สวัสดีฮะ ต้องขอออกตัวก่อนเลยว่า มือใหม่ ฮะ

เขียนเรียงความยังไม่ถูกเลย ริอาจมาเขียนฟิค

โครงเรื่องบอกเลยว่าก็อบเค้ามาฮะ ใครจับได้ก็อย่าไปใส่ใจเลยเน๊อะ

เป็นงานทดลองนะฮะ

ฝากผลงานเรื่องแรกนี้ไว้ในอ้อมอกอ้อมใจด้วยนะฮะ

คอมเม้นท์ก็อย่าแรงมากน้า

(ไม่งั้นมันอาจจะมีเพียงเรื่องเดียวก็เป็นได้)

 

ขอบคุณที่อ่านมาถึงตรงนี้ฮะ

 

Scene 1 : ฉากห้องนอนบ้านยามาโมโตะ Take : 1 Action!

“คุณหนูซายากะ ตื่นได้แล้วค่ะ”

เสียงอันแหบสั่นของ นานะซัง หญิงรุ่นราวคราวป้า แม่บ้านประจำตระกูลยามาโมโตะ

ได้ปลุกร่างของเน่คุง ให้ได้สติตื่นขึ้นมา พร้อมใบหน้าอันหล่อเหลา ผมสั้นดำขับ แต่ตอนนี้ยุ่งเหยิง เพราะพึ่งตื่นนอน

“นอนทั้งแจ๊คเก็ตแบบนี้ได้ยังไงคะเนี่ย เมื่อคืนหนีไปเที่ยวอีกแล้วใช่มั๊ยคะ!”

นานะซัง บ่นเสียงแข็ง

ชายหนุ่ม ลุกขึ้นนั่งด้วยความงัวเงีย ลืมตาขึ้นมาข้างหนึ่ง แล้วชูสองนิ้ว “Piece!!” ไว้ข้างดวงตา

 

ก่อนจะพาตัวเองลุกออกจากเตียงไป

“รีบแต่งตัวนะคะ คุณหนู เดี๋ยวจะไปไม่ทันเปิดเรียนวันแรกเอานะคะ”

นานะซัง ตะโกนตามหลังเน่คุงไป ขณะกำลังเปิดหน้าตาห้อง เพื่อรับแสงแดดในยามเช้า

——————————————————————————————-
Scene 2 : ฉากห้องกินข้าวบ้านยามาโมโตะ Take : 1 Action!

“ข้าวช้าวววววววว..”

เสียงเน่คุงที่ตะโกนออกมา พร้อมพุ่งตัวเข้ามานั่งที่โต๊ะอาหาร

 

กับการแต่งตัวที่เรียบร้อยมากๆ จนออกแนวเชยๆ เสียด้วยซ้ำ พร้อมสวมแว่นสายตาสี่เหลี่ยมอันโต

“ว๊าวว อาหารจีน”

 

เน่คุงเป็นประกาย และลงมือโซ๊ยทันทีอย่างไม่ลังเล

จากนั้นภายในบ้านก็อยู่ในความเงียบงัน มีเพียงรอยยิ้มของ นานะซัง ที่กำลังมองดูเน่คุงอย่างเอ็นดูเท่านั้น

“กรุ๊กกรู่ๆ” เสียงนาฬิกาเรือนใหญ่ที่ตั้งอยู่ในบ้านดังขึ้น และบอกเวลาที่เจ็ดนาฬิกา นานะซังเดินออกไปทางหน้าบ้าน

“คุณหนู รถพร้อมแล้วนะคะ”

นานะซังส่งเสียงเรียกอยู่ที่หน้าประตู

“วันนี้ผมจะไปด้วยไอ้นั่นน่ะ ขอโทษนะ นานะซัง ช่วยบอกคนรถให้ทีน้าา”

เน่คุงประกบมือไหว้ ก่อนจะวิ่งออกทางหลังบ้านไป

“คุณหนู!!!!!!!!!!!!!!!!!!!?”

คุณแม่บ้านอุทานออกมา

——————————————————————————————-
Scene 3 : ฉากถนนเลียบชายหาดเมืองนัมบะ Take : 1 Action!

“แกร่กๆๆๆๆ” เสียงโซ่จักรยานที่หมุนตามการปั่น ใบไม่ปลิวไปตามแรงลม

 

เน่คุงผละมือออกจากแฮนด์ กางแขนออกทั้งสองข้าง

เพื่อให้ร่างเล็กๆของเขาได้สัมผัสกับสายลมและแสงแดดอุ่นๆ

เขาขี่จักรยานเลาะเรียบริมชายหาดไป เพื่อชมทิวทัศน์ริมฝั่งทะเลของนัมบะในยามเช้า

ก่อนจะเลี้ยวเข้าไปทางตัวเมือง มุ่งหน้าสู่โรงเรียนมัธยมที่เขาพึ่งจะย้ายเข้ามาวันแรก

——————————————————————————————-
Scene 4 : ฉากหน้าตึกโรงเรียน Take : 1 Action!

ณ โรงเรียนมัธยมนัมบะ อินเตอร์เนชั่นเนล ไฮสคูล โรงเรียนอันดับหนึ่งประจำโอซาก้า

 

ที่ว่ากันว่า มีเพียงเด็กที่ฉลาดสุดๆ กับเด็กที่มาจากตระกูลร่ำรวย เท่านั้น ที่จะสามารถเข้ามาเรียนได้

และเขาก็ปั่นมาถึงหน้าตึกเรียน ขณะเขากำลังหาที่จอดเหมาะๆ อยู่

ทันใดนั้นเองก็มีรถสปอร์ตเปิดประทุนสุดหรู วิ่งเข้ามาเทียบที่หน้าตึกเช่นกัน

รถคันนั้นดึงดูความสนใจเน่คุงเป็นอย่างมาก ถึงกับต้องขยับแว่นดูให้มันชัดๆ

แต่ความสนใจของเขากับรถก็หมดลง

เมื่อหญิงสาวผมสั้นสุดน่ารักที่นั่งมาด้านข้างคนขับนั้น เปิดประตูลงจากรถออกมา

เธอชื่อ “มิ้วกี้” สาวน้อยดาวเด่นของโรงเรียน ด้วยใบหน้าที่น่ารัก แถมยังมีเสน่ห์เหลือล้น

ว่ากันว่าเธอมีความสามารถพิเศษ สามารถตกหัวใจใครๆ ได้ง่ายๆ เลยทีเดียว

เน่คุงถึงกับต้องหยุดนิ่ง เพราะเขาไม่เคยเจอผู้หญิงคนไหนที่ทำให้ใจเต้นแรงได้ขนาดนี้มาก่อน

แต่วันนี้ มิ้วกี้ เธอดูหงิดหงุด ซึมเศร้า ไม่สนใคร ต่างไปจากทุกวัน

เธอหันไปเห็นเน่คุง ที่กำลังยืนจ้องเธออยู่ เธอมองเขาด้วยสายตาที่เย็นชา เย่อหยิ่ง

มองเน่คุงที่แต่งตัวเนิร์ดมาเรียน ตั้งแต่หัวจรดเท้า ก่อนจะเชิดใส่ และเดินเข้าตึกไป

เน่คุง ก็ได้แต่มองตามจนเธอลับสายตาไปเท่านั้น

——————————————————————————————-
Scene 5 : ฉากห้องเรียน Take : 1 Action!

ในห้องเรียน ขณะที่ทุกคนกำลังตั้งใจเรียน มีแต่เน่คุงเท่านั้นที่เหม่อลอย เพราะกำลังคิดถึงสาวสุดน่ารักที่เจอกันเมื่อเช้า

“กริ๊งงงงงง!!” เสียงกริ่งเลิกเรียนก็ดังขึ้น ทำให้เน่คุงได้สติกลับมา รีบหันรีหันขวาง

และก็ได้หันไปเจอกับ มิ้วกี้ ที่นั่งอยู่ถัดไป เพียงไม่กี่โต๊ะเท่านั้น

หัวใจของเน่คุงเต้นแรงไม่เป็นจังหวะ

และที่ทำให้เขาจะต้องหยุดหายใจก็คือ มิ้วกี้ เงยหน้าขึ้นมาสบตากับเขาแบบไม่กระพริบ

เน่คุงหลบสายตาลงต่ำทันที แต่ก็คิดในใจว่า มิ้วกี้ คงไม่ได้มองมาที่เขาหรอก

แต่พอเน่คุงแอบเหล่มองไปอีกครั้ง

 

มิ้วกี้ ก็ทำเหมือนจะแกล้งยั่วยวนเน่คุงเล่น เพราะเห็นเป็นเรื่องสนุกที่ได้แกล้งเด็กเนิร์ด

เน่คุงตกใจ ไม่รู้จะทำยังไง เลยได้แต่ก้มหน้า ซ่อนความเขินอายไว้ ภายใต้แว่นเหลี่ยมๆ ของเค้าเท่านั้น

“เอาก็เอาวะ”

เน่คุงพึมพัมออกมา เพราะในใจตอนนั้นของเขา คิดว่าจะต้องเงยหน้าขึ้นมามองหน้า มิ้วกี้ อีกครั้งให้ได้

แต่เมื่อความกล้าของเขาแสดงออกมา เพื่อนในห้องและมิ้วกี้ ก็ได้เดินออกจากห้องกันไปหมดแล้ว

เหลือทิ้งไว้เพียงสมุดไดอารี่ สีชมพูหวานๆ ถูกลืมทิ้งไว้ที่โต๊ะเท่านั้น

ด้วยความที่ไม่ค่อยชอบยุ่งเรื่องชาวบ้านเท่าไหร่นัก เน่คุงได้พุ่งตัวเข้าไปหาไดอารี่เล่มนั้นทันที

เพราะคิดว่ามันจะต้องเป็นของเธอคนนั้นที่ลืมเอาไว้แน่ๆ

และด้วยความที่ไม่ค่อยชอบยุ่งเรื่องชาวบ้านเท่าไหร่นัก (อีกครั้ง) เน่คุงได้เปิดหน้าที่ถูกริบบิ้นขั้นไว้ออกมา

“เฮ้ยยย!! นี่มัน………..”

เน่คุงอุทานออกมาเสียงดัง เมื่อได้เห็นสร้อยคอปิกกีต้าร์ของเขา ที่แปะอยู่ในสมุด

——————————————————————————————-
Scene 6 : ฉากร้านนม Take : 1 Action!

เมื่อคืนวาน

เน่คุงได้บังคับคนรถให้พาหนีออกจากบ้านยามาโมโตะ เพื่อไปหากลุ่มเพื่อนๆ ที่นัดกันไว้ที่ร้านนมแห่งหนึ่ง

แน่นอนว่าต้องแต่งตัวสไตล์ร็อค ใส่คอนแทคเลนส์ และไม่ลืมที่จะใส่เสื้อหนังตัวโปรดไปด้วย

รถโรลส์รอยซ์(ยี่ห้อรถที่แพงเว่อร์ๆอ่ะนะ) สุดหรูของตระกูลยามาโมโตะ เข้าจอดที่หน้าร้านนม ทำให้คนที่อยู่แถวนั้นต่างแตกตื่น

เน่คุงลงจากรถแบบไม่สะทกสะท้าน และเดินเข้าไปหากลุ่มเพื่อนๆ ทันที

หลังจากที่เน่ จิน ยุย เอะ ดื่มนมและคุยกันไปได้ซักพัก เน่คุงก็ได้แยกตัวออกมาที่เคาท์เตอร์เพื่อเช็คบิล

ทันใดนั้นเองก็มีเสียงหญิงสาวคนหนึ่งมากระซิบที่ข้างหูของเน่คุงเบาๆ ว่า

“ดื่มด้วยกันซักแก้วสิคะ”

เน่คุง ในลุคแบดบอย หันไปมองโดยที่ไม่มีทีท่าตกใจ เหมือนเป็นเรื่องที่เกิดขึ้นบ่อยในชีวิต

แต่อาจเป็นเพราะฤทธิ์นมที่ดื่มเข้าไป และช่วงเวลาที่ดึกดื่นแล้ว ทำให้เน่คุงไม่ค่อยเป็นตัวของตัวเอง

มึนๆ ทำอะไรไป ตื่นเช้ามาจำไม่ได้ทุกที

เน่คุงหันมาหา มิ้วกี้ ที่เข้ามายิ้มหวานให้อย่างไม่เกรงกลัว

เธอเริ่มทำการตกเน่คุงทันที ด้วยท่าทางที่พยายามยั่วยวนแบบเซ็กซี่

ด้วยท่าไม้ตายนี้ ทำให้เธอสามารถตกหัวใจคนอื่นมาได้ทุกราย

แต่กับเน่คุง มันกลับใช้ไม่ได้ผล เขากลับนิ่งเฉยไม่โต้ตอบอะไร จนเธอต้องหันหน้าหนีไปคิดกลวิธีใหม่มาใช้

เมื่อเธอหันมาอีกที เน่คุง ก็ไม่ได้อยู่ตรงหน้าเธอเสียแล้ว

มิ้วกี้ รีบหันมองหาเน่คุงทันที แล้วเธอก็เห็นเขากำลังจะเดินออกประตูไป

แต่ก่อนออกไป เขาหันกลับมามองที่ มิ้วกี้ และทำท่าชูสองนิ้ว “Piece!!” ไว้ข้างดวงตา ก่อนจะหันกลับและเดินออกจากร้านไป

มิ้วกี้ พอได้เห็นภาพนั้นก็รู้สึกได้เลยว่า เน่คุง ไม่เหมือนคนอื่นที่เธอเคยได้ตกมา

เธอตัดสินใจที่จะวิ่งตามเค้าไป เพื่อจะขอโมบายเมล์ของเขา

แต่พอเธอออกมานอกร้านได้ก็ไม่ทันซะแล้ว รถโรลส์รอยซ์ ที่เน่คุงนั่งมา ได้พุ่งทะยานออกไปอย่างรวดเร็ว

ได้เห็นอย่างนั้น เธอจึงถอดใจที่จะตาม เดินกลับเข้าร้าน และหลบเข้าห้องน้ำไป

เมื่อ มิ้วกี้ ออกจากห้องน้ำมา ตาของเธอก็ต้องเบิกกว้างขึ้น เพราะตรงหน้าเธอกลับเห็น เน่คุง ที่เห็นว่าออกไปแล้ว

กำลังกอดร่ำลากับเพื่อนๆ ก่อนจะนั่งอยู่คนเดียวที่เคาท์เตอร์

เธอรีบเข้าไปหา เน่คุง อีกครั้งอย่างไม่รอช้า

เพียงแต่ครั้งนี้เธอไม่ได้ใช้ลูกไม้อะไร เพียงแค่เข้าไป นั่งข้างๆ เท่านั้น

เน่คุง กับ มิ้วกี้ สบตากับเพียงชั่วครู่ ก่อนที่เขา จะเป็นฝ่ายเอ่ยปากออกมาก่อนว่า

“ไปนั่งรถเล่นด้วยกันมั๊ย?”

——————————————————————————————-
Scene 7 : ฉากในรถ Take : 1 Action!

ในรถโรลส์รอยซ์ที่กำลังวิ่งผ่านยามราตรี

เน่คุง และ มิ้วกี้ ทั้งคู่ไม่ได้ถามชื่อ หรืออะไรอย่างอื่นของกันและกันเลย

เพียงแค่มองตากันและพูดคุยกันอย่างสนุกสนานเท่านั้น เหมือนกันมีกันแค่สองคนในโลกเท่านั้น

——————————————————————————————-
Scene 8 : ฉากหน้าบ้านนางเอก Take : 1 Action!

รถได้วิ่งมาถึงยังจุดหมาย จอดสนิทที่หน้าบ้านหลังใหญ่

มิ้วกี้ลงจากรถไป เน่คุงเลื่อนกระจกข้างลง แล้วหันไปสบตาเธอ

“เราจะได้พบกันอีกมั๊ย?”

หญิงสาวเอ่ยถามด้วยความคาดหวัง หร้อมดวงตาที่เป็นประกาย

เน่คุงยืดตัวออกมานอกรถ ใช้มือขวาเชยคางของ มิ้วกี้ ขึ้นเล็กน้อย

หน้าของเขาค่อยๆ เลื่อนเข้าไปใกล้หน้าของเธอ

นี่เป็นครั้งแรกที่ มิ้วกี้ เป็นฝ่ายถูกรุก ทำให้เธอทำอะไรไม่ถูก

ได้แต่ยืนตัวเกร็ง หน้าแดง หลับตาปี๋เท่านั้น

หน้าเริ่มเข้าใกล้กัน ใกล้กัน มากขึ้นเรื่อยๆ จนริมฝีปากแทบจะชนกันอยู่แล้ว

และเมื่อเหลืออีกเพียง 0.1 มิลลิเมตร ที่ปากจะประกบกัน

เน่คุงก็หยุดไว้เพียงแค่นั้น ยิ้มที่มุมปาก และเปลี่ยนใจ ไปกระซิบที่ข้างหูของมิ้วกี้แทน

“บางทีเราอาจได้พบกันในความฝันก็ได้ ฝันดีนะ”

 

เน่คุงกระชากสร้อยคอปิกกีต้าร์ที่เขาใส่อยู่ วางไว้บนมือของมิ้วกี้

ก่อนที่จะกลับเข้าไปนั่งในรถอย่างเดิม และออกรถไปจากเธอไป

——————————————————————————————-
Scene 8 : ฉากสวนหน้าตึกเรียน Take : 1 Action!

 

ตัดกลับมาปัจจุบัน

เมื่อเน่คุงนึกเรื่องทุกอย่างออกแล้ว เขาก็รีบวิ่งออกจากห้องไปตามหา มิ้วกี้ ทันที

แต่เขาก็หาเธอไม่เจอ จนกระทั้งถึงเวลาเลิกเรียน

ขณะที่เขากำลังจูงจักรยานเพื่อจะขี่กลับบ้าน เขาได้เห็นหยิงสาวที่เค้าตามหามาทั้งวันอีกครั้ง

นั่งอยู่ที่ม้านั่งในสวนของโรงเรียน เขารีบเข้าไปหาเธอทัน

แต่ก็ต้องหยุดชะงัก เมื่อนึกถึงสายตาที่เธอมองมาที่เขาเมื่อเช้านี้

ทำให้เขาขาดความมั่นใจไปมาก ที่จะบอกความจริงกับเธอ

เน่คุง ตัดสินใจที่จะเข้าไปหาเธอ เพื่อจะบอกความจริง แต่ยังคงมีความลังเลกล้าๆ กลัวๆ อยู่ใจใน

เขาเข้าไปหาเธอ ยื่นไดอารี่ ที่เธอทำตกไว้ให้

 

มิ้วกี้ รับมันมาด้วยใบหน้าที่นิ่งเฉย เน่คุงนั่งลงที่ม้านั่งยาวห่างๆ จากเธอ กำลังจะหันไปพูดคุยได้

แต่ มิ้วกี้ ก็ลุกพรวดออกไป ไม่ได้สนใจที่จะมองมาที่เขาเลย

ทิ้งเน่คุงให้ที่ใบ้กิน ไว้ที่ม้านั่งยาวเพียงคนเดียว

——————————————————————————————-
Scene 9 : ฉากร้านนม อะเกน Take : 1 Action!

มิ้วกี้ ที่เฝ้าแต่คิดถึงคนที่ทำให้หัวใจเธอเต้นแรงคนนั้น

ก็ได้วนเวียนไปที่ร้านนมที่ได้พบกัน แต่ก็ไม่มีวี่แววว่าเขาจะมา

เธอเฝ้ารอคืนแล้ว คืนเล่า จนในที่สุดเธอก็ถอดใจ ไม่ตามหาเค้าคนนั้นอีก

——————————————————————————————-
Scene 10 : ฉากล็อคเกอร์ในโรงเรียน Take : 1 Action!

หลายวันมาแล้วที่ เน่คุงและมิ้วกี้ ต่างไม่ได้พบหน้ากันในโรงเรียน

ทั้งคู่ต่างมีชีวิตปกติของตัวเอง จนเหมือนกับเรื่องราวในวันนั้นเป็นแค่ฝันไป

และในขณะที่ เน่คุง กำลังเก็บในล็อคเกอร์อยู่นั้น

มิ้วกี้ก็เข้ามาเก็บของในล็อคเกอร์ข้างๆ เหมือนกัน

เขาหันไปมองเธอ และเธอก็มองเขา ด้วยสายตาที่เย็นชา เย่อหยิ่งแบบเดิม

เหมือนครั้งแรกที่เจอกันตรงหน้าตึกเรียน

พอเน่คุงได้เห็นสายตาแบบนั้นอีกครั้ง เขาก็ยิ้มที่มุมปาก

และคิดในใจว่าเขาคงจะไม่บอกความจริงของเรื่องราวในวันนั้น และตัดใจไม่คิดถึงเธออีกแล้ว

เพราะเหมือนเธอ จะมองคนที่แค่เพียงเปลือกนอกเท่านั้น

เมื่อเน่คุงเก็บของเสร็จ เขาก็เดินจากไปทางหน้าประตูตึกเรียนอย่างช้าๆ

พอใกล้ถึงทางออกแล้ว มิ้วกี้ ก็ได้เงยหน้าขึ้นมามองที่แผ่นหลังของเน่คุงแบบไม่ได้คิดอะไร

และเหมือนอะไรดลใจให้เน่คุงรู้สึกว่า มิ้วกี้กำลังมองมาที่เขาอยู่

เขาจึงหันไปชูสองนิ้ว “Piece!!” ไว้ข้างดวงตา ก่อนจะเดินออกจากประตูไป

มิ้วกี้ ได้เห็นท่านั้น ก็ตากว้าง เพราะภาพในหัวของหนุ่มที่ร้านนมกับภาพเน่คุงที่อยู่ตรงหน้า กำลังทับซ้อนกัน

—————————————THE END——————————————

:wub: พล็อตเรื่องคุ้นเหมือนเคยเห็นใน MV ของเกาหลีเลย แต่ชอบนะคะ น่ารักดี ขอบคุณที่เขียนมาให้อ่านจ้า 

เดี๋ยวนะเน่ แกเมานมเร๊อะ ถึงกินแล้วจำอะไรไม่ค่อยได้อะ

มีคนเม้นท์ให้ด้วย น้ำตาจะไหล 2 หยด 3 หยด

 

เราจะพยายามหาพล็อตของตัวเองนะฮะ อันนี้งานทดลองฮะ

 

มีกำลังใจขึ้นเยอะ เรื่องหน้าน่าจะมีฮะ

 

ขอบคุณมากครับ

มาเป็น Scene…

เน่คลุงเมานม…เจริญล่ะ…

หรือว่ามันจะเป็นนมอย่างอื่นฟระ…#นมอย่างอื่นอะไรของเอ็ง!!!

มาเป็น Scene…

เน่คลุงเมานม…เจริญล่ะ…

หรือว่ามันจะเป็นนมอย่างอื่นฟระ…#นมอย่างอื่นอะไรของเอ็ง!!!

คนอะไรเมานมได้ด้วย 55555

เดี๋ยวนะ เรื่องนี้ไม่ได้กินเหล้ากันใช่มั้ย

 

เน่คะ แกเมาอัลไลลลลลล

เดี๋ยวนะ เรื่องนี้ไม่ได้กินเหล้ากันใช่มั้ย

 

เน่คะ แกเมาอัลไลลลลลล

หนุกดีๆ ไม่เคยผ่านตากะต้นฉบับหรอก รออ่านเรื่องต่อไปนะ สู้สู้  ^^

นี้มันเพลง LAST FAREWELL นี้ แต่อ่านแล้วสนุกดี ชอบๆๆ

 

เห้ยยยย…ชอบนะ

อารมณ์แบบ

คุณมิ้ลล…เสียใจด้วยนะคะ คุณไม่ได้ไปต่อ 555

บทนานะมันเอิ่มมม คุณป้าเหรอ กร๊ากกกก ทำร้ายนานะมากกกกกกกกกกก

เเล้วเน่ หนีเที่ยวทั้งทีไปนั่งดื่มนม!! ฮ่ะๆๆๆๆๆ จะน่ารักไปไหนเนี่ย!!