INTRO (?)

“ถ้าเธอสามารถทะลายกำแพงของเค้าได้ ฉันก็มีของที่จะให้”

“แล้วถ้าฉันสามารถทะลายกำแพงเค้าได้จริงๆ แล้วของที่ว่ามันคืออะไร?”

“ฉันจะยอมเลิกกับคนที่ฉันรักมากที่สุดไงล่ะ โอเคมั้ย”

“ก็ได้ ฉันตกลง”

—————————————————————————————————————————–

…ณ ห้องแห่งหนึ่ง…

“เค้าบอกฉันให้ทำงานอย่างนึง ถ้าสำเร็จเค้าจะเลิกกับเธอ”

“ขอบคุณนะที่มาบอก”บุคคลปริศนา พูดและดึงตัวของหญิงสาวอีกคนลงมานั่งที่ตัก

ยังไงก็ขอฝากฟิคเรื่องแรกด้วยนะทุกท่านที่หลงเข้ามา

ปล.อย่าทำตัวเป็นนักอ่านเงานะฮะ มีของแถมนะจะบอก ^^

ปลล.เรื่องนี้จะอัพช้านิดนึง เพราะเปิดเรียนแล้ว&งานรุม งานทับตายแล้วไม่ค่อยมีเวลาอัพ วันหยุดก็ทำงาน 

อาเร๊!? อะไรยังไง … 

เดี๋ยวๆ……เรื่องเป็นไงมาไงหล่ะเนี่ย

สตั้นท์ไปสามวิ .. .

บทพูดมันเป็นของใครกันมั้งฟ่ะ !

สตั๊น…//วิ่งไปซื้อมาม่า

อาเร๊!? อะไรยังไง … 

CH.1

 

 

…ห้องชมรม…

 

“นี่…บอสแกจะไม่ยอมเค้าหน่อยเหรอว้ะ?”เสียงสมาชิกในกลุ่มดังขึ้นนั่นเป็นเสียงของ มัตสึโอกะ นัตสึมิหรือ นัตสึ ถาม ทานากะ นัตสึมิ นัตสึมิคัง หรือ บอส นั่นเอง

 

“แล้วทำไมฉันต้องไปยอมเค้าด้วย ถามหน่อย?”นัตสึมิคังเลิกคิ้วแล้วตอบกลับด้วยน้าเสียงเรียบๆของเขา

 

“น่าๆ ถือซะว่าเค้าผ่านกำแพงของแกมาหลายชั้นแล้วนะ งั้นถ้าไม่เอาคนนี้ฉันขอละกัน”ฉันพูดเพื่อให้บอสมันยอมๆเค้าไป

 

“เรื่องอะไรฉันจะให้ล่ะ อีกอย่างนะเค้าเป็นคนไม่ใช่สิ่งของที่จะมาขอกันง่ายๆนะ หรือถ้าแกจะเอาแกก็เอาม่าจังมาแลกกันซิ กล้าป่ะล่ะ?”

 

“เรื่องอะไรล่ะ ฉันไม่ให้หรอก คนนี้รักที่สุด”

 

“ถ้ารักจริงแกก็คงไม่เที่ยวไปจีบสาวคนอื่น สร้างฮาเร็มของแกหรอก จริงมั้ย ระวังเถ้อะ…ซักวันม่าจังจะรู้”ฉันพูดให้นัตสึคิด ‘แต่ไม่รู้ว่าจะคิดรึเปล่าแค่นั้นแหละ’

 

“…” ‘เด็กนี่น่ากลัวชะมัด แต่ช่างเถอะยังไงบอสก็เป็นบอสอยู่วันยังค่าแหละเนอะ ส่วนเรื่องฮาเร็มของฉันม่าจังไม่รู้หรอก เสือรับประกันล้านเปอร์เลย’

(แกแน่ใจน้ะ?)

 

 

“ฉันเห็นด้วยกับรุ่นพี่นัตสึนะบอส ฉันว่าแกยอมๆพี่เค้าไปเหอะ”หลังจากที่ปิดปากเงียบมานานเพราะมัวแต่กินๆๆๆก็คือ ทาชิมะ เมรุ หรือเมรุซอรัส (เห้ยๆอันนั้นไม่ใช่ละไรท์//เมรุ)(อ้าว เหรอๆโทษทีๆเห็นแต่ห่วงกิน//โดนตบ//ไรท์)

 

“แกหุบปากแล้วกินต่อไปซะ เมรุ ถ้ายังไม่เลิกฉันจะไปจีบมิโอะจังของแกซะ”นัตสึมิคังพูด

 

“เออๆ เงียบก็ได้”ฉันตอบกลับอย่างไม่ค่อยสบอารมณ์นัก? ‘ไอ้บอสคนนี้มันไม่กลัวใครเลยแฮะ =_=’

 

 

“น่าๆอย่าทะเลาะกันเลยนะ เมรุ บุตสึ เฮ้ย!! ไม่ใช่ บอส”เสียงของ มุราชิเกะ อันนะ หรือ อาเนีย พูด เล่นเอาบอสหันไปอย่างรวดเร็วและส่งสายตาอาฆาต

 

“แกก็เหมือนกันไอ้ลิงไปกินกล้วยไป เดี๋ยวฉันไปกินซากุระจังของแกเอง”ฉันพูดเพื่อให้ลิงมันหุบปาก

 

“เห้ย อย่านะบอสคนนี่จริงจังนะเว้ย”อาเนียตอบกลับอย่างรวดเร็ว

 

“ดูเหมือนว่ามติเอกฉันท์คือบอสผู้ไม่เกรงกลัวใครและไม่กลัวรุ่นพี่” ซาชิฮาระ ริโนะ หรือ ซัซซี่ ที่นั่งเงียบดูเด็กๆทะเลาะ (?)กันอยู่ดังขึ้นนัตสึมิคังจึงส่งสายตาอาฆาตไปทางซัซซี่ ซัซซี่จึงรีบเอามือปิดปากเพื่อไม่ให้นัตสึมิคังจับฆ่าหมกคาห้อง

 

 

 

“บอส จะ ใจเย็นๆนะ”ชิโมโนะ ยูกิ หรือ ชินาม่อนพูดยิ้มๆให้นัตสึมิคัง

 

“อื้มๆ จะพยายามก็แล้วกันนะรุ่นพี่ชินาม่อน”ดูเหมือนว่าในกลุ่มนี้ชินาม่อนเป็นคนเดียวที่นัตสึมิคังเรียกว่ารุ่นพี่

 

“นี่ๆ พี่บอสคะ มาเล่นกับมิคุหน่อยสิ”เสียงอ้อนของ ทานากะ มิคุ หรือ มิคุริน ที่เป็นน้องสาวของเมรุพูดพลางทำหน้าอ้อนๆนัตสึมิคัง

 

“จะเล่นอะไรล่ะคะ? หืม…ไปเล่นกับพี่นัตสึแทนนะคะ”นัตสึมิคังพูดแล้วชี้นิ้วไปทางนัตสึที่ยืนหลีสาวอยู่หน้าห้องชมรม ‘อยากให้รุ่นพี่มาโดกะมาเห็นจัง’นัตสึมิคังคิด

 

 

 

“นี่ๆ มิคุรินมาเล่นกับฉันก็ได้นะ ฉันว่างอยู่”

 

“ไม่เอาค่ะ หนูไม่เล่นกับพี่กาก หนูจะเล่นกับพี่นัตสึ”คำพูดของมิคุเล่นเอาซัซซี่ของขึ้นเลยทีเดียว ‘เด็กนี่ เดี๋ยวปั้ด’(เอ็งจะทำไรน้องศรี?//โดนตบ)

 

“แล้วนี่ไม่มีเรียนกันรึไงเนี่ยห้ะ ถึงมานั่งกันอยู่ที่ห้องชมรมเนี่ย?”ซัซซี่ถามน้องๆ

 

“หนูว่างคาบเช้าค่าาา”เมรุยกมือพูด

 

“หนูด้วย”และอีกสามคนที่เหลือก็พูดพร้อมกันเหลือแต่…..

 

“ฉันก็ว่าง แต่คงไม่อยู่ห้องหรอก เสียงดัง นอนไม่ได้ ไปล่ะ”นัตสึมิคังว่าแล้วหยิบกระเป๋าเดินอออกไปจากห้อง

 

“นี่พวกแกว่างหรือโดดเรียนกันแน่ฟร้ะ!!”ซัซซี่ถามพวกที่เหลืออยู่ในห้อง

 

 

 

…ดาดฟ้า…

 

“เฮ้อ ไม่ได้ขึ้นมานานแล้วยังสดชื่นเหมือนเดิมเลยแฮะ”ฉันพูดขณะที่ยังสูดเอาอากาศอันบริสุทธิ์ อ๊ะ!!

 

“อ๊ะ! ขอโทษค่ะฉันไม่รู้ว่ามีคนอยู่ด้วย”หญิงสาวปริศนาพูดขึ้นอย่างเขินอาย

 

“เธอนั่นเอง ไม่เป็นไรหรอก”นัตสึมิคังพูดยิ้มๆให้กับสาวปริศนา

 

“เอ่อ…แล้วไม่มีเรียนเหรอคะ ถึงมาอยู่ที่นี่?”

 

“อื้อ ว่างคาบเช้าน่ะ”ฉันพูดออกไปขณะที่ตาของฉันยังหลับอยู่

 

“งั้นฉันไปก่อนนะคะ พอดีมีเรียนคาบต่อไป”สาวปริศนาบอกลากับนัตสึมิคัง

 

 

 

 

 

 

เปิดตัวกลุ่มบอสครบแล้วทุกคน ฮ่าาา!!

ว่าแต่ว่าสาวปริศนาคนนั้นคือใคร? 

บอสนิมันบอสจริงๆ ศรีกากอ่ะกลัวเด็ก เด็กไม่เล่นด้วย
เมรุซอรัส…

กลุ่มบอสนี่ครบเครื่องครบรสดีนะ555555555

 

ว้ายๆแม้แต่เด็กยังเมินเจ๊ศรีเบย น่าสงสาร//โดนเจ๊ศรีตบ

ศรีมีออร่าแห่งความกากมากสิน่ะ เด็กถึงไม่เล่นด้วย//โดนศรีตบ

สาวปริศนาใคร? อ้อย?อาโอย?โมโตมุระ?อาโออิ?//มันก็คนเดียวกันนี้555 เม้นนี้ไรสาระข้ามๆไปก็ได้ ว่ะฮะฮ่า//อินี้

  นะ นะ นี้มันแก๊งผู้ชายนี้(?)

บอสสมแล้วที่เป็นลูกพ่อ//เกี่ยวไหมนั้น  สุดยอดแม้แต่ป้าศรียังยอมสยบ 55555

อะไรมันจะพร้อมใจกันว่างขนาดนั้น พวกแกโดดสินะ 5555

 

 

 

ปล คนแก่อ่านลำบากมาก ตัวหนังสือพาปวดตาหลายๆ 

บอสนิมันบอสจริงๆ ศรีกากอ่ะกลัวเด็ก เด็กไม่เล่นด้วย
เมรุซอรัส…

CH.2

 

 

“เดี๋ยว…อาโออิ”ฉันพูดอาโออิหันมาทำหน้าสงสัย

 

“คะ?”

 

“เดี๋ยวฉันไปส่ง”ฉันว่าพลางเอื้อมมือไปถือกระเป๋าให้อาโออิ

 

“เอ่อ…ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวฉันถือเอง”อาโออิพูดและส่งยิ้มมาให้ฉัน ‘ตึกตัก ทำไมใจของฉันเต้นแปลกๆ’นัตสึมิคังคิด

 

“ไม่เป็นไรหรอกฉันถือให้”นัตสึมิคังเอ่ยยิ้มๆ

 

“ไปกันเถอะ เดี๋ยวเธอเข้าเรียนไม่ทันนะ”

 

“ค่ะ”อาโออิพยักหน้าและเดินตามนัตสึมิคังไปยังห้องของตน

 

 

 

 

…หน้าห้องม.ปลายปี2ห้องA…

 

“เอ้า ถึงแล้วล่ะตั้งใจเรียนนะ”ฉันพูดและส่งกระเป๋าให้อาโออิแล้วยิ้มๆ

 

“ขอบคุณนะคะ ที่มาส่ง”

 

“ไม่เป็นไรหรอก ฉันไปแล้วนะบาย”ฉันพูดแล้วโบกมือ

 

“บายค่ะ”

 

 

…ดาดฟ้า…

 

“หรือเธอแค่จะปั่นหัวฉันเล่น? เฮ้อคิดมากอีกละฉัน”นัตสึมิคังพูดกับตัวเองพลางนึกถึงเหตุการณ์ในห้องชมรมอีกครั้ง

 

‘นี่…บอสแกจะไม่ยอมเค้าหน่อยเหรอว้ะ?’

 

‘แล้วทำไมฉันต้องไปยอมเค้าด้วย ถามหน่อย?’

 

‘น่าๆ ถือซะว่าเค้าผ่านกำแพงของแกมาหลายชั้นแล้วนะ งั้นถ้าไม่เอาคนนี้ฉันขอละกัน’

 

“ทำไมนัตสึถึงถามฉันกันนะ ร้อยวันพันปีไม่ยักถาม”

 

“ช่างเหอะ…ใครสน”ว่าแล้วก็หลับตาลงเพื่อพักผ่อน

.

.

.

.

“บอส!”

 

“บอส!!”  ‘เฮ้ยใครเรียกนักหนาว้ะ คนจะนอน’

 

“ไอ้บอส!!! แกจะตื่นได้ยังมันเที่ยงแล้วนะโว้ยย ฉันจะกินข้าวกับมิโอะจัง มัวแต่นอนกินบ้านกินเมืองอยู่นั่นแหละแกน่ะ

กลางคืนไม่หลับไม่นอนมัวแต่อ่านหนังสือโป๊อยู่รึไง”เมรุพูดพร้อมจูงมือมิโอะให้มานั่งลงข้างๆนัตสึมิคัง

 

“เมรุจัง เราไปที่อื่นก็ได้นิ ไม่เห็นต้องไปปลุกบอสเลย”

 

“เออๆ ตื่นก็ได้”ฉันบอกเมรุและไม่ปฏิเสธเรื่องหนังสือโป๊แม้แต่น้อย

 

“ไม่เป็นไรหรอกมิโอะ เดี๋ยวคาบบ่ายก็เรียนแล้ว”

 

“นั่งกินด้วยกันป่ะ บอส?”เมรุถามฉัน

 

“ไม่อ่ะ ไม่ได้ห่อข้าวมา ว่าแต่แกเหอะตอนอยู่ในห้องชมรมก็กินไม่ใช่เหรอ ยังไม่อิ่มรึไง”

 

“ไอ่นั่นมันตอนอยู่ห้องชมรมนิ กินเสร็จก็ซ้อมดนตรีต่ออ่ะ”

 

“ขยันจังเล้ยยย แม่คุณ”

 

“แน่นอนอยู่แล้ว”

 

“ไปล่ะ ไม่อยู่รบกวนแล้ว ไปนะมิโอะ ทานข้าวให้อร่อยนะ อย่าทานอย่างอื่นกันล่ะ”ฉันพูดเชิงหยอกกับทั้งสองคน 555 ดูมิโอะสิ ก้มหน้างุดเลย

 

“เห้ยๆ ฉันไม่ได้หื่นแบบแกนะว้อยยย ไอ้บอส”เมรุตะโกนไล่หลังฉัน

 

 

 

…โรงอาหาร…

 

“เอ้า บอสจะไปไหนอ่ะ”เสียงนี่มัน…นัตสึ

 

“ไปซักผ้ามั้ง”ฉันตอบแบบกวนๆ

 

 

“อ้าว ไอ้นี่วอนซะละ อยากกินอย่างอื่นแทนข้าวมั้ยจ้ะ บอส”

 

“จะให้กินรุ่นพี่มาโดกะเหรอ ขอบใจนะ”ฉันพูดและทำท่าจะเดินออกไปหารุ่นพี่มาโดกะ

 

“แกจะบ้าเหรอบอส เดี๋ยวปั้ด ไอ้นี่ นับวันยิ่งกวนนะ”นัตสึส่ายหน้าอย่างเหนื่อยใจ

 

“แกกินข้าวยัง”

 

“ยัง ก็เห็นแกพอดีก็เลยทัก”

 

“งั้นไปหาอะไรกินกันเหอะ หิว เดี๋ยวเลี้ยง”

 

“อื้อ ไปดิ”

 

“แหม่ ของฟรีไม่เคยพลาดเลยนะแกเนี่ย”

 

“ก็แกบอกจะเลี้ยงเองไม่ใช่เล้อะ”

 

 

 

จบแบบงงๆ ขออภัย

สงสารกากศรีมากก เเม้เเต่เด็กยังไม่กลัวว 55 อยากรู้เเล้วว่าจะเป็นยังไงต่อ 

ถึงมันจะซับซ้อน นิ๊ดนึงงงง ~ 

ติดตามมม *0*
มิคังมันน.. น ~ อารมณ์ไหนว่ะ – –

แปะรูปดีกว่าา (เกี่ยว ?)

สงสารกากศรีมากก เเม้เเต่เด็กยังไม่กลัวว 55 อยากรู้เเล้วว่าจะเป็นยังไงต่อ 

ถึงมันจะซับซ้อน นิ๊ดนึงงงง ~ 

อืมมมมมม…

บอสแบบ…ยากที่ทุกคนจะต่อกร…

อืมมมมมม…

บอสแบบ…ยากที่ทุกคนจะต่อกร…

อย่างที่พี่นัตบอกนะบอส ยอมๆไปเถอะ เพราะยังไงมันก็ต้องแฮปปี้ เย้55555555555555555

 

บอสมันกวนส้น….จริงๆนะพูดเลย -0- 

อย่างที่พี่นัตบอกนะบอส ยอมๆไปเถอะ เพราะยังไงมันก็ต้องแฮปปี้ เย้55555555555555555

 

บอสมันกวนส้น….จริงๆนะพูดเลย -0-