Oni [YuriAnRena/SayaMilky/YuiParu] EP.02 16/05/18
Intro
บนโลกมนุษย์นั้น…
นอกจากมนุษย์ธรรมดาๆและสรรพสัตว์ที่อาศัยอยู่นั้น ยังมีสิ่งมีชีวิตชนิดหนึ่งอาศัยอยู่ ปะปนกับคนทั่วไป สิ่งมีชีวิตชนิดนั้น เป็นมนุษย์ก็ไม่ใช่ เป็นสัตว์ก็ไม่เชิง พูดง่ายๆก็คือปีศาจนั่นเอง
ปีศาจมีสองชนิด
ชนิดที่หนึ่ง…เกิดมาเพื่อปกป้องมนุษย์ หรือที่เรียกกันว่า ‘ทาสรับใช้’
ชนิดที่สอง…เกิดมาเพื่อทำลายทุกสิ่ง ต้องการที่จะอาศัยอยู่บนโลกที่ไม่มีมนุษย์และเหล่าปีศาจทาสรับใช้ ปีศาจชนิดนี้อาศัยอยู่ด้วยกันเป็นกลุ่ม จะไม่ฆ่ามนุษย์ถ้าไม่จำเป็น แต่เมื่อถึงเวลาที่ปีศาจชนิดนี้แข็งแกร่งมากพอแล้ว ต่อให้กองกำลังทหารหลายแสนก็พังยับได้ในชั่วพริบตา
“เธอเชื่อเรื่องพวกนี้หรือเปล่าอันนิน?” เด็กสาวเจ้าของชื่อหันไปมองหน้าเพื่อนสนิทที่ถือโทรศัพท์ที่เปิดบล็อกอะไรสักอย่างไว้อยู่ “ไม่รู้สิ” อิริยามะ อันนะ ตอบออกมาอย่างไม่ใส่ใจนัก เธอลุกขึ้นจากเก้าอี้ให้ฟุจิตะ นานะ ผู้เป็นเพื่อนสงสัย
“เลยเวลากลับบ้านมาห้านาทีแล้ว ฉันกลับก่อนนะ”
“อ..อ่า เจอกันพรุ่งนี้นะ”
เด็กสาวที่เพิ่งจะออกมาจากโรงเรียนได้ไม่กี่ก้าวต้องหยุดเดิน เพราะมีแมวที่ไหนไม่รู้วิ่งตามเธอมา ขนของมันเป็นสีส้ม และฟูปุกปุยดูน่ารัก อิริยามะนั่งลงเล่นกับมันด้วยความเอ็นดู “ทำไมถึงตามฉันมาล่ะ” มือเรียวลูบขนแมวตรงหน้าไปมา หัวกลมๆของมันคลอเคลียไปตามตัวของเด็กสาว “ฉันต้องกลับบ้านแล้ว แกเองก็กลับบ้านได้แล้วนะ” เด็กสาวบอกลาเจ้าเหมียวตรงหน้าก่อนจะลุกขึ้นปัดเศษขนที่ติดตามกระโปรงจากการโดนมันคลอเคลีย ก่อนจะเดินออกไปจนลับสายตา
พลั่กกก
“แง๊วววววว!!” ร่างของเจ้าแมวถูกเตะกลิ้งไม่เป็นท่า จนตัวกลมๆขนสีส้มปุกปุยกลายร่างเป็นเด็กสาวผมน้ำตาลในชุดนักเรียนนอนกองอยู่กับพื้น “แกมาทำบ้าอะไรที่นี่?” คนมาใหม่ถาม เด็กสาวในชุดนักเรียนแบบเดียวกันยืนมองด้วยแววตานิ่งเฉย ผมยาวสีดำสะบัดไปมาตามแรงลม
คาโต้ เรนะลุกขึ้นยืน หน้าตาดูไม่สบอารมณ์นัก “ฉันมาทำงานว้อยยย แกนั่นแหละมาทำอะไรที่นี่” คาโต้โวยวาย รู้สึกแปลกใจตั้งแต่รู้ว่าคนที่เพิ่งย้ายเข้ามาเรียนที่นี่เป็นวันแรกไม่ได้มีแค่เธอ
คิซากิ ยูเรียแค่นหัวเราะ “แปลงเป็นแมวไปลวนลามเด็กผู้หญิงน่ะเหรอ งานแก? นิสัยเจ้าชู้นี่ไม่ได้เรื่องเลยนะ ขนาดอยู่ในร่างแมวยังทำเรื่องแบบนั้นอีก” คิซากิจิกกัด นิสัยเจ้าชู้ของคนตรงหน้าเนี่ยมีมาตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้วนี่นะ แม้แต่ปีศาจด้วยกันเองยังหลงคารมไอ้คนแบบนี้ แย่จริงๆ
“เรื่องของฉันน่า ตอนนี้ฉันกำลังตามหาตัวเด็กผู้หญิงที่จะเป็นเจ้านายของฉันอยู่ แกจะไปทำงานอะไรก็ไปไป๊ อย่ามายุ่ง” คาโต้โบกมือไล่ เธอชอบการมีสาวๆอยู่รอบตัว เพราะมันทำให้เธอรู้สึกเหมือนตัวเองยืนอยู่บนจุดศูนย์กลางของโลก(ส่วนตัว) ถูกสาวๆคอยเอาอกเอาใจ มันทำให้หัวใจของปีศาจแมวน้อยน่ารักอย่างเธอกระชุ่มกระชวยอย่างกับได้แช่น้ำเย็นๆในวันที่อากาศโคตรจะร้อนเหมือนวันนี้
“ฉันเองก็ตามหาเจ้านายอยู่เหมือนกันแหละน่า…อ้อ ลืมถาม เด็กต่างห้องที่แกไปหว่านเสน่ห์ใส่เมื่อตอนพักเที่ยงมีใครชื่ออิริยามะ อันนะ บ้างป่ะ? ฉันลืมถามพวกเพื่อนในห้องว่ะ”
“ห๊ะ!? ชื่ออะไรนะ!?” เด็กสาวรู้สึกคุ้นๆกับชื่อนี้ แต่เพราะไม่ทันได้ฟังเลยทำให้ได้ยินอะไรได้ไม่ชัดเจนนัก
“อิ ริ ยา มะ อัน นะ น่ะ รู้จักไหม!?” คิซากิสะกดทีละคำเสียงดังพอที่จะทำให้คนตรงหน้าเบิกตากว้างทำรีแอคชั่นอย่างกับไอดอลเกิร์ลกรุ๊ปชื่อดังคนหนึ่ง “ห๊ะ!!” คาโต้ร้องออกมาด้วยความตกใจ
ดูเหมือนคิซากิเริ่มจะหงุดหงิด “โอ๊ยยย พูดไม่รู้เรื่องว่ะ ตามหาเอาเองก็ได้วะ!”
“เดี๋ยววว เดี๋ยวก่อนน อิริยามะ อันนะน่ะ เจ้านายฉัน” คิซากิที่กำลังจะเดินหนีรีบหันขวับกลับมามองอีกคน คาโต้พยักหน้าน้อยๆให้คนตัวเตี้ยกว่าเชื่อว่าที่ตัวเองพูดเป็นเรื่องจริง “ห๊ะ!!!”
ทั้งสองร้องออกมาพร้อมกันด้วยความตกใจ
“ทำไมผู้หญิงคนนั้นถึงมีทาสรับใช้สองตนนนนน!!!!?”
“นี่ๆซายากะจัง เค้าอยากกินแตงโมอ่ะ” สาวยิ้มหวานส่งเสียงออดอ้อน เธอเป็นปีศาจทาสรับใช้ที่สามารถกลายร่างเป็นหนูแฮมสเตอร์ได้ “โอ๊ยยยจินตหรา! เห็นไหมว่าฉันยุ่งอยู่ อยากกินก็ไปหากินเอาเองไป๊” ยามาโมโตะ ซายากะโวยวายลั่น พร้อมกับแขวะทรงผมของอีกคนที่ไปตัดซะจนสั้นเต่ออย่างกับจินตหรา แถมยังมาอยากกินแตงโมอีก จะให้ร้องเป็นเพลงให้ฟังเลยไหมล่ะ
แถมยังอยากได้นู่นอยากได้นี่
ยัยนี่มาเพื่อเป็นทาสรับใช้ฉันหรือมาเพื่อเป็นเจ้านายฉันกันแน่ฟระ!?
“ไอ้บ้าซายากะ ใจร้ายที่สุด ไปซื้อแตงโมให้หน่อยก็ไม่ได้ อยู่ด้วยกันมาห้าปีกว่าแล้ว ซายากะก็ไม่เคยตามใจฉันเลยสักครั้ง!” วาตานาเบะ มิยูกิเริ่มงอแง หล่อนสรรหาคำต่างๆนาๆมาเพื่อทำให้อีกคนใจอ่อน มือเรียวที่กำลังปรับสายกีตาร์อยู่หยุดลง คนหน้าคมหันมาจ้องหน้ามิยูกิอย่างหน่ายๆ
เพราะว่าฉันตามใจเธอมาตั้งแต่วันแรกเลยยังไงล่ะ เธอถึงได้เคยตัวแบบนี้
แล้วฉันก็ใจอ่อนให้เธอแบบนี้เป็นประจำเลยสิ
“ก็ได้ ขอปรับสายกีตาร์ก่อน!”
“พารุ” แมวเมนคูนสีเทาปนขาวกลายร่างเป็นหญิงสาวเปิดประตูกระจกที่ระเบียงห้องของเจ้าของห้องเข้าไปอย่างถือวิสาสะ ดวงตาคมมองร่างบางที่นอนทำหน้าเซ็งโลกอยู่บนเตียง “ยุย…ทำไมไม่เข้ามาทางประตูล่ะ?” เจ้าของชื่อพารุถามด้วยความสงสัย แววตาเบื่อหน่ายฉายชัดให้คนที่เพิ่งปีนต้นไม้เพื่อขึ้นมาหาเจ้านายของตัวเองสัมผัสได้ โยโกยามะ ยุยยิ้มอ่อน เธอรู้ดีว่าทำไมชิมาซากิ ฮารุกะถึงได้ทำหน้าเบื่อโลกขนาดนั้น ก็เพราะว่าพารุอ่อนแอ ชอบป่วยอยู่บ่อยๆ ไม่ค่อยจะได้ออกไปข้างนอกสักเท่าไหร่ “พอดีเพิ่งออกไปข้างนอกมา ทาคามินะซังเรียกไปประชุมเรื่องการส่งทาสรับใช้ไปอยู่กับมนุษย์น่ะ” ชิมาซากิส่งเสียงอือรับในลำคอ “ยุย พรุ่งนี้ออกไปเดินเล่นที่สวนกันเถอะ นอนอยู่แต่ในห้อง….น่าเบื่อ”
“ได้สิ”
ภายในห้องประชุมขนาดใหญ่ เด็กสาวในชุดเดรสสั้นสีครีมอ่อนยกยิ้มน้อยๆ ทั้งห้องเต็มไปด้วยบรรยากาศอึมครึมเพราะไอของปีศาจ “พวกทาสรับใช้เริ่มตามหาเจ้านายของตัวเองมากขึ้นเรื่อยๆแล้ว พวกแกก็ระวังตัวเอาไว้ด้วยล่ะ ถ้าเจอพวกมันเมื่อไหร่ถ้ามีโอกาสก็ฆ่าซะ เสี้ยนหนามจะได้ลดลง”
“ครับ!”
สิ้นเสียง เหล่าปีศาจทั้งหมดก็หายตัวไป….
ฟิคเรื่องใหม่ฝากติชมกันด้วยนะคะ
ปล.จะพัฒนาการเขียนให้มันดีขึ้นเรื่อยๆค่ะ!
รอค่า
สร้างบ้านรอเลยได้ใหม กำลังหนุกเลย
ตั้งเต้นท์รอเลย อันนินจะควบสองเลยใช่มั้ย ///หลบ
มาตามยุยพารุ รอค่าา //ปูเสื่อ
รอเน่มิ้ว ยุยพารุค่าาาาา
รออออออเลยยย สร้างบ้านรอเลย
สร้างบ้าน ปลูกเต็นท์ไปแล้ว สร้างคอนโดแล้วกันนะ ถถะถถถ
รอค่ะรออออ
EP.1
“นี่ๆ มิกิจัง รู้จักคนชื่อ อิริยามะ อันนะบ้างไหม?” นิชิโนะ มิกิพยักหน้าพร้อมกับส่งยิ้มกว้าง เธอเป็นเพื่อนร่วมชั้นอีกคนนึงที่หลงใหลในความขี้เล่นของคาโต้ “อันนินซังน่ะเหรอ รู้จักสิ อยู่ห้องข้างๆเรานี่ไง” เด็กสาวผมทวินเทลบอก “งั้นเหรอ ได้ยินคนเขาพูดกันว่าสวย ฉันอยากเห็นน่ะว่าสวยเหมือนที่คนอื่นเขาพูดกันจริงหรือเปล่า” คาโต้บอก แก้มกลมคลอเคลียที่ไหล่ของเด็กสาวบนตักอย่างออดอ้อน “มิกิจังพอจะมีรูปให้ฉันดูบ้างไหม?”
“อื้อ มีสิ! รูปจากงานโรงเรียนปีที่แล้วน่ะ เดี๋ยวเปิดให้ดู” มือเรียวควักโทรศัพท์ออกจากกระเป๋ากระโปรง เปิดเข้าแกลลอรี่รูปภาพ หาอยู่สักพักจึงส่งมือถือให้คาโต้
ผู้หญิงที่เจอเมื่อวานนี่นา..บังเอิญจังเลยนะ
“สวยใช่ไหมล่ะ อันนินซังน่ะ”
“อือ..” เด็กสาวในภาพกำลังยิ้ม จมูกคมเป็นสัน ผมสีน้ำตาลยาวเข้ากันกับใบหน้าสวยเหมือนลูกครึ่ง
สวยสมคำล่ำลือจริงๆ
“คนนี้สินะ” คาโต้หันขวับไปมองตัวต้นเสียง เห็นคิซากิยืนค้ำหัวอยู่ คนมาใหม่ไม่พูดอะไรเพิ่มอีก แต่กลับเดินออกจากห้องไป คาโต้เห็นอย่างนั้นจึงดันเด็กสาวบนตักให้รีบลุก คนผมน้ำตาลรีบยื่นโทรศัพท์คืนให้แล้ววิ่งตามคิซากิไป
ปล่อยให้นิชิโนะยืนงงเป็นไก่ตาแตก…
สวนหลังบ้านชิมาซากิ
“ทำไมนั่งพื้นล่ะยุย ขึ้นมานั่งด้วยกันสิ” เพราะเห็นว่าโยโกยามะในร่างแมวนั่งอยู่ที่พื้นโดยไม่สนใจว่าขนยาวๆนั่นจะสกปรก หญิงสาวจึงใช้มือตบลงที่ว่างข้างๆตัวเอง
“ฉันนั่งตรงนี้น่ะดีแล้ว” เจ้าแมวบอก คนในบ้านชิมาซากิไม่มีใครรู้เลยว่าเธอเป็นปีศาจ เพราะทุกคนคิดว่าเธอเป็นแค่แมวที่ฮารุกะไปเจอและเก็บมาเลี้ยง เพราะฉะนั้นการอยู่ในบ้านหลังนี้ นอกจากในห้องของฮารุกะแล้วเธอก็ไม่คิดจะเสี่ยงกลายร่างเป็นมนุษย์ในที่อื่นแน่นอน
“ก็ตามใจ” หญิงสาวพูดอย่างไม่ใส่ใจนัก
“อ้อ เกือบลืมไปเลย พรุ่งนี้ไปดูหนังกันไหมพารุ ฉันซื้อตั๋วหนังเอาไว้ ตอนนี้มันอยู่ในห้องเธอ” โยโกยามะชวน เธอทำงานพิเศษที่ร้านหนังสือแก้เบื่อในขณะที่ฮารุกะกำลังนอนป่วย นอกจากนั้นยังมีเงินเดือนที่องค์กรให้มาใช้จ่ายเก็บไว้อยู่ เงินที่ได้เลยเอามาซื้อของจุกจิกหรือเสื้อผ้า ถึงอีกคนจะบอกว่าบ้านรวยพอที่จะซื้อนู่นซื้อนี่ให้อยู่แล้วก็เถอะ แต่ถึงอย่างนั้นโยโกยามะก็ไม่อยากจะรบกวนเจ้านายของตัวเองมากนัก
“อือ เอาสิ หนังเรื่องอะไรอ่ะ?”
“แองกรี้เบิร์ด”
จ่ะ…
ภายในร้านขายเครื่องดนตรีขนาดไม่ใหญ่มากนัก หญิงสาวคนหนึ่งกำลังนั่งอ่านนิตยสารแฟชั่นที่เพิ่งจะซื้อมาใหม่
“เอ่อ ขอโทษนะครับ เจ้าของร้านไม่อยู่เหรอ พอดีผมมาซื้อไม้กลอง..” ชายหนุ่มหน้าตาดีคนหนึ่งเอ่ยทัก วาตานาเบะ มิยูกิละสายตาจากนิตยสารในมือมามองหน้าชายหนุ่ม เธอจำได้ว่าเขาคือลูกค้าประจำ เห็นว่าทำงานกับวงดนตรีที่ไนท์คลับตรงไหนสักที่เนี่ยแหละ แต่ชายหนุ่มคงจะเคยเห็นเธอแค่ในร่างหนูแฮมสเตอร์ ไม่งั้นเขาคงไม่ทำหน้าสงสัยแบบนั้นหรอก “ซายากะจังออกไปซื้อของค่ะ” มิยูกิบอก หล่อนส่งยิ้มตาปิดหว่านเสน่ห์ใส่ชายหนุ่ม
“อ..เอ่อ คุณเป็นเพื่อนกับเจ้าของร้านสินะครับ?” ชายหนุ่มลูกค้าประจำกำลังเขิน เขาพูดตะกุกตะกัก มือไม้ก็แกว่งไปมาอย่างไม่รู้จะเอามันไปไว้ที่ไหน
“เป็นแฟนต่างหากล่ะ”
“ห๊ะ!?” ชายหนุ่มหลุดอุทานออกมาเสียงดัง ก็เจ้าของร้านน่ะมันผู้หญิงไม่ใช่เหรอ อย่ามาล้อเล่นหน่อยเลย
“พูดจริงนะ”
มิยูกิยกยิ้มร้าย…
ซายากะที่เพิ่งจะกลับมาจากการไปซื้อแตงโมมองลูกค้าประจำที่เพิ่งเดินออกจากร้านไปด้วยความสงสัย
“เกิดอะไรขึ้นเหรอ ทำไมลูกค้าคนเมื่อกี๊ท่าทางแปลกๆ” ทันทีที่เดินเข้ามาในร้าน ยามาโมโตะ ซายากะก็พ่นคำถามใส่มิยูกิทันที เพราะใบหน้าของชายหนุ่มลูกค้าประจำตอนทีเดินผ่านเธอนั้นเหมือนกับไปเจอเรื่องช็อคโลกอะไรมาสักอย่าง
มิยูกิคงจะพูดอะไรแปลกๆให้ฟังแน่ๆ
ลางสังหรณ์ของซายากะบอกอย่างนั้น…
“ก็เขาถามว่าฉันเป็นเพื่อนซายากะจังเหรอ”
“แล้ว?”
“ฉันตอบเขาไปว่า…”
“ว่า?” ยัยนี่จะพูดให้มันยืดเยื้อไปไหนเนี่ย ซายากะขมวดคิ้ว ในขณะที่อีกคนยกยิ้มกวนๆ
“ฉันเป็นแฟนซายากะจังล่ะ~”
กล้าพูดขนาดนี้เชียวเหรออออออออออ!!!
“อย่าบอกอะไรบ้าๆแบบนั้นกับลูกค้าฉันนะยัยบ้านี่!!!” มิยูกิยิ้มร่า พร้อมกับแย่งแตงโมในมืออีกคนวิ่งหายไปหลังร้าน
“อิริยามะ อันนะซัง ฉันมีเรื่องอยากจะพูดด้วย ช่วยมาทางนี้หน่อยสิ” คิซากิ ยูเรียฉุดแขนเด็กสาวให้ลุกขึ้นจากโต๊ะของหล่อน นักเรียนในห้องต่างก็มองมาทางคิซากิเป็นตาเดียว จู่ๆก็บุกเข้ามาในห้องเรียนคนอื่นเขาแบบนี้ จะไม่ให้ตกใจได้ยังไง
“เอ๊ะ เดี๋ยวสิ!” อิริยามะพยายามจะแกะมืออีกคนที่ดึงแขนเธออยู่ออก แต่พอหลุดออกมาได้ไม่นานก็ต้องหนักใจอีกครั้งเมื่อเด็กสาวผมน้ำตาลเข้ามาโอบเอวเธอจากข้างหลัง พร้อมกับบังคับให้เธอเดินไปด้วย “ใจเย็นๆสิอันนะจัง พวกฉันไม่ทำอะไรเธอหรอก” คาโต้ถือวิสาสะเรียกชื่ออีกคนอย่างสนิทสนม
จนทั้งสามคนพากันเดินมาถึงดาดฟ้าของโรงเรียน
“ฉันชื่อคิซากิ ยูเรีย ส่วนคนที่โอบเอวเธออยู่ชื่อคาโต้ เรนะ” เด็กสาวผมดำแนะนำตัว “สิ่งที่ฉันจะพูดต่อไปนี้อาจทำให้เธอตกใจ เพราะฉะนั้นกรุณาตั้งสติ” น้ำเสียงเรียบโทนเยวกันของคิซากิกล่าวต่ออย่างไม่ต้องการเสียเวลา “พวกฉันสองคนมาที่นี่เพื่อปกป้องเธอจากพวกปีศาจที่คิดจะทำลายทุกสิ่ง” อิริยามะเอียงคอสงสัย สิ่งที่คิซากิพูดดูคล้ายกับที่เธอเคยได้ยินฟุจิตะ นานะเล่าให้ฟังเมื่อวันก่อน แต่มันจะไปมีจริงได้ยังไงกัน ไอ้ปีศาจอะไรนั่นน่ะ “ฉันไม่มีเวลามาฟังพวกเธอเล่นตลกหรอกนะ ไอ้เรื่องแบบนั้นจะไปมีจริงได้ยังไง” คิซากิถอนหายใจ กะเอาไว้แล้วว่าต้องไม่เชื่อ “วันก่อนเธอเจอแมวที่หน้าโรงเรียนใช่ไหม?”
“อืม”
“เรนัจจิ แกกลายร่างเป็นแมวดิ๊” คนตัวเตี้ยออกคำสั่ง “รู้แล้วน่า อันนะจังดูให้ดีๆล่ะ จะแปลงร่างละนะ~” คาโต้บอกอย่างอารมณ์ดี พร้อมๆกับที่คิซากิสั่งให้อีกคนหยุดเล่นแล้วกลายร่างสักที
ทันทีที่คาโต้หลับตา กระแสลมก็พัดกระหน่ำมาตรงที่พวกเธอสามคนยืนอยู่ อิริยามะยกแขนขึ้นบังเศษใบไม้ คิซากิเองก็ทำเช่นนั้นเหมือนกัน
ไม่นานร่างของเด็กสาวหน้าตาน่ารักก็กลายเป็นแมวตัวกลมสีส้มตัวเดียวกับที่อิริยามะเจอเมื่อวันก่อน
“นี่มัน..เรื่องอะไรกัน” เด็กสาวรู้สึกอึ้งกับสิ่งที่เห็นตรงหน้า
“ก็อย่างที่เห็นนั่นแหละ พวกเรามาเพื่อปกป้องเธอจากอันตราย เราจะอยู่ในร่างของสัตว์เลี้ยงถ้าเธอต้องการอย่างนั้น เพราะทาสรับใช้แทบทุกตนจะอยู่ในร่างสัตว์เพื่อที่จะอาศัยอยู่กับผู้เป็นเจ้านาย ซึ่งนั่นก็เพื่อปกป้องเจ้านายอย่างใกล้ชิดยังไงล่ะ” คิซากิอธิบาย พร้อมกับอุ้มเจ้าแมวตัวกลมส่งให้กับอิริยามะ
“ได้โปรดให้พวกเราดูแลเธอด้วยนะ” เจ้าแมวในอ้อมกอดพูด เสียงของมันเล็กและแหลมต่างจากตอนอยู่ในร่างของมนุษย์ อิริยามะที่สติหลุดเผลอตอบรับคำขอของเจ้าแมวไปโดยง่าย
“นี่ๆอันนะจัง ยูเรียมันเป็นหมา ให้มันนอนข้างนอกบ้านเนอะ” เจ้าแมวบอกอย่างอารมณ์ดี พอได้อยู่ในร่างสัตว์แล้ว คาโต้ดูจะทะเลาะกับคิซากิหนักกว่าตอนอยู่ในร่างมนุษย์เสียอีก ก็อย่างที่รู้ๆกัน ว่าแมวกับหมาไม่ถูกกันสักเท่าไหร่
“เออ เอาไงก็เอา ฉันนอนได้ทุกที่แหละ”
“อ..เอ่อ ฉันอยู่คนเดียว ทั้งสองคนนอนในบ้านทั้งคู่เลยก็ได้” อิริยามะบอก ไหนๆก็รับปากไอ้ตัวประหลาดพวกนี้แล้ว แถมเธอเองก็อยู่บ้านคนเดียว ให้ไอ้พวกนี้อยู่ด้วยคงจะไม่เป็นอะไรหรอก
มั๊ง..
ตอนที่1มาแล้วว อาจจะมึนๆไปบ้าง เพราะตอนนี้เรามึนมาก(นึกว่าวันนี้วันอังคาร)555555
ปล.ฝากติชมกันด้วยนะคะ
รอค่า
ปรี้ยุยชวนน้องพลุไปดูหนัง!!!
.
.
.
.
.
แองกรี้เบิร์ด
โรแมนติคมากค่ะคุณ
#ปักหลักรอยุยพารุค่ะ
ขำ ยูริเรนะ555555555 ชอบๆตีกันตีกันนน เรนัจจิมือไวมากไปโอบเอวสาวเฉยเลย พี่ยุยมันไม่มีหนังที่ดีกว่านั้นดูแล้วหรอ55555
มิยูกิยังคงคอนเสปจินตรา เลาชอบมั่ก♪( ´▽`)หมากับแมวอยู่ในบ้านด้วยกันจะรอดเหรอนั้น55555
คนที่หนักใจจะเป็นอันนินมากว่านะ55พี่ยุยชวนพลุดูหนัง
ที่ชวนนี่นกน่ากินใช่มั๊ยยุยมิ้ลชั่งกล้ามากกกเอาซะลูกค้าสตั้นไปเลยที่เดียว
กำลังฟิน พี่ยุยชวนไปดูหนัง รมณ์หมดเมื่อรู้ว่าดูเรื่องไร ถถถถ ความยุย
.
.
อุสาให้มิ้วเฝ้าร้าน นั้นน่ะลูกค้าประจำของเน่เชียวนะ ถ้าเสียลูกค้าประจำล่ะทำไง55555555555 /ตอบตรงไป๊~~~
EP.2
สุนัขสีขาวตัวหนึ่งร่างกายเต็มไปด้วยเลือดและรอยแผล มันกำลังวิ่งหนีชายใส่สูทสีดำสองคนที่กำลังไล่ล่ามัน ซอยแถวนี้แทบไม่มีผู้คนผ่านไปมาในยามค่ำคืน วันนี้เองก็เช่นกัน สุนัขสีขาวเสียเลือดมาก มันไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากสู้กับชายฉกรรจ์สองคนนั้น
ทั้งๆที่กำลังจะออกตามหาตัวเจ้านาย แต่ยังไม่ทันจะได้ไปไหนก็โดนไล่ล่าเสียแล้ว ตอนนี้สุนัขที่เต็มไปด้วยบาดแผลอย่างมันคงอยู่ได้อีกไม่นาน มันเลยเลือกที่จะสู้เพื่อที่จะจัดการใครสักคนหนึ่งในสองคนนั้นให้ตายไปพร้อมกับมันให้ได้
แต่ก่อนอื่น มันต้องส่งเสียงเห่าเพื่อเป็นสัญญาณเตือนให้ทาสรับใช้ในละแวกนี้ให้รู้ตัวก่อน อย่างที่มันเคยถูกสอนมา การเห่าติดต่อกันสามครั้งถือเป็นสัญญาณบอกอันตราย
โฮ่งง โฮ่งง โฮ่งงง
เพราะงั้นมันจึงเห่าจนสุดเสียง..
ร่างกายที่กำลังอ่อนแอของสุนัขสีขาวพุ่งตรงไปยังชายฉกรรจ์ทั้งสองที่วิ่งมาถึง ชายคนหนึ่งถูกมันกัดที่ขา คมเขี้ยวฝังเข้าไปลึกพอสมควร แต่ไม่ทันที่มันจะได้ทำอะไรอีก ชายอีกคนที่ยืนอยู่ข้างๆก็ใช้ดาบแทงเข้าไปกลางลำตัวของมัน
ร่างของสุนัขสีขาวทรุดลงไปกองกับพื้น
มันได้ไปสู่สุขคติเสียแล้ว….
หายใจไม่ออก…
อิริยามะรู้สึกเหมือนมีอะไรมาทับอยู่บนหน้า นุ่มๆ หนักๆ และมีกลิ่นคล้ายๆกับ
.
.
.
แมว
พอนึกได้ดังนั้นเด็กสาวที่กำลังนอนสบายๆก็รีบจับเจ้าตัวกลมออกจากหน้า คาโต้ในร่างแมวหาวนอน เขี้ยวเล็กๆของมันโผล่ออกมาโชว์ให้ผู้เป็นเจ้านายเห็น
“เข้ามาในห้องฉันได้ไง?” ผู้เป็นนายถามเอากับเจ้าทาสรับใช้ที่เข้ามาในห้องเธออย่างถือวิสาสะ
“เข้ามาตั้งแต่เมื่อคืนแล้วล่ะ” เจ้าตัวกลมกลับร่างเป็นคน ตอนนี้คาโต้รู้สึกหิว อยากหาอะไรกินเสียมากกว่ามานั่งคุยกับเจ้านายของตน “ไปหาอะไรกินกันเถอะ กินเสร็จก็ไปรายงานตัวที่องค์กรกัน” เจ้าแมวในร่างเด็กผู้หญิงจูงมืออิริยามะที่ยังเมาขี้ตาอยู่นิดหน่อยให้ออกจากห้องตามตัวเองไป
“อ่ะ..” จู่ๆคาโต้ก็หยุดเดิน อิริยามะที่เดินตามหลังมาจึงชนเข้าให้กับแผ่นหลังบางของคนตรงหน้า พอชะโงกหน้ามองหาสาเหตุที่คาโต้หยุดเดิน ก็เจอเข้ากับคิซากิ ยูเรียที่ยืนหน้าบึ้งเหมือนโกรธใครมาอยู่ตรงหน้าประตูห้อง
“มีอะไร?”
“แกมานอนห้องอิริยามะทำไม?” คิซากิถามเสียงเย็น คนผมดำดูไม่ค่อยจะพอใจสักเท่าไหร่ที่เห็นคาโต้กับอิริยามะเดินจูงมือกันออกมาจากห้องนอน
“แล้วจะทำไมอ่ะ แค่นี้หวงเหรอ” ปีศาจแมวเดินหน้าเชิดหนีไปทางห้องครัวโดยไม่สนใจคนที่กำลังยืนมองตัวเองด้วยสายตาอาฆาตเลยแม้แต่น้อย “ชิ”
ยามาโมโตะ ซายากะกำลังยืนมองกล่องใส่แต่งโมที่ว่างเปล่าในมือของตัวเองด้วยความรู้สึกสุดจะบรรยาย
ยัยปีศาจนี่กินแตงโมหมดไปลูกนึงคนเดียวเลยเหรอ
“มิยูกิ!แตงโมฉันหายไปไหนนนนนนนนนนน!!!!!!!”
เจ้าของชื่อถือแตงโมชิ้นสุดท้ายเดินเข้ามาหา สาวตายิ้มทำหน้ามุ่ยเพราะอีกคนส่งเสียงโหวกเหวกโวยวายน่าหนวกหู
“แตงโมฉันหายไปไหน?” คนคางแหลมถามซ้ำอีกครั้ง มิยูกิยักไหล่ “ก็ซายากะจังไม่กินสักทีอ่ะ ฉันเลยกินส่วนของซายากะจังไปแล้วล่ะ” พูนลาภตอบอย่างไม่สะทกสะท้าน คนฟังกัดฟันกรอด ออกไปเช็คของหน้าร้านแป๊บเดียว แตงโมหายไปทั้งลูก ยัยนี่มันปีศาจหนูหรือหมูกันแน่(วะ)
“เฮ้อ..” ซายากะถอนหายใจ ยัยปีศาจนี่กินเก่งขึ้นทุกวัน ของกินที่เก็บไว้ในตู้เย็นก็หายไปเรื่อยๆ คราวหน้าคงต้องพายัยนี่ไปออกกำลังกายบ้างแล้วล่ะ
“กินเก่งอย่างกับหมู” สาวตายิ้มหน้าแดงแปร๊ดด้วยความโมโห “ก็ซายากะจังไม่เคยพาไปเที่ยวสักทีอ่ะ อยู่แต่บ้านกับที่ร้านไม่เคยได้ไปเที่ยวไหนสักที พอนอนอยู่บ้านก็น่าเบื่อ หาอะไรกินแก้เบื่อมันผิดตรงไหน!?”
“โอ๊ยยย ก็ได้ ก็ด้ายยยยยยย ฉันจะพาไปเที่ยวก็ด้ายยยยย” ซายากะผู้หมดความอดทนยืนกุมขมับให้กับความน่าปวดหัวของทาสรับใช้ที่ทำตัวอย่างกับเป็นเจ้านายเธอ ทางมิยูกิพอได้ยินว่าซายากะจะพาไปเที่ยวหูกางๆนั่นก็ผึ่งทันที “งั้นจะไปเที่ยวไหนดีล่ะซายากะจังงง ทะเลดีไหม” มิยูกิเสนอ แต่ก็ต้องหุบยิ้มเมื่อสถานที่ที่ซายากะจะพาไปเที่ยวคือ “…ฟิตเนส”
นอนอยู่บ้านก็ได้วะ
“อิริยามะ อันนะจัง สินะ” ทาคาฮาชิ มินามิ มองหน้าผู้มาเยือนด้วยรอยยิ้มอบอุ่น หญิงสาวตัวเตี้ยคนนี้เป็นหัวหน้าองค์กรทาสรับใช้ที่ก่อตั้งขึ้นมาตั้งแต่สิบปีที่แล้ว โดยมีโยโกยามะ ยุยเป็นรองประธาน และมี มาเอดะ อัตสึโกะ ว่าที่คนรัก เป็นเลขาคนสำคัญ
“ค่ะ” เด็กสาวในชุดเดรสสั้นสีขาวพยักหน้า มีคิซากิและคาโต้นังประกบอยู่ข้างหลัง บ้านไม้สไตล์ญี่ปุ่นหลังใหญ่ที่พวกเธอนั่งอยู่นี้ คือสำนักงานขอเหล่าทาสรับใช้ และเป็นที่พักของพวกทาสรับใช้ที่ยังไม่เจอเจ้านายของตัวเอง
“ถ้าเกิดเหตุการณ์คับขันอะไรขึ้น แล้วเจ้าเด็กที่ฉันส่งไปคอยปกป้องเธอทำให้เธอต้องเจ็บตัว เจ้าพวกนั้นจะถูกส่งมารับโทษ เพื่อไม่ให้ผู้เป็นเจ้านายต้องเจ็บตัวอีก มันเป็นเงื่อนไขที่ฉันบอกเจ้านายของเด็กพวกนี้ทุกคน” จู่ๆทาคาฮาชิก็พูดขึ้น น้ำเสียงจริงจังต่างจากเมื่อกี๊ อิริยามะอึกอัก ถ้าเกิดเหตุการณ์แบบนั้นขึ้นจริง ไม่ว่าจะคิซากิหรือคาโต้ เธอก็ไม่อยากให้ใครต้องได้รับโทษ
เมื่ออิริยามะไม่ตอบ ทาคาฮาชิรู้ได้ทันทีเลยว่าเด็กสาวตรงหน้าต้องไม่อยากยอมรับเงื่อนไขนี้แน่นอน “อิริยามะ เธอจะตอบรับเงื่อนไขของฉันไหม?” คนตัวเตี้ยถาม “อ..เอ่อ..คือ…”
“อืม เอาล่ะ ถือว่าเธอตกลงละกันนะ ไม่ต้องห่วงหรอก แต่ถ้าผู้เป็นเจ้านายเจ็บตัวมาก บทลงโทษอาจหนักถึงขั้นเจียนตายก็ได้นะ….เข้าใจไหม?” ประโยคสุดท้ายทาคาฮาชิหันไปถามสองทาสรับใช้หมาแมวของอิริยามะเสียงเย็น ที่อิริยามะมีทาสรับใช้สองตนก็เพราะคนตัวเตี้ยนี่แหละ เธอไม่อยากจะเสี่ยงส่งคนใดคนหนึ่งไปเป็นทาสรับใช้ เพราะความวุ่นวายของเจ้าพวกนี้อาจทำให้เกิดเรื่องกับเจ้านายได้มากเสียกว่าปกป้องให้พ้นภัยเสียอีก ทาคาฮาชิคิดว่าถ้าเด็กสองคนนี้ร่วมมือกันปกป้องเจ้านายของตัวเองคงจะปลอดภัยมากกว่า หมากับแมวสองตัวนี้เลยได้เจานายคนเดียวกันไป
ถึงมาเอดะ อัตสึโกะ จะบอกว่าปีศาจทั้งสองตนเป็นหมากับแมวที่ไม่น่าจะอยู่ร่วมกันได้ก็เถอะ…
“ค่ะ” คิซากิพยักหน้า ส่วนคาโต้เริ่มนอนกลิ้งไปมาไม่สนใจใคร
“เรนัจจิ ในเมื่อเธอเจอเจ้านายแล้ว สิ่งที่เราสัญญากันไว้ก็ทำตามด้วยนะ ทุกเย็นหลังเลิกเรียนอย่าลืมมาฝึกซ้อม”
“ค่ะๆ ไม่ลืมหรอก” คาโต้ตอบอย่างหน่ายๆ เพราะเธอได้สัญญากับทาคาฮาชิไว้ว่าจะมาฝึกความอดทนที่สำนักงานหลังจากเจอเจ้านายแล้ว สาเหตุเพราะมาเอดะ อัตสึโกะสุดที่รักของทาคาฮาชิบอกว่าเธอยังความคุมตัวเองได้ไม่ดีพอนั่นแหละ
“เออนี่ ขอเวลาเดี๋ยวนะ?” มือเรียวรั้งแขนอิริยามะไว้ พอเห็นว่าผู้เป็นนายหยุดเดินแล้ว เธอจึงพูดต่อ “ก่อนกลับขอเอาโคทาโร่ไปไว้บ้านเธอได้ไหม?” น้ำเสียงนิ่งๆปนขอร้องนิดหน่อยถาม อิริยามะเอียงคอสงสัย
โคทาโร่คือใคร?
“อือ ก็เอาสิ” คิซากิยิ้มกว้าง เธอเดินนำอิริยามะและคาโต้ไปที่ห้องนอนของตัวเอง
ภายในห้องนอนกว้างที่รายล้อมไปด้วยหนังสือการ์ตูนที่เจ้าของห้องชอบซื้อมาอ่าน ที่มุมหนึ่งของห้องนั้นมีตุ๊กตาหมีสีน้ำตาลอ่อนตัวใหญ่เบ้อเร่อนั่งพิงกำแพงอยู่ คิซากิผู้เป็นเจ้าของห้องเลยไปแบกมันออกมาให้อิริยามะดู
“ตัวใหญ่ว่ะ ไม่ต้องไปหรอก” คาโต้พูดอย่างเบื่อหน่าย เจ้าแมวดูจะอารมณ์บ่จอยมาตั้งแต่เจอคิซากิดักรออยู่หน้าห้องนอนแล้ว “กลับบ้านกันเถอะอันนะจัง ไม่ต้องไปสนใจไอ้เด็กโข่งติดตุ๊กตานี่หรอก”
ปีศาจหมาทำหน้าหงอยเป็นหมาหงอยให้อิริยามะรู้สึกสงสาร คนตัวสูงกว่ามองคิซากิสลับกับตุ๊กตาหมีที่ชื่อโคทาโร่ไปมา “จะเอากลับไปไว้ที่บ้านฉันด้วยก็ได้นะ”
เท่านั้นแหละ หางหมาแทบจะโผล่ออกมาส่ายดุ๊กดิ๊กๆด้วยความดีใจ “ขอบใจมาก!”
เพราะไม่สามารถแบกหมีโคทาโร่กลับบ้านไปได้เพราะตัวใหญ่ คาโต้จึงอาสาเรียกแท็กซี่ให้ ทันทีที่แท็กซี่มาถึง ตุ๊กตาหมีอ้าปากนิดๆก็ถูกยัดเข้าที่นั่งผู้โดยสาร
แต่เพราะตัวมันใหญ่คาโต้ผู้หวังดีเลยอาสาจะทำดีอีกครั้งโดยการใช้เท้าหนักๆถีบๆยัดๆหมียักษ์เข้าไปในรถอย่างทะมัดทะแมง
ลูกพ่อ!!!
แต่เพราะการกระทำเช่นนั้น มันทำให้คิซากิรู้สึกไม่พอใจเป็นอย่างมาก
จะทำอะไรมันน่ะทำได้ แต่อย่าใช้เท้าถีบนะเฟ้ยยยยย
แรงทั้งหมดของปีศาจหมาถูกใช้ผลักผู้หวังดีกระเด็นออกจากอาณาเขตประตูรถ “ออกป๊ายยยย”
พร้อมกับวิ่งตามไปกระทืบซ้ำอีกสักสี่ห้ารอบ…
‘แถวอากิฮาบาระได้กลิ่นไอปีศาจของพวกทาสรับใช้แรงมากเลยครับคุณหนู จะทำยังไงกันดีครับ จัดกการเลยดีไหม?’
‘ยังก่อน เดี๋ยวฉันจะส่งพี่ชายไปเปิดบริษัทแถวนั้น แล้วเราค่อยเก็บพวกมันทีละตัว’
‘พอทาสรับใช้เหลือน้อยลง เราค่อยเข้าไปขโมยสิ่งนั้นจากสำนักงานพวกมัน..’
ปล.ตอนนี้ไม่มียุยพลุเพราะพวกนางเตรียมตัวไปดูนกกันอยู่นะคะ55555
ปล.2ฝากติชมกันด้วยนะคะ
ปรี้ยุยชวนน้องพลุไปดูหนัง!!!
.
.
.
.
.
แองกรี้เบิร์ด
โรแมนติคมากค่ะคุณ
#ปักหลักรอยุยพารุค่ะ
สรุปเน่เป็นทาสมิ้ลหรือมิ้ลเป็นกันแน่5555
ไปเที่ยวไหน….ฟิตเนส???หมาสุดโฉดกับน้องหมีโคทาโร่ 5555
เจ้าหมามีหมีโคท่าโร่แล้ว ถ้างั้นก็ยกหมีนินให้เจ้าแมวเลยละกันเนอะ #เดี๋ยวๆ