[SF] Alias Cafe’ {Wmatsui} ; 1st floor: Happy Family [Wmatsui] (16.04.14)

Menu 1 : Mocca

 

“ถึงแล้วสินะ แม่เขียนแผนที่มาให้ถูกไหมเนี่ย ทำไมมันดูไม่เหมือนร้านที่แม่เคยเล่าให้ฟังเลยละ” ฉันเงยหน้ามองแผนที่ที มองป้ายหน้าที ยืนเก้ๆ กังๆ ไม่ยอมเดินเข้าไปในร้าน จนกระทั่งฉันเห็นหญิงสาวคนนึงจะว่าดูมีอายุก็ไม่น่าใช่ แต่เธออายุเยอะกว่าฉันแน่นอน กำลังเดินออกจากร้านพร้อมถุงสีดำใบโต เดินไปยังจุดที่เป็นแหล่งของเสียทั้งหลาย พลันเธอก็โยนถุงทิ้งไปอย่างไม่ใยดี สายตาของฉันไม่อาจละจากเธอได้ เพราะว่าหน้าของเธอนั้นละม้ายคล้ายกับคนคนนึงที่ฉันฝันถึงเมื่อคืนด้วย อ๊ะ!เหมือนเธอจะสังเกตเห็นฉันแล้วนะ ฉันเห็นเธอเดินมาทางนี้

 

“ขอโทษนะคะ น้องหลงทางมาหรอคะ ให้พี่ช่วยอะไรไหม” เธอเอ่ยถามฉันอย่างสุภาพ ฉันได้แต่อ้ำอึ้งไม่รู้จะตอบว่ายังไงดี ก็เลยได้แต่ส่ายหัว

 

“งั้นพี่ขอดูแผนที่ในมือหน่อยได้ไหม” ฉันยืนเฉยๆ เหมือนไม่ได้ยินที่เธอพูด เธอจึงหยิบแผนที่ไปถือเอง จากนั้นก็จูงมือฉันเข้าไปในร้านทันที

 

“อ้าว เรนะ ไหนบอกจะไปทิ้งขยะ แล้วนี่ไปลากเด็กที่ไหนมาละ” ผู้หญิงคนนึงท่าทางจะสนิทกับคนที่จับมือฉันอยู่พูดขึ้นมา

 

“ไปทิ้งขยะมาจริงๆ นะยูกะจัง ส่วนนี่อะ ชั้นเจอเค้าหน้าร้าน แต่น่าจะใช่เด็กคนนั้นแหละที่ชั้นเล่าให้เธอฟังไง” ตอนนี้ผู้หญิงที่ชื่อ เรนะ ก็ยังไม่ยอมปล่อยมือฉัน กลัวฉันจะคลานหายไปรึไง จากนั้นเธอก็บอกให้ฉันนั่งลง เธอเดินไปชงอะไรสักอย่างมาให้ฉัน แล้วก็นั่งลงข้างๆ ยูกะ

 

“สวัสดี มัตสึอิ จูรินะสินะ”

 

“เอ่อ คุณรู้ชื่อฉันได้ยังไงหรอ” ฉันถามอีกคนที่ไม่น่าจะรู้จักฉันสิ ก็ฉันยังไม่เคยมาที่นี่เลยนี่นา

 

“แม่ฉันบอกมานะ ว่าคุณแม่ของเธอส่งให้เธอมาทำงานพิเศษที่ร้านของชั้น ชั้นพูดแบบนี้เคลียร์ไหม” ฉันพยักหน้าแทนคำตอบ ก็ถูกของเธอ แม่ที่ดูเหมือนจะให้ฉันมาทำงานที่ต่างเมืองเพื่อหาประสบการณ์ใหม่ๆ แล้วก็เขียนแผนที่มาให้เสร็จสรรพ พร้อมบอกด้วยว่าตัวเองเป็นคนสมัครให้ แต่แหม่ ไม่ถามความเห็นฉันสักคำเลยเนี่ยนะ

 

“ชั้นชื่อมัตสึอิ เรนะ เป็นเจ้าของร้านนี้ ส่วนนี่นากานิชิ ยูกะ หุ้นส่วนคนหนึ่งของร้านชั้น” เธอแนะนำตัวเองและเพื่อนของเธออย่างเป็นทางการ

 

“มัตสึอิ จูรินะ เรียนมหาวิทยาลัยปี 3 ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะคะ” ฉันแนะนำตัวอย่างง่าย

 

“นี่มีมัตสึอิ ตั้งสองคน ถ้าชั้นหรือคนอื่นมาเรียก มัตสึอิซังๆ เธอสองคนไม่หันมาพร้อมกันเลยหรอ” ยูกะถามขึ้นมา

 

“ก็นะ งั้นเรียกชั้นว่า เรนะซังแล้วกัน ชั้นก็จะเรียกเธอว่า จูจัง โอเคไหม”

 

“พูดให้ขากรรไกรมันทำงานบ้างก็ดีนะ เงียบแบบนี้ชั้นอึดอัด” เรนะพูดต่อหลังทันทีจากที่ฉันพยักหน้าให้เธอ

 

“แล้วงานให้ฉันทำอะไรบ้างคะเรนะซัง อ่อ คืออออ เรื่องที่อยู่ด้วยคะ พอดีว่ายังไม่ได้หาเอาไว้เลย” ในเมื่อเรนะบอกให้ฉันพูดฉันก็จะพูดบ้าง

 

“ก็ชงกาแฟ ดูแลร้าน จิปาถะอะแหละ … ที่อยู่หรอ รู้สึกแม่ชั้นจะบอกให้ไปอยู่บ้านชั้นนี่ละ ประหยัดดีๆ” เรนะเล็กๆ ให้ฉัน เอาเข้าสิฉันชักจะหลงนางในฝันซะแล้ว

 

“เรนะ ชั้นไปก่อนนะ พอดีมีนัดประชุมนะ บายนะจูจัง เจอกันๆๆ ระวังพวกโลลิเปิดเผยแถวนี้ด้วยละ” ฉันโบกมือบ้ายบายให้ยูกะ ก่อนจะนั่งคิด เรนะซังนี่นะโลลิ ดูไม่น่าใช่เลย ออกจะเป็นผู้ใหญ่

 

“จูจังอยากชมร้านชั้นไหม ตอนนี้ลูกค้ายังน้อยชั้นพอมีเวลาให้เธออยู่บ้าง” ฉันมองไปรอบๆ ตัว อืม ร้านนี้ก็น่าสนใจดีนะ รู้สึกเป็นแหล่งรวม DIY เลยละ ขนาดเก้าอี้ที่ฉันนั่งเมื่อกี้ยังทำมาจากถังเบียร์เลย กำแพงก็ใช้สีเทาควันบุหรี่ มีรูปถ่ายที่เหมือนจะเป็นรูปวาด รูปนักเขียนการ์ตูนและไอดอล เอ..โต๊ะ ละทำจากอะไรนะ ฉันพยายามคิดอยู่

 

“ทำจากลังผลไม้ หันด้านล่างชนกัน แล้วเอาหนังสือรองหลายๆชั้น จากนั้นก็เอากระจกแผ่นใหญ่วางอีกที เป็นไง ได้ทั้งโต๊ะได้ทั้งที่เก็บหนังสือ” เธออธิบายเหมือนอ่านใจฉันออกงั้นแหละว่าฉันกำลังสงสัยอะไร

 

“ชั้น 1 จะเป็น cafe zone นะก็จะมีบริการเครื่องดื่มและพวกของหวาน เราจะพยายามเปลี่ยนไปในแต่ละวันเพื่อไม่ให้ซ้ำซาก ชั้นเป็นคนดูแลเอง ชั้น 2 ก็จะเป็น animovi zone เอาไว้ดูอนิเมและก็หนังนะ โซนนี้หุ้นส่วนที่ชื่อมายุจะเป็นคนรับผิดชอบ ชั้น 3 จะเป็นชั้น silent zone เอาไว้จัดงานหรือสอนพิเศษ โดยปกติแล้ว วันเสาร์-อาทิตย์จะมีเด็กมาเรียนพิเศษที่ชั้นนี้  คนรับผิดชอบก็คือยูกะจังคนเมื่อกี้ละ แต่ก็มีชั้นสูงสุดอีกนะ ดาดฟ้าไง แต่สถานที่นี้ต้องเป็นกรณีพิเศษเท่านั้นถึงจะขึ้นไปได้ เพราะคนดูแลหวงที่สุดๆ” ฉันพยายามตั้งใจฟังอย่างสุดความสามารถ

 

“แล้วเด็กจะไม่วอกแวกไปที่ชั้น 2 หรอกหรอ”

 

“ไม่อ่ะ เพราะเราตั้งกฎว่า ถ้าเด็กคนไหนไม่ผ่าน test ท้ายคาบก็จะไม่มีสิทธิ์เข้าไปในชั้น 2 เลยยังไงละ บอกให้เลยนะ ข้อสอบที่พวก

เราคิดขึ้นมานะ ยากสุดๆ ไม่ต้องห่วงเลย”

 

“งั้นงานที่ชั้นต้องทำก็คือ ส่วนของเรนะซังใช่ไหม” ฉันทวนคำถามอีกครั้งนึง

 

“ก็ใช่อะนะ แต่ว่าจูจังจะไปช่วยคนอื่นด้วยก็ได้นะ พวกเขาไม่กัดหรอก ฮิฮิ” เรนะเอามือปิดปากแล้วพูดคำสุดท้ายออกมา น่ารักเกินไปแล้วนะเจ้านายของฉัน

 

“วันนี้ทำงานที่พอจะทำได้ไปก่อนละกัน” ฉันพงกหัวเล็กน้อย แล้วเตรียมหยิบมือถือขึ้นมาจด

 

“อ๊ะ เชิญนั่งคะ รับอะไรดีคะ” เรนะ พูดอย่างเป็นกันเอง เมื่อลูกค้าวัยรุ่นกลุ่มนึงเดินเข้ามา

 

“ขอมอคค่าแก้วนึงคะ , ขอลาเต้ค่ะ , โกโก้ร้อนแก้วนึงคะ” ฉันนั่งมองวัยรุ่นกลุ่มนี้ที่เมื่อสั่งเครื่องดื่มเสร็จก็หยิบมือถือขึ้นมาถ่ายทันที

 

“จูจังมานี่เร็ว มาดูๆ ” ฉันเดินไปตามที่เรนะกวักมือเรียก ส่วนวัยรุ่นกลุ่มนั้นก็มองฉันด้วยละ ฉันดูเรนะผสมเครื่องดื่มที่กลิ่นหอมลอยมาเตะจมูกฉันสุดๆ เรนะบอกให้ฉันยกไปเสิร์ฟด้วย ฉันยกโกโก้ร้อนมาวางไว้บนโต๊ะที่วัยรุ่นกลุ่มนั้นนั่งอยู่

 

“เด็กใหม่หรอคะ พึ่งเคยเห็นเป็นครั้งแรก ชื่ออะไรอ่า” หนึ่งในนั้นถาม

 

“เอ่ออ จูรินะคะ ” พอฉันตอบเท่านั้นละ คุณเธอก็กรี๊ดกร้าชกันทันที ฉันรีบเดินจ้ำอ้าวมาหาเรนะที่ยืนขำอยู่หลังเคาท์เตอร์ทันที

 

“เรนะซังรู้อยู่แล้วใช่ไหม” ฉันพองลมในปาก พูดเสียงงอนๆ ใส่เจ้านายทันที เรนะซังก็เอามือมาลูบหัวฉันแทนคำตอบ หลังจากที่วัยรุ่นกลุ่มนั้นใช้เวลากับการส่องฉัน และติวหนังสือจนเสร็จ ก็มีลูกค้ากลุ่มใหม่ๆ เข้ามาอยู่เรื่อยๆ ทำให้ฉันรู้ว่าร้านนี้นอกจากจะตกแต่งดีแล้วยังมีสไตล์เป็นของตนเองที่ทำให้ดึงดูดกลุ่มลูกค้าได้หลากหลายมากขึ้น

 

ระหว่างทางกลับบ้านเรนะซัง ฉันก็เผลอถามอะไรออกมาโดยที่ไม่รู้เหมือนกันว่าจะถามไปทำไม

“เรนะซัง มีแฟนรึยังอะ” คำถามนี้จะสะกิดต่อมสักต่อม เธอหันมามองหน้าฉัน ถอนหายใจออกมาแล้วก็ตอบ

 

“มีแล้ว” หัวใจฉันเหมือนหล่นไปอยู่ตาตุ่มเลยอะ ณ ตอนนี้ และเพราะเรนะหยุดพูดไปสักแปปนึง เธอก็พูดออกมาอีกว่า

“แล้วก็เลิกไปแล้วด้วย” ฉันแทบจะกระโดดกอดเจ้านายของตัวเอง ไม่รู้สิทำไมหัวใจมันถึงกลับมาพองโตอีกครั้งกันนะ 

 

                                                                                ; To be continued;

                                                                  อ่านตอนแรกเป็นยังไง คอมเม้นท์ได้นะคะ 

                                             เรามีคู่ลับอยู่คู่นึงซึ่งไว้จะเพิ่มให้ทีหลัง แต่ถ้าจะรีเควสคู่ไหนเป็นพิเศษก็บอกได้น้า

                                                 ขอบคุณที่มาอ่านนะคะ ว่าแต่สงสัยกันไหมทำไมตอนแรกต้องเป็น mocca?

อยากกินมอคค่า~
นี่รอเวลาให้กลับบ้านไปนอนกันแล้วนะเนี่ย
จะเป็นยังไง (੭ु´͈ ᐜ `͈)੭ु⁾⁾

สงสัยอย่างนึง….ใครเมะคะ?? //โดนถีบ

ที่เป็นมอคค่าเพราะไรท์เตอร์นึกอยากจะกินขึ้นมา///ไม่ใช่เเล้ว

 

คำถามเหมือนเม้นบนค่ะ ใครเคะใครเมะค่ะ555

55555 ชอบๆๆ จูเมะสินะ คึคึ เค้ารออยู่น้าาาา >< จุ้บๆ

จูจังนี่ฮอตตั้งเเต่วันเเรกเลยน้าาา ถ้าใก้รีเควสได้ขอมายูกิเถอะค่ะ 55 เเต่เเค่นี้ก็ฟินเเล้วล่ะค่ะ ~*

สงสัยค่ะ ทำไมมอคค่า แล้วใครเมะคะ\(//∇//)\
555555

อ่านแล้วอยากกินกาแฟเลยยยยย

เห็นชื่อตอนก็อยากกินกาแฟ แต่กินไม่ได้ -….-

ชั้นดาดฟ้านั่นเป็นสิทธิของใครกัน 

อ่านแล้วอยากออกไปวื้อกาแฟมากินจุง 

ใครเมะใครเคะ กันนะ หรือผลัดกัน 5555

ไม่สงสัยค่ะว่าทำไมเป็นม็อคค่า สงสัยว่าใครรุกใครรับค่ะ w w w

รีเควสงั้นหรอ…ขอคู่ YUIPARU ค่ะ ปกติฟิค Wmatsui มักตะมากับ MAYUKI เลยอยากได้คู่ YUIPARU เพราะนานๆ มีครั้ง//อีกอย่างเป็นพารูรุโอชิด้วยแหละ

ทำไมต้องม๊อคค่า??
เพราะไม่ขมเกินไป#ไม่เกี่ยว

น่ารัก..อยู่บ้านเดียวกันด้วย \(>w<)/

อยากรู้ว่าคุณลูกค้ากลุ่มเเรกที่เข้ามาคิดไรอยู่คะ? 5555

รอมาต่อนะไรเตอร์

อยากกินมอคค่า~
นี่รอเวลาให้กลับบ้านไปนอนกันแล้วนะเนี่ย
จะเป็นยังไง (੭ु´͈ ᐜ `͈)੭ु⁾⁾

เห็นชื่อตอนก็อยากกินกาแฟ แต่กินไม่ได้ -….-

ชั้นดาดฟ้านั่นเป็นสิทธิของใครกัน 

Menu 2: Oatmeal Pancake

 

ฉันลืมตาตื่นขึ้นมาตอนเช้า แล้วดีดตัวขึ้นจากที่นอนทันที นี่มันไม่ใช่ห้องฉานนนนน ฉันอยู่ที่ไหนนิ และเหมือนความจำเมื่อวานค่อยๆ ย้อนกลับมา อ้อ! ฉันมานอนห้องเรนะซัง เพราะ เมื่อวานคุณแม่เรนะซังเตรียมห้องไว้ให้ฉันเรียบร้อย แต่ฉันดันกลัวผีขึ้นสมอง ประกอบกับยิ่งต้องนอนคนเดียว ฉันเลยแบกหมอน ผ้าห่ม ที่นอน มาขอนอนกับเรนะซัง เธอก็ไม่ได้ว่าอะไรนะ ตอนแรกเธอจะให้ฉันนอนบนเตียงกับเธอซะด้วยซ้ำ แต่ฉันเกรงใจ ก็เลยนอนข้างล่างแทน

 

“อรุณสวัสดิ์ จูจัง เป็นไงเมื่อคืนนอนสบายไหม บอกแล้วให้มานอนบนเตียงด้วยกัน” เรนะที่เดินออกมาจากห้องน้ำพร้อมกับผมที่เปียกชุ่มทำให้เธอดูเซ็กซี่ไปอีกแบบ

 

“ดีกว่านอนคนเดียวเป็นล้านเท่า ก็กลัวเรนะซังนอนไม่สบาย” ฉันมองปอยผมของเรนะที่มีหยดน้ำเกาะเป็นหย่อมๆ

 

“เช็ดผมให้ไหมเรนะซัง” ฉันอาสา เธอก็ยื่นผ้าเช็ดผมให้ฉันโดยที่ไม่พูดอะไร แต่ทำไมฉันรู้สึกว่ามือเธอร้อนแปลกๆนะ แก้มก็อมชมพูเล็กๆ ฉันก็เช็ดผมให้เธอเท่าที่ฉันจะเบามือให้มากที่สุด

 

“เรนะซังเป็นคนแรกเลยนะที่ฉันเช็ดผมให้เนี่ย” เรนะเงยหน้าขึ้นมามองหน้าฉันเล็กน้อย

 

“จริงดิ ดีใจจัง จูจังมือเบาจังเลยอะ ชั้นชอบ” ฉันรู้สึกตัวเบาจังแหะ อย่างกับจะลอยได้

 

“ไปอาบน้ำได้แล้วละจูจัง วันนี้ขอไปซื้อของเข้าร้านก่อนนะ แล้วค่อยเข้าร้านตอนบ่ายๆ” จากนั้นฉันก็ไปอาบน้ำตามคำสั่งของเจ้านายฉันทันที

 

“เรนะจัง จูรินะจัง ลงมาทานข้าวได้แล้วลูก ” แม่ของเรนะซังตะโกนขึ้นมาบนบ้าน เมื่อวานกว่าเราจะกลับกัน แม่ของเรนะก็หลับไปแล้ว เรนะซังบอกพรุ่งนี้เดี๋ยวก็เจอ ฉันกับเรนะซังเดินลงมาทานข้าว บนโต๊ะอาหารเป็นอาหารเช้าที่เรียบง่าย แต่น่าทานเลยเชียวละ 

“ทานละนะคะ” ฉันกับเรนะซังพูดพร้อมกัน พ่อของเรนะยิ้มขำๆ ให้เราทั้งคู่ 
 

“เมื่อคืนเป็นไงบ้างจูรินะจัง นอนได้ไหม” แม่เรนะถามขึ้นมา 
 

“สบายคะ ขอบคุณนะคะที่จัดทุกอย่างให้พร้อมเลย “
 

“ไม่เป็นไร จูรินะก็เหมือนลูกสาวชั้นแหละ ไม่ต้องเกรงใจนะ บางทีชั้นจะไปขอเธอมาเป็นลูกสาวดีไหมนะ เนอะคุณ” แม่เรนะกระทุ้งซอกพ่อเรนะเบาๆ 
 

“อย่าเลย อย่างจูรินะน่ะ มาเป็นลูกเขยดีกว่า ฮาๆ” พ่อเรนะซังนี่ก็อารมณ์ขันแต่เช้าเลยนะ เหอะๆ ฉันนี่นั่งยิ้มแหะๆ ส่วนเรนะซังก็
 

“ป๊าละก็ …พูดอะไรเนี่ย จูรินะจังยังเรียนไม่จบเลยนะ อีกอย่าง เรายังไม่ได้เป็นอะไรกันสักหน่อย บู่ว์ ” นี่อย่าบอกะว่าเรนะซังเขินน่ะ คำพูดแบบนี้มันดูกำกวม เธอจะเปิดทางให้ใช่ฉันจีบใช่ไหมเนี่ย

 

“ไปกันเถอะจูจัง เดี๋ยวป๊าจะพูดไปมากกว่านี้” 
 

“ไปนะคะ คุณน้า ขอบคุณสำหรับอาหารคะ” ฉันโค้งตัวเล็กน้อย และรีบเดินตามเรนะซังไปทันที
 

“จูรินะจัง รีบๆ หน่อยก็ดีนะ เรนะเขามีหนุ่มมาติดเยอะ ” ป๊าเรนะซังตะโกนไล่หลังเรามา ส่วนเรนะซังก็รีบเดินออกจากไปบ้าน โดยที่ไม่สนเสียงแซวเลย

 

 

 

เสียงภายในบ้าน {“นี่คุณ ทำไมไปพูดอย่างงั้นละ ถ้าสองคนนี้ชอบกันจริงๆ ชั้นไม่ปลื้มเลยนะ”}

 

 

 

เรนะซังพาฉันมาที่แหล่งซื้อของเกี่ยวกับกาแฟ อาหาร และของตกแต่ง เธอหยิบรถเข็นมา แล้วก็เอามือของฉันไปจับที่ตรงเข็น
 

“เข็นตามฉันมาแล้วกัน เดี๋ยวหลง” ฉันทำมือเป็นเชิงว่าโอเค จากนั้นเรนะซังก็เดินไปหยิบไป ด้วยความเคยชิน และแวะพูดคุยกับพนักงานบ้าง ฉันพอจับใจความได้ว่า พนักงานทักว่าฉันเป็นลูกเรนะซัง เรนะซังก็ทำมือจุ๊ปาก และตีแขนพนักงานเบาๆ

 

เรนะซังนี่รู้จักคนเยอะดีนะ ฉันพูดเบาๆ แต่เธอคงไม่ได้ยินหรอก  ฉันมองไปที่รถเข็น จากรถเข็นโล่งๆ ตอนนี้ก็มีของจนเกือบเต็ม จากนั้นเธอก็ไปจ่ายเงิน และขับรถมุ่งสู่ร้านกาแฟทันที

 

ฉันยกของเดินตามหลังเธอเข้าไปในร้าน เมื่อฉันจัดของเข้าที่แล้ว ฉันก็เดินไปกระตุกชายเสื้อเรนะซังเบาๆ 

“มีอะไรหรอจูจัง”
 

“หิวไหม เดี๋ยวฉันทำอะไรให้ทาน”
 

“เอาสิ ขออร่อยๆนะ”

 

ฉันก็เดินไปหลังร้าน แล้วจัดการผสมข้าวโอ้ต นมสด และใส่ผลไม้อบแห้งลงไปนิดหน่อย
จากนั้นก็เท่ส่วนผสมลงบนแม่พิมพ์ที่ตั้งอยุ่บนกระทะ รอเวลาแปปนึง ใช้ตะหลิวพลิกกลับ เพื่อใหผิวนอกเกรียมเล็กน้อย
เท่ากันทั้ง 2 ด้าน
  แล้วก็ตักขึ้นมาวางบนจาน จัดให้สวยด้วยกีวี่ สตรอเบอรี่ และกล้วยหอม ราดด้วยโยเกิร์ต

 

ฉันยกไปเสิร์ฟให้เรนะซังทันที เรนะซังกำลังคุยกับลูกค้าอย่างออกรส เธอเงยหน้ามองฉันแวบนึง แล้วเอ่ยขอบคุณออกมา ฉันเห็นเธอกับลูกค้าตักอาหารที่ฉันทำ แล้วก็ทำปากจู๋ออกมา เรนะซังกวักมือเรียกฉันให้ไปหา เธอบอกว่า แพนเค้กข้าวโอ๊ตอร่อยมาก เธออยากให้ฉันเป็นคนครีเอทอาหารให้ร้านทุกๆวัน ฉันก็พยักหน้าเออออ   
 

จากนั้นก็เดินไปผสมเครื่องดืมให้ลูกค้ากลุ่มใหม่ที่เพิ่งสั่งมา ฉันเหลือบไปเห็นเพื่อนของเรนะชี้นิ้ว้มาทางฉัน แล้วก็พูดซุบซิบปนหัวเราะออกมา ฉันขมวดคิ้วเล็กน้อย ฉันละสงสัยสุดๆ คุยอะไรกันน่ะ สนุกปานนั้น 

                                                                                     ;; To be continued;;

                                                                             บางทีแต่งฟิคเรื่องนี้ไปก็หิวไป ฮ่าๆ 

พลาดมากที่อ่านเรื่องนี้ตอนนี้
พูดได้คำเดียวเลยว่า’หิว’555

เห่ยๆๆ ฟินฝุดๆๆ ชอบอ่าาาาา ทั้งฟิคทั้งไรท์เยยยย :3 ฮ่าๆๆ

เอิ๊กกก หิวตามเบยย

หิวสุดๆ
ถ้าจูจะทำซะอยากไปหามากินซะเดี๋ยวนี่เลย 555