[One-Shot]|PG-13|10 minute (Mayuki)

 

 [One-Shot] 10 minute (Mayuki)

 

Type : Romantic

Rate : PG-13

 

 

ถ้าหากคุณสามารถรู้เหตุการณ์ล่วงหน้าได้ 10 นาทีของใครก็ได้ คุณจะทำอะไร

 

ช่วยคนอื่นแบบยอดมนุษย์

 

ใช้พลังไปกับเรื่องไร้สาระ

 

แอบรู้ผลคะแนนสอบก่อนเพื่อนๆ

 

มองว่าข้อสอบเกี่ยวกับอะไรก่อนที่จะสอบจะได้สอบผ่าน…

 

หรืออีกหลายๆอย่าง แต่ว่าสำหรับสาวน้อยผมดำสนิท คาชิวากิ ยูกิ เธอผู้มีพลังพิเศษมองเห็นอนาคต 10 นาทีได้ เธอใช้มันไปกับ……..

 

“นี่ยูกิ มองอะไรน่ะ?”เสียงเรียกของเพื่อนสนิททำให้ยูกิที่นั่งข้างสนามบาสเกตบอลสะดุ้งและหันไปหาต้นเสียงทันที

 

“อ๊ะ เรนะ”ยูกิหันไปมองหญิงสาวผมบาง(?)ที่กำลังมองตามจุดที่เธอมองไปเมื่อครู่นี้ก่อนจะคลี่ยิ้มออกมาจนยูกิเหงื่อตกเล็กน้อย

 

“มองมายุจังอีกแล้วหรอ”เรนะพูดกวนๆและเอานิ้วชี้จิ้มแก้มป่องๆของเพื่อนสาวที่ตอนนี้หันกลับไปทำเป็นไม่สนใจเธออีกครั้ง แต่คงเพราะเรนะกวนด้วยการจิ้มแก้มยูกิไม่เลิกทำให้ยูกิต้องหันกลับไปลงโทษซักหน่อย

 

“แล้วจะทำไมล่ะ….”ยูกิโวยวายกลับไปและใช้นิ้วชี้ดีดที่หน้าผากของอีกคนให้เลิกแกล้งเธอ

 

“โอ้ย!”เรนะร้องพร้อมกุมหน้าผากที่โดนดีดและทำหน้างอ แต่จะงอนไปทำไมในเมื่อคนที่เธอกำลังจะงอนหันกลับไปสนใจบุคคลในสนามอีกแล้ว

 

มัตสึอิ เรนะและคาชิวากิ ยูกิ เป็นเพื่อนสนิทกัน พวกเธอชวนกันมาเข้าโรงเรียนนี้นับตั้งแต่เปิดเทอมนี่ก็ครบหนึ่งเดือนพอดี ส่วนคนในสนามก็คือ วาตานาเบะ มายุ สาวน้องหน้าตาน่ารักที่ใครๆต่างก็หลงรักแม้แต่ยูกิ ยูกิตกหลุมรักมายุตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอแต่ไม่รู้เพราะอะไรถึงไม่กล้าแม้แต่จะไปคุยด้วย และวันนี้ห้องของพวกเธอก็มีเรียนพละรวมกับห้องของมายุพอดี

 

“หลงขนาดนั้นทำไมไม่ไปบอกรักเลยล่ะ?”เรนะพูดกวนๆขึ้นมาแต่ทำให้ยูกิสะดุ้งและรีบเถียงกลับทันที

 

“ถ้าเขาไม่ชอบชั้นกลับจะทำยังไงฮะ แบบนั้นได้มองหน้ากันไม่ติดซิ!”ยูกิรีบเถียงกลับทันที แต่นั่นทำเอาเรนะเหนื่อยใจขึ้นมา

 

‘อย่างกับว่าตอนนี้จะได้มองหน้ากันแหละ นี่มันแอบมองฝ่ายเดียวชัดๆ’เรนะคิดในใจและถอนหายใจก่อนจะเดินหนีทิ้งยูกิให้นั่งอยู่คนเดียวเพราะเธอเห็นเหยื่อ เอ้ย สาวน้อยน่ารักบาดเจ็บเลยต้องรีบไปช่วยทำแผลซะก่อน

 

ความสามารถของยูกิถูกจำกัดให้มองเห็นเพียงอนาคตของคนอื่น เห็นเพียงแค่สิบนาทีล่วงหน้าและไม่สามารถเพิ่มความสามารถได้มากกว่านั้น เธอเห็นเหตุการณ์ว่าจะมีอะไรเกิดขึ้นเพียงไม่กี่นาทีและคิดว่าความสามารถนี้ช่างไร้ประโยชน์จริงๆ

 

เธอใช้มันไปกับการมองอนาคตของวาตานาเบะ มายุ

 

คนที่เธอแอบชอบและเธอเคยมีความคิดที่จะสารภาพรักแต่ว่า….

 

…..ตึกๆ….ตึกๆ…..ตึกๆ…..

…..ตึกๆ….ตึกๆ…..

…..ตึกๆ….

 

////////////วูบ////////////

 

เสียงคล้ายนาฬิกาเดินพร้อมดวงตาของยูกิเปลี่ยนเป็นประกายเพียงเสี้ยววินาทีก่อนที่ภาพบางอย่างจะเข้ามาในหัวของเธอ เป็นภาพเหตุการณ์ในอนาคตของเด็กสาวที่เธอเฝ้ามองอยู่ อนาคตทั้ง 10 นาทีถ้าหากเธอ….

 

“มายุ!”ยูกิวิ่งออกไปคว้าข้อมือเด็กสาวที่กำลังยืนเล่นบาสอยู่ก่อนที่ทุกคนในสนามจะหยุดนิ่งไป ยูกิสูดลมหายใจก่อนจะคว้ามือของมายุให้วิ่งตามไป

 

“ดะ-เดี๋ยวซิ เธอจะทำอะไรน่ะ”มายุร้องเรียกแต่ยูกิไม่ยอมหยุด ยูกิวิ่งมาถึงจุดปลอดคนก่อนจะเริ่มพูดต่อไป

 

“มายุชั้นชอบเธอนะ!”ยูกิพูดเสียงดังแต่ทำให้มายุตกใจจนหน้าแดงก่ำ

 

‘เร็วซิ…รีบตอบเรามาซิ….’ยูกิคิดในใจอย่างรีบร้อนก่อนที่มายุจะส่งยิ้มให้เธอและค่อยๆอ้าปากออกมาแต่แล้วภาพทั้งหมดก็ค่อยๆจางหายไปก่อนที่ยูกิจะได้รู้คำตอบ

 

‘มองไม่เห็น…หมดเวลาอีกแล้ว’ยูกิลืมตาขึ้นมาและถอนหายใจอย่างแผ่วเบา เวลาตั้ง 10 นาทีเธอยังไม่สามารถสารภาพรักออกไปได้เลยแฮะ ไม่ซิควรจะเรียกแค่ 10 นาทีซะมากกว่า ทุกครั้งที่เธอลองทดสอบดูเธอก็ไม่สามารถรู้ได้ว่ามายุพูดอะไรตอบเธอ หลังจากที่เธอสารภาพรักไป

 

เวลาที่จำกัดแค่นี้…ไม่เห็นจะมีประโยชน์อะไรเลย

 

“โอ้ย!”เสียงร้องของมายุเรียกสติของยูกิขึ้นมาให้ลุกพรวดขึ้นมา

 

“มายุจัง!”เพื่อนๆในสนามรีบวิ่งไปดูมายุที่โดนลูกบอลอัดเข้าหน้าอย่างจังด้วยความเป็นห่วงแต่มายุก็โบกมือและยิ้มๆเชิงว่าไม่เป็นอะไรมาก

 

“แหะๆ ไม่เป็นไรๆ”มายุพูดออกมาเบาๆพร้อมลูบหัวตัวเอง

 

“แหมๆ ห่วงขนาดนั้นไม่กระโดดไปช่วยเลยล่ะคะ?”เรนะที่เดินมาใกล้ๆยูกิตอนไหนไม่รู้ทำให้ยูกิสะดุ้งขึ้นมาทันที

 

“นี่หยุดแซวได้แล้วน่ะ!”ยูกิโวยวายและวิ่งไล่เพื่อนที่ตอนนี้วิ่งหนีไปเรียบร้อยแล้ว แต่เธอคงไม่ทันรู้ตัวว่ามีสายตาของใครบางคนในสนามมองเธออยู่เหมือนกัน

 

.

.

.

.

.

.

.

.

.

 

ผ่านไปถึงเวลาเลิกเรียนยูกิรู้สึกมีความสุขในการได้เห็นมายุแม้จะเป็นเพียงไม่กี่นาทีในเวลาเรียนพละเมื่อตอนบ่าย ถึงแม้จะไม่ได้อยู่ห้องเดียวกัน ไม่ได้เป็นเพื่อนกัน ไม่เคยคุยกันแม้แต่ประโยคเดียวแต่แค่ได้มองเธอตรงนี้……ชั้นก็มีความสุขแล้วล่ะ

 

“ไปก่อนนะ”เรนะพูดและโบกมือลายูกิพร้อมยิ้มกว้าง ส่วนยูกิก็พยักหน้าและตอบในลำคอเบาๆ

 

“อื้ม”

 

ยูกิและเรนะบอกลากันหน้าโรงเรียนเนื่องจากเรนะกลับบ้านคนละทางกับเธอแต่แล้วระหว่างที่ยูกิกำลังจะเดินต่อก็มีใครบางคนเดินผ่านพวกเธอไป

 

‘มายุ…’ยูกิร้องออกมาในใจเพราะปกติมายุจะกลับบ้านพร้อมกลุ่มเพื่อนแต่วันนี้กลับคนเดียว…..และพลังของยูกิเผลอทำงานขึ้นมาโดยอัตโนมัติ

 

…..ตึกๆ….ตึกๆ…..ตึกๆ…..

…..ตึกๆ….ตึกๆ…..

…..ตึกๆ….

 

////////////วูบ////////////

 

ภาพอนาคตของมายุ 10 นาทีต่อจากนี้ที่มีกลุ่มเด็กผู้ชายโรงเรียนใกล้ๆมาจีบมายุทำให้ยูกิกังวลขึ้นมาก่อนที่เธอจะตัดสินใจ

 

“เดี๋ยวก่อน!”ยูกิเรียกมายุพร้อมคว้าข้อมือของอีกฝ่ายเอาไว้ทำให้มายุร้องเสียงหลงและหันกลับมาหายูกิด้วยความสงสัย

 

“อ๊ะ!”

 

มายุหันมาสบตากับยูกิที่ตอนนี้จ้องมายุอยู่ แต่ว่าพวกเธออยู่หน้าโรงเรียนกันก็ทำให้เป็นจุดสนใจของทุกคนรวมถึงเรนะที่หันหลังกลับมาดูด้วยความสนใจเช่นกัน

 

“เออ….เธอ…”ยูกิเรียกมายุเบาๆพร้อมความร้อนที่ใบหน้าของเธอเพิ่มขึ้นมาเรื่อยๆไม่รู้เพราะสัมผัสนุ่มนวลจากผิวเนียนๆของคนที่เธออยากสัมผัสมานาน หรือเพราะสายตาของคนแทบทั้งโรงเรียนที่มองมาทางพวกเธอเป็นตาเดียวกัน

 

‘เอาไงดีล่ะ?’

 

ยูกิคิดในใจเพราะความจริงเธอแค่อยากเปลี่ยนแปลงอนาคตเล็กน้อยเพื่อให้คนตรงหน้าไม่เจอเหตุการณ์แบบนั้นแต่ว่าตอนนี้…..

 

“เธอชื่อวาตานาเบะ มายุใช่ไหม เป็นเพื่อนกับชั้นทีนะ!”

 

ยูกิพูดออกไปให้ดูธรรมชาติที่สุดแต่น้ำเสียงที่ดังทำให้มายุตกใจเล็กน้อย

 

“เห?”มายุร้องออกมาอย่างแผ่วเบา

 

“เอ้ย!”เรนะที่มองอยู่เผลอร้องออกมาเบาๆ มายุนิ่งไปซักพักจนยูกิเริ่มใจหาย เธอไม่สามารถมองอนาคตของใครบางคนได้เป็นครั้งที่สองในเวลาใกล้เคียงกันแบบนี้ เธอกลัวว่าอีกคนอาจจะปฏิเสธเธอ…..

 

“ได้ซิ ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ ยูกิซัง”เสียงมายุทำให้ยูกิค่อยๆเงยหน้าไปมองมายุและก็ต้องหน้าแดงก่ำเมื่อเห็นรอยยิ้มของอีกฝ่าย

 

“ระ-รู้จักเราด้วยหรอ?”ยูกิถามไปด้วงเสียงสั่นๆ แต่มายุก็ยังคงยิ้มกว้างตามเคยก่อนจะเอามือไปกุมมือยูกิด้วยมือทั้งสองข้าง แต่ว่าความนุ่มนวลที่มือของเธอทำให้ยูกิหน้าแดงก่ำกว่าเก่า

 

“ก็วันนี้เราเพิ่งเรียนพละด้วยกันไม่ใช่หรอคะ?”มายุพูดต่อและส่งยิ้มหวานให้ยูกิจนยูกิหน้าแดงยิ่งกว่าเดิมและตอบกลับในลำคอด้วยน้ำเสียงสั่นๆ

 

“อะ-อื้ม”

 

แต่เหมือนกับว่าพวกเธอจะลืมไปว่าตัวเองอยู่หน้าโรงเรียนโดยมีพยานรัก เอ้ย พยานการเป็นเพื่อนของพวกเธอเกือบร้อยคน ยูกิพอรู้สึกตัวก็รีบชักมือออกและหันหน้าแดงๆมองไปบนท้องฟ้าก่อนจะพูดต่อ

 

“เออ….ชั้นขอกลับบ้านด้วยได้ไหม?”ยูกิพูดออกมาเบาๆก่อนจะหันกลับมามองมายุ ที่เธออยากกลับด้วยเพราะเป็นห่วง…..กลัวว่าอนาคตจากนี้มายุอาจจะเจออะไรแปลกๆอีก

 

“ยูกิซังกลับบ้านทางเดียวกันหรอคะ?”มายุถามออกมาด้วยความสงสัยเพราะปกติเธอไม่ทันสังเกตว่ายูกิกลับทางเดียวกับเธอ

 

“อื้ม ประมาณนั้นแหละ”ยูกิพูดออกมาเบาๆ ก็จริงที่เธอกลับทางเดียวกับมายุแต่ว่าปกติจะรอมายุเดินไปก่อนหรือรีบกลับก่อนมายุเพื่ออีกฝ่ายไม่ทันสังเกตเธอ แต่คำตอบของยูกิทำให้มายุยิ้มกว้างและเลื่อนไปกุมมือยูกิทันที

 

“งั้นกลับกันนะคะ”มายุพูดและยิ้มกว้างก่อนจะดึงมือยูกิไปพร้อมหัวใจของยูกิที่เต้นรัวขึ้นมา

 

‘หวังว่า….มายุคงไม่ได้ยินเสียงหัวใจของเรานะ’ยูกิคิดในใจแต่เธอคงไม่รู้ตัวว่าความเขินของเธอมันแสดงออกมาทางสีหน้าจนลามไปถึงใบหูเรียบร้อยแล้วล่ะ

 

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

 

นับตั้งแต่วันนั้นมา มายุและยูกิก็เริ่มสนิทกันขึ้น ยูกิแม้จะเขินไปบ้างแต่ก็มีความสุขสุดๆ มายุชวนยูกิกินข้าวกลางวันด้วยกันทุกวัน มาคุยตอนเช้า ช่วงเรียนรวม ตอนเย็นก็กลับบ้านด้วยกัน โชคดีที่เรนะไปหาเด็กๆในฮาเร็ม(?)จึงไม่ค่อยโวยวายยูกิที่ทิ้งเธอเท่าไหร่ และวันนี้ก็เหมือนเดิม…..

 

“ยูกิริน เย็นนี้เรากลับบ้านด้วยกันนะๆๆ”มายุพูดขึ้นมาเสียงออดอ้อนเหมือนทุกเช้าและเกาะแขนยูกิเขย่าไปมาเรียกได้ว่าแฟนคลับของมายุเห็นเธอกับมายุตอนนี้คงอิจฉากันเป็นแถวๆ

 

“ยังไง ชั้นก็ขัดใจเธอไม่ได้อยู่แล้วหนิ”ยูกิยิ้มและลูบหัวมายุเบาๆจนมายุต้องสะบัดหัวดิ้นหนี

 

“โธ่ ยูกิอะ!”มายุงอแงเล็กน้อยแต่ทำให้ยูกิหัวเราะออกมาทันที

 

“ฮะๆ”ยูกิคุยกับมายุซักพักก่อนจะแยกย้ายกันไปเรียน ยูกิโบกมือลามายุและยิ้มกว้างก่อนจะสะดุ้งเฮือกเมื่อได้ยินเสียงกวนๆของใครบางคน

 

“ฟินเลยอะดิ~”เรนะพูดขึ้นมาทำให้ยูกิหันควับมาส่งสายตาดุๆทันที

 

“ล้อเล่นน่ะ ช่วงนี้ชั้นเหงาหนิแกไม่มาเล่นกับชั้นเลยอะ~”เรนะพูดก่อนจะแกล้งทำเป็นไปออดอ้อนยูกิจนยูกิรีบถอยหนีเรนะก่อนที่เธอจะโดนฮาเร็มของเรนะรุมตบซะก่อน

 

“ไม่ต้องมาพูดเลย เห็นว่าเธอเพิ่งไปจีบกับน้องม.ต้นห้อง 3 ไม่ใช่หรอฮะ”ยูกิบ่นเบาๆก่อนจะเดินหนีเรนะทำให้เรนะส่งเสียงงอแงขึ้นมา

 

“อ๊า ยูกิรินเย็นชาใส่เค้าล่ะ”เรนะร้องออกมาและวิ่งตามยูกิโดยยังคงยิ้มกวนๆอยู่เหมือนเดิม

 

‘ได้เป็นเพื่อนกันแล้ว..ดีจังนะ’ยูกิคิดในใจและยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัว

 

.

.

.

.

.

.

.

.

 

ผ่านมาหนึ่งเดือนแล้วที่พวกเธอเป็นเพื่อนกันมา กินข้าวด้วยกัน กลับบ้านด้วยกันทุกวัน นัดติวสอบกลางภาคกัน ไปเที่ยวกันในวันหยุดโดยมายุบังคับให้ไปด้วยโดยอ้างว่าถ้ายูกิไม่ไปเธอจะไปคงเดียวซึ่งยูกิก็คงห่วงจนยอมตามไปเช่นเคย จะเรียกความสัมพันธ์นี้ว่า เพื่อนสนิท ก็ได้ล่ะมั้ง พักหลังยูกิไม่ค่อยได้ใช้พลังพิเศษเท่าไหร่อาจจะเพราะเธอคิดว่ามันไม่จำเป็นในเมื่อคนที่เธอคอยเป็นห่วงอยู่กับเธอตลอดแล้วหนิ…..

 

“ยูกิรินวันนี้กลับไปก่อนนะพอดีเรามีนัดน่ะ”มายุมาหายูกิที่ห้องเรียนในเวลาเลิกเรียนก่อนจะพูดออกมาส่วนยูกิก็มองมายุด้วยความสงสัยเล็กน้อยก่อนจะพูดออกมาเบาๆ

 

“อ้าว หรอ ถ้างั้น….”ยูกิพูดออกมาเบาๆแต่ไม่ทันที่จะพูดจบพลังของเธอก็ทำงานขึ้นอย่างอัตโนมัติอีกครั้ง

 

…..ตึกๆ….ตึกๆ…..ตึกๆ…..

…..ตึกๆ….ตึกๆ…..

…..ตึกๆ….

 

////////////วูบ////////////

 

ภาพของมายุที่เดินออกไปพบกับเด็กนักเรียนชายคนหนึ่งที่ยืนรออยู่หน้าโรงเรียน เด็กคนนั้นสารภาพรักกับมายุส่วนมายุก็นิ่งไปซักพักก่อนจะพูดต่อไป

 

“ชั้น ขอคิดดูก่อนนะ”

 

.

.

.
.
.

 

“ยูกิริน….เป็นอะไรไปน่ะ?”มายุเห็นยูกินิ่งไปจึงเดินมาโบกมือใกล้ๆแต่แล้วก็ต้องชะงักเมื่อยูกิจับมือเธอเอาไว้

 

“ยูกิริน…”มายุเรียกยูกิเบาๆ ตอนนี้ทั้งห้องเรียนทุกคนกลับบ้านกันหมดจนเหลือเพียงพวกเธอแค่สองคนเท่านั้น แต่เมื่อยูกิเงยหน้าขึ้นมาก็ทำให้มายุตกใจอีกครั้ง….

 

“มายุอย่าไปได้ไหม?”ยูกิพูดพร้อมเงยหน้ามองมายุด้วยสายตาอ้อนวอน

 

“ทำไมล่ะ…”มายุถามยูกิด้วยน้ำเสียงสงสัยยูกิค่อยๆก้มหน้าลงช้าๆก่อนจะพูดออกมาเบาๆ

 

“ชั้น….”ยูกิพูดเบาๆพร้อมมือที่จับมายุสั่นเล็กน้อยด้วยความกลัวและเสียงในใจของเธอที่คอยพูดห้ามเธอเรื่อยๆ

 

‘ไม่ได้นะ ถ้าพูดออกไปจะต้องไม่มีทางได้คุยกับมายุอีกแน่ แต่ว่า…’

 

.

.

.

.

.

.

 

“ชั้นชอบเธอนะมายุจัง!”

 

ยูกิพูดพร้อมเงยหน้ามองมายุด้วยสีหน้าจริงจังพร้อมกับมายุที่เพิ่งรู้สึกตัวก็หน้าแดงขึ้นมาทันที

 

“ขอโทษนะ แต่ชั้นทนไม่ไหวแล้ว ถ้าเธอไป….เธอจะต้องไปเป็นของคนอื่น”ยูกิรีบพูดขึ้นต่อมาแม้มายุจะสับสนเล็กน้อยแต่ก็รอฟังมายุพูดจนจบ

 

“ชั้น….ทนไม่ได้หรอกนะ”ยูกิพูดจบก็นิ่งไปก่อนจะค่อยๆปล่อยมือมายุและหันหลังหนีมายุไป

 

“ขอโทษนะ….ที่ชั้นคิดอะไรแบบนั้น ทั้งๆที่ไม่ควรจะ….”ยูกิไม่ทันที่จะพูดจบก็ต้องตกใจเมื่อมายุมากอดเธอจากด้านหลัง

 

“ทำไมต้องขอโทษเราด้วยล่ะ….”มายุพูดออกมาเบาๆและกอดยูกิแน่นขึ้นก่อนจะพูดต่อแต่คำพูดนั้นทำให้ยูกิร้อนขึ้นมาจนแทบจะแตกเป็นเสี่ยงๆ

 

.

.

.

.

.

 

“ชั้นก็ชอบยูกินะ”

 

“เห?”ยูกิร้องเสียงหลงด้วยความตกใจก่อนจะรีบหันตัวพลิกมาหามายุก่อนจะพูดต่อ

 

“เมื่อกี้ มายุพูดอะไรนะ?”ยูกิพูดโดยใช้มือทั้งสองข้างจับหัวไหล่ของมายุ

 

“ยูกิรินนี่นะ”มายุพูดและจ้องไปที่ดวงตาของยูกิที่เบิกกว้างด้วยความตกใจจนทำให้เธอหลุดขำออกมา

 

“ชั้นจะพูดครั้งเดียวนะคะ”มายุพูดออกมาเบาๆและดึงยูกิมากอดแน่นขึ้นจนยูกิหน้าแดงขึ้นมาด้วยความตกใจอีกครั้ง มายุค่อยๆโอบไปที่คอของยูกิให้โน้มลงมาหาเธอก่อนจะกระซิบเบาๆข้างๆหูของยูกิ

 

“ชั้นชอบยูกิรินที่สุดเลยค่ะ”มายุพูดจบยูกิก็อึ้งไปด้วยความตกใจพร้อมคิดในใจ

 

‘นะ-นี่มัน…’

 

.

.

.

 

‘เราไม่ฝันไปใช่ไหม?’

 

“ชั้นชอบยูกิตั้งแต่ครั้งแรกที่เราเจอกันแล้ว ชั้นเห็นว่ายูกิคอยแอบมองชั้นมาตลอด บางทีมันก็แอบเขินนะคะ แล้วที่ชั้นมาหาเธอบ่อยๆเธอไม่รู้ตัวเลยหรอว่า……ชั้นกำลังจีบเธออยู่น่ะ”มายุพูดออกมาและลูบไปตามต้นคอสวยของยูกิอย่างแผ่วเบาจนยูกิสั่นไปหมด

 

“นี่ยูกิริน……”มายุเรียกยูกิที่ตอนนี้จ้องหน้าเธอในระยะประชิดก่อนจะพูดต่อ

 

“เป็นแฟนกันนะคะ”มายุพูดจบยูกิก็หน้าแดงกว่าเดิมและตอบกลับในลำคอ

 

“อะ-อื้ม”ยูกิส่งเสียงตอบกลับมายุก็ดึงเธอให้ก้มลงมาจูบทันทีจนยูกิตาโตขึ้นมาด้วยความตกใจก่อนจะค่อยๆเคลิ้มจนเผลอหลับตาลงพร้อมเลื่อนมือไปโอบเอวมายุ

 

“มายุจัง…”ยูกิพูดออกมาเบาๆทันทีที่ถอนจูบจากมายุก่อนจะรีบผละตัวออกจากมายุ ยูกิรู้สึกเขินขึ้นมาเมื่อนึกถึงเหตุการณ์เมื่อครู่ส่วนมายุก็ยิ้มกว้างและมองคนขี้อาย แม้ใบหน้าของมายุจะแดงเล็กน้อยแต่ก็ไม่แดงเท่ายูกิที่ตอนนี้แดงลามไปถึงหูแล้ว

 

“เราทำแค่นี้ก่อนแล้วกัน  แต่ถ้ายูกิทำต่อมากกว่านี้ก็ได้นะคะ”มายุพูดออกมาเบาๆและหันมาพูดพร้อมส่งยิ้มหวานให้ยูกิในประโยคหลังทำให้ยูกิมองด้วยความสงสัยพร้อมกับความสามารถพิเศษของยูกิทำงานขึ้นมากะทันหันอีกครั้ง

 

…..ตึกๆ….ตึกๆ…..ตึกๆ…..

…..ตึกๆ….ตึกๆ…..

…..ตึกๆ….

 

////////////วูบ////////////

 

“มายุหมายความว่ายังไงหรอ?”ยูกิถามขึ้นมาเบาๆส่วนมายุก็ยิ้มก่อนจะเดินมาใกล้ยูกิและผลักยูกิไปชิดกำแพง

 

“ถ้ายูกิอยากรู้….เราจะแสดงให้ดูนะ”มายุพูดก่อนจะก้มลงจูบที่คอของยูกิจนยูกิเผลอครางออกมา

 

“อื้ม…..มายุทำอะไรล่ะ”ยูกิร้องออกมาส่วนมายุก็ยกยิ้มและมองยูกิก่อนจะพูดต่อ

 

“ก็……แสดงให้ยูกิดูไงคะ”มายุพูดก่อนจะดันยูกินั่งลงกับพื้นและเริ่มปลดเสื้อผ้าของยูกิออกพร้อมเลื่อนไปจูบยูกิที่ริมฝีปากและสอดลิ้นเข้าไปควานหาความหวานของยูกิ……..

.
.
.
.
.
.
.

 

ยูกิแค่เห็นภาพนั้นก็หน้าแดงขึ้นมา มายุยกยิ้มและมองยูกิที่หน้าแดงก่อนจะถามขึ้นอีกครั้ง

 

“ว่าไงอยากจะทำต่อไหมคะ?”มายุพูดและยื่นหน้ามาหายูกิทำให้ยูกิรีบถอยและปฏิเสธทันที

 

“มะ-ไม่ต้องๆ”ยูกิร้องออกมาก่อนจะหันหน้าแดงๆหลบมายุ

 

“กลับบ้านกันเถอะ”ยูกิพูดก่อนจะตกใจเมื่อมายุเดินมากุมมือเธอ

 

“ค่ะ กลับกันนะ”มายุพูดและส่งตาหวานให้ยูกิเขินไปอีกครั้ง ยูกิขอตัวเดินไปหยิบกระเป๋าก่อนจะเดินกลับมาหามายุและพากันเดินออกโรงเรียนไปแต่ที่หน้าโรงเรียนก็ยังมีเด็กนักเรียนชายที่ยืนรออยู่ไม่ยอมไปไหน…..

 

“เออ…มายุจังครับ”เด็กหนุ่มคนนั้นเดินมาดักหน้ามายุทำให้ยูกิทำหน้าไม่พอใจขึ้นมาจนมายุที่แอบมองยูกิยิ้มออกมาอย่างลืมตัว

 

“อากิระคุง ขอโทษนะ เรื่องที่จะคุยไว้วันหลังได้ไหม?”มายุพูดขึ้นมาส่วนเด็กหนุ่มก็มองด้วยสีหน้ามึนงงเล็กน้อยก่อนจะพูดต่อ

 

“ก็ได้ครับ แต่ว่าวันเสาร์นี้ถ้าไม่รังเกียจ….”อากิระไม่ทันที่จะพูดจบมายุก็พูดขัดขึ้นมา

 

“วันเสาร์เรามีเดทกับแฟนน่ะ ไปไม่ได้หรอกนะ”มายุพูดจบอากิระก็ตกใจขึ้นมาทันที

 

“แฟน!? มายุจังมีแฟนด้วยหรอครับ?”อากิระร้องออกมาด้วยความตกใจ

 

“ค่ะ เพิ่งมีเมื่อกี้นี้เองแล้วก็รักมากด้วยล่ะ”มายุพูดด้วยคำพูดคลุมเครือแต่กุมมือยูกิแน่นขึ้นทำให้คนข้างกายเธอหน้าแดงขึ้นมาทันที อากิระคุยกับมายุสองสามประโยคก่อนจะขอตัวลาทันที ส่วนมายุก็ยกยิ้มและหันมองคนข้างกายเธอ

 

“ตอนนี้สบายใจแล้วใช่ไหมคะ?”มายุถามยูกิขึ้นมาทำให้ยูกิสะดุ้งก่อนจะรีบถามมายุด้วยน้ำเสียงตกใจ

 

“สบายใจอะไรกัน?”

 

“ก็….สบายใจว่าชั้นจะไม่มีทางรักใครนอกจากยูกิไงล่ะคะ”มายุพูดออกมาเบาๆก่อนจะกอดแขนยูกิจนยูกิหน้าขึ้นสีแดงระเรื่อขึ้นมา

 

“ไม่เห็นต้องทำแบบนั้นเลย”ยูกิบ่นเบาๆแต่นั่นทำให้มายุยิ้มออกมา ทั้งสองคนเดินกลับบ้านด้วยกันเหมือนทุกวันแต่ครั้งนี้ในฐานะคนรักกันแทน…..ยูกิหันไปมองมายุที่กำลังเล่าเรื่องต่างๆที่โรงเรียนเกี่ยวกับเพื่อนๆให้ยูกิฟัง พอเธอเปลี่ยนแปลงปัจจุบันเมื่อไม่กี่นาทีก่อนทำให้เธอไม่สามารถมองเห็นอนาคตได้ทันทีเพราะอนาคตมันเปลี่ยนไป แต่ว่า…..

 

‘ไม่รู้ว่าอนาคตจะเป็นยังไง ขอแค่ชั้นมีมายุข้างๆก็พอ’

 

ยูกิคิดและเผลอยิ้มขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว

 

“แน่ะ แอบมองอะไรคะ?”มายุพูดและมองยูกิด้วยสายตาจับผิดจนยูกิต้องรีบหันหน้าแดงๆหนีอีกครั้ง

 

“ปะ-เปล่าหนิ”ยูกิพูดออกมาเบาๆโดยไม่ยอมหันไปมองมายุจนมายุยิ้มขึ้นมาทันที

 

“ยูกิรินน่ารักจังนะ”มายุพูดชมยูกิอีกครั้งแต่ว่ายูกิเองก็อยากจะบอกเหมือนกันว่า

 

‘คนที่น่ารักกว่ามันเธอต่างหากล่ะ…..มายุที่รักของชั้น’

 

แต่ว่าเธอคงไม่รู้หรอกนะว่าคำชมของเธอนั้น มายุเองที่มีความสามารถในการอ่านใจยูกิก็ได้ยินและตอบมันกลับในใจเรียบร้อยแล้วล่ะ

 

‘ชมแบบนี้ชั้นก็เขินแย่ซิ’

 

________________________________________________________________________________________________________________________

 

Talk : อย่าตกใจว่าทำไมลงเร็ว ไม่ได้ลำเอียงจริงจริ๊งงง(เอ๊ะ เสียงสูงหรอ ไม่ใช่ฟังผิดแล้ว 555)

แต่งจบเรื่องรู้สึกไม่ค่อยจะเกี่ยวกับความสามารถพิเศษของยูกิเท่าไหร่แฮะ

ช่างมันเถอะเนอะ!? ขอบคุณที่อ่านจนจบเช่นเคย ตอนแรกคุยกับคุณคนรีเควสแล้วเปลี่ยนพล็อตเรื่องรอบนี้รอบที่ 3 แล้วล่ะ ฮา

ทบทวนให้ฟังอีกรอบขอรับเกี่ยวกับฟิคทั้ง 6 เรื่อง

ธีมหลักทุกเรื่องคือ Supernatural (เหนือธรรมชาติ)

เรื่องที่ 1( Wmatsui + Mayuki + Yuiparu + Nakomiku + Merumio)

: Horror (SF>>> Introl + 5 ตอน)(Rate : NC-21)

เรื่องที่ 2 (Mayuki) : Romantic (OS)(Rate : PG-13)

เรื่องที่ 3 (Mayuki + Kojiyuu) : Food (Introl + 2 shots)(Rate : NC-17,NC-21)

เรื่องที่ 4 (Sayamiyuki) : SM (OS)(Rate : NC-21)

เรื่องที่ 5 (Wmatsui + Mayuki + Kojiyuu + Nakomiku + Sakuanna) : Lolicon (SF>>>Introl + 5 ตอน)(Rate : NC-17และ  NC-21)

เรื่องที่ 6 (Kojiyuu) : Sci-fi (OS)(Rate : PG-13)

เรื่องต่อไปของใครขอนะ เราขออภัยที่ลืมคนรีเควส =[]=”

เอาเป็นว่าจะพยายามแต่งให้เต็มที่นะคะ >>>(ติดตามอ่านเรื่องก่อนๆได้ในลายเซ็นด้านล่างนะคะ) 

 

Edited by wypokon, 15 July 2014 – 16:36.

ว๊ายตายแล้ว เขิลลลลลลลลล
ที่แท้ย้วยก็มีความสามารถในการอ่านใจด้วย
ช่างเหมาะกับคนที่มีความสามารถในการส่อง เอ้ย ดูอนาคตอย่างพี่รินจริงๆ //ไม่ได้อวยนะ จริงจริ๊งงงงง
ย้วยจีบกิริน ว๊ายๆ น่าร๊ากกกกกกก
ทำไมตอนนั้นกิรินถึงปฏิเสธไปหล่ะ รึเพรากลัวเป็นเคะ //โดนตบ
เพราะว่าจริงๆแล้วแค่มโน(?)ก็เขินแล้วสินะ5555
ขอบคุณที่แต่งให้อ่านนะค๊า ชอบมั่ค <3

กรี๊ดด หวานมากกกกกกก ฟินไปเลยค่าาา

10นาทีก็มีค่านะยูกิจัง อิอิ เกือบไปแล้วดีจังน๊าา ที่ตัดสินใจพูดออกไป

มายุก็อ่านใจได้ด้วย 555 ถ้ายูกิคิดจะโกหกนี่มีโดนนะเนี่ยย อิอิ

ชอบแบ็คฮัก >\\\\<
หุหุ ว่าหละย้วยต้องมีของ 555555
กิรินเขินน่ารักดีค่ะ แรกๆนี้ฟินกับกิรินเรนะค่ะ แอบชิปคู่นี้เบาๆ เอิ้กๆๆๆๆ

ฝากถึงน้องม.ต้นห้อง3 ระวังตัวไว้หน่อยก็ดีนะคะ 55555
ชอบคุณที่แต่งค่ะ เจอกันเรื่องหน้า บุ้ยบุย~~~

น่ารักจังเลยค่ะ  แต่งได้น่ารักมากๆเลย

คนหนึ่งเห็นอนาคต อีกคนอ่านใจได้  แบบนี้มายุก็รู้มานานแล้วสิว่ายูกิชอบ

ชอบพี่กิรินที่ขี้อายแบบนี้จัง  ฮ่าๆๆ

555555555 ลงรวดเร็วมากเลยอะท่าน เราเพิ่งไปอ่านคอมเมนท์เรื่องนู้นมา แวบมาดูนี่ โอ้โห อัพแล้ว เร็วมากเลยท่าน // ย้ำอีกรอบ
คู่นี้น่ารักจุงเบย ถ้ามายุอ่านใจได้ ยูกิก็ไม่มีอะไรเหลือแล้วอะนะ //ฟอร์มเอย หน้าเอย 55555

อร้ายยยยย นอนตาย ฟิน ><
คิดว่าจะเป็นมาม่านํ้าตาแตกอะไรทำนองนั้น
ไหงมันถึงฟินได้ขนาดนี้ อ้ากกกก
พี่เรนมีฮาเร็มแล้วยังจะมางอนพี่รินอีก *^*
มาย้วยแอบหื่นนะหนู ><

มายุน่ารักกกกกก ยูกิก็ขี้อายจัง 555

อ่านใจได้นี่รู้ตั้งแต่เมื่อไหร่ว่ายูกิชอบน้า แอบขี้โกงนะมายุ เงียบเนียนจีบเค้าอยู่ตั้งนาน

มาไวแหะ ตอนนี้กำลังขยันสินะครับ ?

เห็นคนอื่นขยันใช่ว่าผมจะแคร์ ขี้เกียจต่อ ฮี่ๆ  //โดนตบ

อะไรอ่ะ คนซึนกับคนซึ๊นซึน! แหม่ะๆ ช่างเหมาะแท้

ม.ต้น ปี3 ใครอ่าเรนะจัง เด็กเธอเยอะมากเลยใช่มั๊ยเนี่ย

จะผิดไหมถ้าแอบจิ้น แบล็คเกกิ คิคิ ~

เจ้าย่วยผู้น่ารัก อ่า น่ารัก ~

แอร๊ยยยยย จิกหมอน

มายุกับยูกิริน น่ารักจังเบย

 

ฟินมากๆครับ อร้ายยย//นอนนึ่ง

ยูกิรินเหนอนาคตล่วงหน้า10นาทีก้ว่าโกงแล้วพอเจอมายึอ่านใจได้เออโกงทั้งคู่ มายุหนิน้าาา อ่านใจได้ก้รุว่ายูกิรินคิดยังไงกับเราแล้วเลยแอบเล่นตัวปล่อยให้จีบอยุตั้งนาน น่ารักมุ้งมิ้ง ฟินเคอะ เรนะก้เกรียนหยอกยูกิรินงอนใส่ยูกิรินอีกแล้วได้จะเหล่าฮาเร็มนางอีก

แค่ 10 นาทีก้อเปลี่ยนชีวิตกันเลยทีเดียว

ฟินก่อนนอน ~~~

ดูจาก Setlist เรื่องถัดไปแล้ว รอติดตามเรื่อง 4 5

เป็นพิเศษครับบ =.,=

ปล. เรื่องสุดท้ายนี่มันคือ Sci-Fi ใช่ไหมครับ ???

คือมัน @/&#!^&&*$@!!()&^/$#! //ช่างเถอะ >_<

โดนย้วยตลบหลัง555

ปล.ยังคงรอเรื่องที่5~

อ่านแล้วเขินแทน =/////=

 

กรี๊ดในใจสัก10ที 5555

 

เรื่องต่อไปปปปปๆๆ ><

อ่านแล้วน่ารักมาก อ่านไปเขินไป//ตัวลอยเลย…ฟิน^///^

ที่มายุอ่านใจได้นี่…ก็แกล้งยูกิจังมาตลอดเลยนี่นา

แต่จะว่าไปมีแฟนที่อ่านใจได้….นี่จะดีหรอ???

ไรท์แอบกัดเรนะจังตลอดๆๆเลยนะ…คนมันเสน่ห์แรงแล้วมีเด็กมาติดมันก็ช่วยไม่ได้นะ555

ชอบมากเลย

ปล.ที่เค้าขอ sayamiyuki นี่ smเลยหรอ??? มันจะเป็นยังไงหว่า?ใครจะเคะหรือเมะกันล่ะทีนี้??

อู้วววว นา่ร๊ากกกกกกก XD

 

งี้คิดอะไรอยู่รู้แต่แรกแล้วน่ะสิ XD

ฮี่ฮี่ฮี่

 

แอบร้ายนะเนี่ยวาตานาเบะซัง

ปฏิเสธทำไมอ่ายูกิริน หรือเพราะอยากรุกซะเอง
มายูยุอ่านใจได้งั้นก็รู้ตั้งแต่แรกแล้วสิ

อย่าเพิ่งตกใจ เรายังไม่ลงฟิคเรื่องที่ 3 นะกลัวคนเบื่อกัน 5555

//เอาล่ะ!//

ตอบคอมเม้นนะคะ

เพิ่งรู้ตัวว่าพิมคำว่า scifi ผิด 

เราไปแก้คำผิดในเรื่องมาด้วยรอบนี้คำผิดเยอะเหมือนกัน

ขอบคุณทุกท่านที่เข้ามาอ่าน 

ขอบอกนะว่าเราไม่ได้เกลียดเฮียอะไร รักเฮียฝุดๆ ไอดอลเลยยย!? แต่แซวด้วยความรักค่ะ//เอ๊ะ!

 

ว๊ายตายแล้ว เขิลลลลลลลลล
ที่แท้ย้วยก็มีความสามารถในการอ่านใจด้วย
ช่างเหมาะกับคนที่มีความสามารถในการส่อง เอ้ย ดูอนาคตอย่างพี่รินจริงๆ //ไม่ได้อวยนะ จริงจริ๊งงงงง
ย้วยจีบกิริน ว๊ายๆ น่าร๊ากกกกกกก
ทำไมตอนนั้นกิรินถึงปฏิเสธไปหล่ะ รึเพรากลัวเป็นเคะ //โดนตบ
เพราะว่าจริงๆแล้วแค่มโน(?)ก็เขินแล้วสินะ5555
ขอบคุณที่แต่งให้อ่านนะค๊า ชอบมั่ค <3