Intro

มัตสึอิ เรนะ สาวน้อยธรรมดาม.ปลายปี 3 ที่ชอบสวมชุดวอร์มในวันหยุดเรียนทั้งวัน ใส่แว่นหนาเนื่องจากชอบแอบอ่านการ์ตูนตอนดึกๆ มีฟิกเกอร์และ Anime รวมถึงมังงะและโดจินเต็มห้อง แต่เธอขอย้ำว่า…….

เธอไม่ใช่โอตาคุนะ!

ก็แค่เด็กชอบการ์ตูนธรรมดา แต่ตอนนี้เธอกำลังมีปัญหาคือ…

‘ฟิกเกอร์ริวกะจัง Kill la Kill รุ่น limited ราคา 10,000￥ นี่จะให้หนูกินน้ำแทนข้าวทั้งเดือนใช่ไหมคะ!!’

นั่นคือความคิดของเธอสาวน้อยธรรมดาที่ไม่ใช่โอตาคุ กำลังดิ้นไปมา หาทางที่จะหาเงินมาใช้เพราะไม่ใช่แค่เธอต้องใช้เงินเกือบทั้งเดือนซื้อฟิกเกอร์ ยังมีค่าห้องเช่าอพาร์ทเม้นท์ ค่าเดินทาง ค่านิตยสารการ์ตูนรายเดือน รวมถึงค่าเข้างานคอสเพลที่มีเด็กสาวม.ต้นเข้างานเยอะแยะอีก!?

ปัญหาทั้งหมดคงแก้ได้ง่ายถ้าเธอไปทำงานพิเศษซักที่ ก็ไม่รู้จะทำที่ไหนดียิ่งเศรษฐกิจแบบนี้ แต่โชคดีที่คุณป้าแสนดีห้องข้างๆเธอมาเม้า(?)กับเธอระหว่างเอาขยะไปทิ้งและชวนทำงาน…..

และงานนั้นก็มี 3 ปัจจัยที่เธอต้องการได้พอดี

.

.

.

“เรียกเงินเท่าไหร่ก็ได้จ๊ะ เรนะจังเรียกมาเลยป้าไม่เกี่ยง”

.

.

‘เงินดี!’

.

.

“อาหารการกินหิวหรืออยากกินอะไรในตู้เย็นหยิบได้หมดนะจ๊ะ”

.

.

‘มีอาหารกินฟรี!’

.

.

“งานง่ายๆแค่ดูแลลูกสาวให้ป้าช่วงที่ป้าไม่อยู่บ้านเองนะ”

.

.

‘เด็ก…เอ้ย งานง่ายด้วย!’

‘เงินดี มีอาหารกินฟรี งานง่ายอีก งานนั้นคือ….’

‘พี่เลี้ยงเด็ก’

แต่ไม่นึกเลยว่าคืนแรกเธอก็โดนเล่นงานซะแล้วซิ….

.

.

.

.

.

“นี่จูรินะ….”มัตสึอิ เรนะ ที่วันนี้เธอต้องมานอนต่างถิ่นเนื่องจากวันนี้เริ่มทำงานวันแรก ส่วนคนที่เธอเรียกคือ เจ้าเด็กน้อยตากลมที่…….นอนทับบนตัวเธออยู่!

มัตสึอิ จูรินะหรือลูกสาวคุณป้าข้างห้องของเธอที่ขอให้ช่วยดูแลเด็กคนนี้แลกกับเงินที่จะเอาไปใช้ซื้อฟิกเกอร์!

“คะ พี่เรนะ”จูรินะพูดและเงยหน้าส่งยิ้มหวานให้ จนเรนะแทบหัวใจวาย ก่อนจะรีบรวบรวมสติและพูดต่อ

“ที่เธอขอนอนด้วยชั้นไม่ว่าหรอกนะ แต่….”เรนะพูดและเว้นช่วงก่อนจะพูดต่อเสียงดัง

“นอนดีๆหน่อยซิ!”

เรนะที่ต้องรับหน้าที่ดูแลเด็กน้อยก็ย้ายเข้ามาอยู่กับจูรินะชั่วคราว จูรินะมาขอร้องเรนะว่าขอนอนด้วยหน่อยเพราะปกตินอนกับคุณแม่ตลอด นอนคนเดียวแล้วกลัวผี จูรินะพูดพร้อมส่งสายตาเหมือนลูกหมาน้อยจนเรนะ(เผลอ)ใจอ่อนไปแต่ตอนนี้เธอรู้สึกว่าเธอตัดสินใจผิดพลาดสุดๆ…..

“อ๊ะ หัวใจของพี่เรนะเต้นตุ๊บๆด้วยล่ะ คิกๆ”จูรินะเอาหูแนบหน้าอกเรนะและพูดพร้องหัวเราะคิกคักแต่ทำให้เรนะยิ่งอายมากขึ้นไปอีก จูรินะยิ้มก่อนจะเงยหน้าไปมองเรนะก่อนจะพูดต่อ

.

.

.

“พี่เรนะ ตื่นเต้นอยู่หรอคะ~”

“ออกไปเลยนะ ยัยเด็กแก่แดด”สิ้นเสียงของเรนะ จูรินะก็ต้องร้องเสียงหลงเมื่อถูกถีบตกเตียงทันที

“โอ้ย!”

‘เงินดี มีอาหารกินฟรี งานง่าย แต่เสี่ยงโรคหัวใจสุดๆเลยนี่หว่า!’เรนะคิดในใจพร้อมเอามือกุมหน้าอกและมองเด็กน้อย

『ป้าต้องไปโอซาก้า 7 วันฝากเรนะจังดูและจูจังด้วยนะ….』

นั่นคือข้อความส่วนหนึ่งในจดหมายที่คุณป้าข้างห้องผู้เปรียบดังแม่พระส่งมาให้เรนะ พอรู้แบบนี้เธอคงทนใจร้ายปล่อยเด็กประถมนี่ไว้คนเดียวไม่ได้แถมเธอยังเอาเงินมัดจำไปซื้อฟิกเกอร์แล้วน่ะซิ!

‘เลิกตอนนี้คงไม่ได้แน่ๆ สงสัยชั้นต้องหาวิธีรับมือซะแล้ว’เรนะคิดในใจและอุ้มจูรินะที่ไปเฝ้าพระอินทร์เรียบร้อยให้ไปนอนบนเตียง

___________________________________________________________________________________________________

Talk : คุยกันก่อนขออนุญาตมาลงก่อนนะคะ และอยากบอกว่าตอนแรกอ่านผิดว่าคนขอ OS จริงๆขอให้แต่ SF แอบตกใจเบาๆ สรุปได้ว่าข้าพเจ้าอาจจะแต่งเป็น SF แต่ถ้าปิดเรื่องไม่ได้ขออนุญาตเปลี่ยนเป็น Fiction นะคะ จะมาลงตอนต่อไปไม่เกินสัปดาห์หน้าขอบคุณที่ติดตามนะคะ เรื่องนี้มีดับเบิ้ลมัตสึอิ มายูกิและสามทหารเสือ ยังไงก็ไปอ่านแนะนำตัวละครได้ด้านล่างนะจะคอยอัพเรื่อยๆค่ะ ^^

แนะนำตัวละครหลัก

อืม อืม โลลิค่อนจริงๆด้วย(พยักหน้า)

จริงๆไม่ต้องถึงเจ็ดวันหรอก

รีบจับกดเด็กไปตั้งแต่วันแรกก็เรียบร้อยแล้ว #โดนลากเข้าคุก

55555555 นี่มันเหมือนเอาอาหารเข้าปากเสือเลยนี่

น้องจูรุกเต็มที่ เฮียเรนก็โลลิค่อน

อาจมีฉากจับกด //เอ้ย คุกกกกก

จูรินะ อย่ามานาโกะกับมิคุมาหาพี่เขานะลูก เดี๋ยวหนูตกกระป๋อง 55555555

น่าติดตามมมมม น่าร้ากกกกก กรี้ดดดดด ฟินนนน รอๆๆ

อืมมมม หลังจากยืนสังเกตุการณ์แล้ว……/แจ้งตำรวจ

เอาตังไปเอาเด็กมาให้ฉันเลี้ยงแทน!

หลังจากอ่าน ดู วิเคราะแล้ว / ยกมือเป็นสัญญาณ //คุณตำรวจค่า จับเลยคะ!

ที่แท้ก็โลลิค่อนนี่เอง//ทำหน้าบรรลุ -₩-
ติดตามค่ะน่าสนุก

นี่สิโลลิค่อน 55555 คิดถึงจูจังตอน ป.6 อร้ายยยยยยยย โดนดาเมจน้องจูหรอเนี่ย >\\<

ใน7วันเรนะจะรอดพ้นจากคุกรึไม่?!!!
เรนะไม่โอตาคุหรอกค่ะ…จริงจริ๊งงงงง
แล้วเราจะมารอลุ้นว่าเฮียจะโดนเด็กกดรึเฮียจะกดเด็กแล้วเข้าคุก // ผิด

เปิดเรื่องมาเฮียก็จะเข้าคุกแล้ว 55555
เด็กมันชอบอ่อย//โดนถีบ

ไม่โอตาคุเลย ไม่เล๊ย!

จูจังหัดรุกแต่เด็กเลยหรอลูก -0-

ตอบคอมเม้นก่อนนะคะ ^^”

ขอบคุณที่เข้ามาอ่านและรอติดตามนะคะ

อืม อืม โลลิค่อนจริงๆด้วย(พยักหน้า)

จริงๆไม่ต้องถึงเจ็ดวันหรอก

รีบจับกดเด็กไปตั้งแต่วันแรกก็เรียบร้อยแล้ว #โดนลากเข้าคุก

 

[FICTION] The 7 Day Nanny (Wmatsui)

ตอนที่ 1 : เด็กดื้อกับพี่เลี้ยง

 

ห้องมืดมิดไร้แสงไฟ มีหม้อน้ำสีดำที่มีฟองเดือดปุดๆตั้งอยู่ตรงกลางพร้อมสาวสวยในชุดกราวยกยิ้มก่อนจะมองผ่านแว่นตากลมโตและค่อยๆหยิบส่วนผสมทีละชิ้น

 

“ขนแมว”นักวิทยาศาสตร์สาวพูดพร้อมหยิบขนขาวๆโปรยลงในหม้อน้ำสีดำ

 

“แครอทดอกไม้น่าแหวะ”นักวิทยาศาสตร์สาวพูดต่อพร้อมหยิบแครอทรูปดอกไม้ด้วยท่าทางขยะแขยงและโยนลงน้ำ ก่อนจะหยิบส่วนผสมสุดท้ายลงในน้ำ

 

“เล็บเท้าของของเจ้าโคล่อน”

 

“ทั้งหมดคือเครื่องปรุงที่เลือกสรรเพื่อสร้างสาวน้อยสมบูรณ์แบบ แต่ศาตราจารย์มัตสึอิเติมส่วนผสมอีกอย่างลงไปโดยไม่ได้ตั้งใจ สารเคมี AKB….”เสียงบรรยายลึกลับดังขึ้นมาพร้อมกับนักวิทยาศาสตร์สาวทำบิ๊กเกอร์ที่มีน้ำสีน้ำตาลหล่นลงหม้อโดนไม่ตั้งใจตามคำบรรยาย!

.

.

.

 

/////ตุ๊ม!/////

.

.

.

“จนได้เกิดเป็น Power Puff Girl ด้วยพลังเหนือมนุษย์ที่มีในตัว…..”

 

“นาจัง!”เสียงลึกลับดังขึ้นก่อนจะมีแสงส่องที่ที่เด็กน้อยที่กำลังนั่งส่องไฟฉายให้คนบรรยายอ่านข้อความในกระดาษ

 

“คะ-คะ?”เด็กน้อยขานรับพร้อมสะดุ้งยืนตรง

 

“มิกิจัง!”เสียงบรรยายดังขึ้นพร้อมแสงไปส่องไปที่เด็กน้อยคุมไฟที่ยืนยิ้มกว้าง

 

“ค่ะ!”

 

“และ….”เสียงบรรยายดังขึ้นเว้นช่วงให้ลุ้นก่อนจะพูดต่อพร้อมไปส่องไปที่คนบรรยาย

 

“โกะกี้!”

 

“หา….!!”ทุกคนร้องออกมาด้วยความตกใจยกเว้นคนบรรยายที่โพสท่าชู 2 นิ้วชูก้าอายที่ตาอยู่

 

“ตกใจอะไรกัน โกะกี้น่ารักดีออกเนอะ~”คนบรรยายที่เพิ่งโพสท่าพูดต่อเบาๆก่อนจะยิ้มกว้างจนคนที่ยืนมองอ้าปากค้าง

 

‘โกะกี้อะไรของเจ้าหมีเนี่ย!?’ทั้งสามคนในห้องนึกในใจ

 

“อะ-ต่อล่ะนะ”คนบรรยายพูดต่อก่อนจะเริ่มบรรยายอย่างไม่ใส่ใจอะไร

 

“ที่อุทิศชีวิตในการต่อสู้กับ…..อ๊าก แสบตา!”ไม่ทันที่คนบรรยายจะพูดจบแสงไฟในห้องก็สว่างขึ้นมาก่อนที่เจ้าคนบรรยายจะทรุดตัว แต่ไม่ทันที่จะมีใครพูดอะไรต่อไป…

.

.

.

.

.

 

“จูรินะ!”เสียงเฉียบขาดของใครบางคนดังขึ้นมา

 

“ขะ-ขาคุณแม่”มัตสึอิ จูรินะสาวน้อยวัย 12 ปีที่สวมชุดกราวขานรับพร้อมค่อยๆหันไปหามัตสึอิ เรนะ หรือคนที่เป็นพี่เลี้ยงของเธอเป็นวันที่ 2 นับจากแม่ของเธอหนีไปเที่ยวที่โอซาก้า!

 

“คุณแม่บ้านเธอซิ นี่ทำห้องเลอะไปหมดอีกแล้วนะ!”เรนะโวยวายพร้อมชี้ห้องที่ตอนนี้มีทั้งซากกระดาษกระจาย หม้อน้ำที่มีฟอง(สบู่)ปุดๆ ไฟฉายหล่นตามพื้น และซากน้ำแข็งแห้งที่มาทำควัน

 

“งืม…ทำไมดุจูจังคนเดียว นาจัง มาโกะกับมิกิก็เล่นด้วย”จูรินะงอแงขึ้นมา ก็นิชิโนะ มิกิ ที่เป็นเพื่อนข้างห้องเธอรวมถึง โคจิม่า มาโกะและโอคาดะ นานะ ที่เป็นเพื่อนที่โรงเรียนของเธอที่มาเที่ยวที่ห้องก็มีส่วนทำรกด้วย แต่พอเธอหันไปมองตามเรนะเท่านั้น….

 

“อ๊ะ!”

 

“งือ….พี่เรนะมีอะไรหรอคะ”มิกิที่เนียนไปขดตัวนอนในฟูกตอนไหนไม่รู้ลุกขึ้นมาทำท่างัวเงียคุยกับเรนะ

 

“ถึงเวลากินแล้วหรอคะ มาโกะหิวจังอะ~”มาโกะลุกจากฟูกอีกคนพร้อมพูดอย่างเนียนตามด้วยนานะที่น่าจะโดนลากไปตอนชุลมุนด้วยอีกคน

 

‘นะ-เนียนชะมัด!’จูรินะคิดในใจอย่างขุ่นเคือง

 

“จ๊ะ ถึงเวลากินแล้ว เดี๋ยวไปกินกันเถอะ”เรนะพูดจบก็ไปจูงมือมาโกะกับมิกิให้เดินตาม แต่พอเห็นจูรินะกำลังจะเดินตามเธอจึงหันไปออกคำสั่งทันที

 

“จูจังทำความสะอาดห้องก่อนนะ!”

 

“ไม่ยุติธรรมเลย จูจังเป็นน้องสาวพี่นะ!”จูรินะโวยวายขึ้นมาโดนอ้างนามสกุลที่เหมือนกัน

 

“น้องสาวอะไร แค่บังเอิญอยู่ห้องใกล้กัน นามสกุลเหมือนกันแล้วแม่ของเธอให้พี่มาดูแลเฉยๆเอง!”เรนะเถียงกลับทันทีพร้อมปล่อยมือมิกิกับมาโกะ ที่ตอนนี้ยิ้มอย่างสนุกสนานในการดูสองพี่น้องปลอมๆทะเลาะกัน ผิดกันนานะที่มองด้วยสีหน้ากังวล

 

“ไม่รู้ล่ะ ยังไงจูจังก็ต้องเก็บของก่อนค่อยไปกินข้าวเย็น”เรนะพูดเสียงดุจนจูรินะผงะเล็กน้อย

 

“ตะ-แต่นี่เป็นบ้านจูจังนะ”จูรินะเถียงกลับ

 

“นาจัง มิกิ มาโกะจังสามคนนี้จูจังชวนมาเองไม่ใช่หรอคะ นี่พี่ลำบากต้องดูแลคนเพิ่มอีกนะ”เรนะบ่นขึ้นมา แต่จูรินะอ้าปากค้างพร้อมพูดออกมาเสียงอ่อยทันที

 

“อะไรกันอะ…”

 

เธอดีใจนะที่เรนะยอมให้พาเพื่อนมาที่บ้านได้ แต่ว่าเอ็นดูคนอื่นมากกว่าเธอทำให้อิจฉาเหมือนกัน

 

“ไม่ต้องเถียง ทำความสะอาดเรียบร้อยแล้วค่อยตามไปนะ”เรนะพูดจบก็คว้ามือมิกิและมาโกะที่ดูเหมือนจะยังไม่พอใจเท่าไหร่ที่อดดูโชว์ต่อให้เดินตาม ผิดกับนานะที่ยังคงยืนนิ่งอยู่

 

“ไม่เป็นไรนาจัง เค้าทำเองได้รีบไปเถอะ”จูรินะพูดพร้อมส่งยิ้มให้นานะที่ยังทำหน้ากังวลอยู่

 

“ขอโทษนะจูจัง”นานะพูดจบก็ก้มหัวลงก่อนจะเดินตามเรนะไปแต่นั่นทำเอา……

 

‘โดนปังธงเต็มๆเลย’จูรินะคิดในใจและค่อยลูบใบหน้าที่ร้อนขึ้นมาเล็กน้อย จูรินะถอนหายใจและมองรอบๆห้องก่อนจะเริ่มเก็บเศษกระดาษตามห้อง แต่ไม่ทันที่เธอจะได้ทำอะไร…..

 

.

.

.

.

 

“โฮ๊ะๆๆๆ สุดท้ายเจ้าก็โดนทิ้งไว้คนเดียวจนได้นะ จูรินะ”เสียงปริศนาดังขึ้นมาจากระเบียงทำเอาจูรินะชะงักก่อนจะหันไปตามและพูดต่อ

 

“เสียงนี้มัน….!”

 

“จอมมารมายูยุ!?”จูรินะพูดพร้อมชี้ไปที่เจ้าเด็กสาวที่ยืนตรงระเบียงด้วยชุดจอมมารสีดำสนิท ความจริงคนนี้คือวาตานาเบะ มายุอายุ 13 ปีโตกว่าจูรินะ 1 ปี แต่ชอบ(ปีน)มาเล่นกับจูรินะ

 

“ปากเสีย!”เจ้าจอมมารพูดเสียงดังก่อนจะเดินเข้าประตูมา ทำให้จูรินะเดินถอยหลังด้วยความตกใจพร้อมคิดว่าไม่น่าลืมล็อคระเบียงเลย

 

“มาเรียกข้าว่าจอมมาร ข้าคือสุดยอดจอมมารต่างหากล่ะ!”จอมมารสาวพูดต่อพร้อมยกยิ้มขึ้นมา แต่ทำเอาจูรินะเถียงกลับในใจทันที

 

‘แล้วมันต่างกันตรงไหน(วะ)คะ!’

 

“ข้ารับรู้ถึงความหวาดกลัวของเจ้าช่างหอมหวานซะจนข้าทนไม่ไหว”มายุพูดต่อและค่อยๆเดินเข้าหาจูรินะและพูดต่อ

 

“จงมอบความหวาดกลัวของเจ้ามาเป็นพลังให้ข้าซะดีๆเถอะ”มายุพูดจบ จูรินะก็ถอยจนชนตู้เสื้อผ้า

 

“ไม่มีทาง!”จูรินะเถียงกลับพร้อมกับหนังสือบนตู้เสื้อผ้าหล่นลงมาข้างๆ

 

////ตุ๊บ!////

 

จูรินะเตรียมจะหนีต่อแต่ว่า….

.

.

.

 

“อ๊ะ…ขยับไม่ได้”จูรินะร้องออกมาด้วยความตกใจ ส่วนมายุก็ยิ้มและพูดต่อ

 

“หึๆ เจ้าถูกข้าร่ายมนต์ยึดติดแล้วทีนี้ข้าจะขอ…..สูบพลังของเจ้าไปล่ะ!”มายุพูดก่อนจะเดินเข้าหาจูรินะเรื่อยๆ จนเด็กน้อยที่เริ่มน้ำตาคลอร้องกลับมาด้วยความหวาดกลัว

 

“ยะ-อย่าน้าาาา!!”

.

.

.

.

.

 

////ป๊อก!////

 

เสียงเขกกระโหลดทำเอาจอมมารสาวหยุดและเอามือกุมหัวพร้อมร้องออกมาด้วยน้ำเสียงเจ็บปวด

 

“โอ้ย เจ็บๆๆ”

 

“เฮ้อ ทำบ้าอะไรของเธอน่ะ”เสียงนิ่งๆของคนทำร้ายจอมมารพูดขึ้นมาก่อนจะค่อยๆเดินไปเอาเสื้อกราวที่ติดกับตู้เสื้อผ้าของจูรินะออกก่อนที่เด็กน้อยจะร้องไห้

 

“จอมมารยูกิ….โอ้ย!”ไม่ทันที่มายุจะพูดจบเธอก็โดนเขกหัวอีกครั้ง คาชิวากิ ยูกิหรือสาวน้อยที่อยู่อพาร์ทเม้นตรงข้างๆพวกเธอโวยวายขึ้นมาเหมือนทุกครั้ง

 

“จอมมารอะไรของเธอน่ะ ปีนระเบียงมาแบบนี้มันอันตรายรู้ไหม!”ยูกิโวยวายขึ้นมาแต่เจ้าจอมมารมายูยุก็เถียงกลับทันที

 

“ยูกิก็ปีนมาหนิ!”

 

“ปีนมาเพราะเห็นเธอปีนมานั่นแหละ!”ยูกิตะโกนกลับไปแต่เหมือนจะทำเอาเธอแทบอยากตบปากตัวเองเมื่อเห็นสายตาเจ้าเด็กสองคน

.

.

.

.

 

“สะ-สโตเกอร์….”มายุพูดพร้อมก้าวถอยหนียูกิ เช่นเดียวกับจูรินะที่ถอยพร้อมพูดออกมาเบาๆ

 

“หมายถึงโรคจิตซินะ”

 

‘ไอ้เด็กพวกนี้นี่ น่าปวดหัวจริงๆเลยวุ้ย’ยูกิอ้าปากค้างและคิดในใจก่อนจะเตรียมพูดแก้ตัว แต่ไม่ทันไรก็มีเสียงใครบางคนเข้ามาในห้อง

 

“นี่มาโกะ มิกิ นาจังจะกลับแล้วนะ จูรินะยังเก็บของไม่เสร็จ….”เรนะเดินเข้ามาตามจูรินะ แต่ก็ต้องชะงักเพราะเห็นว่ามีคนอื่นอยู่ด้วยก่อนจะพูดเบาๆจนจบประโยคก่อนจะหันไปมองผู้บุกรุก

 

“…อีกหรอ?”

 

“อ้าว ยูกิ”เรนะเรียกยูกิเบาๆและมองหน้ายูกิที่ดูซีดลงเมื่อเห็นเรนะ ก็มัตสึอิ เรนะกับคาชิวากิ ยูกิเป็นเพื่อนร่วมห้องเรียนกันตั้งแต่ประถมยันม.ปลายและเคยเป็นเพื่อนสนิทกันขนาดรู้รสนิยม(?)ส่วนตัวกันหมด จนยูกิชักจะไม่อยากจะสนิทกับเรนะเท่าไหร่เพื่อให้มีภาพลักษณ์ที่ดีขึ้นในชีวิตวัยเรียนช่วงสุดท้าย!?

 

“มาเต๊าะเด็กหรอ?”เรนะถามยูกิเสียงเรียบๆตามที่ยูกิคาดการณ์แถมเอียงคอเล็กน้อยอย่างน่ารัก แต่คำพูดมันช่างน่าตบจริงๆ

 

“อย่าเหมารวมชั้นไปกับเธอนะ ยัยโลลิค่อน!”ยูกิตะโกนด่าเรนะก่อนจะปีนหลับห้องตัวเองอย่างรวดเร็วโดยปีนไประเบียงห้องมายุแล้วค่อยปีนข้ามไปห้องตัวเอง!?

 

‘ตัวเองก็เหมือนกันแท้ๆ’เรนะคิดในใจก่อนจะหันไปมองมายุที่มองมาตาแป๋วและยิ้มให้มายุก่อนจะพูดต่อ

 

“มายุจัง”

 

“ค-คะ”มายุสะดุ้งก่อนจะรีบขานรับ

 

“มากินข้าวด้วยกันไหม?”เรนะพูดและยิ้มให้มายุ ทำเอาจูรินะที่มองอยู่อ้าปากค้างแต่ก็ยิ้มออกมาทันทีเมื่อมายุตอบกลับ

 

“ขอบคุณค่ะ แต่พอดีเพิ่งทานมา ยังไงก็ขอตัวก่อนนะคะ”มายุพูดจบก็ก้มหัวลาเรนะอย่างสุภาพก่อนจะวิ่งไปที่ระเบียงแล้วค่อยๆปีนกลับห้องตัวเอง!?

 

“อ๊ะ!”เรนะร้องออกมาเบาๆก่อนจะพูดต่อพร้อมมองมายุจนลับตา

 

“อะ-อันตรายชะมัด”แต่ไม่นานเรนะก็ต้องสะดุ้ง เมื่อมีมือเล็กๆมือดึงชายเสื้อของเธอ

 

“นี่ๆ เรนะ”จูรินะเรียกเรนะทำให้เรนะหันกลับไปและส่งเสียงในลำคอ

 

“หือ?”

 

“ไม่ถามเค้าหน่อยหรอ เค้าก็หิวนะ”จูรินะพูดพร้อมส่งสายตาลูกหมาน้อยจนเรนะเกือบหลงกล แต่เธอใจแข็งพอจึงรีบตอบกลับไป

 

“ไม่ เธอต้องเก็บของให้เสร็จก่อน”

 

“เรนะจังอะ~”จูรินะงอแงพร้อมทำหน้าเศร้า แต่ไม่นานก็ต้องยิ้มเมื่อได้ยินเรนะพูดต่อ

 

“อย่างอแงได้ไหม มาชั้นช่วยเธอก็ได้…”เรนะพูดขึ้นมาและเว้นช่วงก่อนจะพูดต่อ

 

“แต่ช่วยเพราะอยากให้รีบไปกินข้าวชั้นจะได้ล้างจานนะ”

 

“อ๊า~รักเรนะที่สุดเลย!”จูรินะพูดจบก็กระโจนกอดเรนะเตรียมหอมแก้มแต่ว่าเรนะยังหลบไวพอ จนเจ้าเด็กน้อยต้องไปจูบพื้นแทน และคืนนี้จูรินะก็คงขอนอนกับเรนะอีกซึ่งเรนะคงทนคำอ้อนไม่ไหว จนอาจจะ…มีอุบัติเหตุให้จูรินะตกเตียงเหมือนวันแรกอีกครั้ง

__________________________________________________________________________________

Talk : เอามาลงอย่างรวดเร็วก่อนจะหายไปซักพัก //อีกแล้ว 555

ฟิคเรื่องนี้ตอนแรกตั้งเป้า 7 ตอน แต่อาจจะเพิ่มอีกตามแต่ความสามารถของไรท์ค่ะ

เนื่องจากไรท์เกิดความรั่วในจิตใจอยากเอาอะไรมายำใส่เล่น ตอนนี้ Power puff Girl ตอนต่อไปจะใส่เรื่องอะไรดีนะ รอลุ้นกันต่อไปโลด!?

ฟิคนี้ มายุรั่ว ยูกิรั่ว เรนะเกือบรั่ว จูจังก็รั่ว!?…. บอกคนปกติคงง่ายกว่า 555

รูปแนะนำตัวละครเริ่มเกิดความขี้เกียจในจิตใจขอลงเฉพาะตัวละครหลักแล้วกันนะคะ

รูปประกอบอยากบอกว่าพยายามอย่างหนักในการหารูปแนะนำตัวละครของจูกับมายุที่โลลิสุดๆ//ซะงั้น(รูปนั้นจูตอนอายุ 11 แต่มายุจำไม่ได้ 555)

ขอบคุณที่อ่านจนจบ และฝากติดตามต่อด้วยนะ ^^

เรนะจังเป็นทั้งโอตาคุและโลลิค่อนขนานแท้ ฮ่าๆๆๆ
เลี้ยงเด็กเองนะคะ … มะใช่กินเด็ก #กระซิบบอกเฮีย
จูเอ้ยยยย นอนทับแบบนั้นระวังจะโดนจับกดนะจ๊ะ
ติดตามๆๆ อิอิ ท่าจะฮา

ยูกิว่าคนอืนของตัวเองก้อันตรายพอกัน 555

เรนะอย่าใจร้ายกัจูจังบ่อยดิ ออกจะน่ารัก