[One Shot] จะกอดเธอไปจนเช้า (Mayuki)
…เธอเชื่อไหมความรักเหมือนทำให้เราหลับตา
ปล่อยหัวใจช้าๆล่องลอยข้ามคืนแห่งฝัน…
22.30 น.
“สวัสดีค่ะ พยากรณ์อากาศประจำวันที่ 24 มกราคม 2559 ทางกรมอุตุนิยมวิทยาได้ประกาศเตือนภัย ในเรื่องของอากาศที่แปรปรวน ซึ่งเกิดจากการเคลื่อนตัวของความกดอากาศสูงรุนแรงจากประเทศจีน ส่งผลให้อุณหภูมิลดต่ำลงถึง 0-4 องศาเซลเซียส และมีความเป็นไปได้ที่จะเป็นเช่นนี้ไปอีกประมาณ 2-3 วันค่ะ”
ปิ๊บ!
“เห้อ~ หนาวจริงๆนั่นแหละ” สาวร่างสูงในชุดนอนตัวบางบ่นกับตัวเองเบาๆขณะกำลังนั่งไขว่ห้างอยู่บนโซฟา เบื้องหน้ามีเพียงโทรทัศน์จอแบนยี่สิบสี่นิ้วที่เพิ่งถูกสั่งการให้ปิดลงด้วยรีโมทอินฟาเรด ก่อนที่บรรยากาศรอบตัวจะเงียบสงัด เสียงลมหนาวเริ่มพัดมากระทบหน้าต่างเป็นระยะๆ
‘วันนี้พวกรุ่นน้องมีมินิไลฟ์ที่ไทยนี่นา ถ้าเป็นที่นั่นอากาศคงเย็นสบายกำลังดีแน่ๆ นึกแล้วก็อยากไปเที่ยวจัง’
“อา…พอไม่มีงานก็ไม่รู้จะทำอะไรดีเลย เหงาด้วย” การทำงานตลอดเวลาดูจะกลายเป็นเรื่องปกติสำหรับสาวร่างสูงคนนี้ไปเสียแล้ว เพราะเธอคือ คาชิวากิ ยูกิ ไอดอลระดับแนวหน้าสังกัด AKB48 วงไอดอลสาวที่โด่งดังไปจนถึงระดับโลก และดูท่าว่าวันนี้ตารางงานของเธอจะไม่แน่นเท่าไหร่นัก
ตื่อดึ๊ง!
เสียงแจ้งเตือนข้อความจากโทรศัพท์มือถือดังขึ้นท่ามกลางความเงียบ ยูกิผู้ซึ่งเป็นเจ้าของจึงรีบหยิบขึ้นมาดูทันที ชื่อของผู้ส่งคือ วาตานาเบะ มายุ ไอดอลระดับแนวหน้าแห่ง AKB48 เหมือนกับยูกิ และเป็นอีกหนึ่งคนที่สนิทสนมกับยูกิมาก มากเสียจนตัวแทบติดกันตลอดเวลา
[ยูกิรินนนน หนาวอ่ะ]
‘เอิ่ม แค่นี้อ่ะนะ’
แต่กๆๆๆ
ยูกิทำสีหน้าเหนื่อยใจเล็กน้อยก็จะใช้นิ้วกดลงบนแป้นพิมพ์มือถือยิกๆเพื่อตอบกลับ
[ต้องการอะไรเอ่ย]
ตื่อดึ๊ง!
[ต้องการคนกอด ขอกอดหน่อย -///-]
ข้อความของมายุที่ตอบกลับมานั้นทำเอาหัวใจคนอ่านแทบหลุดจากอก ยูกิเมื่อได้เห็นดังนั้นก็ใบหน้าขึ้นสีอย่างควบคุมไม่ได้ก่อนจะสะบัดหัวไล่ความคิดแล้วตอบกลับอีกครั้ง
แต่กๆๆๆ
[ถ้ามายุอยู่ตรงนี้ก็อาจจะกอดได้อยู่นะ แต่กอดไม่ได้นี่สิ]
ตื่อดึ๊ง!
[ตอบเร็วดีจัง]
แต่กๆๆๆ
[เพราะว่างสุดๆไงล่ะ]
ตื่อดึ๊ง!
[อยู่บ้านรึเปล่า]
แต่กๆๆๆ
[ใช่ ฉันอยู่บ้าน]
ตื่อดึ๊ง!
[ฉันก็อยู่บ้านเหมือนกัน…บ้านเธอน่ะ :P]
ข้อความที่ตอบกลับล่าสุดของมายุที่เพียงแค่ขึ้นแสดงบนหน้าจอ ทำให้ยูกิที่คอยมองดูอยู่ถึงกับสะดุ้งและเบิกตากว้าง เจ้าตัวไม่แม้แต่จะหยิบมือถือขึ้นมาตอบกลับ แต่กลับเดินไปที่ประตูบ้านเพื่อตรวจดูว่าข้อความนั้นเป็นเรื่องจริงหรือไม่
ตึกๆๆๆ
“ไม่มีแฮะ…” ยูกิพูดออกมาเบาๆ
ตื่อดึ๊ง!
เสียงแจ้งเตือนข้อความเข้าที่คุ้นเคยดังขึ้น แม้จะอยู่ห่าง แต่เพราะความเงียบทำให้เจ้าของมือถือพอได้ยินเล็กน้อย ยูกิเร่งฝีเท้าเพื่อกลับไปดูข้อความ
[หาอะไรอยู่น่ะ]
เป็นอีกครั้งที่ยูกิได้รับข้อความชวนสะพรึงจากมายุ ทำให้เจ้าตัวต้องรีบหันซ้ายหันขวา มองรอบๆเพื่อหาว่าเจ้าของข้อความนั้นคอยมองอยู่ตรงไหน ถึงได้รู้ว่าเธอกำลังหาอยู่
“ฉันอยู่นี่”
เสียงใสดังมาจากด้านหลังโซฟาซึ่งเป็นที่ตั้งของห้องนอน ยูกิหันขวับไปตามเสียง แล้วก็พบกับหญิงสาวร่างเล็กหน้าตาน่ารักในชุดลำลองเสื้อยืดสีขาวและยีนส์ขาสั้น
“มายุ?!” ภาพที่เห็นทำเอายูกิอึ้งไปชั่วขณะ
“หนาวอ่ะ กอดหน่อย” เสียงใสดังขึ้นอีกครั้งแต่เปลี่ยนเป็นน้ำเสียงออดอ้อน อีกทั้งมายุยังทำท่าอ้าแขนรอรับอ้อมกอดอย่างเต็มที่
แต่ยูกิกลับยกโทรศัพท์มือถือในมือขึ้นมากดยิกๆก่อนจะเอามาแนบหู
“ทำอะไรอ่ะ” มายุถามขึ้นอย่างงุนงง
“แจ้งตำรวจว่ามีคนมาบุกบ้าน – –”
“ใจร้าย -3-“
“ก็มันจริงมั๊ยล่ะ แล้วนี่เข้ามานานยัง”
“ก็…ซักพักใหญ่ๆอ่ะนะ”
“นี่ตกลงกะจะยึดกุญแจสำรองไปเลยใช่ป้ะ – – แล้ว…ว่างแล้วหรอถึงมาได้อ่ะ”
“ไม่หรอก มีนัดอัดรายการตอนเที่ยงคืนครึ่งอีก”
“เธอควรจะเตรียมตัว หรือไม่ก็ใช้เวลานี้ไปพักผ่อนนะ มาบ้านฉันก็เหนื่อยเปล่า เสียเวลาอีก”
“ก็…แค่เห็นหน้ายูกิรินฉันก็หายเหนื่อยแล้ว -///-“
“o///o เอ่อ…อ่า…เอาเป็นว่าไปนั่งก่อนละกัน จะดื่มอะไรดีล่ะ”
“อื้ม อะไรก็ได้^^”
หลังจากนั้นไม่นานยูกิก็เดินออกมาจากห้องครัวพร้อมกับแก้วกระเบื้องลายปอมปอมปุริน แก้วประจำของมายุ ที่ของเหลวภายในแก้วส่งกลิ่นหอมและมีควันลอยขึ้นมาเล็กน้อย
“อ่ะ โกโก้ร้อน”
“อาริกาโตะโกซายยยมาซซซซสึ~”
ยูกิที่ยืนแก้วให้แล้วก็เดินอ้อมโซฟามานั่งลงข้างๆมายุ ก่อนจะใช้มือเท้าคางมองมายุที่ยกโกโก้ดื่มด้วยสายตาเอ็นดู
หวืดดดดด หวืดดดด~
เสียงสั่นของโทรศัพท์มายุดังขึ้น เมื่อเห็นดังนั้นมายุก็ยกขึ้นมาแนบหู ก่อนจะปลีกตัวออกไปคุยโทรศัพท์ จนเวลาผ่านไปราว 2-3 นาที มายุก็กลับมานั่งข้างยูกิอีกครั้ง
“มีข่าวดีจะบอกกล่ะ~” มายุยิ้มไปพูดกับยูกิไป
“อะไรหรอ”
“วันนี้ฉันไม่มีงานแล้วล่ะ จนถึงพรุ่งนี้ตอนบ่ายเลย^^”
“อ้าว ถูกยกเลิกหรอ”
“อื้ม เพราะงั้น…คืนนี้ขอค้างที่นี่ล่ะนะ”
“เอ๋!!!!!”
“ก็ขี้เกียจกลับบ้านตัวเองแล้วอ่ะ ฉันไปนอนอุ่นเตียงให้ยูกิรินมาแล้วด้วยนะ^^”
“อะ อุ่นเตียง?”
“ช่ายยยย นอนจนเกือบจะเผลอหลับแหนะ~”
“ทำตามสบายมากเกินไปแล้ว นี่บ้านใครเนี่ย”
“บ้านของเราไงงงง ป่ะนอนกัน อ้ะ ไม่ต้องห่วงนะฉันอาบน้ำแล้ว” มายุพูดจบและไม่รอให้ยูกิพูดต่อ จัดการดึงแขนยูกิให้เดินตามไปยังห้องอย่างรวดเร็ว
“ดะ เดี๋ยวๆ มายุ!”
.
.
.
“นะ ไหนว่าจะนอนไง” ร่างสูงผู้ซึ่งอยู่สภาพถูกร่างเล็กคร่อมอยู่พูดขึ้น และเบือนหน้าอันแดงก่ำ หลบสายตาอีกคน
“มีเรื่องต้องทำก่อนหน้านั้นไม่ใช่หรอ…” ร่างเล็กเอ่ยขึ้นเสียงแผ่วเบาแต่น้ำเสียงช่างหวานละมุนละไม
“ถะ ถ้าไม่พูด ฉันก็ไม่รู้หรอกนะ มีเรื่องอะไรแบบนั้นด้วยหรอ?”
“ถ้างั้นฉันจะทำให้ดูก่อนละกัน -///-”
จุ๊บ
เสียงของริมฝีปากประกบริมฝีปาก ลมหายใจอุ่นๆเข้าปะทะกัน มายุค่อยๆเริ่มกดริมฝีปากลงไปหนักขึ้นทีละน้อย ยูกิที่ไม่อาจต้านทานได้ จึงตอบรับจุมพิศอันร้อนแรง จังหวะหัวใจของเธอเต้นถี่ไม่ยอมหยุด ใบหน้าร้อนผ่าวลามจนถึงหู ปลายเท้าเกร็ง และหายใจรุนแรง จนกระทั่งมือทั้งสองของทั้งคู่ค่อยๆสอดประสานกันอย่างช้าๆ ทุกอย่างถูกปล่อยให้ดำเนินไปตามอารมณ์ บรรยากาศที่เงียบสงัดยังคงไม่เปลี่ยนไป เพียงแต่ที่เพิ่มมาคือเสียงครางเบาๆที่เล็ดลอดออกมาโดยไม่ได้ตั้งใจ อากาศหนาวเหน็บนั้นไม่มีผลต่อคนสองคน ในเมื่อไออุ่นจากกายของทั้งสองต่างแผ่ปกคลุมให้แก่กัน
“ฮ่า…แฮ่กๆ”
“ยังไม่ค่อยเข้าใจเลย ขออีกรอบได้รึเปล่า?” หลังจากริมฝีปากทั้งสองผละออกจากกัน ยูกิรินก็พูดขึ้นทันที
“อื้ม”
จุ๊บ
“อื๊อ~”
“อีกทีนะ…”
จุ๊บ
“แฮ่กๆๆ”
“อีกทีนะ…”
“อีกทีนะ…อีกที…อีกที…”
.
.
.
“นี่…” มายุเรียกยูกิที่นอนอยู่บนเตียงด้วยกันภายใต้ผ้าห่มที่ห่อหุ้มร่างกายเปลือยเปล่าของทั้งสอง
“ว่าไง?” ยูกิที่นอนตะแคงเล่นผมมายุอยู่ตอบกลับเบาๆ
“ตั้งแต่ฉันมา เรายัง…ไม่ได้กอดกันเลยนะ ทั้งๆที่นั่นเป็นจุดประสงค์แรกเริ่มของฉันแท้ๆ”
“แล้ว…ไอ้สิ่งที่เราทำกันก่อนหน้านี้ไม่ใช่ว่ามันมากกว่าการกอดไปแล้วหรอ” ยูกิเลิกคิ้วถามทีเล่นทีจริง
“มะ มันก็ใช่นะ -//- แต่อยากได้กอดอุ่นๆที่มีแต่ยูกิรินเท่านั้นที่ทำได้น่ะ”
“มีแต่ฉันที่ทำได้? ไม่เห็นรู้เลย”
“เพราะเป็นกอดของยูกิริน ที่ไม่มีใครคนไหนจะทำอุ่นเท่าได้ไง ต้องเป็นยูกิรินคนเดียว”
“งะ งั้นเลยหรอ o//o ถ้างั้น…”
ฟึ่บ!
“อุ่นจัง…อุ่นไปถึงหัวใจเลย…”
‘ฉันเองก็อยากกอดมายุแบบนี้เหมือนกัน จะกอดเธอไปตลอดทั้งคืนจนเช้าเลยนะ เด็กน้อยของฉัน’
____________________________________________________________________________________________________
แต่งไว้นานมากตั้งแต่อากาศแปรปรวน ที่เริ่มหนาวจัดจนออกข่าว กระทั่งตอนนี้หายหนาวจนร้อนตับแตกแล้วเพิ่งนึกได้ว่าแต่งค้างไว้เลยเพิ่งลงค่ะ55555
ท่อน 18+ หายไปไหนนน !!!! เขินนนน
น้องหนูมายุกับคุณแม่ ไม่ได้เห็นโมเม้นต์บ่อยๆเหมือนแต่ก่อน ขอบคุณที่แต่งฟิคให้อ่านค่ะ
โอ๊ยยยย อ่านไป ฟินไป อ๊ากกกกก ><
ว่าแต่ ช๊อต 18+ หายไปไหนกัน
ย้วยบุกบ้านกิรินมาเพื่อกอดเนี่ยนะแหม5555
ย้วยกลายเป็นผู้รุกยูกิรินทั้งบ้านทั้งใจเลย ฮิ้วววววววว
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
ทีมพี่กรเคะค่ะ อยากได้แบบนี้นานแล้ว
#กรีดร้องราวกับได้ไปผุดไปเกิด
มีฉากนั้นจะเป็นพระคุณกับชิปเปอร์คนนี้มากเลยนะคะ
โอเนไกชิมัส #กราบเบญจางคประดิษญ์
แหมะ มายุ แอบเข้าบ้านคนอื่นไม่ดีเลยนะคะ แล้วที่บอกว่าจะกอดเนี่ยข้ออ้างทั้งนั้นอย่างกดยูกิอะดิไม่ว่า หมั่นไส้แรง!!
งื้ออ ยูกิรินคืออ้อมกอดที่อบอุ่นของมายุ 555 แต่ไอ้อก่อนหน้านั้นไม่ใช่กอดใช่มั้ย อิอิ
ว่าแต่มายุเข้ามาเงียบๆเลยนะ 555 กุญแจสำรองบ้านยูกินี่ริบไว้ตลอดสิน้าา
น่ารักมากๆเลยค่ะ ><
มายุเมะ มายุเมะ มายุเมะ!!!!
เป็นอะไรที่ดีงามมมม อยากอ่านแบบนี้มากกกแต่หายากเหลือเกินส่วนมากมีแต่ยูกิกดนางค่ะ ขอบคุณค่ะที่แต่งมาให้อ่าน เรื่องต่อไปก็ขอแนวนี้อีกนะคะ // โดนถีบ
ท่อน 18+ หายไปไหนนน !!!! เขินนนน
น้องหนูมายุกับคุณแม่ ไม่ได้เห็นโมเม้นต์บ่อยๆเหมือนแต่ก่อน ขอบคุณที่แต่งฟิคให้อ่านค่ะ
พี่กรไม่เคยชนะมายุสักเรื่องอ่ะ 555555555 ย้วยบุก