คุณเคยเชื่อเรื่องสิ่งมีชีวิตที่ไม่ใช่มนุษย์ที่เขาเรียกว่าซาตานหรือปีศาจมั้ย ถ้าคุณเจอพวกเขาจะกลัวมั้ย ถ้าสักวันนึงเขามาเป็นทาสของคุณ คุณยอมรับเขาได้หรือเปล่า สำหรับฉันแล้วปีศาจหรือซาตานและสิ่งเหนือธรรมชาติ ฉันไม่เคยเชื่อเรื่องพวกนี้ซักเท่าไร แต่ถ้าเจอจริงๆ ฉันคงจะ……..
.
.
.
.
.
.
.
‘กลัวมากแน่ๆ’
___________________
เออ….เรื่องนี้ขอแก้ตัวค่ะ ส่วนเรื่องที่เคยแต่งเดี๋ยวจะมาต่อให้นะค่ะ

น่าสนใจ รอเลยค่า

Ch.1

วันคืนเดือนดับ คืนที่แสนมืดมนมีแค่โคมไฟจากทางเดิน เด็กสาวม.ปลายผมสั้นประหม่าบ่า หน้าตาน่ารักผิวขาวราวหิมมะดวงตาเรียวสวยเหมือนริมฝีปาก เด็กสาวเดินด้วยความกังวลและกลัวเป็นความมืดบวกกับอากาศโดยรอบๆ ที่ค่อยๆเย็นมีลมพัดปะทะกับลำตัวเป็นระยะ

“เดินคนเดียวไม่กลัวหรือไงสาวน้อย”น้ำเสียงเรียบของใครคนหนึ่งที่กำลังจองมองเด็กสาว ด้วยสายตาเย็นชา เด็กสาวหันตามเสียงกลับไม่มีอะไร เธอใจไม่ดีจึงรีบวิ่งภาวนาอย่างเดียวขอให้ปลอยภัย

“อัตสึโกะ เธอต้องรีบหนี ท่องไว้สิท่องไว้” มาเอดะ อัตสึโกะหรืออัตจังเด็กสาวม.ปลายปี3 เธอตั้งหน้าตั้งตาวิ่งอย่างเดียว ภาวนาในใจตลอดทาง

ตุ๊บ!!!

“ขอโทษค่ะ ขอโทษค่ะ”อัตสึโกะรีบเก็บกระดาษให้เร็วที่สุดเร็วเท่าที่ทำได้ เธอไปสะดุดกับสายตากับรองเท้าเธอคิดในใจว่า ต้องเป็นคนแน่ๆเธอจึงเงยหน้าขึ้นมาเพื่อความแน่ใจและเเน่ชัด

“เฮ้ยยย กรี๊ดดดดดด”ปีศาจผิวสีขาว มัดผมสูงมีหูเหมือนแมวดวงตาสีแดง มีหางยาวออกมา

“อย่าเข้ามานะ ยัยปีศาจกรี๊ดด”อัตสึโกะที่เงยหน้ามองเห็นหน้าคนที่เธอชน เธอก็สะดุ้งรีบถอยนี้อย่างเร็วโดยมองหาอาวุธไว้ป้องกันตัว แต่กลับไม่เป็นผลเพราะหยิบขวดน้ำ?ช่วยไม่ได้ก็มันเห็นแค่ขวดน้ำนี้ แต่ปีศาจเห็นจึงหัวเราะหนักมาก

“5555 ฮ่าๆๆคิดไงของเจ้าถึงเอาขวดน้ำมาสู้ โอ๊ยยคิดแล้วขำ 555”

“เสียมารยาทยัยปีศาจ เงียบปากไปเลยนะไม่ไง ไม่”อัตสึโกะคิดอะไรบางอย่างแต่คิดไม่ออก เลยพูดออกไปโดยไม่คิด จึงทำให้ปีศาจนะขำท้องแข็ง

“ไม่ไงฉันจะเอาขวดน้ำโยนใส่แกนะยัยปีศาจ~~”จู่ๆน้ำเสียงของอัตสึโกะก็สั่นเครือ ตัวเริ่มสั่นไปด้วยความกลัวเพราะปีศาจตัวนั้นเดินเข้ามาใกล้ๆเธอเรื่อยๆ จนใกล้หน้าของปีศาจใกล้มาระยะไม่ถึงเซน เจ้าปีศาจกระซิบข้างหูของเธอว่า

“ข้าไม่ทำอะไรเจ้าหรอกอัตสึโกะ ข้ามาเพื่อดูแลเจ้านะอัตสึโกะ คนที่ข้าเลือก”

พรึ่บ~~
“อะไรนะ เดี๋ยวก่อนยัยปีศาจเธอชื่อ….”อัตสึโกะที่ยังพูดไม่เสร็จ เจ้าปีศาจตนนั้นก็หายไปในทันที เหลือเพียงความสงสัยให้อัตสึโกะ
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
“กลับมาแล้วคร้าา”ไม่ต้องสงสัยว่านั้นคือเสียงใครโยโกยามะ ยุยหรือยุยฮังเด็กสาวม.ปลายปี1น้องสาวสุดหล่อของอัตสึโกะนั่นเอง

“อ้าวพี่ ยังไม่กลับหรอช่างมันเหอะ ไปอ่านหนังสือดีกว่าไหนๆก็ไม่มีใครอยู่แหละ” ยุยรีบตรงดิ่งไปที่ห้องนอนโยนกระเป๋าไปที่เตียงนุ่มๆส่วนตัวเองก็ไปที่ชั้นหนังสือเปิดรหัสกล่องสีดำสนิทแต่ดูไม่เก่าเลยเพราะยุยรอโอกาสที่จะได้เปิดมันอยู่เสมอ

“มันมีอะไรนะ ทำไมพี่ถึงยังไม่ให้เปิด”เด็กขี้สงสัยก็อย่างนี้เเหละขี้สงสัย

“้เอ๊ะ ไม่เห็นมีไรเลยมีแค่หนังสือควันอะไรเนี่ย”ควันสีดำที่ฟุ้งเต็มห้องยุยแต่กลับมีกลิ่นหอมผิดปกติ

“อะไรกันเนี่ย ตายๆๆพี่มาเห็นมีหวังถูกข้าแน่ๆเลยตายๆ”หลังจากควันสีดำนั้นค่อยๆจากหายไปก็พบกับลูกแมวหน้าตาน่ารักขนสีขาวราวหิมมะขนนุ่มปุกปุยดังปุยฝ้าย

“เห้ มาจากไหนเนี่ยเจ้าเมี๊ยว”ยุยเดินไปทางหน้าต่างห้อง

“ก็ล็อคนี้ แล้วเธอมาได้ไงเนี่ยแต่มองดูแล้วแกน่ารักนะเจ้าเมียว”เจ้าเมียวเอาหน้าถูไปกับแขนยุย ยุยรับได้เพียงความรู้สึกอบอุ่นแต่นุ่ม

“อร้ายยเจ้าเมียว แกน่ารักไปแล้วนะ”เจ้าเเมวก็ตอบเพียง เมี๊ยว~~~แกน่ารักเกินไปแล้วนะ ขี้อ้อนจังหิวเปล่าเดี๋ยวฉันไปหาอะไรมาให้ เมี๊ยวว~~~อย่าน่ารักเกินสิ เขินนะ><

หลังจากที่ยุยเดินลงไปข้างล่าง จู่ๆๆ

“ทำไมมนุษย์คนนี้น่ารักจัง แต่ดูแสดงออกมาเจอิกินไปนะ”

“ข้าอยากพูดกับเจ้าจังเลย ถ้าไม่มีกฏข้าคงคุยกับเจ้าแต่ต้องรอให้ครบอาทิตย์ก่อนนะสิ”แมวน้อยบ่นพึมพัม

“มีอะไรเหลือบ้างนะ”ยุยกำลังเดินตรงไปที่ตู้เย็น
“โชคร้ายจัง ทำไมไม่มีอะไรเหลือเลย เอ๊ะๆนั้นไง คงกินได้มั้ง”สิ่งที่ยุยหยิบขึ่้นมาคือเท็มปุระที่เหลือยุยหยิบมาก่อนที่จะเอาไปอุ่น

“เจ้ามนุษย์ไปไหนนะข้าจัง”

“มาแล้วครับ เท็มปุระอุ่นๆ”ยุยพูดแล้วเดินตรงไปหาเจจ้าเมี๊ยว

“กินเท็มปุระ ไปก่อนนะมันไม่มีอะไรเหลือแย้ว”เจ้าเมี๊ยววก็ตอบคำเดิม เมี๊ยวว~~

“ฉันไปอ่านหนังสือก่อนล่ะกันเจ้าเมี๊ยววเดี๋ยวฉันมา”เมี๊ยวว

“น่ารักอีกแย้วนะ ถ้าเป็นคนฉันจะขอเป็นแฟนเลยค่อยดู ไปแย้วเดี๋ยวฉันไม่ได้อ่านหนังสือกันพอดี”ยุยพูดเสร็จก็ลูบขนเจ้าเมี๊ยวอย่างเอ็นดู

“นี้จะตามฉันอีกนานมั้ยยัยปีศาจ ถ้าจะฆ่าก็รีบฆ่า”อัตสึโกะที่กำลังเดินกลับบ้าน

“ข้าไม่ได้ตามเจ้าสักหน่อย แล้วข้าก็ไม่ได้คิดจะฆ่าเจ้าสักหน่อย”ปีศาจเถียง

“นี้เจ้าปีศาจ”

“อะไรอีกล่ะ”

“เธอชื่ออะไร”

“ออ ข้ามีนามว่า ทาคาฮาชิ มินามิเรียกทาคามินะหรือมินาามิก็ได้”ปีศาจทาคามินะก้มโค้งงามให้อัตสึโกะ

“ฉันชื่อ”อัตสึโกะพูดยังไม่ทันจบทาคามินะก็ขัดจังหวะ

“ฉันรู้แล้ว”อัตสึโกะทำหน้าสงสัย

“เธอรู้ได้ไงเจ้าปีศาจ ไม่สิทาคามินะ”

“เเหมข้าก็ต้องทำการบ้านมามั้งสิ หรือไม่เชื่อ
เธอชื่อมาเอดะ อัตสึโกะชื่อเล่นอัตจัง อายุ17ย่าง18มีน้องสาว1คนชื่อ โยโกยามะ ยุย
นิสัยเจ้า”

“หยุด พอฉันเชื่อแล้ว”

“ก็แค่นี้”

“ไงฉันกลับบ้านก่อนนะ”

“ฉันไปส่ง”

“เอาสิ”

“ฉันมาแล้วเจ้าเมี๊ยว”เสียงแบบนี้ไม่ใช่ใครที่ไหน ยุยเองคร้า

“ไปอาบน้ำกันเจ้าเมี๊ยวน้อย”เจ้าเมี๊ยววได้ยินดังนั้นจึงรีบเอาอุ้งเท้าน้อยๆข่วนยุย

“เจ็บบๆๆ เจ้าเมี๊ยวข่วนเค้าทำไม”

‘ปล่อยข้าเดี๋ยวนี้นะมนุษย์’ยุยได้ยินเจ้าเมี๊ยวร้อง เมี๊ยวๆๆไม่เหมือนไม่อยากอาบน้ำ

“อาบเป็นเพื่อนหน่อยนะเจ้าเมี๊ยว นะๆๆ”ยุยทำหน้าขอร้องอ้อนวอนเจ้าเมี๊ยว เจ้าเมี๊ยวหยุดข่วนไปสักพักจึงทำยุยรู้ว่า เจ้าเมี๊ยวคงยอมแพ้แล้ว

‘ทำไมข้าต้องใจอ่อนด้วยเนี่ย เสียชื่อหมด’

ยุยวางเจ้าเมี๊ยวลงบนตะกร้าผ้าส่วนตัวเองก็เริ่มถอดเสื้อเชิตด้านนอกออกตามด้วยเสื้อข้างในอีกตัว เหลือเพียงเสื้อกรามที่เผยให้เห็นผิวขาวเนียน

‘อยากสัมผัส คิดไรของข้าเนี่ย อยากลอง หยุดคิดหยุดๆ ฟู่ๆๆสงบ อร้ายยอะไรเนี่ย’เจ้าเมี๊ยวหันตัวหนีออกสถานการณ์ตอนนี้เพราะยุยไม่ใส่อะไรเลยล่ะสิ

“ไปเจ้าเมี๊ยวน้อย อาบน้ำกัน”ยุยยกเจ้าเมี๊ยวขึ้นก่อนที่ยกขาก้าวลงอ่างน้ำช้าๆ

‘อร้ายย หนาววว’เจ้าเมี๊ยวโวยวายแต่สิ่งที่ยุยได้ยินคือ เมี๊ยวๆๆ/จะอธิบายทำไมอีกเนี่ย/โดยเจ้าเมี๊ยวข่วนหน้า

“หนาวหรอ ขอโทษนะเจ้าเมี๊ยวไงเธอขึ้นไปก่อนก็ได้นะ”ยุยทำหน้าเศร้า เจ้าเมี๊ยวไม่อยากให้ยุยเศร้าจึงกระโดดลงไปในอ่าง เพียงเพราะรอยยิ้มแบบไหนแท้ๆที่ทำให้เจ้าเมี๊ยวไม่อยากให้เป็นรอยยิ้มเศร้า

“อ่ะ เสร็จแล้วล่ะเจ้าเมี๊ยวเดี๋ยวฉันไปหยิบผ้ามาเช็ดให้”ยุยเดินไปหยิบผ้าคลุมมาคลุมตัวก่อนที่หยิบผ้าอีกผืนมาเช็ดให้เจ้าเมี๊ยว

หลังจากที่ยุยเช็ดตัวให้เจ้าเมี๊ยวเสร็จ”รอตรงนี้นะ เดี๋ยวฉันไปใส่เสื้อแปป”

‘โอ๊ยย ข้าจะบ้าตายกับเจ้าจริงๆ นี้ดูเอาอะไรใส่ให้ข้าเนี่ย’หลังงจากที่ยุยเช็ดตัวให้เจ้าเมี๊ยว ยุยได้ติดกิ๊บโบว์สีชมพูน่ารักๆให้เจ้าเมี๊ยว เจ้าเมี๊ยวเดินตรงไปที่กระจกมองดูตัวเอง

‘ไม่ต่างกับแมวเฝ้าบ้านเลย เสียหมดชื่อเสียงข้าสาระรูปหมดกัน’

ยุยเดินออกมาในชุดนอนสีชมพูอ่อนๆลายการ์ตูนคิตตี้กับกางเกงสีเดียวกัน ผมที่ถูกปล่อยยาวใส่แว่นตาเดินมา

‘สวย สวยมาก’เจ้าเมี๊ยวเริ่มสับสนหัวใจตัวเอง เริ่มกระซับกระซ่ายเพียงแค่สายตาไปเห็นแค่มนุษย์คนเดียว

เมี๊ยว~~~”น่ารักไปแล้วนะ><“เจ้าเมี๊ยวมาถูไถกับยุย

“สวยมั้ย เจ้าเมี๊ยวชุดนี้”

‘อย่าเรียกว่าสวยอย่างงเดียว อยากได้เป็นเจ้าของดีกว่านะเจ้ามนุษย์’

“ไปนอนกันดีกว่านะ ดึกแล้ว”ยุยอุ้มเจ้าเมี๊ยวไปที่เตียง

“นอนกับฉันนะ”

‘อืม’เจ้าเมี๊ยวเอาตัวไปซุกกับน่าอกอุ่นๆของยุย

‘อุ่นจัง’ยุยก็ตอบกลับเจ้าเมี๊ยวเพียงแค่กอดก่อนจะกดหหน้าตัวเองลงตัวเจ้าเมี๊ยว

“กลิ่นแบบนี้ ปีศาจแน่”ทาคามินะหยุดเดินหยุดที่หน้าบ้านของอัตสึโกะ

“ไปไหนของงมันว่ะ ไอ้เตี้ยงานก็กองอยู่ไม่มาทำ”เสียงของเพื่อนคนตัวเล็กบ่นออกมาเสียงดังจนทำให้อีกคนไหนห้องตื่น

__________________________
จบไปแล้ว1ตอนนะค่ะ
เป็นไงบ้าง ช่วยเม้นด้วยนะอยากรู้ต้องแก้ไขอะไรบ้าง ขอบคุณที่เข้ามาอ่านนะค่ะ^^

ว๊ายยย จงตกเป็นทาสแมวเดี๋ยวนี้้ เจ้ายุยยย ＞。。＜