OST. ประกอบ Fic

 

 

 

ณ เมืองเล็กๆ ริมทะเล

“เย้ ขายหมดแล้ว !!!” หญิงสาวตะโกนขึ้นด้วยความดีใจ หลังจากลูกค้าคนสุดท้ายของเธอเพิ่งเดินออกจากร้านไป

นากาอิ ริกะ เธอผู้ซึ่งเติบโตมากับร้านอาหารเล็กๆ แห่งนี้ เธอรับช่วงต่อจากคุณแม่ของเธอ ซึ่งอายุมากแล้ว แต่เธอก็ยังคงความอร่อยของอาหารไว้ได้เหมือนกับตอนที่แม่ของเธอยังเป็นเชฟของร้าน ก็เพราะเธอได้รับการถ่ายทอดสูตรมาจากคุณแม่ แถมยังปรับปรุง พัฒนาเมนูใหม่ๆ จึงทำให้มีลูกค้าทั้งขาประจำ ขาจร แวะเวียนมายังร้านของเธออย่างไม่ขาด

“แม่คะ หนูจะแวะไปซื้อของที่ซุปเปอร์ซะหน่อย เอาอะไรไหมคะ ?”

“ไม่เอาจ้ะ หนูไปเถอะ”

เมื่อได้ยินคำตอบจากแม่อย่างนั้น เธอจึงออกจากบ้านเพื่อไปซื้อของ ระหว่างทางที่ไปยังซุปเปอร์นั้น จะมีชาดหาดให้ผู้คนได้ไปนั่งพักผ่อน

ริกะรู้สึกเหนื่อยล้าจากงานที่ร้าน เธอจึงเลือกที่จะนั่งพักตรงริมชายหาดสักพักก่อนแล้วค่อยไปซื้อของ

เสียงคลื่นที่กระทบฝั่งบวกกับแสงอาทิตย์ยามเย็น ประกอบกับลมทะเลที่พัดโบกเข้าหาตัวเธอ ทำให้อาการเหนื่อยล้าค่อยๆ คลายลง เธอยืดตัวบิดขี้เกียจเล็กน้อย แต่ก็ยังไม่ได้ลุกจากตรงนั้น

ไม่รู้เพราะบรรยากาศหรืออะไร ทำให้เธอนึกถึงเหตุการณ์นั้น และ คนๆ นั้น…

“ตอนนี้เธอเป็นยังไงบ้างนะ ?”

7 ปีก่อน

“โอ้ยยย ปีสุดท้ายแล้ว ทำไมมันเหนื่อยอย่างนี้ !” นากาอิ ริกะ เด็กมัธยมปลาย ปี 3 บ่นกับตัวเองอย่างหัวเสีย ก็เพราะม.ปลายเทอมสุดท้ายนี่มันมีอะไรต่อมิอะไรเยอะแยะไปหมด ไหนจะเรียน ไหนจะต้องเตรียมเข้ามหาลัย ไหนจะกิจกรรมชมรม ช่วงเวลานี้ทำเธอปั่นป่วนไปหมด เธอจึงพาตัวเองมานั่งที่ชายหาด เผื่อจะทำให้เธอสงบจิตสงบใจขึ้นบ้าง

“อ…อะ…เอ่อ..ขอโทษนะคะ ?” เสียงหญิงสาวคนหนึ่งเอ่ยขึ้นด้านหลังเธอ

“คะ ?” ริกะหันมาตอบรับหญิงสาวคนนั้น

“คือ…ข้างๆ คุณมีใครนั่งมั้ยคะ ?” เธอถามอย่างกล้าๆ กลัวๆ

“ก็ไม่มีนะคะ มีอะไรหรือเปล่า ?”

“ถ้าคุณไม่ว่าอะไร ฉันขอนั่งตรงนั้นได้ไหมคะ ?”

“เชิญตามสบายค่ะ” ริกะบอกกับหญิงสาวคนนั้น

หลังจากที่ริกะอนุญาต หญิงสาวคนนั้นก็เข้าไปนั่งตามที่เธอร้องขอ

“พอดีฉันเห็นคุณเหมือนกำลังหงุดหงิดอยู่ เลยยังไม่กล้าเข้ามา”

“อ้อ ไม่มีอะไรหรอกค่ะ ฉันแค่หัวเสียนิดหน่อยกับเรื่องที่โรงเรียน”

“งั้นเหรอคะ เอ่อ ขอโทษนะคะ ตอนนี้คุณเรียนอยู่ระดับชั้นไหนคะ ?” หญิงสาวข้างเธอเอ่ยถาม

“ม.ปลาย ปีสาม ค่ะ”

“เอ๊ะ ! ฉันก็อยู่ม.ปลาย ปีสามเหมือนกัน” หญิงสาวข้างเธอดูตกใจและประหลาดใจ

“ฉันคาโต้ มินามิ เรียกคาโต้มินะก็ได้นะ ยินดีที่ได้รู้จัก” หญิงสาวแนะนำตัว

“นากาอิ ริกะ ค่ะ ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกัน”

“อ่าา ริกะจัง สินะ ฉันขอเรียกแบบนี้ได้ไหม ?”

“ก็ได้นะคะ”

“เย้ ! ได้เพื่อนใหม่ที่เมืองนี้แล้ว” เธอดูร่าเริงมากที่ได้รู้จักกับริกะ

“หมายความว่ายังไงอ่ะ ? ที่ว่าได้เพื่อนใหม่ที่เมืองนี้” ริกะสงสัยในคำพูดของเธอ

“อ้ออ พอดีคุณพ่อฉันท่านมาเปิดรีสอร์ทเล็กๆ ที่เมืองนี้ วันเสาร์ อาทิตย์ ฉันเลยขอมาพักผ่อนที่นี่”

“แล้วปกติเธออยู่ที่ไหนอ่ะ”

“ฉันอยู่ที่นีงาตะ จะว่าไป พรุ่งนี้เธอพาฉันเที่ยวรอบๆ หน่อยสิ”

“แต่เมืองนี้ไม่ค่อยมีที่เที่ยวสนุกๆ นะ จะมีก็แต่วัด ศาลเจ้า แล้วก็เกาะต่างๆ เธอโอเคมั้ยล่ะ ?”

“ดีเลยย ฉันก็เริ่มเบื่อห้างแล้ว เปลี่ยนบรรยากาศบ้าง”

“งั้น 9 โมงเจอกันที่สถานีรถไฟ ไปถูกหรือเปล่า ?”

“ไม่มีปัญหา เดี๋ยวฉันถามกับพี่พนักงานที่รีสอร์ทได้”

“งั้นก็ตามนั้น นี่ก็เย็นมากแล้ว ฉันกลับก่อนนะ ต้องไปช่วยแม่เก็บร้าน”

“แม่เธอเปิดร้านอะไรอ่ะ ?”

“อ้อ ร้านอาหารน่ะ”

“อ้าาา ดีเลย เดี๋ยวฉันจะหาโอกาสไปนะ”

“ได้ๆ แต่วันอาทิตย์ร้านหยุดนะ”

“รับทราบ !”

“งั้น พรุ่งนี้เจอกัน”

ทั้งคู่ต่างแยกย้ายกันกลับ…

จากวันนั้นทั้งคู่ก็เริ่มสนิทกัน ถึงแม้จะเจอกันเฉพาะช่วงวันหยุด แต่ก็เมลล์คุยกันตลอด

 

 

 

 

จนกระทั่ง…

 

‘ยินดีที่จบการศึกษานะริกะ เรื่องมหาลัยตัดสินใจหรือยัง ?’ คาโต้มินะส่งเมลล์มาหาเธอ หลังเสร็จสิ้นพิธีจบการศึกษา

‘คงเรียนมหาลัยในตัวจังหวัดนี่แหละ ฉันไม่อยากอยู่ห่างจากแม่อ่ะ อ้ออ ยินดีที่จบการศึกษาเช่นกันนะ แล้วเรื่องมหาลัยของเธอล่ะ ?’

 

ริกะตอบกลับข้อความไป สักพักก็มีข้อความตอบกลับมา

‘เดี๋ยวเสาร์นี้ไปหานะ เจอกันที่ชายหาดที่เดิม’

‘อืมม เจอกัน’

ริกะรู้สึกแปลกใจที่คาโต้มินะไม่ตอบเธอเรื่องมหาลัย แต่ก็ไม่ได้คิดอะไร ไว้ค่อยถามตอนเจอกันก็ได้

 

วันเสาร์

หลังจากช่วยงานที่ร้านเสร็จ ริกะก็รีบไปที่ชายหาดที่นัดกับคาโต้มินะไว้ พอไปถึงก็เห็นเธอนั่งรออยู่ที่ชายหาดแล้ว

“ขอโทษที รอนานหรือเปล่า ?”

“ไม่ๆ เพิ่งมาถึงสักพักเอง”

“แล้วมีอะไรหรือเปล่า ? ถึงได้นัดมาที่นี่”

“ฉันมีเรื่องต้องบอกเธอ…”

“เรื่อง ?”

“ฉัน…ได้ทุนไปเรียนป.ตรีบริหารธุรกิจที่อเมริกา”

“…”

“อาจจะไม่ค่อยได้เจอกันบ่อยแล้ว”

“ป..ปะ…ไปวันไหน ?”

“พรุ่งนี้เช้า…ริกะ เธอร้องไห้ !”

“เปล่าหนิ” เธอหันหลังให้กับคาโต้มินะ เพื่อไม่ให้เขาเห็นว่าเธอเริ่มร้องไห้

“โอ๋ๆๆๆ ไม่ร้องนะๆ แค่ 4 ปีเอง” เธอพูดพร้อมโอบคนที่กำลังร้องไห้จากด้านหลัง หวังว่าจะช่วยปลอบประโลมเธอได้

“ฮือออออ T_T” แต่ดูเหมือนจะไปสะกิดต่อมน้ำตาของเธอซะแล้ว

คาโต้มินะเหวอหนักมากกว่าเดิม เริ่มทำตัวไม่ถูก คนที่อยู่แถวนั้นเริ่มมองมายังจุดที่ทั้งคู่ยืนอยู่

“ริกะ ฉันขอโทษนะ…” สิ้นคำขอโทษ คาโต้มินะก็…

 

ประกบปากเธอเข้ากับปากของริกะ…

 

มันได้ผล ริกะจากที่งอแงอยู่กลับเงียบลงในบัดดล

เวลาผ่านไปสักพัก คาโต้มินะจึงค่อยๆ ผละออกมา

ริกะที่ยังอารมณ์ค้าง เอ้ย ! ตกใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นก็ค่อยๆ รวบรวมสติที่กระเจิงไปเมื่อครู่กลับมา

“ธ…ธะ…เธออออ…ท…ทะ…ทำ..อ..อะ…ไร…น่ะ ?” แต่ดูเหมือนสติจะยังกลับมาไม่หมด

“ก็…เห็นเธองอแง ไม่ยอมฟังอะไรเลยย รอบๆ ก็เริ่มมองมาที่เรา ฉันก็เลยยย…ทำให้เธอหยุดงอแง…ก็เท่านั้นเองง”

“โฮวววววว” คำตอบนั้นทำให้เธอถึงกับลงไปโอดครวญ ใครสอนให้เธอปลอบคนอื่นแบบนี้ฮะ !!!

“ง่าาา ฉันขอโทษๆๆๆๆ”

“ฮ..ฮึก…ธ..ธะ..เธอ !” ริกะ เงยหน้าพร้อมกับชี้นิ้วที่ยังสั่นเทาไปที่คาโต้มินะ

“ต้อง รับ ผิด ชอบ !!!” แถมยังตวาดใส่หน้าคาโต้มินะอีก

“เอ๋ !!!”

“ไม่ต้องมาตกใจเลยย เธอไปเรียนต่อบริหารใช่ไหม ?”

“อะ…อืม”

“ถ้างั้น… ตอนเธอเรียนจบแล้ว ต้องมาบริหารดูแลรีสอร์ทของพ่อเธอที่เมืองนี้ ! แล้วก็…”

“แล้ว ?”

“แล้วก็… ต้องกลับมาดูแลฉันด้วยยยยย !”

“…”

“ข้อแรกฉันให้เธอตัดสินใจ แต่ข้อหลัง ฉันถือว่าเป็นความรับผิดชอบ”

“ความรับผิดชอบ ?”

“ก็เธอ…เอาจูบแรกฉันไปแล้ว เธอจะไม่รับผิดชอบ อย่างงั้นเหรอ ?”

“เอ่อ…”

“ตามนี้ ไม่งั้นก็ไม่ต้องมาคุยกันอีกเลย…”

ริกะลุกขึ้น กำลังจะเดินออกไป แต่คาโต้มินะก็คว้าข้อมือเธอไว้

“ก็ได้ ริกะ ฉันจะรับผิดชอบเธอ”

“แต่เธอก็ต้องรอฉันเหมือนกันนะ… ขืนเธอไม่รอ แล้วฉันจะรับผิดชอบได้ไงล่ะ จริงมั้ย ?”

“อ..อืม”

“งั้นมาถ่ายรูปแทนคำสัญญากัน…” ว่าแล้วคาโต้มินะก็จัดแจงเขียนบนพื้นทราย

‘Rika x Mina’

“ริกะจัง มานี่ๆๆ”

“นอนลง แล้วหันหน้ามาหาฉันนะ”

“อ..อืม”

“เอานะ 3 2 1” แชะ

“อ่าา น่ารัก…” คาโต้มินะเอ่ยปากชม หลังจากที่ได้เห็นภาพถ่ายแทนคำสัญญา

“เดี๋ยวฉันส่งรูปให้ริกะทางเมลล์นะ”

“อืมม”

Rrrrr

“ค่ะ คุณพ่อ โอเคค่ะ เดี๋ยวหนูไปเดี๋ยวนี้ค่ะ สวัสดีค่ะ”

“คุณพ่อโทรตามแล้ว ฉันคงต้องกลับแล้ว”

“ฮึกก…T_T”

ริกะร้องไห้อีกแล้วว วิธีเดิมจะได้ผลมั้ยเนี่ย…

จุ๊บ~~ เปลี่ยนมาเป็นหน้าผากแทนละกัน

 

“ไม่ร้องนะๆ เงียบๆ จุ๊ๆๆ” นี่ปลอบเด็กม.ปลายหรือปลอบเด็กอนุบาลกันแน่…

“สัญญาแล้วนะ อย่าลืมนะ”

“ค่ะ ไม่ลืมๆ”

“จริงๆ นะ”

“จริงค่ะ”

ทั้งคู่ค่อยๆ ผละออกจากอ้อมกอดของกันและกัน มือของคาโต้มินะเอื้อมไปปาดคราบน้ำตาบนแก้มของริกะ

“ร้องไห้แล้ว ไม่น่ารักเลยน้า”

“…”

“งั้นฉันไปนะ” คาโต้มินะเอ่ยก่อนจะขอตัวออกมา

 

 

ตั้งแต่วันนั้นฉันก็ยังไม่ได้เจอคาโต้มินะเลย ส่วนเรื่องความรับผิดชอบอะไรนั่นฉันก็ไม่ได้ติดใจอะไรแล้วล่ะ เพราะฉันคิดว่าตอนนั้นฉันเป็นวัยรุ่น คงคิดอะไรไร้สาระไปงั้นแหละ ฮ่าๆๆ

“ตายแล้ว จะมืดแล้วเหรอเนี่ย” ฉันนึกขึ้นได้ว่าจะต้องไปซื้อของ เพราะกลัวว่าจะมืดเลยรีบลุกขึ้น โดยไม่ได้สังเกตเห็นคนที่ยืนอยู่ข้างหลัง…

“อ๊ะ ! ขอโทษค่ะ เป็นอะไรมั้ยคะ ?” ฉันรีบเอ่ยทันทีที่รับรู้ได้ว่าท่อนแขนของฉันไปฟาดโดนใครบางคนเข้า พร้อมกับโค้งหัวสำนึกผิด

“เค้าไม่เป็นอะไรหรอก…ริกะจัง” คนๆ นั้นตอบกลับมา เอ๊ะ ว่าแต่ทำไมรู้จักชื่อเรา ?

ฉันค่อยๆ เงยหน้าขึ้น เท่านั้นแหละ ถึงบางอ้อเลยย

“คาโต้มินะ !!” ใช่เธอคนนั้นแหละ คนที่ฉันคิดถึงเมื่อหลายย่อหน้าก่อนนั่นแหละ

“มาตั้งแต่เมื่อไหร่ ?”

“5 นาทีก่อน”

“ไม่ใช่ๆ ฉันหมายถึงกลับมาญี่ปุ่นตั้งแต่เมื่อไหร่ ?”

“อ้อ ฉันกลับมาได้ปีนึงแล้ว พอดีรีสอร์ทพ่อฉันขายกิจการไปแล้ว เลยไม่ค่อยได้มาที่นี่”

“แล้วนี่มาทำอะไร พักผ่อน ?”

“ก็ด้วยส่วนหนึ่ง แต่จริงๆ แล้วฉันมาแสดงความรับผิดชอบ”

“แสดงความรับผิดชอบ ?”

“ก็…ที่นี่ เมื่อ 7 ปีก่อน ไง” ไม่ว่าเปล่า เธอยังโชว์รูปถ่ายที่เธอบอกว่าเป็น ‘รูปถ่ายแทนคำสัญญา’ อีกต่างหาก

“อ้ออออ เรื่องนั้นฉันไม่ติดใจอะไรแล้ว ตอนนั้นฉันคงคิดไร้สาระไปงั้นแหละ ฮ่าๆๆๆ”

“งั้นเหรอ…”

“ฉันขอตัวก่อนนะ ต้องไปซื้อของ ว่างๆ ก็แวะไปที่ร้านได้นะ” ริกะที่กำลังจะออกเดินก็ต้องหันกลับตามแรงดึงของคาโต้มินะ แต่มันคงไม่อะไรหรอก ถ้า…

 

ปากของทั้งคู่มันไม่ได้ประกบกันพอดีอย่างเช่นตอนนี้ !!!!

 

กินเวลายาวนานสักพักก่อนที่คาโต้มินะจะเป็นฝ่ายที่ผละออกมา

“งั้นว่างๆ ฉันไปหาที่ร้านนะ” ก่อนที่จะเดินออกไป ปล่อยให้ริกะยืนนิ่ง รอคอยสติกลับเข้าร่าง…

“คาโต้มิน้าาาาาา !!!!”

 

END

 

Talk

 

– ไอเดียเรื่องนี้มาจาก OST นั่นแหละครับ ความหมายดี เลยเอามาต่อยอด

 

– ตอนแรกเรื่องนี้จะแต่งคู่ เรียวกะ x นาเนียะ แต่ผมเห็นว่ายังไม่มีฟิคที่เอาเมมเบอร์ NGT เป็นตัวละครหลัก เลยเปลี่ยนมาแต่งคู่นี้แทน

 

– คอมเมนท์ติชมกันตามสะดวกเลยครับ เดี๋ยวแวะเข้ามาอ่านเรื่อยๆ ครับ ขอบคุณคร้าบบบบบ

อ๊าย กรี๊ดดดด ลูกรักมีฟิคกับเค้าแล้ว ต้องแก้บนไหมเนี่ย
มินะจังนะมินะจัง แสบจริงๆไปจุ๊บเค้าได้เนี่ย น่าตีจริงๆเลย

สุดท้ายนี้ก็ขอบคุณมากครับ ทั้งน่ารักทั้งน่าตี มุ้งมิ้งดีเราชอบ