INTRO

เช้าวันใหม่แสนวุ่นวายฤดูหนาวกำลังเข้ามาเยือนหิมมะเริ่มโปรยปรายลงมาทำให้รู้ว่า ฤดูหนาวใกล้เข้ามาแล้ว

ก๊อง ก๊อง ก๊อง

เสียงเคาะประตูดังขึ้น จนทำให้อาจารย์ที่นั่งทำงานสะดุ้งเล็กน้อย

มาแล้วนะสิ”เข้ามาได้ประธานนักเรียนทากามินะ”

ประธานนักเรียนที่กำลังเข้ามามีนามว่า ทาคาฮาชิ มินามิในชุดนักเรียนเรียบร้อยสะอาดตาและเข้ามาด้วยความเย็นชาอย่างที่เขาทำทุกวัน

“อาจารย์เรียกหนูมา มีอะไรหรือเปล่าค่ะ”อาจารย์เงยหน้าขึ้นมาพร้อมกับหยิบแฟ้มนักเรียนยื่นให้ทาคามินะ

“ครูจะฝากให้เธอดูและนักเรียนใหม่ที่กำลังย้ายมาในพรุ่งนี้นะ”ทาคามินะตกใจเล็กน้อย

“เอ๊!! ทำไมต้องหนูละค่ะอาจารย์ยูโกะก็มีทำไมไม่ใช้ยูโกะล่ะ”อาจารย์มองหน้าประธานนักเรียนเเล้วพูดพร้อมหยิบปากขึ้นเซ็นต์งานต่างๆบนโต๊ะ

“ก็อาจารย์ดูแล้ว เธอดูมีสภาวะเป็นผู้นำที่ดีอีกอย่างยูโกะก็ต่างกับเธอมากไม่ใช่หรอ”ทาคามินะเริ่มทำหน้าเครียด

“ไงเดี๋ยวหนูดูแลเรื่องนักเรียนใหม่ให้ละกันนะคะ อาจารย์”ทาคามินะเดินออกไปจากห้องอย่างรวดเร็ว

____________________________

“ฮัดชิ้ว!!ฮัดชิ้ว!!”
“ยูจังเป็นไรเปล่า”ฮารุนะยกมือขึ้นมาทาบกับหน้าผากยูโกะ

“ตัวก็ไม่ได้ร้อนหนิ ทำไมจามบ่อยจังละ”

“โถ่ เนี๊ยงๆคนจามบ่อยไม่แปลว่าไม่สบายเสมอไปหนิ”

ตึ้ง!!!!ทาคามินะวางหนังสืออย่างแรง

“เห้ย ไอ้เตี้ยเป็นไรว่ะ”ยูโกะลุกขึ้นจับบ่าทาคามินะ ทาคามินะสะบัดออกอย่างแรง

“อย่าเพิ่งยุ่ง คนกำลังเครียดเว้ย”ทาคามินะทำหน้ามุ่ย

“อ้าว อิบ้าเพื่อนอุส่าถามดีๆนะ”ยูโกะพูดพร้อมหันหน้าไปมองฮารุนะที่กำลังนั่งกดมือถือต้องเงยหน้ามอง

“ทาคามินะซังเป็นไรเปล่าเล่าให้พวกเราฟังได้นะ”ทาคามินะเริ่มอารมณ์ดีขึ้น

“ก็อาจารย์นะสิเนี๊ยงๆ ฝากงานให้ฉันทำอีกแหละ”ฮารุนะทำหน้างง

“ก็ดีแล้วไม่ใช่หรอ”ฮารุนะพูดแล้วเอียงคอเพราะนั้นคือท่าประจำของเธอ

“ก็ดีอยู่หรอกแต่งานตอนเนี่ยมันเยอะ ไหนต้องดูแลยุยไม่ให้ไปมีเรื่องกับใคร เรื่องในสภาเรื่องในชมรมอีกเยอะแยะไปหมด”ทาคามินะนั่งลงระบายให้เพื่อนฟัง

“ออ ไงทาคามินะซังก็ลองปล่อยวางบ้างสิ”ฮารุนะเริ่มรู้สึกแปลกอยู่ดีๆเริ่มมีมือที่สามเลื่อยมาที่หน้าขาตัวเองและกำลังสอดเข้าไปกระโปรง

“กรี๊ด ยูจังใช่เวลาเล่นมั้ยห้ะ”ยูโกะทำหน้าหงอย

“ก็เขาอยากเล่นหนิเนี๊ยงๆ”ยูโกะทำท่าทางอ้อนฮารุนะ

“อายทาคามินะซังบ้างดิ”ยูโกะรีบหันหน้าไปทางทาคามินะอย่างรวดเร็ว

“จะอายมันทำมั้ย เนอะไอ้เตี้ย”ยูโกะทำหน้าล้อเลียน

ทาคามินะไม่พอใจแล้วเริ่มเถียง”ตัวเองสูงตายล่ะ”ฮารุนะเห็นท่าไม่ดีจึงรีบจบบทสนทนาทันทีที่รู้ว่า2คนกำลังจะทะเลาะกัน
__________________________
เพิ่งเคยแต่งนิยายเรื่องนี้เป็นเรื่องแรกของไรต์นะ ไม่รู้ว่ามันดีหรือเปล่า แต่ว่าตอนต่อที่1มาวันนี้ดึกนะ

ปูเสื่อรอ 

Ch.1
ทามกลางฝูงชนมากมายในสนามบินที่กำลังเดินทางเข้ามา

“เอ๊ะ!! เมื่อจะมานะ”มาริโกะยืนเท้าเอวไม่พอใจที่น้องสาวเธอมาช้า

“พารูรุพี่ฝากด้วยละกัน เดี๋ยวมา”ชิมาซากิ ฮารุกะลูกสาวบุญธรรมอีกคนของชิมาโดะ ไอตะพ่อของมาริโกะ

“ค่ะพี่มาริโกะ แต่ว่าพี่อัตสึโกะเมลมาบอกว่าให้รออยู่ตรงหน้ากาแฟ”พารูรุหันซ้ายหันขวาเพื่อมองหาร้านกาแฟ

“นั้นไงเรา ไปรอร้านนั้นกันเถอะคะพี่มาริโกะ

“มาริโกะหันตามนิ้วที่ชี้ไปร้านกาแฟของสนามบิน

“อืม”พารูรุมองหาที่นั่ง”อ้ะ! นั่งตรงนั้นดีกว่านะคะ”

มาริโกะกับพารูรุยังไม่ทันนั่งก็มีเสียงผู้หญิงเรียก”พี่มาริโกะ!! น้องพารูรุคิดถึงจังเลย”มาริโกะกับพารูรุให้ไปมองด้วยความตกใจเล็กน้อย”เอ๊!/เอ๊!”ทั้งพูดพร้อมกันด้วยความตกใจ

“ขอโทษนะที่ย้ายมากลางเทอมนะ”มาริโกะมองหน้า

“ไปกลับบ้านกันพี่มาริโกะ น้องพารูรุ”มาริโกะและพารูรุมองหน้าอัตสึโกะอย่างต่อเนื่อง”อ้าว มองมั้ยค่ะไม่เคยเห็นคนสวยหรอ”มาริโกะหันหน้ามองพารูรุอย่างกับนัดกันมา

“ช่างมันเถอะกลับบ้านกันดีกว่า มาพี่ช่วยถือ”อัตสึโกะก้มโค้งงามให้พี่สาวคนสวย

“พี่อัตสึโกะคะ”อัตสึโกะมองหน้าพารูรุแล้วเอียงคอนิดนึง

“ไปอยู่นู้นเป็นไงบ้างอ่ะ เล่าให้พารุฟังหน่อยสิ”มาริโกะเขกหัวน้องสาวคนเล็กอย่างแรง”โอ๊ย!!พี่มาริโกะเขกหัวพารุทำไม”

มาริโกะมองค้อนงามที่พารูรุหมอบให้”รางวัลจ้ะ อย่าเพิ่งถามพี่เขาเลยนะพี่เขามาเหนื่อยๆ”พารูรุยื่นนิ้วก้อยให้อัตสึโกะ

“สัญญานะว่าหายเหนื่อยแล้วจะเล่าให้ฟัง อัตสึโกะย่อตัวลงแล้วยกนิ้วก้อยขึ้นมา”พี่สัญญาค่ะน้องพารุ”

พารุยืนกระโดดโลดเต้น”ไปกันได้ยังค่ะ”อัตสึโกะลุกขึ้น”ไปกันค่ะพารุ”

________________

“เห้ย!! เป็นไรว่ะไอ้จูทำไมวันนี้ดูไม่ค่อยอยากซ้อมเลย พักได้นะ”มัตสึอิ จูรินะนักร้องนำและมือกีต้าร์ในชมรมดนตรี

“ขอโทษที รุ่นพี่ทาคามินะพอดีรู้สึกเหนื่อยพักผ่อนน้อยมั้ง”ทาคามินะเห็นรุ่นน้องท่าทางไม่มี
“งั้นจูไปพักก่อนก็ได้นะ อ้าว!!ทุกคนพักได้อีกครึ่งชั่วโมงค่อยมาซ้อมใหม่”ทุกคนทำหน้าดีใจที่ได้พักเพราะซ้อมมา2ชั่วโมงกว่าแล้ว

“รุ่นพี่”

บ๊อก เสียงเปิดกระป๋องน้ำอัดลมทาคามินะยกขึ้นดื่ม

“ห้ะ มีไร”จูรินะทำหน้าเศร้า

“เป็นไรว่ะไอ้จูคนเก่ง”เสียงอีกคนดังขึ้นมา โยโกยาม่า ยุยมือกลองวงดนตรีโรงเรียน

“นี้ยุยเพื่อนมันเศร้าปลอบเพื่อนมันดิ”ทาคามินะพูดเสร็จก็วางกระป๋องน้ำอัดลมลง

ยุยนั่งลงตรงหน้าจูรินะ”เป็นไรเปล่าว่ะจูเห็นซึมๆตั้งแต่ซ้อมแหละ”ซักพักน้ำตาจูรินะก็ไหลออกมา

“เห้ยร้องทำไมว่ะ”ยุยที่กำลังกอดปลอบเพื่อน

“พ่อกับแม่ฉันดิไม่ยอมให้ฉันเล่นดนตรี อยากให้ฉันเรียนพวกธุรกิจมาก กว่าว่ะ”ยุยมองเพื่อนแล้วคิดหาวิธีแก้ปัญหา

“เรื่องแค่นี้ แกก็บอกพ่อแม่แกไปดิว่าเป็นงานอดิเรกผ่อนคลายอะไรอย่างเนี่ยยากตรงไหน”ทาคาฮาชิมองหน้าน้องสาวแล้วหมอบค้อนงามๆ

“นี้จูแล้วจูรักอะไรมากที่สุดล่ะสำหรับจูนะ”จูรินะปาดน้ำตาเเล้วพูดเสียงหนักเเน่น”ต้องดนตรีสิรุ่นพี่ รักมากกว่าอะไรทั้งนั้น”ทาคาทินะเอานิ้วๆลูบคางตัวเอง

“งั้นหรอรักดนตรีกว่าอะไรทั้ง ทำให้พวกเขาเห็นสิว่าเราชอบมันจริงๆ”จูรินะเริ่มมีกำลังใจมากขึ้นกว่าเดิม

“นี่ยุยมานี้เลยนะ”ทาคามินะดึงหนูน้องตัวเอง

“โอ๊ยๆเบาดิ”ทาคามินะปล่อยมือออกจากหูยุย จนทำให้ยุยลูบหูปอยๆ

“อย่านึกว่าไม่รู้นะว่าไปทำไรมา”ยุยตีหน้าซื่อ”ทำไร ไม่ทำอะไรมาซะหน่อย”ทาคามินะใช้นิ้วชี้ไปที่ปากยุย

“แล้วนั้นแผลอะไร”

“ออหกล้ม”ยุยรีบแก้ตัวเพราะกลัวโดนพี่สาวเจ็บได้

“เชื่อตายแหละ”ทาคามินะหันหลังให้ยุย ยุยก็ล้อเลียนท่าที่ทาคามินะกำลังทำ ทาคามินะหันหน้ามาเขกหัวยุย

“โอ๊ย!!!เขกหัวทำไมอ่ะ”ยุยยืนลูบหัวตัวเองแล้วมองทาคามินะด้วยค้อนงาม”อย่าคิดว่าไม่เห็นนะยุย กระจกนะกระจก”‘เเฮร่ๆ’

ย้อนไปอาทิตย์ที่แล้ว

“ช่วยด้วยใครก็ได้ช่วย!!!”พารูรุตะโกะลั่นเพราะโดนเด็กนักเรียนโรงเรียนชายล้วนล้อม

ชายคนที่1″ขาวไม่ใช่เลยวุ้ย ข้าขอก่อน”

ชายคนที่2″ไม่ข้าขอก่อน”ชายคนที่1ดึงเสื้อชายคนที่2มาทำท่าเหมือนจะต่อยกัน แล้วก็มีชายอีกคนเข้ามาขวาง ชายคนที่3หัวหน้าหมาหมู่

“ไม่มีใครได้ก่อนทั้งนั้นข้าขอก่อน ข้าเป็นหัวหน้า
พารูรุถอยหนีวิ่งสุดชีวิต แต่ดันโดนคนแรกบัง

“หนีไปไหน น้องสาวอยู่เล่นกับพวกพี่ก่อนเอาม่ะ”พารูรุเริ่มร้องไห้ร้องขอชีวิต

“อย่าทำอะไรหนูเลยนะคะ”อีกทางหนึ่งยุยที่กำล้งเดินกลับบ้านกับต้องตกใจเมื่อเห็นพารูรุกำลังโดนข่มขืน ยุยวิ่งไปสุดชีวิตแล้วเตะเข้ายอดหน้าชายคนที่3 พารุรูได้โอกาศจึงหลบไปอยู่หลังยุย

“ทำร้ายเด็กผู้หญิงหรอว่ะ หมาหมู่ใช่ๆกากว่ะ”ยุยเตรียมพร้อมตั้งกะ

“แกเป็นใครว่ะ”ชายคนที่1ถาม

“เป็นใครไม่สำคัญ”ชายคนที่3บอกลูกน้อง

“เห้ย!! จัดการมัน”ยุยเตะเข้าที่ขาคนเเรกและชกไปที่ตาของคนที่2

“พารุหลบไปก่อนทางนี้ยุยจัดการเอง”พารุรีบวิ่งไปอยู่หลังต้นไม้

“เห้ย!!!ยุยระวังมันมีมีด”พารุพูดพร้อมชี้นิ้วไปที่มีด

“เล่นอย่างนี้หรอว่ะ”ยุยรีบหาอาวุธไว้ป้องกันตัวแถวนั้นแต่ดันพลาดชายคนแรก ชายคนแรกซัดไปที่ปากของยุยเต็มๆชายคนที่2เห็นโอกาศจึงเข้าไปล็อคตัว ชายคนที่3ดึงมีดออกมาแทงเข้าไปที่ท้องของยุย

“ยุย!!”พารุตะโกะเสียงดังด้วยความตกใจรีบวิ่งไปหายุย

จูรินะที่เดินมาพร้อมเรนะ”เห้ยนั้นมันไอ้ยุยหนิ”จูรินะรีบบอกเรนะ

เรนะพยายามตั้งสติแล้วตะโกนออกไปให้คนนั้นหนีไป”เห้ย!!ตำรวจมา”เรนะพูดเสร็จพร้อมหยิบนกหวีดขึ้นมาจากกระเป๋าเสื้อ

ชายคนแรกได้ยินเสียงนกหวีดจึงรีบบอกชายคนที่สองและสาม

“เห้ย!พี่ตำรวจมา”ชายคนที่3ตื่นตกใจ

“อยู่ทำไมหนีดิว่ะ”ยุยอย่าเป็นไรนะ”พารุช้อนตัวยุยขึ้นมา

“พารุอย่าบอกพี่ทาคา…”แล้วยุยก็หลับไปเรนะกับจูรินะรีบวิ่งมา

“เห้ย!!รีบพายุยไปทำแผลก่อนดีกว่านะ”เรนะพูดพร้อมวิ่งไปหยิบกระเป๋ายุยและพารุ

“จูว่าพาไปโรงพยาบาบดีกว่า”พารุมองแผลยุย

“พาไปบ้านฉันเนี่ยแหละผลไม่ได้ลึกแถมแม่ฉันเป็นหมอด้วย จูรินะและพารุพยายามลุกขึ้นเพื่อพายุยไปที่บ้านพารุ

“โทรบอกพี่ทาคามินะยังเรนะจัง”พารุรีบห้ามเรนะ

“อย่าโทรนะเรนะ ยุยขอไว้”พารุทำหน้าจริงจัง

“งั้นก็ได้”จูรินะมองยุยเหมือนจะไม่ไหวแล้ว

“เห้ย!!ตัวร้อนว่ะ รีบพาไปก่อนเถอะ”แล้วทั้ง3คนก็ลากร่างยุยมาถึงบ้านพารุ
_______________
มาแย้วคร้าตามที่บอก โถ่ๆน้องยุยโดนซะแล้ว งานนี้ไม่มีฉากสวิทให้มันรู้กันไปแต่ว่าทำไมคู่หลักของเรายังเจอกันอีกนะ ฉากต่อไปฟัดเวี่ยงกันสนุกแน่อัตสึมินะ/พรุ่งนี้มาต่อตอนต่อไปนะพอดีไรต์จะมาลงให้อาทิตย์ละ1-4ตอนแล้วแต่อารมณ์ว่า อยากลงกี่ตอน

ปูเสื่อรอ

ขอบคุณนะค่ะ ไรต์รักเลย

มาอ่าน ก็ยังงงอยู่ แต่ก็สนุกดีครับ มาต่อไวๆนะไรต์

มาอ่าน ก็ยังงงอยู่ แต่ก็สนุกดีครับ มาต่อไวๆนะไรต์

ไรต์ขอโทษนะ ไรต์จะพยายามทำให้อ่านให้เข้าใจและก็ขอบคุณมากๆนะที่เข้ามาอ่าน

แนะนำให้วรรคเป็นบรรทัดก็ดีครับ เวลาเป็นช่วงสนทนนาอะไรทำนองนี้

 

พอบรรทัดนึงยาวๆแล้วไม่วรรคบางทีมันทำให้สับสนได้ เช่น

 

ท่ามกลางฝูงชนมากมายในสนามบินที่กำลังเดินทางเข้ามา

 

“เอ๊ะ!! เมื่อจะมานะ”มาริโกะยืนเท้าเอวไม่พอใจที่น้องสาวเธอมาช้า

 

“พารูรุพี่ฝากด้วยละกัน เดี๋ยวมา”ชิมาซากิ ฮารุกะลูกสาวบุญธรรมอีกคนของชิมาโดะ ไอตะพ่อของมาริโกะ

 

“ค่ะพี่มาริโกะ แต่ว่าพี่อัตสึโกะเมลมาบอกว่าให้รออยู่ตรงหน้ากาแฟ” พารูรุหันซ้ายหันขวาเพื่อมองหาร้านกาแฟ

 

“นั้นไงเรา ไปรอร้านนั้นกันเถอะคะพี่มาริโกะ”มาริโกะหันตามนิ้วที่ชี้ไปร้านกาแฟของสนามบิน

 

“อืม”พารูรุมองหาที่นั่ง”อ้ะ! นั่งตรงนั้นดีกว่านะคะ”

 

แบบนี้น่าจะดีว่านะครับ

แนะนำให้วรรคเป็นบรรทัดก็ดีครับ เวลาเป็นช่วงสนทนนาอะไรทำนองนี้
 
พอบรรทัดนึงยาวๆแล้วไม่วรรคบางทีมันทำให้สับสนได้ เช่น
 
ท่ามกลางฝูงชนมากมายในสนามบินที่กำลังเดินทางเข้ามา
 
“เอ๊ะ!! เมื่อจะมานะ”มาริโกะยืนเท้าเอวไม่พอใจที่น้องสาวเธอมาช้า
 
“พารูรุพี่ฝากด้วยละกัน เดี๋ยวมา”ชิมาซากิ ฮารุกะลูกสาวบุญธรรมอีกคนของชิมาโดะ ไอตะพ่อของมาริโกะ
 
“ค่ะพี่มาริโกะ แต่ว่าพี่อัตสึโกะเมลมาบอกว่าให้รออยู่ตรงหน้ากาแฟ” พารูรุหันซ้ายหันขวาเพื่อมองหาร้านกาแฟ
 
“นั้นไงเรา ไปรอร้านนั้นกันเถอะคะพี่มาริโกะ”มาริโกะหันตามนิ้วที่ชี้ไปร้านกาแฟของสนามบิน
 
“อืม”พารูรุมองหาที่นั่ง”อ้ะ! นั่งตรงนั้นดีกว่านะคะ”
 
แบบนี้น่าจะดีว่านะครับ

ขอบคุณนะคะที่ให้คำแนะนำ ไรต์จะเอาไปปรับปรุงและแก้ไข เพราะไรต์เพิ่งเคยเขียนฟิคแต่ไรต์เลยหาประสบการณ์ไปก่อน

Ch.2

ห้องนอนสีขาวสะอาดตาที่เต็มไปด้วยคววามเป็นห่วง

“ยุยไม่เป็นอะไรหรอกพารุลูก”ชิมาโดะ ฮาริกะลูบหัวลูกสาวด้วยความเอ็นดูถึงจะไม่ใช่ลูกสาวแท้ๆของเธอก็เถอะแต่เธอก็รักและเอ็นดูมาก

“แม่คะ พารุขออยู่กับยุยสองคนนะคะ”พารุหันไปบอกแม่ตัวเอง

“งั้นก็ตามใจลูกนะ”ฮาริกะผู้เป็นแม่บอกกับลูกสาว

“ยุย เมื่อไรเธอจะตื่นนะ”พารุมองแล้วก้มหน้าไปหอมแก้มยุยเบาๆ

“ยุย ฉันอยากคุยกับเธอตื่นนมาคุยกับบฉันก่อนนะ”น้ำตาของพารุเริ่มไหลลงมาอาบแก้มทางฝั่งของยุยที่แกล้งหลับ หน้าเดิมเปลี่ยนสี….อยากแกล้งหลับไปนานๆจังเลย ยุยคิดในใจ

ยุยที่เห็นอีกคนหลับไปแล้วจึงลุกขึ้นช้าๆ เพราะรู้สึกเจ็บแผล

“พารุ ทำไมเธอตอนหลับน่ารักจัง ขอบคุณนะสำหรับลักหลับเหมือนกี้”ยุยพูดเบาๆเพื่อไม่ให้พารุรู้ตัว

______________________

“คิดถึงห้องนี้จังเลย”อัตสึโกะมองไปรอบๆกับบรรยากาศห้องของเธอ

“นี่ อัตจังถ้าไงเธอไปอาบน้ำรีบนอนดีกว่านะ ถ้าเธอไปสายอาจจะโดน อีประธานเตี้ยเขมือบได้”
“เอ๋!! ทำไมอ่ะ”อัตสึโกะถามมาริโกะด้วยความสงสัย

“แหมก็ประธานนักเรียนคนใหม่พี่ได้ข่าวว่า เล็กพริกขี้หนูฮอตสุดในหมู่ประธานและเนี้ยบหยิ่งและขี้เก๊กเย็นชาซื่อ เตี้ย นมก็ไม่มีแต่แม่งเก่งนะเห็นอะไรผิดระเบียบไม่ได้ เห็นเป็นต้องจับลงโทษ…ระวังหน่อยละกัน

“ฮัดชิ้ว!!!!”โซตะหันหน้าไปทาคามินะที่กำลังลูบจมูกตัวเอง

“ไหวเปล่า ไม่ไหวพักได้นะ”ทาคามินะรีบปฏิเสธ”ไหวอยู่พี่โซตะ”ทาคามินะคิดในใจ….ใครว่ะนินทา

“ที่พี่มาริพูดมา จริงหรอ”อัตสึโกะทำหน้าไม่เชื่อสักเท่าไร”ก็จริงดิ ถ้าไม่จริงจะเล่าให้ฟังมั้ย”มาริโกะมองหน้าน้องสาว”ไง จะระวังล่ะกัน”

___________________

เช้าวันใหมหิมมะเริ่มโปรยปรายแสงแดดอ่อนส่องเข้ามาทางหน้าตา

โอ๊ยย!! เสียงร้องของยุยทำให้พารุสะดุ้งตื่นทันที

“ยุยเป็นไรเปล่า”พารุรีบประคองตัวยุยนั่งช้าๆ ยุยกระซิบข้างหูพารุเบาๆ

“ขอบคุณนะ แต่ว่าเมื่อคืนลักหลับฉันหรอ”หลังจากที่ยุยพูดเสร็จ หน้าาของพารุแดงเป็นลูกตำลึงทันที

“เห้ย!! เปล่านะอย่าบอกนะว่ายุยรู้สึกตัวตั้งแต่เมื่อคืน”พารุรีบถอยห่างยุย

“อืม”พารุทุบที่เเขนของยุยจนทำให้ยุยรำคาญดึงพารุเข้ามาจูบ

จุ๊บ!!!
ปากทั้งสองประกบกันทำให้ตาพารุโตเป็นไข่ห่าน ยุยพยายามสอดลิ้นเพื่อหาความหวานให้มากที่สุดลิ้นทั้งสองตะหวัดหากันจนทำให้พารุเคลิ้ม พารุสะดุ้งขึ้นเมื่อมือของอีกฝ่ายกำลังปลดกระดุมเสื้อ พารุรีบผละออกจากจากยุย

“ทะ-ทะทำอะไรของยุยเนี่ย”พารุหันหลังให้ยุยทันทีด้วยความเขิน

“เขินหรอ ฮ่าๆๆ”ยุยหัวเราะชอบใจ”ก็เมื่อคืนพารุลักหลับยุยก่อน ยุยเลยเอาคืนไงแต่เวลาพารุตอนหลับน่ารักนะ”พูดพลางลูบแก้มตัวเอง

“บ้าๆ ยุยบ้า บ้าที่สุดเลยนะ”พารุเขินหนัก อยู่ต่อไม่ไหวจึงรีบเดินหนี

“ไปไหนอ่ะ ไปด้วย”ยุยพูดพลางพยายามลุกขึ้นแต่โดนพารุห้ามไว้ก่อน

“ไม่ต้องตามจะไปเอาข้าวเอายามาให้”พูดเสร็้จปิดประตูจนทำให้คนข้างในหัวเราะออกมาอย่างสนุก พารุยื่นพิงประตูแล้วรูปที่ปากของตัวเองเบาๆ ไอ้คนบ้า ไอ้มนุษย์หน้าแมวถ้าหายดีเมื่อไหร่จะงอนให้ดูเลย

________________________

โรงเรียนชื่อดังย่านฮากิบาระที่แสนวุ่นวายเพราะวันนี้วันจันท์นะสิ ผ่าานมากลางเทอมแล้วโรงเรียนที่ปลี่ยนไป

“อัตจัง ตื่นเต้นหรอ”มาริโกะถามอัตจัง

“ตื่นเต้นหรอใช่ ฉันตื่นเต้นอยากเจอประธานที่เธอบอกจัง”มาริโกะยืนกุญแจล็อคเกอร์หันอัตสึโกะ

“เธอได้เจอแน่อัตจัง ได้ข่าวว่าอยู่ห้องเดียวกับเธอหนิ”
อัตสึโกะตกใจมากเพราะไม่คิดว่าพระเจ้าจะแกล้งกันแบบนนี้”ห้องปลายปี2 ห้องAอยู่ซ้ายมือห้องแรกนะ”อัตสึโกะผงักหน้าเหมือนจะเข้าใจ

“ไง ฉันไปแหละขอให้วันนี้โชคดีล่ะกันมาเอดะ อัตสึโกะ”มาริโกะพูดหยิบกุญแจรถโบกมือให้อัตสึโกะ
อัตสึโกะก้มมองโทรศัพท์อย่างเดียว ไม่ดูทางจึงทำให้ไปชนกับ
ตุ้บ!!
“ขอโทษคะ”อัตสึโกะเงยหน้าขึ้นกับต้องหยุดฉะงัก เพราะผู้หญิงตรงหน้าสวยโดนใจเธอมาก

“เป็นอะไรหรือเปล่า”ทาคามินะถามคนที่ล้มลงไปจนทำให้เพื่อนที่อยู่ข้างหลังมอง

“มีอะไร เปล่าว่ะไอ้เตี้ย”ยูโกะถามมินามิด้วยเสียงเรียบ

“นมไม่มีอย่างที่มาริโกะบอกจริงๆด้วย”อัตสึโกะพูดเสียงเบา แต่เสียใจด้วยค่ะทาคามินะได้ยินถึงกับปี๊ดคะ

“นี่เธอ ว่าใครนมไม่มีย่ะ”ทาคามินะเริ่มหน้าแดงเพราะความโกรธ ยูโกะเห็นแล้วรู้สึกสนุก”ว่า…อู้อี้ๆ”ยูโกะยังไม่ทันพูดจบ โดนฮารุนะปิดปากทันที”ยูโกะ!!!”

“ฉันถามว่าใครนมไม่มี”ทาคามินะตะโกนอีกครั้ง แต่อัตสึโกะยังตีหน้านิ่ง “นี่ฉันถาม…อู้อี้”ทาคามินะยังพูดไม่จบโดนอัตสึโกะจูบด้วยรำคาญ ยูโกะกับฮารุนะอ้าปากค้าง

“เนี๊ยงจ้า เราดูหนังสดกันอยู่หรอ”ฮารุนะที่ยืนอ้าปากค้างหันมาตอบยูโกะ”ไม่รู้สิยูจัง”ยูโกะเริ่มทำหน้าเจ้าเล่ห์”พวกเราเอามั้งป่ะ”ฮารุนะหหันมาตบปากยูจัง

. เพี๊ยะ!!!
“โอ๊ย!!เจ็บนะ”ยูโกะยืนลูบปากเบาๆ

ทาคามินะที่ยืนเป็นหินนตาโตโดนอัตสึโกะจูบเมื่อเธอตั้งสติได้จึงรีบผละออก

“นี่เธอ”ทาคามินะที่ยกมือกำลังจะทุบอัตสึโกะ กลับโดนอัตสึโกะขู่ว่า”ถ้าเธอ ไม่หยุดฉันจะจูบนะ”อัตสึโกะพูดยังไม่จบทาคามินะก็วิ่งหนีหายไปแล้ว

“สวัสดีนะ ฉันยูโกะนี้ก็เนี๊ยงส่วนที่วิ่งไปนะทาคามินะ”ยูโกะกับฮารุนะก้มโค้งงามให้อัตสึโกะ อัตสึโกะก้มตอบหลับ

“ฉันมาเอดะ อัตสึโกะเรียกอัตจังก็ได้นะ”ซักพักยูโกะก็หัวเราะคิกคักคนเดียว

“เธอนี่กล้าเนอะ ไปจูบยัยเตี้ยอย่างนั้นนะ”อัตสึโกะเริ่มเขิน

“ก็รำคาญหนิ จะให้ทำไงได้ล่ะ”อัตสึโกะพูดพร้อมเกาแก้มตัวเองเบาๆ

“งั้นพวกฉันไปละนะ อัตจัง”อัตสึโกะตอบคำเดียวว่า”อืม”

________________________
มาแล้วขอบคุณสำหรับคำแนะนำนะคะ วันนี้ไรต์วางเลยมาต่อนิดนึง ขอบคุณที่เข้ามาอ่านนะค่ะ

ว้าว ไรต์อ่านง่านขึ้นมาเยอะเลยครับ ส่วนเนื้อเรื่องนี่ไม่ต้องพูดอะไรเลยครับ กำลังฟินครับ รีบมาต่อนะครับ

เข้ามาอ่านอีกทีไรต์มาสองตอนเลย สนุกมากค่ะ 555
อัคสึแอบร้าย

Ch.3

“ทำไมฉันต้องมาเจอเรื่องแบบนี้วันนี้ด้วยนะ โอ๊ยยย”
ทาคามินะบ่นออกมาก่อนจะฟุบหลับลงกลับโต๊ะสภานักเรียน

“นั้นรุ่นพี่หนิเข้าไปทักดีมั้ยนะ ไม่ดีกว่าเขิน”รุ่นน้องที่สภานักเรียนคิดในใจก่อนที่จะเดินออกจากห้องสภาด้วยความเขินอาย

ตุ้บ!! ป๊อก!!

“โอ๊ย!! ใครมาตีหัวว่ะ”

“เราเองแหละที่ตี”ทาคามินะหันตามเสียงทันใดนั้นหน้าของทาคามินะกับอัตจังอยู่ใกล้กันมากระยะไม่ถึงเซน ทาคามินะรับรู้ถึงลมหายใจอีกคนที่กำลังปะทะเข้าที่ใบหน้าแดงๆของตัวเอง

“เฮ้ย!! เธอเข้ามาได้ยังไง?ใครบอกเธอว่าฉันอยู่ที่นี้แล้วทำไมเธอต้องตามฉันมา แล้ว….”ทาคามินะยังไม่ทันพูดจบเพราะเธอใส่คำถามรัวๆจนอัตจังทนไม่ไหวเธอเลยจูบทาคามินะสัมผัสอุ่นๆที่ริมฝีปากของอัตจังทำให้ทาคามินะเคลิ้มตามอีกครั้งของวันแรกเข้าให้

ครืด~~~~ครืด
เรนะที่กำลังเดินเข้ามาในห้องสภานักเรียนต้องผงะรีบปิดตาของจูรินะทันที

“อะไรอ่ะเรนะจัง ปิดตาเค้าทำไม”จูรินะพยายามแงะมือของเรนะออก แต่พยายามเท่าไรก็แกะไม่ออก

“เรนะจังเปิดตาเค้าเลยนะ”

“ไม่เปิด จูไม่ควรเห็นนะ”

“เห็นอะไร เปิดตาเค้าเถอะนะ”

“เปิดก็เปิด อย่ามาปิดตาที่หลังนะ”

ทางด้านของทาคามินะที่กำลังเคลิ้มตามอัตจังต้องผงะเมื่ออัตจังค่อยๆเลื่อนมือปลดกระดุมเสื้อออก

“เฮ้ย!!!! พวกพี่ทำไรง่ะ”จูรินะตะโกนออกไปอย่างเสียงดังจนทำให้ทาคามินะได้สติ

“เฮ้ย!!! นี้เธอทำอะไรฉันเนี่ยยัยเด็กใหม่”อัตจังหัวเราะเบาๆเพราะเธอเห็นหน้าของทาคามินะเเดงเป็นลูกตำลึง’ทำไมเธอถึงเหมือนคนที่ฉันรู้จักนะ ประธานตัวเล็ก’อัตจังคิดในใจก่อนจะหันไปหาเรนะที่กำลังจะพูด

“งั้นฉันขอตัวก่อนนะค่ะ เชิญต่อตามสบายเลยคะ มานี่เลยจูจัง”เรนะเห็นท่าไม่ดีจึงของกลับก่อนของแถมคือดึงหูของจูรินะตามมาด้วย

“โอ๊ยๆๆ เรนะเบาๆงื้อ”

“เรนะ จูไม่ใช่….”ทาคามินะที่ยังพูดไม่จบก็โดนอัตจังนั่งลงที่ตักของทาคามินะ

“นี่เธอ จะทำอะไรนะ”ทาคามินะพูดด้วยเสียงสั่นก่อนที่จะหันหน้าหนี ส่วนอีกฝ่ายก็หัวเราะชอบอยู่เบาๆก่อนที่จะลุกขึ้นยืนก้มกระซิบที่หูของทาคามินะด้วยน้ำเสียงยั่วยวน

“นี่ฉันชื่ออัตจังนะ ยินดีที่ได้รู้จักทาคามินะ”ทาคามินะแทบกลืนน้ำลายลงคอไม่ลง

กรี๊ด!!!!!!!!!

“นี่แกๆ รุ่นพี่ทาคามินะโครตหล่ออ่ะภาพนี้”เด็กสาวAที่กำลังดูรูปรุ่นพี่กรี๊ดกร๊าดเต็มห้องนักเรียนปี2ห้องAซึ่งไม่ใช่ห้องใครที่เพราะนี้คือห้องเรียนของชิมาซากิ พารุหรือพารูรุคนที่ยุยกำลังตามจีบ

“ไหนๆๆ จริงด้วยนั้นพี่ยูโกะก็หล่อ ยุยก็ใช่แล้วยัยนี้ใครว่ะ?”เด็กสาวBถามเด็กสาวA

“นั้นไงยัยตากิ่งก่าไง สวยก็ไม่สวยทำไมยุยถึงตามจีบว่ะมั่นไส้อยากตบ”พารูรุที่นั่งอ่านหนังสือไม่รู้เรื่องอะไรกับโดนพวกนักเรียนห้องเดียวกันกระชากคอเสื้อขึ้น

“จะทำอะไรอ่ะ”พารุที่ไม่รู้เรื่องอ่ะพยายามแกะมือของเด็กสาวAออก

“มั่นไส้คิดว่าจะทำอะไรอ่ะอีตากิ่งก่า”เด็กสาวAตบหน้าพารุไป2ทีพร้อมกับกระชากหัว

“หยุดนะจะทำอะไรของเธอ ฉันไปทำอะไรให้เธอโกรธห้ะ”เด็กสาวAที่ไม่ฟังอะไรก็ล็อกแขนของพารุและตบไปที่หน้าของพารุจนเกิดรอยมือ

“พารุจ้า ฉัน?”ยุยที่เห็นพารุกำลังโดนตบก็วางของกินแล้วรีบวิ่งไปห้าม

“เฮ้ย!พวกเธอจะทำอะไรพารุนะ”ยุยที่วิ่งเข้ามากอดพารุเอาไว้ พารุที่กำลังร้องไห้ก็รีบวิ่งหนีหายไป

“ฉันขอประกาศไว้ตรงนี้นะ ใครมายุ่งกับพารุอีกฉันจะฆ่าทุกคน”ยุยประกาศกราวดังห้องเรียนทำให้นักเรียนคนอื่นสะดุ้งไปตามๆกัน

“พารุรอเค้าด้วย พารุจัง”ยุยรีบวิ่งตามพารุอย่างสุดกำลังที่มี พารุได้วิ่งหายเข้าไปในห้องน้ำ

“พารุ? อยู่ห้องนี้ใช่มั้ย”ยุยที่ยืนหยุดอยู่ที่หน้าห้องน้ำห้องสุดท้ายเลือดจากแผลเก่าที่ยังหายไม่ดีเริ่มหยดลงมา

“เค้าไม่หน้าปล่อยพารุไว้คนเดียวเลยเค้าขอโทษนะ”พารุที่หันมาเห็นเลือดของยุยที่กำลังหยดลงมากับพื้นจึงรีบเปิดประตูออกไป

“ยุยเราไม่ได้โกรธยุยนะ ไปทำแผลเถอะเลือดไหลออกมาแล้วนะ”พารุทีกำลังพยุงยุยกับต้องหยุดเดินเมื่อยุยยืนหน้าเข้าไปใกล้พารุและจูบพารุเบาๆ

“ขอบคุณนะที่เป็นห่วง”ยุยถอนจูบออกช้าๆ

“อืม”

ตืด ตืด ตืด ตืด

“ฮัลโหลว่าไงค่ะน้องสุดที่รักของเจ๊เป็นไงบ้างวันแรก”มาริโกะที่กำลังคุยกับอัตจังในโทรศัพท์สมาโฟนมีพวกกุญแจอักษรตัวMห้อยอยู่

“จัดว่าสุดยอดค่ะ”อัตจังพูดแล้ว่หัวเราะเบา

“ว่าแต่วันนี้ไม่ต้องมารับนะคะ”

“จ้า”มาริโกะที่ยังพูดไม่จบก็โดนอัตจังตัดสายไปโดยเร็ว

‘เที่ยงแล้วคนตัวเล็กกินข้าวยังนะ’อัตจังคิดในใจก่อนที่จะเดินไปหยิบกล่องข้าวแล้วเดินตรงไปที่ห้องสภานักเรียน อัตจังที่เดินเข้ามาต้องหยุดเดินเพราะเห็นทาคามินะที่กำลังหลับอยู่แถมกระดุมเสื้อไม่ติดทำให้เห็นเสื้อกล้ามข้างใน’อ่อยเค้าหรอทาคามินะ’

ทาคามินะรู้สึกตัวเมื่อรู้สึกเหมือนตัวเองโดนใครสะกิด

“เฮ้ย!! เข้ามาได้ไง”ทาคามินะที่กำลังตื่นตกใจรีบติดกระดุมเสื้อ

“เดินเข้ามาไง นี้อ่อยเค้าหรอ”อัตจังพูดพลางเดินเข้าไปใกล้ๆทาคามินะเรื่อยๆๆ จนทาคามินะติดมุมอัตจังว่างข้าวกล่องลงกระซิบที่ข้างหูทาคามินะว่า

“อ่อยแบบนี้ระวังได้กินอย่างอื่นแทนนะ”อัตจังพูดพลางใช้นิ้วไล่ไปตามสาบเสื้อทาคามินะช้าๆ

“กินอะไรของเธอยัยเด็กใหม่”ทาคามินะเริ่มดิ้นให้หลุดออกจากอัตจัง

“เอาข้าวมาให้เฉยๆ คิดไร”ทาคามินะเริ่มหน้าแดงขึ้นเรื่อยก่อนที่จะทุบอัตจังรัวๆ

“ไม่กิน!!”

“ถ้าไม่กินดีๆหรือว่าทิ้งระวังตัวนะจะโดนให้กินทางอื่น”อัตจังพูดยั่วอารมณ์ทาคามินะ แต่ทาคามินะก็ยอมอย่างว่าง่าย

“กินก็ได้”ทาคามินะจบก็แกะตะเกียบออกและได้ยัดหมูชิ้นโตเข้าปาก

“อร่อยหนิ ทำเองหรอ”ทาคามินะเริ่มจะติดใจเข้าฝีมืออัตจังจึงขอให้อัตจังทำให้อีกแต่ คนอย่างอัตจังนะหรอจะทำให้ฟรีไม่มีทางอัตจังคิดแผนขึ้นมาว่า

“ถ้าอร่อยจะให้อีกก็ได้แต่ เธอต้องทำตามฉันทุกอย่างนะ”

“ห้ะ!! ง่ายๆสบายได้เลย”

“ถามอะไรหน่อยดิทาคามินะ”

“ว่ามา”

“ที่โรงเรียนนี้มีนอนที่โรงเรียนได้ด้วยหรอ”

“อืม ทำไม”

“แล้วเธอนอนประจำที่โรงเรียนหรือว่ากลับไปที่บ้านอ่ะ”ทาคามินะที่กำลังกินต้องหันมาทันที

“นอนทีโรงเรียน แต่ต้องเสียค่าเรียนเพิ่มนิดหน่อย”ทาคามินะเริ่มสงสัยอัตจังที่ถามมาแปลกๆ

“ไปนอนที่คอนโดเราก็ได้นะ เรามีหลายห้องอยู่คนเดียวเหงาอ่ะ”

_____________________________
เราหายไปหลายอาทิตย์มากเลย ขอโทษที่มาดองไว้นานแต่เรากลับมาแล้วววววว อัตจังเอ๊ะอ่ะก็จูบอะไรของเค้านะ แต่ตอนถัดไปเราจะมาลุ้นกันว่าทาคามินะของเราจะตอบยังไงต้องรอติดตามนะคร้าาาา

ว้าว ไรต์อ่านง่านขึ้นมาเยอะเลยครับ ส่วนเนื้อเรื่องนี่ไม่ต้องพูดอะไรเลยครับ กำลังฟินครับ รีบมาต่อนะครับ

มาแย้วรอนานมั้ย555

เข้ามาอ่านอีกทีไรต์มาสองตอนเลย สนุกมากค่ะ 555
อัคสึแอบร้าย

อัตจังบอกไม่ได้ร้ายนะแค่ตอนนี้กำลังสนุก/โดนทาคามินะถีบ

เออ ถ้าอัตจังจะจัดทาคามินะให้ได้ ทาคามินะคงต้องยอม//โดนทาคามินะโดดถีบ
ปล.คือจะว่าไงดีรู้สึกว่ามันดำเนินเรื่องเร็วไป แล้วในบางช่วงก็ดูติดๆขัดๆนะครับ
ปล2.เนื้อเรื่องสนุกดีครับ ส่วนถามว่ารอนานไหมสำหรับผมถือว่าเร็วแล้วนะครับ

Ch.4

“ไม่”ทาคามินะใส่เต็มเสียงและลุกออกจากโต๊ะ

“ไม่ก็ไม่ แต่อย่ามาเสียใจที่หลังแล้วกัน”อัตสึโกะเดินออกไปจากห้องช้าๆ

พักกลางวัน

“โอ๊ยยย หิวจนจะกินควายได้ทั้งตัวแล้ว”

จูรินะโวยวายเสียงดังหลังจากที่อาจาย์เพิ่งจะปล่อยให้ทุกคนลงมาพัก ทั้งๆ ที่เลยเวลาพักเที่ยงมาแค่5นาที ที่สำคัญช่วงพักบ่ายเรามีซ้อมดนตรีต่อ ไม่รู้อาจารย์ปล่อยช้าแล้วได้เงินเดือนเพิ่มรึไงToT

“บ่นเพื่อ? ฉันก็หิวเหมือนแกแหละไอ้คุณจู อีกอย่างคนอื่นเขาก็หิวเว้ยเขายังไม่บ่นเหมือนแกเลย”

“เขาเรียกว่าระบายเว้ยย ไปๆ ไปกินข้าวดีกว่าจะได้มีเวลาไปส่องรุ่นน้องสวยๆกัน ตรงมุมตึกนู้น”จูรินะชี้ไปที่ตึกเรียนม.ต้น

ยุยกับจูรินะเดินมาหาซื้ออะไรกระแทกปากเพื่อให้อยู่ท้องในช่วงบ่าย

“จริงสิไอ้ยุน นี่แกตามหาเนื้อคู่แกเจอรึยัง”

“ยุยเว้ย เรียกให้ถูกแล้วที่บอกเนื้อคู่ ใคร๊ไม่มี๊(เสียงสูง)”ยุยพูดเสียงสูงจนแสบแก้วหู

“ก็ผู้หญิงคนนั้นอ่ะ ที่แกไปช่วยง่ะตาถึงนะเนี่ย”จูรินะเอาศอกกระแทกแขนยุยเบาๆ

“เพื่อนเว้ย เพื่อน”

“หรออออออ”

“ค๊าาาาา”ยุยลากเสียงยาววว

หลังจบบทสนทนาสั้นๆยุยก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเพื่อจะส่งไลน์ไปหาพี่สาวตัวเองเรื่องซ้อมดนตรี

อ่านแล้ว: พี่ซ้อมกี่โมงอ่ะ
11:45
เที่ยงตรง:อ่านแล้ว
11:45
11:46:เครคร๊าบบ

ยุยเก็บโทรศัพท์ลงใส่กระเป๋ากับต้องชะงักเนื้อในชามหาย ยุยมองค้อนใส่จูรินะ

“ไอ้จู แกไม่ต้องกินขนมตอนเย็น”คำเผด็จการออกจากปากยุยทันที ที่เห็นชิ้นเนื้อตัวเองหายไปจากจาน

“แล้วแต่ค่ะ รวยมีตังค์ซื้อเองได้”จูรินะหยิบเงินขึ้นมาให้ยุยดู

“แสบนะแก เอาของแกมานี่”

“ไม่ แบร่:P”จูรินะอลบลิ้นปลิ้นตาใส่ยุย

“อุ้ย! ขอโทษค่ะ”

บ้าจริง มัวแต่เล่นกับยุย หันมาอีกทีก็ชนโครมกับใครไม่รู้U_U

“มีตาแล้วยังไม่มองอีกรึไง”

แล้วฉันก็ไเ้ยินเสียงนกเสียงกาปากหมาของรุ่นพี่ขึ้นมา แต่แหม! ด่าขนาดนั้นล่ะก็นะ ควักมีดมาฆ่ากันดีกว่ามั้ย?

“ก็ขอโทษแล้วไง ทำไมต้องพูดจาไม่ดีด้วยอ่ะ อีกอย่างเธอเองก็เดินมาชนฉันเหมือนกันนั่นแหละ”จูรินะแหวออกไปเบาๆ

จริงๆก็คือฉันทำได้แค่บ่นพึมพำน่ะ เพราะฉันเงยหน้าขึ้นมามันเป็นรุ่นพี่เรนะเจ้าเก่า ตอนแรกก็ดีๆอยู่นะแต่หลังหาเรื่องตลอด

“เมื้อกี้นี้ว่าไงนะ”
“เปล่าซะหน่อย”

ฉันพูดออกไปเบาๆ ก่อนจะหลีกทางให้กลุ่มของเรนะให้ผ่านไปโดยดี เพียงแต่ได้ยินเสียงหัวเราะจากกลุ่มแต่ก็ไม่ได้สนใจไรหรอก

ทางด้านกลุ่มของเรนะที่กำลังเดินไปทางชมรมฟุตบอล

“อ่ะ! ถึงแล้วอีมิ้วแกจะไปหาผู้ชายก็รีบไปให้เวลา5นาที”เรนะพูดแล้วตบบ่ามิ้วเบาๆ

“ขอบคุณนะที่พามา จุ้บทีสิ”มิ้ลกี้ยื่นหน้าจะไปจุ้บเรนะ แต่เรนะเอามือพลั่กหน้าหน้าผากของมิ้ลออกไป

“เหลือ4นาทีนะ”ทั้งกลุ่มหัวเราะออกมาเบาๆ

“เน่! เอาน้ำมาให้”มิ้ลยื่นน้ำให้เน่ เน่ยื่นมือมาจับขวดน้ำแต่จับผิดไปเป็นโดนมือมิ้ลแทน

ใบหน้าขาวๆคางยื่นๆสไตล์ของตัวเอง ตาที่เป็นประกายฟรุิ้งฟริ้งที่จ้องมองแต่ปากสีชมพูหวานแหววในมือของฉันยังมีมืออุ่นๆของเขาจับอยู่ มิ้ลฟินค่ะ>…<

“เออ มิ้ลจะจ้องขนาดนี้ได้เสียกับฉันเลยมั้ย”

“ได้หรอ”

“ประชดต่างหาก”

เน่รีบปล่อยมือออกจากมือมิ้ลทันทีทันใด บ้าจริงหน้าตาก็ดีพูดบัดสีจิ๊บเป๋ง!

“แหวะ!!”เพื่อนทั้งกลุ่มของมิ้ลพูดแหวะพร้อมกันทันที

อร้ายยย ผู้หญิงบ้าอะไรวะ ทำไมหล่ออย่างนี้มิ้ลตายค่ะ เพราะเน่ขยิบตาข้างหนึ่งให้มิ้ลก่อนจะไปซ้อมต่อ

ทางด้านยุยกับจูรินะที่กำลังเดินไปซ้อมดนตรีช่วงบ่าย

“อ้าวพารุ สวัสดี”พารุที่กำลังเดินเข้าห้องคณะกรรมการนักเรียน

“อ้าวยุย สวัสดีค่ะ”พารุทักทายยุย

“เป็นไงบ้างวันนี้งานในสภาเยอะมากป่ะ”

“ไม่เลยค่ะ กำลังสบายยุยล่ะซ้อมดนตรีเป็นไงบ้าง”

“ก็ดีสบายอ่ะ”

“สรุป….(กู)….ส่วนเกินว่างั้น”จูรินะจิ๊ปากพูดก่อน กระชากคอยุยไปซ้อม

“พารุเราไปซ้อมดนตรีกันก่อนนะ”

“ค่ะ จูรินะ”พารุเดินเข้าไปในห้องคณะกรรมการนักเรียน

“ป่ะ เรารีบไปซ่อมเถอะเดี๋ยวโดนพี่แกฆ่าตาย”

“ไม่หรอก อย่างมากก็แค่โดนแกล้งสั่งให้ลุกนั่งเอง ขำๆเนอะ”

“เหอะ”จูรินะแค่นหัวเราะในลำคอก่อนจะรีบเดินเพื่อจะเตรียมไปซ้อมดนตรี ลุกนั่งแค่ขำๆหรอ

“โอ๊ย!”

จูรินะร้องเสียงหลงเมื่อเดินตามหลังยุยมาติดๆแล้วอยู่ดีๆ มันดันปิดประตูใส่หน้า พอจะเงยหน้าไปด่าก็เหมือนจะเห็นว่ามันยื่นอยู่ในห้องแล้ว

“อะไรของแกว่ะ ไอ้คุณยุย”

“โดนแล้ว”

“เออ รู้แล้วว่าโดนแล้วเจ็บจนหาชิบไม่เจอเนี่ย อะไรนะ!”

“มาสายเกินนะ มัวแต่ไปทำไรจะขึ้นแสดงอีก2อาทิตย์แล้วนะยุย,จู”

“ลุกนั่งขำๆไงจู”

“ขำบ้านแกดิ”

จูรินะตะโกนบอกยุย แต่ว่ายังไม่ทันที่จูรินะจะตั้งสติ อยู่ๆ รุ่นพี่ทาคามินะก็เปลี่ยนใจทันที

“ไม่ต้องแหละ ซ้อมๆ เราได้โจทย์มาว่าเล่นเพลงรัก”

“ไงต่อ”ยูโกะพูดต่อ

“แล้วจะเล่นเพลงไรดีอ่ะ”จูรินะพูดพลางเปิดเน็ตหาในโทรศัพท์

“ไงเราลองเสนอกันดูล่ะกันเริ่มที่ยูโกะ”ทาคามินะชี้ไปทางยูโกะ

“อื้มมม งั้นเพลงkoi suru fortune cookieดีป่ะ”

“จูรินะอ่ะ”

“ESCAPE”

“ยุยอ่ะ”

“Oogoe Diamond ดีป่ะคิดไม่ออกง่า”

“เออๆ”ไงค่อยถามคนอ่านแหละกัน//ไรเตอร์คิดไม่ออกเหมือนกัน

“ไงมาซ้อมปกติก่อนล่ะ”

เสียงกลองดังขึ้นให้จังหวะ คนอื่นก็เริ่มเล่นเพลงต่อ

ช่วงเย็น17:30นาที

“พารุ ไปไหนอ่ะ”

“เอ้า!กลับบ้านสิ”

“ไปส่งนะ”

ดูจากสถานการณ์ตอนนี้แล้ว ยุยจับมือพารุอยู่ทำให้อาการเขินเกิดขึ้น

“เออ…พารุหน้าแดง ไม่สบายรึเปล่า”ยุยมองหน้าพารุที่กำลังก้มหน้าก้มตา

“เออ เปล่าสบายดีค่ะยุยถึงแล้วค่ะ”

“งั้นเจอกันพรุ่งนี้นะ”

“กลับบ้านดีๆนะค่ะ/ค่ะ”ยุยหันหลังมาตอบพารุพร้อมฉีกยิ้มให้พารุเบาๆ

“ยิ้มบ้าอะไรของแกอีกไอ้ยุย”

“อ้าว เดินหนีทำเพื่อ?ไม่กินข้าวรึไง แล้วยิ้มบ้าอะไรของแกอยู่เนี่ย”

“ไม่หิว เดี๋ยวยุยไปเอาฟุกมาให้ล่ะกัน”

“เออๆ พี่อุส่ามาบ้านนานๆทีนะเว้ยไม่กินพร้อมกันเลย”

“ขี้เกียจ”

“เออ แล้วแต่ แต่ที่ยิ้มเนี่ยไปส่งพารุมาใช่มั้ยเห็นน่ะเว้ย”

“เงียบน่า กินๆเข้าไปเถอะพี่”

“ค๊าาา คุณน้อง”ยุยก็ยังคงอมยิ้มไม่หยุดจนเข้านอน

_____________________________

มาแล้วครัชถ้ามีอะไรผิดพลาดเราจะมาแก้ไขเน้อ

เออ ถ้าอัตจังจะจัดทาคามินะให้ได้ ทาคามินะคงต้องยอม//โดนทาคามินะโดดถีบ
ปล.คือจะว่าไงดีรู้สึกว่ามันดำเนินเรื่องเร็วไป แล้วในบางช่วงก็ดูติดๆขัดๆนะครับ
ปล2.เนื้อเรื่องสนุกดีครับ ส่วนถามว่ารอนานไหมสำหรับผมถือว่าเร็วแล้วนะครับ

ขอบคุณที่มาเม้นนร้า ติดๆขัดๆจริงด้วย ขอโทษนร้าา

อะครับ ทาคามินะยังเหมือนเดิม ไม่เปลี่ยนแปลง-_- ยังไงก็ยังเป็นทะคามินะ ส่วนมิ้วครับถ้าจะฟินขนาดนี้มันก็นะ แต่มิ้วพูดขนาดนี้ เน่คงรอมาก(มิ้ว:ก็ใช่นะสิเน่นะเป็นของฉัน///>v<\\\)อืม ถ้าจะอาการหนัก555
ปล.รอบนี้เขียนไหลลื่นขึ้นนะครับ