INTERN

 

 

 

 

 

 

01 l 02 l 03 l 04 l 05 l 06 (END)

 

 

 

 

 

 

 

01

 

“ย้ายงาน!!!”  คาชิวากิ ยูกิเผลอร้องออกมาด้วยความตกใจ เมื่อจู่ๆมัตสึอิ เรนะแฟนสาวที่คบกันมานานกว่าห้าปี ถูกหัวหน้างานย้ายให้ไปทำงานสาขาใหญ่ที่อเมริกา บริษัทชื่อดังที่หลายๆคนใฝ่ฝันอยากจะเข้าทำงาน เนื่องจากเป็นบริษัทที่รับแต่คนระดับหัวกระทิทั้งนั้น และแน่นอน เรนะของหล่อนเก่งที่สุดอยู่แล้ว

 

“ก็…แค่ย้ายไปช่วยบริษัทแม่ทำโปรเจค เห็นว่าฝ่ายนู้นเค้าคนไม่พอเลยคัดพนักงานหัวกระทิที่พอจะช่วยโปรเจคนี้ได้ก็เท่านั้น เห็นหัวหน้าบอกมางี้นะ” เรนะตอบอย่างไม่แยแส

 

“ไปกี่เดือนอะ หรือว่าย้ายไปถาวร”

“ก็คงแล้วแต่ทางนู้นเค้า”

 

“แล้วเรา…คงไม่ห่างกันใช่มั้ย?”  น้ำเสียงที่ฟังดูไม่มั่นใจเอ่ยผ่านทางริมฝีปากบางของยูกิ  ตลอดระยะเวลาที่คบกันมาพวกเธอไม่เคยต้องไกลห่างกันเลย ครั้งนี้เป็นครั้งแรกที่เราต้องแยกกันไป มันก็มีบ้างสำหรับคนรักกัน พอห่างไกลความหวั่นไหวก็ต้องเข้ามา  เธอรักเรนะเธอมั่นใจว่าไม่มีทางนอกใจแน่ๆ

 

“ฉันรักเธอนะยูกิริน”  

 

สองริมฝีปากประกบกัน กดย้ำให้อีกฝ่ายมั่นใจในความรักที่จะมั่นคงอยู่อย่างนี้ไม่เปลี่ยนแปลง

 

อื้อ~ ฉันก็รักเธอ

 

******

 

“วันนี้มีเด็กฝึกงานจากมหาลัยเคโอจะเข้ามา ประมาณ5คนนะ เดี๋ยวพี่จะคัดไว้ช่วยงานพวกเธอละกัน มีอะไรก็ใช้งานได้เลย” หัวหน้าใหญ่บอกลูกน้องก่อนจะประชุมโปรเจค ซึ่งจะต้องประชุมงานกันทุกเช้าภายในทีม ยูกิเองก็พึ่งถูกรับเลือกให้เข้ามาทำงานนี้ได้ไม่นาน แต่เธอก็ไม่ใช่คนโง่ที่จะปรับตัวเข้ากับคนกลุ่มใหม่ไม่ทัน ตอนแรกเธอก็ไม่เข้าใจว่าทำไมถึงให้เด็กที่ยังไม่ทันจบเข้ามาช่วยในโปรเจคนี้ หลังจากที่ยูกิคลุกคลีทำความเข้าใจกับโปรเจคนี้มาสักพัก หลังจากที่โดนย้ายมา แต่พอได้ยินชื่อมหาลัยที่เป็นอันดับหนึ่งของญี่ปุ่นเธอก็พอจะเข้าใจทันที คงจะเตรียมไว้ พอฝึกเสร็จก็รับเข้างานทันทีเลยสินะ

 

“มาเข้ามา”

 

เด็กนักศึกษาหญิงประมาณสี่ห้าคนเดินเรียงกันเข้ามาภายในห้องประชุม หน้าตาก็ถือว่าน่ารักสำหรับวัยรุ่นทั่วไป แต่มันสร้างเสียงฮือฮาให้กับรุ่นพี่ผู้ชายภายในทีมไม่น้อย ยูกิแอบได้ยินพี่ผู้ชายข้างกระซิบกันถึงการจับจองรุ่นน้องที่จะขอเข้ามาช่วย

 

จะเอามาหม้อหรือเอามาช่วยกันแน่คะ

 

เบือนหน้าหนีพวกผู้ชายหน้าหม้อก็หันมาสบกับดวงตาคมที่จับจ้องเธออยู่ก่อนแล้ว ต่างฝ่ายต่างจ้องตาโดยที่ไม่มีใครหลบ เหมือนถูกดึงดูดด้วยสายตาคมนั้นจนหญิงสาวไม่สามารถหลบออกมาได้ ดวงหน้าเรียวงามกับจมูกโด่งเป็นสัน ขับให้ดวงหน้าดูคมยิ่งขึ้น  สวย

 

“แนะนำตัวกันหน่อยซิ”

 

“ค่ะ สวัสดีค่ะ ฉันยางามิ คุมิ หรือคุมินค่ะ ฝากเนื้อฝากตัวด้วยค่ะ” สาวหน้าหมวยเอ่ยแนะนำด้วยน้ำเสียงร่าเริง ทำเอาพี่ๆผู้ชายในร้องเฮต้องรับอย่างยินดี แต่นั่นก็ไม่สามารถดึงดูดความสนใจของคาชิวากิ ยูกิได้เท่าผู้หญิงอีกคนที่ยืนอยู่ข้างๆกัน เธอรอฟังเขาขานชื่อตัวเองอย่างใจจดใจจ่อ

 

“สวัสดีค่ะ ฉันมัตสึอิ จูรินะ ฝากเนื้อฝากตัวด้วยเช่นกันค่ะ”  น้ำเสียงแหบแห้งแต่ทรงเสน่ห์กับใบหน้าเรียบนิ่งขับให้ร่างสูงดูดีพอตัว ผู้ชายในห้องเงียบกริบ สงสัยจะไม่ถูกกับไทป์แบบนี้ แต่เรียกเอาเสียงซุบซิบกับเหล่ารุ่นพี่ผู้หญิงได้ดี หญิงสาวแอบเก็บรายละเอียดเงียบๆ

 

“แนะนำตัวกันครบแล้วเนอะ เดี๋ยวพี่ฝากซึคาสะดูแลนาโอะนะ มิซึกิดูแลคาโต้  มาซานะเอา..คุมินไปละกัน  ชินจิคาน่อนนะ ส่วนจูรินะอืม……ยูกิ ฝากน้องๆทุกคนด้วยนะ ตอนนี้เราเป็นทีมเดียวกันแล้ว มีอะไรสงสัยถามได้ตลอด โอเคนะ”

 

“ครับ/ค่าาาาา”

 

*******

 

(ทำงานวันนี้เป็นไงบ้างเหนื่อยไหม)

 

คำถามห่วงใยจากปลายสายทำเอายูกิอุ่นใจและหายเหนื่อยทุกครั้งที่ได้คุยเกือบสองอาทิตย์แล้วที่เธอย้ายมาอยู่โตเกียวและไม่ได้เจอหน้ากับแฟนสาว ด้วยช่วงนี้งานที่ยุ่งและรัดตัว จึงสามารถทำได้แค่โทรคุยหลังจากเลิกงานเท่านั้น

 

“อืม..วันนี้ไม่ค่อยได้ทำงานเท่าไหร่ เพราะมีน้องนักศึกษามาฝึกงานที่นี่น่ะ เลยแนะนำตัวกันยาว”

 

(จริงหรอ เด็กเอ๊าะๆเสียด้วย หวังว่ายูกิรินของฉันคงไม่จิตใจหวั่นไหวนะ)

 

“…….”

 

เค้าว่าคนรักกันมันมีเซ้นต์ แต่เธอไม่ได้นอกใจนะ แค่รู้สึกว่าเด็กที่ชื่อมัตสึอิจูรินะอะไรนั่นดูมีเสน่ห์น่าค้นหาก็เท่านั้นเอง และอีกอย่างที่เธอคงให้ความสนใจมากเป็นพิเศษคงเป็นเพราะนามสกุลที่เหมือนกับแฟนสาวของเธอด้วยแหละมั้ง

 

(ฮัลโหล  ยูกิริน ยังอยู่หรือเปล่า ทำไมเงียบไปน่ะ)

 

“อ้อ เปล่า นี่ฉันได้ดูแลน้องฝึกงานคนนึงแหละ นามสกุลเดียวกับเรนะจังเลย”

 

(หื้มมม  หวังว่าคงไม่ใช่ญาติห่างๆของฉันหรอกนะ ฮ่าๆๆ)

 

“เอ….น่าคิดนะเนี่ย แต่หน้าตาไม่คล้ายคลึงกันซักนิด ฮ่าๆๆ…

 

..เรนะจังแค่นี้ก่อนนะ วันนี้มีเลี้ยงต้องรับน้องฝึกงาน กลับไม่ดึกหรอกไม่ต้องห่วง”

 

“บาย”

 

หลังจากวางสายยูกิจึงรีบเดินไปสมทบกับพวกพี่ๆในทีมที่ยืนรออยู่แล้ว

 

**********

 

“คืนนี้ห้ามเมานะ พรุ่งนี้ต้องทำงานแต่เช้า”

 

เสียงคำสั่งจากหัวหน้าใหญ่เอ่ยย้ำอีกครั้ง แต่มันจะห้ามได้หรอ ขวดเบียร์ที่พร่องไปหลายขวดวางเรียงรายอยู่บนโต๊ะ ยูกิมองคนที่อยู่ในความดูแลของเธอ หลังจากที่ได้ทำความรู้จักกันก็พอจะรู้ว่าจูรินะอายุ22ปี และเรียนเก่งพอสมควร ไม่สิ ต้องบอกว่าเก่งมาก สามารถเข้าทำงานที่นี่ได้สบายเลยล่ะ และอีกอย่างหนึ่งที่เธอควรจะรู้เพิ่มก็คือ เด็กนี่ดื่มเก่งพอสมควร ดูจากที่โดนรุ่นพี่ชินจิดวลเบียร์ไปหลายขวด

 

แต่มันคงพอได้แล้วมั้ง

 

“รุ่นพี่คะ พอได้แล้วมั้ง เดี๋ยวน้องก็เมาหรอก ดูสิหน้าเริ่มแดงแล้ว”

“เมาอะไร ดูสิมันยังยกซดๆยังกับน้ำเปล่าอยู่เลย เจ้านี่คอแข็งน่าดู”

 

“จูรินะ”

 

พอห้ามรุ่นพี่ที่เป็นคนท้าดวลไม่ได้จึงเป็นฝ่ายปรามเด็กในความดูแลแทน หวังว่าจะฟังกันบ้างนะ  แต่เปล่าเลย เด็กนั่นแค่หันมายิ้มให้แล้วยกดื่มต่อ อะไรกัน ไม่ฟังกันเลย

 

“พอๆๆ เดี๋ยวเมาหนัก แยกย้ายกลับบ้านได้แล้ว ถ้าพรุ่งนี้แฮ้งค์จนมาทำงานไม่ได้ละน่าดูนะ” สุดท้ายฮิโระซังหัวหน้าใหญ่เลยเป็นคนห้ามทัพเอง ห่วงงานยิ่งกว่าห่วงลูกน้องเสียอีก คราวนี้ทุกคนก็แยกย้ายกันกลับบ้านจริงๆ

 

ดูท่าว่าคนคอแข็งจะไม่ได้เป็นอย่างที่เห็นเสียแล้ว เพราะแค่ลุกขึ้นก็ทำท่าว่าจะล้มลงไปกองกับพื้นจนเพื่อนที่ชื่อคุมินต้องคอยประคองไว้

 

“กลับยังไงกันล่ะเด็กๆ” รุ่นพี่ซึคาสะจอมหม้อเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง

 

“คงแท็กซี่ค่ะ”

 

“ให้พี่ไปส่งมั้ย”

 

ทันทีเลยนะ ทีเมื่อก่อนยังตามจีบเธออยู่เลย แต่ก็นะก็รู้ว่าพี่เขาแค่หยอกเธอเล่น เพราะแค่เธอบอกว่ามีแฟนแล้วพี่แกก็เลิกหยอกเลิกจีบเลย

 

“ไม่เป็นไรพวกหนูกลับกันเองคงสะดวกกว่า”

 

“ฮ่าๆๆๆ น้องตอบอย่างนี้แสดงว่าเขาไม่ไว้ใจแกว่ะ”  ชินจิคู่หูจอมหม้อตบบ่าเพื่อนอย่างให้กำลังใจ

 

“งั้นกลับกันดีๆนะจ๊ะเด็กๆ”

 

พวกรุ่นพี่กลับกันหมดแล้ว เหลือแค่เธอแล้วสินะ ยูกิกำลังจะหยิบมือถือขึ้นมาเพื่อส่งเมล์ไปหาเรนะว่าเธอกำลังจะกลับ แต่ก็เก็บมือถือใส่กระเป๋าไว้เหมือนเดิม เมื่อเห็นร่างเรียวคุ้นตายังยืนอยู่ที่เดิม นึกว่ากลับไปแล้วเสียอีก เห็นทำท่าจะเดินไม่ไหว

 

“จูรินะ ทำไมยังไม่กลับ นึกว่าขึ้นรถไปพร้อมคุมิจังแล้วเสียอีก”

 

“อืออ กลับคนละทางน่ะ”

 

ท่าทางเมาพอตัว

 

“งั้นกลับทางไหน เดี๋ยวพี่ไปส่ง ท่าทางเธอดูเหมือนไม่ไหว”

 

“อืออ นั่งพักสักครู่ก็หาย แค่มึนๆนิดหน่อยเอง”

 

“ได้ยังไง เป็นผู้หญิงอยู่คนเดียวมันอันตรายนะ อีกอย่างเธอก็อยู่ในความดูแลฉันด้วย เดี๋ยวฉันไปส่ง”

 

ไม่ยอมให้ร่างเพรียวได้ปฏิเสธ ฉุดข้อมืออีกคนให้ลุกตามมาแต่คนที่ไม่ค่อยไม่สติพอถูกดึงแรงๆเหมือนแรงโน้มถ่วงโลกมันเอียงๆจึงเซไปซบกับร่างหญิงสาวจนเกือบล้มไปทั้งคู่ หนักใช่เล่น หญิงสาวพยายามประคองจูรินะให้ยืนตัวตรง ไหนบอกแค่มึนฟระ

 

“โอเค ฉันยืนได้แล้วยูกิซังปล่อยเถอะค่ะ”

 

พอได้อยู่ใกล้ๆแล้วรับรู้ได้ถึงลมหายใจที่มีแต่กลิ่นแอลกอฮอลล์ ดื่มเยอะใช่ย่อยนะเนี่ย ยังดีที่ไม่ได้เมาจนไร้สติ ก็แค่เซบ้างเล็กน้อย นี่ขนาดดื่มไปตั้งเยอะนะเนี่ย

 

“บ้านเธออยู่แถวไหน ถ้าไม่บอกฉันจะพาเธอไปห้องฉันแล้วนะ”

 

“……..”

 

****************

 

“นั่งรอที่โซฟาก่อนนะ” ยูกิบอกคนที่หน้าแดงก่ำด้วยฤทธิ์แอลกอฮอล์ให้นั่งรอก่อนเธอจะไปเอาผ้าชุบน้ำมาเช็ดตัวให้ หลังจากที่จูรินะเดินตามเธอขึ้นแท็กซี่อย่างว่าง่าย

 

ติ๊งงง~~~

 

เสียงข้อความเข้า ทำให้เธอนึกขึ้นได้ว่ายังไม่ได้บอกเรนะเลยเธอกลับถึงห้องแล้ว ป่านนี้อีกฝ่ายคงเป็นห่วงแย่ เธอจึงกดส่งกลับไปหาอีกฝ่ายทันที

 

กลับถึงห้องแล้ว ฝันดีนะ

 

แล้วก็จัดการหาเสื้อผ้าให้เด็กนั่นใส่ต่อ ว่าแต่..เธอจะเป็นเดือดเป็นร้อนอะไรกับแค่เด็กฝึกงานที่พึ่งรู้จักได้แค่วันเดียวนะ

 

“ไปอาบน้ำซะ”

 

“อืออ ไม่อาบได้มะ ขอนอนเลย ง่วงงงง”

 

“ไม่ได้! ลุกขึ้นมาเดี๋ยวนี้ เดี๋ยวไม่สบายเอา!”

 

“ทำไมดุจัง~~”

 

แนะมาว่าเธอดุ นี่เมาแล้วนิสัยเด็กออกหรอ ทีตอนอยู่ที่ทำงานไม่เป็นอย่างนี้เลย นี่แหละน้าที่เค้าว่าเด็ก

 

“ไม่ได้ดุค่ะ แต่ควรไปอาบน้ำให้สดชื่น ดูสิมีแต่กลิ่นเหล้าเต็มไปหมดเลย” ยื่นหน้าเข้าไปใกล้พร้อมทำจมูกฟุดฟิดๆ แสดงให้รู้ว่าเหม็นจริง เกือบจะไม่รู้สึกตัวเลยว่าใบหน้าของทั้งสองอยู่ใกล้ชิดกันแค่ไหน หากไม่ได้สบตาคมดวงนั้น

 

ความเงียบเข้าปกคลุมทั่วทั้งห้อง ยูกิค่อยๆยื่นใบหน้าเข้าไปใกล้อีกนิดจนริมฝีปากเกือบแตะชิดกัน ไม่รู้ว่าเพราะอะไรที่ทำให้เธอต้องยื่นหน้าเข้าไปใกล้ขนาดนั้น ใบหน้าเรียวสวย จมูกโด่งได้รูป ดวงตาคมทรงเสน่ห์ ริมฝีปากเรียวบาง หรือเพราะเป็นจูรินะ..

 

“เอ่อ…ถ้างั้นฉันไปอาบก่อนแล้วกัน”  เกือบไปแล้วสิยูกิริน ทำไมต้องทำท่าจะไปจูบน้องเค้าด้วยนะ เป็นบ้าไปแล้วหรือไง สงสัยคงคิดถึงเรนะมากไปแน่ๆ ก่นด่าตัวเองเสร็จก็รีบวิ่งเข้าห้องน้ำ สงบสติอารมณ์ของตัวเอง

 

จูรินะมองตามหญิงสาวไปอย่างงงๆ ก่อนจะกวาดตาไปทั่วห้องพักของยูกิ ไม่ได้หรูหรามากไปแต่มันก็จัดว่าสวยในระดับกลางและดูปลอดภัยสำหรับผู้หญิงตัวคนเดียว ห้องชุดเล็กๆกะทัดรัด หนึ่งห้องนอน หนึ่งห้องน้ำ หนึ่งห้องนั่งเล่น กับระเบียงเล็กๆ ร่างสูงพยุงร่างที่มึนเล็กน้อยออกไปยืนรับลมตรงระเบียง สูดอากาศยามค่ำคืนเข้าเต็มปอด อยากจะผ่อนคลายให้ได้มากที่สุด

 

“มาอยู่ตรงนี้เอง นึกว่าหนีหายไปแล้วเสียอีก”

 

หลังจากอาบน้ำแต่งตัวเสร็จแล้วไม่เห็นจูรินะอยู่ที่โซฟา สายตาก็มองหาร่างของเด็กในปกครองทันที จนออกมาเจอที่ระเบียง เห็นยืนหลับตาพริ้มก็เลยไม่อยากเข้าไปขัดจังหวะ ใบหน้าใสที่เต็มไปด้วยรอยยิ้มถึงแม้จะมีสีแดงแต่งแต้มจากแอลกอฮอล์ก็เถอะ แต่เธอก็อดจะยอมรับกับตัวเองไม่ได้ว่าจูรินะเป็นผู้หญิงที่สวยมาก หากเป็นผู้ชายก็คงจะหล่อมากเช่นกัน

 

แล้วทำไม เธอต้องชมจูรินะบ่อยๆด้วย ท่าจะบ้าแล้วเรา

 

“ตรงนี้วิวดีจัง เห็นโตเกียวทาวเวอร์ด้วย”

 

“อื้อ เห็นอย่างนี้ราคาก็แพงใช่เล่นนะ”

 

“แล้วยูกิซัง…มีคนหารค่าห้องยังล่ะ”

 

“อะ..อะไร .///. ไปอาบน้ำได้แล้วไป ถ้าไม่อาบก็นอนโซฟานั่นไปเลย”

 

นี่จะหลอกถามว่าเธอมีแฟนแล้วหรือยังใช่มั้ย เรื่องอะไรจะบอกล่ะเด็กบ้า

 

เตียงนอนด้านที่ว่างยวบลงทำให้ยูกิรู้สึกตัว กลิ่นหอมของครีมอาบน้ำโชยมาแตะจมูก ทั้งๆที่มันก็เป็นครีมอาบน้ำของเธอเองแท้ๆ แต่ทำไมมันถึงหอมชวนสัมผัสกว่าปกติ ยิ่งโดยเฉพาะมันอยู่บนตัวของจูรินะ

 

“ขยับมาอีกนิดก็ได้ เดี๋ยวก็ตกเตียงหรอก”

 

ยูกิยื่นมือไปแตะไหล่อีกคนให้พลิกตัวหันมา คนเด็กกว่าก็ยอมทำตามแต่โดยดี หญิงสาวจึงใช้โอกาสนี้เบียดตัวเข้าไปใกล้ร่างสูงจนเกยขึ้นไปบนตัวจูรินะเกือบครึ่ง ส่วนคนที่ถูกนอนทับได้แต่ขมวดคิ้วมุ่นด้วยความงุนงง ยูกิเห็นท่าทีเกร็งๆจึงหัวเราะมุมปากอย่างชอบใจ จึงใช้นิ้วชี้เขี่ยวนระหว่างหัวคิ้วให้คลายออกจากกัน

 

“ไม่เห็นต้องเกร็งขนาดนั้นเลย..ยิ้มหน่อย” พูดจบก็บีบแก้มนุ่มอย่างหมั่นเขี้ยว

 

“ยูกิซัง เอ่อ…มันไม่ดีมั้งคะ”

 

จูรินะพยายามจะดันตัวยูกิออก แบบนี้มันหมิ่นเหม่เกินไป เกรงเรื่องมันจะเลยเถิด คนยิ่งสติไม่ครบร้อยด้วยแอลกอฮอล์อยู่ เกิดทนไม่ไหวจับปล้ำขึ้นมาทำยังไง

 

“หื้มม การที่เธอมาที่นี่ก็น่าจะรู้อยู่แล้วนะว่าจะเกิดอะไรขึ้น”

 

หญิงสาวหอมฟอดที่แก้มใสนั่นอย่างอดใจไม่อยู่ เธอยอมรับกับตัวเองแล้วว่าเธออยากได้จูรินะมาก หลังจากที่พยายามปฏิเสธอาการปั่นป่วนที่คอยเล่นงานเธอตลอดทั้งวันจนแทบไม่มีสติรับรู้อะไร โชคก็เข้าข้างเมื่อจูรินะเองก็มีท่าทีจะสนใจเธอเหมือนกัน ไม่ยอมปล่อยให้เสียเวลา คนมันอยากก็ต้องรีบรวบรัดตัดหางตั้งแต่เชื้อไฟมันติดประกาย

 

ไม่ใช่ว่าเธอนอกใจเรนะนะ คนนั้นน่ะรักแบบยกขึ้นหิ้ง ส่วนคนนี้น่ะ อยากได้ไว้แก้เหงายามที่ไม่มีแฟนสาวคลอเคลียอยู่ใกล้ต่างหาก

 

“ตะแต่ว่า…เราพึ่งจะรู้จักกันเอง มันคงไม่-”

 

พูดไม่ทันจบยูกิก็ประกบจูบปิดคำพูดนั้นเสีย รู้จักกันแค่วันเดียวแล้วยังไง เพราะหลังจากวันนี้ไปเรายังมีเวลาทำความรู้จักกันเหลือเฟือ

 

ไม่รู้เพราะประสบการณ์ที่มีมากกว่าของยูกิรึเปล่าที่สามารถทำให้จูรินะตอบสนองได้รวดเร็วขนาดนี้ ทั้งๆที่ตอนแรกพึ่งจะปฏิเสธไปแท้ๆ เสียงจูบดูดดื่มดังระงมไปทั่วห้องโดยที่ไม่รู้ว่าเสียงใครเป็นเสียงใคร เรียวลิ้นที่ตอบโต้อย่างช่ำชอง ทำให้รู้เลยว่าจูรินะคงผ่านมาไม่น้อย ร้ายๆอย่างนี้สิ ตื่นเต้นดี

 

ได้พบกับความแปลกใหม่มันทำให้จิตใจกระชุ่มกระชวยขึ้นมาทันที

 

ยูกิลุกขึ้นนั่งคร่อมร่างของจูรินะไว้ ก่อนจะปลดชุดนอนออกช้าๆอย่างยั่วยวน เด็กน้อยมองตามมือเธอโดยไม่คลาดสายตาแม้แต่วินาทีเดียว ความขาวเนียนละเอียดปรากฏต่อหน้า ทำเอาจูรินะจิตใจเต้นไม่เป็นจังหวะ โดนยั่วมาก็ไม่น้อย แต่ก็ไม่เคยมีใครเร้าใจได้เท่านี้เลย

 

“สวย…ยูกิซังสวยมาก”

 

พูดออกมาราวกับคนเพ้อ ร่างสูงยื่นมือเรียวค่อยๆไล้ตั้งแต่ไหล่มนไล่ลงมาเรื่อยจนเอวคอดกิ่ว ผิวพรรณเนียนนุ่มลื่นมือทำให้จูรินะหลงไหลมันได้อย่างง่ายดาย ไม่นานร่างกายของยูกิก็เปลือยเปล่า ก้มลงจูบจูรินะอีกครั้งเพื่อสานอารมณ์ต่อ จากจูบอ่อนโยนค่อยๆร้อนแรงขึ้นตามอารมณ์ของคนสองเมื่อผละออกจากกันทำเอาจูรินะหอบแฮ่ก มือเรียวลูบไล้ไปตามร่างกายเปลือยเปล่าตามสัญชาตญาณ หญิงสาวจึงปลดเสื้อผ้าของเด็กในความดูแลบ้างซึ่งจูรินะก็ยอมให้ความร่วมมือด้วยดี

 

กลิ่นกายคนแก่กว่าช่างหอมเย้ายวนให้เด็กน้อยหลงไหล ตกไปในหลุมแห่งกามรมณ์จนถอนตัวไม่ขึ้น ผิดถูกชั่วดีไม่มีอยู่ในหัวอีกต่อไป ผละจูบจากกลีบปากบางเลื่อนลงมากดจูบยังซอกคอขาวจนเป็นรอย มือเรียวเค้นคลึงอกงามสร้างอารมณ์หญิงสาวให้กระสันเสียว

 

“อื้มมมม~~” ยูกิสอดนิ้วมือแทรกไปตามกลุ่มผมยาวของจูรินะ ขยุ้มไปรุนแรงไปตามอารมณ์ที่อีกคนสร้าง จูรินะพลิกร่างคนแก่กว่าให้นอนราบกับเตียง ใช้ริมฝีปากครอบครองยอดอกเต่งตึงอย่างอดใจไม่อยู่  ยูกิสะดุ้งวาบกับการปลุกเร้าของเด็กน้อยตรงหน้า ไม่คิดว่าอีกคนจะช่ำชองขนาดนี้

 

“จูรินะ ข้างล่าง”

 

ร่างสูงแสร้งทำเป็นไม่ได้ยินที่หญิงสาวพูด ยังคงหยอกล้อกับเนินอกของเธออยู่ ซ้ำร้ายยังฝังเขี้ยวลงบนยอดอกจนเกิดรอยน้อยๆ ร้ายนักนะเด็กคนนี้  ยูกิทนไม่ไหวจึงดันหัวของจูรินะให้เลื่อนต่ำลงข้างล่าง เห็นแก่ความพยายามเขายอมถอยออกมาก่อนก็ได้  จูรินะเห็นขาทั้งสองข้างของยูกิอ้ากว้างออก พร้อมมือบางของหญิงสาวดันหัวเขาให้ถอยลงต่ำ

 

“มันแฉะมากเลยยูกิซัง”

 

“อืมมมม จัดการมันซะ อย่าให้เหลือซักหยดเลยนะ”

 

จูรินะเลียริมฝีปากแห้งผาก ก่อนจะจัดการใช้ลิ้นแตะลงไปและทำให้ร่างของยูกิสั่นสะท้าน เด็กน้อยยกยิ้มอย่างพอใจ แต่มันคงไม่ทันใจใครอีกคนคราวนี้ใบหน้าเขาจึงฝังลงส่วนนั้นของยูกิเต็มๆด้วยแรงกดจากฝ่ามือของหญิงสาว จมูกโด่งได้รูปของจูรินะฝังลงไปยังช่องทางร้อนชื้นของหญิงสาว เขาจึงขยับมันเล็กน้อยถูไถให้ยูกิได้ครางกระเส่ายิ่งขึ้น

 

เสียงหวานใสของยูกิซังในยามครวญครางจากการปรนเปรอของเขา มันทำให้เขาติดใจเสียแล้วสิ

 

ลิ้นร้อนกวดชิมน้ำหวานฉ่ำที่หลั่งไหลออกมาเรื่อยๆโดยไม่มีท่าทีว่าจะหมด ร่างสูงผละใบหน้าออกก่อนจะใช้นิ้วเรียวสะกิดติ่งที่ยื่นออกมา ร่างบอบบางสั่นเบาๆด้วยความรัญจวน จูรินะสอดแทรกนิ้วเรียวเข้าไปยังกายสาวถึงสามนิ้วพร้อมกัน ทำเอายูกิสะดุ้งโหยง นี่มัน…มากกว่าปกติ ร่างเพรียวหยุดพักก่อนจะเริ่มขยับช้าๆเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายเริ่มผ่อนคลายแล้ว เขาจึงสานต่อทันที

 

“ยูกิซัง~”  จูรินะครางกระเส่า

 

ร่างเพรียวตะบมป้อนจูบอย่างหนักหน่วงอีกหน จนริมฝีปากบางรู้สึกปวดหนึบ ยากยิ่งที่คราวนี้จะหลุดออกไปได้ง่ายๆ หญิงสาวพลิกกายขึ้นคร่อมโดยที่ปากยังไม่ละจากกัน ซ้ำยังเป็นฝ่ายขยับสะโพกเพิ่มความร้อนแรงให้ทวียิ่งขึ้น จูรินะยันกายขึ้นนั่งหลังพลางโอบประครองหญิงสาวให้นั่งอยู่บนตักโดยหันหน้าเข้าหากัน ซบหน้าลงกับอกอูมสูดดมอย่างหลงใหล อ่า…เขาล่ะชอบอกงามๆคู่นี้จริงๆ

 

ร่างเพรียวไม่ลืมที่จะขยับนิ้วเรียวที่ยังสอดแทรกอยู่ภายในช่องร้อนชื้น ทำเอายูกิร้อนจนแทบขาดใจเมื่อได้รับการปรนเปรอทั้งส่วนบนและร่างพร้อมๆกัน นิ้วเรียวทั้งสามดุนดันเข้าไปลึกสุดโคน ถอดถอนออกเกือบหมดก่อนจะกระแทกเต็มแรงในแต่ละครั้ง น้ำรักในกายสาวเอ่อเยิ้มออกมาชโลมหล่อลื่นคลายความคับอัดแน่นอึดอัดปานจะสิ้นใจนั้น หน้านวลแดงปรือตาราวจับไข้ สะโพกผายเชิดรับการสอดใส่ลึกล้ำรุนแรงอย่างท้าทาย

 

ผนังนุ่มเต้นตุบตอดรับเป็นอย่างดีเขาสัมผัสได้ มือบางจิกแผ่นหลังจูรินะแน่นทั้งขูดขีดอย่างระบายอารมณ์  เสียงหวานหวีดร้องครวญคราญกังวานก้อง จูรินะกำลังส่งเธอไปสู่ปลายทางในอีกไม่ช้า

 

“จูรินะ อีดนิด เร่ง..อีกนิด…อื้อ”

 

ปอยผมสีน้ำตาลถูกเกี่ยวทัดหู ใบหน้าคมซุกลงลากไล้เลียซอกใบหูขบเม้มพร้อมเสียงครางต่ำฮึมฮัมเร้าอารมณ์ หญิงสาวเร่งขยับส่ายสะโพกขึ้นลงสอดรับนิ้วเรียวของเขาเท่าไหร่เขาก็ยิ่งบดเบียดแนบแน่น  เมือกทานใสหลั่งออกมาชโลมนิ้วเรียวมากมายจนเปรอะเปื้อนที่หน้าขา

 

“อ๊าาาา~~~~” เสียงกรีดร้องลากยาวให้รู้ว่ายูกิไปถึงฝั่งฝันแล้ว จูรินะดันกายให้ยูกินอนราบกับเตียงพร้อมโถมตัวทาบทับ กดจูบริมฝีปากบางอีกหน

 

“คืนนี้ไม่จบลงง่ายๆหรอก ยูกิซัง”

.

.

.

 

 

มาหย่อนทิ้งไว้แล้วก็หายไป 🙂
 

 

ยูกิช่างร้ายนักกกกกกกกกกกกกกกกก
เรนะทิ้งนมหนองโพไว้กับจูแท้ๆ โฮ่ย
 

กระอักเลือด -.,-

ชอบอ่ะคู่นี้…

แต่ดูเหมือนว่ายูกิกำลังทำผิดอยู่นะเคอะ ไม่ดีๆ แบบนี้ 

เอ่อ… เอ่อ… (ช็อคไปชั่วขณะ)

ยูกิริน  นี่เธอทำแบบนี้กับเรนะได้ยังไง!?

แหม่ๆๆ  ร้ายแท้  แบบนี้ต้องฟ้องเรนะ

เอ๊ะ  หรือเรนะเองก็จะ…

ช็อคแป๊ป
เรนะเธอพลาดแล้วแหละ
เหมือนปล่อยปลาย่างไว้กับแมวจริงๆ

ฮือออ ชอบจูรินะ×ยูกิ
เรนะ. . .พลาดแล้ววววว

………………..

 

 

สลับชื่อ lol

อืม… ตอนแรกก็คิดว่าจูเริ่ม ไปๆมาไหงยูกิเป็นคนเริ่มหละ เริ่มสงสารเรนะเลย

02

 

เกือบสองเดือนกับการเรียนรู้งานในบริษัทยักษ์ใหญ่ของเด็กฝึกงานทั้งห้าคน การได้ลงมือปฏิบัติจริงมันทำให้พวกเขาเรียนรู้งานได้เร็วขึ้น หากฝึกงานเสร็จก็คงสามารถเข้างานที่นี่ต่อได้เลย เสียงหัวเราะคิกคักดังลอดมาจากห้องทำงานของยูกิ ความสัมพันธ์ที่ก้าวหน้าขึ้นเรื่อยๆ ของพี่เลี้ยงกับเด็กฝึก ทำให้การทำงานเป็นไปอย่างราบรื่น

 

ไม่มีใครรู้ไม่มีใครสงสัย ในสายตาคนนอกอาจมองเป็นแค่พี่สาวน้องสาวสองคนที่สนิทกันมาก แต่ความเป็นจริงมันช่างตรงข้าม แทบไม่อยากเชื่อว่าแค่สัมพันธ์ทางกายเพียงคืนเดียว จะทำให้เธอสองคนเสพติดร่างกายของกันและกันได้มากขนาดนี้ บ้าจริง

 

“จูรินะ อย่าสิเดี๋ยวใครมาเห็นเข้า” ยูกิเอ่ยปรามเด็กในโอวาทที่กำลังใช้มือลูบบั้นท้ายเธออย่างซุกซน  ร่างเพรียว

 

“หรอ แต่ร่างกายยูกิรินไม่เห็นว่างั้นนะ ดูสิว่ามันตอบสนองฉันได้ดีขนาดไหน” สรรพนามถูกเปลี่ยนไปตามความสนิทสนนม เขาจะเรียก ยูกิริน แค่เฉพาะตอนอยู่ด้วยกันเท่านั้น จูรินะชูนิ้วมือที่มีคราบของเหลวจากส่วนนั้นของหญิงสาว พรางยกยิ้มมุมปากอย่างมีชัย เขาก็แค่ลูบบั้นท้ายยูกิเล่นๆแต่เผอิญว่ามันเพลินมือไปหน่อยจนเผลอลูบไปถึงส่วนนั้น ยูกิเองก็ไม่ได้ห้ามจริงจังนี่นา

 

-เพี๊ยะ-

 

หญิงสาวฟาดฝ่าลงบนไหล่ของเด็กในความดูแลอย่างหมั่นเขี้ยว เกลียดนักเวลาที่เขายิ้มเพียงมุมปาก มันดูร้ายซะจนเธอหมั่นไส้ คนว่าหน้าตาดีแล้วจะทำอะไรก็ได้งั้นหรอ เฮอะ จูรินะสะดุ้งโหยงกับการจู่โจมของหญิงสาวและนั่นก็ทำให้เขาหลุดหัวเราะออกมาเบาๆ เขาล่ะชอบนักเวลาเธอโมโห

 

“ไม่ต้องห่วง ฉันล็อคห้องแล้วหน่า…เรามาต่อกันเถอะ”

 

“ต่อ?”  ให้ตายเถอะ จูรินะไปเอาเรี่ยวแรงมาจากไหน เมื่อคืนกว่าจะได้นอนก็เกือบเช้า นี่ยังจะมาทำต่อที่ทำงานอีก บ้าไปแล้ว “เดี๋ยวก่อนจูริ- อื้ออ” แม้ว่าเธอจะพยายามห้ามแค่ไหน เจ้าเด็กนี่ก็ไม่ยอมฟังเธอซักนิด ซ้ำยังกดจูบเธอแรงจนเธอต้องเผลอร้องครางออกมา

 

“อย่าดิ้นสิ ให้ความร่วมมือจะได้เสร็จเร็วๆ” ร่างเพรียวเริ่มทนไม่ไหวกับมือที่ทุบตีกันอยู่ เขาละไม่เข้าใจยูกิจริงๆยิ่งขัดขืนก็ยิ่งช้า สู้มาทำร่วมกันดีกว่ามันจะได้เสร็จเร็วยิ่งขึ้น

 

“แต่ว่า นี่มันที่ทำงานนะ”

 

“ก็…คิดซะว่าเปลี่ยนบรรยากาศ”

 

จูรินะกระซิบเสียงแผ่วริมใบหูก่อนจะขบเม้มเบาๆเพื่อกระตุ้นอารมณ์หญิงสาวอีกครั้ง จูบซับลงมาจนถึงซอกคอขาวแล้วดันร่างบอบบางให้นอนราบกับพื้นใต้โต๊ะทำงาน ยังดีที่พื้นปูด้วยพรมจึงช่วยลดแรงกระแทกได้นึดนึง ร่างเพรียวปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตหญิงสาวสามเม็ดบน แหวกสาบเสื้อออกพอให้ได้สูดดมเบาๆ แต่ก็ไม่ลืมที่จะฝากรอยรักเอาไว้

 

“อื้มมม~~” เพียงไม่นานยูกิก็คล้อยตามเขาจนได้ ปากบอกไม่อยากแต่ร่างกายกลับตอบสนองดียิ่งกว่าอะไร บอกแล้วว่าร่างกายเรามันเข้ากันสุดขั้ว ไม่รอช้าเขาลากฝ่ามือร้อนไปตามเรียวขา ถลกกระโปรงขึ้นเล็กน้อยแล้วสอดแทรกมือบางเข้าไป อ่า… มันพร้อมนานแล้วสำหรับเขา

 

จูรินะกดจูบกลีบปากบางอีกครั้ง ลิ้นร้อนฟาดฟันอย่างไม่มีใครยอมใคร มือบางกอบกุมอกงามบีบเค้นอย่างเมามันส์ส่วนอีกข้างก็ไม่ปล่อยให้ว่างเว้นจัดการนวดคลึงส่วนร้อนชื้นก่อนจะส่งนิ้วเรียวเข้าไปจัดการกับสิ่งที่ยูกิเรียกร้อง

 

“จูรินะ เร็วอีก”

 

ตามคำขอเขารีบเร่งข้อมือให้ขยับเข้าออกรัวเร็วเพราะรู้ว่าอีกฝ่ายกำลังใกล้ถึงฝั่งแล้ว เขาฝังหน้าลงกับอกตูมดูดดุนจนเกิดรอยอีกครั้ง ก่อนที่ร่างบางด้านล่างจะกระตุกเกร็ง เป็นอันรู้กันว่ายูกิไปถึงเรียบร้อยแล้ว หญิงสาวผ่อนลมหายใจแผ่วเบาอย่างเหนื่อยหอบราวกับวิ่งออกกำลังกายมาสักสามชั่วโมง เห็นร่างเพรียวตัวต้นเหตุลุกขึ้นยืนจัดเผ้าผมและเสื้อผ้าตัวเองเธอก็อยากทำบ้าง ติดแค่ว่าตอนนี้เรี่ยวแรงของเธอมันไม่มีเหลือแล้ว

 

-ก็อกๆๆ- เสียงเคาะประตูดังขึ้น ต่อให้ยูกิจะหมดแรงแค่ไหนก็ต้องลุกยังดีที่ได้ความช่วยเหลือจากจูรินะจึงสามารถทำให้ยืนได้อีกครั้ง

 

“เร็วๆสิยูกิริน ชักช้าเดี๋ยวเค้าก็สงสัยหรอก” จูรินะพูดพร้อมกับส่งยิ้มล้อเลียนมาให้ ก็มันเพราะใครกันล่ะ เธอล่ะอยากกระทืบเขาให้ตายจริงๆ แล้วยังมีหน้ามาพูดเหมือนเป็นความผิดของเธอซะงั้น ถึงปากจะแซวแต่มือก็ช่วยเธอจัดผมให้เข้าที่ส่วนเธอก็รีบติดกระดุมอย่างลวกๆ จนเรียบร้อย จูรินะจึงเป็นฝ่ายไปเปิดประตูให้

 

“อ้าว จูรินะอยู่ด้วยหรอเนี่ย แล้วล็อคห้องทำไม” คุมินถามเพราะต้องเอางานมาให้ยูกิตรวจ และก็พบว่าห้องถูกล็อค พอเห็นว่าเป็นจูรินะเป็นคนมาเปิดจึงอดสงสัยไม่ได้

 

“อ้อ พอดีฉันเอางานมาส่งเหมือนกัน แล้วบังเอิญสายเสื้อในยูกิซังหลุดหล่อนเลยให้ฉันช่วย แต่กลัวใครมาเห็นฉันก็เลยล็อคห้อง ก็แค่นั้นแหละ”

 

แถหน้าด้านๆเลย ยูกิได้แต่บ่นในใจ แล้วทำไมต้องเอาเธอมาอ้างด้วยล่ะ ไอ้เด็กนี่ ไม่เคยคิดโทษตัวเองเลยรึไงทั้งๆที่ตัวเองเป็นคนก่อเรื่องแท้ๆ

 

คุมินรับฟังอย่างงงๆ เออออไปกับมันทั้งๆที่ก็ไม่ค่อยเข้าใจเหตุผลมันเท่าไหร่ก็เถอะ ในเมื่อเจ้าตัวเขาตอบแล้วก็เดินออกไปเลยไม่รอเธอซักกะนิด คุมินจึงเดินเอาเอกสารที่ถือติดมือมาด้วยวางบนโต๊ะของยูกิพร้อมทั้งกล่าวทักทายตามมารยาท

 

“บ้านยูกิซังยุงคงเยอะนะคะ ดูสิกัดซะแดงเป็นปื้นเลย” คุมินว่าแล้วก็ขอตัวออกไปทำงาน ทำเอาคนถูกแซวหน้าถอดสียกมือขึ้นกุมรอบคออัติโนมัติ แล้วหากระจกในกระเป๋ามาส่อง แล้วก็เห็นรอยอย่างที่คุมินว่าจริงๆ ไอ้จูรินะ!! ไอ้เด็กแสบ!! กลับบ้านก่อนเถอะแม่จะทำโทษเสียให้เข็ด มาทิ้งรอยไว้อย่างนี้ได้อย่างไร เธอได้แต่คาดโทษจูรินะอยู่ในใจ

 

***********

 

กว่ายูกิจะเลิกงานก็ปาเข้าไปเกือบเที่ยงคืน วันนี้นอกจากจะยุ่งกับงานทั้งวันเธอยังจะต้องมาคอยหลบไม่ให้ใครเห็นรอยที่จูรินะทำไว้อีก เด็กแสบ อย่าให้เจอนะจะบิดให้หูหลุดเลย  หญิงสาวถอดรองเท้าก่อนจะได้ยินเสียงทีวีดังลอดมาจากห้องนั่งเล่น ตัวการมาให้ลงโทษถึงที่เลยนะ ยูกิหมายถึงจูรินะที่เข้าออกห้องเธอเสมือนเป็นเจ้าของอีกคน ข้าวของเครื่องใช้ส่วนตัวเกือบครึ่งของเป็นของจูรินะ เฮ้อ..นี่ถ้าเรนะจังกลับมาเธอจะเก็บของพวกนี้ไปทิ้งทันไหม

 

“ไง ตัวแสบ วันนี้ทำวีรกรรมอะไรไว้”  ยูกิทิ้งตัวลงบนโซฟาข้างๆจูรินะที่กำลังดูการ์ตูนอย่างเพลิดเพลิน แต่เหมือนอีกฝ่ายจะทำเป็นเมินไม่สนใจ จึงต้องใช้มือบางจับใบหูของคนข้างๆแล้วบิดเต็มแรง จนเด็กมันร้องจ๊ากด้วยความเจ็บ

 

“โอ๊ยๆๆๆ ยูกิรินหยิกทำไมเนี่ย! เบา เบา หูจะหลุดแล้ววววว”

 

“หลุดไปสิดี อยากจะทำเรื่องไม่เป็นเรื่องทำไมล่ะ”

 

“เค้าทำอะไรล่ะ”

 

“ยังจะมาถามรู้เองแก่ใจดี ฮึ ไม่ต้องมาอ้อน!” ยูกิสะบัดไหล่ที่มีมือของจูรินะพยายามจะนวดให้อย่างออดอ้อน

 

“โถ่ เรื่องแค่นี้เอง ยูกิรินอะ เดี๋ยวเค้าให้ทำคืน ทุกส่วนบนร่างกายเลย ตรงไหนก็ได้”

 

“เหอะ ใครจะอยากไปทำกัน” เห็นหน้าเด็กมันพยายามอ้อนแล้วทำไมรู้สึกเหมือนกวนตีนยังไงก็ไม่รู้ หมั่นไส้ ไอ้เบ้าหน้าดี เหอะ

 

“แหม ยูกิรินก็พูดไป พอเค้าจูบนิดหน่อยก็เคลิ้มละ”

 

“เออ ปากดีเหลือเกิน คืนนี้งดนะจะบอกให้”

 

“เหหห ได้ไงอะ วันนี้ฟิตร่างกายมาพร้อมเลยนะ”

 

“ขอฉันพักบ้าง ได้มั้ย เมื่อคืนก็ถึงเช้า แถมเมื่อเช้าก็- ฮึ่ยยย นั่นแหละ ขอฉันพักบ้าง รู้สึกจะใช้ร่างกายหนักเกินไปแล้ว” พูดแล้วก็เขิน ตั้งแต่มีอะไรกับเด็กนี่ก็เหมือนใช้ร่างกายอย่างหักโหมจนขอบตาคล้ำไปเยอะ หน้าก็ยังดูโทรมขึ้นอีก ไม่รู้เด็กนี่เอาเรี่ยวแรงมาจากไหน แถมร่างกายมันดันเคลิ้มไปกับเขาอีก อะไรจะติดไฟง่ายปานนั้น แตกต่างกับตอนอยู่กับเรนะโดยสิ้นเชิง กับรายนั้นอาทิตย์ละครั้งได้มั้ง แถมยังเป็นการกระทำที่แสนจะอ่อนโยน ไม่เหมือนเด็กบ้านี่ ดุดัน รุนแรงจนร่างเธอจะช้ำหมดแล้ว แต่มันก็สนุกสุดเหวี่ยงอย่างที่ไม่เคยได้พบมาก่อน

 

“กินอะไรมารึยัง เดี๋ยวฉันทำให้กินเอามั้ย”

 

“ยังไม่ได้กินเลย ทำกับข้าวอร่อยๆเป็นการไถ่โทษเดี๋ยวนี้”

 

“ราเมนละกันนะ”

 

“โหย นึกว่าจะทำข้าวหมูทอดอร่อยๆซะอีก”

 

“ราเมนนี่แหละง่ายดี ฮ่าๆๆๆ”

 

“เอาเถอะ อะไรก็ได้ ตอนนี้หิวจะตายแล้ว”

 

“งั้นกินฉันก่อนมั้ย เร็วด้วย” จูรินะพูดพลางส่งสายตามาให้

 

“ตลกละ ไปทำราเมนเลยไป”

 

หลังจากทานราเมนฝีมือจูรินะแล้วเธอจึงขอตัวไปอาบน้ำ แต่จูรินะกลับไม่ยอมบอกว่าจะอาบน้ำให้ ให้เธอรอเขาล้างจานให้เสร็จก่อน ใครมันจะไปรอล่ะ ขืนให้มันอาบให้มีหวังไม่ได้นอนพอดี พอเธอชิ่งหนีไปอาบก่อนก็มางอนเธอซะงั้น ไม่ง้อหรอกนะ วันนี้เหนื่อยเกินจนไม่เหลือแรงมาตามง้อใครแล้ว

 

“ยูกิริน นอนแล้วหรอ” จูรินะถามคนข้างๆที่หันหลังคุมโปงใต้ผ้าห่ม

 

“……..”

 

“เฮ้ นอนจริงอะ ไม่ออกกำลังกายกันหน่อยหรอ”

 

“……..”

 

“โอเค นอนก็นอน”

 

เมื่อไร้เสียงตอบรับ จูรินะจึงเลิกเซ้าซี้ถามกับหญิงสาว สงสัยคงจะเหนื่อยจริงๆเขาจะให้โอกาสเธอพักก็ได้ พรุ่งนี้เถอะจะเอาคืนทบต้นทบดอกเลย คาดโทษไว้ใจก็ดึงผ้าห่มที่คลุมหญิงสาวออก กลัวว่ายูกิจะหายใจไม่สะดวก แล้วรั้งร่างบางเข้ามากอด โดยแขนยาวๆสอดไปใต้ท้ายทอยหญิงสาวส่วนมืออีกข้างก็พาดลงบนเอว พร้อมกับปิดเปลือกตาไม่นานก็หลับสนิท สังเกตุได้จากลมหายใจที่ผ่อนเข้าออกสม่ำเสมอ

 

ยูกิลืมตามองมือที่พาดอยู่บนเอว ความจริงเธอยังไม่หลับ เพียงแค่ขี้เกียจฟังจูรินะเซ้าซี้เพื่อจะทำเรื่องอย่างว่า เฮ้อ…ที่เป็นอยู่ทุกวันนี้นี่ไม่ต่างจากคนเป็นแฟนกันเลย จูรินะจะคิดเกินเลยกับเธอเกินกว่าคู่นอนหรือเปล่านะ อยู่ๆความรู้สึกผิดก็ตีตื้นขึ้นมาอยู่ในใจ รู้สึกผิดต่อเรนะ แฟนสาวที่คบกันมานานกว่าห้าปี เธอดันนอกกายมอบร่างกายให้คนที่ถูกใจเพียงแค่แวบแรกได้เชยชมไปง่ายๆ รู้สึกผิดต่อจูรินะ เด็กฝึกงานในความดูแล น้องเขาอุตส่าห์มาฝึกงานเพื่อเอาความรู้กลับไปใช้แต่กลับต้องหมกมุ่นเรื่องเซ็กซ์กับเธอ แถมจะกลายเป็นชู้ทันทีหากมีคนนอกรับรู้ เพราะใครๆในที่ทำงานต่างก็รู้ดีว่าเธอมีแฟนแล้ว

 

เฮ้อ….หากเรนะกลับมาเธอจะทำยังไงกับเรื่องนี้ดี ไม่น่าเห็นแก่ความสนุกชั่ววูบเลย

 

เพิ่งคิดได้เหรอคะคุณยูกิว่ามันเป็นเรื่องที่ผิด หยุดตอนนี้ยังทันนะคะ

เราคิดว่า จูรินะมันรู้อยู่แล้วหรือเปล่าว่ายูกิมีแฟนแล้วแต่ทำเป็นไม่รู้ แบบได้แค่ร่างกายก็เอาไรเงี้ย (อันนี้ความรู้สึกส่วนตัวนะ ความจริงเป็นไงไม่รู้หรอก ฮ่าาา)

อวยคู่นี้ต่อค่ะ 

 

ปล. รู้สึกว่าไรท์จะอวยน้องจูมากเลยนะเนี่ย 55555