สารบัญ

• บทนำ
• Ch.1 พบเจอ
• Ch.2 เพื่อนสมัยเด็ก รักแรก??
• Ch.3 นักเรียนแลกเปลี่ยน…และศัตรูหัวใจ
• Ch.4 หวง…
• Ch.5 ติวหนังสือแสนวุ่น
• Ch.6  หญิงสาวปริศนา มาดีหรือมาร้าย??
• Ch.7 เริ่มหวั่นไหว ข่าวร้าย
• Ch.8 ครอบครัว
• Ch.9 ตัวป่วนทั้งสาม
• Ch.10 ป่วนโรงเรียน  ​
• Ch.11 ป่วนโรงเรียน 2
• Ch.12 ปีศาจ!
• Ch.13 เดทหมู่…ที่แสนวุ่นวาย
• Ch.14 จุดเริ่มต้นของทั้งสอง
• Ch.15 ตื้อเท่านั้นที่ครองโลก!
• Ch.16 ความทรงจำที่ขาดหาย…ของมินามิ
• Ch.17 บาดแผลที่มิอาจจางหาย
• Ch.18 เริ่มเคลื่อนไหว…เกรียนๆ
• Ch.19 โซ่ตรวน…แห่งการจองจำ
• Ch.20 ตราบาปแห่งอดีตที่มิอาจลืม

…………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………….

บทนำ

พระเจ้ามีจริงๆงั้นเหรอ ถ้าหากมี….ทำไมฉันถึงไม่สมปราถนาล่ะ??

เรื่องมันเกิดขึ้นกับฉันตั้งแต่วันนั้นที่ฉันได้พบกับเธอ โอชิมะ ยูโกะ!!

.

 

 

 

 

.

 

 

 

 

.

 

“ไม่นะ ปล่อยฉัน“ เสียงของร่างสูงเพรียวอยู่ในชุดนักเรียนแขนยาวสีขาวที่ถูกพับแขนขึ้นจนถึงข้อศอกโบว์สีแดง สวมทับด้วยเสื้อกักสีน้ำตาลอ่อน กระโปงสั้นลายสก็อตสีน้ำเงินเข้ม มีผมสีน้ำตาลดัดปลายลอนสยายเต็มแผ่นหลังรับกับใบหน้าหวาน เอื้อนเอ่ยออกมาอย่างอารมณ์เสียและขยะแขยง พรางดิ้นขลุกขลักอยู่ในอ้อมกอดอันหยาบกระด่างของชายหนุ่ม

 

“ฮิฮิ…ทำไมล่ะเธอตามมาเพราะตั้งใจอย่างนั้นอยู่แล้วนี้“ เสียงอันโรคจิตถูกพูดออกมาจากชายหนุ่มน่าตาดี แต่กลับโรคจิตวิปริต และได้พยามยามจะลวนลามร่างบาง

 

“ไม่ใช่ ฉันแค่ตามมาเพราะจะเอาของที่แกทำหล่นมาให้ต่างหาก!! “ร่างบางได้พูดขัดขึ้นมาแล้วจ้องชายหนุ่มอย่างเครียดแค้น

 

“รู้เปล่า? ถ้าเธอต้องการก็ทำให้ได้เลยนะ“ ชายหนุ่มก้มลงไปกระซิบข้างหูของหญิงสาว ด้วยน้ำเสียงที่แหบพร่า ทำให้ยิ่งน่าขนลุก

 

“นี่~ อย่ามางี่เง่าน๊า!! “ ร่างบางตะโกนออกมา พร้อมกับเสียง‘โป๊ก‘ดังขึ้น ใช่แล้วหญิงสาวได้ใช่หัวโขกหัวชายหนุ่มจนสลบไป  และยังแถมคำด่าอย่างโมโหให้อีก

 

ฉันโคจิมะ ฮารุนะ อายุ 17 ทำไมกันนะชีวิตฉันถึงเจอแต่พวกผู้ชายเฮงซวยอย่างนี้!!

End

หวังว่าคงจะสนุกกันน๊า ^^

เรื่องนี้มีแนวมาจากการ์ตูนที่ไรท์เคยอ่านมา

อาจมีแถมๆอัตสึมินะมานิดๆเนอะ อาจไม่มากนัก

คนแรกเหรอเนี่ย 

เหอๆ เนี๊ยงโหดไปแล้ว555555

 

รอตอนต่อไป 

มาต่อเร็วๆน้า อยากเจอปีศาจจอมหื่นแล้ว 

อยากเจอปีศาจเร็วๆ รอค่าาา :3

จะรอติดตามปีศาสน้อยจอมหื่นนะค่ะ

รออ่านนะคะ ><

 

จะรอปีศาจจอมหื่น

 

ฮารุนะดูโหดใช่เล่นแหะ 

ปูเสื่อรอน้องมาต่อ

เนี้ยงอย่างโหดด ลุงนี่ไม่น่าโรคจิตเลยย ปีศาจน้อยออกมาเถอะ ~

เนี้ยงอย่างโหดด ลุงนี่ไม่น่าโรคจิตเลยย ปีศาจน้อยออกมาเถอะน้าา ~

Ch.1 พบเจอ

ฉัน โคจิมะ ฮารุนะ(17) ตอนนี้อาศัยอยู่กับคุณปู่แค่ 2 คน เพราะคุณพ่อทำงานอยู่ต่างประเทศ บ้านของฉันเป็นศาลเจ้าที่สืบทอดกันมาหลายรุ่นหลายสมัย เช้านี้ฉันก็ยังคงมาสวดภาวนาหาเนื้อคู่ดั่งเช่นทุกๆวันแต่กลับเกิดเรื่องประหลาดพร้อมกับผู้หญิงตัวเล็กๆที่บอกว่าตัวเองเป็นจอมปีศาจซะยังงั้น

 

“อ่ะ ฮารุนะด้วยรึ ได้โชคสองเท่าก็ดี” เสียงออกทุ้มๆต่ำๆถูกเปล่งออกมาจากชายแก่ๆผู้เป็นปู่แท้ๆของฮารุนะ ชื่อโคจิมะ ยูจิ ด้วยความแปลกใจก็เช้าๆแบบนี้นะ หลานเค้าไม่มีทางยอมตื่นขึ้นมาง่ายๆหรอกและแอบแซวหลานเบาๆ

 

 “หารสองไม่ยอมด้วยล่ะ ฮ่าๆๆ”   ฮารุนะพูดขัดคุณปู่อย่างขำๆพร้อมโยนเหรียญสิบเยนไปที่กล่องไม้ และตบมือสองครั้งก่อนจะตั้งใจอถิฐาน ’ท่านเทพเจ้างานนี้จะเป็นใครก็ได้ทั้งนั้น มีคำขอเพียงอย่างเดียวได้โปรด’หลังจากฮารุนะขอพรเพียงไม่นานก็มีแสงสว่างเกิดขึ้นและตามมาด้วย ’ตูม!!’ เหมือนมีบางอย่างตกมาจากฟากฟ้า ทำให้หลังคาของศาลเจ้าพังลง พร้อมกับปรากฏร่างๆหนึ่งท่ามกลางหมอกควันที่ถูกห่อหุ้มไปด้วยด้วยผ้าคลุมสีดำทมิฬ และด้านในของผ้าคลุมนั้นเป็นสีแดงสดดั่งสายโลหิต

 

“คุณปู่ไม่เป็นอะไรนะคะ แค่กๆ นี้มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่” พระเจ้าทรงตอบรับคำขอของเรางั้นเหรอ ไม่สินี้มันไม่น่าใช่แล้ว ตอนนี้ในความคิดในหัวของฮารุนะตีกันวนไปหมดแต่แล้วเธอก็ทำได้แค่เพียงจ้องไปที่ร่างในผ้าคลุมสีดำทมิฬนั้นพร้อมถามออกมาเบาๆว่า “ใครนะ” 

 

“ฉันชื่อ โอชิมะ ยูโกะ ราชาเผ่ามารผู้ปกครองอากิบะ48” หญิงสาวตัวเล็กผู้มีแววตาที่ดูซุกซน เผยรอยยิ้มออกจนเห็นเขี้ยวเล็กๆที่ดูโดดเด่น มีผมสีน้ำตาลเป็นลอนรับกับแสงจันทร์ที่สาดส่องลงมาและทำให้ผิวที่ขาวซีดดูสวยขึ้นมีใบหูที่ชี้แหลมคล้ายภูติ ดวงตาสีแดงสดดั่งเลือดจ้องมองมายังฮารุนะไม่วางตา พร้อมเอ่ยขึ้น

 

“ที่นี้ที่ไหน ดูเหมือนจะไม่ใช่อาณาจักรของฉัน คงถูกอัญเชิญมาสินะ” หญิงสาวร่างเล็กเอ่ยขึ้นอย่างใจเย็นเหมือนไม่ตกใจอะไรกับสิ่งที่พึ่งเกิดขึ้นเลยแม้แต่น้อย ผิดกับร่างสูงที่ตอนนี้สติแตกกระเจิงไปไหนต่อไหนแล้ว

 

“นะ..นี้..มันเกิดอะไรขึ้น หรือว่าปีศาจตัวจริง” ตอนนี้ฮารุนะสติไม่อยู่กับตัวแล้วได้แต่พูดคำเดิมๆซ้ำๆห่างแต่หลังจากได้ยินปีศาจสาวพูด

 

“ฮาว~ กลับไปนอนกลางวันต่อดีกว่า รบกวนมามากแล้ว” หญิงสาวร่างเล็กเอ่ยขึ้นมาอย่างง่วงๆ และเตรียมตัวร่ายเวทย์เพื่อกลับไปยังอาณาจักรห่างไม่ถูก ฮารุนะยื้อเอาไว้ซะก่อน

 

“เดี๋ยวก่อน” ฮารุนะตะโกนก่อนที่ ’ผัวะ’ เสียงไม้ที่ไม่รู้ว่าฮารุนะไปเอามาตอนไหนกระทบกับหัวของร่างเล็กเข้าอย่างจัง แต่ไม่ต้องห่วงยูโกะเราไม่เป็นไรหรอก เป็นถึงจอมมารโดนแค่นี้แค่แสบๆคันๆ

 

 “นี่ทำอะไรของเธอเนี๊ย” ร่างเล็กเอ่ยขึ้นมาอย่างหัวเสีย มันเรื่องอะไรกันจอมมารอย่างฉันถึงโดนไม้ฟาดหัวทั้งๆที่ยังไม่ได้ทำอะไรผิดเลย

 

“นายบ้ารึเปล่า จะเป็นจอมมารหรืออะไรฉันไม่สนหรอกแต่มาพักหลังคาศาลเจ้าได้ไง” ฮารุนะเอ่ยอย่างโมโหทั้งที่ทำบุญแล้วแท้ๆสุดท้ายก็ไม่สมปราถนาอีกจนได้ แล้วยังเจอคนบ้าอีก

 

“ที่เธอมาที่นี้หรืออยากจะกลับมันก็เรื่องของเธอ แต่ต้องซ่อมหลังคาก่อนแล้วค่อยกลับ” ยังไม่พอหรอกด้วยความอารมณ์เสียที่ไม่สมปราถนาเลยเอามาลงที่ผู้มาใหม่อย่างช่วยไม่ได้

 

“ว่าแต่เธอนะ เป็นจอมมารจริงรึป่าว มีเวทย์มนต์ไหมเนี๊ย” ฮารุนะคงพูดจากวนกับยูโกะต่อไปอย่างไม่ลดล่ะ และดูเหมือนจะไปกระตุกหนวดเสือเข้าให้ซะแล้ว

 

“นี้เธอ! รู้ไหมว่ากำลังพูดจาสามหาวอยู่กับใคร” ตอนนี้เส้นเลือดมันเริ่มปูดที่ขมับที่สองข้างของยูโกะเข้าให้แล้ว เอาแล้วฮารุนะของเราจะเป็นเช่นไร

 

“ข้าขอบัญชาในนามแห่งข้าจอมมารยูโกะ กระแสเวลาจงย้อนกลับดั่งเดิม” ยูโกะร่ายเวทย์ออกมาขมุบขมิบและมีควันสีดำออกมาห่อหุ้มตัวยูโกะเอาไว้ และ ’ฟุบ’ ควันสีขาวเล็กๆโผล่ออกมาจากมือยูโกะแล้วก้หายไปกลางอากาศ

 

“เอ๊ะ เกิดอะไรขึ้นเนี๊ยพลังมารของข้าหายไปไหน” ไม่พูดป่าวยูโกะจึงลองอีกครั้งเพื่อความแน่ใจ แต่ก็ยัง

’ฟุบ’ เหมือนเดิมแต่เค้าก็ยังพยายามลองทำอยู๋อีกหลายครั้งจนกระทั่ง

 

“อุ๊บ ฮ่าๆๆ อะไรเนี๊ยน่ารักซะไม่มีเลย ” ฮารุนะนั้นเองที่หลุดหัวเราะไปกับความน่ารักของยูโกะ นี้หรือคือจอมมารที่ผู้คนกลัวนักกลัวหนาก็ตอนนี้นะก้มน่างุดหันหน้าหนีอยู่นะสิ ดูก็รู้ว่าหน้าแดงมากเพราะใบหูแหลมๆนั้นนะมันแดงสุดๆเลยนี้นา

 

“ไม่ต้องพูดมากน่า เป็นแค่มนุษย์แท้ๆ” ยูโกะที่ลนซะจนไปไม่เป็นตะโกนใส่ฮารุนะอย่างเขินๆ

 

“อะไรทนฟังว่ามนุษย์ๆมาตั้งแต่เมื่อกี้ล่ะ ฉันมีชื่อนะ ฮารุนะ โค-จิ-มะ ฮา-รุ-นะ” ฮารุนะจงใจเน้นชื่อตัวเองให้อีกฝ่ายเรียกชื่อของตัวเองมากกว่าเรียกว่า มนุษย์ๆ

 

“จะว่าไปแล้ว เธอ..ไม่กลัวฉันเหรอ ปีศาจเชียวนะ” ยูโกะถามด้วยความสงสัยในความแปลกของฮารุนะ ก็ปกตินะถ้าเจอปีศาจมันก็ต้องกลัวกันสิ

 

“อ่า จริงด้วยสินะ” ฮารุนะพูดพร้อมเอามือมาจับคางพรางคิด ’ตอนนั้นฉันขอพรไปนิว่า หากหลุดพ้นจากความทุกข์นี้ได้ หากช่วยให้สมปรารถนาจะเป็นใครก็ได้นะ เค้าอาจจะเชื่อถือได้’ แล้วคิดได้เช่นนั้นเธอจึงได้เอ่ยออกไปด้วยรอยยิ้ม “หรือว่าเธอ…อย่างให้กลัว”  ’ถึงแม้นั้นจะเป็น…จอมมารโหลยโท่ยอุปโลกน์ตัวเองแบบนี้’ 

 

“ฮิ หึหึหึ ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า เธอนี่ตลกจัง” ร่างเล็กหัวเราะออกมากับความบ๊องของฮารุนะ ถ้าฮารุนะสังเกตดีๆจะเห็นว่ารอยยิ้มของจอมมารตัวเล็กนี้ชั่งอ่อนโยนเหลือเกิน แล้วร่างเล็กก็กอดร่างสูงเอาไว้ในอ้อมกอดพร้อมกับกระซิบที่ข้างหูว่า “ตกลง…ฮารุนะจะได้เป็นของฉัน”

 

“มะ..ไม่มีวัน” ฮารุนะตอบกลับไปอย่างตะกุกตะกักด้วยความเขินพร้อมพยายามดิ้นให้หลุดจากอ้อมกอดของปีศาจสาว  และแอบด่าคุณปู่ตัวเองในใจ ’ให้ตายสิคุณปู่นะคุณปู่ไม่คิดจะช่วยเลยรุไงเนี๊ย’

 

“ฉันเป็นจอมมารนะ ถ้าตัดสินใจแล้วถือเป็นเด็ดขาด” ยูโกะเริ่มกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้นแล้วพูดออกมาเสียงแข็ง

 

“โธ่เอ๊ย มันก็แค่การเล่นกลนั้นแหละนา” ฮารุนะยังพยายามดิ้นต่อๆยิ่งดิ้นเท่าไร ปีศาจสาวก็ยิ่งกอดเน้นขึ้นเรื่อยๆ’ชิ ตัวแค่นี้ไปเอาแรงมาจากไหนกันนะ’ ในเมื่อฮารุนะไม่สามารถหลุดจากอ้อมกอดของยูโกะได้ ก็ได้แต่คิดอย่างปลงๆ

 

“นั้นสิวันนี้พลังเวทย์ไม่ค่อยมีจริงๆด้วย ไว้วันอื่นค่อยแก้มือ” ยูโกะพูดพร้อมโปรยยิ้มกระชากใจสาว แล้วก็เดินจากไป มันควรจะเป็นอย่างนั้นสินะ แต่ว่าดันเกิดเรื่องซะแล้วนะสิ

 

“เดี๋ยวแล้วหลังคาล่ะจะทำยังไง เดี๋ยวสิ…โอ๊ย” ฮารุนะที่วิ่งตามยูโกะให้ไปซ่อมหลังคาก็หน้ากระแทกกับแผ่นหลังของยูโกะเข้าอย่างจัง ’ อยู่ดีๆจะหยุดทำไมเนี๊ยจอมมารบ้า’

 

“อ๊ะ! ไม่รู้วิธีกลับอะ” ยูโกะหันหน้ามาพูดกลับฮารุนะด้วยใบหน้าซีดที่ซีดยิ่งกว่าเก่า ยูโกะของเราก็มีด้านบ๊องๆอยู่นะเนี๊ย

 

“………อะ……อะไรน๊า!!!!!!!!!!!!!!!!!!”

 

 

เอาแล้วไงแล้วต่อจากนี้จะเกิดอะไรขึ้นต่อไปล่ะเนี๊ย 5555

คนแรกเหรอเนี่ย 

เหอๆ เนี๊ยงโหดไปแล้ว555555

 

รอตอนต่อไป 

ในเมื่อพี่มาปูเสื่อแล้วเดะน้องเอาขนมมาให้กินเล่นนะ อิอิ

555 สิ่งมีชีวิตที่เรียกว่าปีศาจลุงน่าสงสาร 

ใช้เวทย์ไม่ได้แล้ว แถมยังไม่รู้วิธีกลับอีก โอ๊ย ลุงยังรั่วได้อีก 555

สงสัยหัวจะกระแทกพื้นตอนตกรึเปล่า ถึงได้เอ๋อเหมือนเนี้ยง =w=

แล้วลุงอย่า ลืมไปซ่อมหลังคาบ้านให้เนี้ยงละ เดี๋ยวไม่มีที่ซุกหัวนอนจริงๆ

ไม่อร่อยไม่เอานะ 

ว๊าย ยูโกะน่ารักจุงเบย ฮ่าฮ่าๆๆๆๆ

เนี๊ยงชวนให้อยู่ด้วยกันเลยลูก

ว๊าย ยูโกะน่ารักจุงเบย ฮ่าฮ่าๆๆๆๆ

เนี๊ยงชวนให้อยู่ด้วยกันเลยลูก

เดียวมันคุ้นๆนะเรื่อง ที่เจ้าปีศาจมาโลกมนุษแล้วกลับไปไหมได้ต้องใช่ชีวิตแบบมนุษ ใช่ป่ะ
ติดตามต่อไป หลับรอ

มาถึงก็ออกตัวแรงทั้งคู่ กอดกันแบบไม่อายเจ้า -0-

โอ๊ยยยยย ทำไมจอมมารมันน่ารักอย่างเน้ แต่ดูท่าจะรั่วมากกว่าหื่นนะ อิอิ

มาต่อไวๆๆ ค่ะ รออ่านยุนะค่ะ เอาคู่อัจังกับทาคามินะด้วย