LET’S GET RICH (Mayuki)

 

 

 

 

 

 

         “งืออออ…”

 

 

 

         ฮือ อย่าเอาเมืองฉันไป…

 

 

 

         “ง่าาาา…”

 

 

 

         ยึดเมืองมาได้แล้ว สร้างแลนด์มาร์ค…

 

 

 

         “ไอ้จู ไอ้เลวหน้าด้านมาก มาซื้อเมืองต่อแล้วสร้างแลนด์มาร์ค” สาวผมสั้นหน้าคมวางโทรศัทพ์มือถือลงก่อนจะลุกขึ้นชี้หน้าบุคคลผู้นั่งจิ้มซื้อเมืองของเธอไปอย่างหน้าตาเฉย

 

 

 

         “เฮ้ออออ…”

 

 

 

         “อะไรเน่คุงเพื่อนรัก นั่งลงกดทอยลูกเต๋าก่อนสิครับเพื่อน” ผู้ถูกชี้หน้านามว่า มัตสึอิ จูรินะ ไม่ได้สะทกสะท้านกับคำว่ากล่าวจาก ยามาโมโตะ ซายากะ ผู้อยู่ทีมตรงข้ามเลยแม้แต่น้อย แถมยังตอกกลับด้วยท้อยคำที่แสนจะสุภาพแต่ในความรู้สึกของซายากะมันเป็นการเยาะเย้ยเธอชัดๆ

 

 

 

         “อืออออ…”

 

 

 

         “เอาน่าซายากะ นั่งลงก่อนอย่าเพิ่งเสียสมาธิสิ” หญิงสาวหน้าตายที่อยู่ทีมเดียวกับซายากะนามว่า โยโกยามะ ยุย ดึงปลายกระโปรงของซายากะเบาๆเพื่อเรียกสติให้เพื่อนสาวก่อนที่พวกเธอจะแพ้ราบคาบให้กับทีมฝั่งตรงข้าม

 

 

 

         “งืมมมม…”

 

 

 

        ปึ้งง!

 

 

 

        “โว๊ะ! หุบปากดิไอ้ย้วย เสียสมาธิหมดเห็นมั๊ยเสียให้ไอ้ยุยจนได้” หญิงสาวอีกคนที่อยู่ทีมเดียวกับจูรินะวางโทรศัพท์มือถือลงก่อนจะตบโต๊ะไม้เสียงดังเหตุจากหมดความอดทน คนอย่าง ซาชิฮาระ ริโนะ จะแพ้ให้กับการ์ดระดับ B อย่างยุยและซายากะไม่ได้

 

 

 

        “ขอโทษนะคะ! ที่นี่บ้านฉันค่ะ! ฉันจะทำอะไรก็เรื่องของฉันค่ะ! ถ้าซาชิฮาระซังไม่พอใจก็เชิญค่ะ!” หญิงสาวที่นั่งถอนหายใจอยู่เป็นนมนานหันมามองหน้าริโนะก่อนจะพูดจากระแทกกระทั้นผู้มาอาศัยบ้านของเธอเป็นสถานที่เล่นเกมเศรษฐีที่กำลังฮิตติดลมบนในขณะนี้

 

 

 

        “ได้ เอาแบบนั้นใช่ป่ะ ไหนๆเกมของฉันที่แกยืมมา 6 ปี แล้วไม่คืนน่ะสงสัยวันนี้จะได้ฤกษ์เอาของๆฉันกลับบ้านซะที” ริโนะพูดกลับเจ้าของบ้านหน้าซีดก่อนจะรีบรั้งแขนของริโนะไว้พร้อมกับกล่าวขอโทษขอโพยยกใหญ่

 

 

 

        “ขอโทษเจ้าค่า เชิญนั่งเล่นต่อได้ตามสบายเลยค่ะนายท่าน” เจ้าของบ้านอย่าง วาตานาเบะ มายุ ต้องยอมอ่อนข้อให้กับริโนะอย่างไม่มีข้อแม้ ‘ก็แหม่เคยพูดไว้แล้วนิว่าจะคืนก่อนตาย ฉันยังไม่ตายสักหน่อยจะคืนให้ซัซชี่ได้ยังไงกัน…’

 

 

 

        “เออย้วย ทำไมแกไม่โหลดมาเล่นบ้างล่ะมันก็สนุกดีนะเกมนี้เนี่ย” หลังจากทอยลูกเต๋าเสร็จ จูรินะจึงหันมาพูดกับมายุที่เอาแต่นั่งจ้องโทรศัพท์มือถืออยู่อย่างนั้นมาตั้งนานสองนานราวกับเสือที่จะคอยตะครุบทุกเมื่อหากเหยื่อขยับ

 

 

 

        “ไร้สาระ ไม่รู้จะเล่นไปทำไมเสียเวลาเปล่าๆ” มายุตอบทำให้อีกสามคนที่กำลังจ้องจอเงยหน้าขึ้นมาพร้อมกับส่งสายตาอาฆาต มายุยิ้มแหยๆตอบกลับราวกับขอโทษ

 

 

 

         “ฉันว่ามันก็สนุกดีออกนะ อีกอย่างเรนะจังบอกว่ายูกิรินเล่นด้วยนะ” จูรินะพาดพิงถึงแฟนสาวของมายุที่ช่วงนี้ทำงานไปกลับโอซาก้า–โตเกียวเหมือนกับซายากะ

 

 

 

         “ใช่เลย ยูกิซังยังเคยชวนฉันเล่นตอนนั่งชินคันเซ็นด้วยนะมายุ” ซายากะพูดเสริม มายุทำเป็นไม่สนใจเพราะยังไงก็ไม่มีทางที่เธอจะเชื่อได้ว่ายูกิจะเอาเวลามาเล่นเกมไร้สาระแบบนี้

 

 

 

         ตึ้งตึง!

 

 

 

         “อ๊ะ! ยูกิไลน์มาพอดีเลย ฉันจะฟ้องให้หมดว่าพวกแกใส่ความยูกิรินของฉันว่าเล่นเกมไร้สาระ” มายุหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมากบนโต๊ะอย่างรวดเร็วก่อนจะกรอกรหัสเป็นเลขสี่ตัวพร้อมกับกดเข้าไปดูข้อความที่ยูกิส่งมา

 

 

 

 

[LINE  เกมเศรษฐี]

Yukiriiiiin_K เชิญคุณไปรวยในเกมเศรษฐี

แต่ถ้าแน่จริงก็ทำให้ฉันล้มละลายให้ได้สิ!

 

 

 

 

         “ไหนดูสิ ว้ายๆไม่ทันไรก็ส่งคำเชิญมาซะแล้วล่ะ” จูรินะที่ลุกขึ้นดูก็หัวเราะออกมาเสียงดังเรียกเสียงหัวเราะเพิ่มเติมจากริโนะและซายากะได้ไม่ยาก แต่จูรินะก็ไม่ได้ดูหน้าจอมือถือว่าตัวละครของเธอนั้นได้ตกจุดเริ่มต้นและเธอก็ได้พลาดโอกาสที่จะสร้างแลนด์มาร์คในจุดสำคัญไป ยุยที่ตกอยู่ช่องเที่ยวรอบโลกจึงไม่ลังเลใจที่จะกดไปยังช่องที่เป็นเมืองของจูรินะเลยแม้แต่น้อย

 

 

 

         ไม่นะ! ยึดเมืองได้แล้ว…

 

 

 

         “เย้! ซายากะพวกเราชนะแล้ว” ยุยหันไปแท็กมือกับซายากะที่นั่งอยู่ข้างกัน พวกเธอชนะด้วยการทำ Line Victory จูรินะที่หันมาร้องโอดครวญพร้อมกับฟังเสียงดุว่าจากริโนะโทษฐานที่ทำให้อันดับของเธอตกลงมา

 

 

 

         ภาพทั้งหมดอยู่ในสายตาของมายุ มายุส่ายหัวเบาๆก่อนจะถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ ‘ยูกิรินเล่นเกมกับเจ้าพวกนี้ หวังว่าคงไม่บ้ามากขนาดนี้หรอกนะ…’

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

         “เรียวกะจัง จูริจังส่งใบโคลเวอร์มาให้หน่อยสิ” หญิงสาวผู้นั่งจิ้มโทรศัพท์มือถือพร้อมกับตะโกนบอกรุ่นน้องให้ส่งชีวิตในเกมเศรษฐีมาให้เธอหน่อย ก็แน่ล่ะเล่นกับเรนะกำลังมันส์เลยนี่นา…

 

 

 

         “ยูกิริน ไปเที่ยวกันเถอะนะ” ประโยคขอร้องหลุดมาจากปากของมายุผู้ที่นั่งแก้มป่องหน้าบูดเหมือนคนถ่ายไม่ออกมาสามวันอย่างไรอย่างนั้น เรียกชื่อหญิงสาวที่กำลังนั่งกดปุ่มทอยลูกเต๋าบนจอสี่เหลี่ยมโดยไม่สนใจคนรอบข้างเลยแม่แต่น้อย

 

 

 

         “ฉันยังไม่ชนะเรนะเลยนะมายุ ไปกับอิโคะมะจังก็ได้นี่เธอนะ” ผู้ถูกเรียกว่ายูกิรินหรือชื่อเต็มของเธอคือ คาชิวากิ ยูกิ บอกโดยไม่ละสายตาออกากจอสี่เหลี่ยม ฮึ! มาโทษมายุไม่ได้นะที่มีรูปคู่กับอิโคะจังบ่อยน่ะ ก็ยูกิมั่วแต่เล่นเกมอยู่ได้นี่!

 

 

 

         “ยูกิริน เราไม่ได้ไปเที่ยวด้วยกันแค่สองคนนานแล้วนะคะ” มายุพูดอย่างตัดพ้อ เธอไม่เคยคิดเลยว่ายูกิจะติดเกมเหมือนเจ้าพวกนั้น ไม่สิอาจจะเป็นหนักกว่าอีกน่ะนะ

 

 

 

         “ไปชวนคนอื่นเถอะมายุ ฉันยังไม่ว่าง” เป็นอีกครั้งที่มายุรู้สึกน้อยใจคำพูดของยูกิ มายุลุกขึ้นจากตรงนั้นพร้อมกับก้าวเท้าอย่างช้า ช้า ช้า ราวกับภาพสโลวเพื่อหวังให้ยูกิง้อเธอบ้างเพียงเท่านั้น

 

 

 

         ‘ยูกิรินคนบ้า ฉันเดินจะพ้นห้องอยู่แล้วนะ’

 

 

 

         ‘ถ้าไม่เรียกชื่องอนจริงๆด้วยนะ’

 

 

 

         ‘จะนับ 1 ถึง 5 ในใจจะไม่ยอมใจอ่อนแล้วนะ’

 

 

 

         ‘1  ..  2  ..  3  ..  4  ..  4.9  ..  4.99  ..  4.999  ..’

 

 

 

         “มายุ!” ในที่สุดเสียงของยูกิก็ดังขึ้น สาวเจ้ารีบหันควับไปก็แหม่! ยังนับไม่ถึง 5 เลยนี่น่าเนอะ?

 

 

 

         “ยูกิรินเปลี่ยนใจจะไปเที่ยวกับฉันแล้วใช่มั๊ยคะ” มายุถามหน้าระรื่นแต่ก็ต้องเจ็บใจอีกครั้งเมื่อได้รับคำตอบ

 

 

 

         “อ่อป่าว กำลังจะบอกว่าโหลดเกมเศรษฐีแล้วส่งใบโคลเวอร์มาให้หน่อยสิ กว่าเรียวกะจังกับจูริจังจะส่งให้ฉันได้อีกทีก็ตั้งเกือบ 12 ชั่วโมงแหน่ะ รบกวนด้วยนะคะ” ยูกิยิ้มให้กับมายุก่อนจะก้มลงไปสนใจจอสี่เหลี่ยมในมือต่อ มายุกำมือแน่นพร้อมกับกร้าวประกาศในใจเลยว่า

 

 

 

         ‘อีเกมเศรษฐี ต่อไปนี้กูกับมึงเป็นศัตรูตัวฉกาจกัน!!’

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

         อาการติดเกมของยูกินั้นเป็นขั้นหนักถึงหนักมากเธอแทบใช้เวลาว่างทั้งหมดไปกับการเสี่ยงโชคไปตามเมืองต่างๆ และการสร้างแลนด์มาร์คของเธอ ดูเหมือนว่าเกมเศรษฐีนี่จะทำให้มายุกลายเป็นหมาหัวเน่าไปซะอย่างนั้น ไม่ได้การล่ะแบบนี้มันต้องหาวิธีแก้น่ะสิ เมื่อคิดได้แบบนั้นมายุก็รีบคว้าโทรศัพท์ขึ้นมาก่อนจะต่อสายไปหาจูรินะในทันที ก่อนจะได้ยินเสียงตอบรับอย่างสดใสของเด็ก อื้มลืมไปน่ะว่าจูรินะยังเด็ก…

 

 

 

         [ว่าไงย้วยคุง มีธุระอะไรหรือเปล่า]

 

 

 

         “มีสิจูรินะ ไม่มีฉันจะโทรไปหรอ?” และแล้วก็มิวายตอบกลับกวนๆตามสไตล์ของตัวเอง

 

 

 

         [แหม่ปาก น่าจับจูบจังเลยนะเนี่ย]

 

 

 

         “โว๊ยขนลุก เออนี่เรนะซังยังติดเกมเศรษฐีอยู่หรือเปล่า?” การถามหาถึงต้นเหตุที่ชวนยูกิเล่นอาจจะได้คำตอบดีๆก็ได้เนาะ

 

 

 

         [เรนะจังน่ะหรอ แทบไม่ค่อยได้เล่นแล้วแหน่ะ ชอบเอาเวลาไปเต๊าะคนอื่น ฉันเหนื่อยใจจริงๆนะ ว่าแต่ที่โทรมาเนี่ยเพราะยูกิซังไม่สนใจ]

 

 

 

         จึ้กกก! อะไรมันจะเดาถูกขนาดนั้นวะคะ จูรินะแกเลิกเป็นไอดอลเถอะไปเป็นหมอดูน่าจะรุ่ง

 

 

 

         [ตรงไปหรอ ที่จริงฉันน่ะมีวิธีที่จะใช้แก้เผ็ดเรนะจังติดเกมอยู่แหละ แต่ตอนนี้ไม่ติดเกมแล้วอดใช้เลยแต่ฉันจะให้แกใช้แทน สนใจมั๊ยล่ะ?]

 

 

 

         จูรินะนับว่าเป็นจอมวางแผนในเรื่องทำนองนี้ตัวฉกาจเลยล่ะ เสนอมาแบบนี้แล้วฉันจะปฏิเสธได้ยังไงล่ะ!

 

 

 

         “สนสิ แล้วต้องทำไงบ้าง”

 

 

 

         [ฉันจะบอกแผนนะ คือมันต้องเริ่มจาก…]

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

         แผนของจูรินะใช้ได้ผลจริงๆแหะแค่ฉันไปบอกยูกิว่าจะสร้างแลนด์มาร์คเป็นเพื่อนแต่ให้มาที่บ้านของฉัน เป็นไปตามแผนเป๊ะเลย ขอบใจนะจูรินะ เอาล่ะได้เวลาสร้างแลนด์มาร์คกันแล้วนะยูกิรินที่รัก หุหุ!

 

 

 

         “มายุๆ ไม่เข้าบ้านเหรอยืนเหม่ออยู่ได้ตั้งนาน” เสียงของยูกิพร้อมแรงสะกิดทำให้มายุได้สติก่อนจะหยิบกุญแจบ้านขึ้นมาไขรั้วอย่างลุกลี้ลุกลน แต่ก็ไม่ได้ทำให้ยูกิรู้สึกผิดสังเกตุเลยแม้แต่น้อย

 

 

 

         ไฟในบ้านถูกกดให้ทำตามหน้าที่ของมันหลอดฟลูออเรนเซนส์กระพริมถี่สองสามครั้งก่อนจะสว่างจ้าเพื่อให้สองบุคคลที่กำลังก้าวเข้ามาในบ้านได้มองเห็นสิ่งต่างๆ เงียบเชียบราวกับป่าช้า ใช่แล้ววันนี้พ่อกับแม่ของมายุไม่อยู่บ้านนั่นเอง และสาเหตุที่เลือกวันนี้เพราะจะได้ไม่มีใครขัดขวางการสร้างแลนด์มาร์ค แลนด์มาร์คบนตัวยูกิ…

 

 

 

         “ไม่มีใครอยู่หรอเนี่ย” ยูกิพูดขึ้นท่ามกลางความเงียบ ก่อนจะหันไปมองหน้าของมายุที่ยิ้มแป้นหน้าบานเป็นจานดาวเทียม รู้สึกเสียวสันหลังวาบพิกล ท่าทางเธอจะไม่ได้มาเล่นเกมแบบปกติแล้วสินะเนี่ย

 

 

 

         “คุณพ่อคุณแม่ไปต่างจังหวัดน่ะ เดี๋ยวยูกิขึ้นไปอาบน้ำก่อนเลยนะ เดี๋ยวฉันเตรียมชุดให้” มายุรับเสื้อนอกและกระเป๋าของยูกิมาถือไว้ก่อนจะรีบบอกให้ยูกิเข้าไปอาบน้ำ ยูกิเดินขึ้นไปยังห้องนอนของมายุด้วยความคุ้นเคยหยิบผ้าขนหนูสีขาวบนราวเหล็กของคนตัวเล็กแล้วจึงหายเข้าไปในห้องน้ำ

 

 

 

         มายุจัดการวางกระเป๋าของยูกิให้เรียบร้อย หยิบชุดที่ถูกถอดออกไปใส่ไว้ในตระกร้าพร้อมกับรีบตรงดิ่งไปยังหน้าตู้เสื้อผ้า เปิดลิ้นชักลับหยิบในสิ่งที่ตั้งใจซื้อไว้ตั้งแต่วันนั้นที่จูรินะให้คำปรึกษามา

 

 

 

 

         เธอก็ซื้อชุดนอนลายลูกไม้มาสิมายุ

 

 

         เห้ย! ฉันไม่ใส่ของพรรณนั้นหรอกนะ!

 

 

         ไม่ได้ให้แกใส่แต่แกลองนึกสภาพสิถ้ามันอยู่บนตัวยูกิซัง ชุดที่ซื้อเองก็อยากจะถอดเองใช่มั๊ยล่ะ!

 

 

 

 

         หึหึ! เอาล่ะยูกิรินเรามาเล่นสร้างแลนด์มาร์คกันเถอะ เธอเป็นเมืองเดี๋ยวฉันจะสร้างแลนด์มาร์คบนตัวเธอเอง ฮิย่ะ! ฮิย่ะ!

 

 

 

         กึก!

 

 

 

         เสียงเปิดประตูห้องน้ำดังขึ้นทำให้ฉุดมายุออกจากภวังค์แห่งจินตการลามกถึงเรื่องในอนาคตที่จะเกิดขึ้น เธอรีบคว้าผ้าเช็ดตัวอีกผืนพร้อมกับชุดนอนของเธอเดินเข้าไปในห้องถามพร้อมเอ่ยกำชับว่า

 

 

 

         “ชุดที่วางอยู่บนโต๊ะ ฉันตั้งใจซื้อให้ยูกิรินเลยนะ ใส่ด้วยนะคะ” พูดเสร็จก็หายจ้อยเข้าไปในห้องน้ำ ยูกิเดินไปหยิบชุดที่มายุว่าขึ้นมาดู ลายสูกไม้สีดำแถมมีตาข่ายด้วยมันไม่โป๊ไปหรือไงนะ!

 

 

 

         แต่ก็เอาเถอะอุส่าซื้อมาทั้งทียอมใส่แค่ครั้งเดียวเท่านั้นแหละ แต่มันโป๊ไปจริงๆนะเนี่ย หรือมายุจะมีรสนิยมแบบนี้กัน

 

 

 

 

         ยูกินั่งไขว่ห้างอยู่บนเตียงของมายุพร้อมกับหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาเข้าเล่มเกมที่เธอกำลังติดอยู่งอมแงมโดยไม่รู้ตัวเลยว่ามายุเดินออกมาจากห้องน้ำเป็นที่เรียบร้อยแล้ว

 

 

 

         แหม่ะ! ฉันนี่ตาถึงจริงๆว่าแล้วว่าชุดแนวนี้ต้องเหมาะกับยูกิรินชัวร์!

 

 

 

         มายุยืนกอดอกด้วยความภาคภูมิใจอยู่ห้องห้องน้ำให้กับความตาแหลมของตนที่เลือกชุดนี้มาให้ยูกิใส่ แต่เดี๋ยวนี่ไม่ใช่เวลาที่เธอจะมาภาคภูมิใจอะไรนะ มันคือนัดตัดสินต่างหากระหว่างเธอกับไอ้เกมบ้านั่น!

 

 

 

         ว่าแล้วมายุก็รีบไปนั่งบนเตียงเดียวกัน ยูกิที่รู้สึกถึงแรงฮวบลงของเตียงสปริงอย่างดีก็รู้ได้ทันทีว่าคนที่ชวนเธอมาที่บ้านเพราะบอกว่าจะมาสร้างแลนด์มาร์คได้อาบน้ำเสร็จแล้วจึงเอ่ยปากพูดออกไปว่า

 

 

 

         “หยิบมือถือมาเร็วๆสิมายุ จะได้เล่นกันสักที”

 

 

 

         มายุทำตามคำสั่งอย่างว่าง่ายเรื่องหยิบโทรศัทพ์มือถือแต่ไม่ใช่ของเธอนะของยูกิต่างหาก มายุเอาโทรศัพท์มือถือของยูกิไปวางไว้บนโต๊ะพอหันหน้ามาเพชิญหน้ากับเจ้าของมันก็ฉีกยิ้มออกมา แต่ยูกิน่ะหรอหน้าบึ้งไปแล้วล่ะนั่น

 

 

 

         “ต่อไปนี้จะเป็นการเล่นของจริงแล้วนะคะยูกิซัง” มายุก้าวเท้าเข้ามาหายูกิอย่างช้าๆ ก่อนจะพลักให้ตัวของคนสูงกว่าล้มลงไปบนเตียงและตัวเองก็คร่อมตามไปติดๆ จับข้อมือของยูกิให้อยู่เหนือหัวขึ้นไป กระซิบข้างหูคนข้างใต้เบาๆว่า

 

 

 

         “อ่า ยึดเมืองได้แล้วสิ พอยึดเสร็จแล้วต้องทำยังไงต่อนะ”

 

 

 

         “อ้อ! จากนั้นก็ต้องสร้างแลนด์มาร์คแล้วสินะ เกมนี้น่ะเป็นของฉันนะคะยูกิริน” และแล้วการเล่นเกมของมายุที่ถูกเสี้ยมสอนโดยจูรินะก็ดำเนินต่อไปอย่างไม่หยุดหย่อนจวนเกือบเช้า…

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

         “โอ๊ะ! ยูกิหรอหวัดดีๆ วันนี้ก็ไม่หนาวนะทำไมใส่ผ้าพันคอล่ะ” ริโนะถามยูกิ ทำให้สาวเจ้าที่ใส่ผ้าพันคอถึงกับต้องก้มหน้าลง ก็เมื่อคืนน่ะเธอแพ้มายุราบคาบเลยล่ะ ก็โดนยึดไปเสียทุกส่วนเลยเนี่ยสิ…

 

 

 

         “ได้ข่าวว่าเมื่อคืนมายุชวนไปสร้างแลนด์มาร์คน่ะ นี่ๆยูกิซัง สร้างแลนด์มาร์คหรือคิสมาร์คกันแน่คะ” ตัวการอย่างจูรินะที่เป็นคนปล่อยข่าวให้กับชาวสมาคมได้รับรู้เอ่ยปากแซวหลังจากมายุโทรมารายงานผลว่าแผนนั้นน่ะใช้ได้ดีเกินคาด

 

 

 

         “ไอ้คนปากเสียไปแซวยูกิซังได้ไง นี่แหน่ะ” ซายากะพูดก่อนจะดีดมะกอกเข้าที่หน้าผากของจูรินะอย่างจังเข้าหนึ่งที อย่างน้อยซายากะก็ยังเป็นคนดีสินะ

 

 

 

         “ยูกิซังถ้าไม่ไหววันนี้ไม่ต้องไปเสตจทีม N ก็ได้นะฉันไม่ถือหรอก ฮิ้ว!” ซะเมื่อไหร่ล่ะ ไอ้คนกลุ่มนี้มันช่างน่าหาอะไรยัดปากเสียจริง ว่าแต่ตัวการที่ทำให้เธอเป็นแบบนี้หนีไปไหนซะแล้วล่ะ

 

 

 

         “ยูกิซัง เล่นเกมเศรษฐีกันมั๊ยคะ” ทาคาฮาชิ จูริ เอ่ยถามคั่นกลางวงสนทนาของรุ่นพี่

 

 

 

         ‘เกมเศรษฐี สร้างแลนด์มาร์ค’ จู่ๆภาพของมายุเมื่อคืนก็แล่นเข้ามาในหัวของยูกิอีกครั้ง ถ้อยคำนั้นของมายุที่เธอจำได้ดี

 

 

 

         ถ้าวันหลังเห็นมันสำคัญกว่าฉัน ฉันจะยึด! เมือง(ร่างกาย)ยูกิอีกนะคะ

 

 

 

         “ไม่เอาแล้วจ๊ะ เกมเศรษฐีเนี่ยอันตรายกว่าที่คิดนะเนี่ย…”

 

 

 

END.

 

 

—————————————————————-

 

โอ๊ะโอ๋! ดองไว้หลายเรื่องแต่ก็ยังแบกหน้ามาทำ os จนได้ ฮิฮิๆ

ข่าวดีฮะ ประกาศดองฟิคเรื่องอื่นๆอย่างเป็นทางการ เย้!  #หลบรองเท้า

จะว่ากล่าวอะไรผมก็ได้นะ เผื่อจะมีสำนึกในการมาแต่งต่อเรื่องที่ดองไว้ (หรอ?)

os ชั่ววูบต่อจากที่เพื่อนขึ้นมาให้เล็กน้อยครับ ขอบคุณคำแนะนำจากคุณเช่นเคยนะครับ ^ ^

สร้างแลนด์มาร์ค ยึดเมืองได้แล้ว คุณได้เล่นเป็นคนที่ 4 อย่ายึดเมืองชั้นไป….

นี่ชั้นเพ้ออะไรหนิ เราไม่รู้จักเกมนี้จริงๆนะ บอกเลยว่าไม่เคยเล่นเล้ยยย 5555

สนุกดีค่ะ เกมส์นี้เล่นจนลบไปแล้วด้วยเหตุที่ว่าแพ้เพื่อนโดนแซงเลยขี้เกียจเล่น 55555

เล่าได้เห็นภาพมาก ได้ข่าว OS แอบดองไว้เยอะหรอ เอามาเผยแพร่เลยๆ เราไม่ว่าเรื่องเก่าๆจะดองก็ได้นะ//อ้าว

ยูกิคงได้เลิกเล่นเกมส์นี้จริงๆแต่ไปติดเกมส์เศรษฐี(ของจริง)กับมายุแทน 5555

ขอบคุณสำหรับความฟินค่ะ =w=)b

555 ยูกิไม่น่าเข็ดเลยนะ น่าจะให้มายุไปสร้างแลนด์มาร์คบ่อยๆ อิอิ

ฟินยาวๆๆไป ต้องขอบใจจูรินะสินะ อิอิ แผนดีจริงๆ ชอบสร้างแลนด์มาร์คดีนัก 555

เพื่อนตัวดีก็นะแศวกันจริงง 5555 ยูกิคงเข็ดไปอีกนานนน

ขอบคุณสำหรับความฟินของแลนมาร์ค เอ้ย!!ความฟินคู่มายูกินะคะ

แหม่…//เยี่ยมจริงๆ x3

เพราะเด็กจูตัวแสบไปให้คำแนะนำมายุ  ยูกิรินเลยโดนสร้างแลนด์มาร์คไปทั่วตัวเลยสินะ  ฮ่าๆๆ

คิดแล้วแอบเสียดายเล็กน้อยที่เรนะเลิกเล่นเกมเศรษฐีไปก่อน  หุหุหุ

สร้างแลนด์มาร์คสนุกมั้ยคะยูกิซัง ><

จูจอมวางแผน ว้ะฮ่าๆๆๆๆ

วางแผนใช้กับคนอื่นได้แต่ของตัวเองนี่เรนะซังหนีไปหาคนอื่นแล้ว

สร้างแลนด์มาร์ค!! หุหุ กิรินจะเลิกเล่นจริงๆเหรอคะ ตอนโดนยึดเมืองนี้ไม่ขัดขืนเลยนะ ^^

ขอบคุณสำหรับOS ที่ความฟินระดับ1,700ค่ะ >< ยังดีที่ย้วยมันกลับมาสร้างแลนด์มาร์คกับกิรินไม่หนีไปยึดเมืองคุณน้องอิโคมะ 55555555555

โอ๊ยฟินมากกกก เด็กจูนี่รัายไม่เบา ดีมากค่ะทำเราฟิน 555 //กราบจู

บร๊ะ!!
เกมนี่มันสนุกแบบนี้นี่เอง 555

เกมนี่น่าเล่นโน๊ะ…มายุจาง!!!^~^

สร้างแลนด์มาร์กกกกกกกกกกกกกกกกก!!