่อยๆ ปล่อยมือเธอช้าๆ จนมือของเธอกลับไปเป็นอิสระ

 

 

      “ถ้าหากว่ามันเป็นความต้องการของเธอ…ฉันก็คงทำอะไรไม่ได้” ฉันพยายามเปล่งเสียงของตัวเองออกมาอย่างยากลำบาก “ขอให้เธอโชคดีนะ…เรนะ” ลำบากที่ต้องเอ่ยอวยพรเธอทั้งๆ ที่ในใจแตกเป็นเสี่ยงๆ

 

 

      “ขอโทษนะ….” ประโยคสุดท้ายที่เธอเอ่ยออกมาก่อนจะหันหลังเดินจากไปอย่างไม่เหลือความรู้สึกอะไรไว้ซักนิด

 

 

      “ไม่…..” ก้มหน้ายอมรับความเป็นจริงที่เธอจากไป พยายามไม่มองแผ่นหลังของเธอที่ค่อยๆ หายลับไป

 

 

       ไม่ต้องขอโทษ…เพราะคิดว่าสิ่งที่เธอเลือกนั้นไม่ผิด

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ติ๊ด ติ๊ด… ติ๊ด ติ๊ด……..

 

 

      เสียงนาฬิกาข้อมือเครื่องหรูดังปลุก ทั้งๆ ที่ไม่เคยคิดจะอยากให้เสียงอะไรมารบกวนเวลาพักผ่อน มันคงจะเป็นความเคยชินจนติดเป็นนิสัย…

 

 

      ความรู้สึกปวดหนึบที่ขมับแล่นขึ้นมาจนไม่อยากจะลืมตา

 

 

       “อื้ออออ….” ยกมือที่ไม่ค่อยจะมีเรี่ยวแรงขึ้นปิดตาตัวเองไว้ซักพักก่อนจะเลื่อนลงมาที่ปากพร้อมกับลืมตาขึ้น

 

 

        มองจ้องไปที่เพดานสีขาว อย่างนึกคิดกับสิ่งที่เพิ่งจะเห็นจากการหลับไหล

 

 

       ฝัน…แบบนี้อีกแล้ว

 

 

         ถึงจะบอกว่าฝันแต่แท้จริงแล้วมันคือความจริงที่เกิดขึ้นไปเมื่อสองปีก่อน เฝ้าแต่ฝันถึงเรื่องเดิมๆ พยายามจะทำให้ตัวเองลืมแต่ยิ่งลืมมันก็ยิ่งจำ

 

 

         ดื่มเหล้าเพื่อลืม? ไม่… ไม่ได้ดื่มเพื่อลืม แต่ดื่มเพื่อที่จดจำแล้วระบายมันออกมาให้หมด ตอนดื่มมันก็รู้สึกดีหรอก แต่หลังจากนั้น

 

 

       มันนรกชัดๆ…

 

 

        ลุกขึ้นนั่งหย่อนขาลงจากเตียง

 

 

เคร้ง!

 

 

        เสียงของวัตถุแข็งๆ ล้มลงเมื่อเท้าไปสะกิดโดนมัน ก้มลงมองวัตถุนั้นด้วยสายตาพล่ามัว แล้วก็พบกับขวดสีน้ำตาลใสล้มจนเกลื่อนห้องไม่ต่ำกว่าสิบขวด

 

 

        “อ่า…….” ยกมือขึ้นเกาหัวแรงๆ แล้วเดินเซเข้าห้องน้ำไป

 

 

 

        มันจะมีซักวิธีบ้างไหมที่พอจะทำให้ลืมเรื่องเก่าๆ ถามว่าอยากจำไหม….ก็อยาก แต่ถามว่าอยากลืมไหม….ก็อยาก เคยคิดจะหาใครซักคนเข้ามาเติมเต็ม อืมมมม ไม่ใช่แค่คิด แต่ลองแล้ว

 

 

       ไม่ไหว…

 

 

         เพราะอะไรรู้ไหมถึงไม่ไหว

 

 

         เพราะตอนที่กำลังจะมีอะไรกันนั้นดันเผลอเรียกชื่ออีกคนน่ะสิ โดนตบจนหน้าหัน…บ้าชะมัด

 

 

         สุดท้ายเลยเลือกที่จะระบายกับสิ่งที่เรียกว่า…แอลกอฮอล์หรือเหล้านั่นแหละ ถามถึงเพื่อน? ก็มีเยอะแยะ

 

 

         เก็บห้องจนเสร็จเรียบร้อยแล้วก็เดินไปที่ตู้เย็นก่อนจะเปิดแล้วหยิบเบียร์ออกมาสองกระป๋องแล้วเดินไปที่โซฟาห้องนั่งเล่น

 

 

ป๊อก…ซ่า

 

 

        กระดกน้ำขมๆ ลงคออย่างกระหายพลางเปิดทีวีไล่ช่องไปเรื่อยๆ อย่างไม่มีจุดหมาย ในใจก็เอาแต่คิดถึงเธออยากจะรู้เรื่องราวของเธอว่าเธอเป็นอย่างไรบ้าง…

 

 

        อาจจะเหงา อาจจะเศร้าในบางทีอาจจะเผลอคิดถึงเธอบางนาที แต่ฉันก็รู้ว่าเธอคงจะสบายดีส่วนฉันยังคงเ­หงามาหลายปี ตอนนี้เธอจะอยู่ที่ไหน เธอจะคิดถึง ฉันบ้างไหม และข้างๆ ของเธอจะมีใคร เธอจะเหงาเหมือนกับฉันบ้างไหม

 

 

        พอคิดถึงตรงนี้ก็เอื้อมมือไปหยิบมือถือเครื่องหรูมากดดูเบอร์ของเธอที่ไม่รู้ว่ายังใช้อยู่หรือเปล่า เลื่อนขึ้นเลื่อนลงอยู่อย่างนั้น อยากจะโทรแต่ก็ไม่กล้า อยากจะส่ง

ข้อความก็กลัวว่าจะไม่ใช่เบอร์เธอ

 

 

        ไม่เคยคิดมาก่อนว่าจะมีคนมาทำให้รู้สึกเสียศูนย์ขนาดนี้ รู้สึกไม่เป็นตัวเอง

 

 

        พร่ำบอกตัวเองเสมอตั้งแต่ที่เธอทิ้งไปว่าแค่นี้ไม่ตายหรอก ทนได้ อยู่ได้ ก็แค่สิ่งต่อไปที่จะมาอยู่ข้างๆ นั้นไม่ใช่เธอแต่เป็นความเหงา…

 

 

        คิดหาช่องทางการติดต่อเธอมาหลายปี ทางที่ดีที่สุดก็คือ เมล์ แต่ก็ไม่เคยกล้าจะส่งหาเธอ กลัวหลายๆ อย่าง กลัวว่าเธอจะไม่ตอบ กลัวว่าจะทำให้เธอกับเขาคนนั้นผิดใจกัน

 

 

         แต่…วันนี้ฉันทนความคิดถึงไม่ไหวแล้ว

 

[เฮ้….ขอโทษนะ นี่ใช่ มัตสึอิ เรนะ หรือเปล่า?]

 

 

         งี่เง่าชะมัด….ส่งไปแบบนั้นเธอคงตอบหรอก

 

 

        สบถด่าตัวเองในใจพลางโยนมือถือลงไปบนโต๊ะจนเกิดเสียงแล้วยกกระป๋องเบียร์ดื่ม

 

 

ครืดดดด

 

 

         เสียงสั่นครืดคราดของมือถือทำให้ต้องวางประป๋องเบียร์ลงแล้วคว้ามือถือขึ้นมาดู แล้วก็ต้องตาโตออกมาอย่างตกใจ หัวใจที่เหมือนจะหยุดเต้นก็กลับมาเต้นอีกครั้ง

 

 

[ค่ะ ใช่ค่ะ มีอะไรหรือเปล่า?]

 

 

         นี่เป็นประโยคธรรมดาๆ ที่เธอตอบกลับมา แต่ว่าสำหรับฉัน….แค่นี่มันก็วิเศษ

 

 

[จำฉันได้หรือเปล่า?….]

 

 

         ฉันถามกลับไปหวังว่าเธอจะจำฉันได้

 

 

[อืม…จำได้สิ จูรินะ]

 

 

        เธอ…จำฉันได้

 

 

         รู้สึกเหมือนน้ำตาจะไหล…

 

 

         ฉันอยากตอบกลับไปว่าฉันไม่เคยลืมเธอได้เลย ไม่ว่าจะทำอะไรอย่างไรก็ไม่สามารถจะลบเธอออกไปจากใจได้เลย อยากจะเจอแค่ไหนก็ไม่มีทางได้เจอ อยู่กับเขามีความสุขดีไหม ถ้าเธอเกิดเหงาขึ้นมาเมื่อไหร่ก็กลับมาได้นะ ฉันรอเสมอ

 

 

         แต่สิ่งที่ฉันทำได้ก็แค่…

 

 

[อ่า…สบายดีไหม?]

 

 

        ฉันทำได้แค่นั้น…

 

 

[อืม…สบายดี เธอล่ะ]

 

 

         ไม่…ฉันไม่สบายซักนิดเลยตั้งแต่ที่เธอไป

 

 

[อื้อ…สบายดี ^_^]

 

 

         มันไม่ได้ดั่งใจซักนิด..ไม่ใช่ไม่ได้ดั่งใจ แต่มันไม่สามารถจะตอบแบบนั้นได้ต่างหาก

 

 

[นี่จูรินะ… ไหนๆ เธอก็ติดต่อมาหาฉันแล้วฉันมีอะไรจะบอก ฉันอยากบอกนานแล้วแต่ฉันกลัวว่าเธอจะยังโกรธฉันอยู่… ฉันดีใจนะที่เธอยังส่งข้อความมา ดีใจมากๆ ที่เรายังเป็นเพื่อนกันได้ …ฉันกำลังจะแต่งงาน ฉันอยากให้เธอมานะ]

 

 

          แต่งงาน…

 

 

          อ่า…น้ำตามันมาจากไหนกัน…

 

 

          คำที่ทำให้เจ็บรองจากคำว่ายังเป็นเพื่อนกันได้ ก็คือแต่งงาน….ฉันไม่น่า

 

 

          ไม่น่าติดต่อไปหาเธอเลยจริงๆ

 

 

 

 

 

 

 

           หลังจากวันนั้นสองวันที่เราคุยกัน ฉันก็ได้รับการ์ดเชิญไปงานแต่งของเธอ

 

 

ฟุรุคาว่า ไอ มัตสึอิ เรนะ

 

 

           ฟุรุคาว่า..คงเป็นนามสกุลของเขา เขาคงดีจริงๆ เธอจึงเลือกฝากหัวใจไว้ที่เขา

 

 

           ทำไม?…. ฉันถึงมา ฉันมายืนอยู่หน้าโบสถ์ทำไม

 

 

          คิดไปก็เท่านั้น เป่าลมออกจากปากแรงๆ แล้วเดินเข้างานไป ทุกคนกำลังนั่งสงบเสงี่ยมแต่สีหน้าท่าทางก็เปี่ยมไปด้วยความยินดี ฉันเลือกเดินไปนั่งแถวหลังสุดพลางจ้องมองไปที่หน้าพิธี มองเธอกับเขาที่ยืนยิ้มให้กันด้วยความรู้สึกเจ็บปวด กำมือตัวเองจนเล็บจิกเข้าไปอย่างอดกลั้น

 

 

         ทำไมฉันต้องมานั่งมองภาพบาดตาตัวเองแบบนี้

 

 

         เธอกับเขากำลังจะจูบกัน

 

 

         ฉันไม่สามารถทนดูอยู่ได้จึงเลือกที่จะวางกล่องของขวัญที่เตรียมมาให้เธอไว้ที่ที่ฉันนั่งแล้วเดินออกไปอย่างเงียบๆ

 

 

 

 

 

 

 

        เดินออกมาได้ซักพักก็มาหยุดยืนที่ริมฟุตบาทริมถนนตรงทางม้าลาย รอสัญญาณไฟเพื่อข้ามไปอีกฝั่ง ในขณะที่รอก็ล้วงเอาบุหรี่ออกมาจากกระเป๋าเสื้อ

 

 

        คาบเอาไว้แล้วจุดไฟ ไม่ทันที่ไฟจะติด ก็มีมือของใครซักคนฉวยบุหรี่ออกจากปากไป ฉันหันไปมองอย่างรวดเร็วด้วยความรู้สึกไม่พอใจ กำลังจะอ้าปากต่อว่าก็ต้องเงียบไป

 

 

        “มันไม่ดีต่อสุขภาพนะคะ…บุหรี่น่ะ” น้ำเสียงของเธอช่างหวานเหมือนกับใบหน้า  วินาทีนั้นฉันไม่เคยคิดมาก่อนว่าจะสามารถใจเต้นกับคนอื่นได้ที่ไม่ใช่เรนะ

 

 

        ฉันไม่กล้าจะต่อว่ากลับไป จึงทำได้เพียงชักสีหน้าไม่พอใจ

 

 

        “ยุ่งน่า…” บ่นเบาๆ อย่างสับสนกับรอยยิ้มของเธอ

 

 

        บางทีการเปิดรับใครซักคนเข้ามาบ้างมันก็คงไม่เสียหาย ใจที่มันเจ็บช้ำจะได้กลับมามีชีวิตชีวาอีกซักที

 

 

        ฉันคงต้องเริ่มต้นใหม่ซักที…

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

END.

 

 

………………………………………………………..

 

เหอๆๆ ฟิคอะไรเนี่ย เป็นวันช็อตที่ชั่ววูบจริงๆ 

เครียดดดด!!!

หนูจูทำถูกแล้วค่ะลูกที่จะเปิดรับคนอื่นเข้ามาในชีวิต T T
ยึดติดกับเรนะไปก็ไม่มีประโยชน์อะไรอีก นางหมดรักแล้ว แล้วก็มีผั-แล้วด้วย เราล่ะสงสารหนูจูจริงๆ…
หาแฟนใหม่ดีที่สุดค่ะจู ไหนๆวงก็เปิดโอกาสให้แล้วจงใช้มันให้คุ้มค่าค่ะ!! *นอกเรื่องไปนิด*

สงสารจูอ่ะ แต่ทำไงได้ คนมันหมดรักแล้ว
ถือว่าจูเป็นคนดี(มาก)เลยนะ ที่ไม่รั้ง ไม่โวยวาย
ยอมปล่อยเรนะไปแต่โดยดี(แม้เราอยากให้ทำตรงข้ามตามที่พูดมาก็เถอะนะ) ไม่ทำให้ลำบากใจ

ป.ล.อยากรู้จัง ผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร ขอมโนว่าเป็นฮจจังละกันนะ หุหุ

อ้าวตายละ one-shot เหรอเนี่ย 55555
กำลังสนุกๆ เลยอ่ะ ค้างเฉย 555 จูจะไปเริ่มใหม่กับใครเนี่ยยยย เอาไปจิ้นต่อเองก็ได้ค่ะ ; ;
ชอบความดราม่านี้อ่ะ >_>

ไรต์ครับ เค้าอย่าอ่านต่ออะ!!! <<< ส่งสายตาอ้อนวอนสุดๆ ปล่อยเระไปเราอยากรู้ว่าใครกันที่มาทำให้จูใตเต้นแรง