[fic]Love Me (Mayuki xjurina +Rena)EP.14

ตอนที่1
 
  ห้องเรียนตอน6โมงเย็น เงียบสงบ ไม่วุ่นวาย ดีจังนะ
 
    คาชิวากิ ยูกิ สาวน้อยอายุ 18 ได้เเต่คิดอยู่ลำพังในห้อง
 
 ” ต้องกลับซะแล้ว” ว่าแล้วก็เก็บกระเป๋าเตรียมตัวกลับบ้าน
 
 
 
“จูริน้าาาาาา รับนะ!!!!!” 
ปั๊กกกกกกกกกก
 
“โอ้ย”
“เเฮกๆๆๆ พะ..พี่คะ มายุขอโทษนะคะ มายุไม่ได้ตั้งใจจริงๆ เจ็บมากรึเปล่าคะ”
ซุ่มซ่ามอีกแล้วเรา ทำคนอื่นเจ็บตัวเลย ไอมายุเอ้ยย
 
“นิดหน่อย ไม่เป็นไร”    พูดพร้อมมองหน้าตัวการที่ทำให้เธอเจ็บตัวในครั้งนี้ เจ้าตัวสูงเเค่ระดับบ่า มัดผมทวินเทล 
ส่วนหน้าตาพูดง่ายๆว่าโคตรน่ารัก อายุน่าจะราวๆ15 พอมองไปที่เครื่องเเบบของคนตรงหน้าก็ทำให้ยูกิมั่นใจว่าน่าจะคิดถูก เพราะคนตัวเล็กใส่ชุดม.ต้นปีสาม มองมาที่ยูกิอย่างสำนึกผิด
 
 “เอ้ะ ยูกิ”
 
“เธอรู้จักชั้นด้วยเหรอ”
 
“จำมายุไม่ได้จริงๆเหรอ ตอนเด็กๆเราเจอกันบ่อยจะตาย แล้วอีกอย่างนะ เราเคยสัญญากันว่าโตขึ้นจะเป็นฟะ..”
มายุพูดพร้อมทำหน้าเขินอาย
 
“จำไม่ได้ ช่างมันเถอะ” ถ้าเเน่ใจว่าจำไม่ได้ รื้อฟื้นแค่ไหนก็จำไม่ได้หรอก เธอไม่อยากปวดหัว เธอจึงไม่อยากฟัง เสียเวลา
 
“อะ..อ้าว ระ..เหรอ” ยูกิไม่แน่ใจว่าสายตาที่ส่งมาใช่สายตาผิดหวังรึเปล่า แต่ถึงใช่ ก็ไม่ใช่เรื่องอะไรของเธอ
 
“อืม” พูดจบก็ก้าวออกไปทันที ไม่รอให้อีกฝ่ายตอบอะไรทั้งนั้น
 
ทำไมยูกิถึงจำมายุไม่ได้ ทั้งทั้งที่มายุไม่เคยลืมยูกิเลย 
.
.
.
 
มายุ เป็นอะไรรึเปล่า ทำไมนิ่งไปเลยล่ะ” 
 
“อ้ะ… เปล่าหรอกจู แค่คิดอะไรเพลินๆอยู่”
 
“เน้ มายุ ถ้าเป็นอะไรต้องบอกจูคนแรกเลยนะ หรือว่ามายุอึดอัดที่จูจ้นจ้านมายุตลอด” จูก็เเค่ไม่อยากให้คนที่จูรักเป็นอะไร อย่ารำคาญจูเลยนะมายุ…
 
“จะไปอึดอัดได้ยังไงกันเล่า จูจังน่ะเป็นเพื่อนที่มายุที่ดีที่สุดของมายุเลยนะ อย่าคิดมากไปเลยนะ”
 
“งั้นกลับกันเถอะ ร่างกายไม่เเข็งเเรงแล้วยังดื้อมาเล่นบาสอีก” จูรินพูดพร้อมขยี้ผมมายุเบาๆ
 
“ก็ได้ อ้ะ จูจังอย่าเล่นผมสิ ทำมาตั้งนาน”
 
“จ้าๆๆๆ5555”
 
.
 
 
.
 
 
.
จบตอน1
//เป็นยังไงบ้างเอ่ย เรื่องเเรกในชีวิตไรท์เลย ตื่นเต้วววว เเรงบันดาลใจเรื่องนี้คือนิยายใสๆทั่วไปค่ะ5555 คิดว่าถ้ามาเเต่งกับ48คงน่ารักดี ถามว่าซีรี่ย์เกาหลียังไง ก็คือมีนางเอกใสๆ แล้วมีพระเอกใจร้ายกับพระรองแสนดี –จริงๆยังไม่คิดเลยว่าพี่กรหรือเจ้าจูดี ว่าจะให้รีดเดอร์ทั้งหลายช่วยตัดสินใจ ถ้าเป็นมายูกิจะกลายเป็น ยัยจอมโหดพ่ายรักยัยเด็กคิขุ เเต่ถ้าจูมายุ คุณชายแสนดีกับสาวน้อยเอาเเต่ใจ //ล้อเล่ง 
 
 มีตรงไหนให้ปรับปรุุงบอกกันหน่อยนะคะ  อ้อ ตอนนี้ที่สั้นไปหน่อย ตอนหน้าจะพยายามให้ยาวกว่านี้นะคะ  

ใสๆ วัยรุ่นชอบ ฮาาาาา
ถามถึงคู่ มายูกิหรือจูมายุ อืมมม อยากได้จูยูกิ//โดนถีบ
รอค่ะ

คู่ไหนก้อดีค่า~
รอเลยย

กิรินรุ่นพี่ผู้หยิ่งยโส จูเพื่อนที่่แสนดี ดี๊ดี

รู้สึกว่าเรื่องนี้มายุน่ารัก o//o โดนดาเมจเข้าอย่างแรง

เรนะจะมาเป็นใครน้า รอค่ะะะ

ใสๆ วัยรุ่นชอบ ฮาาาาา
ถามถึงคู่ มายูกิหรือจูมายุ อืมมม อยากได้จูยูกิ//โดนถีบ
รอค่ะ

คู่ไหนก้อดีค่า~
รอเลยย

ตอนที่2
 
 
“มายุไม่มาซักทีเเฮะ  ตื่นสายล่ะมั้ง แล้วจะปั่นการบ้านทันมั้ยล่ะเนี่ย งั้นจูทำให้ก่อนดีกว่า”
จูรินะพูดด้วยความเอ็นดูยัยเด็กตื่นสาย ที่น่าจะลืมว่าเมื่อวานตัวเองเพิ่งบอกว่าจะมาโรงเรียนเช้าๆเพื่อปั่นงานให้เสร็จ
.
.
.
“ทายซิ ใครเอ่ยยยย” มือเล็กๆคู่หนึ่งปิดตาจูรินะ 
มือนิ่มเล็กๆของคนที่รัก ทำไมจะจำไม่ได้ล่ะ แล้วถ้าตีเนียนว่าจำไม่ได้ มายุจะว่าไงน้าา ลองดูดีกว่า
 
“ใครอ่ะ ไม่รู้เลย”
 
“เหหหหห จำไม่ได้จริงๆเหรอ น้อยใจนะ” มายุว่าทำเสียงให้ดูน้อยใจที่สุด จูรินะยังไงก็ต้องจำเธอได้อยู่แล้ว เเต่เอ้ะ หรือว่าจะจำเราไม่ได้จริงๆ ถ้าจำไม่ได้จริงๆจะไปวิ่งร้องไห้รอบโรงเรียนเลย!
 
“ล้อเล่นน่า จูจะไปลืมมายุได้ยังไง อย่าน้อยใจกันสิคะ”
 
“บู่วว จูจังอ่ะ” มายุว่าพลางเหลือบไปเห็นสมุดวิทยาศาสตร์ที่จูรินะทำค้างไว้อยู่
 
“แล้วนี่จูจังทำอะไรอยู่อ่ะ” 
 
“ช่วยคนบางคนที่บอกว่าจะมาเช้าๆจะได้รีบมาปั่นงาน เเต่ดันมาสายซะได้ เสร็จแล้วเนี่ย” พูดไปก็อมยิ้มไป ก็ ‘คนบางคน’ ที่เธอกำลังพูดกำลังยืนอายม้วนหน้าแดงอยู่เลย
 
“ขอบใจนะ จูจัง น่ารักที่สู้ดด” มายุเอามือหยิกแก้มจูรินะเบาๆ ทำให้จูรินะได้แต่หน้าเเดงด้วยความเขินอาย
 
ถ้ารู้ว่าทำให้แล้วโดนตอนแทนแบบนี้ ทำไปนานเเล้ว
.
.
.
 
“มายุหาอะไรอยุ่เหรอ” ก็คนที่เพิ่งทำเธอเธอเขินเมื่อสักครู่ หลังจากคุยกันเสร็จ ก็วิ่งไปดูทั้งนอกตรงประตู และหน้าต่างหลายรอบจนเธอมึนหัวไปหมด
 
“ก็หายู..พี่คนเมื่อวานน่ะ จูจังรู้มั้ยว่าพี่เค้าอยู่ห้องไหน”
 
“รู้สึกว่าเคยเห็นหน้ามาก่อนเรื่องเมื่อวานนะ เเต่ไม่รู้ว่าอยู่ห้องไหน มายุลองถามมี่จังดูสิ”
 
“เออเนอะ ลืมมี่จังไปเลย มี่จางงงงงงงงงงง”
 
“มีอะไรหรอ มายุซามะ จูรินะซามะ”
มิเนกิชิ มินามิ หรือ มี่จัง เด็กสาวตาโตผมสั้นผู้รู้ทุกอย่างในโรงเรียน มีสโลแกนคือ ‘สิ่งที่มี่ไม่รู้ คือสิ่งที่ยังไม่เกิดเท่านั้น’
ส่วนที่เรียนว่ามายุซามะนั้นเพราะว่า โรงเรียนนี้มีการโหวตฉายาต่างๆของโรงเรียน (***โรงเรียนนี้หญิงล้วนนะจ้ะ***) มายุเองก็ได้ฉายามา
นั่นก็คือ ‘เจ้าหญิงดอกไม้’ เพราะหน้าตาที่น่ารัก และความสดใสเข้ากับคนอื่นง่าย พูดเก่งของมายุที่ใครเห็นก็ชื่นใจ ส่วนจูรินะก็ได้เป็น ‘เจ้าชาย’  เพราะจูรินะหน้าคมเท่ บุคลิกอ่อนโยน และเจ้าหญิงต้องคู่กับเจ้าชาย นี่คงเป็นเหตุผลที่สำคัญที่สุด เพราะจูรินะกับมายุถูกจิ้นให้เป็นแฟนกัน  เเต่ไอที่เรียกซามะๆเนี่ยมายุก็ไม่รู้ว่ามันเริ่มมาจากใคร ห้ามเท่าไหร่ก็เรียก เลยต้องปล่อยเลยตามเลย เเต่พูดตรงๆว่าได้ยินเเล้วหิวปลาซาบะ
 
“บู่วว มี่จัง ก็บอกให้เรียกมายุเฉยๆอ้ะ คือว่ามี่จังรู้จักคนชื่อยูกิรึเปล่า หน้านิ่งๆโหดๆอยู่ม.ปลาย”
 
“5555ไม่ได้หรอกมายุซามะ ชั้นติดปากซะเเล้ว ว่าเเต่คนที่ถามถึงใช่คาชิวากิ ยูกิรึเปล่า”
 
“ใช่เลย ใช่ๆๆ”
 
“เค้าอยู่ม.ปลายปีสามน่ะ ห้อง3B เพิ่งเข้ามาตอนเปิดเทอมนี่เอง อยู่มาได้อาทิตย์กว่าๆเอง คนนี้หน้าตาดีมากนะ เเต่เสียดาย มีเเต่คนบอกว่าโหด ชอบอยู่คนเดียว พูดด้วยไม่ค่อยตอบ ชั้นว่าถ้ามีโหวตฉายาอีกที คาชิวากิซังต้องได้ฉายาเจ้าหญิงน้ำเเข็งเเน่ๆเลย ว่าเเต่มายุซามะถามไมอ่ะ”
 
“มีเรื่องต้องคุยกันนิดหน่อยอ่ะ ขอบใจนะมี่จัง เดี๋ยววันหลังเลี้ยงหนม” “จูจัง เดี๋ยวชั้นมานะ” ว่าแล้วมายุก็วิ่งพรวดออกไปเลย 
 
“อ้าวเห้ย มายุ ไปไหนไม่บอกจูเลย” จูรินะได้แต่นั่งงอนจุ้มปุ้อยู่คนเดียว ก็คนที่เธออยากให้ง้อวิ่งไปไหนซะแล้วไม่รู้
 
 
 
ณ ห้อง3B
เห้ยเจ้าหญิงมาว่ะ’
‘มายุตันมาหาใครวะ’
‘มายุซามะโคตรน่ารักเลย’
 
“พี่สาวคะ ยูกิริน เอ้ยคาชิวากิ ยูกินั่งตรงไหนคะ”
 
 
 
เสียงดังอะไรกันนักหนาเนี่ย น่ารำคาญ ยูกิได้แต่คิด
 
 
 
“ยูกิริน”
.
 
.
 
.
 
.
จบตอน2 
//ไรท์ปิดเทอมเวลาเยอะ น่ามีเวลาอัพบ่อย ก็เลยทำตอนไม่ให้ยาวมากจ้า  

รีดจ๋าา มันเเก้หัวเรื่องยังไงอ่ะ ไรท์จะใส่ว่าถึงตอนอะไรเเล้ว เค้าทำไม่เป็นง่ะ ไม่เคยทำ

รีดจ๋าา มันเเก้หัวเรื่องยังไงอ่ะ ไรท์จะใส่ว่าถึงตอนอะไรเเล้ว เค้าทำไม่เป็นง่ะ ไม่เคยทำ

กด Edit ที่โพสแรกที่ตั้งกระทู้ แล้ว ครับ จากนั้น กด full edit (มั้ง จำไม่ได้ ) แล้วก็แก้หังกระทู้ได้แล้วครับ

กด Edit ที่โพสแรกที่ตั้งกระทู้ แล้ว ครับ จากนั้น กด full edit (มั้ง จำไม่ได้ ) แล้วก็แก้หังกระทู้ได้แล้วครับ

ขอบคุณมากค่า คุณแฟนคาโต้มินะ55555 ทำได้แล้ววว

จูมายุแกล้งกันมุ้งมิ้งจรุง
กิรินเจ้าหญิงน้ำแข็ง แอร้ยยยย >< ถึงจะโหดแต่ก็ร้ากกก(มากไปแล้วฉัน)

ปล.ไรท์ประสบปัญหาเดียวกับเราเลยแก้หัวเรื่องไม่เป็นตอนอัพฟิคครั้งแรก
แต่เรากดมั่วซั่วมาก สุดท้ายก็ต้องไปหาส่องเอาว่าเค้าทำไงกัน5555

ยูกิรินโหดอ่าา~อย่ารำคาญมายุเลยไม่ดี5555
จูจังงอนน่ารักก สงสารจูโดนทิ้ง อิอิ

จูมายุแกล้งกันมุ้งมิ้งจรุง
กิรินเจ้าหญิงน้ำแข็ง แอร้ยยยย >< ถึงจะโหดแต่ก็ร้ากกก(มากไปแล้วฉัน)

ปล.ไรท์ประสบปัญหาเดียวกับเราเลยแก้หัวเรื่องไม่เป็นตอนอัพฟิคครั้งแรก
แต่เรากดมั่วซั่วมาก สุดท้ายก็ต้องไปหาส่องเอาว่าเค้าทำไงกัน5555

เจ้าจูเค้ารักย้วยม้ากมาก

ส่วนยูกิ รักแค่ไหนต้องไปแย่งกับมายุเองนะจ้ะ

//ใช่ค่ะ กว่าจะเเก้เป็น มึนงงไปหมด555

 

ยูกิรินโหดอ่าา~อย่ารำคาญมายุเลยไม่ดี5555
จูจังงอนน่ารักก สงสารจูโดนทิ้ง อิอิ

ตอนที่3

 

“ยูกิริน” มายุพูดพร้อมกับเดินไปหายูกิ ซึ่งนั่งอยู่หลังห้องตามที่เพื่อนร่วมห้องของยูกิได้บอกเอาไว้

 

“ใครอนุญาตให้เธอเรียกชั้นอย่างนั้น แล้วมีอะไร”ยูกิรู้สึกเหมือนเคยเห็นหน้าเด็กผู้หญิงคนนี้  อ๋อ เมื่อวานที่สนามบาส เเต่ถึงอย่างนั้น ชื่อที่เด็กสาวเรียกเธอ มันก็ทำให้หงุดหงิดใจไม่ใช่น้อย

 

“นี่ยูกิจำมายุไม่ได้จริงๆเหรอ ตอนเด็กๆเราเค…” ยังพูดไม่ทันจบ เสียงดุดันของคนตรงหน้าก็ขัดมายุซะก่อน

 

“ชั้นไม่อยากฟัง!!! ชั้นไม่อยากรู้เรื่องในอดีต!! โอ้ย!” พูดจบอาการปวดหัวก็ซัดเข้ามาอย่างจัง

 

“ยูกิๆๆยูกิเป็นอะไรอ่ะ” มายุถามด้วยความเป็นห่วง ถึงคนคนนี้จะเปลี่ยนไปขนาดไหน เเต่คาชิวากิ ยูกิคนตรงหน้า ก็คือคนเดียวกับ ยูกิรินของมายุ

หิมะของดอกไม้ดอกไม้ดอกนี้อยู่เหมือนเดิมไม่เคยเปลี่ยน

 

“ออกไป! ออกไปเดี๋ยวนี้!!” เธอไม่สนหรอกว่าพูดอย่างนี้ออกไปแล้วความรู้สึกของอีกฝ่ายจะเป็นอย่างไร ไม่เคยสนใจความรู้สึกของใครมาก่อนเลยด้วยซ้ำ เธอก็ไม่รู้ว่าทำไมเเค่เด็กคนนี้พูดเกี่ยวกับอดีต เธอต้องปวดหัวมากขนาดนี้ รู้แค่ว่าเด็กคนนี้เป็นคนที่ทำให้เรื่องในอดีตที่เธอไม่อยากจำ กลับมาวนเวียนอยู่ในหัวของเธออีกครั้ง เรื่องราวพวกนี้มันออกมาอยู่ในหัว ทั้งๆที่คนตัวเล็กยังพูดไม่จบด้วยซ้ำ

 

“อือ ไปก็ได้ ยูกิรินหายเร็วๆนะ” ถึงจะเป็นห่วงขนาดไหน เเต่คำว่าไล่คือต้องไป เธอไม่รู้ว่ายูกิเป็นอะไร อยากเป็นห่วง ก็ไม่รู้ว่าจะเป็นห่วงได้มั้ยด้วยซ้ำ เพราะในสายตายูกิ คงมองเธอเป็นคนที่เกลียดไปแล้ว ถึงยูกิจะไม่บอกเธอก็รู้  โดนยูกิเกลียด เเค่คิดน้ำตาก็พาลจะไหลออกมาแล้ว ดังนั้นสิ่งที่ทำได้ดีที่สุดในตอนนี้คือ ทำตามที่คนที่กำลังปวดหัวบอก รีบวิ่งออกมา เมื่อเจอที่ลับตาน้ำตาที่กลั้นเอาไว้ก็พรั่งพรูลงมาด้วยความเสียใจและน้อยใจ

 

โอเค ร้องให้พอแล้ว สิ่งที่ควรทำต่อไปคือทำร่างกายและจิตใจให้แข็งเเรง พร้อมรับมือทุกอารมณ์ของคนที่เพิ่งทำเธอร้องให้

 

 

มายุหายูกิมาเป็นสิบปี ถึงจะไม่รู้ว่ายูกิเปลี่ยนไปเพราะอะไร เเต่เจอเเค่นี้ไม่ท้อหรอก มายุจะทวงสัญญาของเราคืนให้ได้นะยูกิ

 

 

ห้อง 3A

 

 

ถือซะว่าเรื่องที่ทำให้เสียใจเมื่อครู่ไม่เคยเกิดขึ้น กลับมาเป็นมายุที่สดใสคนเดิม มายุยืนคิดเตือนสติตัวเองอยู่หน้าห้อง ก่อนเดินเข้าห้องไปหาเด็กทอมที่ทำหน้าบึ้งเป็นเด็กน้อยอยู่ 

 

“จูจัง มายุกลับมาแล้ว ไปกินข้าวกัน” 

 

“ไม่หิว”

 

“งั้น ไปกินแซนวิชเฉยๆก็ได้ มายุก็ไม่ค่อยหิว”

 

“ไม่อยากกิน”

 

ไม่รู้ว่าคนอื่นเห็นยัยเด็กทอมขี้งอนเป็นเจ้าชายไปได้ยังไง คิดแล้วได้เเต่ยืนขำ

 

“5555”

 

“มายุขำอะไร”

 

“เปล่าๆ”ปฎิเสธไปทั้งที่ปากยังยิ้ม เอาวะ ปกติก็ไม่ค่อยง้อ มีเเต่จูจังเป็นคนง้อ เเต่คราวนี้เราผิดจริงนี้หว่าที่ทิ้งจูจัง ง้อเองก็ได้คราวนี้  ถึงจะไม่ค่อยได้ง้อ เเต่เชื่อเถอะ จูรินะหายงอนเร็วชัวร์

 

“จูจังจ๋าา อย่างอนมายุเลยนะ มายุผิดไปแล้ว จะไม่ทำแล้วน้าา”

 

ไอเราก็นึกว่าพองอนแล้วมายุจะงอนกลับเหมือนปกติ เเต่ที่ไหนได้เล่นมาง้ออย่างนี้ หัวใจก็ตุ้มตุ้มต่อมต่อมสิงานนี้ เเต่ไม่ได้ต้องเล่นตัวซักหน่อย จะปล่อยให้เคยตัวไม่ได้

“ไม่ต้องมาง้อเลย มายุอ่ะ จะไปไหนก็ไม่บอกจูเลย จูจะตามไปก็ไม่ร้ว่ามายุจะไปไหน แล้วไปตั้งนานสองนาน ร่างกายก็ไม่ค่อยแข็งเเรง อากาศก็ร้อน ข้าวเที่ยงก็ยังไม่กิน วิ่งๆอยู่เป็นลมขึ้นมาจะทำไงอ่ะมายุ”

 

เหตุผลของจูรินะทำให้มายุยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ แล้วค่อยๆยื่นหน้าไปใกล้ๆหูจูรินะ ทำให้หน้าจูรินะตอนนี้เเดงจนถึงใบหู ก่อนมายุจะค่อยๆพูดเสียงเบา

 

“เป็นห่วงสินะ”

 

“พอเลย ไม่คุยกับมายุแล่ว”

 

“หายโกธรยังอ่ะ”

 

“ยัง”

 

“หายเถอะ”

 

“นะ”

 

“นะ”

 

“นะ” มายุพูดเน้นทุกคำ พร้อมส่งสายตาอ้อนๆ

 

“ก็ได้ เฮ้อออ จูนี่ไม่เคยสู้มายุได้จริงๆเลยนะ”

 

“งั้นไปกินข้าวเที่ยงกันนะจูจัง มายุเลี้ยงเอง ฉลองที่จูจังหายงอน”

 

 

จบตอน3

//เเต่งจูมายุไปๆมาๆนี่เเอบคิดว่าเป็นคาเเรคเตอร์เน่มิ้วได้เลยนะเนี่ย หนุ่มซึนสาวแสบ จ้างมารับเชิญคู่ดีกว่า555

//อย่างที่เคยกระซิบบอกว่ายัยย้วยก็แสบใช่เล่น จริงๆอยากให้แสบได้อีก เเต่ต้องรอพี่กรเปิดใจก่อน

//เรนะบอก บทตรูอยู่ไหน!! รอหน่อยนะจ้ะเรนะซัง

อยากเจอเรนะใจจะขาด

จูมายุมีห่วงกันด้วย วรั๊ยย><
พี่กิรินเป็นอาร๊ายทำไมทำกะย้วยยังงี้ล่ะT^T//นั่งรอมายูกิต่อไป
โบกธงเน่มิ้ล(?)//โดนตบบ

อยากเจอเรนะใจจะขาด

จูห่วงมายุก็บอกมาเหอะอย่าปากแข็ง-w-

ตอนที่4

 

 

 

“ฮ้าวววว เช้าอย่างนี้มายุยังไม่มาเเน่ๆ ทำอะไรฆ่าเวลาดีล่ะ” จูรินะบ่นไปหาวไประหว่างเดินขึ้นห้องเรียน เเต่เมื่อถึงห้องเรียนทำให้เธอต้องตกใจ เพราะกระเป๋าของคนที่เธอเพิ่งบ่นถึงเมื่อสักครู่มันวางอยู่บนโต้ะเรียบร้อยแล้ว มายุเนี่ยนะมาเช้า ไม่ใช่มั้ง ลองถามเพื่อนคนอื่นดูดีกว่า

 

“ซากุระจัง มายุมาแล้วเหรอ”

 

“อ้ะ จูรินะซามะ ใช่ค่ะๆ มายุซามะมาแล้วก็รีบวิ่งไปไหนไม่รู้ค่ะ”

 

“นี่ ซากุระจังไม่เห็นต้องพูดสุภาพเลย พูดปกติก็ได้นะ”

 

“จ้ะ จูรินะซามะ”

 

“เน้ๆๆ คุยกันนานไปแล้วนะ รัจจิของอาเนียนะ ถึงเป็นจูรินะซามะที่มีมายุซามะอยู่แล้ว อาเนียก็ไม่ยอมให้คุยกับรัจจิเกิน20วิหรอก” ขณะที่จูรินะกำลังคุยกับ มิยาวากิ ซากุระ สาวตาโตหุ่นผอมบางอยู่นั้น ก็มีเสียงเล็กๆจากสาวลูกครึ่งหน้าตาน่ารัก เเต่นิสัยช่างน่าตีขัดขึ้น 

 

“อาเนียอย่าเสียมารยาทสิ” เสียงดุจากซากุระดังขึ้น ทำให้ยัยเด็กกุยๆเมื่อกี้หงอยไป จนซากุระเริ่มรู้สึกผิด จึงพูดต่อโดยใช้น้ำเสียงที่อ่อนลง

 

“รัจจิรู้ว่าอาเนียหึง แต่คราวหลังต้องไม่พูดแทรก รู้มั้ยคะ”

 

ก่อนที่คู่รักตรงหน้าจะหวานไปมากกว่านี้ จูรินะคิดว่าเธอรีบไปหามายุดีกว่า

 

“ขอบใจนะซากุระจัง อาเนียด้วย” พูดจบก็วิ่งออกไป ปล่อยให้คู่รักเคลียร์กันอย่างเต็มที่

 

“ก็ได้ อาเนียจะไม่ทำอีก แต่ต้องมีของรางวัลให้อาเนียนะคะ ถ้าไม่ทำ อาเนียจะไม่เป็นเด็กดีของรัจจินะ” ว่าแล้วก็ทำแก้มป่องรอจุ้บของคนตาโต

 

ป้ากกกกกกกกก

.

.

.

.

ห้อง3B

 

“ยูกิริน โอฮาโยวว” มายพูดด้วยน้ำเสียงสดใส ที่ไม่ว่าใครๆก็อยากฟัง ยกเว้นคนตรงหน้า

 

“เธอ..อีกแล้ว” เป็นอีกวันที่ยูกิต้องแปลกใจ เมื่อเธอเดินขึ้นมาบนห้องประจำชั้น ก็พบเด็กสาวที่เธอเพิ่งไล่ไปเมื่อวาน เเต่ตอนนี้คนคนนั้นกลับนั่งอยู่บนเก้าอี้ที่ประจำของเธอ

 

“มายุมารอยูกิรินตั้งนานแหนะ ไม่ค่อยได้ตื่นเช้า ตอนนี้ก็เลยง่วงมากกกกกเลย” เเต่พูดจบก็ต้องทำหน้าสงสัย เพราะยูกิกำลังจ้องหน้าเธออยู่ ดูจากแววตาไม่ใช่แววตาขับไล่ ไม่ใช่แววตารักใคร่ แล้วนี้มันเเววตาอะไรกัน

 

“ยูกิริน จ้องหน้ามายุทำไมระ…” ยังพูดไม่ทันจบ ก็มีผ้าเช็ดหน้าสีดำโยนลงบนตักเธอ

 

“เลือดกำเดาเธอไหล”

 

จูห่วงมายุก็บอกมาเหอะอย่าปากแข็ง-w-