มันมาอีกละกับฟิคเรื่องใหม่ แล้วเรื่องเก่ามันก็ไม่จบ แต่เรื่องนี้อาจจบเพราะมันปิดเทอมแล้ว
เรื่องนี้บอกเลยว่าไรท์ติดซีรี่เรื่องนี้มากใครไม่ได้ดูต้องไปดูนะเรื่อง รุ่นพี่ Secret loveแล้วก็เอามาแต่ง เรื่องน่าจะจบแน่ เรื่องอื่นไว้ก่อนอาจจะลงต่อก็ได้….รึป่าว5555
งั้นไปอ่านกันเลย

______________________________________________________________€€€

Into

ณ ชมรมคาราเต้ในโรงเรียนแห่งหนึ่ง

ย๊ากกก!!…ตุบ เฮ้!!! “รุ่นพี่เก่งจังเลยยย” เด็กนักเรียนที่นั่งดูต่างก็ตะโกนร้องเฮ่กัน เต็มห้องชมรม
“นี่แกเหม่ออะไรของแกเนี่ย ยุย!!” หญิงสาวคางแหลมก้มมองเพื่อนตัวเองที่นอนล้มอยู่
“ป่าวๆ…ฉันจะกลับละ” หญิงสาวหน้าแมวที่ชื่อว่ายุยพูดจบก็รีบดันตัวเองลุกแล้ววิ่งไปห้องแต่ตัวอย่างรวดเร็ว
“ฉันว่าน่า~?” หญิงสาวคางแหลมชื่อซายาเน่ยืนกอดอกตัวเองแล้วมองไปที่เพื่อนของตัวเอง
.
.
.
.
ณ ป้ายรถเมล์

เมื่อยุยเดินมาถึงก็เจอเด็กม.ต้นคนที่กำลังนั่งเกมอยู่ ยุยก็ยิ้มอ่อนให้แล้วเนียนไปนั่งข้างๆ>\\<

ผ่านไป5นาทีรถเมล์ก็มาจอด เมื่อเด็กม.ต้นคนนั้นเดินไปขึ้นรถยุยก็ไม่รอช้าจึงเดินตามไปอย่างเร็ว…..ในรถเมล์ ยุยก็เห็นเด็กม.ต้นคนเดิมยืมเล่นเกมด้วยไม่สนใจอะไร ยุยก็เนียนเดินเข้าไปเหมือนเดิม
เอี๊ยดดด!!!!! รถเบรกกระทันหัน
“โอ๊ย!!!….อ่ะ!!พี่ขอโทษไม่เป็นไรนะ ” ยุยที่ไปชนกับเด็กม.ต้นคนนั้นแล้วเครื่องเล่นเกมของเขาหลุดมือตกไปกับพื้น ยุยรีบเก็บให้ขึ้นมาทันที
“ไม่เป็นไรค่ะ” เด็กม.ต้นตอบกลับทันที
.
.
.
พอถึงที่หมายเด็กม.ต้นคนนั้นก็ลงรถแล้วกำลังจะเดินเข้าซอยไป
“พารุ!!” ยุยรีบลงรถแล้วตะโกนเรียกอีกคน
“พี่ยุย~มีอะไรเหรอคะ” เด็กม.ต้นที่ชื่อฮารุกะหันมาแล้วถามกลับ
“เอ่ออ~ไม่มีอะไรหรอก ให้พี่ไปส่งมั๊ย?” ยุยยิ้มแล้วตอบอีกคนที่ยืนถือเครื่องเกมอยู่
“บ้านพี่อยู่แถวนี่หรอคะ?” พารุถามแล้วเอียงคอเล็กน้อย
“เอ่อ~’จะน่ารักไปไหน>\\\

เหอะๆ ทำเท่ไปส่งเขาสุดท้ายหลงเองเนี้ยนะพี่ยุย!?

รอค่าาาาาาา

อิพี่ยุย 5555+

เหมือนจะเท่นะสุดท้ายหลงซะงั้น

พี่ยุย นี่ตลอดดดดด

Ep1

“ให้พารุไปส่งไม่คะพี่ยุย” เสียงพารุดังขึ้นจากด้านหลังแล้วยุยก็หันมาจากนั้นพารุก็ปั่นจักรยานวนรอบยุยหนึ่งครั้งแบบช้าๆแล้วก็ปั่นตรงไป
“เอ่อ~ก็ได้” ยุยพูดตอบกลับไปแล้วก็ตามพารุ
.
.
.
“แล้วตกลงบ้านพี่ยุยอยู่ไหนกันแน่คะ?” พารุถามพรางปั่นรถจักรยานไปด้วย
“คือ..ได้พี่อยู่หลังโรงเรียนน่ะ” ยุยตอบกลับ
“อ่อๆค่ะ…..คือพารุจะไปร้านเกมตรงนู้นพี่จะไปด้วยหรือป่าวคะ?” พารา
“ก็ได้พี่ไปด้วย”ยุย
.
.
.
.
ณ ร้านเกม
“นี่พารุชอบเล่นแบบนี้เหรอ….ไม่เล่นในคอมบ้างเหรอ” ยุยถามอีกคนที่กำลังเลือกเกมที่ต้องการอยู่
“ก็เล่นบ้างนะค่ะแต่ก็ลี้เกรียจ….หรือว่าพี่ก็ชอบเล่น?” พารุถามด้วยที่ตายังมึงกับแผ่นเกมอยู่
“ก็ไม่ค่อยเล่นอ่ะนะ” ยุยตอบ
“งั้นพี่ลองเล่นเกมนี้ดูค่ะ”พารุหยิบเกมเกมหนึ่งขึ้นมาแล้วยื่นให้ยุย
“เอ่อ~ขอบใจนะ พี่ว่าเกมนี้ก็จะสนุกอยู่น่า~” ยุยรับเกมที่มายุยื่นให้แล้วไปที่เคาน์เตอร์แล้วจ่ายเงิน
.
.
.
.
ณ โรงเรียนของเช้าวันรุ่งขึ้น

“แล้วสรุปน้องเค้าว่าไงอ่ะ” จูรินะถามยุยทันที
“น้องว่าไงละยุย” ซายากะถามอีกรอบ
“ก็อายน้องเค้าจะแย่อยู่แล้ว เดินหลงทางเนี่ย” ยุยตอบแล้วก้มหน้า
“นี่แกชอบเล่นด้วยเหรอ?” จูรินะที่เห็นแผ่นเกมก็ถาม
“ก็น้องเค้าแนะนำมาก็เลยซื้ออ่ะ…แต่มันติดประเด่นตรงที่ว่าไม่มีเครื่องเกมน่ะสิ” ยุยหยิบมาดูแล้วก็พูด
“งั้นให้เราไปให้ป่ะแล้วจะสรุปให้” ซายากะเสนอ
“ก็ดีนะ อ่ะเอาไปเลยเพื่อน” ยุยยื่นแผ่นเกมให้
“โอเคเลยยยเดี๋ยวพี่เน่คนนี้จะเล่นให้” ซายากะ
“จูแกมีแผนอะไรอีกป่ะ!?” ยุยถาม
“เดียวคิดแปป…อ้อ!!แกจำตอนที่พวกเราอยู่ม.5ได้ป่ะ…เป็นตอนที่แกไปอ่อยพี่ทาคามินะอ่ะ” จูรินะบอกยุยแล้วก็นึกไปพร้อมกัน

สมัยม.5
ยุยที่กำลังเดินแบบslowแล้วถือตลับสี แล้วก็ทำเป็นให้ตลับสีหล่นตกลงพื้นแล้วก็ก้มเก็บจากทาคามินะที่เล่นกีต้าอยู่ก็เห็นพอดีจึงช่วยยุยเกมสีที่หล่นแล้วตาของเราก็จ้องกันด้วยไม่ปล่อยวาง

ตัดมาภาพปัจจุบัน
“เฮ้ยโอเครเลยเพื่อน” ยุยที่นึกภาพเมื่อสมัยม.5แล้วก็หันไปพูดกับจูรินะ
.
.
.
ณ ตึกฝั่งม.ต้น
“นี่ๆพารุกินป่าว” คาวาเอ้ รินะ ถามแล้วยื่นขนมให้จากนั้นพารุก็หยิบกิน “นี่ๆเลิกเรียนแล้วไปตีhonกัน” เอ้ถามพารุที่กำลังนั่งฟังครูสอน
“จะดีหรือว่ะ….เรานัดทำการบ้านกับมิ้ลกี้เอาไว้”พารุถามอีกคน
“วันศุกร์แล้วนะค่าาไปเหอะ………งั้นไม่ไปตีhonไปห้างเอา” เอ้พูดแล้วก็เงียบใกแล้วก็พูด
“มันก็ไม่ต่างกันน่า~” พารุตอบกลับ
“ให้ตายเหอะ!!…..มิ้ลกี้เราไปห้างกันป่ะ”เอ้บ่นแล้วก็หันไปถามมิยูกิที่อยู่ข้างหลัง
“มิยูกินัดทำการบ้านกับพารุไว้แล้ว” มิยูกิปฏิเสธทันที
“โฮ~อะไรว่ะงั้นไปกับมายุสองคนก็ได้” เอ้บ่น
“ห๊า!?อะไรไปสองคน ไม่อ่ะ” มายุที่ตกใจเล็กน้อยก็ปฏิเสธอีกคน
“โฮ~อะไรว่ะ” เอ้ ปัง!!! “นี่คาวาเอ้ เธอจะเรียนกับเพื่อนๆหรือเธอจะคุยข้างนอก” ครูสุดสวยนามว่าฮารุนะเอาไม้มาตีที่โต๊ะแล้วดุใส่
“เอ่อ~เรียนค่ะ” เอ้ยิ้มให้แล้วพูดด้วยความกลัว
“งั้นไปทำโจทย์บนกระดานนั้น” ครูฮารุนะพูดจบก็ปากกาเคมีให้
“ทำไงว่ะ~” เอ้เกาหัวด้วยความงง “เร็วๆ” ครูฮารุนะ “ค่ะๆ” เอ้
“เราจะมาดูว่าหลานผอ.จะทำข้อนี้ได้มั๊ย” ครูฮารุนะ
.
.
.
ฝั่งตึกม.ปลาย
“นี่เน่น้องเขามองมาทางนี้ป่ะ” ยุยถาม
“ก็เหมือนจะมองมาทางนี้นะแต่ก็ไม่เชิง” ซายาเน่ หันไปมองที่หน้าเพื่อมองหาพารุ
“ไหนๆ” ยุยหยิบกระจกขึ้นมาส่องดู “มองบ้าอะไรละ” ยุยบ่นในเน่ฟัง

จากนั้นยุยก็หันไปมองแล้วพารุก็ปิดผ้าม่านทันที

ณ วันอาทิตย์

“เกมเป็นไงมั้งว่ะ” ยุยถามซายากะ
“กุเกือบใจวายน่ะสิให้ตายเหอะพุ่งมาตลอดเลยยไอ้ตุ๊กตาผีอ่ะ…แต่นางเอกในเกมนี้เซ็กซี่นะเว้ย” ซายากะบ่นให้ยุยเพื่อนสุดที่รักฟังเรื่องเกมที่ยุยเอาให้ยืมเล่น

“น้องเขาชอบเล่นแนวนี้เหรอว่ะ” จูรินะหยิบแผ่นเกมมาดู
“ไม่รู้สิน่าจะชอบมั้ง” ยุยตอบ
“งั้นเราเปลี่ยนลุก” จูรินะพูดพร้อมเอามือเท้าคาง
“ยังไงว่ะ” ยุยทำหน้ามึนๆใส่
“ก็ทำให้เซ็กซี่ไง…ไอ้โง่!!” จูรินะพูดพร้อมด่าใส่อีกคนที่กำลังทำหน้างง
“เอ้า!?ด่ากุเฉย” ยุยก็ยังคงทำหน้ามึนอยู่
“หึๆฉันมีไอเทมมาใช้กับแผนนี้ด้วยละ” จูรินะยิ้มแบบเจ้าเล่ห์แล้วก็หยิบกล้องสีขึ้นมา
“ก็ไม่เลวนิ” ซายากะก็เป็นไปอีกคน
“เอาจริงเหรอว่ะ” ยุยถาม
“ก็เออสิอย่ามึนได้ป่ะไอ้แมวว…งั้นพรุ่งนี้ฉันจะไปเตรียมกับเพื่อนพารุนะ” จูรินะ
“แต่ยุยมันหน้าอกไม่ใหญ่นี่สิ” ซายากะแทงข้างหลังเพื่อนตัวเองทันทีจนยุยมองไปที่หน้าอกตัวเอง
“เออๆช่างเหอะ…พรุ่งนี้เจอกัน” จูรินะพูดจบก็สะลายตัว
.
.
.
.
ตอนเลิกเรียนของวันจัทร์
กริ๊ง!!~เสียงกริ๊งดังขึ้นเพื่อบอกว่าเลิกเรียนแล้วทั้งสามก็รีบเก็บของแล้ววิ่งออกห้องไปทันที

ตึกม.ต้น
เมื่อทั้งสามมาถึงก็แอบดูเล็กจากนั้นมายุก็เดินออกมาจากห้องแล้วจูรินะก็กวักมือเรียนทันที “ตอนนี้ก็เหลือแค่นี้แหละคนอื่นกลับหมดแล้ว” มายุพูดพรางเอามือกอดอกแล้วพิงกำแพงด้วยสีหน้านิ่งๆ
“เครๆ…ยุยมานี่” จูรินะจับยุยมาจัดแต่งเล็กน้อย “เดินslow slow นะ” จูรินะพูดจบก็กล่องสีให้แล้วผลักยุยออกไป จากนั้นยุยก็เดินแบบนางแบบช้าๆเหมือนกับถ่ายหนังอยู่เดินตรงไปที่เด็กสองคนกำลังเล่นอยู่ จากนั้นยุยก็ทำเป็นปล่อยแล้วสีก็หล่นจากนั้นก็นั่งก้มแบบเซ็กซี่แล้วก็มีคนหนึ่งมาช่วยเก็บ ต่างคนต่างมองหน้ากัน
“ขอบคุณนะ…..พารุ” ยุยมองหน้าอีกคนที่ใส่หน้ากากอยู่แล้วก็ถอดหน้ากากอีกคนจนทำให้ยุยสตั้นไป10แล้วหันไปหาทั้งด้วยความอาย
“เราไม่ใช่พารุ เราชื่อคาวาเอ้ ” อีกคนบอกด้วยรอยยิ้มที่กวนบาทา
จากนั้นยุยก็หันไปหาอีกคนแล้วก็เรียกชื่อ”พารุ” จนอีกคนเปิดหน้ากากมาพร้อมกับกำเดาไหล
“ห๊า!!คนนี้ก็ไม่ใช่” ยุยบ่นเบาๆแล้วหันไปหาสองหน่อ
หลังจากนั้นพารุก็เดินออกมาด้วยความตกใจเล็กน้อย”พี่ยุย”
“อ่าว!?มิ้ลกี้เป็นอะไรอ่ะ” พารุหันไปถามอีกคนที่ยืนกำเดาไหลอยู่
“มิยูกิไม่เป็นไร” มิยูกิตอบ
“มายุอยู่ไหนล่ะ?” พารุถามแล้วก็หันไปอีกฝั่ง “มายุการบ้านที่ให้พารุยืมลอกเสร็จแล้วนะ” พารุพูดจบมายุก็เดินมาหาหันทีด้วยใบหน้าที่ยิ้ม
“เอ่อ~งั้นพวกพี่ไปก่อนนะ” จูรินะและซายากะรีบวิ่งไปหายุยที่นั่งมึนอยู่แล้วก็ลากยุยไปทันที

“แล้วพวกพี่เขามาทำไรว่ะ” พารุถาม
“ไม่รู้เหมือนกันนะแต่ที่แน่ๆ..พี่ยุยอ่ะสุดยอด” เอ้ตอบกลับแล้วยกนิ้วให้พารุที่ยัง งง
“แล้วสุดยอดยังไง?” พารุยังคงถาม
“ก็ดูมิยูกิดิ” เอ้บอกให้พารุหันไปมองมิยูกิอีกครั้ง
“มิ้ลจมูกไปโดนอะไรมาน่ะ” มายุถามแล้วหัวเราะเล็กน้อย
.
.
.
ณ ร้านอาหารข้างโรงเรียน
“เซ็ง!!!โว้ยยยย!!!” ยุยตะโกนใส่หูจูรินะ
“ก็เหมือนกันนั้นแหละ” จูรินะตอบกลับ
“ทำไมเป็นแบบนี้ไปได้อ่ะ” ซายากะถามด้วยสีหน้าเบื่อๆ
“ฉันว่ามันแปลกๆว่ะ” จูรินะเริ่มสงสัย
“แปลกยังไงละ”ซายากะถาม
“ก็เพื่อนพารุที่ชื่อมายุอ่ะ มันต้องบอกพารุแน่เลย เหมือนมันจะชอบพารุด้วยนะ” จูรินะพูดด้วยสีหน้าหงุดหงิดส่วนยุยก็จัดเสื้อผ้ากลับมาเป็นเหมือนเดิม
“ฉันว่ามันก็น่าจะใช่นะ” ยุยเริ่มสงสัยอีกคน จากนั้นทุกคนก็หมดอารมณ์ทุกอย่างจนทำให้ซายากะนึกอะไรขึ้นได้
“นี่เกมที่แกให้ยืมอ่ะ ฉันไปหาในเน็ตมาแล้วว่ามันมีภาคต่ออีก ไปซื้อมั๊ยเผื่อน้องเขาจะมาซื้อเกมอีก” ซายากะบอกยุยที่กำลังหมดอารมณ์ก้มหน้าก้มตาไม่สนอะไร
“ก็ดีนะเว้ยย!!ไปกันเลย” ยุยเงยหน้ามาด้วยรอยยิ้มที่เจ้าเลห์
“ไปตอนนี้เลยเหรอ” จูรินะถาม
“เออตอนนี้แหละ” ยุย
.
.
.
.
ร้านเกม
ทั้งสามแอบดูนิดนึ่งก่อนจะเดินเข้าไปในร้านเกมแต่ก็ไม่เห็นแม้แต่เงาของเด็กนั้นเลยยุยเดินไปหยิบเกมภาคต่อแล้วก็ไปจ่ายเงิน
“เอ่อ~พี่ค่ะมีเด็กผู้หญิงม.ต้นผมสั้นมาที่นี้ไมคะ” ยุยถามเจ้าของร้าน
“ไม่เห็นมานะครับ” เสียงผู้ชายเจ้าของร้านตอบกลับ
“อ่อๆค่ะๆ” ยุยพูดจบก็รีบออกร้านทันทีแล้วเดินตรงดิ่งมายังกำแพง
“อ่ะนี่เกม” ยุยหยิบเกมมาให้ซายากะทันที
“โอเคขอบใจมากก” ซายากะรับด้วยความเต็มใจ
“ฉันว่าน้องเขาคงไม่มาแล้วว่ะ” ซายากะถามอีกครั้ง “ถ้าแกอยากกลับก่อนก็กลับไป” จูรินะบ่นให้ซายากะ
“ไม่เอาอ่ะกลัวผี” ซายากะ
“งั้นพวกแกสองคนกลับก่อนก็ได้นะ” ยุย
“ไม่เป็นไรพวกจะอยู่เป็นเพื่อน” จูรินะพูดตามด้วยซายากะพยักหัวเล็กน้อย
“เฮ้ยยไปเหอะ ฉันจะได้คุยกับน้องเขาสองต่อสอง” ยุยผลักทั้งสองคนออกไป
“นี่กะไล่ตั้งแต่แรกเลยนี่หว่า” จูรินะ
“ก็ใช่ไงไปเลยไป!!” ยุยขึ้นเสียงกับทั้งสองเล็กน้อย
“เออๆงั้นพวกเราไปก่อนนะ ที่นี่ยุงเยอะนะ งั้นมีไรโทรมาหาด้วย” จูรินะบอกลายุย

ผ่านไป20นาที
พารุเดินเข้าไปร้านเกมแล้วก็ไปเลือกเกมที่อยากเล่นต่อแต่ตาก็ต้องไปเห็นว่าเกมที่ตัวเองแนะนำยุยไปนั้นมันหายไปภาคหนึ่งจึงไม่คิดอะไรก็เลือกเกมตัวเองต่อไป พอเลือกเกมเสร็จซื้อเกมเสร็จก็ออกมาจากร้านแล้วก็ปั่นจักรยานสามล้อคู่ใจกลับบ้าน
“พารุ!!” ยุยเรียกพารุที่กำลังปั่นจักรยานช้าๆแล้วพารุก็หยุดหันไปมอง
“พี่ยุย…มาทำอะไรแถวนี้” พารุอีกคนที่หน้าตาตอนนี้มีแต่รอยยุงกัด
“เอ่อ~พี่~ไปซื้อกะ เกม อ่ะ แล้วก็จะกลับแล้ว ” ยุยตอบแบบติดๆขัดๆ
“แล้วหน้าพี่ไปโดนอะไรมาคะ” พารุถาม
“อ่อยุงกัดน่ะไม่มีอะไรมาก” ยุย
“ทายามั๊ยคะ” พารุ
“ไม่เป็นไรเดี๋ยวพี่เดินกลับบ้านแล้วแวะซื้อยาก็ได้” ยุยยิ้มแล้วก็พูดตอบ
จากนั้นทั้งสองก็เงียบสักแล้วพารุก็ถามอีกคนที่ยืนเงียบ
“พี่ยุย…..คือพี่~” พารุพูดสักแปปก็หยุด
“หืม!?” ยุยทำหน้างง
“พี่จะจีบพารุเหรอคะ…พารุบอกเลยว่าไม่ได้มีทางหรอกนะคะเพราะพารุไม่ชอบแบบนี้” พารุพูดแล้วจนทำให้อีกคนสตั้นทันทีแล้วพารุก็ปั่นจักรยานไปช้าๆ

“พารุ!!!! พี่จะไม่ยอมแพ้ง่ายๆหรอกนะ พี่จะทำให้พารุมาชอบพี่ให้ได้!!” ยุยตะโกนบอกอีกคนที่ปั่นจักรยาน

“ถ้าคิดว่าทำได้ก็เชิญ” พารุแสยะยิ้มแล้วพูดเบาๆไม่ทำให้อีกคนได้ยินจากนั้นก็ปั่นจักรยานไป

_________________________
มาครบ100%แล้ว ไรท์หวังว่าตอนต่อไปคงไม่แบ่งละ
มาแบบลวดเดียวจบเลย
ผิดตรงไหนขิอภัยด้วย พิมพ์ในโทรศัพท์เหมือนเดิม

มีตี Hon ด้วย มาเล่นกับเราใหมเราโหดน่าาา

Ep2

หลายวันต่อมา

“ยุยไม่มาตั้งหลายวันแล้วเนอะ..เหมือนมันเบื่อๆไงไม่รู้เนอะ” ซายากะเบะปากทำหน้าเซ็งๆหันไปพูดกับจูรินะ “จู!!วันนี้ไปดูบาสป่ะ” หลังจากบ่นให้จูรินะฟังก็ชวนไปดูแข่งบาส
“ไม่อ่ะน่าเบื่อจะตาย….ไปเที่ยวหายุยที่บ้านก็เถอะ” จูรินะปฏิเสธทันทีแล้วก็ชวนไปบ้านยุย
“โอเครก็ได้” ซายากะ
“ซายากะ จูรินะ ยุยมันโอเคจริงนะ….เพราะว่า..มันจะถึงวันงานแล้วไง..ถ้าเกิดมันไม่ไหวอ่ะจะให้เพื่อนๆโหวตคนอื่นดู” ซาชิฮาระถามทั้งสองคนที่กำลังจะกลับ
“มันก็โอเคนะ เห็นอย่างนั้นตายยากนะนั่นน่ะ” จูรินะตอบโดยไม่คิดอะไร
“อ่อดีละๆพอดีเราสั่งชุดแมวอ่ะ..เดี๋ยวถ้ามันมาเรียนไงก็เจอกันนั้นแหละ..ไปละบายๆ” ซาชิฮาระพูดจบก็โบกมือลาทั้งสอง
“ฉันว่าเหมือนมันไม่อยากให้ใส่เลยว่ะ” เมื่อซาชิฮาระเดินออกจากห้องจูรินะก็นินทาทันที
“เหอะน่ามันคงไม่ใช่อย่างงั้นมั้งใจเย็นหน่อยเพื่อน” ซายากะพูด
“อินี่ก็โลกสวยเนอะ” จูรินะบ่นใส
“ไปกันเถอะ” ซายากะ
.
.
.
ณ บ้านยุย
ปิ๊งป๊อง~
“เมื่อไหร่จะออกมาว่ะ” จูรินะบ่นเบาๆจากนั้นก็หยิบโทรศัพท์มาโทร
“เฮ้ยอยู่หน้าบ้านละลงมาเลย” จูรินะพูดกับอีกคนที่ในโทรศัพท์
“ว่า~ไง-0-” ยุยเปิดประตูแล้วทักทั้งสอง
“ยุยฉันคิดถึงแกจะแย่อยู่แล้ว” ซายากะเข้าไปกอดอีกคนทันที
“เบาๆหน่อยเพื่อนนะเพื่อน” จูรินะเข้าไปห้ามซายากะ
“แหม่ดูดีขึ้นเยอะนะเนี่ย” จูรินะแซวยุยที่ยืนใส่ชุดหลายแมวอยู่แล้วก็เอามือไปแตะหน้าผาก”จะชวนเข้าบ้านป่ะ”จูรินะถาม
“ไม่อ่ะ บายๆ” ยุยพูดจบก็กำลังจะปิดประตู
“อ่าว!!” จูรินะก็กำลังจะเดินกลับ
“เข้ามาสิ” ยุยพูดอีกโดยที่ซายากะยังยืนเฉยๆ
จากนั้นทั้งสองก็เดินเข้าบ้านของยุยไป
.
.
.
“แล้วน้องเขาเป็นไงอ่ะแกป่วยหลายวัน”จูรินะถามจากนั้นยุยก็ยกนิ้วขึ้นเพื่อแสดงว่าจะมีอะไรให้ดูแล้วก็เปิดโน๊ตบุ๊คให้ดู
“เนี่ยถึงจะไม่ได้เรียนสามวันแต่ก็ทำการบ้านเว้ย” ยุยหันโน๊ตบุ๊คให้ดู
“แล้วยังไงว่ะ” จูรินะถามด้วยความงง
“ก็นี่ไงเฟสน้องเขาอ่ะ” ยุยบอก
“ก็ไม่เห็นมีไรไง” จูรินะ
“ก็ไม่มีอะไรไง…น้องเขาไม่เห็นจะไม่รู้สึกอะไรขาดหายไปเลยไง” ยุย
“ก็แกยังเข้าไปในชีวิตน้องเขามากพอไง” จูรินะ
“แล้วจะให้ฉันทำไงต่อว่ะ…ในเมื่อน้องเขาไม่สนใจเลย” ยุยทำหน้ามึนและเซ็งไปพร้อมกันแล้วถาม
“น่า~อย่ามึนและเซ็งไปเลยเพื่อน ไหนบอกว่าจะไม่ล้มเลิกง่ายๆไม่ใช่เหรอ” จูรินะให้กำลังใจเพื่อนตัวเอง
“อ่าว!!หยามกันนี่หว่า~ใครบอกจะล้มเลิกละ..ฉันแค่จะคิดแผนใหม่ต่างหาก” ยุยยิ้มแบบเจ้าเล่ห์แล้วนั่งคิดไปมาสักพักก็นึกอะไรออก “หรือว่าฉันต้องตีHONแบบยัยมายุนั้นว่ะ” ยุยพูดด้วยสีหน้าเคลียดนิดๆจนทำให้ทั้งสองสตั้นไป10วิ
.
.
.
คืนวันนี้
ณ ร้านเกมแห่งหนึ่ง
ทั้งสามเดินมาถึงหน้าร้านแล้วก็กำลังจะเดินเข้าไปแต่ซายากะจับแขนยุยเอาไว้
“จะเอาจริงเหรอว่ะ…อีกอย่างคนอย่างแกไม่ค่อยเล่นเกมกว่าจะเล่นเกมนี้ได้นานนะ” เซียนแห่งการเล่นเกมพูดเพื่อความแน่ใจ
“เหอะน่า~ไปกันเถอะ” ยุยไม่สนใจอะไรก็เดินเข้าไป
.
.
.
.
“เกมบ้า!!!!!อะไรฟะ..เล่นยากชิฟหาย” พอยุยและอีกสองคนเดินออกมาจากร้านเกม ยุยก็บ่นๆแบบเสียอารมณ์เต็ม
“ฉันบอกแล้วว” ซายากะบอกอีกคนที่กำลังหงุดหงิด
“เออๆช่างเหอะ เฮ้ออ!!”ยุยหายใจแรงหนึ่งก่อนจะเดินกลับบ้าน
.
.
.
วันต่อมายุยและอีกสามตรงดิ่งไปที่ร้านเกมเมื่อวาน
“สงสัยวันนี้น้องเขาไม่มามั้ง” จูรินะถาม
“ก็พึ่งเลิกเรียนเองรอสักหน่อยก็ได้นิ” เน่พูดอีกคน
“หรือว่าน้องเขาจะเลิกเล่นแล้วว่ะ..เกมยากจะตาย” ยุยพูด
“บ้าน่า~น้องเขาเป็นเกมเมอร์นะเว้ยเกมแค่นี่สบายๆเลย” ซายากะเถียงทันที
“มันอาจยากสำหรับน้องเขาก็ได้นะ” ยุยยังไม่ยอมก็เถียงกลับ
“อย่าโง่ยุย อ่ะดูนี่….” ซายากะหยิบโทรศัพท์ขึ้นแล้วเปิดยูทูปให้ดู
“เอาอะไรมาให้ฉันดูเนี่ย..เอ๊ะเดี๋ยวนะเสียงคุ้นๆ” ยุยดูด้วยบ่นไปด้วยสักก็ได้ยินเสียงวีดีโอที่อยู่ในยูทูปเหมือนจะเคยได้ยินที่ไหนมาก่อน
ผั๊วะ!!!”อย่าโง่รอบสอง..ก็เสียงน้องเขาไงเป็นเกมเมอร์ที่โด่งดังพอๆกับHRKเลยนะเว้ยแต่ยอดซับน้อยกว่าHRKไม่นิดนึ่งแค่1ซับเอง” ซายากะตบหัวยุยไม่พอยังอธิบายเกี่ยวกับเรื่องพารุในวีดีโอจนละเอียด
“เอ่อ~จ่ะๆคุณคนเก่ง คุณฉลาดด ทีเรื่องการเรียนให้ได้อย่างนี้นะ” ยุยประชดเบาๆ
“เฮ้ยย!!แต่วันนี้มีแข่งบาสที่ยิมนะ…หรือว่าน้องเขาจะอยู่ที่นู้นกัน” จูรินะตัดบททันทีเมื่อนึกได้
.
.
.
วู๊!!!!! ฮิ๊วๆ เย้!!! น้องพารุเก่งไปเลย!!! เสียงตะโกนของรุ่นพี่หลายคนเชียรเด็กม.3แข่งบาส โดยมีมายุกับคาวาเอ้และมิยูกิ ค่อยเป็นกำลังใจอยู่
จากนั้นทั้งสามก็เดินหาที่นั่งแล้วนั่งดู
“น้องเขาเล่นบาสเป็นด้วยเหรอว่ะ” จูรินะสงสัยนิดๆ
พารุเลี้ยงลูกบาสได้คล่องแคล่ววองไวมากกจากนั้นก็ชูดลูกบาสจากระยะไกลลงห่วงแปะๆ เสียงเชียรดังกระจายเมื่อลูกบาสลงห่วง

พอรอบต่อไปพารุกันอีกฝ่ายของฝั่งตรงข้าม
“ฉันว่าฉันเลือกได้ทุกคนจริงๆที่~ตุบ!!!” ยุยที่ยังพูดไม่จบก็โดนลูกบาสไปเต็มๆจากนั้นยุยก็วูบไปทันที

___________
มาต่อแล้วจ้าาพอดีมีธุระนิดหน่อย
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านนะค่ะ
ผิดตรงไหนขออภัยด้วย