[OS] 禁制の恋 ::Kinsei no Koi:: [+After Story] (Renairin, Wmatsui)

禁制の恋

 

The Forbidden Love

 

The Truth Behind

 

 

 

 

 

Kinsei no Koi

 

The Forbidden Love

 

 

number of words: 4k++

 

 

 

 

 

                เสียงคลื่นที่กระทบเข้ากับชายฝั่ง เสียงลมที่ค่อย ๆ พัดแรงขึ้นเรื่อย ๆ กับแสงอาทิตย์ที่ใกล้จะลาลับขอบฟ้า หญิงสาวหน้าหวานทิ้งสายตามองท้องทะเลเบื้องหน้า พร้อมยกมือขึ้นมาจับผมของตัวเองที่ถูกลมพัด ก่อนที่เธอจะรู้สึกถึงอ้อมกอดจากทางด้านหลัง

 

 

 

เธอหันไปยิ้มกับหญิงสาวตัวเล็กที่กอดเธอเอาไว้ รอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความสุข แม้ความสุขระหว่างเธอกับเขา… มันจะเป็นความสุขเพียงช่วงเวลาสั้น ๆ ก็ตาม

 

 

 

 

                “กลับกันมั้ย เรนะ”    เสียงบางใสของคนที่สวมกอดกระซิบถาม

 

                “ยังไม่อยากกลับเลย”    เธอพูดพร้อมหันกลับมาเผชิญหน้ากับหญิงสาวอีกคน

 

                “อยู่ต่ออีกคืน มีหวังวุ่นวายกันหมดแน่ ๆ”

 

 

 

เขาพูดพร้อมยิ้มเศร้า เรนะจับแก้มของคนอีกคน เขาพยายามปรับรอยยิ้มให้ดูมีความสุขที่สุด อย่างน้อยเขาก็มีความสุขจริง ๆ แหละ ที่ได้อยู่กับเธอ แม้จะเป็นเพียงเวลาไม่นาน

 

 

ไม่เหลือคำพูด มีเพียงแววตาที่พูดแทนทุก ๆ อย่าง ก่อนที่จะปล่อยให้เรื่องราวต่อจากนั้นเคลื่อนไหวไปตามความรู้สึกของหัวใจ เขาโน้มตัวเข้าหาเธอ และครอบครองริมฝีปากของเธอด้วยริมฝีปากของเขา ไม่ว่าจะกี่ครั้งต่อกี่ครั้ง รอยจูบนั้น ก็ยังทำให้หัวใจของทั้งสองสั่นไหว ไม่ต่างไปจากครั้งแรก…. ไม่เคยต่างออกไปเลย

 

 

 

 

                เรนะเดินจากหาดขึ้นไปที่ถนน คนตัวเล็กเดินตามหลังมาไม่ห่าง ก่อนที่เขาจะได้ยินเสียงบางเสียงจากในกระเป๋ากางเกง เขาหยิบมือถือขึ้นมา และมองจ้องข้อความที่ถูกส่ง จากปลายทางที่เขารู้ดีว่าเป็นใคร

 

 

เขากดโทรศัพท์โทรออกทันทีที่ได้ข้อความ พูดคุยนิดหน่อย ก่อนที่จะถูกหญิงสาวอีกคนดึงความสนใจของเขาให้กลับมา

 

 

 

                “มีอะไรหรอ ไอริน”

 

 

 

เรนะถามหลังจากเดินขึ้นบันไดไปที่ถนน แต่ไอรินยังไม่ตามขึ้นมา

 

 

 

                “ไม่มีอะไรหรอก”

 

 

 

ไอรินยิ้มออกมาพร้อมเก็บมือถือลงกระเป๋ากางเกงตามเดิม แล้ววิ่งขึ้นบันไดไปอย่างรวดเร็ว

 

 

 

                “กลับกันเถอะ”

 

 

 

คำพูดที่ทั้งสองไม่อยากจะได้ยินมากที่สุด แต่ก็… ทำอะไรไม่ได้มากนัก ทั้ง ๆ ที่ความสัมพันธ์ระหว่างเขากับเธอ มันน่าจะเป็นอะไรที่ราบรื่นกว่านี้ หากเมื่อปีก่อน ไม่มีเหตุการณ์บางอย่างเกิดขึ้น

 

 

 

 

…………………………

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

                รถฟอร์ดมัสแตงเปิดประทุน รุ่นปี 1969 สีดำสนิทวิ่งผ่านท้องถนนที่ไฟสองข้างทางเริ่มทำงาน ลมเย็น ๆ ที่ปะทะใบหน้าของคนที่นั่งอยู่บนรถ ไม่ถือเป็นสิ่งรบกวนคนทั้งสองแม้แต่น้อย

 

 

เมื่อหันมาสบตากันแต่ละครั้ง ทุกครั้งก็จะมีรอยยิ้มฉาบใบหน้าของคนทั้งสอง เวลาแห่งความสุข… มันผ่านไปเร็วเสมอ และบางครั้ง มันก็เร็วเกินไป

 

 

ไอรินถึงกับเบรกตัวโก่ง เสียงล้อรถเบียดกับพื้นถนนจนดังไปทั้งบริเวณ รถยนต์หลายคันขับเข้ามาจอดขวางรถของไอริน ไม่ถึงวินาทีชายฉกรรจ์หลายคนก็ลงมาจากรถ

 

 

ไอรินมองไปทางด้านหลัง ตั้งใจจะถอยรถเพื่อหนี แต่ช้า… ช้ากว่าใครบางคนที่เดินมายืนด้านข้าง และกระชากตัวเขาลงจากรถโดยที่เขาไม่ทันได้ตั้งตัว

 

 

 

                “พาตัวคุณหนูไป”     คน ๆ นั้นหันไปสั่งลูกน้อง พร้อมกับกำคอเสื้อไอรินเอาไว้

 

                “จูรินะ เธอจะทำอะไร”   เรนะถามคนที่กำลังจะทำร้ายไอริน และเธอก็ทำได้แค่ถาม

 

 

 

ทุกอย่างเกิดขึ้นอย่างรวดเร็ว คนของจูรินะเข้าจับตัวเรนะและพาออกจากรถมัสแตงสีดำ เรนะพยายามดิ้นรน และมองไปทางไอรินด้วยความรู้สึกเป็นห่วงยิ่งกว่าครั้งไหน ๆ

 

 

 

                “ฉันบอกแกแล้ว ว่าอย่ามายุ่งกับคู่หมั้นของฉัน ท่าทางแกจะฟังภาษาคนไม่รู้เรื่อง”    จูรินะมองจ้องไอรินแววตาแข็งกร้าว    “ต้องให้พูดด้วยกำลังใช่มั้ย มันถึงจะชอนไชเข้าไปถึงสมองทื่อ ๆ ของแก”

 

 

จูรินะต่อยเข้าเต็มกรามของคนตรงหน้า ก่อนจะกระชากคอเสื้อไอรินกลับมาต่อยอีกครั้ง และเหวี่ยงไอรินกระแทกเข้ากับตัวถังรถ

 

 

 

                “อยากตายนักใช่มั้ย ฟุรุคาวะ”    จูรินะชักปืนออกมา ก่อนจะดึงตัวไอรินขึ้นมาอีกครั้ง และเอาปืนจ่อหน้า ไอรินทำได้แค่มองสบตากับคนที่ทำร้ายเขา โดยที่เขาไม่ตอบโต้อะไร

 

                “อย่าทำอะไรไอรินนะ”    เรนะตะโกนเสียงดัง

 

 

 

จูรินะหันมองแล้วเลิกคิ้วเป็นเชิงถามว่า ‘ถ้าเขาทำแล้วจะทำไม’ ก่อนที่จูรินะจะหันกลับไปที่ไอริน และกระแทกด้ามปืนเข้าที่ศีรษะของไอรินจนแตก

 

 

 

                “จูรินะ”   เรนะแผดเสียงด้วยความโกรธ และพยายามดิ้นรนออกจากการจับกุม แต่ก็ไม่เป็นผล

 

 

 

จูรินะผลักไอรินล้มลงกับพื้น ไอรินพยายามกดแผลที่ศีรษะของตัวเอง และมองไปทางเรนะ เรนะเองก็มองมาทางเขา เธอกำลังร้องไห้ เพราะเป็นห่วงไอริน และนั่นยิ่งทำให้จูรินะโกรธจัด เขาเดินกลับมาหาเรนะ และมองลูกน้องของเขา

 

 

                “ปล่อย”    จูรินะบอก

 

 

 

ทันทีที่ชายทั้งสองคนปล่อยให้เรนะเป็นอิสระ เธอก็ตบหน้าจูรินะทันที จูรินะหน้าหันตามแรงตบ ก่อนที่จะหันกลับมาเผชิญหน้ากับเรนะ และยกมือขึ้นเหมือนจะตบคืน แต่เรนะมองเขาด้วยแววตาแข็งกร้าว แววตาแข็งกร้าวที่เต็มไปด้วยน้ำตาคู่นั้น ทำให้จูรินะไม่กล้าทำอะไร เขาเปลี่ยนไปจับแขนของหญิงสาว และบีบมันเต็มแรง

 

 

 

                “ห่วงมันนักหรอ”    จูรินะตะคอกถาม    “รักมันนักหรอ ทั้ง ๆ ที่คู่หมั้นของคุณก็ยืนอยู่ตรงนี้”

 

                “ฉันไม่ได้เต็มใจจะหมั้นกับเธอ”    เรนะตอบโต้คนตรงหน้า

 

                “ถึงอย่างนั้นก็เถอะ”   จูรินะโน้มหน้าเข้าไปใกล้กับใบหน้าของเรนะมากขึ้น     “ยังไงซะ คนที่คุณต้องแต่งงานด้วยก็คือฉัน ไม่ใช่มัน”

 

 

 

จูรินะชี้มือไปทางไอริน ที่ตอนนี้ยังบาดเจ็บกับแผลที่จูรินะเป็นคนฝากเอาไว้   จูรินะหันมองลูกน้อง และออกคำสั่ง

 

 

 

                “พาตัวคุณหนูขึ้นรถ”    จูรินะปล่อยมือจากเรนะ และให้ลูกน้องควบคุมตัวเรนะแทน   

 

                “แล้วคนของตระกูลฟุรุคาวะล่ะครับ”   ลูกน้องคนหนึ่งถามขึ้น    “คุณท่านสั่งให้จัดการขั้นเด็ดขาด”

 

                “ฉันจัดการเอง”

 

                “เธอจะทำอะไร”   เรนะถามเสียงร้อนรน จูรินะไม่ตอบ แต่หันไปมองลูกน้อง ลูกน้องรีบพาตัวเรนะขึ้นรถ เรนะยังดิ้นรน ไม่ยอมไปง่าย ๆ   “อย่าทำอะไรไอรินเป็นอันขาด จูรินะ เธอห้ามทำอะไรเขา…”

 

 

 

รอจนเรนะถูกพาตัวขึ้นรถไป จูรินะหันกลับไปมองไอริน ก่อนจะเดินไปหา พร้อมกับปืนในมือ แต่ก่อนที่จูรินะจะได้ทำอะไร รถยนต์หลายคันก็ขับเข้ามาจากอีกทาง จูรินะมองดู… ท่าจะเป็นคนของตระกูลฟุรุคาวะ เขาเห็นท่าไม่ดี จึงถอยห่างออกมา และสั่งให้คนของเขา พาตัวเรนะกลับไปที่ตระกูลมัตสึอิ

 

 

 

 

                คนของตระกูลฟุรุคาวะเข้ามาประคองไอริน ที่ยังล้มกองอยู่กับพื้น ฟุรุคาวะ ไอริ ลูกสาวคนเดียวของตระกูลฟุรุคาวะ ตระกูลยากูซ่าที่ยิ่งใหญ่ตระกูลหนึ่งในเมืองนี้ และเป็นศัตรูกับตระกูลมัตสึอิ จากเรื่องไม่เป็นเรื่องเมื่อต้นปีก่อน เรื่องราวของสองตระกูล ที่ทำให้ความรักระหว่างเขากับเรนะ กลายเป็นความรักต้องห้าม ความรัก…ที่ไม่มีวันเป็นไปได้

 

 

 

                “คุณหนูเป็นอะไรมั้ยครับ”

 

                “ไม่เป็นไร”   ไอรินค่อย ๆ ลุกขึ้น และมองรถของตระกูลมัตสึอิที่หายออกไปแล้ว

 

                “จะให้พวกผมตามไปมั้ย”

 

                “ไม่ต้อง”

 

 

 

ไอรินพูดแค่นั้น ก่อนจะมองมือตัวเองที่เต็มไปด้วยเลือด รอยแผลที่จูรินะฝากเอาไว้ รอยแผล…จากเพื่อนเก่า

 

 

 

 

………………………..

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

                จูรินะพาตัวเรนะกลับเข้ามาที่ตระกูลมัตสึอิ ตระกูลยากูซ่าที่ยิ่งใหญ่ที่สุดตระกูลหนึ่ง และเธอ มัตสึอิ เรนะ ลูกสาวเพียงคนเดียวของตระกูล เรนะยังมีท่าทีขัดขืนและยังคงเป็นห่วงไอริน ไม่รู้ป่านนี้เขาจะเป็นยังไงบ้าง

 

 

เพราะการฆ่ากันตายของคนในตระกูลมัตสึอิ กับ ตระกูลฟุรุคาวะ เป็นเหตุให้สองตระกูลเกิดหมางใจกัน ท้ายที่สุดก็เลือกยืนกันคนละฝั่ง ประกาศเป็นศัตรูกันอย่างไม่มีทางหลีกเลี่ยง นั่นทำให้เธอและไอริน ไม่สามารถเป็นคนรักกันได้เหมือนก่อนหน้า

 

 

ทั้ง ๆ ที่เธอกับไอรินคบกันมาตั้งแต่สมัยมัธยม แต่เพราะการเป็นศัตรูระหว่างสองตระกูล พ่อของเรนะก็ห้ามเรนะติดต่อกับไอรินอีก แต่ใครจะไปทำได้ ซ้ำร้ายยังให้เธอหมั้นหมายกับจูรินะ มัตสึอิ จูรินะ ใช่ มัตสึอิ เขา…เป็นลูกคนสนิทของพ่อเธอ และเมื่อพ่อของจูรินะถูกฆ่า พ่อของเรนะก็รับจูรินะมาเป็นลูกบุญธรรม

 

 

และยังจับเธอหมั้นหมายกับเขาอีก ทั้ง ๆ ที่เธอไม่ได้รักเขาแม้แต่น้อย และจูรินะก็รู้ดี บางทีเขาเองก็คงไม่ได้รักเธอ แต่ที่เขาทำไปทั้งหมด มันคือหน้าที่ หน้าที่ที่เจ้านายสั่งและลูกน้องต้องทำตาม ให้หมั้นหมายเขาก็ยอมหมั้น ถ้าพ่อของเธอสั่งให้เขาไปตาย เขาก็คงจะไป

 

 

 

                จูรินะเหวี่ยงเรนะเข้าไปในห้องนอนของเธอ ก่อนจะมองเรนะราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ เรนะเองก็มองจ้องเขาตอบไม่เกรงกลัว

 

 

                “คุณน่าจะละอายใจบ้างนะ มีคู่หมั้นอยู่ทนโท่ ยังจะมีหน้าออกไปไหนมาไหนกับคนอื่น”             จูรินะเสียงแข็งใส่เรนะทันที     “ไม่รักษาหน้าคู่หมั้น คุณก็ควรรักษาหน้าพ่อของคุณบ้าง”

 

                “ฉันไม่สน และอีกอย่างนะ คนอื่นที่เธอว่า เขาเป็นคนรักของฉัน ไอรินเป็นคนที่ฉันรัก ฉันจะไปไหนมาไหนด้วยมันก็ไม่ผิด ไม่เหมือนคู่หมั้นจอมปลอมอย่างเธอ”

 

                “ทำไมหรอ คู่หมั้นจอมปลอมอย่างฉัน มันทำอะไรให้คุณ อย่างที่ฟุรุคาวะทำให้คุณไม่ได้บ้างล่ะ ความรักงั้นหรอ หรือเซ็กส์ ถ้าเป็นอย่างหลังฉันให้คุณได้นะ ถ้าคุณต้องการ”   

 

 

 

จูรินะยิ้มมุมปาก ก่อนจะเดินเข้าหาเรนะท่าทางคุกคาม เรนะฟาดฝ่ามือลงบนใบหน้าของจูรินะทันที

 

 

 

                “คุณรู้มั้ยว่าการทำให้ฉันเจ็บ คุณจะต้องชดใช้”   จูรินะจับแก้มตัวเอง ก่อนจะดึงตัวเรนะเข้าหา

 

 

 

และจูบกับเธอทันที บดขยี้ริมฝีปากของเขาเข้าหาเธออย่างรุนแรง เรนะตกใจกับสิ่งที่เขาทำ ถึงเขาจะเป็นคู่หมั้นของเธอก็จริง แต่เขาไม่เคยทำแบบนี้ แบบนี้มัน… ดูถูกกันเกินไปแล้ว เรนะดันตัวเขาออก และตบหน้าเขาอีกครั้ง

 

 

 

                “อย่ามาทำอะไรทุเรศ ๆ แบบนี้กับฉันนะ”    เรนะทั้งโกรธ ทั้งโมโหคนตรงหน้า

 

                “ทำไม ทำไมฉันจะทำไม่ได้ ในเมื่อฉันเป็นคู่หมั้นของคุณ ฉันจะกอด จะจูบ หรือจะทำอะไร มันก็ไม่ผิดไม่ใช่หรอ หรือว่าคุณได้มาจนพอใจแล้ว ไปอยู่กับฟุรุคาวะมาทั้งคืน เขาคงจะปรนเปรอคุณจนถึงใจ…”

 

                “จูรินะ”    เรนะเรียกชื่อเขาเสียงดัง เพื่อหยุดคำพูดน่ารังเกียจที่เขาพ่นมันออกมา

 

                “อย่าลืมซะล่ะ ว่าฉันเป็นคู่หมั้นของคุณ ไม่ว่ายังไง สุดท้ายคุณก็หนีฉันไม่พ้นหรอก”    จูรินะพูดพร้อมท่าทางเหนือกว่า ท่าทางที่เรนะเกลียดแสนเกลียด

 

                “ไม่มีวัน ฉันไม่มีวันยอมคนอย่างเธอหรอก เธอมันคนน่ารังเกียจ”

 

                “ไม่มีวันงั้นหรอ”   จูรินะพูดเสียงรอดไรฟัน ตอนนี้เขาเองก็เริ่มมีอารมณ์เหมือนกัน    “พอถึงวันนั้น คุณก็อย่าลืมที่คุณพูดก็แล้วกัน”

 

                “ฉันไม่มีวันลืมแน่ ๆ จำเอาไว้นะ จูรินะ คนที่ฉันเกลียดมากที่สุดในโลก ก็คือเธอ”

 

 

 

เรนะพูดใส่หน้าจูรินะ จูรินะมองเรนะด้วยแววตาขุ่นเคือง ก่อนจะตัดสินใจเดินออกจากห้องของเรนะไป

 

 

 

 

 

                เรนะทิ้งตัวลงนั่งลงที่เตียงด้วยความรู้สึกเหนื่อยอ่อน และเป็นห่วงไอรินจับใจ เรนะโทรศัพท์ไปหาไอริน แต่ยังไม่มีคนรับ ไม่รู้ป่านนี้เขาเป็นยังไงบ้าง

 

 

ทำไมความรักระหว่างเธอกับเขามันถึงมีอุปสรรคมากมายขนาดนี้ เรนะหันมองไปทางหัวเตียง เธอเห็นรูปถ่ายใบหนึ่งวางคว่ำเอาไว้ เรนะเอื้อมมือไปคว้ามันมาดู ก่อนจะผ่อนลมหายใจออกมา รูปถ่ายของเธอเมื่อสมัยมัธยม รูปถ่ายในช่วงมัธยมปลายปีสุดท้าย ก่อนจบการศึกษา

 

 

คนสามคนที่ยิ้มให้กับกล้อง มันเปลี่ยนไปตั้งแต่เมื่อไหร่กัน มันเป็นแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน

 

 

เรนะมองดูตัวเองที่ยืนอยู่ตรงกลางภาพ ขนาบด้วยเพื่อนสองคน ทั้งสองจับไหล่ของเธอคนละข้าง และยิ้มให้กับกล้อง เธอ ไอริน และจูรินะ

 

 

เพราะเกิดในตระกูลมาเฟียที่มีความสัมพันธ์อันดีต่อกันมานาน เธอและคนอีกสองคนจึงสนิทสนมกันมาตั้งแต่เด็ก หลายคนเรียกพวกเธอว่าแก๊งลูกสาวเจ้าพ่อ หลายคนในโรงเรียนทั้งกลัว และไม่กล้ายุ่งกับกลุ่มของพวกเธอ ซึ่งเธอไม่เคยแคร์ แค่มีกันสามคน นั่นก็พอแล้ว

 

 

พ่อของจูรินะแม้จะไม่ได้เป็นหัวหน้าแก๊งแบบพ่อของเธอ หรือพ่อของไอริน แต่ก็เป็นที่ปรึกษาคนสำคัญของพ่อเธอ จนวันที่พ่อของจูรินะถูกลอบยิงเสียชีวิต ตอนนั้นจูรินะอยู่ปีแรกของชั้นมัธยมปลาย พ่อของเธอก็รับจูรินะมาเป็นลูกบุญธรรม เราสามคนยิ่งสนิทสนมกันมากขึ้นเรื่อย ๆ มากจนไม่คิดว่าจะมีอะไรมาทำลายมิตรภาพลงไปได้

 

 

เธอมองจูรินะที่ยิ้มกว้างและชูสองนิ้วอยู่ในรูป มองไอรินที่ยิ้มจนตาหยี และมองตัวเธอเอง ที่หันมองไปทางไอรินและยิ้มออกมา

 

 

เธอมองไอรินมาตลอด ตั้งแต่มัธยมต้น จนตอนจบมัธยมปลายไอรินมาขอคบกับเธอ มันเหมือนกับนิยาย ทุกอย่างเกือบจะเป็นเหมือนในนิยายรัก ที่ความรักระหว่างเธอกับไอรินจะจบลงด้วยดี หากสองตระกูลไม่ผิดใจกัน

 

 

หลังจากนั้นเธอกับไอรินก็ถูกกีดกันออกจากกัน และจูรินะยิ่งแล้วใหญ่ ตั้งแต่ที่เขาเข้าไปเป็นมือขวาของพ่อเธอเต็มตัว และเกิดความบาดหมางระหว่างสองตระกูล เขาเปลี่ยนไปเป็นเหมือนคนละคน เขาเกลียดไอรินที่เป็นเพื่อนสนิทของเขาโดยไม่มีเหตุผล เหมือนกับโดนพ่อเธอจับไปล้างสมองแล้วลงโปรแกรมใหม่ ยิ่งพอถูกจับให้หมั้นหมายกับเธอเขาก็ยิ่งเปลี่ยนไป จากที่เคยเรียกเธอว่าเรนะจัง ก็ไม่เรียก ห่างเหินออกไป และร้ายกาจมากขึ้น ซ้ำร้ายยังพยายามทำทุกทางที่จะขัดขวางความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับไอริน ทั้ง ๆ ที่เขาหมั้นหมายกับเธอด้วยเหตุผลไร้สาระของพ่อ

 

 

นั่นเป็นสิ่งที่แย่ที่สุดในชีวิตของเรนะ และเธอก็ไม่รู้ว่าความรักของเธอมันจะจบลงแบบไหน ซึ่งเธอไม่อยากให้มันจบลงที่เธอจำยอมต้องแต่งงานกับคนที่เธอไม่ได้รัก…อย่างจูรินะ

 

 

เสียงโทรศัพท์ของเรนะดังขึ้น ดึงให้เธอหลุดออกมาจากเรื่องราวครั้งเก่า ไอรินโทรมา เรนะรีบรับโทรศัพท์สายนั้นทันที

 

 

 

                “ไอริน เป็นยังไงบ้าง”    เธอถามเขาด้วยความเป็นห่วง

 

                “ไม่เป็นอะไรมาก แล้วเรนะไม่เป็นไรใช่มั้ย”

 

                “ไม่เป็นไร”    เรนะตอบ พลันน้ำตาก็ไหลออกมา เธอเป็นห่วงไอริน เป็นห่วงมากจริง ๆ เป็นกังวลไปหมด ไม่อยากให้เขาเป็นอะไร ไม่อยากเลย การได้ยินเสียงเขาอีกครั้ง ทำให้เธอรู้สึกสบายใจขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก

 

                “กำลังร้องไห้อยู่รึเปล่า”    เขาถามเสียงเหมือนรู้ทัน จริง ๆ ไอรินก็รู้ทุกอย่างที่เรนะเป็นนั่นแหละ    “ไม่ร้องนะ ฉันไม่อยากเป็นคนทำให้เรนะต้องเสียใจน่ะ”

                “ไม่ได้เสียใจซักหน่อย”     เรนะพูดเสียงแผ่ว     “ดีใจต่างหาก ที่ได้คุยกับไอริน”

 

                “อืม ฉันก็ดีใจเหมือนกัน ที่ได้คุยกับเรนะ”

 

 

 

เกิดความเงียบระหว่างการสนทนาไปสักพัก ก่อนที่ปลายสายจะพูดขึ้น

 

 

 

                “ไม่ว่ายังไงก็ตาม… ฉันรักเธอนะ เรนะ”

 

 

 

คำพูดนั้น ทำให้หัวใจของเรนะพองโตจนแทบจะระเบิด กี่คำรักของคนเป็นร้อยเป็นพัน ก็ไม่เท่ากับของไอรินแค่คนเดียว

 

 

 

                “เหมือนกัน ฉันก็รักเธอนะ ไอริน”    

 

 

 

เรนะตอบ และรู้สึกว่าใบหน้าของตัวเองร้อนผ่าว กับคำรักที่เธอเพิ่งบอกกับคนรักของเธอ ไม่ว่าอุปสรรคจะมีมากมายเพียงใด เธอจะไม่ยอมปล่อยมือจากความรักของเธอไปเด็ดขาด

 

 

 

 

…………………………..

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

                เช้าอีกวัน ที่โต๊ะอาหารของตระกูลมัตสึอิ จูรินะ เรนะ และพ่อของเรนะ มัตสึอิ ฮิโระ ผู้นำตระกูลมัตสึอิ การร่วมโต๊ะของคนทั้งสามเต็มไปด้วยความอึดอัด

 

 

 

                “พ่อบอกกี่ครั้งแล้ว ว่าตระกูลมัตสึอิ กับ ตระกูลฟุรุคาวะ ไม่มีวันญาติดีกันอีกแล้ว”    ฮิโระเป็นผู้เริ่มเปิดประเด็น เรนะวางช้อนส้อมและมองหน้าพ่อของตัวเองทันที

 

                “แต่หนูรักไอริน”    ตอบออกมาแบบไม่เกรงกลัว    “หนูจะไม่มีวันยอมแต่งงานกับคนที่หนูไม่ได้รัก อย่างจูรินะ”

 

 

 

จูรินะก้มหน้ามองจานข้าวของตัวเอง เขารู้ตัวดีว่าต่อหน้าฮิโระ เขาไม่ควรมีปากเสียง ปล่อยให้สองพ่อลูกจัดการกันเอาเองน่าจะดีที่สุด

 

 

 

                “ถึงอย่างนั้นก็เถอะ พ่อก็ไม่ยอมให้เราไปแต่งงานกับคนในตระกูลที่มันฆ่าคนของเราหรอก”    เรื่องบาดหมางมันเริ่มต้นขึ้นที่ความเข้าใจผิดเพียงเล็กน้อย แต่กลับลุกลามใหญ่โตจนคนสองตระกูลถึงขั้นฆ่ากันตาย

 

                “นั่นมันเรื่องของคุณพ่อ”

 

                “และก็เป็นเรื่องของเราด้วย ตราบใดที่เรายังเป็นลูกสาวของพ่อ”

 

 

 

เรนะไม่ยอมรับคำขาดนั้น เธอลุกขึ้นและตั้งใจจะเดินกลับขึ้นห้อง

 

 

 

                “พ่อจะเลื่อนวันแต่งงานให้เร็วขึ้น เป็นอีกสองอาทิตย์ข้างหน้า”     

 

                “คุณพ่อ”    เรนะหันมาทำเสียงไม่พอใจ

 

                “และถ้าลูกไม่ยอมทำตามที่พ่อต้องการ พ่อจะไปฆ่าไอ้เด็กนั่นซะ จะได้จบเรื่องจบราว”

 

 

ฮิโระใช้ไม้ตายกับลูกสาว เรนะถึงกับเถียงต่อไม่ออก เธอมองหน้าคนเป็นพ่อด้วยแววตาไม่พอใจ ก่อนจะมองหน้าจูรินะที่เอาแต่เงียบ ไม่คิดจะขัดอะไรพ่อของเธอเลยงั้นหรอ ดีแต่ทำตามคำสั่ง ไม่มีแม้แต่ความเป็นห่วงให้กับเพื่อนสนิทอย่างไอริน เขากลายเป็นคนไร้หัวใจไปแล้วสินะ จูรินะ

 

 

 

                พอเรนะเดินไป ฮิโระก็เริ่มคุยกับจูรินะ

 

 

                “ฉันอยากให้เธอดูแลเรนะให้ดีที่สุด และฉันไม่ต้องการให้ลูกสาวฉันไปข้องเกี่ยวกับตระกูลฟุรุคาวะ เข้าใจใช่มั้ยจูรินะ”

 

                “ค่ะ”    จูรินะพยักหน้ารับช้า ๆ

 

                “ถ้าครั้งหน้ามีเรื่องแบบเมื่อวานเกิดขึ้นอีก ช่วยจัดการขั้นเด็ดขาดกับไอ้เด็กคนนั้นไปเลย ฉันไม่อยากเก็บมันไว้เป็นเสี้ยนหนาม คอยทิ่มแทงฉันอีก”

 

                “ค่ะ”

 

 

 

จูรินะตอบรับสั้น ๆ ก่อนจะเริ่มต้นทานข้าวในบรรยากาศที่กลับมาเงียบสงบอีกครั้ง

 

 

 

…………………………

 

 

 

 

 

 

 

                จูรินะนั่งรอเรนะอยู่ในร้านตัดชุดแต่งงาน เขามองดูเรนะกำลังทำหน้าไม่พอใจที่เขาลากตัวเธอมาลองชุดเจ้าสาว แม้จะไม่เต็มใจก็ตาม แต่เพราะคำขู่ของพ่อเธอที่ตั้งใจจะฆ่าไอริน เป็นตัวบีบบังคับให้เธอต้องทำในสิ่งที่เธอไม่อยากทำมากที่สุด

 

 

 

                “สวยดีนะ”   จูรินะพูดขึ้น เมื่อเห็นเรนะเดินออกมาจากห้องลองเสื้อ

 

                “แต่ฉันไม่ได้อยากใส่มันสักนิด… ถ้าคนที่จะแต่งงานกับฉัน คือเธอ”

 

                “ถ้าเธออยากแต่งงานกับไอรินนัก ก็คงต้องไปจัดงานกันต่อในนรกหละนะ”

 

 

 

จูรินะพูดประชดประชัน เรนะยิ่งเกลียดคนตรงหน้ามากขึ้นไปอีก คำพูดคำจาร้ายกาจที่เขาสรรหามาพูดกับเธอตลอดหลายวันที่ผ่านมา เธอรู้สึกอยากจะให้เขาตาย ๆ ไปให้พ้น จะได้ไม่ต้องแต่งงานกับคนนิสัยน่ารังเกียจขนาดนี้

 

 

 

 

 

                รถบีเอ็มดับบลิวเอ็กซ์วัน สีสนิม จอดอยู่ไม่ห่างจากร้านตัดชุดบ่าวสาวเท่าไหร่นัก คนในรถมองนามบัตรในมือ ก่อนจะมองไปที่ร้านดังกล่าว

 

 

หยิบโทรศัพท์ขึ้นมา และกดโทรศัพท์หาคนที่อยู่ในร้านทันที

 

 

 

 

               

                เรนะเปลี่ยนชุดกลับไปเป็นชุดปกติของเธอ ก่อนจะได้ยินเสียงโทรศัพท์ของเธอดังขึ้น พอเห็นว่าใครโทรมา เธอรีบมองซ้ายมองขวา ดูว่าจูรินะอยู่แถวนั้นมั้ย พอเธอไม่เห็นเขา เรนะก็รีบรับโทรศัพท์สายนั้นทันที

 

 

 

                “ไอริน”    เรนะพยายามพูดเสียงเบาที่สุด

 

                “เรนะ เธอเห็นรถบีเอ็มสีน้ำตาลข้างนอกร้านมั้ย”   

 

 

 

เรนะตกใจในสิ่งที่ไอรินพูด รถสีน้ำตาลนอกร้าน หมายความว่าไง หมายความว่าไอรินขับรถคันนั้นมาจอดที่หน้าร้านนี้อย่างนั้นหรอ แล้ว…พวกลูกน้องทั้งหลายที่ตามเธอมาล่ะ จะยังไง

 

 

 

                “ฉันอยู่ห้องเปลี่ยนเสื้อผ้าน่ะ ไอริน ฉันมองไม่เห็นทางหน้าร้าน ว่าแต่ว่า เธออยู่ที่หน้าร้านอย่างนั้นหรอ”

 

                “คิดว่าอย่างนั้น”    ไอรินตอบไม่ชัดเจน    “ทำตามที่ฉันบอกนะ เรนะ เธอเดินออกมาที่หน้าร้านก่อน และมองหารถของฉัน”

 

                “อืม”

 

 

 

เรนะเดินออกมาด้านหน้าร้าน จูรินะกำลังพูดคุยกับเจ้าของร้านเรื่องชุดแต่งงานที่เขาต้องการ เรนะทำเป็นเดินไปเหมือนไม่มีอะไร จูรินะหันมองแวบหนึ่ง ก่อนจะกลับไปให้ความสนใจกับเจ้าของร้านต่อ

 

 

 

                “เห็นรถของฉันรึยัง”    ไอรินถามอีกครั้ง เรนะมองออกไปนอกประตูร้าน คราวนี้เธอเห็นชัดเลย

 

                “อืม”

 

                “นับหนึ่งถึงสาม เรนะรีบวิ่งออกมาเลยนะ”   

 

 

 

เรนะฟังคำพูดของไอรินก็เกิดคำถามมากมาย จะพาเธอหนีอย่างนั้นหรอ แล้วจะพาหนีไปไหน แล้วจะรอดไปได้ยังไง แต่ไม่ทันให้เรนะได้ถามสักคำถาม ไอรินก็เริ่มนับ

 

 

 

                “หนึ่ง”    

 

 

 

เรนะหันมองไปทางจูรินะ ที่ยังไม่มีทีท่าว่าเขาจะให้ความสนใจกับเธอเท่าไหร่

 

 

 

                “สอง”  

 

 

 

เรนะมองออกไปนอกร้าน พวกลูกน้องทั้งหลายยืนจับกลุ่มคุยกันอยู่ตรงรถ เลยรถของไอรินไปพอประมาณ

 

 

 

                “สาม”

 

 

 

เรนะผลักประตูร้าน และวิ่งไปที่รถของไอรินทันที

 

 

 

                “เฮ้ย!”   จูรินะร้องตกใจแล้ววิ่งตามเรนะออกมานอกร้าน

 

 

 

เรนะรีบเปิดประตูรถขึ้นรถ ไอรินออกรถทันทีโดยไม่รอเรนะปิดประตู เรนะหันมองไปทางหน้าร้าน จูรินะวิ่งออกมา พร้อมกับสั่งลูกน้องให้ขึ้นรถ เพื่อตามรถของไอรินมาติด ๆ

 

 

 

                “ไอริน”    เรนะหันมองไอริน  “เราจะหนีไปด้วยกันอย่างนั้นหรอ”

 

                “ใช่ หรือเรนะไม่อยากไปกับฉัน”

 

                “อยากสิ”    เรนะรีบตอบคำถามนั้น    “แต่ว่า เราจะไปไหนกัน”

 

                “ไปในที่ ที่มีแค่เราสองคนยังไงล่ะ”

 

 

 

ไอรินตอบแค่นั้น แล้วหันมายิ้มให้เรนะ เรนะรู้สึกถึงความมั่นใจขึ้นมา แค่มีเขาอยู่ข้าง ๆ ทุก ๆ อย่างก็จะต้องผ่านพ้นไปได้แน่ ๆ

 

 

 

 

 

 

 

 

                ไอรินขับรถหนีจนมาถึงท่าเรือ เธอพาเรนะลงมาและตั้งใจพาเรนะขึ้นเรือหนีต่อ รถของจูรินะเป็นรถคันเดียวที่ตามรถของไอรินมาจนทัน

 

 

 

                “ไปที่เรือก่อน”    ไอรินบอกกับเรนะ

 

                “แล้วเธอล่ะ”

 

                “ฉันจะไปจัดการเรื่องนี้ให้มันจบ”   

 

 

 

ไอรินบอกแค่นั้น แล้วเดินย้อนกลับไปทางเดิน เรนะยืนมองอยู่ตรงนั้น อย่าบอกนะ ว่าเขาสองคน… จะเลือกทำในสิ่งที่เธอไม่อยากให้เกิดขึ้นมากที่สุด

 

 

 

                “ไอริน ไปกันเถอะ”    เรนะตะโกนบอก

 

 

 

แต่ไอรินเหมือนจะไม่ฟัง เรนะมองจูรินะที่ลงมาจากรถ ไอรินเองก็เดินตรงไปหาจูรินะ ไม่มีใครชักปืนออกมา มีแค่หมัดลุ่น ๆ และเป็นไอรินที่เปิดฉากใส่จูรินะ บางที เรนะคิดว่าบางที ไอรินอาจจะเอาคืนที่จูรินะทำกับเขาไว้เมื่อครั้งก่อน

 

 

เธอไม่อยากจะเชื่อเลย ว่าความเป็นเพื่อนจะขาดสะบั้นลงไปแล้ว ระหว่างเธอ ไอริน และจูรินะ จะมีทางไหนที่พอจะย้อนเวลาให้กลับไปเป็นเหมือนเดิมได้มั้ย…

 

 

ทั้งสองต่อยกันจนล้มลง และยังไม่เลิกสู้กัน เรนะเป็นห่วงไอรินจับใจ จนเธอได้ยินเสียงปืน เรนะผวาสุดตัว ก่อนจะมองจ้องคนทั้งสอง

 

 

คนที่ลุกขึ้นเป็นไอริน พร้อมปืนในมือ จูรินะยันตัวขึ้น และจับหัวไหล่ตัวเองที่เริ่มมีเลือดไหลโชก รถยนต์หลายคนของตระกูลมัตสึอิขับเข้ามา ไอรินรีบวิ่งมาที่ท่าเรือ และกระโดดขึ้นเรือทันที

 

 

 

                “ออกเรือเดี๋ยวนี้เลย”

 

 

 

ไอรินสั่งเสียงดัง คนขับเรือเร่งเครื่องยนต์ของสปีดโบ๊ทออกไปอย่างรวดเร็ว เรือของไอรินแล่นออกจากฝั่ง ทิ้งให้จูรินะ และคนของฮิโระทำได้แค่ยืนมองจากชายฝั่ง

 

 

 

                “เธอไม่เป็นไรนะ”    เรนะมองสำรวจร่างกายของไอริน

 

                “ไม่เป็นไร”   ไอรินยิ้มออกมานิด ๆ แล้วโยนปืนของจูรินะลงทะเล

 

                “แล้วเราจะไปไหนกัน”    เรนะถามสงสัย

 

                “ไปเกาะส่วนตัวของฉัน ต่อจากนั้นก็ขึ้นเครื่องบินส่วนตัวไปสนามบิน แล้วหลังจากนั้น… ก็ไปในที่ที่มีแค่เราสองคน”    ไอรินพูดพร้อมรอยยิ้ม    “ฉันไม่ยอมให้เรนะไปแต่งงานกับคนอื่นหรอก”

 

                “ฉันก็ไม่ยอมแต่งงานกับคนอื่นเหมือนกัน”    เรนะพูดพร้อมรอยยิ้ม

 

 

ก่อนที่ไอรินจะดึงตัวเรนะเข้าหา และค่อย ๆ จรดริมฝีปากของเขา สัมผัสเบา ๆ ที่ริมฝีปากของเรนะ ความรัก… ที่ต่อให้มีอุปสรรคนับร้อยนับพันกั้นขวาง เขาสองคนก็จะฟันฝ่ามันออกมาให้ได้

 

 

รอยจูบนั้นเป็นเหมือนคำยืนยัน รอยจูบนั้นเป็นเหมือนคำสัญญา ว่าคนทั้งสองเชื่อมั่น… และรักกันตลอดไป

 

 

 

………………………….

 

 

END

 

 

 

 

 

 

 

 

หลังจากผมแต่งเรื่องนี้แล้วส่งให้น้องที่รู้จักช่วยอ่าน และช่วยคิดชื่อเรื่อง

 

ผมก็โดนประนามทันที ว่าผมทรยศต่อชิปเปอร์ของผม 5555

 

ผมไม่ได้ทรยศนะ!!! ผมชิปทุกคน นั่น!!

 

 

 

 

 

รู้สึกว่า OS ตอนนี้จะยาวสะเด็ด แถมยังมีต่อหลังจากนี้อีกนิดด้วย แล้วมันจะเรียกว่า OS ได้ยังไงฟระเนี่ย

 

เอากับผมสิ -*-

สามพีค่ะ… ไหนๆก็ปูเรื่องมาตั้งแต่รูปถ่ายแล้ว #ใช่เรอะ!!

กรี๊ดดด สามมมมพี >< 

จะเอาขุ่นมาเฟียแบบยาวๆสั้นไป ไปแต่งshotficมาเลย ><

เรนไอรินรักกันดีอยู่แล้ว คุณพ่อจะมายุ่งทำไมคะ !!!!!!

เชอะะะะ หนีซะเร

ในที่สุดคุณฟุรุคาว่าก็สมหวังกับเค้าซักที ปกตินี่ได้แต่บทอกหักตลอด

ที่จูหึงเรนะขนาดนี้เพราะชอบเรนะเหมือนกันแต่เรนะชอบไอรินล่ะสิ ซึนเดเระจริงน๊า

 

ปล.ถ้ามีต่อขอเรนไอรินเถอะค่ะ #สมหวังเรื่องแรกเลยมั้งเนี่ย

ไม่แต่งต่อเหรอคะลุง….. #กัดผ้าเช็ดหน้า

ฮืออออ (?) อยากให้มีต่อ. . . .

แบบจูตามเรนะไปแล้วก็แบบจุด จุด ส่วนไอรินก็ไปเจอชูริ แล้วก็กลายเป็น เบิ้ลอิ & ฟุรุยานางิ แทน . . . . ( ´ ▽ ` )

..นํ้าตาจะไหลหนูรับไม่ได้!!! #โดนเก็บลงโลง ลุงทรยศจาง~~~~งงงงง!!!!!!!  ( ´ ▽ ` )

น้ำตาร่วง ในที่สุด คุณฟุรุก็ได้คู่กับเฮียจนจบเรื่อง T^T

ขอแสดงความยินดีให้ เรนไอริน ที่สามารถจบคู่กันได้สำเร็จค่าาา เย้ // ปรบมือ

 

ขอบคุณที่เขียนมาให้สองคนนี้คู่กันจนจบนะคะไรเตอร์ 555+

3P แต่สุดท้ายท้ายสุดก็ เรนะไอริน!

เฮ็นไทซามะ สมหวังกับ โลลิค่อนซามะแล้ว เฮๆๆๆ
^^ ลุ้นๆอยู่กับตอนจบบ

ไรเตอร์ค่ะ ขอบคุณจริงๆที่แต่งเรนไอรินคู่กันแบบนี้ ขอบคุณจริงๆค่ะ ขอบคุณมากๆ

 

อ่านจบแล้วร้องไห้เลยอะ เรนะไอรินคู่กัน

ไอรินสมหวังแล้ว เย้!!!!!!

จูจังไม่ต้องเสียใจนะ มาหาเจ๊มามะ(นอนเอามือตบเตียง) //โดนแม่ยกน้องจูถีบ

ช่วยเขียนต่อได้ไหมคะ อยากรู้อะไรทำให้น้องจูเกลียดไอริน

ในที่สุดเฮนไตซามะก็สมหวังแล้วเฟ้ยยยยยย

หลังจากที่หลายๆฟิคจะเป็นมือที่สามมารตลอด

โอยยยย ดีใจมากกกกกก

เรนไอริน บัยซายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย

รู้สึกอ่านจบมันมีอะไรบางอย่างบอกว่าจูจังยังเป็นคนดี

ไม่น่าจะเป็นอย่างนั้น

แต่คหสต.ล้วนๆ ดีใจที่เรนะกับไอริคู่กันนานๆทีจะได้แฮปปี้แบบนี้

แต่เหมือนออกแนวยังไม่สุด 5555

ยังไงก็ขอบคุณมากค่ะสนุกมาก

ไอรินกับเรนะงั้นหรือ. .. 

ก็ไม่ได้อะไร เพียงแค่อ่าน Wmatsui มากเกินไปแล้วมาอ่านแบบนี้มันรู้สึกแปลกๆ

มาต่อเดี๋ยวนี้เลย ไรเตอร์!  มันต้องมีดราม่ามากกว่านี้ได้อีก 

ยังไงก็เชียร์ Wmatsui // โดนตบ T T

นึกว่าจะมีหักมุม พออ่านจบเฮ้ย ไม่มี!! อั่กกกกก

ไม่มีใครก็มานิสิลูก *กอดจู*

เย้ renairin   😆

//ก้มลงกราบไรท์เตอร์งามๆ

 

อ่านไปเสียวสันหลังไป ไอรินจะรอดมั๊ยนั่น

 

แต่อ่านไปถึงตอนต่อยกันที่ท่าเรือ นึกว่า จูรินะจะร่วมมือกับไอริน วางแผนหลอกตระกูล(แกล้งทำเป็นตีกัน)แล้วช่วยกันพาเรนะหนี ซะอีก 

 

เรื่องหน้าขอ RenAirin อีกก็ดีนะคะ อิอิ  :wub:

Edit ** 

กดทีเดียว ทำไม มา 2 โพสท์ (´Д`;)

After Story

 

The Truth Behind

 

 

Number of words: 4k++

 

 

 

 

                ที่บ้านพักตากอากาศริมชายหาดในเมืองบาร์เซโลนา ไอรินเดินออกมาที่ห้องรับรอง มองออกไปนอกหน้าต่างที่เห็นวิวกว่า 270 องศา เขาชอบทะเล เรนะเองก็ชอบเหมือนกัน

 

 

เขาหยิบมือถือที่เขาไม่ได้เปิดใช้มานานขึ้นมา ก่อนจะเปิดเครื่อง เขากับเรนะหนีจากเรื่องราวที่แสนวุ่นวายของตระกูลตัวเอง เพื่อมาใช้ชีวิตร่วมกัน

 

 

แล้วที่หลายคนกลัวว่าการทำแบบนี้ของเขาสองคน อาจทำให้สองแก๊งเข้าห้ำหั่นกันได้ แต่มันก็ไม่เกิดขึ้น ไอรินคิดว่ามันคงไม่เกิดขึ้นอยู่แล้ว ไม่มีใครยอมแลกเพื่อเรื่องส่วนตัวขนาดนี้หรอก มีก็แต่ส่งคนมาตามหาเขากับเรนะเท่านั้น

 

 

เอาจริง ๆ เขาก็พอรู้ ว่าสองตระกูลคงประเมินไว้แล้ว ว่าการสู้กันเองไม่เกิดผลดีอะไรทั้งนั้น ตระกูลใหญ่ทั้งคู่ ถ้าสู้กันจนอ่อนแอ ได้โดนแก๊งเล็ก ๆ แก๊งอื่น ๆ หาโอกาสเล่นงานแน่นอน นี่คือเหตุผลที่เขากล้าที่จะทำเรื่องแบบนี้ ยิ่งมีเรื่องที่จะให้เรนะแต่งงานกับจูรินะแล้วด้วย เขายิ่งต้องรีบชิงลงมือ

 

 

พอเปิดเครื่องได้ไม่เท่าไหร่ เสียงเมลก็ดังขึ้น มีอยู่คนเดียวเท่านั้นแหละที่ส่งเมลเข้ามาที่เครื่อง ๆ นี้ และเขาก็ลบมันทุกครั้งที่อ่านเสร็จ ครั้งนี้ก็เหมือนกัน เขายิ้มกับข้อความที่ถูกส่งมา แต่ก่อนที่จะได้ลบ เขาก็ถูกสวมกอดจากด้านหลัง

 

 

 

                “ตื่นแล้วหรอ”   เขาถามคนที่กอดเขาเอาไว้

 

                “ยังมั้ง”   หญิงสาวตอบเสียงชวนหัว 

 

 

 

เขาหันกลับมามองหน้าเรนะ และจูบหน้าผากของเธอเบา ๆ เรนะยิ้ม ๆ ก่อนจะหอมแก้มคนตัวเล็ก

 

 

 

                “อ่านอะไรอยู่หรอ”    เรนะถามที่ไอรินเปิดมือถืออ่าน

 

                “ไม่มีอะไรหรอก พอดีเพิ่งเจอมือถือเครื่องนี้ แล้วก็คิดถึงเรื่องทางโน้นนิดหน่อย ก็เลยเปิดมือถือเครื่องนี้ดู”

 

                “ป่านนี้เป็นยังไงกันบ้างก็ไม่รู้”   เรนะเองก็ยังคงเป็นกังวลเรื่องพ่อของเธอ แม้จะพอรู้จากไอรินมาบ้าง ว่าสองตระกูลคงไม่เปิดฉากใส่กันเพราะเรื่องของเธอ แต่เธอก็ยังอยากจะรู้ความเป็นไปเหมือนกัน

 

                “ทุกอย่างโอเคดี”    ไอรินบอกพร้อมรอยยิ้ม

 

                “รู้ได้ยังไง”

 

 

 

เรนะมองจ้องไอรินด้วยแววตาสงสัย ไอรินอมยิ้ม ไม่ตอบคำถาม

 

 

 

                “ไม่คิดเลยเนอะ ว่าเราจะต้องมาใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันสองคน ในที่ห่างไกลแบบนี้”    เรนะหันมองออกไปทางวิวทะเลที่เธอชอบมอง

 

                “แล้วไม่ดีหรอ”    ไอรินถามและดึงเรนะเข้ามากอดจากด้านหลัง

 

                “ดีสิ แค่มีไอรินอยู่ด้วย ก็ดียิ่งกว่าอะไรแล้ว”   เรนะยิ้มบาง ๆ    “คิดถึงสมัยก่อนเนอะ ถ้าครอบครัวเราไม่ทะเลาะกันกัน ก็คงไม่ต้องหนีกันมาแบบนี้ และเราสองคน ไม่สิ เราสามคน…”

 

 

 

เรนะนึกไปถึงจูรินะ ไอรินพยักหน้ารับน้อย ๆ

 

 

 

                “ไม่เข้าใจเลย ว่าทำไมจูรินะถึงเปลี่ยนไปขนาดนั้น”    เรนะพูดแล้วถอนหายใจ    “ทั้ง ๆ ที่แต่ก่อน เขาทั้งนิสัยดี ร่าเริง และสนิทกับเราสองคนมากกว่าใคร ๆ ฉันไม่คิดว่าจูรินะจะกลายเป็นคนร้ายกาจได้ขนาดนั้น”

 

                “คนเราทุกคน ย่อมมีเหตุผลของตัวเองทั้งนั้นแหละ”    ไอรินพูดและยิ้มเศร้า ก่อนจะวางคางเกยที่ไหล่ของหญิงสาวคนที่เขารัก

 

 

 

เรนะทำหน้าไม่ค่อยเข้าใจ ถ้าจูรินะมีเหตุผลจริง ๆ แล้วเหตุผลของจูรินะคืออะไร ส่วนไอริน เขามองมือถือของเขา เรื่องราวครั้งเก่าย้อนกลับเข้ามาในความทรงจำของเขาอย่างช่วยไม่ได้

 

 

 

 

 

 

 

**************************

 

 

 

 

 

Flashback

 

 

 

                วันจบการศึกษา ที่ใต้ต้นซากุระ มันเหมือนกับฉากในหนังใ นนิยาย หรือแม้แต่ในการ์ตูน วันสุดท้ายของชีวิตในโรงเรียน ไอรินตัดสินใจสารภาพรักกับคนที่เขามองมาตลอดตั้งแต่มัธยม การที่เขาเลือกเอาวันสุดท้าย นั่นเพราะว่า… อย่างน้อยถ้าผิดหวัง ก็คงมีเวลาหลบไปทำใจ โดยไม่ต้องเจอหน้าเรนะสักพักใหญ่ ๆ ถึงใหญ่มาก

 

 

แต่ทุกอย่างเป็นใจให้เขาไปหมด แม้แต่คำตอบของเรนะ เรนะเองก็มีใจให้กับเขา เขาและเรนะตกลงคบกันตั้งแต่วันนั้น หลังจากสารภาพรักกับเรนะ และขอคบกับเธอ ไอรินก็ขอตัวไปตามหาใครบางคน ใครบางคนที่เขาอยากจะบอกความรู้สึกแสนพิเศษนี้ ให้อีกคนได้รับรู้ด้วย

 

 

และเขาก็ได้เจอ เขารีบโบกมือเรียกเพื่อนสนิทของเขา จูรินะ เพื่อนที่เติบโตมาพร้อมกัน และรู้ใจเขาพอ ๆ กับเรนะก็ว่าได้

 

 

 

                “ว่าไง”   จูรินะวิ่งมาหาเขาพร้อมรอยยิ้ม

 

                “ฉันมีอะไรจะบอก”

 

                “อะไร เรื่องจะชวนฉันไปต่อหลังจากคาราโอเกะนี่ไม่เอานะ คืนนี้ เห็นลุงฮิโระมีอะไรจะคุยกับฉันน่ะ สงสัยเรื่องจะให้ฉันเข้าไปทำงานในแก๊ง”   จูรินะพูดถึงมัตสึอิ ฮิโระ พ่อของเรนะ ที่รับเขาเป็นลูกบุญธรรมเมื่อหลายปีก่อน

 

                “ไม่ใช่เรื่องไปต่อหรอก”    ไอรินยังพูดพร้อมใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้ม    “ฉันคบกับเรนะจังแล้วนะ”

                “หา”   จูรินะอ้าปากค้าง และทำหน้าอึ้งกินไปหลายวิ ก่อนจะตบไหล่ไอรินเต็มแรง    “ให้มันได้อย่างนี้สิ ดีใจด้วยนะ ว่าแต่แกชอบเรนะจังงั้นหรอ ไม่เห็นเคยบอก”

 

                “ขืนบอกแก แกก็ได้เอาไปบอกเรนะน่ะสิ ถ้าเรนะไม่คิดแบบเดียวกับฉัน จะให้ทำไง ฉันไม่อยากเสียเพื่อน”

 

                “ก็เลยมาบอกตอนเรียนจบ ทำยังกับว่า ต่อจากนี้จะไม่ได้เป็นเพื่อนกันงั้นแหละ”   จูรินะพูดและค่อย ๆ ยิ้มออกมา   “แล้วเรนะจังตอบตกลงแบบนี้ ก็แสดงว่าเรนะจังก็ชอบแกเหมือนกัน จริง ๆ แกน่ะจะบอกตั้งนานแล้ว จะได้มีเวลาอยู่ด้วยกัน”

 

                “ต่อจากนี้ก็มีเวลาอยู่ด้วยกันเหมือนกันนั่นแหละ”  

 

                “ก็จริง คืนนี้ หลังคุยกับลุงฮิโระ ฉันไปแซวเรนะจังเรื่องนี้ทั้งคืนเลยดีกว่า เอาให้ไม่ได้นอนเลย”

 

                “เฮ้ย ๆ ห้ามแกล้งเรนะจังนะ”    ไอรินทำท่ายืด ๆ เหมือนพยายามพูดปกป้องเรนะ

 

                “อ๊ะ ไม่ทันไรก็หวงแฟนซะแล้ว แบบนี้ยิ่งน่าแกล้งเข้าไปใหญ่”

 

                “ห้ามทำอะไรเรนะจังเด็ดขาด”

 

 

 

ไอรินว่าแล้วล็อกคอเพื่อนตัวดีที่เอาแต่หัวเราะ และพูดแต่เรื่องจะแซวเรนะท่าเดียว พอเรนะเดินมาไอรินกับจูรินะจึงแยกออกจากกัน จูรินะเริ่มเปิดฉากแซวเรนะทันที และนั่นทำให้เรนะหน้าแดงหูแดงไปหมด จนไอรินต้องไล่ซัดจูรินะเพื่อให้จูรินะเลิกแซวได้ซักที

 

 

 

               …

 

 

 

 

 

 

 

                ผ่านมาเป็นปีที่ไอรินกับเรนะคบกัน จนเกิดเรื่องระหว่างตระกูลฟุรุคาวะ และ ตระกูลมัตสึอิ ความเข้าใจผิดเพียงเล็กน้อย จุดชนวนให้คนทั้งสองฝ่ายฆ่ากันตาย จนทำให้รอยร้าวระหว่างสองตระกูลไม่สามารถประสานกันได้อีก พ่อของไอริน ประกาศเป็นศัตรูกับพ่อของเรนะ แตกหักกันไป รวมถึงความรักของไอรินและเรนะ

 

 

ทั้งสองถูกกีดกันออกจากกัน ห้ามพบเจอ ห้ามคบหา ห้ามติดต่อ ห้าม ๆๆๆ ทุกอย่าง และการขัดคำสั่งครั้งแรกก็นำมาซึ่งผลกระทบที่ร้ายแรง

 

 

ทั้งสองลอบออกมาพบกัน และสุดท้ายก็โดนจับได้ พ่อของไอริน และพ่อของเรนะ เผชิญหน้ากัน และเกือบถึงขั้นลงไม้ลงมือ ดีที่มันยังไม่เกิด

 

 

และหลังจากนั้น พ่อของเรนะก็ตัดสินใจให้เรนะหมั้นหมายกับจูรินะ ซึ่งนั่นทำให้ไอรินตกใจอย่างมาก เขาไม่รู้ว่าจะต้องทำยังไงต่อไป ไม่รู้ว่าจะหาทางออกแบบไหน ไม่รู้ว่ารักของเขาและเรนะจะจบลงแค่ตรงนี้รึเปล่า จนเขาได้เจอกับ… จูรินะ

 

 

 

 

 

 

                ที่ร้านเหล้าร้านประจำของไอริน เขานั่งอยู่ที่เคาเตอร์บาร์ มองแก้วเหล้าที่ว่างเปล่า เหล้าแก้วแล้วแก้วเล่าถูกเขาดื่ม ดื่มเพื่อจะลืมเรื่องราวทีเขายังคิดหาคำตอบให้มันไม่ได้

 

 

 

                “ดื่มหนักอีกแล้วนะ”    คนที่นั่งลงข้าง ๆ เขา ถ้าเขาตาไม่ฝาด… จูรินะ

 

                “จูรินะ”    ไอรินเรียกชื่อคนที่เข้ามาหา

 

                “คิดมากเรื่องเรนะจังงั้นหรอ” 

 

                “แกมาที่นี่ต้องการอะไร”    ไอรินกระชากคอเสื้อจูรินะด้วยความโมโห จูรินะยิ้มให้ไอริน    

 

                “ก็แค่แวะมารำลึกความหลัง จริง ๆ ฉันเองก็ถูกสั่งห้ามไม่ให้ยุ่งเกี่ยวกับแก แต่ที่ฉันได้มาเจอแกแบบนี้ คงเป็นเรื่องบังเอิญมั้ง”

 

 

 

ไม่ใช่เรื่องบังเอิญแน่ ๆ ไอรินส่ายศีรษะ จูรินะจงใจมาหาเขามากกว่า มาด้วยเหตุผลอะไร เขาไม่สน แต่เขาไม่คิดว่าเพื่อนที่สนิทกันมานาน จะตัดขาดความเป็นเพื่อนกันได้ง่าย ๆ แค่คำสั่งของคนผู้มีพระคุณ ขนาดฮิโระเป็นพ่อของเรนะ ยังไม่สามารถห้ามเรนะไม่ให้รักเขาได้เลย

 

 

 

                “แล้วทำไมแกถึงยอมหมั้นกับเรนะ ทั้ง ๆ ที่แกก็รู้ว่าฉันกับเรนะรักกันมากแค่ไหน”

 

                “แกรู้ใช่มั้ย ว่าลุงฮิโระมีบุญคุณกับฉันมากแค่ไหน”    ไอรินพยักหน้ารับคำถามของจูรินะ    “ฉันขัดเขาไม่ได้”

 

                “แล้วถ้าเขาให้แกไปตาย แกจะทำมั้ย”

 

 

 

จูรินะหน้าเจือนลงไปทันที ไอรินมองหน้าเพื่อนก่อนจะค่อย ๆ คลายมือออก แววตาของจูรินะ เหมือนจะทำให้ไอรินเข้าใจอะไรบางอย่าง

 

 

 

                “บางทีฉันอาจจะต้องทำ”    เสียงของจูรินะมีแววเศร้าหมองอย่างเห็นได้ชัด แต่กลับยิ้มออกมา ไอรินไม่รู้ว่าจูรินะจะภักดีต่อฮิโระมากแค่ไหน แต่ในตอนนี้ เขารู้สึกว่า เขายังไม่สูญเสียเพื่อนเก่าของเขาไป

 

                “ถ้าแกยกเลิกเรื่องหมั้นกับเรนะไม่ได้ ฉันจะพาเรนะหนี”

 

                “ไม่ใช่ตอนนี้”  จูรินะรีบห้าม ไอรินกำลังจะถามว่าทำไมจูรินะถึงห้าม แต่จูรินะกลับหยิบอะไรบางอย่างขึ้นมา    “เก็บนี่ไว้ซะ”

 

 

 

จูรินะส่งมือถือให้กับไอริน ก่อนจะลุกขึ้น แล้ววางเงินไว้จำนวนหนึ่ง

 

 

 

                “ถือว่าฉันเลี้ยงเหล้าให้คนช้ำรักแล้วกัน”    จูรินะว่าแล้วเดินไปที่ประตูทางออก

 

                “ฉันไม่ได้ช้ำรักโว้ย”

 

 

 

ไอรินตะโกนไล่หลัง จูรินะยิ้ม ๆ แล้วเดินออกจากร้านไป

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

                ตอนที่ไอรินพาเรนะไปเที่ยวทะเล ก่อนกลับ เขาได้เมลจากมือถือที่จูรินะให้กับเขาไว้วันนี้ จูรินะส่งเมลมาบอกว่า พวกของฮิโระรู้แล้วว่าไอรินอยู่ไหน จูรินะเองก็ออกมาตามตัวไอรินเหมือนกัน และครั้งนี้ฮิโระสั่งให้จัดการขั้นเด็ดขาด

 

 

ดังนั้น ไอรินต้องโทรเรียกคนของตัวเองให้มาช่วย แล้วจูรินะจะทำเป็นเหมือนว่า เขาตั้งใจจะฆ่าไอริน แต่ทำไม่สำเร็จ ซึ่งทั้งหมดนี้ เรนะนะต้องไม่รู้

 

 

 

 

 

 

 

 

                จนถึงวันที่ไอรินรู้ว่า เรนะจะต้องแต่งงานกับจูรินะเร็วขึ้น เขาร้อนใจอย่างมาก และส่งข้อความให้จูรินะออกมาเจอที่ร้านเหล้าร้านเดิม

 

 

จูรินะเดินเข้ามานั่งข้างไอรินที่เคาเตอร์บาร์ และสั่งเหล้ามาดื่มท่าทางไม่ทุกข์ร้อนเท่าไหร่นัก

 

 

                “เรนะบอกว่าแกเปลี่ยนไปเป็นคนละคน ตั้งแต่ที่แกรู้ว่าถูกจับหมั้นหมายกับเรนะ”

 

                “เปลี่ยนไปยังไงล่ะ”    จูรินะถามแบบไม่ค่อยสนใจนัก

 

                “ร้ายกาจ”

 

                “เรนะจังว่าอย่างนั้นหรอ”   จูรินะเพียงแค่ยิ้มรับคำพูดนั้น ส่วนไอรินก็ก้มลงมองแก้วเหล้าของตัวเอง

 

                “ฉันจะพาเรนะหนี หนีไปจริง ๆ หนีไปให้ไกลจากเรื่องบ้า ๆ นี่ ไปอยู่ในที่ที่ไม่ต้องหลบซ่อน และจะไม่กลับมาเหยียบที่นี่อีก แกไม่ต้องพูดด้วยว่ามันยังไม่ถึงเวลา เพราะฉันไม่ต้องการให้การแต่งงานของแกกับเรนะเกิดขึ้น”

 

                “จะพาเธอหนียังไง”   

 

                “ฉันจะไปชิงตัวเรนะ วันแต่งงาน”

 

                “บ้ารึเปล่า”

 

 

 

จูรินะหันมองไอรินเต็มสองตา ก่อนจะส่ายศีรษะ

 

 

 

                “วันแต่งงาน คนของตระกูลมัตสึอิอย่างน้อยก็เป็นร้อย แกจะไปบุกวันแต่งงานเนี่ยนะ ดูหนังอ่านการ์ตูนมากไปแล้ว แกจะทำแบบนั้นไม่ได้เด็ดขาด”    จูรินะรีบห้าม       

            

                “แล้วจะให้ฉันทำยังไง”    ไอรินเริ่มโมโห ที่จูรินะขัดแผนของเขา    “หรือแกจะขัดขวางฉัน”

 

 

                “ไปวันอื่น ที่การป้องกันหละหลวมน่าจะดีกว่าต่างหากล่ะ”    จูรินะยื่นนามบัตรให้ไอริน เป็นนามบัตรของร้านตัดชุดแต่งงาน    “วันพุธนี้”

 

 

 

ไอรินรับนามบัตร ที่มีที่อยู่ของร้านตัดชุดแต่งงานมาจากจูรินะ ก่อนจะมองหน้าเพื่อนของเขา

 

 

               

                “แกช่วยฉันขนาดนี้ แล้วทำไมแกถึงทำตัวแย่ ๆ กับเรนะ มันหมายความว่ายังไงวะ”

 

                “แกก็รู้นิสัยเรนะจัง”    จูรินะยิ้ม แล้วเอานิ้ววนรอบแก้วเหล้าของตัวเอง    “ถ้าเรนะจังรู้ว่าฉันช่วย เรนะจังอาจจะเปลี่ยนใจไม่ยอมหนีไปกับแกจนถึงที่สุดก็ได้ เพราะเรนะจังต้องเป็นห่วงฉันแหงแซะ  กลัวฉันจะเดือดร้อนเพราะที่ฉันช่วยทั้งแกและเรนะ ฉันไม่อยากให้เรนะจังห่วงหน้าพะวงหลัง”

 

 

 

ไอรินพูดอะไรไม่ออกเลย เขามองหน้าเพื่อนของเขาที่ช่วยเหลือเขามาตลอด

 

 

 

                “พอฉันรู้ว่าแกอยากพาเรนะจังหนีไปกับแก และฉันก็ไม่อยากให้ถูกจับได้ว่าฉันช่วยเหลือแกอยู่ ฉันคิดว่าถ้าทำให้เรนะจังเกลียดฉัน น่าจะเป็นทางเลือกที่ดีที่สุด ลุงฮิโระก็จะได้ไม่สงสัยด้วย ทำเป็นร้ายกับแกกับเรนะ ฉลาดมั้ยล่ะ”

 

                “โคตรโง่”   ไอรินไม่เห็นด้วย

 

                “หรอ งั้นคนโง่ ๆ อย่างฉันคิดได้แค่นี้แหละ และดูท่าฉันจะแสดงละครเก่งเสียด้วย เพราะเรนะจังเชื่อสนิทเลย ว่าฉันเป็นคนไม่ดี”   จูรินะแค่นยิ้มประชดตัวเอง    “ทุกครั้งที่เห็นเรนะจังมองฉันด้วยแววตาเกลียดชัง รู้มั้ยมันน่าร้องไห้เป็นบ้า”

 

                “แกวางแผนเอาไว้ตั้งแต่แรก”    ไอรินถาม จูรินะพยักหน้ารับ     “ทำไมต้องทำเพื่อพวกฉันขนาดนี้ด้วย”

 

                “หนึ่งเลย แกเป็นเพื่อนคนสำคัญของฉัน”

 

 

               

ไอรินรอฟังต่อ แต่เหมือนจูรินะจะไม่ยอมพูด

 

 

 

                “แล้วไงต่อ”   ไอรินอดไม่ได้ต้องถามออกมา

 

                “แล้วไงอะไร”

 

                “เมื่อกี๊แกบอกว่าหนึ่ง มันก็ต้องมีสองสิ”

 

                “ขี้จับผิดว่ะ”    จูรินะหัวเราะในคอ ก่อนจะผ่อนลมหายใจแล้วพูดต่อ   “สอง ฉันอยากเห็นคนที่ฉันรัก มีความสุขอยู่กับคนที่เธอรัก”

 

 

 

คำตอบนี้ มันสะกิดใจไอรินอย่างบอกไม่ถูก เขาขมวดคิ้วมองเพื่อนสนิทของตัวเอง

 

 

 

                “เธอที่ว่านี่เรนะใช่มั้ย แล้วคำว่ารักของแก มันในความหมายไหน…”

 

                “แกกับฉันเป็นเพื่อนกับเรนะจังมาตั้งแต่เด็ก ไม่ใช่แกคนเดียวซักหน่อย ที่จะเห็นความน่ารักของเรนะจัง และหลงรักเธอน่ะ…”

 

 

 

จูรินะบอกแค่นั้น แล้วลุกเดินออกจากร้านไป ทิ้งให้ไอรินนั่งคิ้วขมวดไม่เลิก เขาไม่เคยรู้มาก่อนว่าจูรินะรักเรนะ ไม่เคยรู้เลย และเรนะก็คงไม่รู้เรื่องนี้เหมือนกัน

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

                จนถึงวันที่ไอรินพาเรนะหนีไปกับเขา ก่อนที่จะขึ้นเรือ เขามองเห็นรถของจูรินะที่ตามมาจนทัน ไม่ใช่เพราะจูรินะต้องการไล่ล่าอะไรหรอก ก็คงอยากจะมาดูให้ชัด ๆ ว่าเขากับเรนะมาถึงอย่างปลอดภัย

 

 

แต่เขาดันเกิดความรู้สึกบางอย่าง กับคำพูดสุดท้ายที่เขาได้เจอกับจูรินะที่ร้านเหล้า เขาไม่อยากติดค้างกันแบบนี้

 

 

 

                “ไปที่เรือก่อน”    ไอรินบอกกับเรนะ

 

                “แล้วเธอล่ะ”

 

                “ฉันจะไปจัดการเรื่องนี้ให้มันจบ”   

 

 

 

ไอรินบอกแค่นั้น แล้วเดินตรงไปหาจูรินะ จูรินะทำหน้าประหลาดใจไม่น้อยที่เห็นไอรินกลับมา

 

 

 

                “กลับมาทำไม ทำไมไม่…”    ไม่ทันที่จูรินะจะพูดจบ ไอรินก็ต่อยเข้าเต็มหน้าของจูรินะ     “อะไรวะ”

 

 

 

จูรินะสบถ แล้วผลักไอรินล้มลง ต้องการอะไรจากเขากันแน่ จูรินะตามไปคร่อมตัวไอริน ทำเหมือนต่อสู้

 

 

 

                “ทำไมแกถึงไม่บอกความจริงกับเรนะเรื่องที่แกรักเรนะ”   ไอรินถามเสียงเข้ม

 

                “เธอไม่ได้รักฉัน เธอรักแก”    ไอรินพลิกตัวจูรินะลงไปกับพื้น และเป็นเขาที่คร่อมตัวเและกระชากคอเสื้อจูรินะไว้    “แล้วถ้าฉันบอก เรนะจังอาจจะไม่หนีไปกับแกก็ได้ เรนะจังคงคิดมาก ตัดสินใจลำบาก หรือเธออาจจะไม่ยอมไปเลยก็ได้ เพราะคิดว่าฉันอาจโดนลุงฮิโระเล่นงาน ถ้าลุงฮิโระรู้ความจริง”

 

                “นั่นควรจะให้เรนะตัดสินเองสิ ว่าเธอจะเอายังไง”

 

                “ไม่ได้”    จูรินะปัดมือของไอรินออก และผลักเขาออกจากตัว    “ถ้าเรนะจังเลือกที่จะไม่ไปกับแกล่ะ แกอยากให้เรนะจังแต่งงานกับฉันรึไง ฉันที่เรนะจังไม่ได้รักน่ะ ถึงฉันจะรักเรนะจังก็เถอะ แต่เรนะจังควรได้อยู่กับคนที่เธอรัก และมีความสุข”

 

                “แกมันพระรองสำเร็จรูปรึไงวะ”    ไอรินเองก็สบถไม่พอใจ    “ฉันไม่อยากให้เรนะเข้าใจแกผิดแบบนี้ เราเคยเป็นเพื่อนรักกัน…”

 

                “อย่าพูดว่าเคย ฉันยังเป็นเพื่อนของแกกับเรนะเสมอ และมันจะเป็นตลอดไป”

 

 

 

จูรินะพูดจบก็ได้ยินเสียงรถยนต์ดังแว่วมา เขาก็หยิบปืนยัดใส่มือของไอริน ไอรินมองตกใจ

 

 

 

                “อะไรของแกวะ”   ไอรินสงสัย

 

                “คนของลุงฮิโระมากันแล้ว วิธีนี้เท่านั้นที่จะถ่วงเวลาเอาไว้ได้”

 

                “ไม่”    ไอรินปฏิเสธ

 

                “ฉันก็ไม่อยากให้แกทำหรอกนะ ถ้าไม่ใช่เพราะแกเกิดบ้ากลับมาต่อยฉันเนี่ย แกน่าจะรีบหนีไปตั้งแต่ที่พวกของลุงฮิโระยังไม่มา แกนี่มันงี่เง่าจริง ๆ”

 

 

 

จูรินะประชดตอกหน้าเพื่อน แล้วดึงปืนในมือของไอริน จ่อไปที่ไหล่ของตัวเอง และเหนี่ยวไกทันที ไอรินมองเพื่อนของตัวเองด้วยแววตาตกใจ

 

 

 

                “ไปได้แล้ว… ไอริน…. เรนะจังรออยู่……”    จูรินะกัดฟันกรอด และพยายามพูดผ่านความเจ็บปวด ไอรินชั่งใจอยู่สักพัก และพอเห็นรถของตระกูลมัตสึอิใกล้เข้ามาแล้ว เขาก็จำใจต้องลุกไป

 

                “แกมันก็งี่เง่าเหมือนกัน”

 

 

 

ไอรินทิ้งท้ายแล้ววิ่งไปทางเรือ จนเรือขับออกไป จูรินะทิ้งตัวลงนอนกับพื้นและยิ้มออกมาบาง ๆ ก่อนจะเรียกให้คนที่ตามมาสมทบพาเขาไปโรงพยาบาล เพราะถึงยังไง ตามหาตัวเรนะกลางทะเลแบบนั้น ก็คงไม่มีประโยชน์

 

 

 

 

**************************

 

 

 

 

 

 

 

                เรนะเดินเข้าไปในครัว ไอรินก้มลงมองมือถือตัวเองอีกครั้ง ข้อความจากจูรินะ เป็นเพียงข้อความเดียวในเครื่อง

 

 

 

                No Subject

                From: J

                “เป็นไงบ้าง แกยังใช้เบอร์นี้อยู่รึเปล่า ถามไปก็เท่านั้น เพราะถึงยังไงฉันก็จะส่งเมลอยู่ให้แกอยู่ดี

                 ถ้าแกได้รับข้อความนี้ หมายความว่าฉันยังไม่ตายนะ ความลับยังไม่รั่วไปถึงหูพ่อของเรนะ

                แกก็คงยังไม่ตายใช่มั้ย พ่อโรมิโอ และคงไม่พาเรนะดื่มยาพิษตายไปด้วยกันหรอกนะ”

 

 

 

เขายิ้ม ๆ กับคำเรียกของเพื่อน โรมิโอจูเลียตงั้นหรอ ความรักที่เกิดขึ้นท่ามกลางความบาดหมางของสองตระกูล เข้าใจเปรียบเทียบซะเหลือเกิน

 

 

 

                “อ่อ ที่สำคัญ แกห้ามบอกเรนะจังเรื่องที่ฉันทำลงไปเด็ดขาด

                 ย้ำว่า “เด็ดขาด” อ่านรู้เรื่องนะ!

                ส่วนเรื่องทางนี้ปกติดี ไม่มีการเปิดหน้าแลกกันแบบที่แกคิดเด๊ะเลย แกก็คงพอรู้บ้างแล้ว

                ยังไงก็อย่าหวานกับเรนะจังมากนะ ฉันอิจฉา!!!

                ไว้มีอะไรสำคัญจะติดต่อไปอีกที รักแกเสมอ แต่รักเรนะจังมากกว่า!!!

                อย่าลืมลบข้อความนี้ด้วยล่ะ

                อ่อ แล้วก็อย่าลืม รักเรนะจังให้มากกว่าที่ฉันรักด้วยนะ”

 

 

 

ไอรินมองข้อความนั้น เขากดสัญลักษณ์รูปถังขยะที่หน้าเมล กรอบเล็ก ๆ ขึ้นมาให้เขากดยืนยัน… ไอรินมองมันอยู่สักพัก ก่อนจะมองไปทางเรนะ

 

 

เขาตัดสินใจกด Cancel และเก็บข้อความนั้นไว้ในเครื่อง

 

 

 

                “เรนะ”   ไอรินเรียกหญิงสาวที่อยู่ในครัว เรนะหันมอง

 

                “มีอะไรหรอ”

 

                “รักนะ”

 

 

 

ไอรินพูดบอกกับเรนะ เรนะเลิกคิ้วนิดหน่อย คงจะสงสัยที่อยู่ดี ๆ ไอรินก็พูดขึ้นมา แต่เธอก็ยิ้มรับคำนั้นของเขา ความรักของไอริน… ก็คงทำได้แค่รักเรนะเผื่อในส่วนของจูรินะด้วย และจะรักษาความรักนี้ให้ดีที่สุด ให้สมกับที่เพื่อนรักของเขายอมลงทุนช่วยเหลือมาซะขนาดนี้

 

 

และบางทีสักวันหนึ่ง ข้อความในเมลของจูรินะ… ไอรินยิ้มกับตัวเอง และอ่านมันอีกครั้ง เด็ดขาดงั้นหรอ ห้ามบอกเด็ดขาด… ไอรินกำลังคิดว่า บางทีการละเมิดข้อห้าม มันก็น่าลอง สักวัน… ในสักวัน

 

 

 

……………………………

 

 

 

END

 

 

 

 

 

 

 

เหมือนจะมีคนเดาออกนะครับ ว่าน้องจูเป็นคนดี

 

พ่อพระรองสำเร็จรูป 555555

 

หวังว่าตอนนี้คงตอบคำถามของหลาย ๆ คนได้นะครับ

 

แล้วก็จบแล้วนะครับ จบจริง ๆ ไม่มีตอนเพิ่มใด ๆ ทั้งสิ้น เฮ้ว!!!

ไม่น๊าาาา โฮ……… น้องจู (พกอดดดดดดดดดด)
แง๊ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
แต่งคู่กับมายุซะเลยยยย ฮือออออออออออออออออ