สวัสดีค่ะ… เรื่องนี้เป็นเรื่องที่ไรท์ฯ ( ตั้งใจ ) เขียนเป็นครั้งแรก
ดังนั้น… ผิดพลาดยังไงก็ต้องขอโทษด้วยค่ะ

เรื่องนี้อาจจะมึนๆ งงๆกันหน่อย ยังไงก็ขอโทษล่วงหน้าด้วยนะคะ

 

คู่อื่นๆคงจะทะยอยมาเรื่อยๆ ( มั๊ง )

ถ้า งง กับเนื้อเรื่องยังไง ก็ขอให้ย้อนไปอ่านชื่อเรื่อง
( ประมาณว่า ก็ไม่รู้สินะ ตามชื่อเรื่องเลย…)

 

ไม่สนุกยังไงก็ขอโทษด้วยค่ะ 

———————————————-

                Intro…          
     
                                      ทำไมรู้สึกแปลกๆหว่า? ลางสังหรณ์ยิ่งแม่นๆอยู่……
           ช่างมันเถอะ คว้ากระเป๋า ไปเอารองเท้าที่ล็อคเกอร์แล้วกลับบ้านซะ
           ยัยทานากะ นัตสึมิ ….
           นัตสึมิคังยิ้มเหยียดๆให้ตัวเองแล้วเปิดล็อคเกอร์

 

           “ตุ๊บ” กล่องสีฟ้าที่ถูกผูกด้วยโบว์สีชมพูหล่นตุ๊บมาจากล็อคเกอร์ลงสู่พื้น

 

 

           อีกแล้วเหรอเนี่ย? นัตสึมิคังสบถออกมาเบาๆ ก่อนจะก้มลงเก็บมันขึ้นมา
           นี่มันร่วมเดือนแล้วนะ!!!

           เอาเถอะ..ถือว่ามีขนมไว้กินฟรีก็แล้วกัน…
           สักวันจะต้องจับยัยคนที่เอาขนมมาใส่ในล็อกเกอร์ให้ได้

 

           ว่าแล้วก็…แกะกล่อง..

 

           “เอ๊ะ.. ” นัตสึมิคังมองสายรัดข้อมือสีฟ้าที่มีตัว AB อยู่อย่างแปลกใจ

           ก็นะ ทุกทีของที่อยู่ด้านในกล่องมักจะเป็น ช็อกโกแลต ไม่ก็ ของหวาน
           น่าแปลกที่คนเอามาให้ไม่ยักกะเคยทิ้งร่องรอยอะไรไว้เลย บางครั้งเธอเลิกชมรมก่อนเวลาตั้งนาน

           แต่ก็ไม่เคยเห็นเจ้าของ ของขนมเลย
          
           ช่างมันเหอะ… คิดซะว่าได้ของฟรีอีกชิ้นนึงก็แล้วกัน….

           นัตสึมิคังกระตุกยิ้มเหยียดๆให้ตัวเองอีกครั้ง ก่อนจะหยิบรองเท้าออกจากล็อกเกอร์มาใส่
          

           แล้วเดินกลับบ้านด้วยรอยยิ้มเหยียดๆพิลึกนั่น….

 

                                                                          

                        ————————————————————————–

 

            ตอนที่ 1  ครึ่งแรก  เหม่อ    ครึ่งหลัง ข้อความ

 

            SPECIAL SET     Special Once Part [1]   

                                       Special Second Part [1] (( ตัดจบ ))    Special Second Part [1] (( ต่อนิดส์นึง )) 

                                       Special Third Part [1]

 

             ตอนที่ 2 ครึ่งแรก   เตรียมรับศึกหนัก  ครึ่งหลัง จับฉลากเลือกรูมเมด

             

             SPECIAL SET    Special Once Part [2] 

                                       Special Second Part [2]

                                       Special Third Part [2]

 

             ตอนที่ 3 ครึ่งแรก   เดท???  ครึ่งหลัง ตุ๊กตาหมี

 

             SPECIAL SET   Special Once Part [3]

                                      Special Second Part [3]

                                      Special Third Part [3]

             ตอนที่ 4 ครึ่งแรก   คำสารภาพ ( 1 )  คำสารภาพ ( 2 )  

                           ครึ่งหลัง Never have , I ever

 

                         ————————————————————————-

               

             แต่งมาตั้งนาน ลืมอัพลำดับชั้น..

              

             ม. 1 : นาโกะ , มิคุริน , มิรุน

 

             ม. 2 : เมรุ , บอส , ชิโนะ , ยูกะ , เอเรตัน , ซึสสึซึน , ฮารุตัน , มาชิโระ
 

             ม. 3 : ไมโกมุ , ยูตัน , เอมิลี่ , ฮาสึกิ , ยูนะ ( ทิฟฟานี่ ) , ยูริยะ , วากะจัง
 

             ม. 4 : มิโอะ , อาเนีย , ซากุระ , จีนะ
 

             ม. 5 : ม่าจัง , อาโอตัน , จีนะ , อาสึกะ ,อาอี้ ,โอคาปัง , รีนุ , นาโอะ , ชินาม่อน
 

             ม. 6 : พีจัง , นัตสึ , ปิ๊ปปี้ , ชีส , นาโอะป้ง , ไม , มินะโซว , มาริริ , ซาเอะ , มานะมิน

 

            (( เหอๆ โกงอายุกันนิดนุง ))

            ปล. ลงเฉพาะพวกที่น่าจะออกมาป่วนในฟิค.. หรือ.. ตัวประกอบ // โดนตบ

 

 

 

                                                                                                              : เฟลม – เฟมีลล่า เจ.อาร์. ::

ว้าวววว ฟิคบอสอาโอย *-*

หุๆๆ ต้องตามๆ 

เอาจริงดิ…?

 

(เรียนแบบ อิอิ )

ตอนที่ 1 เหม่อ… [ Aoi ]

          

            เช้า………

 

                      “คิดว่าชั้นจะใส่ รึไง? ” นัตสึมิคังหยิบสายรัดข้อมือ AB ขึ้นมาดูอย่างเหยียดๆ

           แต่ถึงจะพูดอย่างงั้น… เธอก็ใส่มัน ( ไปโรงเรียน ) อยู่ดีหล่ะนะ…
 

           “เอ๊ะ.. นั่นอะไรอ่ะ สายรัดข้อมือเหรอ บอสจัง? ” เด็กสาวที่นั่งโต๊ะหน้าเธอถาม

           “แกก็เห็นอยู่แล้วนี่ เมรุ ” นัตสึมิคังตอบ – –
           อะไรของมัน ก็เห็นๆอยู่ว่าเป็นอะไรยังจะถามอีก พิลึกคน – –

 

           ” แล้วได้มาจากไหนอ่ะ ? ” เมรุถามต่อ

           “ได้ฟรีมา “

           “ถามว่าได้มาจากไหนว้อย ไม่ได้ถามว่าราคาเท่าไหร่ “

           “จะซื้อให้ ( รุ่นพี่ ) มิโอะ ? “

           “อือ แต่..ช่วยตอบคำถามชั้นหน่อยเหอะ ให้ตาย – – ” เมรุบ่นงุ๊งงิ๊ง

           “อยากตาย ? “

           “ชั้นประชดว้อยยยย ให้ตาย ไม่ได้แปลว่าอยากตาย แล้วก็นะ เอามือออกไปจากคอช๊านนนนน ”

           เมรุโวยวายลั่นห้องเมื่อเพื่อนตัวดี เอามือมาบีบคอเธอ เหมือนจะช่วยสงเคราะห์ให้ตายๆไปที

 

           “ก็นึกว่าอยากตาย ” นัตสึมิคังยังคงตีหน้าเย็นชาใส่เพื่อน…

           “โพ่ง ” เมรุสบถแล้วหันหน้ากลับไปนั่งปกติ เมื่อเหลือบไปเห็นครูประจำวิชาเดินเข้ามา  

          (( – – อะไรของมัน? ))

 

          เที่ยง….

          ( ผ่านไปอย่างไว ไม่ต้องเรียนอะไรมันแล้ว )

 
          “นี่ ชั้นไปทานข้าว( กล่อง )กะรุ่นพี่โทโมนากะก่อนนะบอส วันนี้แกต้องกินข้าวคนเดียวแล้วว่ะ ”

          เมรุทำหน้าทะเล้นใส่นัตสึมิคัง แล้วฉวยกล่องข้าววิ่งออกไป

          – – ไอ้นี่ เดี๋ยวพัดตบชัก

 

          “นี่บอส… มาทานกะพวกเราก็ได้นะ ” ยูกะกวักมือเรียกโดยที่ไม่สนใจชิโนะ

          ที่หน้างอเป็นปลาทูคอหักเลยแม้แต่น้อย

 

          “อ่า.. ไม่ดีกว่า ขอบใจนะ ชั้นว่าจะไปแถวสวนหลังโรงเรียนซะหน่อยน่ะ ”

          องศาความงอของคิ้วชิโนะมันดูจะไม่ใช่น้อยๆแล้วสิ  หลีกเลี่ยงเอาไว้ท่าจะดีกว่า..

 

          “งั้นเหรอ ทานให้อร่อยนะ ” ยูกะโบกมือให้ พร้อมกับยิ้ม

          จนคนๆข้างชักหน้าบูดเป็นตูดลิงแล้วตอนนี้..

          ก็ไม่รู้หรอกนะว่าชิโนะจะ( หึง )อะไรกับยูกะรึเปล่า

          แต่..อย่าทำให้ยัยหนูซึนนี่งอนจะดีกว่า.. ยูกะรับมือไม่ไหวแน่ๆ..

          นัตสึมิคังคิดแล้วหยิบข้าวกล่องออกไปทันที
 

          ฟู่วววว ถึงจะบอกว่ามาแถวๆสวนหลังโรงเรียนก็เถอะ…

          แต่ดูยังๆไอ้สวนนี่มันสวนสาธารณะชัดๆ – –

          ไอ้ท่าทางสวีทหวานแหววของชาวบ้านนี่ไม่อยากจะเห็นเอาซะเลยจริงๆ

          – – ไอ้ท่าทางอย่างกะมาพลอดรักในสวนสาธารณะแบบนั้นน่ะ..  

                                                       

                                [ ไรท์ : อิจฉารึไง #โดนถีบ ]

 

          “เฮ้อ…. ” นัตสึมิคังถอนหายใจทิ้งแล้วหย่อนก้นนั่งตรงม้านั่งที่ไกลๆ  จากเหล่าคู่รักทั้งหลายอย่างเนือยๆ  

          นี่มันโรงเรียนหญิงล้วนนะเฟ้ย  ทำอะไรไม่เกรงใจ ( คนโสดตัวเท่าบ้าน ) กันบ้างเล๊ยยย

 

          บ่นกับลมกับแล้งไปงั้น.. ทนโสดต่อไป…         

          ว่าแล้วก็คืบบ๊วยแดงจากกล่องข้าวขึ้นมากิน ประชดชีวิต

 

          “เอ่อ.. ขอโทษนะคะ…. ” เสียงหวานเอ่ยขึ้นทำเอาคนหน้าตายเงยขึ้นมอง

          (( – – ? มีอะไร ))

 

          “ขอนั่งด้วยได้มั๊ยคะ..? ” เด็กสาวร่างเล็กถามขึ้นเบาๆ

 

          “เชิญ ” นัตสึมิคังตอบเบาๆแล้วตั้งหน้าตั้งตากินข้าวกล่องต่อ

 

          “อื้อ ” เด็กสาวร่างเล็กนั่งลงข้างๆ

 

 

          แล้วทานข้าวกล่องของเธอช้าๆตามแบบฉบับผู้ดี

          หลังจากทานเสร็จนัตสึมิคังก็ลุกขึ้นเดินออกไปทันที

          “เดี๋ยวก่อนค่ะ..เอ่อ.. ” เด็กสาวร่างเล็กเรียกนัตสึมิคังเอาไว้

          ทำเอาคนร่างสูงชะงัก หันหน้ากลับมาแล้วเลิกคิ้วขึ้นเป็นเชิงถามว่ามีอะไร

          (( – – ? )) 

 

          “ยังไม่รู้จักชื่อคุณเลย… ” เด็กสาวร่างเล็กก้มหน้า

 

          “ทานากะ นัตสึมิ.. บอส ” นัตสึมิคังตอบแล้วจ้องมาที่เธอ

 

          “โมโตมุระ อาโออิ …อาโออิ ค่ะ ” เด็กสาวร่างเล็กตอบ

 

          “เดี๋ยวค่ะ.. ” อาโออิเรียกนัตสึมิคังไว้อีกครั้ง เมื่อนัตสึมิคังทำท่าจะเดินออกไป

 

          “อะไรอีกล่ะ ? ” นัตสึมิคังเลิกคิ้ว ชื่อก็บอกแล้ว มีอะไรอีก

 

          “…. หวังว่าจะได้เจอกันอีกนะคะ.. ” เด็กสาวร่างเล็กก้มหน้าแล้วเดินหนีไปทางอื่น

          ทำเอานัตสึมิคังอดที่จะยิ้มบางๆออกมาไม่ได้ ท่าทางขัดเขินนั่นมันอะไรกัน ?

 

 

                        ………………………………………………

 

 

                         “ทำอะไรน่ะ? อาโออิ? ” ชินาม่อนทักอาโออิ ที่อยู่ในท่าทีเหม่อลอยขึ้นเบาๆ

          “ว๊าย !!! ” อาโออิร้องขึ้นอย่างตกใจ แล้วปล่อยกระทะหล่นจากมือ กระแทกพื้นดังลั่น

 

          “จะตกใจทำไมเนี่ย? ” ชินาม่อนเกาหัวแกรกๆ

 

          “อาโออิ อย่าเหม่อลอยสิ คิดเรื่องอะไรอยู่น่ะ? ” มาโดกะทำหน้าดุใส่คนตัวเล็ก

 

          “ข่ะ..ขอโทษค่ะ ” อาโออิทำท่าสำนึกผิด น้ำตาเริ่มคลอเบ้า

 

          “หวา.. อย่าร้องสิ ” มาโดกะเอาผ้าเช็ดหน้าของตัวเองซับน้ำตาให้เบาๆ

 

          “หม่ะ.. ไม่ได้ร้องไห้ซะหน่อย… ” อาโออิปฎิเสธเสียงแข็ง

 

          แล้วเอามือปาดน้ำตาไปข้างๆแก้ม เหมือนเด็กตัวเล็กๆ

 

          “เฮ้อออ .. ชั้นละสงสัยจริงๆ ว่าถ้าเป็นกับเด็กคนนั้นจะทำยังไง ” ชินาม่อนหน้าบูดใส่อาโออิ แล้วพูดเปรยๆขึ้นมา

 

          “หือ?? เด็กคนไหน? ” โอคาปังที่ยืนอยู่ข้างๆหูผึ่งทันที

 

          “ก็.. อุฟฟ์ โอเอ ไอ้อู๊ดแอ๊ว ไอ้อู๊ดแอ๊วอ๊ออ๊าย “ อาโออิถลามาปิดปากชินาม่อนด้วยมือที่เปื้อนครีม

          ทำให้ชินาม่อนได้แต่ส่งเสียงอู้อี้อยู่ในลำคอ  จนกระทั่งอาโออิยอมปล่อย 

          เมื่อแน่ใจว่าชินาม่อนจะไม่พูดเรื่องที่ตัวเองไม่อยากให้พูด

 

          “นี่ เราอยู่ในคาบคหกรรมทำอาหารนะ พูดมากเดี๋ยวยัยแก่หนังเหี่ยวซัชชี่

          ก็ได้มาเขกกะบาลเอาหรอก ค่อยไปคุยตอนเลิกเรียนก็ได้นี่ ” รินุพูดอย่างปรามๆ
          ทำเอาแต่ละคนหน้าเหี่ยวเป็นแถบๆเมื่อนึกถึงยัย(ครู)แก่หนังเหี่ยวซัชชี่

          ก่อนจะพากันก้มหน้าก้มตาทำอาหารและขนมให้เสร็จๆไปที

 

 

       เลิกเรียน…
                      “อาโออิ.. อาโออิ… อาโออิ!!! เหม่ออะไรอยู่น่ะ ” ชินาม่อนทำหน้าย่นใส่

         ก็ปกติอาโออิเป็นคนตั้งใจเรียน จะเหม่อจนจบคาบสุดท้ายแบบนี้ได้ยังไงกัน

 

         “คะ .. ” อาโออิสะดุ้งเฮือก ทำเอาคนเป็นเพื่อนได้แต่ส่ายหน้า

 

         “เป็นอะไรรึเปล่า? หมดคาบแล้วนะ ” ชินาม่อนเอ่ย

 

         “เอ๋ หมดคาบแล้วเหรอ ” อาโออิถามอย่าง งงๆ

 

         “ใช่ เดี๋ยวต่อไปชมรม.. ” ชินาม่อนยังพูดไม่จบ อาโออิก็รีบวิ่งออกไป

 

         “แฮ่ก.. แฮ่ก.. เหนื่อยจัง.. ” อาโออิหอบแฮ่กแล้วเปิดล็อกเกอร์ของคนคนนั้นออก

             และยัดกล่องใบเล็กๆใส่เข้าไป แล้วหันหลังวิ่งกลับไปยังห้องเรียนอย่างรวดเร็ว

 

         “ไปไหนมาน่ะ อาโออิ? ” มาโดกะถามเมื่อเห็นเธอเดินเข้าห้องมา

 

         “… ไม่มีอะไไรหรอกมาโดกะจัง ” อาโออิยิ้มแห้งๆให้

         ถึงอีกฝ่ายจะรู้ว่าโกหกแต่ก็ไม่ถามเซ้าซี้

 

         “ไม่คิดจะสารภาพเลยรึไง? ” ชินาม่อนเอ่ยขึ้นมาลอยๆ

 

         “หือ? เรื่องอะไรอ่ะ ชินาม่อน? ” มาโดกะถามขึ้นอย่างสงสัย

 

         “หน่ะ นั่นสินาโนจัง.. ” อาโออิทำท่าเหมือนไม่รู้เรื่อง

 

         “ก็เด็กคนนั้นไง ”  ชินาม่อนชี้ออกไปทางหน้าต่าง ไปยังสนามบาส

 

         “หือ? เมรุ? ” มาโดกะมองตามนิ้วชินาม่อนไป

 

         “ไม่ใช่ๆ อีกคนนึง สูงๆอ่ะ ” ชินาม่อนชี้ไปยังคนที่อยู่ใกล้ๆเมรุ

 

         “…นัตสึ!!!”

 

                               —————————————

         มาลงอย่างรวดเร็ว? เรื่องที่ผิดพลาดไปก็ขอโทษด้วยนะคะ m(_ _)m

เอาจริงดิ…?

 

(เรียนแบบ อิอิ )

ว้าวววว ฟิคบอสอาโอย *-*

หุๆๆ ต้องตามๆ 

แหม่.. เดี๋ยวนี้หัดเลียนแบบเร๊อะะะ //ดึงแก้ม

กรี๊ดดดดดดดดดดดดด!!!  บอสอ้อย  อวยบอสอ้อย  แม่ยกบอสอ้อยยยยยย  ^^ สู้ๆคะ ไรท์ รอไรท์มาต่อนะเออ  จุ๊บๆ  ^^

อ่านมาดีๆกำลังมีความสุข มาขัดอารมณ์ตอนมาโดกะโวยแล้วตัดจบ มันน่านัก…… /// งอน

แฮ่กๆๆ ได้เวลาชิปเปอร์คู่นี้แล้วแจ้~~~~

ปูเสื่อนั่งรอตอนต่อไป     

 

ชิโนะต้องอยู่ในฮาเร็มของมาริริสิ 5555

แต่แฟนตัวจริงต้องมาชิโระ ตะหากกกก >/////< ลูกรักของพ่อ (ไม่ค่อยจะลำเอียง) 

ABนี้อัลไล กรุ๊ปเลือดหรอ #โพ่ง
บอสเกรียน อ้อยเรียบร้อย อื้มมมม …
ติดตามค่ะ ;w;

เมรุกับบอสคู่นี้มันอัลไลล =_=

ม่อนแกล้งอาโอย 555

ม่าจังอย่าเพิ่งเข้าใจผิดสิ ผิดคนละ 555  //โดนม่าโบก

บอสเกรียนตลอดเวลา 5555 อาโออิตันน่ารัก คุคุ >< มีม่าจังคนหัวเถิกด้วย 

กรี๊สสส บอสอ้อย บอสอ้อย ชอบคู่นี้ ><

ติดตามค่ะๆ 555555

ปล.ยัยแก่หนังเหี่ยวซัชชี่<<ใจร้ายกับศรีมากค่ะ 5555555

กรี๊ดดดดดดดดดดดดด!!!  บอสอ้อย  อวยบอสอ้อย  แม่ยกบอสอ้อยยยยยย  ^^ สู้ๆคะ ไรท์ รอไรท์มาต่อนะเออ  จุ๊บๆ  ^^

อ่านมาดีๆกำลังมีความสุข มาขัดอารมณ์ตอนมาโดกะโวยแล้วตัดจบ มันน่านัก…… /// งอน

แฮ่กๆๆ ได้เวลาชิปเปอร์คู่นี้แล้วแจ้~~~~

ปูเสื่อนั่งรอตอนต่อไป     

 

ชิโนะต้องอยู่ในฮาเร็มของมาริริสิ 5555

แต่แฟนตัวจริงต้องมาชิโระ ตะหากกกก >/////< ลูกรักของพ่อ (ไม่ค่อยจะลำเอียง) 

ABนี้อัลไล กรุ๊ปเลือดหรอ #โพ่ง
บอสเกรียน อ้อยเรียบร้อย อื้มมมม …
ติดตามค่ะ ;w;