เรื่องนี้ปริศนาเเสนเยอะ555 แต่เพ่ยุยแอบร้าย

รุ้สึกว่าเราจะเข้าใจเเตกต่างจากคนอื่นจรุมม
ปล. เข้าใจว่าเด็กเปนพลุ
ปล.2 แฟนเน่ต้องมิลกี้สิ
*โทรเรียกหมอรอถ้าหน้าเเตก*

ยุยไม่โง่เลยค่ะ ได้แฟนเพื่อนถือเป็นยอดคน

รอลุ้นว่าเด็กน้อยคือใคร ^^

Chapter 2

เมื่อเห็นว่าเลยเวลาในช่วงเช้าจนถึงเรียกว่าสายแล้วจึงขอสละหน้าที่ให้เพื่อนที่ยืนอยู่ข้างๆ รับช่วงต่อ หากเด็กสาวคนนั้นไม่มาในช่วงเวลาเช้า แปลว่าภายในวันนั้นจะไม่มาเยี่ยมเยียนที่แห่งนี้ ฉันตบบ่าเพื่อนให้พอหันมามองและโบกมือลา หนีหายเข้าไปหลังร้านและเดินออกไป

ก้มดูนาฬิกาอีกทีพลางนึกถึงของภายในห้องที่ใกล้หมด ไหนๆ วันนี้ก็เลิกงานเร็ว รีบออกตัวเดินหวังแวะร้านซื้อของใช้และอาหารการกิน

เดินถัดไม่กี่ช่วงตึกแต่พอมาถึงสถานที่จำเป็นเหมือนโชคจะไม่เข้าข้างนัก

ฉันมองหน้าร้านที่ใกล้ที่สุดจากที่พักแต่ก็ต้องพบกับป้ายที่แปะประกาศหน้าร้านว่าปิดปรับปรุง เนื่องจากกำลังจะขยายให้กว้างขึ้น ฉันย่นคิ้วจนชิดติดกัน

ในใจหงุดหงิดทันทีเมื่อต้องเดินไปร้านอื่นที่อยู่ไกลออกไป ฉันรีบก้าวขาเพื่อให้ไปถึงจุดหมายให้เร็วที่สุด สัมผัสรองเท้าบู๊ทที่กระทบกับพื้น

กว่าจะถึงที่หมายล่อเสียไปครึ่งชั่วโมง ฉันรีบเดินเข้าไปเลือกของด้วยความเซ็งและเบื่อหน่าย

เป็นความโชคร้ายของวันๆ หนึ่งที่ต้องแบกสังขารมาถึงนี่ทั้งที่ไม่จำเป็น

ฉันรีบเร่งเลือกซื้อโดยใช้เวลาให้น้อยที่สุดเพื่อจะได้มีเวลานอนพักอยู่ในห้องสี่เหลี่ยมคับแคบของตัวเองเพิ่มมากขึ้น

ของไม่ได้มากมายจึงใช้เวลาไม่เยอะ

เตรียมจะกลับ พอเดินออกมาก็รู้สึกลมเย็นๆ วิ่งผ่านเข้ากระทบใบหน้า มือที่ว่างล้วงเข้ากับเสื้อนอกกักเก็บความอบอุ่นพร้อมเดินต่อ ก่อนที่จะได้พาตัวเองเลี้ยวกลับบ้านก็เห็นร่างที่คุ้นตาเดินก้มหน้ามองแต่พื้น จ้องซักพักถึงได้แน่ใจ เธอใช้ผ้าพันคอคนละสีกับวันก่อนดึงมันขึ้นมาปิดปากเหมือนที่ทำตอนอยู่ที่ร้าน เห็นดังนั้นก็แอบหัวเราะในลำคอกับความน่ารัก

อยู่แถวนี้?

“ไง” เมื่อเห็นเด็กสาวที่ต้องการทักเงยหน้าขึ้นมามองก็ไม่รอช้าพ่นคำถามต่อ “อยู่แถวนี้เหรอ?” ฉันมองเด็กคนนั้นกระพริบตาถี่ๆ ราวกับประมวลคำถาม หรือบางทีอาจจะกำลังนึกหน้าฉันอยู่

เด็กสาวพยักหน้า

“งั้นเหรอ”  ที่ร้านกับตรงนี้ก็ไม่ได้ใกล้เท่าไรนะ ฉันมองอีกคนที่ยิ้มบาง เธอยังคงไม่ปริปากพูดอะไร “วันนี้ไม่มีเรียน?” เด็กน้อยพยักหน้าหงึกๆ เห็นแบบนี้แล้วก็อยากยิ้มให้อีกฝ่ายที่น่าเอ็นดู แก้มขาวๆ เนียนของอีกฝ่ายทำเอามองเคลิ้ม แต่คงเพราะอากาศข้างนอกหนาวเกินไปอีกฝ่ายจึงดูซีดผิดปกติ ฉันตัดสินใจวางของในมือ เอื้อมประครองแก้มทั้งสองข้างของเด็กน้อยที่มองมาอย่างงงงวยแต่ก็ยอมให้จับโดยดี ไม่ปัดมือออกหรือขัดขืน

ฉันยิ้มให้

เธอก็ยิ้มเช่นกัน

“หนาวใช่มั้ย?” ฉันถามด้วยท่าทีกันเองราวกับรู้จักกันมานาน หวังมอบความอุ่นผ่านมือทั้งสองข้างของตน เห็นเด็กน้อยพยักหน้าอีกรอบตอบรับคำถาม “มาซื้ออะไรคะ ให้ช่วยมั้ย?” ถ้าพูดตามจริงความหงุดหงิดที่มีมาก่อนหน้าหายวับไปเมื่อเจอเด็กคนนี้

เธอจับหลังมือฉันที่ประครองใบหน้าไว้อยู่

ฉันยังคงยิ้มให้เธอด้วยท่าทีสบายๆ ยิ้มให้กับความโชคร้ายที่ต้องเหนื่อยเดินมาไกลเพื่อมาซื้อของและยิ้มให้กับความโชคดีของตัวเองที่ได้เจอกับใครคนหนึ่ง

ความบังเอิญที่ได้พบเธอ

และครั้งนี้เองฉันรับรู้ถึงรอยยิ้มของเด็กน้อยตรงหน้าแปลกไปจากเดิมเล็กน้อย เหมือนจะกว้างขึ้นแม้ดวงตากลมนั้นยังคงเรียบนิ่ง

ก็ไม่ถึงแปลกจากเดิมเสียทีเดียว

บางทีอาจจะคิดไปเอง

เด็กสาวส่ายหน้าสองครั้ง

ฉันส่งสายตาเป็นอันเข้าใจและไม่ต้องการเซ้าซี้จึงยอมปล่อยมือของตัวเองที่จับใบหน้าเด็กสาวขณะที่เด็กสาวยังสัมผัสกับหลังมือฉันอยู่ แม้ลึกๆ แอบคิดเสียดาย ฉันยกมือขึ้นบอกลาและเดินหันหลังจากไป

ได้ยินเพียงแต่เสียงฝีเท้าเด็กน้อยเดินเข้าร้านไล่หลังผ่านทางสายลม

… และฉันไม่ได้หันกลับไปมอง

ก้มลงดูถุงพลาสติกที่บรรจุของเครื่องใช้ระหว่างเดินกลับ

อย่างน้อยๆ ถ้าว่างอยู่ก็น่าจะมาที่ร้านหน่อยนะ เด็กน้อย

…

สุดท้ายก็ใช้เวลาไปกับการนอนแทบทั้งวัน ตื่นมาอีกทีท้องฟ้าก็มืดไปแล้วเสียอย่างนั้นจึงได้แต่นั่งเนือยๆ ไปเรื่อย

พอตกดึกจะเป็นช่วงเวลาที่เราจะได้อยู่กับตัวเองเพียงลำพัง ช่วงเวลาที่ความคิดในหัวจะงอกเงยอย่างไร้สิ้นสุด… ฉันแหงนหน้าพ่นควันบุหรี่ในมืออย่างที่ทำทุกที ปล่อยให้สมองโล่งที่สุดเท่าที่จะได้เพื่อสูดรับสิ่งหนึ่งเข้าปอด

ควันโขมงสีเทาล่องลอยอยู่ซักพักก็ถูกสายลมยามค่ำคืนพัดปลิดปลิวหายไป ฉันกระชับเสื้อคลุมหนาเล็กน้อยกวาดสายตามองลงล่างจากตรงระเบียงก็เห็นเพียงทางเดินยาว ร้านค้าเล็กๆ และผู้คนที่เริ่มบางเบาตามเวลา

ฉันหยิบมือถือที่อยู่ข้างตัวขึ้นมากดเมลล์หาเพื่อนสนิทซักพักก็วางมันลงไว้ที่เดิม

[ พรุ่งนี้ขอฝากดูร้านเหมือนเดิมนะ ]

แต่แล้วเสียงจากเครื่องมือสื่อสารที่ถูกวางไว้บนโต๊ะข้างตัวดังขึ้นขัดกับความเงียบสงบ เหลือบดู ไม่ใช่เบอร์ของคนที่ส่งข้อความหาเมื่อกี้

ฉันปล่อยให้เสียงโทรศัพท์ทำหน้าที่กรีดร้องอยู่บนโต๊ะอย่างไม่ยี่หระ

หนึ่งสายผ่านไป

สองสายผ่านไป

สายที่สามผ่านไป

ฉันก้มลงมองหน้าจอที่ยังคงสว่าง ปรากฏมิสคอลล์ ไม่นานนักสายที่สี่ก็ถูกต่อตรงมา ฉันจำใจกดรับกรอกเสียงใส่เจ้าเครื่องมือสื่อสาร

“มีอะไรอีก-“ เสียงของฉันดูไม่พอใจมากกว่าที่ตั้งใจไว้

[ไปหาได้มั้ยคะ?] ฝ่ายตรงข้ามพูดเสียงน่ารัก ให้เดาก็พอรู้ว่ากำลังทำหน้าแบบไหนอยู่ ฉันจิ๊ปากใส่

“ฉันไม่ว่าง” พูดเสร็จก็รีบตัดสาย ทิ้งมือถือประจำตัวลงบนโต๊ะดังเดิม

แต่ทำได้ไม่ถึงนาที เสียงกดออดหน้าห้องก็ดังขึ้น ไม่ต้องเดาก็รู้ว่าใคร ฉันถอนหายใจพลางดับบุหรี่ที่ยังถือไว้และเดินไปเปิดประตูอย่างไม่เต็มใจ

“ไหนว่าไม่ว่างไงคะ” ไม่ทันที่อ้าประตูได้กว้าง ผู้หญิงที่ยืนอยู่หน้าห้องก็แทรกตัวเองเข้ามาในห้องหน้าตาเฉย ฉันมองตามด้วยสายตาตำหนิ

“มาทำไม” ฉันจ้องอีกคนที่ยิ้มตาปิดตามฉบับ ถ้าหากเปรียบได้คงเป็นรอยยิ้มที่น่าขยะแขยงที่สุดในความคิดฉัน

“คิดถึง” หญิงสาวพูดด้วยน้ำเสียงดังฟังชัด เธอถลาเข้ามากอดฉัน

“ขึ้นมาโดยไม่ได้รับอนุญาต”

“พี่พนักงานเขาให้ฉันผ่านดีๆ อยู่แล้วน่า ก็ฉันมาบ่อยขนาดนี้” ฉันเลิกคิ้ว ไม่พอใจกับการที่คนตรงหน้านั้นขึ้นมาง่ายๆ แบบนี้เท่าไรแต่อย่างนั้นก็รู้ดีว่าตัวเองผิดที่เคยไปบอกพนักงานไว้ว่าถ้าคนนี้มาล่ะก็ไม่เป็นไร “แต่ยังไงก็เขี้ยวจริงๆ น่ะแหละ พวกพี่รปภ.น่ะ” หญิงสาวยังคงกอดฉันแน่นจนฉันต้องพยายามดันตัวออกไป ทั้งอึดอัดและไม่ชอบ

“ยุยจัง” หญิงสาวพูดแผ่วเบา จนฉันต้องมองหน้าอีกฝ่ายพลางฉวยโอกาสผละออกเว้นระยะหายใจ

คนตรงหน้าไม่ละความพยายามเดินเข้ามาใกล้ รีบสอดมือเข้าใต้เสื้อที่ฉันสวมใส่และไม่ทันไรก็รู้สึกถึงริมฝีปากนุ่มบริเวณของตัวเอง

เวลานั้นเอง ได้ยินถึงเสียงลมหายใจที่หยุดลง

ฉันตอบรับจูบนั้นนุ่มนวลเหมือนทุกครั้ง ปลายลิ้นของคนตรงหน้ากำลังแทะเล็มบนปากช่วงๆ รสจูบที่โฉบฉวย ฉันปล่อยให้ลิ้นร้อนของคนตรงหน้าผ่านเข้ามาอย่างง่ายดายและไม่รีรอให้เวลาสูญเปล่า ฉันดันอีกคนจนติดกำแพงห้อง

“มิยูกิ”

ภายในอกเริ่มกลับมาร้อนรุ่มด้วยเพียงการกระทำของหญิงสาว แม้ในใจบางส่วนคิดต่อต้านแต่ฉันกลับปล่อยให้มันเป็นไปตามสิ่งที่ควรเป็น

ฉันถอดเสื้อโค้ทหนาที่อีกคนใส่มาอย่างรีบร้อน

อุณหภูมิภายนอกที่กำลังเย็นลงทุกวัน แต่ภายในห้องกลับเพิ่มขึ้นจนแทบถึงขีดสุด

มือหญิงสาวปัดป่ายไปทั่ว พยายามถอดเสื้อฉันออกให้พ้นตัว

ยามใบหน้าหวานกำลังหอบหายใจ สายตาเว้าวอนที่ถูกส่งมายังดวงตาคู่นั้น

ฉันจดจ้องอย่างไม่วางตา

ด้วยความสมเพช

แขนเรียวของคนตรงหน้ายกขึ้นโอบรอบคอฉัน ขาของเธอสั่นจนพับลงไปนั่งกับพื้น ได้ยินเสียงกระเส่าร้องขอให้ช่วยรีบเร่งถอดอาภรณ์ชิ้นด้านล่าง ไม่รอช้าเธอจับมือฉันข้างหนึ่งสอดเข้าใต้เสื้อและฉันทำตามอย่างไม่ขัดข้อง

หญิงสาวที่ต้องการให้ปลุกเร้า แอ่นอกรับสัมผัสอย่างเต็มที่

ฉันเอื้อมมือปลดตะขอบราอย่างชำนาญ สลัดชิ้นผ้าที่อยู่ด้านบนให้หมดไปให้เหลือเพียงส่วนด้านล่างเจ้าปัญหา ผิวหนังของเราสัมผัสกันแล้วกันเล่า แลกไออุ่นกันและกันจนแทบมอดไหม้ ฉันเลื่อนชิ้นส่วนเสื้อผ้าที่เป็นป้อมปราการส่วนสุดท้ายของคนตรงหน้าลงและยันตัวขึ้นจูบกับริมฝีปากเจ้าของบราสีขาวที่เพิ่งโยนไปไกลๆ

เธอพึงพอใจ เธอชอบและเธอรักมัน

รักการมีความสุข รักฉันหรือเซ็กส์?

ฉันได้ยินเสียงของหญิงสาวเรียกชื่อฉันด้วยน้ำเสียงสั่นไหว ฉันมองร่างของเธอบิดเร้าด้วยแรงอารมณ์ที่กำลังประทุเพิ่มขึ้นทุกวินาที เสียงครางอื้ออึงดังเล็ดรอดจากริมฝีปากนั้นอย่างไม่ขาดสาย

ความรู้สึกโลดแล่นราวกับล่องลอยอยู่บนสถานที่ไม่มีอยู่จริง

มันว่างเปล่า ปวดหน่วง คับแคบ อึดอัด ไม่สบาย ไม่มีแม้ความอ่อนโยนและไร้ซึ่งความอ่อนหวาน เพราะฉันไม่รู้ว่าสิ่งที่กำลังทำนั้นคือสิ่งที่ผิดจริงหรือไม่

หญิงสาวตรงหน้าไม่เคยเหนียมอาย

ทั้งไร้จิตสำนึก

และฉันเองไม่เคยคิดใส่ใจ

ฉันมองคนตรงหน้าที่ต้องการให้ทำมากขึ้นกว่าเดิม

เธออ้อนวอน เธอจับฉันแน่น กอดฉันไว้และกระซิบข้างหูพร้อมเป่าลมเบาๆ

“ยุย”

หญิงสาวจับมือฉันไปยังช่วงล่าง ส่งสายตาร้องขออีกครั้ง ฉันยิ้มให้และสอดแทรกมันลงไปอย่างรุนแรงจนคนข้างล่างกระตุกและจิกแขนฉันราวกับเป็นที่ระบาย

ถ้าหากเจ็บจงร้องออกมาดังๆ เพราะฉันเฝ้าดูเธออยู่

จงส่งเสียงให้มากกว่านี้หากเธอปรารถนาในตัวฉัน

มันคงเจ็บแต่ก็คงรู้สึกดีไม่แพ้กัน เมื่อฉันเห็นใบหน้าที่เปื้อนความสุขจากคนใต้ล่าง

และมันก็ยากที่จะหยุดมือ ฉันกระแทกมันลงไปสองสามครั้งติดต่อกัน ไม่รอให้ร่างคนเบื้องล่างปรับจังหวะได้ ก็ต้องลอบยิ้มทันทีเมื่อเห็นอีกคนนั้นกอดและจิกแผ่นหลังฉันแน่นจนเริ่มรู้สึกชา ไม่รอช้าดันตรงกลางให้ลึกที่สุดเท่าที่จะได้และขยับเข้าออกช้าๆ สลับกับฟังเสียงครางร้องระงมและพยายามเร่งให้เร็วขึ้นเมื่อสังเกตท่าทีของอีกคนที่กระชับแขนกอดแน่นทุกที

ฉันได้ยินเสียงโทรศัพท์มือถือที่ถูกวางทิ้งไว้บนโต๊ะ มันไม่ใช่เสียงริงโทนของสายเรียกเข้า แต่เป็นเสียงสัญญาณของอีเมลล์

หญิงสาวร้องดังขึ้น ดังขึ้นทุกทีจนกลบเสียงสุดท้ายของเสียงเตือนโทรศัพท์

เรียวนิ้วฉันกำลังทำตามการร้องขอคนข้างล่าง ฉันกำลังรับฟังท่วงทำนองที่คิดว่าไพเราะกว่าเสียงอันน่ารำคาญของวัตถุที่ถูกตั้งไว้ไกลออกไป

ฉันไม่ได้ลุกขึ้นไปดู ไม่ได้ฟังมัน ไม่ได้สนใจว่ามันจะมีเนื้อความว่าอะไร

คนข้างล่างส่งเสียง กัดฟันข่ม… เธอเจ็บ เธอมีความสุข

เสียงเหล่านั้นที่คอยหล่อเลี้ยงฉัน

และไม่รู้ว่าเมื่อไรมันจะจบลง

เธอเผยสีหน้าเจ็บปวดขึ้นมาอีกเมื่อถูกสอดแทรกด้านล่างเพิ่มมากขึ้น ฉันยิ้มกรุ่มกริ่มกับภาพที่ได้และเริ่มลงมือบรรเลงเสียงดนตรีนั้นอีกครั้งและอีกครั้ง อยากให้มันจบแต่ก็อยากให้มันดำเนินต่อไปเรื่อยอย่างไม่สิ้นสุด

สิ่งที่ไม่ควรสนใจแต่แรกคือหญิงสาวตรงหน้า ฉันไม่ควรปล่อยเธอให้มายุ่มย่ามในชีวิตมากกว่านี้ แต่มันอาจสายเกินไป

หญิงสาวจับฉันก้มลงจูบ

ความดูดดื่มจากปลายลิ้นแฝงไปด้วยตัณหามากล้น

เธอระบายความใคร่เฉกเช่นทุกครา คนตรงหน้าที่มีแฟนเป็นตัวเป็นตน และคนๆ นั้นที่เป็นเพื่อนสนิทของฉันเพียงคนเดียว

หากหญิงสาวคนด้านล่างที่กำลังดำเนินกิจกรรมผู้ใหญ่เป็นคนอื่น มันอาจจะดีกว่านี้ก็ได้

อย่างเช่น เด็กน้อยโกโก้คนนั้น

ฉันยิ้มกับตัวเองราวกับคนบ้า เอื้อมมือสัมผัสกับแก้มคนด้านล่างที่บัดนี้เต็มไปด้วยเม็ดเหงื่อ

หากเป็นใบหน้าของเด็กสาวที่ใสสะอาดและบริสุทธิ์ แก้มขาวเนียนบางที่น่าถนุถนอม ริมฝีปากอมชมพูคล้ายกับไม่มีใครเคยได้ลิ้มลอง

เสียงของเด็กคนนั้นจะเป็นยังไงนะ

จะหวานหรือว่าขมเหมือนโกโก้ที่ดื่มที่ร้าน

ถ้าได้ฟังซักครั้งก็คงดี

“มิยูกิ” ฉันเรียกอีกคนด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง “คืนนี้กลับไปหาซายากะซะ” ทันทีที่ฉันพูดจบ หญิงสาวตรงหน้าเบิกตากว้างและรีบส่ายหน้าไปมา

“ไม่เอาอ่ะ”

“รีบกลับไปเคลียร์กันดีๆ ทะเลาะกันนานแบบนี้ ดีแล้วเหรอไง” ฉันจ้องอีกคนเขม็ง

“แล้วไม่ดีเหรอ ฉันจะได้มาให้ยุยทำแบบนี้บ่อยๆ” ฉันถอนหายใจ ถอนนิ้วที่ยังคาอยู่ออกจนอีกฝ่ายกระตุกตัวงอ

“จะกลับหรือไม่กลับ” ยันตัวจะลุกขึ้นแต่ก็ต้องเซลงไปนอนกับพื้นเย็นของห้องเมื่อถูกหญิงสาวยิ้มตาปิดดึงแขนลงมาไม่ทันตั้งตัว

หญิงสาวขึ้นคร่อมด้วยท่าทียั่วสวาท ฉันมองกลับด้วยใบหน้าเรียบเฉย “จะทำอะไร”

“ถ้าต่ออีกซักรอบ ฉันจะยอมกลับ” ฉันขมวดคิ้วทันทีเมื่อฟังอีกคนพูดจบ แต่คนด้านบนไม่ว่าเปล่าถูไถช่วงล่างกับขาฉัน ที่ตอนนี้เริ่มเปรอะเปื้อนไปด้วยน้ำจากกิจกรรมครั้งก่อนจากเจ้าของตายิ้ม ฉันเงยมองอีกฝ่ายอย่างไม่พอใจ พอจะผลักอีกคนให้พ้นตัวแต่ก็เหมือนจะช้าไปเมื่อหญิงสาวจับมือฉันยัดเข้ากึ่งกลางอย่างรวดเร็ว ไม่ทันได้ห้ามปรามอะไรก็เริ่มกลับสู่สถานการณ์เดิม หญิงสาวขยับเข้าออกตามจังหวะและฉันต้องเกรงนิ้วเพื่อรอให้คนด้านบนกระแทกตัวลงมา

มันไม่ช้าและไม่เร็วเมื่อคนด้านบนเป็นคนคุมจังหวะเอง

รับรู้ถึงภายในที่ร้อนรุ่มและความต้องการที่เพิ่มพูนอีกครั้ง เหงื่อที่ไหลรินและติดตามปอยผมของเจ้าตัวมันอาจดูเซ็กซี่ในสายตาของคนอื่น แน่นอนมันยั่วยุฉันได้เช่นกัน

ฉันอาจจะอิจฉาเพื่อนสนิทก็ได้ที่มีคนที่ร้อนแรงขนาดนี้อยู่ใกล้ตัว

ใช้มือที่ว่างอยู่เล่นกับหน้าอกของหญิงสาว ที่สะโพกหญิงสาวนั้นยังคงทำตามความต้องการอย่างต่อเนื่องโดยยังไม่มีท่าทีจะหยุด ฉันทำได้เพียงเฝ้ารอและรอคอยให้มันสิ้นสุดหรือรอให้คนด้านบนหมดแรงไป

แต่หากการจินตนาการถึงคนอื่นเวลาร่วมรักกับคนตรงหน้า เป็นการช่วยปลุกอารมณ์ตัวเองให้มากขึ้นได้ดีจริงๆ

ฉันนั่งฟังเสียงลมหายใจของคนด้านบน

ฉันเหมือนคนไม่สนใจสิ่งสวยงามตรงหน้าและยิ้มกริ่มทันทีเมื่อนึกถึงหน้าใครบางคนจนแทบอยากจะเปล่งเสียงเรียกชื่อของเธอคนนั้นแต่ก็ทำไม่ได้เมื่อรู้เพียงแค่หน้าตาของเด็กสาว

และของโปรดที่ชอบเท่านั้น

เด็กน้อยที่หน้าละม้ายคล้ายตุ๊กตาคนนั้นจะใสซื่อเหมือนหน้าตามั้ยนะ?

เธอจะบอบบางอย่างที่เห็นภายนอกหรือเปล่า?

… แต่ถ้าบอบบางเกินไปคงจะไม่สนุก

เพราะเธอคงแตกสลายได้ทุกเมื่อ

แล้วเด็กคนนั้นจะเป็นลูกค้าให้ฉันบริการไปอีกนานแค่ไหนกัน?

หนึ่งเดือน สองเดือน

หนึ่งปี…

ฉันไม่รู้เรื่องอะไรเกี่ยวกับเธอเลย

ยิ่งคิดก็รู้สึกยิ่งปั่นป่วน รู้ตัวอีกทีก็เมื่อคนด้านบนครางเสียงหวานครั้งสุดท้าย ล้มตัวลงนอนทับอย่างอ่อนแรง

เห็นดังนั้นก็รู้ทันทีว่าหญิงสาวจะพูดอะไรต่อ ฉันถอนหายใจเฮือกใหญ่

“คงกลับบ้านไม่ไหวแล้ว ขอนอนบ้านยุยนะ”

ซึ่งฉันก็ได้แต่หัวเสียที่ถูกผู้หญิงเอาแต่ใจคนนี้เล่นเข้าให้เหมือนทุกครั้ง ไม่รู้ว่าไปทะเลาะอะไรกันมาหลายวันจนถึงมาหาที่ห้องเกือบทุกคืนแต่เรื่องที่ไม่ควรจะเกิดนี้มันก็ดำเนินมาแล้วหนึ่งเดือนและฉันก็ทำมัน

ทำ ทำ ทำอย่างตั้งใจโดยไม่กลัวเสียเพื่อน โดยไม่กลัวว่าเพื่อนจะจับได้และหากถึงเวลานั้นความสัมพันธ์ที่เคยมีต่อเพื่อนสนิทอย่างซายากะก็คงจะจบลงอย่างง่ายดาย

แต่ฉันกลับไม่กลัวเกรง

เพราะอะไร?

มันขัด มันกลับกัน มันย้อนแย้งไปหมด

ฉันไม่ชอบผู้หญิงคนนี้และรู้ว่าไม่ควรเข้าไปเกี่ยวข้องในเชิงความสัมพันธ์ชู้สาว แต่เราสองคนไม่ใช่

มันไม่เคยเป็นความรัก มันไม่เคยเป็นสิ่งที่เรียกว่าชู้

มันเป็นเพียงความเครียด ความต้องการผสมปนเปกันจนเป็นความสุข

มันคือสิ่งที่ฉันต้องทำ มันเป็นสิ่งที่หญิงสาวของเพื่อนต้องการ สิ่งที่เพื่อนสนิทฉันไม่เคยมอบให้

แม้จะเต็มเปี่ยมไปด้วยความรัก แต่หากปราศจากสัมพันธ์ทางกายก็ไร้ซึ่งสีสัน

เท่าที่รู้มันเป็นสาเหตุการทะเลาะกันครั้งแรกระหว่างมิยูกิและซายะกะ หญิงสาวต้องหอบหิ้วตัวเองมาเคาะประตูถึงห้อง พร่ำพรรณนาบ่นระบายยาวเหยียดถึงความไม่เข้าใจของซายากะและสุดท้าย… หญิงสาวก็จบด้วยการร่วมรักบนเตียงกับฉันที่ไม่ใช่คนรักของเธออย่างสนุกสนาน แต่ก็มีหลายสิ่งที่ฉันไม่สามารถมอบให้ได้และฉันคิดว่ามันไม่จำเป็น

… แต่สิ่งหนึ่งที่ฉันมอบให้อย่างชัดเจน

ความรังเกียจผู้หญิงคนนี้

การเฝ้ารอให้ความรักที่เคยปกคลุมด้วยกลีบกุหลาบระหว่างหญิงสาวและซายะกะจบลงเป็นอีกหนึ่งสิ่งที่ฉันกำลังคอยเวลาให้มันเกิดขึ้นปลายทาง ไม่ใช่เพราะความเกลียดชัง ไม่ใช่เพราะความคับแค้น แต่เป็นเพียงความต้องการส่วนตัวที่จะได้เห็นเสาหลักใหญ่ที่แข็งแรงโค่นล้มลง

ยามาโมโตะ ซายะกะที่ล้มลุกคลุกคลาน

ตามด้วยวาตานาเบะ มิยูกิที่อับสิ้นหนทางในชีวิต

ฉันมองผืนผ้าห่มที่ขยับขึ้นลงตามลมหายใจที่ถูกผ่อนเข้าออกอย่างช้าๆ มิยูกิที่นอนอยู่ข้างๆ หันหลังให้ฉันและนอนหลับอย่างหมดสภาพ ฉันลุกขึ้นเดินออกไปห้องนั่งเล่นและหยิบบุหรี่อีกมวนนึงขึ้นมาจุดไฟ พ่นควันออกมาราวกับปล่อยความคิดให้ล่องลอยตาม

รู้สึกได้ว่าติดของที่คาบอยู่ในปากมากขึ้น

ถึงแบบนั้นก็ไม่มีความตั้งใจที่จะลดหรือเลิก

เพราะเป็นสิ่งเดียวที่สามารถเยียวยาจิตใจให้สงบลงได้มากที่สุด

ภายในห้องอบอวลไปด้วยกลิ่นควันของสิ่งเสพติด ซึ่งทีแรกก็ไม่ดีเท่าไรนักยามสัมผัสกลิ่นแต่พอซักพักหน่อยก็ทำเอาชิน

ฉันมองออกไปนอกบานหน้าต่างที่กั้นระเบียง เห็นท้องฟ้ามืดครึ้มตามช่วงเวลาปัจจุบัน

เมื่อไหร่หิมะจะตก

คว้าเครื่องมือสื่อสารที่ปล่อยทิ้งไว้ขึ้นมาเช็คความเคลื่อนไหว เลื่อนนิ้วเรียวกดลงอ่านเมลล์จากเพื่อนสนิทแล้วก็ต้องหลุดขำ

หน้าจอปรากฏตัวอักษรที่ไล่เรียงและอีโมจำนวนมาก

[วอททท  ช่วงนี้คนที่ร้านเยอะนะเว้ย นี่ร้านเอ็งนะ อย่ามาทำเนียนโดดร่มบ่อยๆ อย่างน้อยก็ช่วยเพิ่มเงินเดือนให้หน่อยจะดีมาก โยโกซัง ]

เหล่มองแฟนเพื่อนที่นอนหลับไม่รู้เรื่องสลับกับเมลล์ในมือถือ

ไม่รู้จะหาคำใดมาบรรยายถึงเพื่อนอย่างซายากะ…

อยู่ดีๆ ในใจเต้นตุ้มๆ ต่อมๆ ลุ้นระทึกราวกับเวลาดูหนังสืบสวนอย่างไม่ทราบสาเหตุ

เมื่อไหร่จะรู้ซักทีนะ?

___________________

A/N เพิ่งเข้ามาเช็คค่า ตกใจเลย เดากันหลากหลายมาก555 วันนี้ฝากตอน 2 ไว้ในอ้อมกอดด้วยนะคะ *ส่งจูบให้ผู้อ่านทุกท่าน (ใครอยากได้)