[One-Shot]|PG-13|10 minute (Mayuki)
[One-Shot] 10 minute (Mayuki)
Type : Romantic
Rate : PG-13
ถ้าหากคุณสามารถรู้เหตุการณ์ล่วงหน้าได้ 10 นาทีของใครก็ได้ คุณจะทำอะไร
ช่วยคนอื่นแบบยอดมนุษย์
ใช้พลังไปกับเรื่องไร้สาระ
แอบรู้ผลคะแนนสอบก่อนเพื่อนๆ
มองว่าข้อสอบเกี่ยวกับอะไรก่อนที่จะสอบจะได้สอบผ่าน…
หรืออีกหลายๆอย่าง แต่ว่าสำหรับสาวน้อยผมดำสนิท คาชิวากิ ยูกิ เธอผู้มีพลังพิเศษมองเห็นอนาคต 10 นาทีได้ เธอใช้มันไปกับ……..
“นี่ยูกิ มองอะไรน่ะ?”เสียงเรียกของเพื่อนสนิททำให้ยูกิที่นั่งข้างสนามบาสเกตบอลสะดุ้งและหันไปหาต้นเสียงทันที
“อ๊ะ เรนะ”ยูกิหันไปมองหญิงสาวผมบาง(?)ที่กำลังมองตามจุดที่เธอมองไปเมื่อครู่นี้ก่อนจะคลี่ยิ้มออกมาจนยูกิเหงื่อตกเล็กน้อย
“มองมายุจังอีกแล้วหรอ”เรนะพูดกวนๆและเอานิ้วชี้จิ้มแก้มป่องๆของเพื่อนสาวที่ตอนนี้หันกลับไปทำเป็นไม่สนใจเธออีกครั้ง แต่คงเพราะเรนะกวนด้วยการจิ้มแก้มยูกิไม่เลิกทำให้ยูกิต้องหันกลับไปลงโทษซักหน่อย
“แล้วจะทำไมล่ะ….”ยูกิโวยวายกลับไปและใช้นิ้วชี้ดีดที่หน้าผากของอีกคนให้เลิกแกล้งเธอ
“โอ้ย!”เรนะร้องพร้อมกุมหน้าผากที่โดนดีดและทำหน้างอ แต่จะงอนไปทำไมในเมื่อคนที่เธอกำลังจะงอนหันกลับไปสนใจบุคคลในสนามอีกแล้ว
มัตสึอิ เรนะและคาชิวากิ ยูกิ เป็นเพื่อนสนิทกัน พวกเธอชวนกันมาเข้าโรงเรียนนี้นับตั้งแต่เปิดเทอมนี่ก็ครบหนึ่งเดือนพอดี ส่วนคนในสนามก็คือ วาตานาเบะ มายุ สาวน้องหน้าตาน่ารักที่ใครๆต่างก็หลงรักแม้แต่ยูกิ ยูกิตกหลุมรักมายุตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอแต่ไม่รู้เพราะอะไรถึงไม่กล้าแม้แต่จะไปคุยด้วย และวันนี้ห้องของพวกเธอก็มีเรียนพละรวมกับห้องของมายุพอดี
“หลงขนาดนั้นทำไมไม่ไปบอกรักเลยล่ะ?”เรนะพูดกวนๆขึ้นมาแต่ทำให้ยูกิสะดุ้งและรีบเถียงกลับทันที
“ถ้าเขาไม่ชอบชั้นกลับจะทำยังไงฮะ แบบนั้นได้มองหน้ากันไม่ติดซิ!”ยูกิรีบเถียงกลับทันที แต่นั่นทำเอาเรนะเหนื่อยใจขึ้นมา
‘อย่างกับว่าตอนนี้จะได้มองหน้ากันแหละ นี่มันแอบมองฝ่ายเดียวชัดๆ’เรนะคิดในใจและถอนหายใจก่อนจะเดินหนีทิ้งยูกิให้นั่งอยู่คนเดียวเพราะเธอเห็นเหยื่อ เอ้ย สาวน้อยน่ารักบาดเจ็บเลยต้องรีบไปช่วยทำแผลซะก่อน
ความสามารถของยูกิถูกจำกัดให้มองเห็นเพียงอนาคตของคนอื่น เห็นเพียงแค่สิบนาทีล่วงหน้าและไม่สามารถเพิ่มความสามารถได้มากกว่านั้น เธอเห็นเหตุการณ์ว่าจะมีอะไรเกิดขึ้นเพียงไม่กี่นาทีและคิดว่าความสามารถนี้ช่างไร้ประโยชน์จริงๆ
เธอใช้มันไปกับการมองอนาคตของวาตานาเบะ มายุ
คนที่เธอแอบชอบและเธอเคยมีความคิดที่จะสารภาพรักแต่ว่า….
…..ตึกๆ….ตึกๆ…..ตึกๆ…..
…..ตึกๆ….ตึกๆ…..
…..ตึกๆ….
////////////วูบ////////////
เสียงคล้ายนาฬิกาเดินพร้อมดวงตาของยูกิเปลี่ยนเป็นประกายเพียงเสี้ยววินาทีก่อนที่ภาพบางอย่างจะเข้ามาในหัวของเธอ เป็นภาพเหตุการณ์ในอนาคตของเด็กสาวที่เธอเฝ้ามองอยู่ อนาคตทั้ง 10 นาทีถ้าหากเธอ….
“มายุ!”ยูกิวิ่งออกไปคว้าข้อมือเด็กสาวที่กำลังยืนเล่นบาสอยู่ก่อนที่ทุกคนในสนามจะหยุดนิ่งไป ยูกิสูดลมหายใจก่อนจะคว้ามือของมายุให้วิ่งตามไป
“ดะ-เดี๋ยวซิ เธอจะทำอะไรน่ะ”มายุร้องเรียกแต่ยูกิไม่ยอมหยุด ยูกิวิ่งมาถึงจุดปลอดคนก่อนจะเริ่มพูดต่อไป
“มายุชั้นชอบเธอนะ!”ยูกิพูดเสียงดังแต่ทำให้มายุตกใจจนหน้าแดงก่ำ
‘เร็วซิ…รีบตอบเรามาซิ….’ยูกิคิดในใจอย่างรีบร้อนก่อนที่มายุจะส่งยิ้มให้เธอและค่อยๆอ้าปากออกมาแต่แล้วภาพทั้งหมดก็ค่อยๆจางหายไปก่อนที่ยูกิจะได้รู้คำตอบ
‘มองไม่เห็น…หมดเวลาอีกแล้ว’ยูกิลืมตาขึ้นมาและถอนหายใจอย่างแผ่วเบา เวลาตั้ง 10 นาทีเธอยังไม่สามารถสารภาพรักออกไปได้เลยแฮะ ไม่ซิควรจะเรียกแค่ 10 นาทีซะมากกว่า ทุกครั้งที่เธอลองทดสอบดูเธอก็ไม่สามารถรู้ได้ว่ามายุพูดอะไรตอบเธอ หลังจากที่เธอสารภาพรักไป
เวลาที่จำกัดแค่นี้…ไม่เห็นจะมีประโยชน์อะไรเลย
“โอ้ย!”เสียงร้องของมายุเรียกสติของยูกิขึ้นมาให้ลุกพรวดขึ้นมา
“มายุจัง!”เพื่อนๆในสนามรีบวิ่งไปดูมายุที่โดนลูกบอลอัดเข้าหน้าอย่างจังด้วยความเป็นห่วงแต่มายุก็โบกมือและยิ้มๆเชิงว่าไม่เป็นอะไรมาก
“แหะๆ ไม่เป็นไรๆ”มายุพูดออกมาเบาๆพร้อมลูบหัวตัวเอง
“แหมๆ ห่วงขนาดนั้นไม่กระโดดไปช่วยเลยล่ะคะ?”เรนะที่เดินมาใกล้ๆยูกิตอนไหนไม่รู้ทำให้ยูกิสะดุ้งขึ้นมาทันที
“นี่หยุดแซวได้แล้วน่ะ!”ยูกิโวยวายและวิ่งไล่เพื่อนที่ตอนนี้วิ่งหนีไปเรียบร้อยแล้ว แต่เธอคงไม่ทันรู้ตัวว่ามีสายตาของใครบางคนในสนามมองเธออยู่เหมือนกัน
.
.
.
.
.
.
.
.
.
ผ่านไปถึงเวลาเลิกเรียนยูกิรู้สึกมีความสุขในการได้เห็นมายุแม้จะเป็นเพียงไม่กี่นาทีในเวลาเรียนพละเมื่อตอนบ่าย ถึงแม้จะไม่ได้อยู่ห้องเดียวกัน ไม่ได้เป็นเพื่อนกัน ไม่เคยคุยกันแม้แต่ประโยคเดียวแต่แค่ได้มองเธอตรงนี้……ชั้นก็มีความสุขแล้วล่ะ
“ไปก่อนนะ”เรนะพูดและโบกมือลายูกิพร้อมยิ้มกว้าง ส่วนยูกิก็พยักหน้าและตอบในลำคอเบาๆ
“อื้ม”
ยูกิและเรนะบอกลากันหน้าโรงเรียนเนื่องจากเรนะกลับบ้านคนละทางกับเธอแต่แล้วระหว่างที่ยูกิกำลังจะเดินต่อก็มีใครบางคนเดินผ่านพวกเธอไป
‘มายุ…’ยูกิร้องออกมาในใจเพราะปกติมายุจะกลับบ้านพร้อมกลุ่มเพื่อนแต่วันนี้กลับคนเดียว…..และพลังของยูกิเผลอทำงานขึ้นมาโดยอัตโนมัติ
…..ตึกๆ….ตึกๆ…..ตึกๆ…..
…..ตึกๆ….ตึกๆ…..
…..ตึกๆ….
////////////วูบ////////////
ภาพอนาคตของมายุ 10 นาทีต่อจากนี้ที่มีกลุ่มเด็กผู้ชายโรงเรียนใกล้ๆมาจีบมายุทำให้ยูกิกังวลขึ้นมาก่อนที่เธอจะตัดสินใจ
“เดี๋ยวก่อน!”ยูกิเรียกมายุพร้อมคว้าข้อมือของอีกฝ่ายเอาไว้ทำให้มายุร้องเสียงหลงและหันกลับมาหายูกิด้วยความสงสัย
“อ๊ะ!”
มายุหันมาสบตากับยูกิที่ตอนนี้จ้องมายุอยู่ แต่ว่าพวกเธออยู่หน้าโรงเรียนกันก็ทำให้เป็นจุดสนใจของทุกคนรวมถึงเรนะที่หันหลังกลับมาดูด้วยความสนใจเช่นกัน
“เออ….เธอ…”ยูกิเรียกมายุเบาๆพร้อมความร้อนที่ใบหน้าของเธอเพิ่มขึ้นมาเรื่อยๆไม่รู้เพราะสัมผัสนุ่มนวลจากผิวเนียนๆของคนที่เธออยากสัมผัสมานาน หรือเพราะสายตาของคนแทบทั้งโรงเรียนที่มองมาทางพวกเธอเป็นตาเดียวกัน
‘เอาไงดีล่ะ?’
ยูกิคิดในใจเพราะความจริงเธอแค่อยากเปลี่ยนแปลงอนาคตเล็กน้อยเพื่อให้คนตรงหน้าไม่เจอเหตุการณ์แบบนั้นแต่ว่าตอนนี้…..
“เธอชื่อวาตานาเบะ มายุใช่ไหม เป็นเพื่อนกับชั้นทีนะ!”
ยูกิพูดออกไปให้ดูธรรมชาติที่สุดแต่น้ำเสียงที่ดังทำให้มายุตกใจเล็กน้อย
“เห?”มายุร้องออกมาอย่างแผ่วเบา
“เอ้ย!”เรนะที่มองอยู่เผลอร้องออกมาเบาๆ มายุนิ่งไปซักพักจนยูกิเริ่มใจหาย เธอไม่สามารถมองอนาคตของใครบางคนได้เป็นครั้งที่สองในเวลาใกล้เคียงกันแบบนี้ เธอกลัวว่าอีกคนอาจจะปฏิเสธเธอ…..
“ได้ซิ ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ ยูกิซัง”เสียงมายุทำให้ยูกิค่อยๆเงยหน้าไปมองมายุและก็ต้องหน้าแดงก่ำเมื่อเห็นรอยยิ้มของอีกฝ่าย
“ระ-รู้จักเราด้วยหรอ?”ยูกิถามไปด้วงเสียงสั่นๆ แต่มายุก็ยังคงยิ้มกว้างตามเคยก่อนจะเอามือไปกุมมือยูกิด้วยมือทั้งสองข้าง แต่ว่าความนุ่มนวลที่มือของเธอทำให้ยูกิหน้าแดงก่ำกว่าเก่า
“ก็วันนี้เราเพิ่งเรียนพละด้วยกันไม่ใช่หรอคะ?”มายุพูดต่อและส่งยิ้มหวานให้ยูกิจนยูกิหน้าแดงยิ่งกว่าเดิมและตอบกลับในลำคอด้วยน้ำเสียงสั่นๆ
“อะ-อื้ม”
แต่เหมือนกับว่าพวกเธอจะลืมไปว่าตัวเองอยู่หน้าโรงเรียนโดยมีพยานรัก เอ้ย พยานการเป็นเพื่อนของพวกเธอเกือบร้อยคน ยูกิพอรู้สึกตัวก็รีบชักมือออกและหันหน้าแดงๆมองไปบนท้องฟ้าก่อนจะพูดต่อ
“เออ….ชั้นขอกลับบ้านด้วยได้ไหม?”ยูกิพูดออกมาเบาๆก่อนจะหันกลับมามองมายุ ที่เธออยากกลับด้วยเพราะเป็นห่วง…..กลัวว่าอนาคตจากนี้มายุอาจจะเจออะไรแปลกๆอีก
“ยูกิซังกลับบ้านทางเดียวกันหรอคะ?”มายุถามออกมาด้วยความสงสัยเพราะปกติเธอไม่ทันสังเกตว่ายูกิกลับทางเดียวกับเธอ
“อื้ม ประมาณนั้นแหละ”ยูกิพูดออกมาเบาๆ ก็จริงที่เธอกลับทางเดียวกับมายุแต่ว่าปกติจะรอมายุเดินไปก่อนหรือรีบกลับก่อนมายุเพื่ออีกฝ่ายไม่ทันสังเกตเธอ แต่คำตอบของยูกิทำให้มายุยิ้มกว้างและเลื่อนไปกุมมือยูกิทันที
“งั้นกลับกันนะคะ”มายุพูดและยิ้มกว้างก่อนจะดึงมือยูกิไปพร้อมหัวใจของยูกิที่เต้นรัวขึ้นมา
‘หวังว่า….มายุคงไม่ได้ยินเสียงหัวใจของเรานะ’ยูกิคิดในใจแต่เธอคงไม่รู้ตัวว่าความเขินของเธอมันแสดงออกมาทางสีหน้าจนลามไปถึงใบหูเรียบร้อยแล้วล่ะ
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
นับตั้งแต่วันนั้นมา มายุและยูกิก็เริ่มสนิทกันขึ้น ยูกิแม้จะเขินไปบ้างแต่ก็มีความสุขสุดๆ มายุชวนยูกิกินข้าวกลางวันด้วยกันทุกวัน มาคุยตอนเช้า ช่วงเรียนรวม ตอนเย็นก็กลับบ้านด้วยกัน โชคดีที่เรนะไปหาเด็กๆในฮาเร็ม(?)จึงไม่ค่อยโวยวายยูกิที่ทิ้งเธอเท่าไหร่ และวันนี้ก็เหมือนเดิม…..
“ยูกิริน เย็นนี้เรากลับบ้านด้วยกันนะๆๆ”มายุพูดขึ้นมาเสียงออดอ้อนเหมือนทุกเช้าและเกาะแขนยูกิเขย่าไปมาเรียกได้ว่าแฟนคลับของมายุเห็นเธอกับมายุตอนนี้คงอิจฉากันเป็นแถวๆ
“ยังไง ชั้นก็ขัดใจเธอไม่ได้อยู่แล้วหนิ”ยูกิยิ้มและลูบหัวมายุเบาๆจนมายุต้องสะบัดหัวดิ้นหนี
“โธ่ ยูกิอะ!”มายุงอแงเล็กน้อยแต่ทำให้ยูกิหัวเราะออกมาทันที
“ฮะๆ”ยูกิคุยกับมายุซักพักก่อนจะแยกย้ายกันไปเรียน ยูกิโบกมือลามายุและยิ้มกว้างก่อนจะสะดุ้งเฮือกเมื่อได้ยินเสียงกวนๆของใครบางคน
“ฟินเลยอะดิ~”เรนะพูดขึ้นมาทำให้ยูกิหันควับมาส่งสายตาดุๆทันที
“ล้อเล่นน่ะ ช่วงนี้ชั้นเหงาหนิแกไม่มาเล่นกับชั้นเลยอะ~”เรนะพูดก่อนจะแกล้งทำเป็นไปออดอ้อนยูกิจนยูกิรีบถอยหนีเรนะก่อนที่เธอจะโดนฮาเร็มของเรนะรุมตบซะก่อน
“ไม่ต้องมาพูดเลย เห็นว่าเธอเพิ่งไปจีบกับน้องม.ต้นห้อง 3 ไม่ใช่หรอฮะ”ยูกิบ่นเบาๆก่อนจะเดินหนีเรนะทำให้เรนะส่งเสียงงอแงขึ้นมา
“อ๊า ยูกิรินเย็นชาใส่เค้าล่ะ”เรนะร้องออกมาและวิ่งตามยูกิโดยยังคงยิ้มกวนๆอยู่เหมือนเดิม
‘ได้เป็นเพื่อนกันแล้ว..ดีจังนะ’ยูกิคิดในใจและยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัว
.
.
.
.
.
.
.
.
ผ่านมาหนึ่งเดือนแล้วที่พวกเธอเป็นเพื่อนกันมา กินข้าวด้วยกัน กลับบ้านด้วยกันทุกวัน นัดติวสอบกลางภาคกัน ไปเที่ยวกันในวันหยุดโดยมายุบังคับให้ไปด้วยโดยอ้างว่าถ้ายูกิไม่ไปเธอจะไปคงเดียวซึ่งยูกิก็คงห่วงจนยอมตามไปเช่นเคย จะเรียกความสัมพันธ์นี้ว่า เพื่อนสนิท ก็ได้ล่ะมั้ง พักหลังยูกิไม่ค่อยได้ใช้พลังพิเศษเท่าไหร่อาจจะเพราะเธอคิดว่ามันไม่จำเป็นในเมื่อคนที่เธอคอยเป็นห่วงอยู่กับเธอตลอดแล้วหนิ…..
“ยูกิรินวันนี้กลับไปก่อนนะพอดีเรามีนัดน่ะ”มายุมาหายูกิที่ห้องเรียนในเวลาเลิกเรียนก่อนจะพูดออกมาส่วนยูกิก็มองมายุด้วยความสงสัยเล็กน้อยก่อนจะพูดออกมาเบาๆ
“อ้าว หรอ ถ้างั้น….”ยูกิพูดออกมาเบาๆแต่ไม่ทันที่จะพูดจบพลังของเธอก็ทำงานขึ้นอย่างอัตโนมัติอีกครั้ง
…..ตึกๆ….ตึกๆ…..ตึกๆ…..
…..ตึกๆ….ตึกๆ…..
…..ตึกๆ….
////////////วูบ////////////
ภาพของมายุที่เดินออกไปพบกับเด็กนักเรียนชายคนหนึ่งที่ยืนรออยู่หน้าโรงเรียน เด็กคนนั้นสารภาพรักกับมายุส่วนมายุก็นิ่งไปซักพักก่อนจะพูดต่อไป
“ชั้น ขอคิดดูก่อนนะ”
.
.
.
.
.
“ยูกิริน….เป็นอะไรไปน่ะ?”มายุเห็นยูกินิ่งไปจึงเดินมาโบกมือใกล้ๆแต่แล้วก็ต้องชะงักเมื่อยูกิจับมือเธอเอาไว้
“ยูกิริน…”มายุเรียกยูกิเบาๆ ตอนนี้ทั้งห้องเรียนทุกคนกลับบ้านกันหมดจนเหลือเพียงพวกเธอแค่สองคนเท่านั้น แต่เมื่อยูกิเงยหน้าขึ้นมาก็ทำให้มายุตกใจอีกครั้ง….
“มายุอย่าไปได้ไหม?”ยูกิพูดพร้อมเงยหน้ามองมายุด้วยสายตาอ้อนวอน
“ทำไมล่ะ…”มายุถามยูกิด้วยน้ำเสียงสงสัยยูกิค่อยๆก้มหน้าลงช้าๆก่อนจะพูดออกมาเบาๆ
“ชั้น….”ยูกิพูดเบาๆพร้อมมือที่จับมายุสั่นเล็กน้อยด้วยความกลัวและเสียงในใจของเธอที่คอยพูดห้ามเธอเรื่อยๆ
‘ไม่ได้นะ ถ้าพูดออกไปจะต้องไม่มีทางได้คุยกับมายุอีกแน่ แต่ว่า…’
.
.
.
.
.
.
“ชั้นชอบเธอนะมายุจัง!”
ยูกิพูดพร้อมเงยหน้ามองมายุด้วยสีหน้าจริงจังพร้อมกับมายุที่เพิ่งรู้สึกตัวก็หน้าแดงขึ้นมาทันที
“ขอโทษนะ แต่ชั้นทนไม่ไหวแล้ว ถ้าเธอไป….เธอจะต้องไปเป็นของคนอื่น”ยูกิรีบพูดขึ้นต่อมาแม้มายุจะสับสนเล็กน้อยแต่ก็รอฟังมายุพูดจนจบ
“ชั้น….ทนไม่ได้หรอกนะ”ยูกิพูดจบก็นิ่งไปก่อนจะค่อยๆปล่อยมือมายุและหันหลังหนีมายุไป
“ขอโทษนะ….ที่ชั้นคิดอะไรแบบนั้น ทั้งๆที่ไม่ควรจะ….”ยูกิไม่ทันที่จะพูดจบก็ต้องตกใจเมื่อมายุมากอดเธอจากด้านหลัง
“ทำไมต้องขอโทษเราด้วยล่ะ….”มายุพูดออกมาเบาๆและกอดยูกิแน่นขึ้นก่อนจะพูดต่อแต่คำพูดนั้นทำให้ยูกิร้อนขึ้นมาจนแทบจะแตกเป็นเสี่ยงๆ
.
.
.
.
.
“ชั้นก็ชอบยูกินะ”
“เห?”ยูกิร้องเสียงหลงด้วยความตกใจก่อนจะรีบหันตัวพลิกมาหามายุก่อนจะพูดต่อ
“เมื่อกี้ มายุพูดอะไรนะ?”ยูกิพูดโดยใช้มือทั้งสองข้างจับหัวไหล่ของมายุ
“ยูกิรินนี่นะ”มายุพูดและจ้องไปที่ดวงตาของยูกิที่เบิกกว้างด้วยความตกใจจนทำให้เธอหลุดขำออกมา
“ชั้นจะพูดครั้งเดียวนะคะ”มายุพูดออกมาเบาๆและดึงยูกิมากอดแน่นขึ้นจนยูกิหน้าแดงขึ้นมาด้วยความตกใจอีกครั้ง มายุค่อยๆโอบไปที่คอของยูกิให้โน้มลงมาหาเธอก่อนจะกระซิบเบาๆข้างๆหูของยูกิ
“ชั้นชอบยูกิรินที่สุดเลยค่ะ”มายุพูดจบยูกิก็อึ้งไปด้วยความตกใจพร้อมคิดในใจ
‘นะ-นี่มัน…’
.
.
.
‘เราไม่ฝันไปใช่ไหม?’
“ชั้นชอบยูกิตั้งแต่ครั้งแรกที่เราเจอกันแล้ว ชั้นเห็นว่ายูกิคอยแอบมองชั้นมาตลอด บางทีมันก็แอบเขินนะคะ แล้วที่ชั้นมาหาเธอบ่อยๆเธอไม่รู้ตัวเลยหรอว่า……ชั้นกำลังจีบเธออยู่น่ะ”มายุพูดออกมาและลูบไปตามต้นคอสวยของยูกิอย่างแผ่วเบาจนยูกิสั่นไปหมด
“นี่ยูกิริน……”มายุเรียกยูกิที่ตอนนี้จ้องหน้าเธอในระยะประชิดก่อนจะพูดต่อ
“เป็นแฟนกันนะคะ”มายุพูดจบยูกิก็หน้าแดงกว่าเดิมและตอบกลับในลำคอ
“อะ-อื้ม”ยูกิส่งเสียงตอบกลับมายุก็ดึงเธอให้ก้มลงมาจูบทันทีจนยูกิตาโตขึ้นมาด้วยความตกใจก่อนจะค่อยๆเคลิ้มจนเผลอหลับตาลงพร้อมเลื่อนมือไปโอบเอวมายุ
“มายุจัง…”ยูกิพูดออกมาเบาๆทันทีที่ถอนจูบจากมายุก่อนจะรีบผละตัวออกจากมายุ ยูกิรู้สึกเขินขึ้นมาเมื่อนึกถึงเหตุการณ์เมื่อครู่ส่วนมายุก็ยิ้มกว้างและมองคนขี้อาย แม้ใบหน้าของมายุจะแดงเล็กน้อยแต่ก็ไม่แดงเท่ายูกิที่ตอนนี้แดงลามไปถึงหูแล้ว
“เราทำแค่นี้ก่อนแล้วกัน แต่ถ้ายูกิทำต่อมากกว่านี้ก็ได้นะคะ”มายุพูดออกมาเบาๆและหันมาพูดพร้อมส่งยิ้มหวานให้ยูกิในประโยคหลังทำให้ยูกิมองด้วยความสงสัยพร้อมกับความสามารถพิเศษของยูกิทำงานขึ้นมากะทันหันอีกครั้ง
…..ตึกๆ….ตึกๆ…..ตึกๆ…..
…..ตึกๆ….ตึกๆ…..
…..ตึกๆ….
////////////วูบ////////////
“มายุหมายความว่ายังไงหรอ?”ยูกิถามขึ้นมาเบาๆส่วนมายุก็ยิ้มก่อนจะเดินมาใกล้ยูกิและผลักยูกิไปชิดกำแพง
“ถ้ายูกิอยากรู้….เราจะแสดงให้ดูนะ”มายุพูดก่อนจะก้มลงจูบที่คอของยูกิจนยูกิเผลอครางออกมา
“อื้ม…..มายุทำอะไรล่ะ”ยูกิร้องออกมาส่วนมายุก็ยกยิ้มและมองยูกิก่อนจะพูดต่อ
“ก็……แสดงให้ยูกิดูไงคะ”มายุพูดก่อนจะดันยูกินั่งลงกับพื้นและเริ่มปลดเสื้อผ้าของยูกิออกพร้อมเลื่อนไปจูบยูกิที่ริมฝีปากและสอดลิ้นเข้าไปควานหาความหวานของยูกิ……..
.
.
.
.
.
.
.
ยูกิแค่เห็นภาพนั้นก็หน้าแดงขึ้นมา มายุยกยิ้มและมองยูกิที่หน้าแดงก่อนจะถามขึ้นอีกครั้ง
“ว่าไงอยากจะทำต่อไหมคะ?”มายุพูดและยื่นหน้ามาหายูกิทำให้ยูกิรีบถอยและปฏิเสธทันที
“มะ-ไม่ต้องๆ”ยูกิร้องออกมาก่อนจะหันหน้าแดงๆหลบมายุ
“กลับบ้านกันเถอะ”ยูกิพูดก่อนจะตกใจเมื่อมายุเดินมากุมมือเธอ
“ค่ะ กลับกันนะ”มายุพูดและส่งตาหวานให้ยูกิเขินไปอีกครั้ง ยูกิขอตัวเดินไปหยิบกระเป๋าก่อนจะเดินกลับมาหามายุและพากันเดินออกโรงเรียนไปแต่ที่หน้าโรงเรียนก็ยังมีเด็กนักเรียนชายที่ยืนรออยู่ไม่ยอมไปไหน…..
“เออ…มายุจังครับ”เด็กหนุ่มคนนั้นเดินมาดักหน้ามายุทำให้ยูกิทำหน้าไม่พอใจขึ้นมาจนมายุที่แอบมองยูกิยิ้มออกมาอย่างลืมตัว
“อากิระคุง ขอโทษนะ เรื่องที่จะคุยไว้วันหลังได้ไหม?”มายุพูดขึ้นมาส่วนเด็กหนุ่มก็มองด้วยสีหน้ามึนงงเล็กน้อยก่อนจะพูดต่อ
“ก็ได้ครับ แต่ว่าวันเสาร์นี้ถ้าไม่รังเกียจ….”อากิระไม่ทันที่จะพูดจบมายุก็พูดขัดขึ้นมา
“วันเสาร์เรามีเดทกับแฟนน่ะ ไปไม่ได้หรอกนะ”มายุพูดจบอากิระก็ตกใจขึ้นมาทันที
“แฟน!? มายุจังมีแฟนด้วยหรอครับ?”อากิระร้องออกมาด้วยความตกใจ
“ค่ะ เพิ่งมีเมื่อกี้นี้เองแล้วก็รักมากด้วยล่ะ”มายุพูดด้วยคำพูดคลุมเครือแต่กุมมือยูกิแน่นขึ้นทำให้คนข้างกายเธอหน้าแดงขึ้นมาทันที อากิระคุยกับมายุสองสามประโยคก่อนจะขอตัวลาทันที ส่วนมายุก็ยกยิ้มและหันมองคนข้างกายเธอ
“ตอนนี้สบายใจแล้วใช่ไหมคะ?”มายุถามยูกิขึ้นมาทำให้ยูกิสะดุ้งก่อนจะรีบถามมายุด้วยน้ำเสียงตกใจ
“สบายใจอะไรกัน?”
“ก็….สบายใจว่าชั้นจะไม่มีทางรักใครนอกจากยูกิไงล่ะคะ”มายุพูดออกมาเบาๆก่อนจะกอดแขนยูกิจนยูกิหน้าขึ้นสีแดงระเรื่อขึ้นมา
“ไม่เห็นต้องทำแบบนั้นเลย”ยูกิบ่นเบาๆแต่นั่นทำให้มายุยิ้มออกมา ทั้งสองคนเดินกลับบ้านด้วยกันเหมือนทุกวันแต่ครั้งนี้ในฐานะคนรักกันแทน…..ยูกิหันไปมองมายุที่กำลังเล่าเรื่องต่างๆที่โรงเรียนเกี่ยวกับเพื่อนๆให้ยูกิฟัง พอเธอเปลี่ยนแปลงปัจจุบันเมื่อไม่กี่นาทีก่อนทำให้เธอไม่สามารถมองเห็นอนาคตได้ทันทีเพราะอนาคตมันเปลี่ยนไป แต่ว่า…..
‘ไม่รู้ว่าอนาคตจะเป็นยังไง ขอแค่ชั้นมีมายุข้างๆก็พอ’
ยูกิคิดและเผลอยิ้มขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว
“แน่ะ แอบมองอะไรคะ?”มายุพูดและมองยูกิด้วยสายตาจับผิดจนยูกิต้องรีบหันหน้าแดงๆหนีอีกครั้ง
“ปะ-เปล่าหนิ”ยูกิพูดออกมาเบาๆโดยไม่ยอมหันไปมองมายุจนมายุยิ้มขึ้นมาทันที
“ยูกิรินน่ารักจังนะ”มายุพูดชมยูกิอีกครั้งแต่ว่ายูกิเองก็อยากจะบอกเหมือนกันว่า
‘คนที่น่ารักกว่ามันเธอต่างหากล่ะ…..มายุที่รักของชั้น’
แต่ว่าเธอคงไม่รู้หรอกนะว่าคำชมของเธอนั้น มายุเองที่มีความสามารถในการอ่านใจยูกิก็ได้ยินและตอบมันกลับในใจเรียบร้อยแล้วล่ะ
‘ชมแบบนี้ชั้นก็เขินแย่ซิ’
________________________________________________________________________________________________________________________
Talk : อย่าตกใจว่าทำไมลงเร็ว ไม่ได้ลำเอียงจริงจริ๊งงง(เอ๊ะ เสียงสูงหรอ ไม่ใช่ฟังผิดแล้ว 555)
แต่งจบเรื่องรู้สึกไม่ค่อยจะเกี่ยวกับความสามารถพิเศษของยูกิเท่าไหร่แฮะ
ช่างมันเถอะเนอะ!? ขอบคุณที่อ่านจนจบเช่นเคย ตอนแรกคุยกับคุณคนรีเควสแล้วเปลี่ยนพล็อตเรื่องรอบนี้รอบที่ 3 แล้วล่ะ ฮา
ทบทวนให้ฟังอีกรอบขอรับเกี่ยวกับฟิคทั้ง 6 เรื่อง
ธีมหลักทุกเรื่องคือ Supernatural (เหนือธรรมชาติ)
เรื่องที่ 1( Wmatsui + Mayuki + Yuiparu + Nakomiku + Merumio)
: Horror (SF>>> Introl + 5 ตอน)(Rate : NC-21)
เรื่องที่ 2 (Mayuki) : Romantic (OS)(Rate : PG-13)
เรื่องที่ 3 (Mayuki + Kojiyuu) : Food (Introl + 2 shots)(Rate : NC-17,NC-21)
เรื่องที่ 4 (Sayamiyuki) : SM (OS)(Rate : NC-21)
เรื่องที่ 5 (Wmatsui + Mayuki + Kojiyuu + Nakomiku + Sakuanna) : Lolicon (SF>>>Introl + 5 ตอน)(Rate : NC-17และ NC-21)
เรื่องที่ 6 (Kojiyuu) : Sci-fi (OS)(Rate : PG-13)
เรื่องต่อไปของใครขอนะ เราขออภัยที่ลืมคนรีเควส =[]=”
เอาเป็นว่าจะพยายามแต่งให้เต็มที่นะคะ >>>(ติดตามอ่านเรื่องก่อนๆได้ในลายเซ็นด้านล่างนะคะ)
Edited by wypokon, 15 July 2014 – 16:36.
ว๊ายตายแล้ว เขิลลลลลลลลล
ที่แท้ย้วยก็มีความสามารถในการอ่านใจด้วย
ช่างเหมาะกับคนที่มีความสามารถในการส่อง เอ้ย ดูอนาคตอย่างพี่รินจริงๆ //ไม่ได้อวยนะ จริงจริ๊งงงงง
ย้วยจีบกิริน ว๊ายๆ น่าร๊ากกกกกกก
ทำไมตอนนั้นกิรินถึงปฏิเสธไปหล่ะ รึเพรากลัวเป็นเคะ //โดนตบ
เพราะว่าจริงๆแล้วแค่มโน(?)ก็เขินแล้วสินะ5555
ขอบคุณที่แต่งให้อ่านนะค๊า ชอบมั่ค <3
กรี๊ดด หวานมากกกกกกก ฟินไปเลยค่าาา
10นาทีก็มีค่านะยูกิจัง อิอิ เกือบไปแล้วดีจังน๊าา ที่ตัดสินใจพูดออกไป
มายุก็อ่านใจได้ด้วย 555 ถ้ายูกิคิดจะโกหกนี่มีโดนนะเนี่ยย อิอิ
ชอบแบ็คฮัก >\\\\<
หุหุ ว่าหละย้วยต้องมีของ 555555
กิรินเขินน่ารักดีค่ะ แรกๆนี้ฟินกับกิรินเรนะค่ะ แอบชิปคู่นี้เบาๆ เอิ้กๆๆๆๆ
ฝากถึงน้องม.ต้นห้อง3 ระวังตัวไว้หน่อยก็ดีนะคะ 55555
ชอบคุณที่แต่งค่ะ เจอกันเรื่องหน้า บุ้ยบุย~~~
น่ารักจังเลยค่ะ แต่งได้น่ารักมากๆเลย
คนหนึ่งเห็นอนาคต อีกคนอ่านใจได้ แบบนี้มายุก็รู้มานานแล้วสิว่ายูกิชอบ
ชอบพี่กิรินที่ขี้อายแบบนี้จัง ฮ่าๆๆ
555555555 ลงรวดเร็วมากเลยอะท่าน เราเพิ่งไปอ่านคอมเมนท์เรื่องนู้นมา แวบมาดูนี่ โอ้โห อัพแล้ว เร็วมากเลยท่าน // ย้ำอีกรอบ
คู่นี้น่ารักจุงเบย ถ้ามายุอ่านใจได้ ยูกิก็ไม่มีอะไรเหลือแล้วอะนะ //ฟอร์มเอย หน้าเอย 55555
อร้ายยยยย นอนตาย ฟิน ><
คิดว่าจะเป็นมาม่านํ้าตาแตกอะไรทำนองนั้น
ไหงมันถึงฟินได้ขนาดนี้ อ้ากกกก
พี่เรนมีฮาเร็มแล้วยังจะมางอนพี่รินอีก *^*
มาย้วยแอบหื่นนะหนู ><
มายุน่ารักกกกกก ยูกิก็ขี้อายจัง 555
อ่านใจได้นี่รู้ตั้งแต่เมื่อไหร่ว่ายูกิชอบน้า แอบขี้โกงนะมายุ เงียบเนียนจีบเค้าอยู่ตั้งนาน
มาไวแหะ ตอนนี้กำลังขยันสินะครับ ?
เห็นคนอื่นขยันใช่ว่าผมจะแคร์ ขี้เกียจต่อ ฮี่ๆ //โดนตบ
อะไรอ่ะ คนซึนกับคนซึ๊นซึน! แหม่ะๆ ช่างเหมาะแท้
ม.ต้น ปี3 ใครอ่าเรนะจัง เด็กเธอเยอะมากเลยใช่มั๊ยเนี่ย
จะผิดไหมถ้าแอบจิ้น แบล็คเกกิ คิคิ ~
เจ้าย่วยผู้น่ารัก อ่า น่ารัก ~
แอร๊ยยยยย จิกหมอน
มายุกับยูกิริน น่ารักจังเบย
ฟินมากๆครับ อร้ายยย//นอนนึ่ง
ยูกิรินเหนอนาคตล่วงหน้า10นาทีก้ว่าโกงแล้วพอเจอมายึอ่านใจได้เออโกงทั้งคู่ มายุหนิน้าาา อ่านใจได้ก้รุว่ายูกิรินคิดยังไงกับเราแล้วเลยแอบเล่นตัวปล่อยให้จีบอยุตั้งนาน น่ารักมุ้งมิ้ง ฟินเคอะ เรนะก้เกรียนหยอกยูกิรินงอนใส่ยูกิรินอีกแล้วได้จะเหล่าฮาเร็มนางอีก
แค่ 10 นาทีก้อเปลี่ยนชีวิตกันเลยทีเดียว
ฟินก่อนนอน ~~~
ดูจาก Setlist เรื่องถัดไปแล้ว รอติดตามเรื่อง 4 5
เป็นพิเศษครับบ =.,=
ปล. เรื่องสุดท้ายนี่มันคือ Sci-Fi ใช่ไหมครับ ???
คือมัน @/&#!^&&*$@!!()&^/$#! //ช่างเถอะ >_<
โดนย้วยตลบหลัง555
ปล.ยังคงรอเรื่องที่5~
อ่านแล้วเขินแทน =/////=
กรี๊ดในใจสัก10ที 5555
เรื่องต่อไปปปปปๆๆ ><
อ่านแล้วน่ารักมาก อ่านไปเขินไป//ตัวลอยเลย…ฟิน^///^
ที่มายุอ่านใจได้นี่…ก็แกล้งยูกิจังมาตลอดเลยนี่นา
แต่จะว่าไปมีแฟนที่อ่านใจได้….นี่จะดีหรอ???
ไรท์แอบกัดเรนะจังตลอดๆๆเลยนะ…คนมันเสน่ห์แรงแล้วมีเด็กมาติดมันก็ช่วยไม่ได้นะ555
ชอบมากเลย
ปล.ที่เค้าขอ sayamiyuki นี่ smเลยหรอ??? มันจะเป็นยังไงหว่า?ใครจะเคะหรือเมะกันล่ะทีนี้??
อู้วววว นา่ร๊ากกกกกกก XD
งี้คิดอะไรอยู่รู้แต่แรกแล้วน่ะสิ XD
ฮี่ฮี่ฮี่
แอบร้ายนะเนี่ยวาตานาเบะซัง
ปฏิเสธทำไมอ่ายูกิริน หรือเพราะอยากรุกซะเอง
มายูยุอ่านใจได้งั้นก็รู้ตั้งแต่แรกแล้วสิ
อย่าเพิ่งตกใจ เรายังไม่ลงฟิคเรื่องที่ 3 นะกลัวคนเบื่อกัน 5555
//เอาล่ะ!//
ตอบคอมเม้นนะคะ
เพิ่งรู้ตัวว่าพิมคำว่า scifi ผิด
เราไปแก้คำผิดในเรื่องมาด้วยรอบนี้คำผิดเยอะเหมือนกัน
ขอบคุณทุกท่านที่เข้ามาอ่าน
ขอบอกนะว่าเราไม่ได้เกลียดเฮียอะไร รักเฮียฝุดๆ ไอดอลเลยยย!? แต่แซวด้วยความรักค่ะ//เอ๊ะ!
ว๊ายตายแล้ว เขิลลลลลลลลล
ที่แท้ย้วยก็มีความสามารถในการอ่านใจด้วย
ช่างเหมาะกับคนที่มีความสามารถในการส่อง เอ้ย ดูอนาคตอย่างพี่รินจริงๆ //ไม่ได้อวยนะ จริงจริ๊งงงงง
ย้วยจีบกิริน ว๊ายๆ น่าร๊ากกกกกกก
ทำไมตอนนั้นกิรินถึงปฏิเสธไปหล่ะ รึเพรากลัวเป็นเคะ //โดนตบ
เพราะว่าจริงๆแล้วแค่มโน(?)ก็เขินแล้วสินะ5555
ขอบคุณที่แต่งให้อ่านนะค๊า ชอบมั่ค <3