“นี่ๆ รัจจิ จะไปไหนอ่ะ”อาเนียถามด้วยความสงสัย

 

“เรื่องของฉันย่ะ ยัยลิงรัสเซีย เชอะ!” มุ่งหน้าไปโดยไม่มีจุดมุ่งหมาย ‘งอน ฉันงอนเธอยัยลิงรัสเซีย!

ทำไมต้องไปทำเฟรนลี่กับคนอื่นๆด้วย ไปหลงรักคนแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไรน้า~’

 

“เน่ จะไปไหนเนี่ยซากุระ เหนื่อยแล้วนะ”อาเนียถามเดินตามมาตลอด ‘ก็คนมันเป็นห่วงนี่นา น่ารักซะขนาดนี้

เกิดเป็นไรขึ้นมาคงไม่ให้อภัยตัวเองแน่ๆ’

 

“ถ้าเหนื่อยนักก็เลิกตามสิ ไม่ได้ขอให้ตามมาซักหน่อยนิ”

 

“โธ่~ เป็นอะไรเนี่ยรัจจิ ปล่อยไปคนเดียวมันอันตรายนะ”

 

“เป็นอะไรก็เรื่องของฉันน่า เธอไม่เกี่ยวซักหน่อย เป็นแม่ฉันรึไง”

 

“ไป กลับบ้าน”อาเนียพูดพร้อมกระชากข้อมือของซากุระ

 

“นี่จะทำอะไรน่ะ ปล่อยฉันนะ ฉันเจ็บ”

 

“ก็กลับบ้านไง รู้ว่าเจ็บ แต่รัจจิ รู้มั้ยว่าไปคนเดียวมันอันตราย ฉันเป็นห่วงเธอนะซากุระ”    ‘เห้อ~ เอาแต่ใจชะมัด’

 

“รู้!!! กลับก็ได้”   ‘เคยเป็นห่วงฉันด้วยเหรอ เห็นชอบเฟรนลี่กับคนอื่นๆคิดว่าไม่เคยห่วงกันซะอีก’

 

“อื้ม~ เป็นเด็กดีขึ้นมาหน่อยแล้วแหะ”อาเนียพูดพร้อมกับเอามือมาวางบนหัวของซากุระ

 

“นี่ อาเนียฉันไม่ใช่เด็กซะหน่อยเอามือออกจากหัวฉันนะ”ซากุระเตรียมโวยอีกรอบเมื่ออาเนียร์เอามือบนหัวและขยี้จนหัวฟู

 

“โถ่ เล่นด้วยแค่นี้ก็ไม่ได้ เชอะ! งอนแล้ว”

 

“ขอโทษ”ซากุระพูดขึ้น

 

“ห้ะ อะไรนะไม่ได้ยิน”

 

“ฉันขอโทษนะอาเนีย”

 

“พูดอีกทีสิ ไม่ได้ยินอ่ะ”

 

“ก็ฉันบอกว่าขอโทษไงเล่า!!! ขอโทษที่ชอบเอาแต่ใจตัวเองนะ”

 

“น่าๆ ไม่เป็นไรหรอก”อาเนียบอกพร้อมปัดมือไปมา

 

 

 

 

“ถึงบ้านแล้วล่ะ ซากุระ บาย~”อาเนียพูดเมื่อส่งซากุระถึงเป้าหมาย

 

“ขอบใจที่มาส่งนะอาเนีย”ซากุระพูดจบก้ยกมือขึ้นบ้าย บายอีกคน

 

“ไม่เป็นไร ไม่เป็นไร เพื่อซากุระฉันทำได้ทุกอย่างเลยล่ะ ฮ่ะๆ”อาเนียพูดอย่างเขินอาย

 

“ฉันไปจริงๆแล้วนะ”

 

“บายค่ะ แล้วเจอกันนะ”เมื่อพูดจบก็หันหลังเข้าบ้านของตน

 

 

…ห้องซากุระ…

 

“ยัยอาเนีย จะทำให้ฉันหลงไปถึงไหนกันนะ เฮ้อ~”

‘ถึงจะอยู่คนละชั้นแต่อายุก็รุ่นเดียวกัน เพียงแต่ว่าอาเนียน่ะ พึ่งกลับมาจากรัสเซียก็เลยได้อยู่ ปี2’

 

 

…บ้านอาเนีย…

 

“ฉันจะบอกความในใจของฉันดีมั้ยน้า~ หึ! แต่บอกไปก็คงจะไม่ดี เฮ้อ ทำไงดีล่ะเนี่ยยิ่งนานวันความรู้สึกที่มีก็ยิ่งมากขึ้นทุกที”อาเนียล้มตัวนอนลงบนที่นอนแล้วเอามือมาก่ายหน้าผากไว้

 

 

…ห้องม.2A…

 

“เน่~ เมรุจังเป็นอะไรรึเปล่าเนี่ย หน้าโทรมๆนะ”อาเนียถามเพิ่อนรักของตนที่เมื่อวานก็ยังสดใสร่าเริง

 

“เปล่าหรอกน่าอาเนีย อ่ะ อาจารย์มาแล้วไปนั่งที่เถอะ”

‘เดี๋ยวนี้มีความลับแฮะ เมรุจังเนี่ย ต้องสืบซะเเล้ว’

 

…พักเที่ยง…

 

“นี่รัจจิ วันนี้น่ะนะ เมรุจังหน้าโทรมๆน่ะ มีอะไรรึเปล่า”

 

“เมรุจังน่ะเหรอ อืม~ เห็นมิโอะจังบอกว่านัตสึมิคังมาบอกเลิกอ่ะนะ”ซากุระทำท่าคิดและบอกอาเนียร์ออกไป

 

“เหรอ~ อืม ว่าแล้วเชียว นัตสึมิคังเนี่ยไว้ใจไม่ได้จริงๆแฮะ”

 

“ไปว่าเค้าแบบนั้นก็ไม่ได้นะ เพราะทางนัตสึมิคังกับเมรุก็ถูกเพื่อนๆเชียร์ให้คบกันน่ะนะ เห็นมิโอะจังบอกมาน่ะ”

 

“ว่าแต่ว่าเมรุกับมิโอะเนี่ย สนิทกันจังเนอะ”

 

“ก็เหมือนฉันกับอาเนียไงล่ะ สนิทกัน แต่เป็นมากกว่าเพื่อนไม่ได้”ซากุระพูดขึ้นโดยประโยคหลังเบาจนไม่ได้ยินว่าพูดอะไร

 

“ห้ะ ซากุระพูดอะไรนะ ไม่ได้ยินเลย”

 

“เปล่าหรอก เปล่าๆไม่มีอะไรหรอกน่า”

‘ที่จริงฉันได้ยินอยู่นะ แต่ช่วยรอเวลาอีกนิดนะซากุระ ขอให้ฉันพิสูจบางอย่างในตัวฉันหน่อย

ขอเวลาให้ตัวฉันได้คิดอะไรหลายๆอย่างก่อนนะ’

 

“นี่ อาเนีย”

 

“………”

 

“อาเนีย!!”

 

“ห้ะ ห้ะ!! มีอะไรเหรอ”

 

“ออดเข้าเรียนดังแล้วล่ะ”

 

“อ่ะ อื้อ ไปซิ ป่ะ”

 

“อื้ม”

 

 

 

“แยกกันตรงนี้นะ ไปล่ะ”

 

“อื้ม เจอกันตอนเย็นนะ”

 

 

5 เดือนผ่านไป

 

‘ฉันคิดว่าความรู้สึกของฉันมันมั่นคงแล้วล่ะ คงจะถึงเวลาแล้วสินะที่ต้องบอกออกไปน่ะ

รอก่อนนะซากุระ ฉันจะไม่มีวันทำให้เธอเสียใจแน่นอนเลยล่ะ’

 

และแล้วเช้าอันสดใสกับวันที่ต้องบอกความในใจออกไป

 

“นี่ๆ รัจจิฉันมีอะไรจะบอกล่ะ ตอนเย็นนะหลังโรงเรียนนะ”

 

“มีอะไรจะบอกเหรอ??”ซากุระพูดพร้อมเอียงคอเล็กน้อย

‘อึก! จะน่ารักไปไหนเนี่ย โดนดาเมจเข้าไปเต็มๆซะแล้ว’

 

“ความลับค่ะ ความลับ บอกไม่ได้จนกว่าจะถึงเวลานั้น”

 

“อ๋า ก็ได้ค่ะ จะรอนะคะ”

 

 

…พักเที่ยง…

 

“เน่~ รัจจิ อย่าลืมนะฉันมีไรจะบอก”

 

“ไม่ลืมหรอกน่า”

 

“เอ๋! อาเนียร์หน้าแดงๆนะ เป็นอะไรรึเปล่าน้า!?”เมรุพูดพลางทำหน้าเจ้าเล่ห์

 

“ไม่มีอะไรหรอกน่า อาจารย์มาแล้วนี่นาไปนั่งเถอะ”

 

“เอ้ะๆ มีอะไรปิดบังเพื่อนรึเปล่าค่ะ”

 

“บอกว่าไม่มีอะไรไงเล่า”

 

“โอเคค่ะ โอเค นั่งก็นั่ง”

‘เกือบไปแล้วมั้ยล่ะเมรุ -_-’

 

 

เลิกเรียน ณ หลังโรงเรียน

 

“หึ๋ย! ยังลิงนั่นทำไมมาช้าจังแฮะ นานไปแล้วนะ!”

 

“อ่ะ รัจจิ โทษทีๆ พอดีรุ่นพี่นัตสึเรียกใช้งานในชมรมน่ะ ขอโทษจริงๆนะ”

 

“เชอะ!”

 

“นี่ซากุระ หายงอนฉันเถอะนะ”อาเนียร์พูดพร้อมกับกุมมือของซากุระไว้ ‘ทำไมต้องทำแบบนี้ด้วย ไอ่หัวใจบ้าจะเต้นแรงอะไรนักหนาเนี่ย’

 

“คือว่านะ ซากุระ คือฉันน่ะ มีความลับที่อยากจะบอกเธอมานานแล้วล่ะ”

 

“คือฉันน่ะ…….ฉัน….”

 

“มีอะไรก็รีบๆพูดมาสิ”

 

“คือฉันน่ะ…….เอ่อ….ฉัน…….ฉันชอบเธอนะซากุระ ขอโทษนะที่ทำให้ไม่สะบายใจ ขอโทษที่ชอบทำอะไรบังคับเธอมาตลอด”

 

“อาเนียร์บ้า บ้าๆๆๆๆๆ บ้าที่สุดเลย ทำไมต้องทำให้ฉันคิดไปเองคนเดียวมาตลอดว่าฉันเป็นฝ่ายชอบเธอคนเดียว”ซากุระพูดพร้อมทุบเบาและรัวๆๆไปที่ใหล่ของอาเนีย

 

“ขอโทษนะซากุระ ชดใช้ได้ป่ะละ ด้วยการ…….”

 

“เป็นแฟนกับอาเนียร์นะ”

 

“ก็ได้ค่ะ เป็นแฟนกันแล้วห้ามนอกใจกันนะ จับได้ล่ะก็น่าดูนะคะ”

 

“อ่ะ เอ่อ หะ โหดไปแล้วนะจ้ะที่รัก แฮะๆ”

 

“โหดแล้วรักป่ะล่ะ”

 

“รักสิ รักๆๆๆๆรัจจิที่สุดเลยล่ะ”อาเนียพูดพร้อมฉีกยิ้มให้ซากุระ

 

“ลงเอยกันได้ดีแล้วซินะ แหม่ปล่อยให้ฉันลุ้นแทบตาย”เสียงพ่อเสือนัตสึดังขึ้นทำให้ซากุระกับอาเนียหันไปมองพร้อมกัน

 

“รุ่นพี่!! มาตั้งแต่เมื่อไรค่ะ”อาเนียถามนัตสึ

 

“ก็…คงจะตั้งแต่พวกเธอสารภาพรักกันแหละนะ”

 

“ละแล้ว รุ่นพี่มาทำอะไรค่ะ หลบสาวรึเปล่า”

 

“คงจะงั้นล่ะ ฉันก็กำลังจะไปแล้วเหมือนกัน”

 

“งั้นฉันไปแล้วนะคะรุ่นพี่ ไปกันเถอะรัจจิ”อาเนียพูดพร้อมดึงมือของซากุระออกจากหลังโรงเรียนและมุ่งหน้าสู่บ้านของซากุระ

 

…บ้านซากุระ ณ ห้องของซากุระ…

 

“นี่รัจจิ รักฉันมั้ย”

 

“ไม่รักกันก็คงไม่ได้คบกันหรอกน่า”

 

“ลิงก็รักรัจจินะ และสัญญาว่าจะรักตลอดไป”

 

“รักลิงเหมือนกันค่ะ จุ๊บ~”ซากุระพูดจบก็จุ๊บไปที่ปากของอาเนียร์เบาๆ เล่นเอาอาเนียทำอะไรไม่ถูกเลย

‘และเค้าก็ขอสัญญาว่าจะรักแค่ลิงคนเดียวตลอดไป’

 

 

 

“ผู้หญิงอะไรฟร้ะสวยอย่างกับเจ้าหญิง หึ!แต่ก็น่าสนแฮะ ดูเหมือนว่าจะเป็นคนที่สองที่ทำให้ฉันละสายตาออกจากเธอไม่ได้“

‘น่ารักชมัดเลยแฮะ แต่ความรักของเราคงต้องมีอุปสรรค์แบบอาโอยตันแน่ๆเลย ป่านนี้จะเป็นยังไงบ้างน้าคิดถึงจังแต่เธอก้คงจะมีคนใหม่ไปแล้วล่ะนะ ก็เจ้าเมรุอกหักนี่นาฉันก้เลยถามเมรุว่าคนที่คบกับนัตสึมิคังคือใคร คำตอบมันทำให้ฉันอึ้งไปเลยล่ะ คนๆนั้นก้คือ “อาโอยตัน“ไงล่ะ รู้สึกเสียใจสุดๆไปเลย‘

 

 

 

 

 

เรื่องนี้แต่งตั้งแต่ตอนที่ 2 สาวอยู่ม.ต้น ตอนนี้ขึ้นม.ปลายละ //ได้ข่าวว่าแกก็ม.ปลายนี่นา?

เปล่าดองนะ แค่ลืม//โดนรุม

กลิ้งงงงงงงงงงงงงงงงงง

 

ปล.เม้นแรกกกกก

ซากุลิง ซากุลิง ซากุลิง~~~
กว่าอารมณ์จะมั่นคงใช้เวลาตั้ง 5 เดือนเนาะลิง ; w ;
สุดท้ายก็แฮปปี้เอนด์~

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดด  ตายคาคอมคะ!!!

 

ฟินแลนด์แดนมหัศจรรย์!!

อาาาา ลิงน้อยน่ารักเหะ 555

ลิงน่ารักมากกกก ~ มุ้งมิ้งน่ารักกันเชียวว โอยย อยากบินไปฟินเเลนนนน ><

ลิงน่ารักไปแล้ว มีห่วงซากุระด้วย เขิน >//<

แอบมีบอสอ้อยด้วย ฟินนนน

กลิ้งงงงงงงงงงงงงงงงงง

 

ปล.เม้นแรกกกกก

น่ารักมาก เขินแปป -///////////////////////////////////////////- #เยอะไป

 

 

ลิงแลดูเป็นผู่ใหญ่ 

ที่จริงต่อจาก one shot อันนี้ 

[OS]ความรัก [MeruMio]

 

 

ซากุลิง ซากุลิง ซากุลิง~~~

//เรียกปอเต๊กตึ๊งมาเก็บศพแม่ยกด่วนค่ะ!!!