[SF] UFO of Love ศรรักจากต่างดาว? > UFO ลำที่ 2 < {MadoSaku} 040914

[SF] UFO of  Love ศรรักจากต่างดาว?   {MadoSaku}

 

(ภาพประกอบฟิค //ขี้เกียจตกแต่งเลยออกมาแบบเรียบๆ ฮ่าา)

 

 

> INTRO <

 

 

 

หุ่นยนต์มนุษย์เทียมหมายเลข 1648 มาพบท่านผอ.ที่ศูนย์บัญชาการด้วยคะ’ เสียงประกาศดังไปทั่วดาวอากิฮาบาระเรียกความสนใจจากประชากรในชุดยูนิฟร์อมสีเงินเป็นอย่างมาก

 

 

 

 

 

‘หมายเลข1648 ท่านผอ.เรียกเธอแหนะ’ เด็กผู้หญิงในชุดยูนิฟร์อมสีเงินลอย(?)มาเรียกเด็กผู้หญิงในชุดเดียวกันด้วยสายตาเรียบๆ

 

 

 

 

 

‘งั้นหรอ? ขอบใจนะ หมายเลย1748’ เด็กผู้หญิงที่ถูกเรียกตอบรับก่อนจะยิ้มให้แบบมึนๆและลุกไปที่ยานพาหนะทรงกลมไร้ล้อพร้อมกับขึ้นแล้วบินไปทันที(?)

 

 

 

 

 

ณ ศูนย์บัญชาการดาวอากิฮาบาระ

 

 

 

 

 

‘มาแล้วหรอ? หมายเลย1648?’ เสียงเรียกทักอันทรงอำนาจของผู้เป็นผอ.ทำเอาคนถูกเลขสะดุ้ง แต่… สะดุ้งไม่พอยังสะดุดขาตัวเองล้มก้นกระแทกกับพื้นเหล็กเย็นเฉียบอีกน่ะสิ!?

 

 

 

 

‘โอ้ยยยยยย~’ เด็กสาวร้องโอดครวญลูบก้นตัวเองอย่างเจ็บปวดก่อนจะค่อยๆลุกขึ้นอย่างยากลำบาก

 

 

 

 

‘เธอยังซุ่มซ่ามเหมือนเดิมเลยนะ… เฮ้ออ~’ ผอ.ถอนหายใจกับความซุ่มซ่ามของเด็กสาวอย่างปลงๆ

 

 

 

 

 

“แห่ะๆ ว่าแต่… ท่านผอ.เรียกฉันมาทำไมหรอคะ?”เด็กผู้หญิงคนเดิมถาม

 

 

 

 

“ฉันอยากให้เธอไปพัฒนาเทคโนโลยีที่โลกมนุษย์กับสืบเรื่องราวต่างๆของมนุษย์เพื่อเพิ่มหลักสูตรการศึกษาในประเทศเราน่ะ เทคโนโลยีที่นู้นล้าสมัยจริงๆ ฉันทนดูต่อไม่ไหวล่ะ เป็นคำขอร้องจากมาเอดะ อัตสึโกะแฟนฉันเอง =3= เมื่อเธอไปถึงที่นู้นเธอจะดูแลเธออย่างดี” เมื่อท่านผอ.พูดจบก็ทำให้เด็กผู้หญิงจอมซุ่มซ่ามยืนแข็งทื่อไปชั่วขณะ

 

 

 

 

 

“ที่โลกมนุษย์มีคนรู้เรื่องดาวของเราเพียง3คน คนแรกคือแฟนฉัน , โอตะ ไอกะ แฟนผู้คุมเขตฮากาตะ และ โอชิมะ ยูโกะแฟนเลขาฉัน 3คนนี้จะช่วยจัดการปลอมแปงเอกสารต่างๆให้เธอได้เข้าเรียนเหมือนมนุษย์ปกติและพัฒนาเทคโนโลยีที่นู้น เธอต้องไปอยู่ที่นู้นเป็นเวลา2ปี… ฉันเตรียมยานUFOไว้ให้แล้ว เธอเตรียมตัวไปตอนนี้เลยนะ…” ผอ.อธิบายยาวเหยียดก่อนจะเดินออกจากห้องไปอย่างสบายใจปล่อยให้เด็กผู้หญิงจอมซุ่มซ่ามกระพริบตาปริบๆด้วยความหงุนงง?

 

 

 

 

 

 

 

 

“เอ๋!!!!!?????  ว่าไงนะ!!!!?????”

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

##################

 

talk :

 

โอ้ชชชชช! เปิดให้รกๆ (?) เรื่องนี้เกิดมาจากการที่ไรท์ดูคอนคิวชูของhkt48

 

และนึกขึ้นได้ว่า… ในบอร์ดไม่มีฟิคมนุษย์ต่างดาวเลยนี่น่า? เลยเปิดซะเลย แต่ไม่รู้ทำไมถึงเป็นคู่นี้ ><

 

ปล.ท่านผอ.คงไม่ต้องบอกนะว่าเป็นใคร อิอิ

 

 

 

 

INDEX :

 

UFO ลำที่ 1

 

UFO ลำที่ 2

 

UFO ลำที่ 3

 

————–

1648 ซาจังสินะ ซุ่มซ่ามดีจังเลย -.-
ผอ.ซัซซี่~

UFO ลำที่  1

 

 

 

 

 

 

‘อุณหภูมิ 29องศา ความดันอากาศปกติ ออกซิเจนในอากาศปกติ อืมมม… คงต้องหาที่ลงจอดแล้วซินะ…’

 

 

 

 

สวัสดี ฉัน ‘หุ่นยนต์มนุษย์เทียม หมายเลข1648’ ยังไม่มีชื่อ มาจากดาวอากิฮาบาระ ฉันมากับพวกหุ่นยนต์ด้วยกันอีก7คน คือ หมายเลข 0148 เปรียบเสมือนพี่สาวสุดที่รักของฉันเลย ทุกคนมักจะเรียกล้อเลียนเธอว่า ‘ขุ่นแม่’  หมายเลข 0248 จอมวายร้ายที่สามารถตกหัวใจทุกคนได้ด้วยรอยยิ้มสุดน่ารัก หมายเลข 1748 ฉันเห็นเธอเป็นน้องสาวแท้ๆเลยละ จอมตะกละที่โดนบ่นประจำเรื่องการกินอาหารเพราะชอบไปสวาปามอาหารคนอื่น =__= หมายเลข1848 น้องเล็กประจำกลุ่ม มักจะเงียบตลอดเวลาจนใครๆก็คิดว่าลืมใส่ระบบการสื่อสารด้วยตัวเองตอนสร้างรึเปล่า? สุดท้ายพวกพงคตสึสุดด่อย หมายเลข1148 ยัยคนที่จะน่ารักก็โครตน่ารักจะรั่วก็ราวกับคนละคน ยัยMที่ใครก็มักจะมองเธอด้วยสายตาแปลกๆ?    หมายเลข1448 ยัยคน(?)จริงจังเกินเหตุ และ หมายเลข1548 ยัยนี้ด่อยทุกอย่างและมีความหัวดื้ออยู่ในตัว พงคตสึของแท้เลย =__=

 

 

 

 

 

 

“ทุกคนอยู่ที่นี้เราต้องมีชื่อนะ?” หมายเลข0148พูดขึ้นก่อนจะหยิบหนังสือตั้งชื่อของชาวโลกขึ้นมาดู

 

 

 

 

“ฉันว่าฉันชอบ หิมะ(ยูกิ) งั้นชื่อ ยูกิและกัน ^__^ ต่อจากนี้เรียกฉันว่ายูกินะ”หมายเลข0148พูดก่อนจะกดปุ่มที่บริเวณปลอกคอเหล็กของตัวเอง

เพื่อให้เปลี่ยนเป็นชุดวันพีชลายลูกไม้สีขาวกับส้นสูงสีดำแบบที่พวกมนุษย์ชอบใส่ ทุกคนมองชุดที่ยูกิรินใส่ก่อนจะทำหน้าแหวะๆออกมา?

 

 

“อะไรกัน? ทำหน้ายังงั้นกันทำไม?”ยูกิเบิกตากว้างเพื่อทักทวง

 

 

 

 

“ก็ไม่เคยใส่นี่น่า เราอยู่ที่ดาวอากิฮาบาระก็ใส่แต่ชุดยูนิฟอร์มสีเงินเพื่อความคล่องตัวตลอด”หมายเลข0248พูดก่อนจะกดตามบ้าง คราวนี้เป็นชุดกางเกงขาสั้นสีน้ำตาลไหม้กับเสื้อยืนตัวใหญ่ๆหลวมๆมีเสื้อกล้ามสีดำปกปิดด้านใน หมวกสีขาวสะอาดและรองเท้าผ้าใบวัยรุ่นสีขาวชมพู

 

 

 

 

“เฮ้ออ~ มันก็ใส่สบายอยู่หรอกแต่ไม่คุ้นเลยแหะ? ฉันจะชื่อไรดีอะยูกิ?”หมายเลข0248เริ่มเปลี่ยนศัพนามเพื่อให้คุ้นชินเร็วๆก่อนจะหยิบหนังสือตั้งชื่อมาดูและมองไปที่ชื่อแรกสุดเพราะขี้เกียจเลือก

 

 

 

“มิยูกินี่แหล่ะ ขี้เกียจเลือก หมายเลข1648เธอมาเลือกได้แล้ว” เสียงเรียกของมิยูกิทำเอาหมายเลข1648สะดุ้งเช่นเคย แต่…

 

 

 

 

 

ปึก! โครมมมมม!!!!

 

 

 

 

 

 

“ฉิบหายแล้วไง…” หมายเลข1748อุทานเบาๆพร้อมกับกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก ส่วนคนที่เหลือก็อ้าปากค้างด้วยความตกใจ

 

 

 

 

“โอ้ยยยย! เจ็บๆๆๆๆๆ  อะไรมาขัดขาเนี้ย!”หมายเลข1648หันไปมองต้นเหตุที่ทำให้เธอล้มหัวทิ่มอย่างโมโหแต่พอเห็นเท่านั้นแหล่ะ… ถึงกับใบ้กินไปเลยทีเดียว

 

 

 

 

“กรี๊ดดดดดดดด!!! ตายๆๆๆๆ แย่แล้วๆ สายควบคุมการวาปขาด! แถมตอนหมายเลข1648ล้มหัวยังไปกระแทกโต๊ะควบคุมแก้วน้ำที่วางอยู่ก็หกรดแผงควบคุมยานอีก ยัยตัวซวย! T^T” มิยูกิพูดพล่างเขย่าคอตัวต้นเหตุรัวๆ ส่วนตัวต้นเหตุนะหรอ? ช็อกจนสลบไปแล้ว!

 

 

 

 

 

 

ตื้ดๆ ตื้ดๆ ตื้ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดๆ!!!!!

 

 

 

 

 

ยานUFOเริ่มหมุนแกว่งไปทั่วบริเวณกว้าง ก่อนจะเริ่มมีเสียงแปลกๆดังไปทั่วยาน ทุกคนเริ่มหาที่ยึดเกาะส่วนหมายเลข1648ที่สลบไปก็โดนมิยูกิลากไปหลบใต้โต๊ะควบคุม และมิยูกิก็ยังคงเขย่าร่างไร้สติของหมายเลข1648ต่อไปเพราะสติแตก(?)

 

 

 

“ตื่นๆๆๆๆๆ ตื่นสิโว้ยยย!!!!” มิยูกิเริ่มใช้เท้ายันท้องตัวต้นเหตุรัวๆอย่างร้อนลน

 

 

 

 

“อิมิ! อย่าทำน้อง!!!”ยูกิที่หลบอยู่แถวๆนั้นรับรู้ถึงชะตากรรมน้องตัวเองเมื่อฟังจากเสียงโวยวายของมิยูกิจึงตะโกนด่ากลับไป

 

 

 

“มิพ่อง! มิยูกิ! เรียกเต็มๆดิ!”มิยูกิหันไปตะโกนด่ากลับ

 

 

 

“มันใช่เวลาต้องทะเลอะกันไหมเนี้ย!?”แทนที่จะเป็นเสียงยูกิตอบกลับแต่ดันกลายเป็นคนที่มิยูกิพยายามใช้เท้าปลุก(?)เมื่อกี้พูดด้วยน้ำเสียงจริงจังอยู่ข้างๆซะงั้น

 

 

 

 

“เอ้า! ตื่นแล้วทำไมไม่ลุกมาคุยตั้งแต่แรก!”มิยูกิเริ่มเขย่าอีกครั้ง

 

 

 

 

“จริงๆยังไม่ตื่นหรอก ละเมอ~”หมายเลข1648พูดก่อนจะล้มตัวลงนอนอีกครั้ง…

 

 

 

“อิบ้า! ตื่นนนนนนนน!!!!”คราวนี้ดันไม่ใช่มิยูกิที่โวยวายแต่กลายเป็นยูกิที่วิ่งมากระทืบ(?)หมายเลข1648แทน ส่วนมิยูกิก็ได้แต่นั้งอ้าปากค้าง

 

 

 

 

ปังงง!!!!!!

 

 

 

 

 

เสียงยานไปชนเข้ากับอะไรสักอย่างพร้อมกับแรงสั่นสะเทือนที่แรงพอทำให้ทุกคนที่อยู่บนอยู่กลิ้งไปมา(?)ได้ แต่… ถ้าเป็นมนุษย์คงสลบไปแล้ว (ถึกสินะ 55 -ไรท์) ทุกอย่างดูสงบไป ยานUFOลำใหญ่หยุดนิ่งไร้การสั่นสะเทือน ทุกคนค่อยๆยันตัวลุกขึ้นก่อนจะกดเปลี่ยนเสื้อผ้าให้เป็นแบบที่มนุษย์เขาใส่กันและมองลอดหน้าต่างยานเพื่อเช็คว่าอยู่ที่ไหน?

 

 

 

 

“เหมือนเราจะอยู่กลางทะเลนะคะ” หมายเลข1448พูดพล่างลูบคางตัวเองเบาๆอย่างครุ่นคิด ก่อนที่ทุกคน(ยกเว้น1648)ก็เดินออกมาตรงระเบียงยาน

 

 

 

 

“งั้น… เราคงต้องเปลี่ยนยานเป็นเรือสินะ”ยูกิพึมพำเบาๆ

 

 

 

“เอ่ะ? เปลี่ยนได้ด้วยหรอ?”มิยูกิทำตาวาวเหมือนกับได้ของเล่นชิ้นใหม่พร้อมกับเกาะแขนยูกิอย่างอยากรู้อยากเห็น

 

 

 

“หึ… ไม่ เปลี่ยนไม่ได้หรอก…”   

 

 

 

 

พรืดดดด!!!     (เสียงทุกคนหัวทิ่ม)

 

 

 

 

 

 

“แล้วจะพูดทำไม!?” มิยูกิหน้าหน้าราวกับจะงาบหัวยูกิก่อนจะกระโดดเกาะหลังยูกิและงับหัวจริงๆ!?

 

 

 

“ม่ายยยยยย!!!”ยูกิร้องโหยหวนก่อนจะวิ่งไปมาเพื่อสลัดมิยูกิออกแต่…

 

 

 

 

 

 

“งืมมมม…. เกิดอารายขึ้นหร – ”

 

 

 

 

 

 

ปึก! ตู้มมมมม!!! ซ่า~

 

 

 

 

 

 

“นี่ๆ 1748พี่ยูกิกับพี่มิยูกิตกลงไปแล้วอะ…” 1448 พูด

 

 

 

“อืม… ไม่โผล่ขึ้นมาแล้วด้วย…” ………. หมายเลข 1748ตอบ

 

 

 

 

 

 

 

 

“อะเร่ะ? เมื่อกี้ฉันชนอารายหรอ?” 1648ที่เหมือนเพิ่งจะตื่นหันมาพูดกับทุกคนพล่างขยี้ตาจนทุกคนตกอยู่ในความเงียบ…

 

 

 

 

 

 

 

“ ยัยตัวซวยยยยยยยยยย!!!!!!!!! ” ทุกคนพร้อมใจตะโกนใส่1648ก่อนจะนั้งกุมขมับกับความเอ๋อและซุ่มซ่ามของยัยหุ่นยนต์นี่ ก่อนจะวิ่งไปเกาะขอบราวระเบียงเพื่อมองหาบุคคลสูงอายุทั้งสอง(?)

 

 

 

 

 

 

“น่าๆ เดี๋ยวพวกพี่เขาก็ขึ้นมา… มาตั้งชื่อกันดีกว่านะ แหะๆ” 1648แก้ตัวก่อนจะหยิบหนังสือตั้งชื่อมาเปิดดู ทุกคน(ที่เหลือ)จึงเดินมาดูด้วย

 

 

 

 

 

“ฉันเอา… เรียวฮะนะ”หมายเลข 1548พูด ก่อนจะเดินไปก้มดูยูกิและมิยูกิที่ตกลงไปตรงระเบียง

 

 

 

 

“งั้นฉัน…. นานะ! โอเคนะ ฉันไปดูพี่ยูกิกับพี่มิยูกิก่อนดีกว่า”  หมายเลข 1448พูดก่อนจะเดินไปดูบ้าง

 

 

 

 

“หนู มิคุนะ…” หมายเลข1848ที่ไม่รู้จะทำอะไรดีเลยเดินไปดอมๆมองๆดูยูกิกับมิยูกิเช่นกัน

 

 

 

 

“พี่1148ไม่ต้องเลือกนะ ฉันว่าพี่ชื่อฟูโกะเนี้ยแหล่ะพี่เลือกนานเสียเวลา ส่วนหนูเมรุละกัน”หมายเลข1148ทำถ้าจะค้านแต่โดนหมายเลย1748ปิด

ปากและลากไปตรงระเบียงทันที

 

 

 

 

 

“โถ้วววว ไม่มีใครสนใจฉันเลย~ งั้นฉันเอา ‘ซากุระ’ ดีกว่า~ เป็นดอกไม้ >< (?)” หมายเลข1648พูด(คนเดียว)ก่อนจะเหลือบไปเห็นปุ่มอะไรบางอย่าง….

 

 

 

 

 

 

 

 

TBC.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

#######################

 

talk :

 

มนุษย์ต่างดาวหุ่นยนต์ด่ากันได้ด้วย!????

 

ช่างเถอะ จินตนาการ~  55555

 

ซาจังเจอปุ่นอะไรอีกล่ะ? ฮ่าาาา

UFO ลำที่ 2

 

 

 

 

 

‘ยินดีตอนรับทุกท่านเข้าสู่การแข่งขันวินเซิร์ฟหญิงประจำภูมิภาคคิวชูระดับมัธยมปลาย รอบชิงชนะเลิศระหว่าง  ดาวรุ่งมาแรงอดีตแชมป์วินเซิร์ฟระดับประถมปลายที่ก่อนจะกลับมาเล่นวินเซิร์ฟอีกครั้งเธอได้ผลั่นตัวไปเรียนเปียโนมากว่า4ปี  ‘โมริยะสุ มาโดกะ’ อีกคน แชมป์การแข่งขันวินเซิร์ฟเมื่อปีที่แล้วการแข่งขันระดับมัธยมปลายครั้งสุดท้ายของเธอๆจะคว้าแชมป์3ปีซ้อนเป็นตำนานได้หรือไม่!? ‘ชิมาซากิ ฮารุกะ’ !!?’

 

 

 

 

 

‘เฮ้ !!!!!!!!! ~’

 

 

 

 

 

เสียงพิธีกรพากย์การแข่งขันวินเซิร์ฟประจำปีดังไม่ทั่วหาดทรายสีขาว ในขณะที่เจ้าของชื่อทั้ง2คนกำลังโชว์ลีลาการเซิร์ฟอยู่บนพื้นน้ำทะเลสีน้ำเงินใส  การแข่งขันครั้งนี้เป็นการคัดเลือกตัวแทนไปแข่งต่อในระดับประเทศ ซึ่งจะส่งภูมิภาคละ3คน ซึ่งจริงๆแล้วทั้งมาโดกะและฮารุกะก็ได้รับเลือกเรียบร้อย

 

 

 

 

 

‘นี่! มาโดกะ! พี่จะไม่แพ้เธอเหมือนตอนแข่งระดับประถมหรอกนะ! อีกอย่างพี่อยากเป็นนักวินเซิร์ฟระดับมัธยมปลายคนแรกที่คว้าแชมป์ได้3ปีซ้อน!?’ ฮารุกะตะโกนขึ้นมาก่อนจะโชว์ลีลากระโดดตัวขึ้นลอยกลางอากาศพร้อมกับกระดานเซิร์ฟแล้วหมุนตัวรอบครึ่ง ด้านคนถูกเรียกก็ยังมีสีหน้าเรียบนิ่งราวกับไม่ได้ยินสิ่งที่ฮารุกะพูดเพราะเธอมัวแต่จดจ่อสมาธิอยู่กับการเซิร์ฟ

 

 

 

 

 

‘มาโดกะ! เธอไม่ยินที่พี่พูดมั้ย!?’ ฮารุกะเริ่มไม่แน่ใจว่าตัวเองพูดคนเดียวหรือเปล่า?จึงถามอีกครั้งอีกครั้ง แต่มาโดกะกลับไม่สนใจบังคับกระดานเซิร์ฟไปตามแนวคลื่นสูงพร้อมกับก้มตัวลงนิดหน่อยแล้วใช้ปลายนิ้วมือขวาจับกระดานเซิร์ฟเบาๆก่อนจะบังคับกระดานให้ลอยขึ้นตีลังกากลับหลังกลางอากาศหนึ่งรอบอย่างสวยงามเรียกเสียงตบมือดังลั่นราวกับตั้งใจจะหักหน้าฮารุกะ

 

 

 

 

 

 

MADOKA PART

 

 

 

 

ไม่ได้เล่นนานยังรู้สึกไม่ค่อยคล่องตัวเลยแหะ ถึงจะผ่านรอบแรกรอบ2 3 4มาได้ก็เหอะ แต่ก็ยังมึนหัวเหมือนเมาเรืออยู่เลยแหะ พี่ฮารุกะก็เก่งใช่ย่อย ว่าแต่? เมื่อกี้พี่เขาพูดว่าอะไรนะ? ไม่ได้ยินเลยแหะ?  

 

 

 

 

 

พึบ!!!?

 

 

 

 

“เฮ้ย!? เมื่อกี้? เอ..? สงสัยตาฝาดมากกว่ามั้ง?” ฉันอุทานพึมพำ เหมือนกลับเห็นผู้หญิงวาปหรือหายตัวอะไรสักอยากมาโผล่อยู่ด้านข้าง?

 

 

มาโดกะบังคับกระดานเซิร์ฟกลับไปทางเดิม ก่อนจะกระโดดลอยตัวขึ้นพร้อมกับกระดานเซิร์ฟกลางอากาศ แล้วนอนตัวลงกับกระดานเซิร์ฟใช้มือทั้งสองข้างจับกระดานเซิร์ฟเอาไว้ แล้วออกแรงบังคับให้มันหมุนตัว2-3รอบ

 

 

 

 

หมับ!

 

 

ตู้ม!!!?

 

 

 

 

 

แต่ยังไม่ทันได้ลงกลับมาบนพื้นน้ำก็เหมือนมีอะไรบางอย่างมาจับกระดานเซิร์ฟที่ยังลงบนพื้นน้ำไม่เต็มที่จนร่างของมาโดกะลอยกลางอากาศตกลงมาจากกระดานเซิร์ฟประมาณ3-4เมตร

 

 

 

 

 

‘อะเร่ะ!? โมริยะสุตกลงไปแล้วครับ!!? ผลการแข่งเป็นเอกฉันท์ ‘ชิมาซากิ ฮารุกะ’ !? คว้าอันดับหนึ่งการแข่งระดับภูมิภาคไปแล้วคร้าบบบบบ!!!    อนึ่ง อันดับที่1-3ของปีนี้ ซึ่งได้แก่ อันดับ3 วาตานาเบะ มายุ อันดับ2 โมริยะสุ มาโดกะ และอันดับที่1 ชิมาซากิ ฮารุกะได้เป็นตัวแทนในการแข่งขันระดับประเทศประจำภูมิภาคคิวชูในอีก3เดือนข้างหน้านะครับ! ทุกคนอย่าลืมไปชมการแข่งกันนะครับ!!!’

 

 

 

 

 

สิ้นเสียงพิธีกรก็ตามมาด้วยเสียงกองเชียร์ดังไปทั่วบริเวณชายหาด มาโดกะโผล่ขึ้นมาบนผิวน้ำก่อนจะว่ายไปทางเซิร์ฟที่คว่ำอยู่ไม่ไกลนัก แต่ก็

ต้องตกใจเมื่อมีสาวน้อยน่ารักในชุดบิกินี่ทูพีซสีชมพูอ่อนกำลังนั่งถอนหายใจอยู่บนกระดานเซิร์ฟของเธอ ก็เดาได้ไม่ยากว่าใครเป็นคนทำให้เธอแพ้ฮารุกะ

 

 

 

 

 

 

“เธอมาอยู่แถวนี้ได้ไง!? เขาห้ามลงน้ำชั่วคราวระหว่างการแข่งขันวินเซิร์ฟไม่ใช่หรอ!?”มาโดกะถาม สาวน้อยแปลกหน้าทำหน้าแปลกใจเอียงคออย่างน่ารักที่ไม่ว่าใครอยู่แถวนั่นก็คงต้องจมกองเลือดเลยทีเดียวแต่ไม่ใช่กับคนตายด้านอย่างมาโดกะแน่ๆ

 

 

 

 

“ฉันขอถามอีกครั้ง…” มาโดกะเริ่มหมดความอดทนเพราะโมโหมาก

 

 

 

 

‘ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันคะ แค่รู้สึกหายใจไม่ออกเลยพยายามคว้าอะไรให้ตัวเองลอยขึ้นสูงๆอะ?’ คำตอบของสาวน้อยตรงหน้าถึงจะดูน่ารักไร้เดียงสาแต่สำหรับมาโดกะกลับมองว่ามันกวนประสาทซะมากกว่า

มาโดกะถอนหายใจยาวก่อนจะเอื้อมมือไปจับกระดานเซิร์ฟและออกแรงว่ายน้ำจนกระทั้งมาถึงตรงจุดที่น้ำตื้นสูงเพีงสะโพก

 

 

 

 

“เธอลงจากกระดานเซิร์ฟได้แล้ว…”มาโดกะสะกิดแขนสาวน้อยปริศนาเบาๆ เธอหันมามองหน้ามาโดกะก่อนจะทำท่างงๆอึนๆใส่ แต่ก็ยอมลงจากกระดานเซิร์ฟแต่โดยดี

 

 

 

 

 

มาโดกะยกกระดานเซิร์ฟแนบไว้ข้างลำตัวและเดินมาหยิบเสื้อคลุมที่วางไว้มาใส่และหยิบกระเป๋าตัวเองเดินออกไปจากชายหาดทันที แต่ก็ไม่วายรู้สึกแปลกจนได้!? เมื่อมีแต่คนมองเธอด้วยสายตาแปลกๆ เมื่อเธอหันกลับไปมองด้านหลังก็พบกลับสาวน้อยปริศนาคนเดิมที่ยังสวมเพียงบิกินี่ทูพีซเท่านั่นเดินตามเธอมาติดๆ

 

 

 

 

“เธอตามฉันมาทำไม?”มาโดกะถามอย่างใจเย็น

 

 

 

 

‘ก็ไม่รู้จะไปไหนอะ มีแต่คนมองฉันด้วยสายตาแปลกๆ’ สาวน้อยปริศนาใช้นิวชี้จิ้มกันไปมาพล่างก้มหน้ามองพื้นอย่างน่ารัก ก็จะไม่ให้มองแปลกๆได้ไงล่ะ!? เด็กผู้หญฺงหน้าตาน่ารักใส่แค่ชุดบิกินี่ไร้ชุดคลุมหรือสิ่งปกปิดเดินไปมาบนฟุตบาตเลยชายหาดมาไกลกว่า50เมตร เป็นใครๆก็มองเฟ้ย! อีกอย่างเธอมีน้อยซะที่ไหน!? เดี๋ยวก็โดนฉุดจนได้!?

 

 

 

 

“เอานี่ไปใส่ก่อนเถอะ…”มาโดกะยืนเสื้อเชิ้ตสีขาวตัวใหญ่ให้คนตรงหน้าวส่และเธอก็รับมาใส่อย่างว่าง่าย

 

 

 

 

“เธอชื่ออะไร?” มาโดกะถามอย่างเป็นมิตร(?)

 

 

 

“อะ เออ ซากุระคะ” สาวน้อยตรงหน้าตอบ

 

 

 

“นามสกุลล่ะ? ทำไมไม่บอก?”มาโดกะยังคงสงสัย

 

 

 

“นามสกุล? นามสกุลมนุษย์ฉันไม่มีนี้น่า…”ซากุระพูดประโยคสุดท้ายอย่างแผ่วเบาจนแทบไม่ได้ยิน

 

 

 

 

“เอ่ะ? เมื่อกี้เธอพูดว่าอะไรนะ?”

 

 

 

 

“ปะ เปล่า ฉันนามสกุล เออ… เชค เบอร์ริน่า! ใช่ๆ ซากุระ เชค เบอร์ริน่า” เบอร์ริน่ามันมาจาก เบอร์รี่เนี้ยแหล่ะ ส่วนเชค มั่วคะ… ขนาดเชคเสปียร์ยังมีเลยนิ!????

 

 

 

 

“คนต่างชาติหรอ? มิน่าถึงพูดแปลกๆตั้งแต่เมื้อกี้แล้ว”มาโดกะทำหน้าครุ่นคิด ถึงหน้าจะญี่ปุ่นจ๋าก็เถอะแต่อาจจะโตที่ต่างประเทศก็ได้นิ?

 

 

 

 

“ขอโทษนะคะ พอจะรู้จักมาเอดะ อัตสึโกะมั้ยคะ? ฉันมาหาเธอน่ะ”ซากุระถาม(เนียนเปลี่ยนเรื่อง)

 

 

 

 

 

 

 

“รู้จักสิ… ‘นายกรัฐมนตรีหญิงของญี่ปุ่น มาเอดะ อัตสึโกะ’ น่ะ

 

 

 

 

 

 

 

TBC.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

#######################

 

talk :

 

ทิ้งระเบิดนายกอัตสึโกะ 5555

 

ขอโทษที่หายไปชาติกว่าๆ(?) ไปเปิดเพจแฟนซับหางานให้ตัวเองมา ถถถถถถ

อัตจังเป็นนายก เงิปแปบ =[]=