ไอเดียผุดเข้ามาในหัวอีกแล้ววววววววว

ช่วงนี้อยากให้เฮียรุกน้องบ้างอะไรบ้างเท่านั้นเองงงงงง #กำลังว้อนท์สินะ =w=

คนอื่นเขียนฟิคเฮียเคะตลอดอ่ะ ฟิคนี้ให้เฮียเมะบ้างอะไรบ้าง T^T

ช่วยสนับสนุนฟิคนี้ด้วยนะคะ TT^TT

==========================================================

::Chapter LIST::

Intro [This Comment]

Chapter 1  Chapter 2  Chapter 3

Chapter 4  Chapter 5 Chapter 6

Chapter 7  Chapter 8  Chapter 9

Chapter 10  Chapter 11  Chapter 12

Chapter 13  Chapter 14  Chapter 15

Chapter 16  Chapter 17 Chapter 18

Chapter 19 Chapter 20 Chapter 21

Chapter 22 Chapter 23

Epilogue

ประกาศ [Now!]

==========================================================

                              Intro

                                   มนุษย์หลายคนไม่รู้หรอกว่าพวกเรายังคงอยู่ ข้าเกิดมาเพื่อธำรงรักษาเผ่าพันธุ์ข้าให้อยู่รอดบนโลกแห่งความเป็นจริงอันแสนโหดร้าย โลกที่ไม่มีสถานที่ให้เผ่าพันธุ์ของข้ายืนหยัดบนโลกหรือตั้งถิ่นฐาน ในสมัยก่อนเผ่าพันธุ์ของข้าถูกล่าและถูกฆ่าถลกหนังมานักต่อนัก ข้าพยายามจะไม่ให้เกิดเรื่องราวอย่างว่านั้นขึ้นมาอีก ข้าไม่อยากจะเห็นเพื่อนพ้องร่วมเผ่าพันธุ์ของข้าต้องล้มตายไปมากกว่านี้อีกแล้ว

                                  แต่…ข้าคงได้แค่คิดเท่านั้น…

                                  “ประมุขเจ้าคะ…”

                                  ข้าหันไปตามเสียงเรียก ก็เห็นคนสนิทของข้าที่ค่อยๆเดินเข้ามาในเขตอาคมของข้า

                                  “ข้าจักทำเยี่ยงไรดีไอริน…. ข้าลำบากใจเหลือเกิน”ข้าบอกนาง เสียงของข้าสั่นระริกเมื่อเห็นภาพตรงหน้า ภาพของเพื่อนพ้องร่วมเผ่าพันธุ์กำลังถูกถลกหนังทั้งเป็น เสียงกรีดร้องคำรามของเพื่อนข้าดังสนั่นไปทั้งป่า น้ำตาของข้าไหลอาบแก้มที่ปกคลุมไปด้วยขน พวกข้า…. ทำอะไรไม่ได้เลย

                                  “เผ่าพันธุ์สมิงขาวทำอะไรผิด… ทำไมพวกเราถึงโดนตามล่าตามฆ่า ตามล้างเผ่าพันธุ์จนแทบเหี้ยนแบบนี้”

                                  ไอรินมองหน้าข้าเล้กน้อยก่อนจะเอาอุ้งเท้าที่ปกคลุมด้วยขาวสีขาวสะอาดลูบใบหน้าของข้าเบาๆ นั่นมันทำให้น้ำตาของข้าไหลอาบลงมามากกว่าเดิม ข้าไม่อาจจะทนรับภาพตรงหน้าได้อีกแล้ว….

                                  “ท่านจะต้องเข้าไป…. ฆ่าคนต้นเรื่องเสีย!!”ไอรินตอบเสียงเหี้ยม

                                  “ไม่ได้! พวกเราจะเบียดเบียนพวกมนุษย์ไม่ได้เด็ดขาดนะไอริน!!”ข้าสวนกลับแทบจะทันทีที่ไอรินพูดจบ ไอรินทำท่าทางฮึดฮัดเล็กน้อยก่อนจะสูดลมหายใจเข้าปอด นางผ่อนลมหายใจออกมาก่อนจะมองตาข้าผ่านความมืด

                                  “งั้นท่านต้องทำให้ไอ้ตัวต้นเรื่องนั่นเลิกไล่ฆ่าเราเถิดท่านประมุข”ไอรินพยายามพูดให้เสียงนิ่งที่สุด “นายกเทศมนตรีอะไรนั่น ท่านต้องทำให้เขาเลิกฆ่าเราให้ได้นะเจ้าคะท่านประมุข”

                                 “แล้วจะให้ข้าทำยังไง?”ข้าถามเสียงอ่อน

                           “ท่านต้องลอบเข้าไปในนั้น แล้วทำยังไงก็ได้ให้เจ้ามนุษย์นั่นเลิกฆ่าเรา… ท่านประมุขเรนะ”

                             TBC

กรี๊ดดดดดดดด เรนะเมะะะ น้องจูเคะะะ รอค่ะะะ *-*

มะ .. แม่เจ้า ..
พูดไม่ออก

เฮียเมะ…สตั้น 10 วิ

ไม่เป็นไรยังก็จะอ่าน ฮาา

เรื่องหน้าขอจูเมะ พลัดกันไปๆ สีสันดี

เฮียเมะ กรี๊ดดดดดดดดดด จะรอนะเจ้าคะ

เรนะจะเคะหรือเมะม่เกี่ยงขอให้เปนเรนะก้พอแล้ว หรือจะพลังเคะเมะกับจูก้ได้เขียนไปเถอะอ่านหมด ><

รอเฮียเมะค่ะ ฮุฮุ *3*

ก๊าซซซ เรนะเป็นแมวววว แมววววว//ลงทะเบียนทาสแมว#ไม่ใช่ล่ะ

แลดูน่าติดตามยิ่งนัก…อยากเห็นจูโดนเรนะกด(สภาพไหนก็ได้)แหะ

อ๊างงง ทาสแมวไม่พลาด

เนโกะโนะโดเรอิ >_<

กรี๊ดดดดดดดดดดดดด เรื่องใหม่ๆๆๆๆ *O*

น่าสนุกจังเลยค่ะ มาแนวแฟนตาซีแบบนี้ของชอบเลยล่ะ

แถมเรื่องนี้เฮียเมะด้วย กรี๊ดดดดดดดดดดดดด!!! /กรี๊ดบ่อยเวอร์

เรื่องแบบนี้ต้องยิ่งติดตามค่ะ ไม่พลาดแน่! ไรท์เตอร์สู้ๆนะคะ รีบมาลงนะคะ เราจะตามอ่านแน่นอนค่า  😀

เหยียบย่างเข้ามาเพราะความเมะของเรนะ //ใช่หรอ

เอ๊ะ เราชอบนะเฮียเมะ บุคลิกเฮียให้อะ ฮ่าๆ

กรี๊ดดดดดดดด ท่านประมุขคะ !! <3

โดนใจจริงๆเลยค๊าา xD

เรนะจะเมะจะเคะ อ่านหมดดด เย้ รอติดตามอ่านอยุ่นะคะ><

กรี๊ดดดดดดดด เรนะเมะะะ น้องจูเคะะะ รอค่ะะะ *-*

อ๊างงง ทาสแมวไม่พลาด

เนโกะโนะโดเรอิ >_<

Chapter One: First Met.

 

 

 

                                     ข้ากำลังนอนพักจากการอพยพที่ยาวนาน จากที่หนึ่ง….ไปอีกที่หนึ่ง ความผูกพันไม่มีให้ในที่แห่งใด ข้าทอดมองจากบนเขาลงมาที่สถานที่ที่เต็มไปด้วยแสงไฟและคนคลาคล่ำ ข้าหรี่ตามองเล็กน้อยก่อนจะนั่งลงแล้วเงยหน้ามองท้องฟ้า คอยเฝ้าถามถึงคนเบื้องบนว่าทำไมท่านช่างเล่นตลกกับพวกข้า ไยโชคชะตาถึงต้องกลั่นแกล้งพวกข้าให้ต้องหนีหัวซุกหัวซุนจนหาที่หลับนอนไม่ได้เลย และต่อให้คนในเผ่าของข้าที่ยอมติดตามข้ามานั้นนอนหลับอย่างเป็นสุข แต่ข้าก็ไม่อาจจะข่มตาลงได้เลยทุกขณะจิต

 

 

 

 

                                     “ท่านประมุข…. ยังไม่นอนอีกหรือเจ้าคะ”ข้าหันไปตามเสียงเรียกก็พบนางสมิงขาวอีกตน ตัวเล็กกว่าไอรินนิดหน่อย

 

 

 

 

 

                                     “ข้าไม่มีวันนอนหลับหรอกชูริ สมิงขาวถูกล่าและฆ่าทั้งเป็นทุกวันแลทุกวินาที ข้าไม่มีวันข่มตาหลับได้หรอก”

 

 

 

 

 

 

                                     ชูริหรือทาคายานางิ อากาเนะได้แต่ยิ้มบางๆ ก่อนจะเดินมานั่งข้างๆข้าแล้วมองหน้าข้าที่กำลังเงยหน้ามองท้องฟ้า

 

 

 

 

 

 

                                     “หากท่านไม่ยอมนอนสักชั่วยาม ระวังท่านจะเสียสุขภาพนะเจ้าคะ….”ชูริพูดยิ้มๆ

 

 

 

 

 

 

 

                                     ข้าแค่นเสียงหัวเราะออกมาเบาๆ ช่างเป็นผู้หญิงที่เหลือเกินเสียจริง ข้าลืมบอกไปว่า… เผ่าพันธุ์สมิงขาวจะมีแต่เพศเมียเท่านั้น ส่วนการกำเนิดลูกหลานเพื่อสืบสายพันธุ์…. เรื่องนี้เป็นความลับของเผ่า ข้าก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำอย่างไร แต่ข้ารู้เพียงแค่ว่า สมิงขาวสองตนที่เป็นคู่รักกันต้องเข้าพิธีบางอย่างโดยมีผู้อาวุโสของเผ่านั่งทำพิธีอยู่ด้านนอกกระโจมหรือถ้ำ หรืออะไรก็ตามแต่ที่มีที่นอน แล้วพวกเราก็จะกลายร่างเป็นมนุษย์จำแลงแล้วก็………….. ตามที่คิดนั่นแหละ

 

 

 

 

 

 

                                     “แล้วพวกเด็กๆหลับไปหมดแล้วหรือไร เจ้าถึงออกมาหาข้าได้แบบนี้”

 

 

 

 

 

 

                                     “อืม… หลับกันหมดทุกตนแล้วล่ะ ไอรินตอนนี้กำลังดูแลเด็กๆในกลุ่มของนางอยู่”ชูริตอบออกมายิ้มๆ ข้าลืมบอกไปหรือเปล่าว่าชูริกับไอรินเป็นคู่รักกัน แถมยังมีลูกหลานออกมาสองสามครอกแล้วกระมังหากข้าจำไม่ผิดเพี้ยนนัก ทำใจเถิดว่าสมองคนแก่ที่ผ่านโลกมาเกือบพันปีแล้วมันจะมีเลอะเลือนกันบ้าง ฮ่ะๆ ข้าก็ยังคงโสดและยังไม่มีลูกหรอก แค่มีเจ้าตัวเล็กป่วนๆของคนคู่นี้ข้าก็ลำบากพออยู่แล้ว มีอีกข้าคงปวดหัวตาย

 

 

 

 

 

 

                                     “เจ้าไม่ต้องกำเนิดเจ้าตัวเล็กอีกนะ แค่นี้ก็ป่วนจะตายอยู่แล้ว”ข้าพูดพลางเอาอุ้งเท้าลูบหน้าตัวเอง

 

 

 

 

 

 

                                     ชูริพยายามกลั้นหัวเราะ แต่เสียงพันแหลมๆหลายสิบซี่ที่เรียงสวยนั้นก็กระทบกันกึกๆจนข้ารู้ว่ายังไงมันก็หัวเราะอยู่ดีแหละ…. ข้าเหลือบมองชูริเล็กน้อยก่อนจะถอนหายใจออกมายาวๆ ข้าพยายามที่จะรักษาเผ่าพันธุ์ของสมิงขาวให้คงอยู่ ข้าคงเล่าข้ามอะไรไปบ้าง แต่ข้าบอกเลยว่า เผ่าสมิงขาวก็คล้ายคลึงกับปีศาจ แต่พวกเรานั้นรักสงบ ใช้พลังเท่าที่จำเป็นเท่านั้น แต่ก็นะ… ความหวาดกลัวของมนุษย์มันทำได้ทุกอย่างนั่นแหละ รวมไปถึงกับทำลายอีกฝ่ายที่ไม่ได้รู้อิโหน่อิเหน่ด้วย

 

 

 

 

 

 

                                      “ท่านประมุข…. ข้ารู้ว่าท่านก็เหนื่อยมามากแล้ว….”ชูริอยู่ดีๆก็พูดออกมาก่อนจะจับหน้าของข้าให้หันไปหานาง “สนใจอยากจะพักผ่อนกับข้าคนนี้สักหน่อยไหม? เผื่อจะทำให้รู้สึกดีขึ้น”รอยยิ้มของชูริปรากฎขึ้นบางๆ ข้ารู้ดีว่ารอยยิ้มนั้นคืออะไร แต่ก็นะ…..

 

 

 

 

 

                                      “แล้วไอรินจะไม่ว่าเจ้าหรอกหรือ…? ชวนข้าแบบนั้นน่ะ”ข้าถามหยั่งเชิง

 

 

 

 

 

 

                                      “ไม่ว่าหรอก… ข้าเชื่อแบบนั้นนะ เพราะนางคงจะยุ่งทั้งคืน แค่เงียบๆไว้ก็พอแล้ว”ชูริพูดแล้วยิ้มเจ้าเล่ห์ พูดเหมือนกับว่าเจ้าคงจะเงียบได้ดั่งปากว่านักหรอก ฟังแล้วเหมือนตัวข้ากำลังตีท้ายครัวชาวบ้านอย่างไรก็ไม่รู้ แต่เขาเป็นฝ่ายเชิญชวนข้าเองนี่… คงไม่ผิดอะไรหรอกกระมัง?

 

 

 

 

 

 

                                     “งั้นเจ้านำไปเลยก็แล้วกันชูริ….”

 

 

 

 

=====================================================

 

 

                               ‘ตกกลางดึก’

 

 

 

 

 

                                     ข้าไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานแค่ไหน และในถ้ำใกล้ๆสถานที่เผ่าพักผ่อนนั้นมันร้อนขนาดไหน แต่เหงื่อที่ยังเกาะพราวข้าและคนข้างๆตัวก็ยังคงอยู่ ชูริผล็อยหลับไปในร่างจำแลงมนุษย์ ข้าก็ด้วย ข้าแปลงกลับเป็นร่างสมิงขาวตามเดิมก่อนจะได้กลิ่นบางอย่าง บางอย่างที่กำลังร้องเตือนใจข้าว่ามันเป็นกลิ่นอันตราย ข้ารีบกกระโจนไปที่หน้าถ้ำก่อนที่ข้าจะเบิกตากว้าง บริเวณป่าโดยรอบถูกแผดเผาด้วยเปลวเพลิงสีส้มเหลือง เสียงร้องระงมของสมิงขาวคลอกับเสียงสัตว์ป่าที่กำลังโดนย่างสด ข้ารีบวิ่งเข้าไปในถ้ำแล้วปลุกชูริทันที

 

 

 

 

 

                                     “ชูริ ตื่นๆๆๆ เกิดเรื่องใหญ่แล้ว ไฟไหม้ป่า!!!”ข้าเอาขาหน้าเขย่าไหล่ของชูริอย่างแรงจนคนที่กำลังนอนสะดุ้งตื่น

 

 

 

 

 

                                     “เกิดอะไรขึ้น?”ชูริกลับเป็นร่างสมิงขาวก่อนจะวิ่งตามหลังข้ามา ข้ารีบวิ่งลงจากเขาก็เห็นไอรินกำลังคาบลูกสมิงขาวสองตัววิ่งออกมาจากป่าพร้อมกับสมิงขาวตัวเต็มวัยตนอื่นๆ ไอรินเห็นข้าก็เบิกตากว้างก่อนจะรีบพาเจ้าหนูที่คาบในปากมาใกล้ๆข้าแล้วฝากให้ชูริจัดการต่อทันที

 

 

 

 

 

 

                                     “เกิดอะไรขึ้นไอริน?”

 

 

 

 

 

 

                                     “ข้าไม่ทราบเหมือนกัน แต่ข้ารู้ว่าพวกมนุษย์เอาของเหลวกลิ่นเหม็นฉุนๆสาดไปรอบๆป่าแล้วจุดไฟ มันกะจะล้างบางพวกเราทีเดียวให้หมดทั้งเผ่าเลย นาโอะปลอดภัยแล้วนะลูก”ไอรินรายงานจบก็เลียขนของลูกสมิงขาวเด็กที่ชื่อนาโอะ เด็กคนนั้นกระโดดมาหาข้าก่อนจะยืนสองขาเอาขาหน้าทาบข้าไว้

 

 

 

 

 

 

                                     “ท่านแม่ใหญ่ๆ นันนัน… นันนันหายไปเจ้าค่ะ”นาโอะพูดเสียงอ้อแอ้แต่พอฟังได้ อะไรนะ! นันนันหายไป บ้าจริง! อย่าบอกนะว่าอยู่ในดงเพลิงนั่น ข้ารีบกระโจนเข้าไปในกองไฟกองใหญ่นั้นทันที กลิ่นไหม้ๆของหญ้ากำลังทำให้ตาของข้าพร่ามัว ข้าพยายามจะกระโดดข้ามแล้วมองหาลูกสมิงขาวตัวสุดท้ายที่หลุดอยู่ในกองเพลิง ไม่นานข้าก็เห็นว่ามีก้อนกลมๆสีขาวอยู่ใกล้ๆกับก้อนหินก้อนหนึ่งที่ใกล้ไฟจนน่ากลัว

 

 

 

 

 

 

                                     “นันนัน!!!”

 

 

 

 

 

 

 

 

 

                                     “ท่านแม่ใหญ่!! ข้ากลัวววววววว”นันนันกระโดดออกมาหาข้าแล้วซุกที่ขาหน้าของข้าทันที ข้ารีบคาบหลังคอของนันนันแล้วรีบวิ่งออกไปจากกองเพลิงทันทีก่อนที่จะโดนย่างสดจนเกรียม ข้ากระโดดข้ามหินไปมาก่อนที่ข้าจะได้ยินเสียงแปลกๆจากทางขวา ช้าไปแล้ว!!!

 

 

 

 

 

 

                                     ปัง! ผลุ! ผลุ! ผลุ!

 

 

 

 

 

 

 

                                     “อึ๊ก!!!….”ข้ากลั้นความเจ็บปวดทุกอย่างข่มไว้ในใจ ขาทั้งสองข้างของข้าพยายามจะวิ่งไปให้ถึงพวกไอรินกับชูริที่รออยู่กับพวกเด็กๆ ข้าเห็นพวกไอรินแล้วแต่ก็มีไอ้แท่งเหล็กปล่อยลูกเหล็กได้พ่นใส่เต็มพื้นจนข้าชะงัก ไอ้พวกมนุษย์มันตามมาแล้ว ข้าสะบัดหน้าเหวี่ยงนันนันให้ลอยพ้นจากไฟที่ลุกสูงจนข้าได้ยินเสียงไอรินรับลูกสมิงขาวตัวนั้นไว้ได้ 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

                                     “พวกเจ้าหนีไปซะ! ไอรินดูแลเผ่าแทนข้าด้วย ข้าจะล่อพวกมันไปทางอื่น!!!”

 

 

 

 

 

 

 

 

                                     “ท่านประมุข!!!”

 

 

 

 

 

 

 

 

                                     ข้ากัดฟันแล้ววิ่งไปอีกทาง ส่งเสียงคำรามล่อให้พวกมนุษย์วิ่งออกมาห่างพวกพ้องของข้ามากที่สุด เสียงมนุษย์โห่ร้องแล้ววิ่งตามมาเป็นกระพรวน ข้าพยายามจะกัดฟันทนพิษบาดแผลที่ถูกทำร้าย เลือดสีขาวของข้าหยดลงมาบนพื้นตามเส้นทางที่ข้าวิ่งไป ยิ่งวิ่งตาของข้ายิ่งพร่าเลือนลงไปทุกทีๆ ไม่ได้… ข้าจะสลบอยู่ตรงนี้ไม่ได้ ข้าวิ่งหนีไปสักพักก็เลี้ยวเข้ามุมมืดของต้นไม้แล้วรีบปีนขึ้นต้นไม้ทันที พวกมนุษย์เบื้องล่างมองหาข้าซ้ายขวา มันพูดอะไรกันข้าไม่แน่ใจเท่าไหร่ แต่น่าจะหมายถึงข้าที่พวกมันกำลังตามหา สักพักก็หายไป ข้าพยายามใช้พลังทั้งหมดเค้นเอาลูกกระสุนออกมาจากแผล มันร้อนจนข้าอยากจะดิ้นตาย

 

 

 

 

 

 

 

 

                                      ซุ่บ ซุ่บๆ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

                                      ข้าหอบหายใจก่อนจะกลายเป็นร่างแมวตัวเล็กสีขาวคาดดำเหมือนลายเสือ ข้าต้องอยู่ในร่างที่ใช้พลังน้อยที่สุด ข้าหอบหายใจหนักหน่วงก่อนที่ตาของข้าจะพร่า โลกทั้งใบเหมือนจะหมุนคว้างเสียจนข้าไม่อาจรู้เหนือรู้ใต้อีกต่อไป ข้าค่อยๆร่วงหหล่นจากต้นไม้… ข้าคงได้สิ้นชื่อจริงๆแน่….

 

 

 

 

 

 

 

 

 

                                      หมับ!

 

 

 

 

 

 

 

                                      ไม่รู้สึกเจ็บ…. ไม่ปวด  แต่ไอ้ความมึนๆยังคงวนเวียนอยู่ในสมองของข้า… ใครกันนะ เงาตรงหน้าของข้า… ใครกันที่ช่วยข้าไว้… มนุษย์ที่แสนน่าเกลียดนั่นกำลังชั่วข้ากระนั้นหรือ… ข้าจับคำพูดของคนตรงหน้ายากนัก… เจ็บทั้งตัว เลือดของข้าพอแปลงร่างเป็นแมวแล้วก็มีสีเหมือนแมวธรรมดา ดีจริงที่มนุษย์ไม่รู้ว่าปีศาจอย่างข้าอยู่ในน้ำมือพวกมัน… เสียงของพวกมนุษย์เบาลงเรื่อยๆ ก่อนที่ข้าจะสติหลุดไป…. หูของข้าก็ได้ยินบางอย่าง….

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

                                       “แมวตัวนี้บาดเจ็บ หนูจะเอาไปรักษาที่บ้านนะคะ อย่าฆ่าใครอีกเลยนะคะ คุณพ่อ….”

 

 

 

 

 

                                  TBC

 

 

 

 

 

 

=============================================================

 

 

 

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!!! อัพให้แล้วววววววว!!!

อัพได้สักที กว่าจะเขียนจนเสร็จ เหนื่อยเลย

สงสารเฮียเรนะจริงๆ โดนยิงแต่ต้นเรื่องเลย ฟฟฟฟฟฟฟฟฟ

แต่เหมือนเฮียจะไปได้กับทุกคนจริงๆ #เงิบกับพล็อตตัวเองแปป

 

เจอกันตอนต่อไปจ้าาาาาา ขอบคุณทุกคนที่ตามนะเออ >w<

อ้าว เรนะ..ไหงได้กับทุกคนอ่ะ เงิบนะเงิบ ถถถถถ

จูขาของเรา(?)ชิมิที่ช่วยเรนะไว้ ชิมิๆๆ ><??

รอๆๆ รอตอนต่อไปค่าาาา หุหุ

เย้อัพแล้ว><!!!

สงสารเรนะโดนยิงฮรื่อออ

ใครกันที่เป็นคนช่วยเรนะ…ขอเดาว่าจูน้อยค่ะ!555

//กำลังสงสัยนิดหน่อยว่าจูจะเป็นเด็กน้อย แล้วเรนะจะเป็นโลลิค่อนรึเปล่า555

แมวตัวนี้ไว้ใจได้ไหมน้อ >_<
น้องจูเก็บแมวเรนะไปเลี้ยงดูชิมิ๊ กรี๊ด!