ก๊อก ก๊อก

 

“อือ..”

 

 

เสียงร้องแผ่วเบาจากหญิงสาวบนเตียงหรูซึ่งถูกปลุกจากการหลับใหล เจ้าหล่อนรีบยันตัวขึ้นพร้อมขยับริมฝีปากกำลังจะพูดอย่างเคยชิน.. ก่อนจะชะงักไปเล็กน้อยเมื่อเห็นคนที่เข้ามารบกวนการนอนของตนอย่างชัดเจน

 

“เจ็ดโมงแล้ว จะนอนไปถึงไหน!”

 

เสียงเข้มอันคุ้นชินทำให้เธอต้องสงบปากสงบคำทันที ใบหน้าของผู้เป็นพ่อของเธอกำลังบูดบึ้งเห็นได้ชัด
นั่นทำให้ มัตสึโอกะ นัตสึมิ คุณหนูเจ้าของเรือนผมสีดำยาวสวยซึ่งถูกดัดเป็นลอนอ่อนๆรู้สึกเกรงกลัวจนรีบลุกจากเตียงนอนไปอาบน้ำแทบจะทันทีที่สิ้นเสียงของพ่อตนเอง

 

‘ไปทำอะไรผิดอีกนะเรา..’ คิดพลางปิดประตูห้องอาบน้ำหรูหราของตน แล้วค่อยๆถอดชุดนอนสีชมพูหวานของตนออก ก่อนจะรีบอาบน้ำให้เสร็จ

‘ว่าแต่ทำไมวันนี้ ไม่ใช่คนรับใช้ที่มาปลุก..เหมือนทุกครั้งกันนะ?’

 

♢♢♢♢♢♢♢♢♢♢♢♢♢♢♢♢♢

 

“เอ๋!? แต่ว่า–! คุณพ่อจะไล่ออกจริงๆเหรอคะ แค่นิดๆหน่อยๆเอง..!”

 

นัตสึมิโพล่งออกมาด้วยความตกใจ คนรับใช้คนสนิทของเธอถูกไล่ออกด้วยเหตุผลที่ว่าชอบทำอะไรแปลกๆให้เธอกิน..

แต่มันก็อร่อยนี่น่า..

เหตุผลของพ่องี่เง่าเกินไปมั้ย?

 

“ฉันจะให้คนรับใช้คนใหม่มาทำงานแทน ทำอะไรบ้าๆให้ลูกฉันกิน ฉันคงไม่ให้อยู่หรอก..” ผู้เป็นพ่อส่งแฟ้มเอกสารในมือให้ เธอรับมาแล้วเปิดอ่านทันทีด้วยใบหน้าแฝงความน้อยใจเล็กน้อย

 

โมริยาสุ มาโดกะ..

 

ใครอะ.. แต่หน้าตาก็..

 

“ขออนุญาตค่ะ..” เสียงหวานของหญิงสาวคนหนึ่งดังขึ้นจากทางด้านประตูห้อง เรียกความสนใจของนัตสึมิที่ตั้งหน้าตั้งตาอ่านแฟ้มข้อมูลให้เงยหน้าขึ้นมามอง..

 

และนั่นก็เป็นจุดเริ่มต้นของเรื่องราวทั้งหมด

 

_______________________________________________________________________________

 

ฟิคเรื่องแรกค่ะ <3 (อันที่จริงคือเรื่องแรกเกี่ยวกับ 48g)

ช่วยกันแต่งกับเพื่อน(เพราะนัตโมขาดแคลนมาก เห็นในเพจนี่ส่วนใหญ่มีแต่นัทอ้อย.. แล้วมีนัตโมโผล่มารูปนึงเลยไปไซโคเพื่อนมาแต่ง ฮ่า)

เอาอินโทรไปก่อนเนาะ บทที่ 1 กำลังแต่ง

ฝากไว้ด้วยนะคะ <3

น้ำตาจะไหลริน  กับคู่นี้นัตสึมาโด ♥ ขอบคุณค่ะ!

เห็นอุปสรรคของคู่นี้ลางๆจะใช่หรือไม่ ฮ่าๆ

 

ติดตามค่ะ ><  #ปูเสื่อๆ  

CH.1

– Begin –

 

 

แกร็ก

แกร็ก..

 

เล็บสีชมพูพาสเทลหวานแหววของนัตสึเคาะลงบนโต๊ะกินข้าว ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยความหงุดหงิด

จนป่านนี้แล้ว.. จนเก้าโมงแล้ว.. ก็ยังไม่ได้กินข้าวเช้าเลย..

โมริยาสุ มาโดกะหายไปไหน ตอนนี้ควรจะมาเสิร์ฟข้าวเช้าได้แล้ว..

ยิ่งคิดหญิงนัตยิ่งหงุดหงิด..

 

จนกระทั่งรอไม่ไหว ยันตัวลุกจากโต๊ะกินข้าว มุ่งตรงไปยังห้องครัวเพื่อสอดส่ายสายตาหาแม่บ้านคนใหม่ของเธอ

อาทิตย์แรกก็ยังโอเคอยู่หรอก

อาทิตย์ที่สองเริ่มแพลงฤทธิ์หรอ…

 

นัตสึมิเลื่อนบานประตูห้องครัวออก แต่กลับไม่พบแม้แต่เงาของมาโดกะ

 

ไปไหน?..

 

เธอครุ่นคิดพลางเดินไปห้องนอนของเจ้าตัวที่คุณพ่อเป็นคนเตรียมไว้ให้ เคาะประตูด้วยหลังมือสุดแรงจนแทบจะทำให้ประตูทะลุ..

 

ก็อก ก็อก

 

ไร้เสียงตอบรับจากเลขหมายที่ท่านเรียก

 

ปัง ปัง ปัง

 

”จะเคาะให้ประตูพังรึไง..?” เสียงงัวเงียตอบรับจากคนข้างในทำให้นัตสึโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ

 

หญิงนัตจะไม่ทน..

 

”ตื่นออกมาทำหน้าที่เดี๋ยวนี้เลย!!”

 

ตะโกนลั่นสุดเสียงพร้อมเขย่าลูกบิดประตูอย่างแรง จนทำให้ลูกบิดเกือบหลุดมาคามือ ถึงกระนั้นก็ยังเขย่าต่อไป

 

”เพิ่งเก้าโมงเอง..เดี๋ยวก็จับเข้าห้องซะเลยนี่..”

 

อี๋…

คิโม่ยแต่เช้า..

 

ได้ยินโมริยาสุตอบออกมาแบบนั้นเลยถอยร่นออกมา หาอะไรกินเองก็ได้.. ชิ

มัตสึโอกะขบเขี้ยวแช่งชักหักกระดูกคนในห้องนอนอย่างกระฟัดกระเฟียด

ต้องทนจากคุณพ่อผู้ซึ่งดุแถมเข้มงวด ยังดีที่มีคนใช้คนสนิทอยู่เป็นเพื่อน..แต่นี่ดันไล่ออกแล้วเอาใครมาก็ไม่รู้มาแทน

 

นัตสึมิรู้สึกว่าชีวิตจบสิ้นแล้ว

 

คิดไปคิดมาน้ำตาก็พาลจะไหล เดินไร้เรี้ยวแรงมาเปิดตู้เย็นในห้องครัว ควานหาของที่เหลืออยู่มากินแทนอาหารเช้าที่มาโดกะไม่ยอมลุกขึ้นมาทำให้ไปก่อน

 

มัตสึโอกะ นัตสึมิ หล่อนเป็นลูกสาวของมือขวาแก๊งมาเฟียรายใหญ่ กำลังเรียนมหาลัยปีแรกคณะบริหาร เรือนผมสีดำยาวสวยดัดเป็นลอนอ่อนๆ ยามต้องแสงมีประกายสีน้ำตาลออกมา เข้ากับดวงตากลมคู่สวยสีเปลือกไม้

เธอเสียคุณแม่ที่รักไปตั้งแต่จำความได้ ไม่มีญาติคนอื่นนอกจากคุณพ่อ และแทบไม่มีเพื่อนซักคนเพราะเธอเป็นลูกสาวของคนในแก๊งมาเฟีย

 

‘ยิ่งช่วงนี้มีข่าวเกี่ยวกับบอสของพ่อด้วย..’

 

นัตสึคิดพลางพ่นลมหายใจฝืด ตอนนี้เธอนอนเกลือกกลิ้งอยู่ในห้องนอน

ถามว่าทำไมหญิงนัตถึงไม่ไปมหา’ลัย

 

ขี้เกียจน่ะสิ!

 

ถึงคุณพ่อจะเข้มงวดแต่ท่านก็ให้อิสระในการเรียนกับนัตสึมิเพื่อชดเชยในส่วนที่เขาให้ลูกสาวเพียงคนเดียวไม่ได้

เจ้าหล่อนหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเช็คดู เลื่อนสายตามองไปเรื่อยๆอย่างเบื่อหน่าย มองแชทที่เต็มไปด้วยผู้ชายทักมาจีบด้วยใบหน้าเรียบเฉยก่อนจะปิดโทรศัพท์ลงอย่างเงียบๆ

‘พ่อออกไปหาบอสอีกแล้วสิ เงียบกันทั้งบ้านเลย..’

คิดแล้วก็ยิ่งเบื่อ เลยลุกออกไปเดินเล่นตามทางเดินในบ้านบ้าง..

 

ทางเดินทอดยาวปูด้วยพรมสีแดงเลือดหมูทำให้ตัวบ้านดูหรูหราขึ้น โคมระย้าสวยงามแขวนไว้บนเพดานเป็นระยะเท่าๆกัน ผนังบ้านสีขาวแทรกสีทองยิ่งขับให้คฤหาสน์หลังนี้ดูมีราคาขึ้น

หากแต่คฤหาสน์ใหญ่โตขนาดนี้

กลับมีผู้อาศัยอยู่เพียงสองคนถ้าไม่นับคนใช้ที่ทำหน้าที่ดูแลทำความสะอาดตัวคฤหาสน์รวมไปถึงเรือนกระจกซึ่งนัตสึมิหวงนักหวงหนา เพราะมันเป็นเหมือนของดูต่างหน้าของคุณแม่ของเธอ

 

นัตสึมิเดินไปได้สักพักก็สะดุดตากับหญิงสาวคนหนึ่งที่คุ้นหน้าคุ้นตามาตลอดหนึ่งอาทิตย์นี้

โมริยาสุ มาโดกะ? ทำอะไรน่ะ.. ดูลับๆล่อๆแปลกๆ?
กับ..ใคร?
มัตสึโอกะย่องไปหลบหลังเสาเพื่อแอบดูพลางจ้องมองมาโดกะที่ยังไม่รู้ว่าตนเองถูกมองอยู่..

“บอกพ่อให้ด้วยว่าไม่ต้องเป็นห่วง อยู่ที่นี่ชีวิตโอเคดี”

ประโยคที่พอฟังออกประโยคเดียวหลังพยายามฟังด้วยต่อมจิตใจสาธารณะทำงาน
ก่อนที่ผู้ชายคนนั้นจะก้มหัวลงอย่างนอบน้อมแล้วเดินออกไป

ใคร?
แล้วทำไม.. ถึงดูเคารพมาโดกะขนาดนั้นทั้งๆที่เขาเป็นเพียงแม่บ้านของเธอ?
ต้องมีซัมติงที่หญิงนัตไม่รู้แน่ๆ..

 

”จะแอบดูอีกนานไหม..?”

มาโดกะซึ่งเดินเข้ามาหาคนที่แอบดูตั้งแต่เมื่อไรไม่รู้ทำหน้าเหมือนกำลังหงุดหงิดอยู่..

แหงล่ะ

รู้ว่ามีคนแอบฟังก็ต้องหงุดหงิดอยู่แล้วเป็นธรรมดา
 

นัตสึมิลอบกลืนน้ำลายอย่างยากลำบาก
หญิงนัตเปล่านะ..

”เสียมารยาทนะ..แบบนี้น่ะ” ข้อมือของนัตสึถูกคว้าไปอย่างแรง จนเจ้าตัวถึงกับนิ่วหน้าด้วยความเจ็บ
 

ทำยังไงดี.. เธอคิดพลางกวาดสายตาขอความช่วยเหลือออกไปรอบๆ หากแต่แถวนั้นกลับไม่มีแม้แต่คนใช้ประจำของบ้านซักคนเดียว

แปลก..

แปลกเกินไป…

”ได้ยินอะไรบ้าง เมื่อกี้…” มาโดกะกดเสียงต่ำอย่างน่าขนลุก คิ้วขมวดมุ่นจนจะผูกเป็นโบว์ได้อยู่แล้ว

”เปล่านะ! เพิ่งเดินมาเมื่อกี้เอง..”

แก้ตัวด้วยสีหน้ากระวนกระวาย ใครมันจะไปเชื่อกันนะ.. ก็มันมีซัมติงจริงๆนี่น่า..
แต่มือที่จับข้อมือบางของมัตสึโอกะอยู่ก็เริ่มบีบแรงมากขึ้นเรื่อยๆจนมือของนัตสึมิแทบห้อเลือด ถ้าปล่อยออกมาคงเห็นเป็นรอยแดงแน่ๆ

”อึก- เจ็บนะ.. ปล่อยเดี๋ยวนี้เลย เดี๋ยวจะฟ้องคุณพ่อนะ!” ว่าพลางสะบัดข้อมือพยามให้อีกฝ่ายปล่อย เริ่มรู้สึกกลัวคนตรงหน้าขึ้้นมาเรื่อยๆแล้ว..

เป็นแค่คนรับใช้แท้ๆ..

น่ากลัว..

 

หล่อนมองหน้าเข้าด้วยสีหน้าหวาดหวั่นเสียเต็มประดา

ก่อนคุณพ่อจะพาเขามา ไม่สืบประวัติอะไรของเขาเลยงั้นหรือ?

 

ชักเท้าจะถอยหนีออกมาจากคนตรงหน้า..แต่ก็ทำไมได้เพราะมีมือของเขาจับข้อมือตัวเองไว้อยู่ จะตะโกนให้คนช่วยก็เห็นจะไม่ได้ เพราะแถวนี้ไม่มีคนใช้คนอื่นอยู่เลย..

 

หากพิจารณาดูดีๆแล้วมาโดกะก็เป็นคนสวย สวยมากทีเดียว ถ้าไม่ติดที่ใบหน้าซึ่งดูดุเล็กน้อย ผมยาวเป็นลอนสีน้ำตาลเข้มถูกมัดรวบเอาไว้ที่ด้านหลังท้ายทอย ตากลมสีนิลกับผิวขาวละเอียด..

 

สวยพอฟัดพอเหวี่ยงกับนัตสึมิเลยทีเดียว

 

“ฮึ? บอกพ่อเธอแล้วยังไง คุณ-หนู-นัต-สึ-มิ”

 

โมริยาสุเอ่ยปาก เรียกชื่อมัตสึโอกะเน้นทีละคำด้วยน้ำเสียงเย็นๆ ตลอดหนึ่งอาทิตย์ก่อนหน้าที่มาโดกะมาทำงานอยู่ที่บ้านเธอ ไม่เคยมีเหตุการณ์แบบนี้เกิดขึ้นเลย

 

ธาตุแท้ออก?

 

คุณหนูของบ้านคิดในใจ เม้มริมฝีปากแน่น

เขาหมายถึงอะไร?

ทำไมพ่อเธอจะทำไม่ได้ล่ะ?…

 

”แต่ แต่ว่า..ช่วยปล่อยสักทีได้ไหม..?” เจ้าหล่อนพูดออกมาเสียงตะกุกตะกักขอร้องมาโดกะ ใบหน้าตอนนี้กำลังก้มหนีไม่สบสายตาดุของคนตรงหน้า

หรือว่าเป็นเรา..ที่่อ่านแฟ้มนั้นแค่ผ่านๆ?
มาโดกะไม่ได้เกรงกลัวต่ออำนาจของลูกสาวของมือขวามาเฟียรายใหญ่อย่างเธอเลย..
หรือว่า..

”ก็บอกมาสักทีสิ เมื่อกี้ได้ยินอะไรบ้าง”

เสียงเรียบทำให้นัตสึหลุดจากภวังค์ เธอแอบสะดุ้งตกใจเล็กน้อยเพราะน้ำเสียงที่แสดงถึงความหงุดหงิดนั่น

”ค คือ เห็นแค่ตอนผู้ชายคนนั้นเดินออกไปแล้ว..” มัตสึโอกะเอ่ยตอบเสียงเบา เชยตาสั่นระริกขึ้นมองเล็กน้อยอย่างน่าสงสาร

หึ.. มาโดกะแค่นเสียงหัวเราะในลำคอ ปล่อยข้อมือของอีกฝ่ายแล้วเดินกลับห้องไปโดยไม่บอกไม่กล่าวอะไรอีก

 

บทจะปล่อย ก็ปล่ยซะง่าย..
แต่ว่า..
น่ากลัว..

คนๆนี้.. ไม่ใช่แค่แม่บ้านแน่ๆ

คุณหนูรีบสาวเท้าเดินไปห้องของพ่อตัวเอง ระหว่างนั้นก็กุมข้อมือที่ถูกบีบจนเป็นรอยแดงจางๆไม่ปล่อย

 

เจ็บ..
แต่ก็ต้องรีบ..ไปเอาแฟ้มข้อมูล..

ไม่มีเวลาให้มาร้องโอดโอย..

ความหวาดระแวงของเธอสั่งมาแบบนั้น เมื่อถึงห้องที่ตนตั้งใจเดินมาก็รีบมุ่งตรงไปที่โต๊ะทำงานทันที
แฟ้มล่ะ? หายไปแล้ว.. อยู่ไหนนะ หรือว่ามาโดกะสั่งให้เก็บไปแล้ว?

 

เม้มริมฝีปากอย่างขัดใจ.. ทำไมตอนนั้นเธอไม่อ่านให้ละเอียดกันนะ..

 

♢♢♢♢♢♢♢♢♢♢♢♢♢♢♢♢♢♢♢♢♢♢♢♢♢♢♢♢♢♢♢♢♢♢♢♢♢♢♢♢♢♢♢♢♢♢♢♢♢♢♢♢♢♢♢

 

หลังจากค้นแล้วค้นอีกก็ยังไม่เจอ หญิงสาวเลยตัดใจที่จะค้นหาแฟ้มเข้อมูลของตัวมาโดกะ

นัตสึมิปิดประตูห้องของผู้เป็นพ่อลงอย่างผิดหวังเล็กๆในใจก่อนเดินตามทางกลับไปยังห้องนอนของตน

ยกข้อมือตัวเองขึ้นมาดู

 

“แดงไปหมดเลย..”

 

ตาสีเปลือกไม้ของนัตสึมิหรี่ลงเล็กน้อย แรงเยอะเหมือนกันนะนั่น..

 

หลังจากเข้ามาในห้องแล้วก็มานั่งจุ้มปุ้กอยู่ที่ปลายเตียงด้วยใบหน้าเหม่อลอย ตกอยู่ในภวังค์ความคิดของตนเองอยู่นานสองนาน

รู้ตัวอีกทีก็ตอนที่ได้ยินเสียงเคาะประตูห้อง

 

“อาจจะเป็นแม่บ้านคนอื่น..”

 

หล่อนพึมพำเบาๆพลางลุกขึ้นไปมองบุคคลที่มาเคาะประตูห้องของเธอผ่านตาแมวตรงประตู

แต่ใบหน้าที่เธอเห็นไม่ใช่คนใช้คนอื่น

แต่เป็นคนที่เธอไม่อยากเจอที่สุดในตอนนี้ คนที่น่าจะกลับไปอยู่ที่ห้องแล้ว

มาโดกะ..

 

_______________________________________________________________

 

 

อาจเว้นช่วงลงตอนละไม่เกินสัปดาห์นะคะ

บอกเลยอาจมีดาร์กไซด์(ฮา)

ที่แต่งมานี่ตอนแรกก็เกือบมีแล้วค่ะ

แต่ว่าหลังจากคุยๆกันแล้วเลยยังไม่เอาเข้ามาดีกว่า

เขิน ////

น้ำตาจะไหลริน  กับคู่นี้นัตสึมาโด ♥ ขอบคุณค่ะ!

เห็นอุปสรรคของคู่นี้ลางๆจะใช่หรือไม่ ฮ่าๆ

 

ติดตามค่ะ ><  #ปูเสื่อๆ  

อุ้ยย ว้ายยต๊ายตายยย แบบนี้นี่มัน พี่ม่าเมะ ขุ่นหญิงนัตเคะใช่ไหมคะ? 5555 

พี่ม่ารุนแรงนะเนี่ย  ว่าแต่ แม่บ้านทำงี้ก็ได้เหรอออ?? lol

 

*กอดกลับแรงๆ* หัวอกคนรอคู่แรร์มานาน  ฮาา

อุ้ยย ว้ายยต๊ายตายยย แบบนี้นี่มัน พี่ม่าเมะ ขุ่นหญิงนัตเคะใช่ไหมคะ? 5555
พี่ม่ารุนแรงนะเนี่ย ว่าแต่ แม่บ้านทำงี้ก็ได้เหรอออ?? lol

*กอดกลับแรงๆ* หัวอกคนรอคู่แรร์มานาน ฮาา

ขุ่นพ่อไม่อยู่ไงถึงทำได้!!
คนแต่งพี่ม่าเมะน้อยๆเราเลยจัด แรร์ทั้งคู่ แรร์ทั้งฝั่งเคะเมะเลยนะเนี่ย555

ชอบๆๆๆๆ รอคู่นี้มานานมากๆๆ ชอบมาโดะแบบนี้อะได้ใจมากๆๆ

รอๆๆ ติดตามคะ