K1 Figh  นักสู้พันธุ์เถื่อน

 

 

 

 

ท้องฟ้ามืดสนิท ผมเงยหน้ามองมันอีกครั้งก่อนจะหลับตา คำพูดของผมในวันนั้นผมทำสำเร็จแล้วฮะพ่อ

ชายหนุ่มผมปะบ่าล้มตัวนอนลงยังฟูกแข็งอีกครั้งหลังจากผ่านศึกหนักเมื่อไม่กี่ชั่วโมงก่อนหน้านี้

 

ร่างกายที่เต็มไปด้วยรอยเขียวช้ำ บางจุดช้ำจนเป็นสีม่วงน่าเกลียด เขาแค่ใช้ฝ่ามือหนาๆลูบไล้คลายเจ็บ

ให้กลับบาดแผลเหล่านั้น ดวงตาเลื่อนลอยไปตามก้อนเฆมขาวที่ค่อยๆลอยผ่านดวงจันทร์กลมโตดวงใหญ่

ที่หน้าต่างของเขาไป

 

“บางทีเราควรจะหยุดได้แล้วมั้ง เฮ้อ~~~~~”

 

ก๊อกๆ

 

“เข้าไปนะคะ”

 

ยังไม่ทันที่ชายหนุ่มจะได้เอ่ยอนุญาติ หญิงสาวผู้บุกรุกเดินตรงมายังที่นอนของเขาแล้วนั่งลงข้างๆฟูกนอนทันที

 

 

“ไม่ได้อนุญาติซะหน่อย เข้ามาทำไม”

 

“ฉันเอายาแล้วก็อุปกรณ์ทำแผลมาให้ ยังจะมาเย็นชาใส่กันอีก ชิร์….”

 

“แค่นี้ใช้ไหม………”

 

หญิงสาวผู้บุกรุกวางกล่องอุปกรณ์ไว้ข้างหัวนอนของชายหนุ่ม ก่อนจะขยับตัวขึ้นค่อมนั่งทับช่วงท้องของเขาทันที

ไม่ให้ชายหนุ่มได้ทันตั้งตัว เธอก้มลงประกบริมฝีของเธอเข้ากับชายหนุ่ม เขาออกแรงผลักเพียงครั้งเดียวเพื่อให้

เธอออกจากตัวเขาไป

 

“เธอไม่ควรทำแบบนี้ ……………..!!”

 

หญิงสาวพยายามลุกหลังถูกผลักจนหงายหลัง เธอมองหน้าชายหนุ่มอย่าเคืองๆก่อนจะลุกขึ้นยืนเท้าสะเอว

ด้วยความโมโหที่ถูกผลัก

 

“รังเกียจกันขนาดนั้นเลยหรอ นายคิดจะทำร้ายลูกสาวผู้มีพระคุณอย่างนั้นหรอ………….”

 

ผมปล่อยให้เธอระบายอารมณ์ด้วยการขว้างปาข้าวของที่อยู่ในห้องของผมจนพอใจแล้วเธอก็ไป ใช่!เธอเป็นแบบนี้ทุกครั้ง

ที่ไม่สบอารมณ์หรือต้องการระบายอารมณ์กับอะไรซักอย่างเธอก็จะทำมัน เธอเป็นลูกสาวของผู้มีพระคุณของผม

 

เขาเก็บผมมาเลี้ยงและให้ผมทำงานตอบแทนด้วยการแข่ง K1 เงินรางวัลหลังชนะแล้ว80%เป็นของเขาและที่เหลือจะเป็น

ของผม เป็นค่ายาค่ากินอยู่ ผมทนอยู่ได้ไม่ทุกร้อนอะไรแต่ก็ใช่ว่าผมจะไม่มีจุดมุ่งหมายซะทีเดียว ผมต้องการเจอเขาเพียงเดียว

คนที่ชนะพ่อของผมด้วยความตาย ที่เขาเป็นคนมอบให้พ่อของผมต่อหน้าต่อตาหลายพันคนรอบเวที

 

 

“ผมต้องตามหาเขาให้เจอ ผมจะต้องแก้แค้นให้จงได้ ผมสัญญา”

 

 

ชายหนุ่มหลับตาลงพร้อมกับสายลมที่พัดผ่านเข้ามาในห้องนอนที่แสนจะเละเทอะแห่งนี้ สายลมกำลังกอดปลอบเขาอย่าง

อ่อนโยนเพื่อส่งเขาให้เข้าไปพอกับฝันดีอีกครั้ง…………………………………

 

 

……………………………………………………………………………………………………………………………………….

 

ณ มุมมืด

 

ขอฝากตัวด้วยนะคะ

เด็กใหม่หัดแต่งยังไง

ก็ติดชมกันได้นะคะ

ยินดีเสมอคะ

รออ่านต่ออยู่นะคร๊าบบบบ \(^ ^

เปิดเรื่องได้แหวกดีครับ ยังไงแนวนี้ยังไม่มีใครเริ่มมาก่อนแน่ๆ
ว่าแต่ติดใจที่ชื่อเรื่อง Figh = ไฝว้ ?

รอติดตามนะเจ้าคะ 

ว่าแต่เบิ้ลอิเค้าจะไฝว้กันก่อนแล้วค่อยรักกันรึป่าวเจ้าคะ 555

เนื้อเรื่องแหวกแนวน่าอ่าน ติดตามเน้อออ..

 

ที่โผล่มาตอนแรกเบิ้ลอิใช่มัั้ย?

รอติดตามนะคะ
ลูกสาวของผู้มีพระคุณนี่…ใครกัน? 555

รอติดตามจ้า 

ขอเดานะที่โผล่มาเนี้ยไอ้จูกับเฮียเรนสินะ ><

 

 

ความจิงมีเพียงหนึ่งเดียวเท่านั้น!! 

สู้ตายไปเลยเซ่ !~ เบิ้ลอิสินะตอนเเรกนี่ งั้นก็แปลว่า เรื่องนี้เฮียรุก 5555

มันหายากอ่าเนอะ ^0^ ยังไงก็สู้ตายนะค่ะ ไรเตอร์ ^^

ตอนที่1  การแข่งขันที่ไม่มีกฏ

 

กติกาไม่มีในการแข่ง K1 Figh  (ความหมายของมันคือการต่อสู้แบบไร้กฏเกณฑ์ใดๆทั้งสิ้น)

 

 

 

 

ผมลุกขึ้นทั้งๆที่ยังเจ็บและจุกจากการแข่งเมื่อวาน แต่มันก็น้อยกว่ายัยตัวแสบ อากาเนะ

ที่นึกขึ้นได้มั้งว่าผมทำให้เธอโกรธเธอเลยย้อนกลับมาเล่นงานผมด้วยการกระทืบเท้าใส่ท้องผมไม่ยั้ง 

 

 

“อ่า~~~ เจ็บจัง แต่ก็เป็นการปลูกที่ดีเหมือนกันนะ”

 

 

ผมก็ได้แต่เดินลูบหน้าท้องที่เต็มไปด้วยรอยเท้าของอากาเนะ มุ่งตรงไปยังโรงอาหารค่ายฝึกนั้น!!

ยัยตัวแสบยืนยิ้มเยาะใส่ ก็แค่ทำเป็นไม่ใส่ใจแล้วเดินผ่านเธอไปเพราะรู้ยังไงเธอก็ไม่มาเกาะแกะผม

ต่อหน้าพ่อของเธอแน่นอน

 

 

“ไง ไอ้หนูมาๆ กินข้าวเช้ากัน”

 

ผมเดินไปนั่งตามคำชวนของ ไคชิ พ่อของอากาเนะ มันเป็นแบบนี้ทุกวันหลังที่ผมแข่งชนะกินเสร็จผมก็ต้อง

ซ้อมเป็นแบบนี้มา 10 ปีเห็นจะได้ เขาสอนผมเรื่องมวยไทย คาราเต้ ยูโด สารพัดที่จะหามาสอนผมได้เพื่ออะไร

รู้ไหม…………….เพื่อที่จะให้ผมเป็นตัวสร้างรายได้ใหม่ให้แก่เขาไง………

 

 

“นี่~~~~~นายจะไปไหนของนายกัน จูรินะ ห๊ะ”

 

 

ผมรู้สึกรำคาญยัยแสบนี้ซะแล้วเมื่อไรยัยนี่จะตกลงปลงใจกับไอ้คุณชายอ่อนด๋อยบ้านฟุรุคาวะ ซะทีนะ

 

 

“นี่อากาเนะ ไม่ต้องเกาะแขนจะได้ไหม มันน่ารำคาญ”

 

 

“ไอ้คนเย็นชา จ้างฉันก็ไม่ปล่อย ฉันจะเกาะเป็นปลิงแบบนี้จนกว่านายจะยอมไปกับฉัน”

 

 

“เสียใจ ผมมีซ้อม”

 

 

“งั้นฉันจะฟ้องป๋า ว่านายจูบฉัน”

 

 

“ถ้าอย่างนั้นผมก็คงต้องตอบความจริงออกไปให้คุณไคชิได้รับรู้ ว่าคุณมาจูบผมก่อน

การโต้ตอบกลับไปมันคงไม่ผิดวิสัยใช่ไหมล่ะ”

 

 

“~~~~~~~ไอ้บ้าจูรินะ~~~~~~~”  

 

 

 

 

นี้ก็คงเป็นอีกครั้งละมั้งที่ผมได้ตอบโต้คืนยัยตัวแสบอากาเนะซะบ้าง แต่ว่านั้นรถใครกันรถตู้สีดำคันใหญ่

ที่มาจอดอยู่หน้าค่ายของผม มันดูแปลกๆกระจกทั้งคันติดฟิล์มสีดำไปทั้งคันรถ แล้วไหนจะผู้ชายตัวโต

ใส่สูทประมาณ4-5คนที่ยืนรอบๆรถนั้นอีกมันดูแปลกๆชะมัด ผมเดินตรงเข้าไปหากลุ่มคนเหล่านั้นก่อน

ที่ผมจะเอ่ยปากถามออกไป

 

 

“มีอะไรให้ผมช่วยรึเปล่าครับ”   ถามออกไปเป็นการหยั่งเชิงก่อนถือว่าเป็นเรื่องดีนะผมว่า

 

 

“เออๆ ไอ้หนูมาก็ดีแล้ว พวกเราถามอะไรหน่อยสิ นายพอจะรู้บ้างไหมว่าคนในรูปเป็นใครอยู่ที่ไหน”

 

 

คนผิวดำตัวใหญ่พูดแปร่งๆใส่ผมก่อนจะส่งรูป เด็กผู้ชายวัย 8 ขวบที่ถือนวมสีน้ำเงินยืนข้างผู้ชายตัวสูงผิวขาว

!!!!นั้นมัน………….รูปพ่อกับผมนี่!!!!

 

 

“ไอ้หนูรู้ไม่รู้ก็อย่าเงียบสิโว้ย พวกข้ายิ่งรีบๆอยู่ ไม่รู้ก็หลบไปให้ไกลเลยไป”

 

 

ชายต่างชาติตัวใหญ่ผลักผมให้ออกห่างก่อนจะพากันขึ้นรถแล้วขับออกไป ละนั้นก็ทำให้ผมเห็นเขาคนนั้น

เป็นครั้งแรก  “มัตสึอิ  เรน”  ผู้ชายที่ทำให้พ่อของผมต้องตายต่อหน้าคนนับพันใช่เขาจริงๆ  ผมเริ่มวิ่งตามรถ

ที่่วิ่งออกห่างไปเลื่อยๆ  ความโกรธแค้นมันเป็นแรงผลักให้ผมวิ่งตามสุดกำลังก่อนจะ………………..

 

 

ปรี๊น~~~~~~~~~~~~~~ โครม!!!!

 

 

ร่างกายผมเบาหวิว ผมชาไปทั้งตัวก่อนจะหลับตาลงช้าไปพร้อมเสียงเรียกของนางฟ้า~~~~

 

 

“เขาเป็นยังไงบ้างคะ…………อาจารย์”

 

 

“ไม่เป็นไรแล้วจ้า ไม่ต้องห่วงแค่มีบาดแผลเล็กๆน้อยที่แขนนิดหน่อยไม่กี่วันก็หายแล้วแต่ว่าเราหน่ะ    

 ไปทำอีท่าไหนถึงชนเขาเข้าให้แบบนี้!!”

 

 

“หนูแค่จะขับรถตามรถของคุณพ่อไปคะ แต่ว่าผู้ชายคนนั้นก็วิ่งสวนออกมาจากซอยที่รถคุณพ่อขับออกมาพอดีคะ”

 

 

“แบบนี้นี่เอง………งั้นเอาเป็นว่า เข้าไปดูเขาหน่อยเถอะเดี๋ยวอาจารย์ไปสั่งยาไว้ให้”

 

 

“ขอบคุณคะอาจารย์”

 

 

หญิงสาวก้มหัวทำความเคารพ  ก่อนจะเดินเข้าไปดูคนป่วยตามคำบอกของอาจารย์หญิงสาวค่อยก้าว

เข้าไปอย่างช้าๆเพียงเพราะไม่ต้องการให้เสียงจากรองเท้าของเธอไปรบกวนคนเจ็บเข้าให้……..

 

 

 

ที่นี้มันที่ไหนกันนะหรือว่าสวรรค์ แต่ว่าความเจ็บปวดนี้สิจะมีได้ยังไงกันตลกไปแล้ว ผมพยายามปรับสายตา

มองไปรอบๆก่อนจะพบเข้ากับร่างบอบบางที่ยืนจัดผ้าม่านสีส้มอ่อน แสงแดดยามเย็นส่องกระทบผิวขาวนวล

ของเธอทำให้ผมถึงกับมองตาค้าง เธอค่อยๆขยับรวบผ้าม่านเพื่อให้แสงแดดยามเย็นได้ส่องเข้ามา

ผมมองเธอจนเพลินไม่อาจละสายตาได้เลย

 

 

“ฟื้นแล้วหรอ!! ขอโทษนะคะที่ทำให้คุณต้องเจ็บตัว”

 

 

“อืม……..ไม่เป็นไรเจ็บนิดหน่อย”  แต่ความรู้สึกผมมันเหมื่อนตัวจะขาดจากกันยังไงยังนั้นเลย

 

 

“ยังก็ต้องขอโทษจริงนั้นละคะ ฉันขับรถไม่ทันได้มองดูคนเลย”

 

 

เธอก้มหน้าสำนึกผิด อ่า~~~ น่าสงสารจัง นางฟ้าอย่าคิดมากสิครับผมเป็นห่วงนะ

 

 

“เออ……แต่ว่าตอนนี้เป็นยังไงบ้างคะยังเจ็บตรงไหนอยู่รึเปล่า”

 

 

ฝ่ามือนุ่มนิ่มเข้ามาแตะตามแขนของผมอย่างระมัดระวัง เธอคงกลัวผมเจ็บสินะแต่ก็คงไม่เท่าฝ่าเท้า

ยัยอากาเนะตัวแสบนั้นนอกนะ

 

 

 

“ไม่เป็นไรแล้วล่ะ………..ขอบคุณที่พาผมมาส่งที่โรงพยาบาล”

 

 

“ก็ฉันเป็นคนทำคุณเจ็บนี้คะยังไงก็ต้องดูแลจนกว่าคุณจะปลอดภัย……ขอโทษอีกครั้งนะคะ”

 

 

“อืมงั้นก็ขอบคุณแล้วกัน ผม มัตสึอิ  จูรินะ” การบอกชื่อให้อีกฝ่ายรู้ก่อนไม่ใช่เรื่องผิดซะหน่อย

ก็ผมเป็นผู้ชายนี้หน่า

 

 

“อะ……..เออ นามสกุลเหมือนของฉันเลยนะคะ ฉัน  เรนะ คะ…….. มัตสึอิ   เรนะ……..”

 

 

“งั้นคุณก็คงเป็นญาติ มัตสึอิ  เรน นักสู้ K1 แชมป์เมื่อ 8 ปีก่อนใช่ไหม”

 

 

“ฉันไม่ใช่ญาติหรอกคะ จริงๆแล้วฉันเป็นลูกสาวของ มัตสึอิ  เรน หน่ะคะ”

 

 

เมื่อเธอพูดจบมันทำให้หัวใจพองโตด้วยความลิงโลดดีใจจนเก็บไว้ไม่มิดเลยละ ฮึๆๆ

รอยยิ้มแค่เพียงมุมปากของจูรินะมันเป็นเรื่องหน้ายินดีสำหรับเขาแน่นอน…………….

 

 

 

 

“ได้พบกันแล้วนะความแค้นของผม”

 

 

 

 

 

 

**********************************************************************************

ณ มุมมืด

 

มาเสนอตอนแรกให้ได้ขัดใจเล่น

มันออกแนวเถื่อนๆเหมือนชื่อเรื่อง

นั้นล่ะคะ ยังไงก็ขอบคุณคอมเม้นดีๆ

ด้วยนะคะขอบคุณจากใจนักแต่งมือใหม่เลยเจ้าคร้าา   

 

 สำหรับคำว่า Figh ความหมายตรงตัวเลยคะ

“การต่อสู้ การสู้รบ หรือการแข่งขัน” ความหมายตรงตัวเลยคะ

ชูริ!! =[]=

ไอ่ที่เดาๆกันข้างบนนี้ผิดหมด

 

โอเอ็มจี.

แค้นพ่อเรนะ ต่อยเรนะ 5555 ไม่ช่ายย ~ ละ 

น่ากลัวชะมัดด 555 ต่อยกันให้ตายไปข้างนึงเลยเอ้าา 55

ติดตามค่ะไรเตอร์ ถึงจะไม่ค่อยชอบไอ่ K1 Fight ก็เถอะ

จูริต้องทำให้เรนะรักแล้วหักอกเป็นแน่ แก้แค้นแบบนี้ก็ดีนะ555