[SF] My Kid(Kiss) เด็กน้อยมายุกับพี่เลี้ยงยูกิ Mayuki,Wmatsui,YuiParu,SayaMilky Chu~ 7.2 เกินห้ามใจ Up!

เรื่องนี้เหมาะกับทุกเพศทุกวัย โดยเฉพาะสายโลลิ

 

Chu 1~ อาบน้ำด้วยกันเถอะ~

Chu 2~ มายูยุของจุนนะ!

Chu 3~ ฉันรักน้องแก

Chu 4~ ดูแล VS ทำลาย

Chu 5.1~ ก็แค่เมา…

Chu 5.2~ พบกันใหม่…

Chu~ 6 เค้าโตแล้วนะคะ!

Chu~ 7.1 ฉันก็เป็นแบบแกนั้นแหละ

Chu~ 7.2 เกินห้ามใจ

 

My Kid(Kiss) Intor

 

หญิงสาวร่างสูงเพรียว ผิวขาว ผมยาวสลวยสีน้ำตาลอ่อนที่มัดรวบขึ้นหลวม ๆ ดวงตาเรียวภายใต้แว่นตากลมโตหนาเตอะกำลังอ่านตัวหนังสือในสมุดอย่างขมักเขม้น ซึ่งหนังสือกองโตยังคงวางรอคิวอยู่บนโต๊ะอ่านหนังสือในห้องนอนของเธอ

ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก!

หญิงสาวหันไปมองตามเสียง ก่อนจะเดินไปเปิดประตูผู้มาเยือน หลังจากมองตาแมวว่าบุคคลที่มาเยือนไม่สร้างเรื่องอันตรายแน่นอน

แอ๊ด…

“ว่าไง แกมีอะไรหรือเปล่า? ยัยขี้อ่อย”

คาชิวากิ ยูกิ ผู้เป็นเจ้าของห้องพักเอ่ยถามหญิงสาวร่างบางที่ยิ้มกว้างให้ภายใต้หมวกปีกกว้างใบหนา แถมสวมแว่นตากันแดดสีชา ดูท่าทางแล้วหญิงสาวน่าจะเป็นคนดัง หรือไม่ก็พวกอาชญากร(?)

“ขอเข้าไปห้องก่อนได้ป่ะ? เดี๋ยวพวกนักข่าวหรือคนอื่นเห็น…”

“เออ ๆ เข้ามาสิ”

ยูกิหลบทางให้ผู้มาเยือนที่จูงเด็กหญิงหน้าตาน่ารักที่ไหนไม่รู้มาด้วย จึงทำให้ร่างสูงถึงกับดวงตาเบิกกว้างเท่าไข่ห่าน

“เฮ้ย ๆ มิยูกิ นั้นแกพาเด็กที่ไหนมาด้วยวะ?”

วาตานาเบะ มิยูกิ ไอดอลสาวชื่อดังที่มีดีกรีการตกเหยื่อให้ตกหลุมรักภายใน 3 วินาทีต้องรีบวิ่งเอามือเข้ามาปิดปากเพื่อนสนิทของตนพร้อมกับปิดประตูล็อคกลอนอย่างรวดเร็ว

“แกจะเสียงดังหาพระบิดามารดาแกหรือไง!?”

ยูกิถึงกับดิ้นไปมา ก่อนจะแกะมือของมิยูกิออกได้สำเร็จ

“เค็มชะมัดเลยมือแกเนี่ย! ว่าแต่เด็กคนนี้เป็นอะไรกับแก…อย่าบอกนะ…ว่าเป็นลูกอ่ะ!?”

“ใช่ เอ้ย! จะบ้าหรือไงเล่า? ฉันสวย โสด ซิงสนิทย่ะ!”

มิยูกิพูดแล้วสะบัดบ๊อบใส่เพื่อนสาวอย่างแรง

“โอ๊ย! ยัยอ่อย! ผมแกทิ่มตาฉัน”

ยูกิพูดพร้อมกับเช็ดตาตัวเองอย่างเบามือ

“จะทิ่มได้ไง ก็แกใส่แว่นอ่ะ”

มิยูกิชี้นิ้วไปที่แว่นตาอันแสนหนาเตอะที่ร่างสูงสวมใส่

“ก็มันลอดผ่านแว่นอ่ะ!”

“เออ ๆ ช่างมันเถอะ ยูกิ…ฉันมีเรื่องอยากจะขอความช่วยเหลือจากแกได้ป่าวเพื่อนรัก?”

มิยูกิทำหน้าตาแสนเศร้าใส่เพื่อนสนิท ซึ่งทำให้ยูกิถึงกับใจอ่อนให้กับเพื่อนสนิทด้วยการพยักหน้าขึ้นลงตอบรับ

“อยากให้ช่วยอะไรล่ะ”

“สัญญานะว่าจะไม่ปฏิเสธกันโดยเด็ดขาด”

“เออ สัญญา”

มิยูกิยิ้มกว้างขึ้นมากับคำตอบของยูกิ ถึงแม้จะดูไม่ค่อยเต็มใจสักเท่าไหร่ แต่ก็…แล้วไงอ่ะ ใครสน อิอิ

“มายูยุมานี่สิคะ มาหาพี่ยูกิสิคะ”

มิยูกิเรียกเด็กหญิงตัวเล็ก ผิวขาว ทรงผมทวินเทล หน้าตาน่ารักเหมือนหลุดมาจากการ์ตูนที่สะพายกระเป๋าลายปอมปุริน ซึ่งทำให้ยูกิถึงกับมองเหมือนถูกต้องมนต์สะกดเอา ก่อนจะคืนสติตัวเองกลับมาได้ทัน เพื่อไม่ให้ยัยเพื่อนสนิทจับได้จนหัวเราะเยาะเอา

“นี่วาตานาเบะ มายุ หรือมายูยุ น้องสาวของฉันเอง พอดีพ่อกับแม่ต้องไปต่างประเทศน่ะ เลยมาขอฝากให้ดูแลกับฉันไว้ แต่ฉันไม่ค่อยมีเวลาดูแลมายุสักเท่าไหร่เลยมาขอจ้างให้แกเลี้ยงน่ะ”

“ทุกวันตอนเย็นแกจะมารับว่างั้น?”

“เปล่า ให้อยู่กับแกไปเลยจนกว่าพ่อกับแม่จะกลับมาาาา~”

“ก็ดีนะ ฉันจะได้ไม่เหงา ห๊าาาาาาาาาา! กี่เดือน!?”

ยูกิตะโกนร้องออกมาด้วยความตกตะลึง ก่อนจะถามกลับไปด้วยสีหน้าที่ยังตกตะลึงอยู่ มิยูกิจึงยกหนึ่งนิ้วทั้งสองข้างขึ้นมาเป็นคำตอบ

“อ้อ…สองเดือน เฮ้อ…โล่งอก”

“เปล่า ไม่มีกำหนดต่างหาก”

มิยูกิทำเป็นรูปกากบาทพร้อมยิ้มกว้างขึ้นมา ซึ่งทำให้ร่างสูงถึงกับหันขวับจ้องเขม็งเพื่อนสนิททันที

“อิขี้อ่อย…”

น้ำเสียงเย็นที่แทบเสียวสันหลังวาบ ทำให้มิยูกิแอบยิ้มเจื่อนให้ ก่อนจะนึกอะไรดี ๆ ออก

“ฉันจ้างแกเดือนละสามแสน ตกลงป่ะ?”

มิยูกิชูเช็คที่เขียนลายเซ็นพร้อมยอดจำนวนเงิน แต่ไม่ทำให้สีหน้ายูกิหายนิ่งเลย…

“แกคิดว่าเงินพวกนี้จะทำอะไรฉันได้งั้นเหรอ?”

ชาติที่แล้วแกเกิดเป็นแอร์เหรอ เย็นทั้งชื่อเย็นทั้งเสียง…

“หรือว่าแกไม่เอา?”

“เอา!”

————————————————————-

TBC~

เรื่องที่สองแล้วค่าาาา~

นำเสนอความโลลิ เรื่องราวความรักต่างวัยของพี่เลี้ยงจำเป็นจอมเนิร์ดกับเด็กน้อยน่ารักน่าฟัด(?)

ว่าแต่ว่าเมื่อกี้เหมือนจะได้ยินเสียงแปลก ร้องหวอ~ หว๊อ~

ช่วยติดตามกันเยอะ ๆ ด้วยนะค่าาาา~

มิ้วสวย มิ้วทำอะไรก็ได้ ไม่มีใครห้าม /// หรอ!!!! ซายาเน่อยู่ไหนรีบมากำหลาบเธอหน่อย
ยูกิงานเข้าระวังนะคะ ระวังจะถูกจับข้อหาพรากผู้เยาว์ ///หลบ

อยากรู้อีก3คู่ที่เหลือ

ปูเสื่อรอเลย

มิ้วสวย มิ้วทำอะไรก็ได้ ไม่มีใครห้าม /// หรอ!!!! ซายาเน่อยู่ไหนรีบมากำหลาบเธอหน่อย
ยูกิงานเข้าระวังนะคะ ระวังจะถูกจับข้อหาพรากผู้เยาว์ ///หลบ
อยากรู้อีก3คู่ที่เหลือ
ปูเสื่อรอเลย

เดี๋ยวก็มาค่ะ ใจเย็นนะคะ พี่เน่จะกำราบได้อยู่หมัดแน่นอนค่ะ
เตรียมข้าวผัดกับโอเลี้ยงให้พี่กรด้วยค่ะ 5555555
ขอบคุณสำหรับการปูเสื่อ ไม่นานเกินรอค่ะ ^^

เดือนละสามแสนมีหรือพี่กิรินจะไม่เอาา
ระวังจะได้ใช้ประกันตัวในอนาคตนะ55555
รอค่าาาา^^

เดือนละสามแสนไม่เอานี่บร้าไปแล้วว
มิ้ลมาก็กวนใส่ละ
ระวังพรากผู้เยาว์นะ
รออ

เดือนละสามแสนมีหรือพี่กิรินจะไม่เอาา
ระวังจะได้ใช้ประกันตัวในอนาคตนะ55555
รอค่าาาา^^

นี่สามแสนก็เอานะ แค่เลี้ยงเด็ก แต่อยู่ที่ว่าจะทนความน่ารักของเด็กแค่ไหน
น่าจะเก็บไว้จริงๆนั้นแหละค่ะ เด็กน่ารัก~ ><

เดือนละสามแสนไม่เอานี่บร้าไปแล้วว
มิ้ลมาก็กวนใส่ละ
ระวังพรากผู้เยาว์นะ
รออ

หญิงมิ้ลของเราต้องมาแบบไม่ธรรมดาค่ะ 5555555
พรากไม่พรากเดี๋ยวรู้กัน ><

เอ สามแสนจะคุ้มมั๊ยนะ

นี่มันงานเสี่ยงคุกชัดๆ (ได้ข่าวว่าแค่เลี้ยงเด็ก) ไอดัง คุกคุกคุก

แค่เจอกันครั้งแรก กิริน(และเรา)ก็โดนดาเมจมาย้วยจนแทบจะพาตัวเองไปนอนในคุกรอเลยนะเนี่ย

น่ารักฝุดๆไปเลย แต่ดูท่าตอนนี้ไรท์จะไม่มีเงินพอจ้่างย้วยเท่าไหร่ เลยมาแต่ตัว ไม่มีบทพูดเลย 55555

ฮากิรินเรียกมิลกี้อ่ะ แต่มันคือเรื่องจริง อิอ่อย ไปอ่อยเน่เลยสิ ฉายานี้จะดับรึเปล่า จะรอดู หุหุ 

มารอพี่รินกินเด็กด้วยค่ะ

เอ สามแสนจะคุ้มมั๊ยนะ
นี่มันงานเสี่ยงคุกชัดๆ (ได้ข่าวว่าแค่เลี้ยงเด็ก) ไอดัง คุกคุกคุก
แค่เจอกันครั้งแรก กิริน(และเรา)ก็โดนดาเมจมาย้วยจนแทบจะพาตัวเองไปนอนในคุกรอเลยนะเนี่ย
น่ารักฝุดๆไปเลย แต่ดูท่าตอนนี้ไรท์จะไม่มีเงินพอจ้่างย้วยเท่าไหร่ เลยมาแต่ตัว ไม่มีบทพูดเลย 55555
ฮากิรินเรียกมิลกี้อ่ะ แต่มันคือเรื่องจริง อิอ่อย ไปอ่อยเน่เลยสิ ฉายานี้จะดับรึเปล่า จะรอดู หุหุ

เสี่ยงไม่เสี่ยงต้องรอดูกันค่ะ ส่วนเรื่องเงินเนื่องจากเสียงกำลังทรัพย์เพราะมิ้ล น้องย้วยเลยกลายเป็นเด็กเรียบร้อยไปเลยค่ะ 55555555//ล้อเล่นๆ
เรื่องอ้อยไว้ใจมิ้ลค่ะ 5555555

มารอพี่รินกินเด็กด้วยค่ะ

เตรียมข้าวผัดโอเลี้ยงไว้เลยค่ะ 5555555

แหม่ะ!! ถ้ามิ้วขี้อ่อยแล้วย้วยจะเหมือนพี่สาวมั้ยเนี่ย555
ชอบแนวพี่กรกินเด็กจังค่ะดูแล้วกระชุ่มกระชวยจริงๆ><

แหม่ะ!! ถ้ามิ้วขี้อ่อยแล้วย้วยจะเหมือนพี่สาวมั้ยเนี่ย555
ชอบแนวพี่กรกินเด็กจังค่ะดูแล้วกระชุ่มกระชวยจริงๆ><

อ้อยไม่อ้อยต้องติดตามกันค่ะ อยากลองเขียนแนวนี้ดูค่ะ กินเด็กแล้วจะอมตะ 55555555

คุกๆๆๆๆๆ

ยูกิครับ อยากกินอะไร โอเลี้ยงข้าวผัดไหม จะได้ซื้อเตรียมให้ 

คุกๆๆๆๆๆ

Chu~ 1 อาบน้ำด้วยกันเถอะ~

 

    สุดท้ายก็รับค่าจ้างเป็นเช็คที่เขียนเป็นตัวบรรจงเป็นเลขสามแสนเยนถ้วน ยูกิหันไปมองเด็กหญิงที่นั่งทำตาใสแป๋วบนโซฟา ก่อนจะยิ้มเจื่อนให้กับปัญหาใหญ่ที่กำลังเข้ามาคือ…

 

    มีห้องนอนห้องเดียว…

 

    “มายุจัง~ พี่ชื่อคาชิวากิ ยูกินะจ๊ะ เรียกว่าพี่ยูกิก็ได้”

 

    ยูกินั่งลงบนโซฟาพร้อมกับแนะนำตัวเอง ก่อนจะยิ้มกว้างให้เด็กน้อย ซึ่งทำให้มายุถึงกับแอบหลบตาด้วยความเขินอาย

 

    “ขอเรียกยูกิรินได้ไหมคะ?”

 

    “อืม ได้สิคะ”

 

    ยูกิตอบตกลงพร้อมกับลูบหัวมายุด้วยความเอ็นดู

 

    Rrrrrrrrr

 

    ‘Sae <3’

 

    “ฮัลโหลคะ ซาเอะคุงมีอะไรหรือเปล่าคะ?”

 

    ยูกิกดรับสาย แล้วป้อนเสียงหวานถามคนปลายทาง

 

    //พอดีผมอยากโทรมาชวนยูกิจังไปเดทกันน่ะครับ ยูกิจังว่างหรือเปล่า?//

 

    ยูกิหันมามองมายุ ก่อนจะตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงที่แอบเสียดายเล็กน้อย

 

    “ขอโทษนะซาเอะคุง วันนี้ยูกิติดธุระน่ะ คงไปเดทไม่ได้แล้ว…”

 

    //ไม่เป็นไรครับ ไม่เป็นไร เอาไว้ยูกิจังว่างเมื่อไหร่ ผมจะรีบมารับเลยนะครับ//

 

    “ค่าาาา~”

 

    //งั้นแค่นี้ก่อนนะครับที่รัก~//

 

    “ค่าาา~ บายค่าาา~”

 

    “แฟนโทรมาเหรอคะ?”

 

    ยูกิถึงกับหันขวับมองมายุด้วยความสงสัย เด็กน้อยอายุยังไม่ถึงสิบขวบรู้จักคำว่าแฟนแล้วเหรอเนี่ย?

 

    “มายุรู้จักคำว่าแฟนด้วยเหรอคะ?”

 

    “ก็พี่มิยูกิบอกค่ะว่าแฟนคือคนที่คบกันในสถานะมากกว่าเพื่อน และต้องเป็นตัวจริงเท่านั้น ส่วนกิ๊กก็มากกว่าเพื่อนเหมือนกัน แต่เป็นตัวสำรอง และคู่ชีวิตคือคนที่เรารักและรักเรา ซึ่งจะอยู่กับเราตลอดไป”

 

    น้ำเสียงหวานเล็กของเด็กหญิงตอบคนอายุมากกว่าอย่างฉะฉานจนยูกิถึงกับตาโตขึ้นมาด้วยความอึ้งทึ่ง

 

    ยัยคุณเพื่อนขี้อ่อยสอนน้องตัวเองได้ขนาดนี้เลยเหรอ…

 

    “มิยูกิสอนอะไรมายุจังอีกหรือเปล่าคะ?”

 

    “เรียกมายูยุได้ไหมคะ? มายูยุอยากสนิทกับยูกิริน เรียกแบบนี้มันห่างกันไปหน่อยค่ะ”

 

    “อ้อๆ ได้ค่ะมายูยุ แล้วพี่สาวของมายูยุสอนอะไรกับมายูยุบ้างคะ?”

 

    ยูกิถามเด็กน้อยอีกรอบ ซึ่งเด็กหญิงก็ยิ้มกว้างให้ แล้วขยับปากตอบคนอายุมากกว่า

 

    “พี่มิยูกิบอกว่าถ้าเราปิ๊งใครสักคน เวลาอยู่ใกล้จะรู้สึกใจเต้นแรงมาก รู้สึกเหมือนหัวใจถูกไฟช็อต”

 

    “แค่นี้เองเหรอคะ?”

 

    มายุส่ายหน้าไปมาเพื่อปฏิเสธ ก่อนจะลุกขึ้นยืน เพื่อให้ส่วนสูงตัวเองใกล้เคียงกับอีกคน แล้วเคลื่อนใบหน้าจุ๊บเบา ๆ ตรงริมฝีปากสวยของยูกิ

 

    ตึกตึก! ตึกตึก! ตึกตึก!

 

    เสียงจังหวะหัวใจของยูกิเต้นแรงถี่ขึ้นมาหนักกว่าเก่า เด็กน้อยยิ้มหวานให้คนอายุมากกว่า แล้วขยับริมฝีปากน้อย ๆ เพื่อบอกคนอายุมากกว่า

 

    “พี่มิยูกิบอกว่าถ้ามายูยุอยากรู้จักกับใครแบบสนิทมาก ๆ ให้จุ๊บคนนั้นเพื่อลดช่องว่างระหว่างกันค่ะ”

 

    ลดช่องว่าง แต่ใจพี่เต้นแรงเลยหนู…แกสอนอะไรให้น้องแกเนี่ย ยัยขี้อ่อย!!!!

 

    ยูกิบ่นเพื่อนสนิทในใจด้วยใบหน้าที่แสนหงุดหงิดจนมายุจับความรู้สึกนั้นได้เลยทำหน้าเศร้าลง

 

    “ถ้ายูกิรินไม่ชอบ…มายูยุขอโทษด้วยนะคะ ทีหลังมายูยุจะไม่ทำอีก…”

 

    ตายแล้ว…ฉันทำเด็กเศร้าซะงั้น

 

    “เปล่า ๆ จ๊ะ พี่แค่หงุดหงิดยัยมิยูกิน่ะจ๊ะ”

 

    “หงุดหงิดที่พี่มิยูกิส่งมายูยุมาให้ดูแลเหรอคะ?”

 

    เด็กน้อยยิ่งทำหน้าเศร้าลงหนักกว่าเก่าจนยูกิแอบวิงเวียนเล็กน้อย ก่อนจะค่อย ๆ สงบอารมณ์ที่กำลังคลุกกรุ่น แล้วส่งยิ้มให้เด็กน้อยพร้อมกับลูบหัวเบา ๆ

 

    “พี่แค่หงุดหงิดที่มิยูกิสอนอะไรที่ไม่ดีให้กับมายูยุก็เท่านั้นเอง”

 

    “มันไม่ดีเหรอคะ?”

 

    มายุถามด้วยความสงสัย ซึ่งใบหน้าอันแสนน่ารัก ทำเอายูกิเกือบคลั่งในความน่ารักที่ถูกส่งมา

 

    อย่าเต้น…อย่านะ นั้นเด็กน้อยวัยประถมนะโว้ย คุกนะคุก…แกมีแฟนแล้วนะโว้ย!

 

    ยูกิต้องอดกลั้นความรู้สึกที่แทบระเบิดออกมา แค่วันแรกที่ได้อยู่ด้วยกันยังทำเอาเกือบคลั่ง ถ้าอยู่กันไปนาน ๆ เข้า เธอจะไม่เป็นบ้าเลยเหรอ!?

 

    “ใช่จ๊ะ…ไม่ดีมากเลยล่ะ จะทำอะไรต้องดูก่อนว่าเหมาะหรือเปล่า? เข้าใจไหมคะ?”

 

    “อ้อ~~ เข้าใจแล้วค่ะ~ งั้นมายูยุจะไม่ทำนะคะ~”

 

    “ดีมากค่าาา~”

 

    ทั้งสองยิ้มกว้างให้กัน ก่อนที่ยูกิจะลุกขึ้นพร้อมจูงมือเด็กน้อยกับเข็นกระเป๋าเสื้อผ้าเข้าไปใน ห้องนอน แล้วช่วยจัดเก็บเสื้อผ้าใส่ในตู้ให้

 

    “มายูยุอาบน้ำเลยนะคะ อาบเป็นใช่ไหมคะ?”

 

    เด็กน้อยพยักหน้างึกงัก ซึ่งท่าทางดูไม่ค่อยมั่นใจสักเท่าไหร่

 

    “อาบไม่เป็นชัวร์ กี่ขวบแล้วคะ?”

 

    “แปดขวบค่ะ ส่วนมากคุณแม่จะช่วยอาบน้ำให้มายูยุ หรือไม่ก็พี่มิยูกิ มายูยุไม่ค่อยได้อาบน้ำเองเลย”

 

    “เขาคงกลัวว่ามายูยุอาจจะเป็นอันตรายก็ได้ แต่ไม่เป็นไร เดี๋ยวพี่จะสอนมายูยุอาบน้ำเอง มายูยุจะได้อาบน้ำเองได้สักที”

 

    ยูกิยิ้มกว้างให้ ซึ่งมายูยุยิ้มตอบกลับ แล้วหยิบชุดนอนวางไว้บนเตียง ก่อนที่เด็กน้อยจะคิ้วขมวดด้วยความสงสัย เมื่อเห็นคุณพี่เลี้ยงหยิบผ้าขนหนูฝืนใหญ่ออกมาด้วย เพราะมายุหยิบผ้าขนหนูลายปอมปอมปุรินของตัวเองออกมาแล้ว

 

    “ยูกิรินเอาผ้าขนหนูออกมาอีกผืนทำไมคะ? มายูยุเอามาแล้วนะคะ”

 

    “พี่จะอาบด้วยค่ะ เพราะยังไงก็ต้องเปียกอยู่แล้ว”

    ————————————————————-
 

    ยูกิพามายุเข้ามาในห้องน้ำ ก่อนจะเดินไปเปิดน้ำอุ่นใส่อ่างอาบน้ำ แล้ววางขวดแชมพูกับขวดสบู่เหลวไว้บนอ่าง เพื่อหยิบจับได้ง่าย

 

    “ถอดเสื้อผ้าเลยค่ะ จะอาบน้ำกัน”

 

    ยูกิบอกเด็กน้อยพร้อมกับถอดเสื้อยืดของตัวเองออกใส่ตะกร้าผ้า มายุจึงหันหลังหนีด้วยความเขินอาย เพราะไม่กล้ามอง

 

    “มายูยุถอดเสื้อผ้าสิคะ”

 

    ยูกิบอกมายุที่ยืนหันหลังนิ่งไม่ยอมถอดเสื้อผ้า เพื่ออาบน้ำ

 

    “คือ…”

 

    “จะกลัวอะไรล่ะคะ? เป็นผู้หญิงเหมือนกัน ไม่เห็นน่าอายเลย”

 

    ยูกิย่อตัวนั่งลงบอกพร้อมกับจับเด็กน้อยให้หันมาเผชิญหน้ากัน จึงทำให้เห็นใบหน้าอันแสนแดงระเรื่อของมายุ

 

    “มายุไม่เคยอาบน้ำกับใครเลย ส่วนมากแค่อาบให้ค่ะ…”

 

    “อ้าว? ช่างมันเถอะ มาอาบด้วยกันนี่แหละค่ะ ไม่ต้องอายหรอก”

 

    ยูกิถอดเสื้อผ้าของเด็กน้อยออกทีละชิ้นออกด้วยเสื้อผ้าของตัวเองจนหมด แล้วจูงมือมายุลงไปในอ่างอาบน้ำด้วยกัน ร่างสูงนั่งพิงอ่างโดยคนตัวเล็กนั่งหันหลังให้อยู่ข้างหน้าห่างกันแค่ไม่กี่ เซนฯเท่านั้นเอง

 

    ยูกิหยิบฝักบัวพร้อมกับเปิดน้ำล้างผมสวยให้กับมายุ แล้วกดแชมพูใส่มือลูบพร้อมขยี้เบา ๆ บนเส้นผมของคนตรงหน้าจนเกิดเป็นฟอง

 

    “หลับตาด้วยนะคะ จะได้ไม่แสบตา”

 

    มายุทำตามที่คนอายุมากกว่าบอก ยูกิล้างแชมพูออกจากผมของเด็กน้อย ก่อนจะกดสบู่เหลวใส่มือ แต่ต้องหยุดชะงักเล็กน้อย แล้วมองตั้งแต่ต้นคอ ไหล่ที่โผล่พ้นน้ำ ผิวที่แสนเนียนขาว มือของยูกิค่อยลูบสบู่ตามตัวของคนตรงหน้าช้า แล้วค่อย ๆ เลื่อนใบหน้าตัวเองเข้าไปใกล้กับมายุ มือเรียวลูบตรงบริเวณขาอ่อนจนเด็กน้อยหัวใจเต้นระรัว ลมหายใจของคนอายุมากกว่ารินรดตรงแก้มยิ่งทำให้ใบหน้าของเด็กน้อยแดงขึ้นกว่า เก่า

 

    “มายูยุจัง…”

 

    “ค…”

 

    เด็กน้อยเงยหน้า เพื่อจะตอบรับผู้ใหญ่ที่นั่งอยู่ข้างหลังเธอ แต่เสียงก็หายไป เมื่อถูกยูกิก้มลงจูบลงริมฝีปากน้อย ๆ จึงกลืนคำพูดนั้นหายไปด้วย จากจูบแนบชิดแบบธรรมดา คนอายุมากกว่าเริ่มขยับริมฝีปากของตัวเองขบเม้มปากของเด็กน้อยมากยิ่งขึ้น ก่อนจะค่อยสอดลิ้นเข้าไปในโพรงปาก เพื่อทักทายกับลิ้นเล็ก ๆ ของเด็กน้อย

 

    มือเล็กพยายามหาที่ระบายอารมณ์ที่ถูกปลุกเร้า ยูกิจึงคว้ามือเข้ามากุมประสาน ก่อนจะละริมฝีปากออก เพราะมายุเริ่มหายใจไม่ออก

   ————————————————————-
 

 

    “ข…ขอโทษนะมายูยุจัง”

 

    ยูกิในชุดนอนสีขาวเอ่ยขอโทษเด็กน้อยที่เพิ่งแต่งตัวเสร็จ

 

    “ม…ไม่เป็นไรค่ะ”

 

    เด็กน้อยค่อยขึ้นบนเตียงนอน เพื่อนอนหลับพักผ่อน ส่วนคนอายุมากกว่าถือผ้าขนหนูผืนเล็ก แล้วขึ้นมาบนเตียงนอนด้วย

 

    “เช็ดผมก่อนนะคะ จะได้ไม่เป็นหวัด แถมไม่มีรังแคด้วยค่ะ”

 

    มายุยืดตัวนั่งลงบนเตียง ยูกิจึงใช้ผ้าขนหนูเช็ดผมอย่างเบามือ

 

    “มายูยุมีเพื่อนสนิทกี่คนคะ?”

 

    “ก็มีอยู่สองคนค่ะ มีพารูรุจังกับจุนคุง”

 

    “ทำไมถึงมีแค่นั้นล่ะคะ?”

 

    ยูกิถามด้วยความสงสัย เพราะเด็กหน้าตาน่ารักอย่างมายุไม่น่าจะมีเพื่อนน้อยขนาดนี้

 

    “มายูยุไม่ค่อยพูดคุย หรือสุงสิงกับใครค่ะ พารูรุนิสัยคล้ายกัน แต่เย็นชากว่า เราสองคนเลยไม่ค่อยมีเพื่อน แต่ที่สนิทกัน เพราะเราเหมือนกัน ส่วนจุนคุงเป็นคนอารมณ์ดี ร่าเริง เป็นมิตร เรียนดี กีฬาเด่น หน้าตาดี สาว ๆ เลยชอบเขาเยอะค่ะ”

 

    “ดูท่าทางมายูยุจะชอบจุนคุงมากเลยนะคะ พูดสรรพคุณของจุนคุงเยอะกว่าพารูรุอีก”

 

    ยูกิพูดพร้อมกับแอบทำหน้าหงุดหงิดเล็กน้อย

 

    “ไม่ใช่นะคะ มายูยุไม่ได้ชอบจุนคุง มีแต่จุนคุงที่ชอบตามติดมายูยุ”

 

    มายุปฏิเสธพร้อมกับส่ายหัวไปมา

 

    “ตามติดขนาดไหนคะ?”

 

    ยูกิถามด้วยความสงสัย

 

    “ก็ตามติดจนคนเข้าใจผิดคิดว่าเป็นแฟนกันค่ะ”

 

    “อ้อ…นอนเถอะจ๊ะ เดี๋ยวจะกลายเป็นหมีแพนด้านะคะ~”

 

    ยูกิพยักหน้าด้วยความเข้าใจ ก่อนจะบอกมายุให้นอน เพราะมันค่อนข้างดึกมากแล้ว เด็กน้อยจึงพยักหน้าตอบ แล้วล้มลงตัวนอนพร้อมกับคนอายุมากกว่า

 

    “ยูกิริน…”

 

    “หืม??? มีอะไรคะ?”

 

    “ฝันดีนะคะ”

 

    มายุยิ้มกว้างให้แล้วหลับตาลง เพื่อเข้าสู่นิทรา ยูกิจึงยกตัวขึ้นเล็กน้อยแล้วก้มลงหอมแก้มใส

 

    “ฝันดีเช่นกันค่ะ”

    ————————————————————-
 

 

    “เมื่อคืนแกเกือบกดเด็กเลยเหรอ!?”

 

    มัตสึอิ เรนะ เพื่อนสนิทในกลุ่มอีกคนร้องออกมาด้วยความตกตะลึง หลังจากยูกิเล่าเรื่องราวเมื่อคืนเสร็จ ซึ่งทำให้คนในร้านคาเฟ่ในห้างที่พวกเธอชอบมาถึงกับหันมามองด้วยความสงสัย

 

    “แกจะเสียงดังหาพระแสงอะไรวะ!? เบา ๆ สิเฟ้ย!”

 

    ยูกิร้องห้ามเพื่อนสนิทด้วยใบหน้าที่แดงระเรื่อ

 

    “โทษที ๆ ก็คนมันตกใจอ่ะ ไม่คิดว่าเพื่อนสนิทตัวเองจะมีรสนิยมเหมือนกัน”

 

    “ไม่มีทาง ฉันไม่มีทางเป็นโลลิค่อนตามแกเด็ดขาด”

 

    ยูกิปฏิเสธเสียงแข็ง แต่เรนะก็ทำหน้าเหมือนไม่เชื่อในคำพูดของร่างสูงอยู่ดี

 

    “จ้า ๆ อยากจะบอกอะไรให้รู้ไว้นะว่ากินเด็กแล้วเป็นอมตะนะขอบอก~ ห่างกันตั้งสิบปี โค – ตะ – ระ อมตะเลยวะ อร้าย~ อิจฉา~”

 

    เรนะพูดพร้อมกับบิดตัวไปด้วยท่าทางเขินอายจนยูกิถึงกับทำหน้าเบื่อหน่ายใส ก่อนที่สายตาอันกว้างไกลของเรนะจะดันไปเห็นอะไรบ้างอย่าง

 

    “เฮ้ย? นั้นแฟนแกหนิ?”

 

    เรนะชี้นิ้วไปที่หนุ่มสาวคู่หนึ่งที่กำลังกอดแขนเลือกซื้อเสื้อผ้ากันด้วย ท่าทางกระหนุงกระหนิง ซึ่งยูกิก็หันไปตามที่เพื่อนสนิทชี้พร้อมกับเพ่งสายตามอง ก่อนจะทำหน้านิ่งคิ้วกระตุก

 

    “นอกใจฉันอีกแล้วนะ ซาเอะคุง…”

 

————————————————————-
 

 

จบไปแล้วกับตอนแรก ขอบอกกับซาเอะคุงว่าอาเมน…

 

เปิดตัวเฮียเระอย่างเป็นทางการกับความโลลิค่อนของพี่เขา

 

ส่วนพี่กรก็เกือบได้ไอคุก ๆ แล้ว 5555555

 

เรื่องราวพี่เลี้ยงยูกิสิบแปดกับเด็กน้อยมายุแปดขวบจะเป็นอย่างไร

 

ตอนหน้าคู่แข่งคนสำคัญของพี่เลี้ยงยูกิกำลังจะมากับผู้ปราบยัยจอมอ้อยกำลังจะมา

 

TBC.นะครัชชชชชชช

คาชิวากิซังนี่ถือคติรุกมา รุกกลับสินะ อืม~

ไม่ต้องห่วงนะครับ คาชิวากิซัง เสี่ยงคุกแน่นอนครับ

ปากแข็งบอกไม่โลลิ สักพักเดี๋ยวก็โลลิเองแหละ 55555

555 เปิดมาแค่ตอนแรก พี่กรก็เห็นคุกอยู่ร่ำไรซะและ
ส่วนมิลกี้นี่ก็อีกคน นี่เธอไปสอนอะไรเด็กเนี่ย
ส่วนเฮียนี่ก็กินเด็กไม่เปลี่ยน 555 ยูกิมีเพื่อนไปนอนคุกด้วยแหะ

คาชิวากิซังนี่ถือคติรุกมา รุกกลับสินะ อืม~
ไม่ต้องห่วงนะครับ คาชิวากิซัง เสี่ยงคุกแน่นอนครับ
ปากแข็งบอกไม่โลลิ สักพักเดี๋ยวก็โลลิเองแหละ 55555

แค่คาบเส้นค่ะ แต่อาจจะได้ซื้อของไปเยี่ยม 555555 พี่เขาอาจจะอายเลยปากแข็ง 555555

555 เปิดมาแค่ตอนแรก พี่กรก็เห็นคุกอยู่ร่ำไรซะและ
ส่วนมิลกี้นี่ก็อีกคน นี่เธอไปสอนอะไรเด็กเนี่ย
ส่วนเฮียนี่ก็กินเด็กไม่เปลี่ยน 555 ยูกิมีเพื่อนไปนอนคุกด้วยแหะ

เริ่มเห็นแสงแล้วค่ะ 55555
สอนเรื่องอ้อยค่ะ//โดนมิ้ลค์กี้ตบ
เพื่อนกันไม่ทิ้งกันค่ะ//โดนเฮียตบต่อ

ยูกิเอ้ยยยยย //// อยากกินอะไรมั้ยเดี๋ยวซื้อมาฝากนะ/// ว่างเมื่อไหร่เดี๋ยวจะมาเยี่ยมนะ ทำตัวดีๆกับผู้คุมอย่าดื้อล่ะ //// เดี๋ยวๆๆๆๆ ซ้อมก่อน ไว้เดี๋ยวไปใช้จริงทีหลัง /// เจอยูกิ sky kick

มิ้ลสอนอะไรเด็กคะ5555
กิรินคุกๆๆๆๆๆๆใจเย็น