มิยูกิหาเมมเบอร์อีกคนหนึ่งไม่เจอ

 

            โคเอ็นจบการศึกษาของรี่จังจบลงไปแล้ว หลังจากรวมกลุ่มคุยกันและถ่ายรูปเรียบร้อย เมมเบอร์บางส่วนจะไปกินเลี้ยงกัน ในตอนแรกมิยูกิว่าจะตามไปด้วย แต่ทว่าเมื่อสอดส่องสายตาออกไปแล้วหาใครบางคนไม่เจอ เธอจึงบอกว่าจะตามไปทีหลัง ซึ่งเมมเบอร์คนอื่น ๆ ก็ไม่ได้ขัดข้องอะไร

 

 

            หลังจากเมมเบอร์ทยอยออกกันไปแล้ว มิยูกิตามหากัปตันของพวกเธอทั่วไปหมด ซายากะจะหายไปไหนได้นะ เธียเตอร์ก็มีอยู่แค่นี้

 

 

            พลันสายตาเธอดันเหลือบไปเห็นว่าประตูเข้าสู่สเตจนั้นแอบแง้มเอาไว้นิดหน่อย และเมื่อมองเข้าไปข้างในมิยูกิก็พบคนที่เธอกำลังตามหานั่งนิ่งมองเวทีอยู่เงียบ ๆ อย่างนั้นคนเดียว เธอนึกแปลกใจอยู่แล้วเชียวว่าการที่ซายากะไม่ออกอาการอะไรเลยบนเวทีนั้นมันแปลกเกินไป แอบหนีมาเศร้าคนเดียวอีกแล้ว

 

 

            ทว่าไม่ทันที่มิยูกิจะได้เดินเข้าไปใกล้ คนที่กำลังนั่งนิ่งราวกับเล่นเอ็มพีเพลงเศร้าก็พูดขึ้นมาว่า “มาทำอะไรของเธอน่ะมิลกี้ ไม่ไปงานเลี้ยงหรือไง” คำถามของซายากะทำให้มิยูกิชะงักเท้าแทบจะในทันที

 

 

            “รู้ได้ยังไงน่ะ?” มิยูกิถามแล้วก้าวเดินต่อ ซายากะยังไม่ตอบอะไร เธอเพียงมองหญิงสาวผมยาวสลวยนั่งลงข้าง ๆ กัน พิจรณาราวกับหาคำพูดอยู่พักหนึ่งถึงตอบไป

 

 

            “จังหวะก้าวแบบนี้มีแต่มิลกี้เท่านั้นแหละ”

 

           

            “ไม่เห็นจะเข้าใจเลย”

 

 

            “ช่างเถอะ” ซายากะบอกปัด “แล้วเธอไม่ไปกับพวกนั้นหรือไงล่ะ” ซายากะว่า สายตากลับไปจดจ้องยังสเตจเบื้องหน้าอีกครั้ง มิยูกิสัมผัสได้ถึงความรู้สึกหลากหลายของคนตรงหน้า

 

 

            “จะไปได้ยังไงล่ะคะ คนสำคัญหายไปแบบนี้น่ะ” พอเห็นซายากะหันมามองหน้าเธองง ๆ มิยูกิก็ขยับยิ้ม “คนสำคัญของวงไง คิดว่าอะไรล่ะ”

 

 

            “จะไปรู้หรอ” อีกครั้งที่ซายากะหันหน้าหนี กัปตันผมสั้นนั่งมองสเตจอีกครั้ง มิยูกิเองก็ไม่พูดอะไรอีก อันที่จริงมิยูกิกำลังคิดหาคำพูดที่จะชวนให้ซายากะไปงานเลี้ยงด้วยกันอยู่ พอตัดสินใจออกไป ไหล่ของเธอก็ถูกศีรษะของอีกคนทาบทับ พร้อมทั้งมือที่ถูกดึงไปกุมเอาไว้หลวม ๆ “ฉันรู้สึก… แบบนี้อีกแล้ว”

 

 

            ซายากะมักจะเศร้าแบบนี้เสมอ เมื่อเมมเบอร์จบการศึกษาออกไป ยิ่งอย่างรี่จังที่เป็นรุ่นเดียวกันด้วยแล้ว ผ่านอะไรกันมาด้วยกันก็ตั้งมากมายขนาดนี้ แล้วไหนจะริโปโปะกับคานาโกะอีก ถึงตอนนั้นสภาพจิตใจของซายากะจะเป็นยังไงกันนะ เธอไม่อยากจะคิดเลย

 

 

            “ฉันทำได้ไม่ดีพอ… ที่ทุกคนจบการศึกษาไปแบบนั้น เพราะฉัน… ไม่มีพลังมากพอที่จะทำเพื่อพวกเค้าได้…” ซายากะบีบมือที่ประสานไว้กับมิยูกิแน่น คนถูกกระทำไม่พูดอะไร “ฉันบอกตัวเองเสมอว่า NMB น่ะไม่ใช่สถานที่ที่ถูกสร้างมาเพื่อฉัน มันคือสถานที่สำหรับทุกคน แต่ว่า… แต่ว่า…”

 

 

            “ซายากะ” หลังจากเงียบมาสักพัก มิยูกิก็พูดขึ้นบ้าง เธอรู้ดีว่าการที่ซายากะเป็นทั้งกัปตันทีม N และกัปตันของวงนั้น มันหนักหนาและตึงเครียดมากขนาดไหน เธอไม่สามารถทำแบบที่โยโกยามะ ยุยทำเพื่อแบ่งเบาภาระของซายากะแม้จะเพียงน้อยนิดได้ อย่าว่าแต่ยุยฮังเลย แค่ยามาดะ นานะเธอยังเทียบไม่ติดเลย “นั่นน่ะ ไม่ใช่ความผิดของซายากะหรอกนะ ทุกคนก็มีความฝันของตัวเอง อย่างซายากะน่ะยังอยากเป็นนักร้องนักแต่งเพลงเลยไม่ใช่หรอ”

 

 

            “…”

 

 

            “มันก็แค่พอถึงเวลาที่ต้องออกไปตามหาความฝันแล้ว พวกเขาก็เลยไป เท่านั้นเอง” มิยูกิว่า ยกมืออีกข้างมาลูบศีรษะกัปตันของเธอช้า ๆ “สักวันนึง ซายากะเองก็ต้องไปถูกมั้ย เหมือนอย่างทากามินะซัง เรนะซัง อะไรแบบนั้นน่ะ”

 

 

            “มันก็…”

 

 

            “ฉันเองก็เหมือนกัน ถ้าเวลานั้นมาถึง ฉันก็คง…” มิยูกิเงียบลงเมื่อซายากะบีบมือเธอแน่นอีกครั้ง

 

 

            “เธอจะไม่ไปก่อนฉันใช่มั้ย” พอเห็นอีกฝ่ายไม่ตอบอะไร ซายากะผละศีรษะออกจากไหล่ แล้วหันมามองเข้าไปในดวงตาของมิยูกิ “เธอ… จะไม่ทิ้งฉันไว้คนเดียว แล้วจบการศึกษาไปก่อนฉันใช่มั้ย”

 

 

            “หมายความว่ายังไงน่ะ?”

 

 

            “อย่างน้อย ๆ …แค่เธอ… ช่วยอยู่ข้าง ๆ กันก่อนได้มั้ย…” ซายากะพูดเสียงเบาแล้วก้มหน้างุด มิยูกิอมยิ้มออกมาในที่สุด แล้วบีบมือตอบซายากะพร้อม ๆ กับขยี้ศีรษะของอีกฝ่าย “อะไรน่ะ!!” ซายากะโวยขึ้นมาแทบจะในทันที

 

 

            “อย่าคิดมากสิคะ ซายากะต้องเข้มแข็งเข้าไว้นะ” มิยูกิลุกขึ้นยืน แล้วดึงให้ซายากะลุกขึ้นตาม และเพราะเธอออกแรงมากไป หรือซายากะทำตัวเหลวเองก็ไม่รู้ ร่างของกัปตันเลยไหลเข้าอ้อมกอดของมิยูกิอย่างง่ายดาย แน่นอนว่าคนออกแรงดึงตกใจอยู่แล้วที่อยู่ ๆ เขายอมเข้าออมกอดของเธอง่าย ๆ แบบนี้ แต่พอมิยูกิจะปล่อยซายากะออก

 

 

            เขากลับกอดเธอเอาไว้แน่น

 

 

            ยามาโมโตะ ซายากะ กัปตันคนเก่งผู้มีความสามารถรอบด้านแห่ง NMB48 ไม่ว่าจะทั้งการร้อง เต้น หรือเครื่องดนตรี ช่วงนี้เธอยังแต่งและทำเพลงได้อีกด้วย ซายะเน่ของทุกคน ซายะเน่อันเป็นที่รักของรุ่นพี่และรุ่นน้อง ซายะเน่คนเก่งของแฟนคลับ

 

 

                                    แต่ใครจะรู้ ว่าซายะเน่คนเก่งคนนั้น…

                                                                                                      …เปราะบางได้ถึงขนาดนี้…

แหม่ เรียลดีจริงๆ
ซายะเน่ผู้แบกหลายๆสิ่งหลายอย่างหลายความรู้สึกไว้บนบ่าตัวเอง

#กองอวยนัมบะ

หืมมมมมมม น่ารักอบอุ่นจริงๆ เรียลจริงๆ ;__;