Progression

 

 

 

                “อ้า~…..เจ็บใจชะมัด” เสียงของเด็กสาวบ่นขึ้นอย่างเจ็บใจ หงุดหงิด กับสิ่งที่ไม่เป็นไปตามที่คาด เธอหวังว่ามันจะดีกว่านี้ แม้อันดับที่ได้มามันจะสุดยอดแล้วก็ตาม

                “บ่นมากเดี๋ยวก็หน้าแก่กว่าเดิมหรอก” หญิงสาวผู้ร่วมห้องกล่าวขึ้นอย่างขำๆกับท่าทีแบบเด็กๆของอีกคนที่เอาแต่กลิ้งไปมาอยู่บนเตียง ทั้งๆที่ตอนนี้ก็เรียกได้ว่าเป็นผู้ใหญ่แล้วแท้ๆ แต่ดูเหมือนคนที่ควรจะโตเป็นผู้ใหญ่ตรงหน้าจะไม่ยอมเลื่อนขั้นขึ้นจากเด็กน้อยจริงๆ

                เผี๊ยะ!

                “โอ้ย! เจ็บนะเรนะจัง!!” เด็กสาวกระเด้งตัวขึ้นมาจ้องหน้าคนที่บังอาจมาดีดเหม่งของเธอทันที มือเรียวทั้งสองข้างถูกยกขึ้นกุมหน้าผากมนเอาไว้ของหวงแหน เมื่อเห็นว่าอีกคนทำท่าจะดีดซ้ำที่เดิม แก้มเนียนสีชมพูพองขึ้นมาเป็นก้อนโมจินิ่มๆน่าดึงเล่นเป็นที่สุด และเรนะก็ไม่ใช่คนที่จะทนกับอะไรพวกนี้ได้

                “งื้อออออออออออออออออออออออออออออ”

                “คิกๆ”

                เสียงหวานหัวเราะอย่างขบขันกับภาพตรงหน้า มันเป็นอะไรที่น่าขันและน่าเอ็นดูจริงๆ แต่ก็ดูเพลินได้ไม่นาน มือเรียวก็ยกขึ้นปัดมือบางของเธอออกไปอย่างไม่สบอารมณ์

                “เรนะจัง!!”

                “ขอโทษๆ” มือบางยกขึ้นลูบหัวเด็กน้อยปอยๆให้อีกคนบ่นว่าอย่ามาทำเหมือนกับเขาเป็นเด็กนะ มาให้ได้ยิน “เธอผิดเองนะที่โวยวายเสียงดังน่ะ จูรินะ”

                “ก็คนมันแค้นนี่”

                คำพูดของจูรินะทำให้เรนะได้แต่ถอนหายใจ สิ่งที่เด็กคนนี้กำลังหงุดหงิดอยู่ก็คือผลการเลือกตั้งในปีนี้ ทั้งๆที่อันดับนั้นดีขึ้นตั้งเยอะ แต่เจ้าเด็กน้อยกลับยังไม่พอใจอีก ตรงข้ามกับตัวเธอที่คิดว่า มาได้ขนาดนี้นี่ก็สุดยอดมากแล้วแท้ๆ ร่างบางเดินไปนั่งที่ปลายเตียงข้างๆกับเด็กจอมโวยวาย

                “เธอไม่ดีใจเหรอ ได้ตั้งที่4 เลยนะ” เรนะหันไปยิ้มให้อีกคน รอยยิ้มที่แสนอ่อนโยนนั่นชวนให้จูรินะรู้สึกเขอะเขินขึ้นมาแต่ด้วยนิสัย แทนที่จะหลบตากลับจ้องมองดวงตาสีน้ำตาลกลับอย่างไม่กลัว

                “ดีใจสิ ดีใจที่สุดเลยแต่ว่า….”

                “ยังไม่พอสินะ”

                “จนกว่าจะได้ที่1 !!”

                ร่างบางได้แต่ส่ายหัวกับคำตอบ แต่แบบนี้ก็สมกับเป็นจูรินะละนะ เอสของSKE เด็กมหัศจรรย์ที่นานๆจะมีสักครั้ง เธอผู้ไม่เคยยอมแพ้ แม้ตัวเองจะต้องเจ็บปวด

                “แล้วเรนะจัง พอใจแล้วเหรอ”

                หญิงสาวกลับหันมาจ้องเด็กสาวเจ้าของคำถาม เธอยังคงยิ้ม แต่จูรินะกลับรู้สึกถึงบางอย่าง อะไรบางอย่างในรอยยิ้มอันงดงามนั้น

                “ตั้งแต่ปีที่แล้ว ที่ติดคามิเซเว่น ฉันดีใจมากเลยนะ และปีนี้อันดับก็ดีขึ้น ไม่มีอะไรให้เสียใจเลย”

                “เรนะจังไม่อยากได้ที่หนึ่งเหรอ”

                “อืมมม เคยอยากได้อยู่หรอกนะ”

                “เคย?”

                จูรินะเอียงคอมองอีกคนอย่างสงสัยในรูปประโยคอดีตของอีกคน เด็กสาวจำได้ว่าครั้งหนึ่งหญิงสาวข้างกายต้องการที่จะเป็นที่หนึ่งไม่ต่างจากเธอ ความแน่วแน่ที่มี เด็กสาวเชื่อว่าร่างบางมีไม่แพ้เธอแน่นอน เพราะงั้นจึงแปลกใจที่เรนะใช่คำว่า ‘เคย’

                “อืม เคย” มือบางเอื้อมไปจับมือเรียวของคนข้างกายมากุมไว้ “แต่ตอนนี้ ฉันคิดว่าเป็นแบบนี้ก็ไม่ได้เลวร้ายอะไร ได้เดินขึ้นไปกับเธอแบบนี้”

                ค่อยๆเดินขึ้นไปบนจุดสูงสุด ที่ถึงแม้ว่าเธออาจจะไม่ได้ไปถึงข้างบนนั้น แต่อย่างน้อยก็ได้อยู่ในตำแหน่งเคียงข้างอีกคนแบบนี้ เหมือนอย่างที่เคยเป็นมา ทั้งบนสเตจ ตอนถ่ายPV ตอนถ่ายนิตยสาร เป็นเหมือนในอดีต

 

                จูรินะที่หน้าแดงอ้าปากค้างกับคำพูดน่าอายของอีกคนก่อนจะสะบัดหน้าไล่ความรู้สึกติดขัดนี่ออกไป เธอหันมองหน้าเรียวของเรนะอีกครั้ง ใบหน้าที่หันไปทางอื่น ไม่ได้มองมาที่เธอ ใบหน้านั้นมันช่างชวนให้รู้สึกเศร้าอย่างบอกไม่ถูก เด็กสาวกำชับมือเรียวแน่นขึ้นกว่าเดิม เรียกความสนใจจากเจ้าของนัยน์ตาแสนสวยให้กันกลับมาอีกครั้ง ภาพที่สะท้อนอยู่ในดวงตาสีน้ำตาลคือหน้าคมของเด็กน้อยที่ใกล้เข้ามา ใกล้จนริมฝีปากของทั้งสองบรรจบกัน รสจูบเพียงแผ่ว แต่หนักไปด้วยความรู้สึก ก่อนจะผละออกมาจ้องหน้าเรียวอีกครั้ง หน้าตาหญิงสาวดูตื่นตกใจไม่น้อยกับสิ่งที่เกินขึ้นไม่กี่วินาทีก่อนหน้านี้ ใบที่ขาวเนียนเริ่มเปลี่ยนเป็นสีแดงทั่วทั้งใบหน้าลามไปถึงใบหู ความร้อนในร่างกายเพิ่มสูงขึ้นจนไม่รู้จะทำยังไงดี เลยตัดสินใจ…………….

                “โอ้ยๆ! เรนะจัง อย่าบีบจมูก!!” เด็กสาวร้องโอดครวญเมื่อมือบางของอีกคนบีบจมูกของเธอเต็มแรงด้วยความหมั่นไส้

                “บอกกี่ครั้งแล้วว่าอย่าเล่นแบบนี้” บิดแน่นๆไปทีก่อนจะยอมปล่อย ตากลมหรี่มองเด็กน้อยที่ลูบจมูกตัวเองปอยๆ มือเรียวกุมจมูกของตัวเอง ตาคมมีหยาดน้ำแห่งความเจ็บปวดเอ่อล้ำออกมาเล็กน้อยให้หญิงสาวอดที่จะรู้สึกผิดและยกมือขึ้นไปเช็ดหยาดน้ำนั่นออกไม่ได้

                “แต่เรนะจังก็ชอ…….หว่า!! อย่าหยิกๆ!”

                เด็กคนนี้นี่ ปากดีจริงๆ ไม่เคยเข็ดบ้างเลย

                “แล้วที่เธอชอบยั่วโมโหฉัน จริงๆแล้วหรือว่าจะชอบความรุนแรง”

                “ใช่ที่ไหนเล่า! เรนะจังชอบใช้ความรุนแรงต่างหาก”

                แต่ยังไงปลายทางมันก็เหมือนกันละนะ

 

                “ดึกปานนี้แล้วเหรอ นอนกันเถอะจูรินะ” ตากลมเหลือบไปมองนาฬิกาที่เข้มชี้ไปที่ตัวเลขที่ด้านบนสุด บ่งบอกว่าถึงเวลาอันสมควรเสียที

                เรนะลุกขึ้นจากเตียงของจูรินะและตั้งท่าจะไปที่เตียงข้างๆของเธอ แต่ถูกมือเรียวของอีกคนจับเอาไว้เสียก่อน เด็กน้อยช้อนสายตาขึ้นมองอย่างออดอ้อน แม้ไม่พูดก็รู้ว่าเด็กคนนี้ต้องการอะไร

                “ฉันง่วงแล้วนะ”

                “ก็ไม่ได้ห้ามไม่ให้นอนเสียหน่อย แต่นอนตรงนี้” พูดจบก็ตบลงมันเตียงของเธอ ให้เรนะตีหน้านิ่งมอง

                “ทำไมฉันต้องนอนกับเธอละ”

                “เพราะว่าจูจังขอร้อง นะ” ตีหน้าอ้อนสุดฤทธิ์ให้เรนะเลิกคิดที่จะปฏิเสธ

                หญิงสาวเปิดไฟที่หัวเตียง ก่อนจะเดินไปปิดไฟห้อง ทำให้ตอนนี้ทั้งห้องตกลงสู่ความมืดที่มีเพียงแสงจากไฟหัวเตียงคอยให้แสงสว่างเท่านั้น เรนะทิ้งตัวเองลงนอนข้างๆที่ว่างที่จูรินะเว้นเอาไว้ให้ และทันทีที่ลงนอนเต็มตัว เจ้าเด็กตัวสูงก็เข้ามากอดเธอทันที นี่น่ะเหรอที่ว่าโตแล้ว แต่ก็ตรงนี้ละนะที่ทำให้เธอชอบ…..

                 หญิงสาวปล่อยให้เด็กน้อยนอนกอดเธอไปอย่างนั้น และหลับตาลงเตรียมตัวเค้าสู่ห่วงนิทรา แต่ดูเหมือนเจ้าเด็กอีกคนจะยังทำตาโตใสแจ๋วอยู่นะ

                “นอนได้แล้วนา จูรินะ” เรนะพูดอย่างขอร้อง เธออยากพักผ่อนเต็มที

                “นี่” จูรินะยังคงไม่ยอมหลับตาซ้ำยังเรียกให้อีกคนหันไปหาอีก เรนะพลิกตัวหันข้างมานอนสบตาใสของอีกคน

                “อะไร”

                “ไม่ว่ายังไง ฉันก็อยากได้ที่หนึ่งอยู่ดีละ”

                “จ้าๆ” ยังไม่จบอีกเหรอ

                “เมื่อถึงวันที่ฉันได้ที่หนึ่ง ตอนนั้น ฉันอยากให้เรนะจังอยู่ข้างๆฉัน เหมือนอย่างที่เคยเป็นนะ”

                “บางทีตอนนั้นฉันอาจไม่ได้….”

                “ไม่ว่ายังไง คนที่ฉันอยากให้ยืนอยู่ข้างๆ ไม่ว่าจะเวลาไหน ก็คือเรนะจังเท่านั้นนะ”

                หน้าผากมนเลื่อนเข้าไปชนกับตำแหน่งเดียวกันของร่างบาง ปลายจมูกของร่างสูงถูกับจมูกของอีกคนอย่างรักใคร่ เธอไม่รู้ว่าวันนั้นจะมาถึงไหม ไม่รู้ว่าเมื่อถึงวันนี้อีกคนจะยังอยู่ตรงนี้ ข้างๆเธอรึเปล่า ไม่รู้ว่าอนาคตจะเป็นยังไง แต่มันเป็นความปารถนาที่สุดของเด็กน้อย เป็นความต้องการพียงหนึ่งเดียว

                “อืม” คำตอบรับสั้นๆแม้จะน่าน้อยใจแต่จูรินะกลับยิ้มกว้าง เพราะแสงไฟเล็กๆทำให้เห็นหยดน้ำแห่งความรู้สึกที่ปริ่มรอบตากลม ปากเรียวจรดลงที่เปลือกตาเพื่อซับหยดน้ำนั้น

                “ฉันรักเธอนะ เรนะจัง”

                “อืม ฉันก็รักเธอ จูรินะ”

 

 

 

…………………………………………………………………

 

                เสียงลมหายใจที่ดังสม่ำเสมอของจูรินะทำให้เรนะรู้ว่าอีกคนหลับไปแล้ว แต่ตัวเธอที่เป็นคนบ่นว่าง่วงกลับยังคงนอนลืมตาจ้องใบหน้าคมที่หลับตาพริ้มเหมือนเด็กๆ ไม่ว่าจะเมื่อไรก็พยายามเกินคำว่าพอดีเสมอ ไม่ว่าเมื่อไรก็จะยื่นมือเข้ามาช่วยเหลือ ไม่ว่าเมื่อไรก็จะอยู่เคียงข้าง

                “เมื่อเธอขึ้นไปสู่อันหนึ่ง ถึงแม้ตอนนั้นฉันอาจจะไม่ได้………แต่ไม่ว่ายังไงเมื่อเธอหันมาฉันก็จะอยู่ข้างเธอเสมอ”

                และต่อให้แม้ว่าเธอจะไม่ได้เป็นที่หนึ่งของใครๆ แต่สำหรับฉัน เธอเป็นที่หนึ่งเสมอนะ จูรินะ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

.

.

.

**************************************

ควันหลงงานเลือกตั้งยาวๆ 

ใจอยากเขียนอะไรเกี่ยวกับงานเลือกตั้งมานานแล้วละ แต่คิดไม่ออก

แล้วจู่ๆก็มีอะไรบางอย่างแล่นเข้ามาในหัว

(กับการเรียนหนูตั้งใจอย่างนี้ไหมลูก)

ตอนแต่งอยู่ อารมณ์แบบ เหมือนมีอะไรตื้อๆอยู่ในอก

รู้สึกจุกกับประโยคของเรนะ

(ถ้ามีคนรู้ความหมายของเรานะ)

 

ยังไงก็ขอฝากฟิดเรื่องสั้นที่เกิดจากอารมณ์เพียงชั่ววูบนี้ด้วยนะคะ

 

โอ้ยยย จีบกันอย่างนี้… //ฟินตาย แอร่ก

(( ;;; [ ] ;;; )) อ่านแล้วอยากได้โมเม้นนี้เป็นจริงจังเลย ฮืออออออออออออออออออ

ขอบคุณสำหรับฟิคน่ารักๆนะไรเตอร์ 

ถึงโมเม้นท์จริงๆจะมีน้อย เเต่เวลา

เเค่เห็น 2 คนนี้ยืนข้างๆกัน มันรู้สึก

อุ่นใจแปลกๆ ฮ่าๆ (><)

T.T ซึ้งจุง

><~ เรนะจังผู้เสียสละให้คนที่ตัวเองรัก อะจะอะ อร้ายยยยย~

ที่ไม่เอาที่ 1 เพราะอยากให้คนที่ตัวเองรักสมหวัง….

อารมณ์คล้ายๆมายูกิโมเม้นยูกิ……//ยังจะโยงกันได้

ตอนจูจังบอก จูจังขอร้อง แอบฟินตามด้วยล่ะ 5555

ขอบคุณสำหรับฟิคฟินๆนะคะ ฟินสุดๆแม้จะเป็นควันหลงมาซักพัก >///////<

ว่าแต่จูจังจะตั้งใจเรียนแบบนี้ไหมนะ คิดตามๆ…//อย่าว่าจูจังนะ!!(เสียงปริศนาโผล่มา) 555

เฮียช่างเป็นคนที่เสียสละ 55 จูจังนี่ก็ อยากได้ที่ 1 สินะ ~ -3-

เขินจางง ~ 

เธอก็เป็นที่หนึ่งของเรานะจูจัง //อรั้ยยย!!!

“เพราะว่าจูจังขอร้อง นะ”  เจอแบบนี้เข้าไปเป็นใครก็ไม่ทน

อยากตบตีแย่งชิงจูจังกับเรนะจุงเบย

โอ้ยยยยย น่าร้ากกกกกกกกกกกกกกกกก

น่าร้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกก

ฮ้อว ฟินค่ะ