[ – Valentine Project – ]

 

 

 

 

 

What is Valentine Day?

 

 

 

 

 

 

 

 

                “แฮ่ก…แฮ่ก…แฮ่ก…ไม่ได้ ไม่ได้ เราจะยอมแพ้ตรงนี้ไม่ได้ อีกนิดเดียว นิดเดียวเท่านั้น สู้โว๊ย!!” เสียงตะโกนของเด็กน้อยอายุประมาณ 7 ขวบ ผมสั้นสะพานกระเป๋าเป้สีแดงทำเอาคนรอบข้างต่างหันมามองเธอด้วยความตกใจและเอ็นดูในความน่ารักของเธอ ‘เขินจัง!’ เด็กสาวได้แต่หันมองคนรอบข้างแต่เวลานี้ไม่ใช่เวลาที่เธอจะมาเขินตัวม้วนเพราะถ้าเธอรีบไปให้ถึงเป้าหมายของเธอหละก็….

 

 

 

 

 

                “มัตสึอิ จูรินะ เธอมาสายนะ” เสียงเย็นเฉียบดังขึ้นเมื่อเด็กสาวก้าวพ้นรั่วประตูโรงเรียนไม่ถึงสามก้าว ไม่ต้องหันไปมองเด็กสาวก็รู้ว่านั้นคือเสียงของใคร “แฮะๆ คุณครูชิมาดะคนจวยนี่เอง สวัสดีค่ะ ไปก่อนนะคะ” จูรินะยืมมือไหว้คุณครูผมสั้นที่แต่งตัวเนียบตั้งแต่หัวจรดเท้าพร้อมกับไม้เรียวยาวที่อยู่ในมือข้างขวางามๆหนึ่งครั้งก่อนรีบหันกลับทันที

 

 

                ‘ไม่ว่าใครก็ตามที่ที่ได้สบตากับคุณครูชิมาดะหละก็…งานเข้าแน่นอน…’

 

แล้วแบบนี้มีหรอที่คนอย่างจูรินะจะกล้า

 

 

                “เดี๋ยวสิ! จะรีบไปไหน เรายังมีเรื่องต้องคุยกันนะ” เสียงของอาจาร์ยชิมาดะทำให้จูรินะต้องชะงักอีกครั้ง ไม่รู้ว่าตอนนี้อากาศมันเริ่มร้อนหรืออะไรจูรินะได้แต่หยิบผ้าเช็ดหน้าในกระเป๋าเสื้อที่คุณแม่ของเธอพับเตรียมไว้ให้ขึ้นมาเช็ดใบหน้าที่เริ่มมีเหงื่อฝุดขึ้นตามรูขุมขน ‘วันนี้ไอจูไม่รอดแน่นวล’ จูรินะได้แต่เก็บคำพูดไว้ในใจและหันไปยิ้มแหย่ๆให้กับคุณครูชิมาดะที่ตอนนี้ดูเหมือนว่าเธอเริ่มจากวอร์มข้อมือข้างขวารออยู่ แต่ไม่ทันได้พูดอะไรต่อก็มีเด็กสาวหน้าตาหน้าแมววิ่งเข้ามาดึงแขนคุณครูชิมาดะก่อนพยายามดึงเธอไปทางที่มีเด็กมุ่งอยู่อีกสองสามคน

 

 

                “คุณครูคะ!! คุณครูชิมาดะ!! มาทางนี้หน่อยคะ ชิมาซากิซังเป็นอะไรไม่รู้คะ คุณครูช่วยชิมาซากิซังด้วยนะคะ”

 

 

 

                ด้วยความเป็นครูแล้วมีหรือที่คุณครูชิมาดะจะเพิกเฉยกับความเดือดร้อนของเด็กนักเรียนในปกครอง “ฝากไว้ก่อนนะมัตสึอิซัง เรื่องของเรายังไม่จบ” ชิมาดะทิ้งท้ายคำพูดให้จูรินะก่อนไปดูแลเด็กสาวที่เจ็บออดแอดมานานปี

 

 

                “ไหน ชิมาซากิซังเป็นยังไงบ้าง… ” ชิมาดะรีบตรงไปทางเด็กกลุ่นนั้น ตามด้วยเด็กสาวหน้าแมวที่หันยิ้มให้จุิรนะหนึ่งทีก่อนรีบเดินตามชิมาดะไป

 

 

                

                ‘ขอบคุณนะยุยจัง พารุจังก็ด้วย’ จูรินะมองไปทางเด็กสาวที่นอนอยู่กับพี้นแล้วก้มหัวขอบคุณคนที่นอนหน้าซีดอยู่แล้วรีบเดินออกจากตรงนั้นให้เร็วที่สุด

 

 

 

                จูรินะเดินสาวเท้าของเธอมาหยุดที่ห้องเรียนก่อนก้าวเข้าไปในห้องที่เต็มไปด้วยเด็กรุ่นราวคราวเดียวกับเธอ

 

 

 

 

                “ท่านจูรินะมาแล้ว!!” เสียงของเด็กสาวคนหนึ่งดังขึ้นเมื่อเธอเห็นจูรินะก้าวขาเข้าห้องกลุ่มเด็กสาวหลายคนต่างตื่นเต้นที่เธอมาถึง

 

 

                “จูรินะซัง สุขสันต์วันวาเลน์ไทน์นะ” เด็กสาวหลายคนต่างต่างเข้ามารุมล้อมจูรินะพร้อมทั้งแปะสติ๊กเกอร์ทั้งรูปหัวใจบ้างรู้ดอกกุหลาบบ้างจนเต็มเสื้อทั้งด้านและด้านหลังลามไปถึงแก้มใสๆของเธอ

 

 

 

 

 

                “อะไรกันอะไรกัน ไปนั่งที่ได้แล้วเด็กๆ ” เสียงหวานๆใสๆดันขึ้นจากด้านหลังจูรินะถึงจะเป็นเสียงหวานแต่ก็สามารถทำให้ทุกคนที่รุมล้อมจูรินะสามารถสลายตัวได้ “ อ้าว!..จูรินะจังทำไมสภาพเธอถึงเป็นแบบนี้หละ ฮ่าๆ โดนสาวๆรุมให้ของขวัญหรอ” สาวเสียงใสได้แต่กลั้นขำเมื่อเห็นสภาพหน้าของลูกศิษย์เธอ ส่วนคนที่โดนรุมอย่างจูรินะก็ได้แต่ทำแก้มป่องใส่คุณครูของเธอ

 

                

                “คนมันหล่อช่วยไม่ได้นิคะคุณครูเรนะ ” ได้ยินคำพูดของลูกศิษย์ตัวน้อยก็ทำเอาคุณครูเจ้าของชื่ออดขำออกมาไม่ได้ เรนะก้มตัวลงแล้วขยี้หัวของลูกศิษย์สุดหลงตัวของเธอ “เสน่ห์แรงนะเรา” จูรินะจับมือของคุณครูที่ลูบหัวเธอออกก็ทำหน้างอลใส่

 

 

                “บู๊…ล้อไปเถอะ ระวังคุณครูจะหลงเสน่ห์หนูอีกคนนะ” ได้ยินอย่างนั้นยิ่งทำให้เรนะหัวเราะออกมาใหญ่ “จ้าๆ ครูจะรอวันนั้น แต่วันนี้ไปนั่งได้แล้วจ๊ะ ถึงเวลาเรียนแล้ว”

 

 

 

 

 

                “เอาหละ ทุกคนในเมื่อวันนี้ทุกคนคึกคักกันขนาดนี้คงไม่มีอารมณ์เรียนกันเท่าไหร่สินะ ไหนใครบอกครูได้บ้างว่าวันนี้เราคึกคักอะไรกัน” ครูสวยยังสาวอย่างเรนะผู้เข้าถึงจิตใจของเด็กๆเปิดโอกาสให้บรรดาลูกศิษย์ตัวเล็กๆของเธอได้พูด

 

 

                “วันวาเลนไทน์ค่าคุณครูเรนะ” เสียงใสของเด็กต่างตอบเป็นเสียงเดียวกัน จะมีคนไม่ตอบก็มีแต่จูรินะเพียงคนเดียวเท่านั้น

 

 

 

                

                ‘วาเลนไทน์อะไรกัน นี้มันพึ่งวันที่ 12 เอง อีกตั้งสองวันต่างหากหละ’ จูรินะได้แต่บ่นในใจมือของเธอก็ค่อยๆแกะสติ๊กเกอร์ที่บรรดาสาวๆรุมแปะให้เมื่อครู่จัดเรียงให้เป็นระเบียบ

 

 

 

 

                “จ้าๆ ชู่ๆ เงียบก่อนน่าเงียบก่อน ไม่ต้องแย่งกันพูด เอาหละ ที่นี่เรารู้แล้วว่าเป็นวันอะไร แล้วมันสำคัญอย่างไรใครรู้บ้างคะ ถ้ารู้ก็ยกมือตอบครูหน่อยสิ”

 

 

                “เป็นวันแห่งความรักค่ะ!” เด็กสาวตัวตั้งตัวตียกมือขึ้นตอบอย่างรวดเร็ว

 

 

 

                “อืม… นั้นก็ถูกนะ แต่ก็แค่ส่วนหนึ่งเท่านั้นแหละ เอาหละ เดียววันนี้ครูจะมาเล่าประวัติวันวาเลนไทน์ให้ทุกคนฟังนะคะ”

 

 

 

 

 

 

 

                “เทศกาลวาเลนไทน์เริ่มมีขึ้นตั้งแต่ยุคที่จักรวรรดิโรมันในยุคนั้นทุกวันที่ 14 กุมภาพันธ์ถูกจัดให้เป็นวันหยุดเพื่อเป็นเกียรติแต่เทพเจ้าจูโนผู้เป็น จักรพรรดินีแห่งเทพเจ้าโรมัน

 

 

 

                ต่อมาในรัชสมัยของ จักรพรรดิคลอดิอัส ที่ 2 แห่ง กรุงโรม มีทำสงครามกันเยอะ ทำให้บุคลากรของกองทัพขาดแคลง และพระองค์ได้ทรงตระหนักว่าที่ชายหนุ่มส่วนมากไม่ต้องการเข้าร่วมในกองทัพเนื่องจากไม่อยากจากคู่รักและครอบครัวไป จึงมีพระราชโองการสั่งห้ามไม่ให้มีการจัดพิธีหมั้นและ แต่งงานกันในโรมโดยเด็ดขาด

แต่ตอนนี้ก็ยังมีนักบุญรูปหนึ่งชื่อว่า เซนต์วาเลนไทน์ หรือวาเลนตินัส ซึ่งอาศัยอยู่ในโรมได้ ร่วมมือกับเซนต์มาริอัสจัดพิธีแต่งงานให้กับชาวคริสต์หลายคู่ทำให้วาเลนไทน์ถูกจับ แต่ถึงจะถูกจับก็มีความเชื่อว่าวาเลนไทน์ได้ตกหลุมรักหญิงสาวที่เป็นลูกสาวของผู้คุมที่ชื่อจูเลีย ซึ่งได้มาเยี่ยมเขาระหว่างที่ถูกคุมขัง ในคืนก่อนที่วาเลนไทน์จะสิ้นชีวิตโดยการถูกตัดศีรษะเขาได้ส่งจดหมายฉบับสุดท้ายถึงจูเลียโดยลงท้ายว่า “From Your Valentine”

 

 

 

 

                วันที่ 14 กุมภาพันธ์ ค.ศ. 270 หลังจากนั้นศพของเขาได้ถูก เก็บไว้ที่โบสถ์ พราซีเดส ณ กรุงโรม จูเลียได้ปลูกต้นอามันต์หรืออัลมอลต์สีชมพูไว้ใกล้หลุมศพของวาเลนตินัสแด่ผู้เป็นที่รักของเธอ โดยในทุกวันนี้ ต้นอามันต์สีชมพูได้เป็นตัวแทนแห่งรักนิรันดรและมิตรภาพอันสวยงามและคำนี้ก็เป็นคำที่ใช้มาจนถึงปัจจุบัน แต่ถึงแม้ว่าเบื้องหลังความเป็นจริงของวาเลนไทน์จะน่าเศร้าแต่เรื่องราวของวันวาเลนไทน์ก็ยังแสดงให้เห็นถึงความรู้สึกสงสาร ความกล้าหาญ

 

 

 

 

                ต่อมาพระในนิกายโรมันคาทอลิกเลยเลือกให้ วันที่ 14 กุมภาพันธ์ เป็นวันเฉลิมฉลองเทศกาลวันแห่งความรัก”

 

 

 

 

 

 

                “เอาหละ เป็นไงกันบ้าง ได้ฟังเรื่องราวนี้แล้วเด็กๆอย่างพวกเธอคิดอย่างไรกันบ้าง แต่เดี๋ยวก่อน! ยังไม่ต้องแย่งกันตอบนะ เขียนมาส่งให้ครูในวันจันทร์ที่จะถึง วันนี้ครูมีเรื่องจะสอนแค่นี้แหละ ขอให้เด็กๆทุกคนมีความสุขในวันวาเลนไทน์นะคะแล้วก็อย่าเที่ยวจนลืมการบ้านของครูหละ” พูดจบเรนะก็ส่งวิงค์ให้เด็กๆหนึ่งครั้งแล้วเดินออกจากห้องไปอย่างสบายใจ เพราะวันนี้เธอไม่ต้องใช้พลังในการจับเด็กๆที่แสนน่ารักให้อยู่กับที่มากมาย

 

 

 

                ทุกครั้งที่มีเรื่องเล่าในเด็กๆฟังทุกคนจะต่างตั้งใจฟังในสิ่งที่พูดจนไม่มีใครเล่นซนหรือพูดคุยกันนั้นเป็นสาเหตุหนึ่งที่เรนะเลือกเอาเรื่องวันวาเลนไทน์ที่ทุกคนชื่นชอบมาเป็นหัวข้อในการสอนวันนี้

 

 

 

 

 

                เวลาล่วงเลยมาถึงบ่ายสี่โมงเย็นเป็นเวลาที่ทุกคนรอคอยสำหรับจูรินะก็เช่นกัน เธออยากจะพุงตรงกลับบ้านทันที่ทีเลิกเรียนเพราะวันนี้เธอเหนื่อยล้าอ่อนแรงกับบรรดารุ่นพี่ที่พากันมาสุขสันต์วันวาเลนไทน์กับเธอ อยากจะปฏิเสธใจแทยขาดแต่พอเห็นหน้าของพวกเขาแล้วก็ทำเอาปฏิเสธไม่ลง พอบอกว่าวันนี้พึ่งวันที่ 12 ก็ได้คำตอบกลับมาว่า “วันที่ 14 มันวันหยุด จะเจอเธอได้ยังไงให้ล่วงหน้าแบบนี้แหละใครๆเขาก็ทำกัน” เธอเลยต้องใครๆก็ทำกันตามเลย

 

 

 

 

 

                จูรินะเดินหลบบรรดารุ่นพี่และเพื่อนๆที่ดักรอเธอไปที่ม้านั่งด้านหลังตึกใต้ต้นซากุระ ถึงจะพูดอย่างนั้นแต่อากาศเย็นอย่างนี้ก็ยังไม่ถึงฤดูที่ซากุระจะผลิดอกให้ได้เห็น เธอได้แต่นั่งรอเวลาจนพวกเธอเหล่านั้นทยอยกันกลับบ้านเธอจะได้กลับอย่างทางสะดวก

 

 

 

                “อ่ะ มัตสึอิซังอยู่ที่นี้ด้วยหรอ” เด็กสาวผมหน้าม้าทวินเทลหน้าตาน่ารักเหมือนหลุดมาจากโลกการ์ตูนทักจูรินะทีนั่งอยู่ก่อน

 

 

                “อ้าว วาตานาเบะซังนี่เอง นึกว่าใคร” จูรินะหันหน้ามองเด็กสาวเพื่อนร่วมของเธออย่างไม่ประหลาดใจ เพราะมายุมักจะมานั่งรอแม่ของเธอที่ตรงนี้เสมอ ที่แปลกคงเป็นตัวของจูรินะเองที่วันนี้มานั่งอยู่ที่เงียบแบบนี้

 

 

                “อืม ทำไมวันนี้เธอถึงมาอยู่ที่ตรงนี้หละ” มายุถามจูรินะที่ขยับตัวให้เธอนั่งข้างๆเขา

 

 

 

                “ก็นะ วันนี้ฉันโดนรุมทั้งวันเลยนิ เธอเองเหมือนกันนิ” จูรินะมองไปที่เสื้อของมายุที่ไม่ค่อยต่างอะไรกับเธอซํกเท่าไหร่ ในเมื่อเธอเป็นที่ฮอตฮิตในหมู่เด็กสาวแล้ว มายุก็เหมือนกับคนที่ฮอตฮิตในหมู่เด็กหนุ่มด้วยเช่นกัน

 

                

 

                “นิดหน่อยหนะ ไม่เยอะเท่ามัตสึอิซังหรอก” มายุหันมองจูรินะที่วันนี้มีสาวๆมาหาไม่ขาดสาย คิดแล้วก็รู้สึกแปลกๆเมื่อเห็นสาวๆพวกนั้นมาเกาะแกะจูรินะ

 

 

                “ไม่ขนาดนั้นหรอก นี่…มายุคิดยังไงกับวันวาเลนไทน์หรอ..คือแบบว่ามีความเห็นยังไงกับเรื่องที่คุณครูเรนะเล่าให้ฟังแบบนั้นอะ”

 

 

                “เรื่องที่คุณครูเรนะเล่าให้ฟังหรอ อืม… นี่เธอจะหลอกถามฉันแล้วเอาไปตอบคุณครูเรนะหรือเปล่าเนี่ย” มายุเริ่มทำหน้าไม่ไว้ใจจูรินะที่มาเรื่องการบ้านกับเธอ

 

 

 

                “ไม่ไม่ไม่ ไม่ใช่อย่างนั้น ฉันแค่อยากฟังความคิดของคนอื่นว่าคิดยังไงกับวันนี้ ทำไมถึงเรียกมันว่าวันแห่งความรักทั้งๆที่ฉันว่ามันน่าเศร้าจะตายไป”

 

 

 

 

                “มัตสึอิซังคิดอย่างนั้นหรอ ฉันไม่คิดอย่างนั้นหรอกนะ ถึงมันจะน่าเศร้า แต่เซนต์วาเลนไทน์ก็เป็นคนที่ทำให้หลายๆคนหลายๆคู่ได้แต่งงานกันให้พวกเขาได้แสดงความรักต่อกัน ฉันไม่แปลกใจเลยที่คนจะยกย่องเขาและให้มีวันวาเลนไทน์ทำให้คนรักได้แสดงความรักต่อกัน”

 

 

 

                “นั้นก็จริงนะ ฉันว่า ฉันคงต้องมองวันนี้ใหม่แล้วหละ ขอบคุณนะวาตานาเบะซัง”

 

 

 

                “ฉันยังไม่ได้ทำอะไรซักหน่อย เออนี่มัตสึอิซัง! ฉันว่าฉันยังเหลือมันอยู่หน่า อยู่ตรงไหนกัน” มายุรื้อของในกระเป๋าหาของบางอย่างที่เธอคิดว่ามันยังมีอยู่จนจูรินะประหลาดใจ “อ่ะ! เจอแล้ว” มายุหยิบแผ่นสติ๊กเกอร์ที่ถูกใช้งานแล้วขึ้นมาก่อนชูให้จูรินะดู

 

 

 

 

 

                “เหลืออันหนึ่งพอดีเลย ฉันให้เธอนะ”

 

 

                “หะ ให้ฉันหรอ ขอบคุณนะ” จูรินะยิ้มร่าให้กับมายุที่กำลังแกะสติ๊กเกอร์รูปหัวใจให้กับเธอ ถึงแม้วันนี้เธอจะได้สติ๊กเกอร์มามากมายแต่ก็ไม่มีของใครที่สามารถทำให้ใจเธอเต้นได้ขนาดนี้

 

 

 

 

                “ฉันจะติดตรงไหนได้หละเนี่ย” มายุมองหาพื้นที่ว่างบนเสื้อของจูรินะที่มีน้อยนิดเหลือเกิน

 

 

                “ไม่มีที่ว่างเลยสินะ อ่ะตรงนี้แล้วกัน” จูรินะปลดกระดุมเมHดแรกของเธอก่อนที่จะโดนมายุตีเข้าเต็มแรง

                 

 

                “ทำอะไรของเธอเนี่ย”

 

 

                “ก็หาที่ให้เธอแปะไง นี่ตรงนี้เลย ไม่มีใครแปะแน่นอนแถมยัตรงหัวใจฉันด้วย” จูรินะแหวกเสื้อนักเรียนของเธอออกแล้วชี้ที่เสื้อทับด้านในของเธอทำเอามายุถึงกับหน้าแดง ไม่คิดว่าจูรินะจะทำแบบนี้

 

 

                “บ้าใครจะไปกล้าหละ”

 

 

                “นี่ไง” จูรินะจับมือของมายุให้สติ๊กเกอร์แปะลงที่ตำแหน่งที่เธอต้องการแล้วมองมันอย่างภูมิใจ “เห็นไหมหละเธอแปะมันแล้วนะ แต่ว่าฉันไม่มีอะไรให้เธอเลย เอายังไงดีนะ อืม… แบบนี้แล้วกัน” จูรินะประทับริมฝีปากของเธอลงที่แก้มใสๆของมายุที่ไม่ได้ทันได้ระวังตัว

 

 

 

 

                พออีกคนตั้งสติได้แก้มของจูรินะก็มีรอยนิ้วครบทั้งห้านิ้ว ทำเอามายุต้องขอโทษจูรินะยกใหญ่แต่ก็ต้องบอกลากันเพราะว่าแม่ของมายุมารับเธอแล้ว ส่วนจูรินะก็รีบตรงกลับบ้านเพราะเลยเวลากลับบ้านมามากพอแล้ว

 

 

 

 

 

 

                ‘คนบ้า คนเค้ารวบรวมความกล้าตั้งนานนึกว่าจะไม่ได้ให้ซะแล้วหอมมาซะได้แบบนี้จะมองหน้าได้ยังไงหละ’ มายุลูบแก้มตัวเองปอยๆ พอนึกคนที่ทำให้เธอไม่มีกระจิตกระใจทำอะไรทั้งวันเพราะหาโอกาสจะแปะสติ๊กเกอร์ให้ทั้งวันแล้วก็อดอมยิ้มไม่ได้จนแม่ของเธอต้องถามว่าวันนี้มีอะไรดีดีหรือยังไงถึงได้ยิ้มอย่างนี้ ‘ก็คนงันแหละมั้ง..นะ’

 

 

 

 

 

 

                “อ่า เสร็จซักทีเยอะอะไรอย่างนี้นะ” จูรินะชูแขนขึ้นบิดตัวไปมาหลังจากที่เธอนั่งแกะสติ๊กเกอร์ที่บรรดาสาวๆแปะให้เธอมาร่วมสองชั่วโมง

 

                “อันนี้สำคัญสุดสินะ” จูรินะดึงเสื้อทับที่เธอใส่อยู่ขึ้นมาก็ประทับจูบลงบนสติ๊กเกอร์ชิ้นพิเศษก่อนแกะมันออกมาแปะไว้ที่หัวเตียงของเธอ

 

 

 

 

“ขอบคุณนะมายูยุ”