GUARDIAN & DEVIL II

 

CHAPTER

 

Intro

01: Fallen Angel                                                       

02: The Mysterious Girl

03: My First Friend                                           

04: Undeniable Power

05: Revealed                                                             

06: Mixed-Blood

07: Controllable                                                       

08: She’s gone.

09: The Special One                                               

10: HALF

11: Your Fault, My Fault                                   

12: Caring

13: Encounter                                                     

14: Samael

15: Kill Me                                                                  

16: Last Battle?

17: Execute                                                                 

18: Requiem

19: Eternity [END]

 

Side Story I                            Side Story II                          Side Story III

 

SP: MAYUKI                    SP: KOJIYUU                       SP: WMATSUI

 

 

 

GUARDIAN & DEVIL

 

CHAPTER

 

01  02  03  04  05  06  07  08 09  10

11  11.5  12  13  14  15  16

 

END

 

ENDING [Bad End]

 

Special Chapter (YURIA x KUMIN x KANON)

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

-01-

 

 

 

 

                “กรี๊ดดดดดด”

 

เสียงกรีดร้องของเด็กหญิงตัวเล็กที่ล้มลงอยู่กับพื้น เด็กน้อยเผชิญหน้ากับปีศาจร้ายท่าทางน่ากลัว มันแสยะยิ้มน่ารังเกียจ และเดินตรงเข้าหาหมายจะทำร้าย

 

ทันใดนั้น ราวกับถูกกระแทกด้วยแรงมหาศาล ปีศาจตนนั้นกระเด็นไปไกลหลายร้อยฟุต เด็กน้อยเห็นเงาร่างอีกร่างหนึ่งเดินตรงเข้ามาหาเธอ

 

อาจเพราะความกลัวเป็นทุนเดิม เธอไม่กล้ามองหน้าเขา ซ้ำยังหลับตานิ่ง และต้องสะดุ้งสุดตัวเมื่อรับรู้ถึงการสัมผัส

 

 

            “ปลอดภัยแล้ว”

 

 

เสียงที่ดูอ่อนโยนนั้น ทำให้เด็กน้อยค่อย ๆ ลืมตาขึ้นมา ด้วยท่าทางที่ยังดูกล้า ๆ กลัว ๆ เด็กหญิงพบว่าเธอนั่งอยู่ในบ้านของตัวเอง กับคนอีกคนที่ช่วยเธอไว้

 

 

            “คุณเป็นใคร”   เธอถามคน ๆ นั้น

 

            “ยังไม่จำเป็นต้องรู้หรอก”    ร่างสูงลูบศีรษะเด็กหญิงตรงหน้า    “เพราะอีกไม่นาน เราจะได้พบกันอีก”

 

            “เราจะได้เจอกันอีกหรอคะ”

 

            “ใช่ มันถูกกำหนดไว้แล้ว”     คำตอบของคนนั้นดูหนักแน่น    “มันเป็น…ชะตากรรม”

 

 

 

 

XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

                “กริ๊ง กริ๊ง กริ๊ง กริ๊ง กริ๊ง”

 

 

เสียงนาฬิกาปลุกที่ดังอย่างต่อเนื่องจนแสบแก้วหู ทำให้เจ้าของร่างบางจำใจต้องตื่นขึ้นมาอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ เธอปรับสายตาของเธอเพื่อให้ชินกับความสว่างในตอนเช้า และกดปิดนาฬิกาปลุกดิจิตอลตรงหัวเตียง

 

 

                ‘ฝันเรื่องนั้นอีกแล้ว’

 

 

นั่นคือสิ่งแรกที่เธอคิด หลังจากที่ตื่นเต็มตา ความฝันจากเศษเสี้ยวของความทรงจำที่แสนเลือนลางเมื่อสิบกว่าปีก่อน กับคำถามที่เธอยังไม่เคยได้รับคำตอบที่แน่นอน ใครกัน คือคนที่ช่วยเธอจากปีศาจร้ายตนนั้น

 

แม่เธอบอกว่าอาจจะเป็นทูตสวรรค์ซักองค์ ทูตสวรรค์ที่เต็มไปด้วยความเมตตา และโอบอ้อมอารี แล้วการเจอกันอีกครั้ง มันจะเกิดขึ้นอีกเมื่อไหร่ …เธอยังติดค้างคำขอบคุณกับผู้นั้นอยู่

 

 

 

                หญิงสาวเดินเข้าไปในห้องน้ำ จ้องมองตัวเองผ่านกระจก ก่อนจะเอื้อมมือมาจับสร้อยคอ จี้ตรงกลางสร้อยเป็นคริสตัลสีเหลืองอำพัน สร้อยที่เธอต้องรักษามันเอาไว้ยิ่งกว่าชีวิต สิ่งนี้ถูกเรียกว่า “Guardian Core”

 

ในโลกปัจจุบัน ที่เทคโนโลยีก้าวไกลจนมนุษย์สามารถเดินทางไปสู่ห้วงอวกาศ แต่จะมีใครรู้ว่า สิ่งหนึ่งที่มันไม่เคยหายไปจากโลกตั้งแต่โบราณกาล ก็คือความชั่วร้ายที่ถูกเรียกขานในนามของ “ปีศาจ”

 

 

 

หลังจากสงครามศักดิ์สิทธิ์ระหว่างพระเจ้า กับ ปีศาจจบลงเมื่อหลายพันปีก่อน จนถึงตอนนี้ ก็ยังมีปีศาจหลงเหลืออยู่บนโลก และต้องได้รับการกำจัด

 

สงครามศักดิ์สิทธิ์ เริ่มต้นเมื่อ ซามาเอล หรือที่ทุกคนเรียกขานในนาม ซาตาน และ ลูซิเฟอร์ ปีศาจร้ายผู้ปกครองนรกโลกันต์ ทั้งสองประกาศสงครามกับพระผู้เป็นเจ้า และตั้งใจฆ่าล้างเผ่าพันธุ์มนุษย์ มนุษย์ผู้ที่เป็นเหมือนผลิตผลของพระผู้เป็นเจ้า แม้จะมีกฎระหว่างเทวดากับปีศาจ ว่าทั้งสองฝ่ายจะอยู่กันคนละโลก โลกเบื้องบน กับโลกใต้ภิภพ ซามาเอลและลูซิเฟอร์กลับละเมิดกฎของพระเจ้า และขึ้นมายังโลกมนุษย์เพื่อก่อสงคราม

 

กองทัพปีศาจนั้นแข็งแกร่งเกินกว่าที่มนุษย์จะรับมือ พระผู้เป็นเจ้าจึงส่งอัครเทวดาลงมาปราบ โดยมี อัครเทวดามิคาเอล เป็นแม่ทัพ ท้ายที่สุด ลูซิเฟอร์ก็ถูกอัครเทวดามิคาเอลสังหาร ส่วนซามาเอลก็สิ้นพลังและหลบหายไป ปีศาจตนอื่น ๆ ก็กระจัดกระจายไปทั่วโลก แฝงตัวและยังคอยเล่นงานเหล่ามนุษย์เมื่อมีโอกาส

 

อัครเทวดาจึงได้คัดเลือกมนุษย์จากทั่วทุกมุมโลก ทำหน้าที่เป็นผู้พิทักษ์ ในนามของอัครเทวดา คนเหล่านั้นถูกเรียกว่า การ์เดี้ยน พวกเขาได้รับการ์เดี้ยนคอร์ ตัวกลางที่หลอมรวมจิตวิญญาณของการ์เดี้ยนและอำนาจแห่งพระผู้เป็นเจ้า ทำให้ผู้ครอบครองมีพลังมากกว่ามนุษย์ปกติ พลังในการต่อสู้ พลังในการเยียวยา พลังในการกำจัดปีศาจ เพื่อสร้างความสงบสุขให้โลก

 

บรรดาการ์เดี้ยนต่างก็ทำหน้าที่ที่ตนเองได้รับมอบหมายอย่างเต็มความสามารถ จากรุ่นสู่รุ่น จนถึงกาลปัจจุบัน

 

 

เธอเองก็เป็นการ์เดี้ยนเช่นกัน มัตสึอิ เรนะ ลูกหลานของตระกูลผู้รับใช้อัครเทวดาใต้นามเซนต์มิคาเอล

 

แต่เรื่องดังกล่าวถูกปกปิดเป็นความลับ ไม่มีใครรู้ว่าเธอเป็นการ์เดี้ยน นอกจากการ์เดี้ยนด้วยกันเอง การรวมกลุ่มของบรรดาการ์เดี้ยนในแต่ละเมืองทั่วโลกเกิดขึ้นเพียงไม่กี่ร้อยปีที่ผ่านมา แต่ก่อนการ์เดี้ยนจะทำงานเพียงลำพัง การรวมกลุ่มเกิดขึ้นเพื่อร่วมมือกันต่อสู้ และพัฒนาวิทยาการในการกำจัดปีศาจที่ดูเหมือนจะแข็งแกร่งขึ้นเรื่อย ๆ อาจเพราะโลกยุคปัจจุบัน ความตกต่ำทางจิตใจของมนุษย์เพิ่มมากขึ้น เป็นสิ่งที่ทำให้ปีศาจมีความแข็งแกร่งมากยิ่งขึ้นเช่นกัน

 

 

 

                เรนะเดินออกมาจากห้องน้ำ เมื่อเธอแต่งตัวเรียบร้อย เธอก็หยิบกระเป๋าของเธอขึ้นมาสะพาย และไม่ลืมที่จะพกดาบสั้นติดตัวไปด้วย

 

ปลายทางของเธอเช้านี้ ไม่ใช่จุดบอดของเมืองที่เต็มไปด้วยปีศาจ อีกด้านหนึ่งในชีวิตของเธอ เธอก็เป็นเพียงมัตสึอิ เรนะ พนักงานกินเงินเดือนธรรมดา ๆ คนหนึ่ง

 

 

 

 

……………………………….

 

 

 

 

 

 

 

                หญิงสาวเดินขึ้นมาจากสถานีรถไฟใต้ดิน เมืองที่เธออยู่เต็มไปด้วยผู้คนมากหน้าหลายตา และตอนนี้ทุกคนมีจุดหมายเดียวกัน คือการเดินเข้าไปในอาคารสี่เหลี่ยมทั้งหลายที่ตั้งตะหง่านอยู่เต็มท้องถนน

 

เสียงจอแจของการจราจร เสียงก่อสร้างอาคารหลังใหม่ที่ผุดขึ้นมาไม่เคยหยุด เสียงพูดคุยที่ดังจนหนวกหู ภายในความวุ่นวายนั้น เรนะรู้ดีว่ายังมีบางอย่างซุกซ่อนอยู่ ความมุ่งร้าย ที่เกิดขึ้นจากพลังของเหล่าปีศาจ แต่นี่ยังไม่ใช่เวลาที่เธอจะเริ่มงานของเธอ ในฐานะการ์เดี้ยน อย่างน้อยก็ไม่ใช่ท่ามกลางสายตาผู้คนนับพันแบบนี้

 

เธอเดินเข้าไปในอาคารแห่งหนึ่ง ตอกบัตรเหมือนพนักงานทั่วไป และเข้าไปในห้องทำงานของเธอ

 

 

                “มัตสึอิซัง พวกมือปืนส่งข่าวมาอีกแล้ว”    ชายหนุ่มหน้าตาดีเดินมาหาเรนะที่โต๊ะทำงาน เธอนั่งลงและมองเอกสารที่เพื่อนร่วมงานเอามาให้ มือปืนที่พูดถึง จะเรียกว่านักข่าวอิสระ หรือนักข่าวใต้ดินก็อาจจะได้ ข่าวที่ได้มากจากคนพวกนี้ บางข่าวก็ดูน่าสนใจ แต่บางข่าวก็ทิ้งลงถังขยะได้ทันทีโดยไม่ต้องอ่านเนื้อความ

 

 

เรนะทำงานเป็นกองบรรณาธิการของแทปลอยด์ฉบับหนึ่ง เรียกกันคุ้นปากว่าหนังสือพิมพ์แจกฟรี จุดขายของแทปลอยด์ที่เธอทำอยู่ มักจะเน้นไปในเรื่องราวลี้ลับ การฆาตกรรมแปลก ๆ เรื่องราวที่ยังไม่สามารถหาทางพิสูจน์ได้ สิ่งเหล่านี้ล้วนดึงดูดใจมนุษย์

 

แต่เป้าหมายของเรนะมีมากกว่านั้น เพราะบางทีการตายที่เหลือเชื่อ มันเกิดขึ้นจากการกระทำของปีศาจ และข่าวที่เธอได้มา เป็นข้อมูลชั้นดีที่จะทำให้เธอสามารถลงไปตรวจสอบ และกำจัดปีศาจตัวต้นเหตุเหล่านั้นได้

 

 

เธอเริ่มงานประจำของเธอ โดยทำหน้าที่คัดกรองข้อมูลก่อนจะส่งไปยังหัวหน้ากอง งานน่าเบื่อ ซึ่งแตกต่างกับตัวตนอีกด้านของเธออย่างสิ้นเชิง

 

 

 

 

 

…………………………

 

 

 

 

 

 

                ตกเย็น เพื่อนของเธอตั้งแต่สมัยเรียนนัดเจอกัน คืนวันศุกร์ของหญิงสาววัยทำงาน มีอะไรให้ทำไม่มากนัก และการมาเจอกันทุกครั้งเพื่อนของเธอมักจะถามเธอเป็นประจำเกี่ยวกับงานที่เธอทำ

 

มันคงดูไม่น่าอภิรมย์เท่าไหร่สำหรับใครหลาย ๆ คน ที่ต้องทำงานเกี่ยวกับเรื่องลี้ลับ ภาพศพ ภาพคนตาย ภาพการฆาตกรรม

 

 

                “เป็นฉันนะ เห็นภาพพวกนั้นคงเป็นลมไปแล้ว”    เพื่อนคนหนึ่งของเรนะบอก

 

                “ยิ่งถ้าเห็นแบบของจริงนะ ฉันตายดีกว่า ว่าแต่เรนะน่ะ เคยเห็นศพจริง ๆ รึเปล่า แบบที่หนังสือพิมพ์ของเรนะชอบเล่นข่าวน่ะ”

 

 

 

เรนะยิ้ม ๆ ไม่ได้ตอบคำถามของเพื่อน เคยเห็นแบบในแทปลอยด์รึเปล่าน่ะหรอ ยิ่งกว่านั้นเธอก็เคยเห็นมาแล้ว

 

 

 

 

 

                หลังจากแยกย้ายกันกลับ ระหว่างทาง เรนะรับรู้ถึงกลิ่นไอของปีศาจจากมุมอับในย่านบันเทิงของเมือง กลิ่นไอที่ทำให้ผัสสะทั้งร่างกระตุกวูบ

 

เรนะรีบเดินไปทางนั้น ก่อนจะหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาโทร การรับรู้ไอปีศาจที่รุนแรงมากกว่าทุกครั้งบอกให้รู้ว่า เธอไม่สามารถเอาชนะปีศาจตนนี้ได้ง่ายนัก

 

 

                “ไม่รับโทรศัพท์สักทีนะ ยูกิ”

 

 

เรนะพูดถึงชื่อของคน ๆ หนึ่ง ที่เป็นการ์เดี้ยนเช่นเดียวกัน คาชิวากิ ยูกิ นอกจากเป็นผู้ร่วมงาน ยูกิยังเป็นญาติของเรนะอีกด้วย เธออยากให้ยูกิมาช่วย แต่อีกฝ่ายติดต่อไม่ได้

 

เรนะยังคงเดินต่อไปในทางเดินแคบ ๆ ไม่อยากปล่อยให้เป้าหมายที่เจอหลุดรอดไป แม้ยังไม่มั่นใจว่าเธอจะสามารถจัดการปีศาจที่เธอเจอได้เพียงลำพังหรือไม่

 

เสียงน้ำที่หยดลงมาจากท่อแอร์ลงแอ่งน้ำด้านล่างดังเป็นจังหวะ กลิ่นอับของทางเดินที่ไม่มีคนใช้ กลิ่นไอของปีศาจที่เรนะยังไม่เห็นว่าเป็นปีศาจแบบไหน

 

เธอเปิดกระเป๋า และหยิบดาบสั้นของเธอออกมา การ์เดี้ยนคอร์เปล่งแสงขึ้นเพื่อเตรียมพร้อมสำหรับการต่อสู้

 

 

 

                “ฟึ้บ”

 

 

และยังไม่ทันที่เรนะจะได้ตั้งตัว ปีศาจก็ปรากฏตัวขึ้นทางด้านหลังของเรนะ เรนะรีบหันไปเผชิญหน้า และชักดาบออกมาด้วยสัญชาตญาณ ดาบเพิ่มขนาดความยาวโดยอัตโนมัติ กลายเป็นคาตานะเล่มคมที่ทำจากเงินแท้ มีไว้เพื่อปลิดชีพปีศาจทั้งปวง

 

เธอฟันเข้าใส่ร่างกายที่แสนน่าเกลียดตรงหน้า ร่างกายที่หลอมลวมด้วยเนื้อหนังมังสาแสนแข็งแกร่ง ใบหน้าที่ไม่สามารถอธิบายได้ว่าน่ารังเกียจเพียงใด ปีศาจที่ดูดกลืนจิตใจด้านมืดของมนุษย์

 

ปีศาจตนนั้นหลบดายของเรนะได้อย่างเฉียดฉิว เมื่อหลบได้มันก็รีบพุ่งเข้าประชิดตัว ตั้งใจจะคว้าตัวเรนะเอาไว้ เธอรีบดีดตัวหลบออกมา เรนะประเมินปีศาจตรงหน้า การต่อสู้ระยะประชิด ทำให้พอคาดเดาได้ว่าปีศาจตนนี้ไม่ได้มีพลังอำนาจพิเศษนอกเหนือจากนี้ แต่ความแข็งแกร่ง คงมีไม่น้อย

 

การจะฆ่าปีศาจเหล่านี้ได้ ต้องอาศัยอาวุธที่ทำงานเงินแท้ และผ่านการลงอาคม โดยจุดตายของปีศาจมีอยู่สองที่ คือที่หัวใจ และการตัดคอ

 

เรนะพุ่งเข้าใส่ปีศาจอีกครั้ง มันยื่นแขนมาหมายจะจับตัวเรนะ แต่เรนะไวกว่า เธอวาดดาบเข้าใส่ แขนของปีศาจตนนั้นขาดลงทันที เลือดสีดำไหลรดไปทั่วพื้นคอนกรีต และไม่รอให้มันได้ตั้งตัว เรนะตัดแขนอีกข้างของมัน ก่อนจะก้มตัวฟันเข้าใส่ข้อพับขาจนมันล้มลง

 

ปีศาจคุกเข่าอยู่ตรงหน้าเรนะ ในสภาพไร้แขน ถึงเวลาปิดฉาก เรนะเงื้อดาบขึ้นสุดแขนหมายตัดศีรษะ แต่เธอถึงกับชะงัก เมื่ออยู่ ๆ ก็มีแขนปรากฎออกมาจากทางด้านหลังของปีศาจตัวนั้น พุ่งตรงเข้าบีบคอของเธอ ยกเธอขึ้นเหนือพื้น และเหวี่ยงเธอไปกระแทกกำแพงอิฐเต็มแรง

 

เรนะทรุดตัวลง ปีศาจตนนั้นลุกขึ้น  เรนะหันมองดาบของตัวเองที่ตกอยู่ข้าง ๆ ตั้งใจจะหยิบขึ้นมาต่อสู้ ปีศาจตนนั้นก็ตั้งใจพุ่งเข้าทำร้ายเธอเช่นกัน ไม่รู้ว่าปีศาจ หรือเธอที่จะเร็วกว่ากัน

 

ทันใดนั้น มีร่างสูงใหญ่ปรากฏขึ้นตรงหน้าของเรนะ เรนะมองแผ่นหลังของผู้ที่ปรากฏตัวต่อหน้า เพียงแค่เขายกมือขึ้น ปีศาจตนที่กำลังทำร้ายเรนะ ก็กระเด็นไปไกลจนสุดทาง

 

 

                “แก…”    ปีศาจตนนั้นเงยหน้ามอง ก่อนที่จะมีสีหน้าตกใจ และจะรีบหายไปจากตรงนั้น

 

 

เรนะได้แต่มองเหตุการณ์ตรงหน้า และพยายามตามสถานการณ์ให้ทัน เธอเบนสายตากลับมามองแผ่นหลังของผู้ที่ช่วยเธอเอาไว้ เขาค่อย ๆ หันมามองเธอ

 

 

                ‘การ์เดี้ยนงั้นหรอ’

 

 

เพราะเป็นใบหน้าของหญิงสาว ที่ไม่ต่างจากคนธรรมดาทั่วไป แต่เรนะต้องเปลี่ยนความคิดใหม่ทันที เมื่อรับรู้ถึงไอปีศาจจากร่างกายของหญิงสาวคนนั้น ไอปีศาจแสนรุงแรง ที่เธอรับรู้ก่อนหน้า กลับมาจากผู้ที่ยืนอยู่ต่อหน้าเธอ เธอรีบเอื้อมมือคว้าดาบ แต่ช้าไป

 

เพียงแค่เขาขยับมือ ดาบของเรนะก็กระเด็นไปไกล เรนะรู้ทันทีว่าปีศาจตนนี้ คือปีศาจขั้นสูงที่สามารถควบคุมพลังจิตได้ ปีศาจตนนั้นมองเรนะด้วยดวงตาลุกโชน ร่างกายของเรนะเหมือนถูกตรึงด้วยของหนักหลายสิบตัน ไม่สามารถขยับหนีไปได้

 

 

 

                “มนุษย์ เจ้าคิดจะต่อกรกับข้าอย่างนั้นหรือ”    คำถามจากน้ำเสียงก้องกังวาล ปีศาจที่อยู่ในรูปลักษณ์ของหญิงสาวหน้าคม ดวงตาสีแดงเพลิงจดจ้องเรนะไม่วางตา

 

                “แกเป็นปีศาจ”    เรนะไม่คิดว่าจะเป็นอย่างอื่น และมันเป็นปีศาจที่มีอำนาจเกินกว่าที่เธอจะต่อกร

 

                “ใช่ บุตรแห่งลูซิเฟอร์”

 

 

และคำตอบของผู้ที่ยืนอยู่ เล่นเอาเรนะตาเบิกโพลง ลูซิเฟอร์ ปีศาจผู้แข็งแกร่ง ที่ถูกสังหารในสงครามศักดิ์สิทธิ์ แต่เธอไม่เคยรู้ว่าลูซิเฟอร์มีทายาท ไม่มีใครเคยรู้

 

 

                “แกต้องการอะไร”

 

 

เรนะถาม ปีศาจร้ายย่อตัวลง โน้มใบหน้าเข้าไปใกล้ใบหน้าของเรนะ เรนะพยายามหันหน้าหนี

 

 

                “ข้าได้กลิ่นความหวาดกลัว การ์เดี้ยนที่เต็มไปด้วยความกลัว”    เขาจับปอยผมของเรนะเล่น

 

                “ข้าไม่ได้กลัว และแกเจ้าปีศาจ แกไม่มีสิทธิ์แตะต้องตัวข้า”   เรนะแผดเสียง แต่เขายังไม่ยอมถอยออกไป    “และข้าไม่เข้าใจ ว่าแกมาช่วยข้าทำไม”

 

                “ช่วยงั้นหรอ”   บุตรแห่งลูซิเฟอร์หัวเราะออกมาทันที เสียงหัวเราะที่น่าสะพรึง และกรีดแทงผู้ฟังให้รู้สึกหวาดกลัวขึ้นจับใจ    “ข้าเนี่ยนะ จะยื่นมือเข้าช่วยช่วยมนุษย์ชั้นต่ำ เจ้าต่างหากที่เข้ามาแทรกกลางระหว่างการต่อสู้ของข้า กับปีศาจตนนั้น และสภาพของเจ้าในตอนนี้ ยิ่งแสดงให้เห็นว่าผู้ที่มีฝีมือพอที่จะต่อกรกับมันคงมีแต่ข้า หาใช่การ์เดี้ยนไร้กำลังอย่างเจ้า”

 

 

ปากกล้าเหลือเกิน เรนะมองบุตรแห่งลูซิเฟอร์ด้วยแววตาไม่พอใจ แต่เธอไม่สามารถทำอะไรได้ในตอนนี้

 

 

                “แต่เจ้าดันมาอยู่ในที่ที่เจ้าไม่ควรอยู่ ดังนั้น…”

 

 

แววตาของบุตรแห่งลูซิเฟอร์ดูเหี้ยมโหดมากยิ่งขึ้น เรนะคิดว่านี่อาจจะเป็นจุดจบของเธอก็ได้ ในสถานการณ์แบบนี้… จะมีใครมาช่วยเธอเหมือนตอนที่เธอยังเด็กมั้ย ทูตสวรรค์องค์นั้นที่เคยช่วยเหลือเธอเอาไว้…

 

 

บุตรแห่งลูซิเฟอร์ยิ้มเหยียด และมองเรนะผ่านดวงตาสีเพลิง เขาเอื้อมมือมาจับใบหน้าของเรนะ แม้เธอจะพยายามขัดขืน แต่ก็ไม่สามารถหลบหนีไปได้ ฝ่ามือที่เย็นเยียบประทับลงบนใบหน้าของหญิงสาว ณ ขณะนั้น สติของเรนะก็ดับวูบลง

 

 

 

……………………………

 

 

 

TBC.

 

 

 

 

 

 

 

เล่นของยากซะแล้วสิครับ

 

เดี๋ยวเปิดตัวละครหลักอย่างเป็นทางการอีกตัวหนึ่ง แล้วค่อยใส่หัวเรื่องแล้วกันครับ ว่าคน ๆ นั้น เป็นใคร

 

ตอนนี้ให้เฮียเขานำเรื่องไปก่อนเลยครับ ฮัดช่า!!!!

เรนะนี่เป็นของคู่กับคาตานะจริง(ดูเท่ดี+วาดมันส์ด้วยพะย่ะค่ะ#ไม่เกี่ยวล่ะ) เป็นฟิคที่…ชอบมากแหะแบบนี้ ฟิคแนวนี้ของโปรดเลย>w<

สู้ต่อไปค่ะไรท์เตอร์งานนี้ปูเสื่อกางเต้นท์ก่อกองไฟรอค่ะ!!!!

มัน สวด ยอด!!

 

จะแฟนตาซีไปไหน บุตรลูซิเฟอร์จะเอาเรนะไปทำหยั่ง ~~

บุตรลูซิเฟอร์นี่ขอเดา ว่า เจคุง….อิอิอาจจะหน้าแตกก็ได้5555
รอติดตามตอนต่อไปอยุ่นะคะ
เนื้อเรื่องแนวนี้ต้องค้นเนื้อหามาเยอะพอสมควร เยี่ยมเลย ชอบบ><

เย้! สนุกดีค่ะ
แลดูแฟนตาซี -..-

บุตรลูซิเฟอร์ที่ดูหล่อเลวอย่างนั่นมันต้องเป็น J คุงสินะลุงว์!!! โซเดมาคอม โซเดมาคอม โซเดมาคอม
โซเดมาคอม

ปูเสื่อรอๆเจ้าค้า ฟิคแนวนี้ชอบสุดๆ

เย้ๆ แฟนตาซีแบบดาร์คๆ ><

เหมือนกำลังดูอนเมอยู่เลยอ่ะ 555+

โอ้วว แฟนตาซี ชอบเจ้าค่ะ

สนใจอยากรู้ตัวจริงของคนที่ช่วยเรนะไว้ตอนเด็กมากกว่า หุหุ

“ชะตากรรม”แบบไหนที่ทำให้”เขา”และ”เธอ”ต้องมาเจอกัน

ปลูกบ้านรออ่าน(เป็นจริงเป็นจังมาก)

ขุดรูรอ(?)

เย้ๆ แฟนตาซี 

เรนะนี่เป็นของคู่กับคาตานะจริง(ดูเท่ดี+วาดมันส์ด้วยพะย่ะค่ะ#ไม่เกี่ยวล่ะ) เป็นฟิคที่…ชอบมากแหะแบบนี้ ฟิคแนวนี้ของโปรดเลย>w<

สู้ต่อไปค่ะไรท์เตอร์งานนี้ปูเสื่อกางเต้นท์ก่อกองไฟรอค่ะ!!!!

เย้! สนุกดีค่ะ
แลดูแฟนตาซี -..-

-02-

 

 

 

 

 

 

 

            “เราจะได้เจอกันอีกหรอคะ”   เด็กหญิงถามออกมาด้วยน้ำเสียงสงสัย

 

            “ใช่ มันถูกกำหนดไว้แล้ว”    ภาพใบหน้าที่แสนเลือนรางนั้น ตอบคำถามเธอ    “มันเป็น…ชะตากรรม”

 

 

 

 

 

…………………………………

 

 

 

 

 

 

 

 

                ความเจ็บปวดทั่วทั้งร่าง ค่อย ๆ ย้อนกลับมา เมื่อสติของเรนะกลับคืน เธอนอนคว่ำอยู่ที่ไหนสักแห่ง และเมื่อเธอดีดตัวขึ้นมาด้วยความตกใจ เธอก็พบว่า เธอนอนอยู่บนเตียงของเธอ

 

 

                “ฝัน…”  

 

 

เรนะขมวดคิ้วเข้าหากัน ฝันเรื่องเดิมเรื่องนั้น แล้วเรื่องก่อนหน้าที่เกิดขึ้นล่ะ เธอจำได้ว่าเธอเจอกับบุตรแห่งลูซิเฟอร์ ปีศาจที่เธอไม่เคยได้ยินถึงการเรียกขานมาก่อนในชีวิต แล้วนั่นคือฝันด้วยรึเปล่า

 

เพราะถ้าเป็นเรื่องจริง ทำไมเธอยังมีชีวิตอยู่ เธอจำได้ว่าก่อนที่สติของเธอจะขาดหาย บุตรแห่งลูซิเฟอร์จับใบหน้าของเธอ เพื่อหวังดูดกลืนวิญญาณของเธอไม่ใช่หรอ

 

เรนะเอื้อมมือมาจับเหนือหน้าอกของตน การ์เดี้ยนคอร์ยังอยู่ เธอตรงไปที่กระจก พบรอยช้ำจาง ๆ รอบคอ ร่องรอยการต่อสู้กับปีศาจตนแรก ก่อนจะพบกับบุตรแห่งลูซิเฟอร์ ถ้าอย่างนั้น เรนะหันไปมองรอบห้อง…

 

เธอหลุดพ้นจากเงื้อมือของปีศาจร้ายตนนั้น และกลับมาอยู่ที่ห้องของเธอได้อย่างไร เมื่อคืนมันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ หลังจากที่เธอหมดสติไป

 

ในขณะที่เธอกำลังหาเหตุผลให้กับการมีชีวิตอยู่ของเธอ เสียงโทรศัพท์มือถือของเธอก็ดังขึ้น เธอรีบเดินไปที่กระเป๋าสะพาย ล้วงมือเข้าไป สิ่งแรกที่เธอเจอไม่ใช่โทรศัพท์ หากแต่เป็นดาบสั้น ดาบสั้นที่เธอจำได้ว่าถูกปัดกระเด็นไปไกล แต่ตอนนี้มันกลับอยู่ในปลอกเหมือนไม่ได้ถูกใช้งาน

 

ก่อนที่เธอจะหยิบโทรศัพท์ที่ยังส่งเสียงดังรบกวนไม่หยุด เธอมองชื่อที่หน้าจอ เมื่อวานโทรหาแทบตายกลับไม่ยอมรับ ทำไมเช้านี้ถึงโทรมาได้ ถ้ารับสายตั้งแต่เมื่อวาน เรนะอาจไม่ต้องมาคิดหาเหตุผลว่าทำไมเธอถึงรอดมาได้

 

 

                “ว่าไง ยูกิ”  เรนะกรอกเสียงผ่านมือถือของเธอ

 

                “เมื่อคืนที่เรนะโทรมา มีอะไรงั้นหรอ”

 

                “แล้วทำไมเมื่อคืนยูกิไม่รับโทรศัพท์”

 

                “ยูโกะซังเรียกฉันเข้ามาคุยเรื่องการปรับปรุงอาวุธ และก็อยู่ใน Lap ทั้งคืน ว่าแต่เรนะยังไม่บอกเลยว่าทำไมถึงโทรมา”

 

                “ฉันเจอปีศาจ”    เรนะตอบรับเสียงเนือย ๆ

 

                “จริงหรอ แล้วเรนะสู้กับมันคนเดียวอย่างนั้นหรอ”

 

                “เรื่องรายละเอียดเดี๋ยวฉันเล่าให้ฟังก็แล้วกัน ตอนนี้อยู่ที่บ้านของยูโกะซังใช่มั้ย”

 

                “ใช่”

 

                “งั้นเดี๋ยวฉันเข้าไป”

 

 

ยูโกะ โอชิมะ ยูโกะ เศรษฐีตระกูลดังของเมือง เธอเป็นอีกคนที่เกิดในตระกูลการ์เดี้ยน และเธอใช้บ้านของเธอเป็นจุดรวมพลของเหล่าการ์เดี้ยนในเมืองแห่งนี้ ถึงเวลาที่เรนะจะต้องไปที่บ้านของยูโกะ แต่ไม่ใช่เพื่อเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นให้ยูกิรู้เพียงเท่านั้น เธอยังต้องการรู้เรื่องราว ของปีศาจที่กล่าวอ้างว่าเป็น ‘บุตรแห่งลูซิเฟอร์’ อีกด้วย

 

 

 

…………………………………

 

 

 

 

 

 

                “บุตรแห่งลูซิเฟอร์”

 

 

คนในห้องนั่งเล่นพูดออกมาพร้อมกัน เมื่อเรนะเล่าว่าเธอไปเจอกับปีศาจตนไหนมา

 

 

                “ไม่เคยได้ยินมาก่อน”    หญิงสาวคนหนึ่งพูดด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง ไม่ว่าจะดีใจ ตกใจ ตื่นเต้น โกรธ หรือแม้แต่เสียใจ เธอก็มีสีหน้าไม่ต่างกัน วาตานาเบะ มายุ ผู้รับใช้อัครเทวดาใต้นามเซนต์รามีเอล เธอเป็นเหมือนคลังข้อมูลเคลื่อนที่ของกลุ่ม  

 

                “เธอได้ยินมาไม่ผิดใช่มั้ย”    คำถามจากหญิงสาวที่ไว้ผมยาวสีดำขลับ หน้าตาเธอดูตื่นตกใจผิดกับคนอีกคนลิบลับ คาชิวากิ ยูกิ ผู้รับใช้อัครเทวดาใต้นามเซนต์ราฟาเอล

 

                “ปีศาจตนนั้นเป็นคนบอกกับฉันเอง”

 

                “บุตรแห่งลูซิเฟอร์อย่างนั้นหรอ ไม่ได้ยินชื่อของปีศาจชั้นสูงแบบนั้นมานานมาก”   ร่างเล็กพูดพร้อมจับปลายคางตัวเองด้วยสีหน้าครุ่นคิด เจ้าของคฤหาสน์โอชิมะ โอชิมะ ยูโกะ ผู้รับใช้อัครเทวดาใต้นามเซนต์กาเบรียล

 

                “ปีศาจตนนั้นเป็นผู้ใช้พลังจิต และดูเหมือนจะแข็งแกร่งมากด้วย”  เรนะอธิบายถึงสิ่งที่เธอเจอมา

 

                “แล้วเรนะรอดมาได้ยังไง”    หญิงสาวรูปร่างสูงโปร่งถามเรนะ เธอทิ้งตัวลงนั่งข้าง ๆ ยูโกะ โคจิมะ ฮารุนะ ผู้รับใช้อัครเทวดาใต้นามเซนต์อูรีเอล หญิงสาวที่ได้รับความสามารถในการสร้าอาคมอันแข็งแกร่งให้กับอาวุธของเหล่าการ์เดี้ยน

 

 

เรนะส่ายศีรษะ เธอไม่สามารถตอบคำถามนี้ได้ นั่นสิ เธอรอดมาได้ยังไง

 

                “ฉันไม่รู้เหมือนกัน ตอนนั้น ปีศาจตนนั้นตั้งใจจะดูดกลืนวิญญาณของฉัน จนฉันหมดสติลง มารู้ตัวอีกที ฉันก็ตื่นขึ้นมาในห้องของฉันแล้ว”

 

                “อาจเหมือนกับที่เคยเกิดกับเรนะตอนเด็ก ๆ รึเปล่า ที่มีใครบางคนมาช่วยเรนะเอาไว้”    ยูกิพูดในสิ่งที่เรนะฝันถึงมาตลอด

 

                “แล้วใครล่ะ ทูตสวรรค์อย่างนั้นหรอ จะเป็นไปได้อย่างนั้นหรอ”    ถึงทุกคนเป็นผู้รับใช้ของอัครแทวดา แต่ก็ไม่เคยมีใครได้พบอัครเทวดา หรือแม้แต่เทวทูตทั่วไป    “เรื่องนั้นช่างมันเถอะ ฉันอยากรู้เรื่องของ บุตรแห่งลูซิเฟอร์ มากกว่า”

 

                “นั่นสิ การปรากฏตัวของบุตรแห่งลูซิเฟอร์ มันหมายความว่ายังไง เพราะไม่มีใครเคยได้รับรู้มาก่อน ถึงตัวตนของปีศาจตนนั้น”  

 

 

ยูโกะลุกขึ้น และเดินหายไปจากห้อง คงไปที่ห้องทำงานของเธอ ส่วนมายุ หันไปจดจ่อกับ Laptop และค้นหาข้อมูลจากเครือข่ายการ์เดี้ยนทั้งหมดที่ติดต่อกันทั่วโลก

 

 

 

 

 

……………………………..

 

 

 

 

 

 

 

 

                แต่จนแล้วจนรอด ก็ยังไม่มีใครได้รับคำตอบ เรนะเลยตัดสินใจมาที่ห้องสมุดของเมือง ห้องสมุดที่เธอคุ้นเคย ช่วงเวลาที่บทความในแทปลอยด์ไม่มีอะไรน่าสนใจ เธอก็จะอาศัยข้อมูลจำพวกตำนานโบราณ หรือไม่ก็ขุดเอกสารเกี่ยวกับคดีฆาตกรรมแปลก ๆ ในสมัยก่อนมาใช้จากห้องสมุดแห่งนี้

 

เรนะเดินไปตรงชั้นหนังสือที่อยู่มุมสุดของห้องโถง เลือกหาหนังสือเกี่ยวกับตำนานปีศาจที่น้อยคนจะสนใจหยิบมันออกมาอ่าน เรนะก็เป็นหนึ่งคนที่ไม่เคยคิดจะหยิบมาอ่านถ้าไม่ใช่เรื่องงาน แต่ไม่ใช่สำหรับวันนี้

 

 

 

 

 

                ตำนานแห่งลูซิเฟอร์มีด้วยกันหลายแขนง บ้างอ้างว่าลูซิเฟอร์คือซาตาน บ้างก็บอกว่าทั้งสองไม่ใช่ปีศาจตนเดียวกัน แน่นอนว่าบรรดาการ์เดี้ยนล้วนรู้ดีว่าทั้งสองเป็นปีศาจคนละตน แต่ความร้ายกาจที่ปีศาจทั้งสองมี ไม่ได้ยิ่งหย่อนไปกว่ากัน นอกจากนี้ ยังมีส่วนที่อธิบายเรื่องของลูซิเฟอร์ไว้เหมือนกันก็คือ เดิมทีลูซิเฟอร์เป็นอัครเทวดาองค์แรกที่พระเจ้าสร้างขึ้น เป็นอัครเทวดาที่พระเจ้าทรงโปรดปราน แต่ได้กระทำความผิด หวังเทียบเคียงกับพระผู้เป็นเจ้า จนถูกขับไล่ลงมาจากสวรรค์ ‘The Fallen Angle’ จากอัครเทวดารูปงาม จิตใจก็แปรเปลี่ยน และเต็มไปด้วยความริษยา ทำให้ลูซิเฟอร์กลายเป็นปีศาจร้ายที่แสนน่ากลัว และคิดต่อกรกับพระเจ้า

 

แต่ไม่เคยมีที่ใดกล่าวถึง บุตรแห่งลูซิเฟอร์ ไม่มีแม้ซักตำนาน และแม้แต่คำบอกเล่าของการ์เดี้ยนด้วยกัน ก็ยังไม่เคยมี

 

 

                “บุตรแห่งลูซิเฟอร์ แกเป็นใครกันแน่”

 

 

เรนะพึมพำกับตัวเอง ก่อนจะปิดหนังสือเล่มหนาที่ไม่ได้ให้ข้อมูลอะไรเลย และเมื่อเธอเงยหน้าจากหนังสือ เธอต้องตื่นตะลึงสุดตัว เพราะคนที่นั่งอยู่ตรงข้ามเธอ…

 

 

                “อยากรู้จักข้าขนาดนั้นเลยหรอ”

 

 

บุตรแห่งลูซิเฟอร์ นั่งเท้าพนักเก้าอี้ท่าทางสบายใจ ก่อนจะส่งยิ้มของปีศาจให้กับเรนะ รูปลักษณ์ของเขาไม่ได้แตกต่างจากคนธรรมดา หากคนทั่วไปมองมาที่เขา ก็คงเห็นเพียงหญิงคนหนึ่ง ผิวขาว ใบหน้าคม ผมยาวประบ่า ดวงตา… สีน้ำตาลเข้ม ไม่ได้เป็นสีแดงเพลิงเหมือนวันนั้นที่เรนะได้เจอ แต่สิ่งที่เหมือนกับเมื่อคืนก่อนก็คือ  กลิ่นไอปีศาจที่รุนแรง และร่างกายของเรนะที่ไม่สามารถขยับไปไหนได้ แม้แต่คำพูด เรนะไม่สามารถเปล่งเสียงออกมาได้เลย

 

เธอได้แต่กรอกตาไปมา เหมือนถูกสะกดนิ่งเอาไว้ เรนะพยายามมองไปรอบ ๆ ไม่มีใครสนใจมองมาที่เธอ เหมือนไม่รับรู้ถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นกับเธอด้วยซ้ำ บุตรแห่งลูซิเฟอร์มีท่าทางพอใจกับความโกรธในใจของเรนะไม่น้อย

 

 

                “ยิ่งเจ้าโกรธมากเท่าไหร่ ข้ายิ่งมีความสุขมากเท่านั้น เพราะอะไรรู้มั้ย เพราะปีศาจอย่างข้าดำรงอยู่ได้ด้วยความโกรธ ความเกลียดของมนุษย์หน้าโง่ทั้งหลาย”    ลูซิเฟอร์หัวเราะ ก่อนจะหายวับไปต่อหน้า แต่รนะรู้ดีว่าตอนนี้ปีศาจตนนั้นยืนอยู่ด้านหลังของเธอ

 

 

เธออยากจะหันมอง แต่ทำไม่ได้ หัวใจของเธอเต้นรัวจากความโกรธ มือของปีศาจสัมผัสที่ไหล่ของเธอ

 

 

                “ไม่อยากให้ข้าแตะต้องตัวเจ้า แต่เจ้ากลับสนใจใคร่รู้ในตัวข้า มันไม่แฟร์เลยนะ”    ปีศาจกระซิบที่ข้างหูของเรนะ ก่อนจะจับใบหน้าของเรนะอีกครั้ง เรนะหลับตาและรวบรวมกำลังทั้งหมดเพื่อขัดขืนพลังของปีศาจ

 

               

                “ปล่อย!”

 

 

เธอพูดออกมาสุดเสียง รู้สึกเหนื่อยเหมือนใกล้จะขาดอากาศ พอเธอลืมตาขึ้นมา กลับพบว่าทุกคนในห้องสมุดมองมาทางเธอด้วยสีหน้าประหลาดใจ เธอหันไปมองด้านหลัง ไม่มี… ไม่มีปีศาจตนนั้น และหนังสือที่เธอดูอยู่ ก็ยังคงเปิดค้างไม่ได้ถูกปิดลง ฝันกลางวันรึไง

 

เรนะค้อมศีรษะให้กับทุกคน ก่อนจะกุมขมับตัวเอง เมื่อครู่เป็นเรื่องจริงหรือความฝันกันแน่ กลิ่นไอปีศาจที่รุนแรงของปีศาจที่กล่าวอ้างว่าเป็น บุตรแห่งลูซิเฟอร์ เหมือนเรนะยังรู้สึกถึงมันอยู่ แต่ว่า… ถ้าเป็นจริง ทำไมปีศาจตนนั้นไม่ฆ่าเธอซะ

 

คงจะฝันไปจริง ๆ คิดมากจนฝันออกมาเป็นเรื่องเป็นราว เธอว่าเธอควรจะพัก และลืมเรื่องของปีศาจตนนั้นไปซะ ยังมีภาระที่เธอต้องจัดการอีกหลายอย่าง โดยเฉพาะเมื่อถึงเวลาที่อาทิตย์ลาลับขอบฟ้า งานการ์เดี้ยนของเธอ จะเริ่มต้นอีกครั้ง

 

 

 

 

……………………………..

 

 

 

 

 

 

 

 

                กระสุนนัดสุดท้ายถูกยิงเข้ากลางหัวใจของปีศาจร้ายที่ถูกต้อนมาจนมุมในอาคารร้าง โชคดีที่ได้ความฉลาดของมายุในการคิดค้นปืนกลน้ำหนักเบา ความร่ำรวยของยูโกะที่สร้างอาวุธอันเต็มไปด้วยประสิทธิ์ภาพ รวมทั้งฮารุนะ ที่ลงอาคมอันแกร่งกล้าให้กับกระสุนเงิน

 

ด้วยอาคมที่แกร่งกล้าของฮารุนะเหนือการ์เดี้ยนอื่น แม้กระสุนจะยิงไม่โดนหัวใจ แต่ก็สามารถหยุดการเคลื่อนไหวของปีศาจร้ายได้ชะงัด

 

และการทำงานร่วมกันระหว่างเรนะและยูกิ เป็นการรวมกลุ่มที่เต็มไปด้วยประสิทธิภาพ คาตานะสำหรับการต่อสู้ระยะประชิด กับ Machine Gun สำหรับการต่อสู้ระยะไกล

 

 

                “เหลือแค่ทำเสียงให้เบากว่านี้”    ยูกิพูด พร้อมกับมองปืนของตัวเอง ยูโกะเพิ่มประสิทธิภาพให้กับอาวุธของยูกิเมื่อหลายวันก่อน จนได้ออกมาอย่างใจยูกิต้องการเกือบทุกอย่าง

 

                “แค่นี้ก็แทบไม่ได้ยินเสียงแล้ว”    เรนะบอก แล้วเช็ดดาบคาตานะที่เปื้อนเลือดสีดำสนิท   “ไปดูทางยูโกะซังกันเถอะ”

 

 

ยูกิพยักหน้ารับ ก่อนจะออกจากตึกร้าง ไปยังพื้นที่ด้านนอก

 

 

 

 

 

                ยูโกะยิงหน้าไม้เข้าใส่ร่างของปีศาจที่สูงกว่าเธอเกือบสองเท่า มันกำลังวิ่งหนีออกไปสุดกำลัง แต่ก็หนีความแม่นยำของยูโกะไม่พ้น หน้าไม้ของยูโกะทำจากไททาเนียม มีกลไกเช่นเดียวกับปืนออโตเมติก หัวลูกศรจากเงินแท้ทะลุร่างปีศาจและแยกออกเป็นตะขอรอบทิศทาง มันพาร่างของปีศาจไปตรึงกับต้นไม้ที่อยู่ไม่ไกล

 

ฮารุนะพุ่งเข้าหาปีศาจร้ายอย่างรวดเร็วราวกับหายตัวไปปรากฏตรงนั้น เธอจะหยิบกางเขนขนาดใหญ่ออกมาจากเสื้อโค้ท และปักเข้าไปที่หลังทะลุกลางหัวใจของปีศาจตนนั้นในครั้งเดียว เลือดสีดำไหลทะลักกางเขนเงิน พร้อมเสียงโหยหวนของปีศาจที่ดังก้อง ก่อนที่มันจะสิ้นใจ

 

ฮารุนะพึมพำบทสวดเพื่อส่งวิญญาณของปีศาจให้กลับสู่นรกโลกันต์

 

 

 

                เรนะกับยูกิที่เพิ่งตามมาสมทบ ยูโกะและฮารุนะยังเป็นทีมที่เต็มไปด้วยประสิทธิภาพเช่นกัน ยูโกะมองไปทางคนทั้งสอง ก่อนจะยิ้มออกมาน้อย ๆ

 

 

                “ทางนั้นคงเรียบร้อยแล้วใช่มั้ย”    ยูโกะถาม

 

                “เรียบร้อยแล้ว”     เรนะเป็นคนตอบ  

 

                “งั้นกลับกันเถอะ บางทีตอนนี้มายุอาจได้คำตอบเกี่ยวกับ บุตรแห่งลูซิเฟอร์แล้ว”

 

 

ฮารุนะบอกกับทุกคน และมองร่างกายของปีศาจที่ค่อย ๆ สลายกลายเป็นฝุ่นธุลี เธอเก็บทั้งอาวุธของเธอและของยุโกะเอาไว้

 

 

 

 

 

 

……………………………..

 

 

 

 

 

 

 

                แต่มายุก็ยังไม่ได้ข้อมูลของบุตรแห่งลูซิเฟอร์อยู่ดี ไม่มีการ์เดี้ยนในประเทศไหนเคยได้ยินปีศาจในนามบุตรแห่งลูซิเฟอร์ซักคน

 

 

                “ไม่น่าเชื่อ ปีศาจที่มีพลังขนาดนั้น อย่างน้อยก็น่าจะมีอายุไม่ต่ำกว่าพันปี ทำไมถึงไม่มีใครเคยได้ยินชื่อ”   มายุบ่นออกมา แต่สีหน้ายังดูเรียบนิ่งเหมือนไม่เดือดร้อนอะไร

 

                “แล้วรูปลักษณ์ของมันที่เรนะได้เจอล่ะ”    ฮารุนะถาม

 

                “เป็นเหมือนคนธรรมดา อยู่ในรูปลักษณ์ของหญิงสาว ใบหน้าและรอยยิ้มเย่อหยิ่งโอหัง และมีดวงตาสีแดงเพลิง”    ภาพของปีศาจตนนั้น ยังติดอยู่ในความทรงจำของเรนะ และเรนะไม่มีทางลืมไปได้

 

                “อยู่ในรูปลักษณ์ของหญิงสาวอย่างนั้นหรอ”   ยูโกะมีสีหน้าครุ่นคิดเหมือนเช่นทุกครั้ง    “ทำไมถึงเพิ่งมาปรากฏตัวตอนนี้ และยังเอ่ยนามให้เรนะได้รู้อีกด้วย”

 

 

ทุกคนก็คิดแบบเดียวกับยูโกะ โดยเฉพาะกับเรนะ การปรากฏตัวของปีศาจชั้นสูง มีเหตุผลอะไรที่อยู่เบื้องหลังกัน

 

 

                “เกือบลืมไปเลย”   อยู่ดี ๆ ฮารุนะก็พูดขึ้น และหันไปหยิบกล่องใบหนึ่งที่อยู่ข้างตัว เมื่อเปิดกล่องใบนั้นขึ้นมา ในกล่องมีกางเขนเงินวางเรียงอยู่    “ฉันมีบางอย่างจะให้เรนะพวกติดตัวไว้”

 

                “อะไรน่ะ ฮารุนะซัง”   มายุมองไม่เข้าใจ

 

                “กางเขนเหล็ก”   คนที่ตอบคำถามนี้กลับเป็นยูโกะ    “เป็นอุปกรณ์สำหรับควบคุมพลังปีศาจ กางเขนเหล็กจะเข้ายึดกับร่างกายของปีศาจ โดยอาศัยอาคมของการ์เดี้ยนในการควบคุม ปีศาจจะไม่สามารถนำกางเขนเหล็กออกจากร่างได้ และจะสูญเสียการควบคุมพลังทั้งหมด”

 

                “ถ้าอย่างนั้นก็ทุ่นแรงเรนะได้ดีเลยสิ”   ยูกิหันมามองเรนะ เพราะอาวุธของเรนะเป็นอาวุธที่ใช้ในระยะประชิดเพียงเท่านั้น

 

                “ใช่ เก็บไว้นะ เรนะ”   ฮารุนะส่งให้เรนะ

 

 

เรนะมองกาเขนเหล็ก ก่อนจะเก็บไป ยังไม่รู้เหมือนกันว่าจะได้ใช้รึเปล่า เพราะดาบเป็นอาวุธที่เธอถนัดที่สุด ตระกูลของเธอเป็นตระกูลนักดาบ และเธอก็ได้รับการฝึกตั้งแต่ยังเล็ก จะให้เปลี่ยนไปใช้อาวุธอื่น โดยเฉพาะอาวุธเทคโนนั้น เธอยังไม่ค่อยมั่นใจนัก แม้อาวุธเหล่านั้น จะทำให้เธอไม่ต้องเข้าประชิดตัวกับปีศาจมากนัก

 

 

 

 

……………………………..

 

 

 

TBC.

รอตอนต่อไป มาต่อไวๆนะ ชอบแนวนี้พอดี 🙂

ฟันธง ฟันทิ้ง ฟันแท้ง(?) พนันด้วยบ้านหนึ่งหลังที่ปลูกไว้ในเรื่องนี้

พระเอก(?)เรื่องนี้คือเจ้าเด็กแต๋วแตกจูรินะชัวร์ป๊าบ

เขียนรวดเดียวจบเลยได้ไหมคะ ไรเตอร์ ฮ่าๆ

ความรู้สึกเหมือนกำลังอ่านนิยายเล่มหนาๆแล้วไม่อยากวางเลยอะ

บุตรแห่งลูซิเฟอร์แวบไปแวบมาเหมือนผีจริงๆ -..-

บุตรแห่งลูซิเฟอร์.

 

หล่อ เลว เท่ห์ เจ้าชู้ แบบนี้มันต้องคุณ J แน่นอน.

มาต่อไวๆเถิด เพื่อที่จะสวดส่งดวงวิญญาณของเหล่ารีดเดอร์ผู้หิวกระหายไปสู่สุขติ

ด้วยพระพรแห่งความฟินและการอ่านอยากต่อ จงชำระล้างดวงวิญญาณเหล่านั้นให้สะอาดด้วยเทิญ อาเมน

 

#เวิ้น

#ข้ามเม้นนี้ไปเถิด