Os. รักวุ่นๆของแมวน้ำ

ณ โรงเรียนอากิบะที่แสนสวยงาม
มีนักเรียนคนหนึ่งนามว่า โยโกยาม่า ยุย หรือทุกคนเรียกกันว่า ยุยฮัง
ได้นั่งซึมเศร้าเหมือนแมวที่ไม่ได้กินอาหารมา10ปี
“เฮ้!!ยุยเป็นไรว่ะซึมเชียว” สาวค้างแหลมถามเพื่อนสนิทตัวเอง
“เน่~ฮืออออ~เอ้บอกเลิกกับเค้าอ่ะ” ยุยหันไปหาเพื่อนสนิทตัวเองแล้วก็กอดทันที
“โอ๋ๆอย่าร้องนะคนดีของเนเน่” เพื่อนสนิทของยุยปลอบใจแล้วเอามือลุบหัวเบาๆ
“ไม่ร้องแล้วนะ” ซายากะพูดพร้อมเอามือมาปาดน้ำตาที่แก้มของยุยออก
“อืม~”ยุย
“ดีมากคนเก่งของเนเน่” ซายากะยิ้มด้วยความดีใจ
“กรี๊ดดกร๊าดดดฟินอ่ะ FC พี่ยุย พี่เน่” เด็กนักเรียนแถวนั้นแอบเขินกันไปตามๆกัน
.
.
.
.
ผ่านไป10นาทีโรงเรียนก็เข้านักเรียนทุกคนต่างพากันไปยังห้องของตัวเอง
ณ ห้องของยุย
“สวัสดีนักเรียนทุกคนวันครูมีนักเรียนใหม่จะมาแนะนำ เข้ามาได้” ครูประจำชั้นเรียกคนที่อยู่นอกห้องให้เดินเข้ามา
“น่ารักจัง” ยุยที่เห็นนักเรียนใหม่เดินเข้ามาก็รู้สึกหัวใจเต้นแรงกว่าปกติ
“แนะนำตัวให้เพื่อนๆได้รู้จักเลยค่ะ” ครูประจำชั้นบอกอีกคนที่อยู่ข้างๆ
“ชื่อ ชิมาซากิ ฮารุกะ ค่ะ ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ” เด็กใหม่แนะนำตัวพร้อมก้มหัวอย่างมีมารยาท
“งั้นหนูไปนั่งข้างยุยนะลูก” ครูประจำชั้นชี้ไปที่โต๊ะยุยที่ว่างอยู่
“อิจฉาอ่ะ ได้คนน่ารักไปข้างด้วย”ซายากะบ่นเล็กน้อย
“เฮ้ย~จะไปอิจฉามันทำไมว่ะแกก็มีมิ้ลอยู่ไม่ใช่เหรอ ปล่อยมันเหอะเจ็บมามากพอแล้ว” จูรินะที่อยู่โต๊ะหน้าก็หันไปพูดกับอีกคนที่ทำหน้าเบื่อๆ
.
.
.
ช่วงพักกลางวัน
“เอ่อ~ฮารุกะซัง คือไปกินข้าวด้วยกันกับพวกเรามั๊ย” ยุยที่นั่งข้างๆตอนนี้ทำอะไรไม่ถูกก็ชวนอีกคนที่นั่งเขียนอะไรไม่รู้อยู่
“เอ๊ะ!? อะไรนะค่ะพูดอีกที” คนข้างๆที่หันมองแล้วหยิบหูฟังออกจากหูแล้วถามอีกครั้งแต่อีกคนตอนนี้เหมือนจะแข็งเป็นหินแล้ว
“คือไปกินข้าวกับพวกเรามั๊ย” เป็นมิ้ลกี้ที่ถามแทน
“เอ่อ~ก็ได้ค่ะ” เด็กใหม่ไม่ปฏิเสธนการชวนของมิยูกิเลย
“งั้นไปกันเหอะ!!”มิยูกิจับแขนแล้วก็ลากอีกคนไปอยู่นอกพร้อมกับจูรินะ ปล่อยยุยกับซายากะไว้เพียงสองคน
“นี่ๆยุยไปกินข้าวกันได้แล้ว” ซายากะเรียกสติอีกคน
“คือเน่ ฉันเริ่มจะชอบคนๆนั้นแล้วว่ะ” ยุยพูดขึ้นก่อนจะลุกขึ้นไปที่โรงอาหาร
“ชอบเขาเหรอ” ซายากะถาม
“อืม” ยุยตอบ
“ให้ฉันช่วยเอาป่ะ?” ซายากะถามอีกครั้ง
“จะดีเหรอ” ยุยถามกลับ
“นี่จะบอกให้นะถ้าฉันไม่มีมิ้ลตอนนี้ฉันก็ได้เป็นแฟนกับแกไปแล้ว” ซายากะเอามือวางไว้ที่หัวยุยแล้วก็เอาหน้าเขาไปใกล้แล้วพูด
“ก็ได้” ยุยตกลงทันที
.
.
.
ณ โรงอาหาร
“เฮ้ออ~กว่าจะได้คนเยอะมาก….ไปกันเถอะฮารุกะซังพวกเน่รอละ” ยุยหยิบจานอาหารตัวเองแล้วบ่นแล้วก็หันไปบอกอีกคนที่อยู่ข้างๆ
“เรียกเราว่าพารุก็ได้นะ….พูดฮารุกะแถมตเติมซังนี่มันรู้สึกเหมือนไม่สนิทกันเลย” ฮารุกะบอกอีกคนพร้อมเดินไปยังโต๊ะที่ซายากะเขาอยู่
เมื่อทั้งสองเดินมาถึงก็มีคนมาพูดขัดก่อน
“ที่เต็มแล้วเพื่อนไปที่อื่นนะ” จูรินะบอกอีกสองคนที่กำลังเดินเข้ามาใกล้
“ใช่ๆเต็มแล้ว” มิยูกิพูดย้ำอีกรอบ
“ฉันเห็นมีโต๊ะว่างตรงนั้นไปนั่งดิ” ซายากะชี้ไปทางโต๊ะที่ไม่มีคนอยู่
“อะไรของพวกแกที่ว่างตั้งเยอะแยะก็ว่าเต็ม..ขยับไป”ยุยที่ดูทั้งสามนั่งไม่สินอนเลยดีกว่าก็บ่นให้แล้วบอกให้ขยับ
“ก็บอกว่าเต็มก็เต็มดิว่ะจะเถียงทำไมเดี๋ยวจับเข้าห้องเลย” ซายากะเถียงกลับพร้อมขู่อีกคน
“เออๆก็ได้” ยุยทำหน้าไม่ค่อยพอใจแล้วก็จับแขนฮารุกะไปนั่งที่อื่น
“เยสแผนแรกสำเร็จ” ทั้งสามซุบซิบกัน
.
.
“อะไรของพวกนั้นว่ะทุกทีก็ไม่เป็นแบบนี้เชอะ!!โกธรแล้ว” ยุยบ่นด้วยความหงุงหงิดที่เพื่อนตัวเองไม่ให้นั่งด้วย
“น่าๆใจเย็นสิ” ฮารุกะปลอบอีกคน
“ช่างมันเหอะ ทานข้าวกัน” ยุยกลับมายังหน้าที่มีอาหารอยู่แล้วก็ตักข้าวเข้าปากทันทันที
“นี่~” ยุยที่หันหน้าขึ้นมาเพื่อจะแต่โดนขัดก่อน
“ยุยกินยังไงให้ของเธอเนี่ย” ฮารุกะเอามือมาเช็ดข้าวที่มุมปากของยุย
‘หรือว่าตอนนี้พารุกำลังอ่อยเรา’ ยุยที่คิดไปเองในใจก็ตัวแข็งแล้วมองมาที่อีกคนที่ยิ้มให้ ตอนนี้หัวใจของยุยเต้นเร็วขึ้นเรื่อยๆ
“เอ่อฉันขอไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ” ยุยที่เรียกสติกลับมาได้ก็พูดออกมาทันทีแล้วก็รีบเดินออกไป โดยที่ซายากะก็เดินตาม
“เฮ้!!!ฮารุกะมาทางนี้หน่อย” จูรินะที่ตะโกนเรียกอีกคนที่จอนนี้กำลังยิ้มน้อยยิ้มใหญ่คนเดียว
.
.
ห้องน้ำ
“บ้าเอ้ย จะเขินไปถึงไหนเนี่ยแล้วอุสาเขาอ่อยมาให้แล้ว” ยุยที่ไปอยู่ที่อ่างล้างหน้าก็บ่นกับตัวเองตรงหน้ากระจก
“บ่นอะไรของแก..”ซายากะที่ยืนพิงขอบประตูก็ถาม
“ยุ่งน่า…แล้วไหนแผน” ยุยตอบเมื่อเห็นเพื่อนเธอผ่านกระจกพร้อมหน้าบึง
“แผนเหรอไม่มีหรอก” ซายากะตอบแบบไม่คิดไร
“ก็แกบอกว่ามีแผนไง” ยุยเถียงกลับ
“เหรอฉันเคยบอกด้วยเหรอ” ซายากะทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ใส่
“แล้วแกจะพูดออกมาทำไม” ยุยที่ไม่สบอารมณ์ก็มือมาจับคอของเพื่อนตัวเองแล้วก็ผลักไปติดกับกำแพงห้องน้ำที่ใกล้ประตูแต่ซายากก็พลิกกลับได้ซึ่งแปลว่าคนที่ติดกับกำแพงก็คือยุย
“นี่จะหาเรื่องฉันเหรอ ไปหงุดหงิดที่ไหนมาถึงต้องมาหาเรื่อง” ซายากะเอาหน้าเข้ามาใกล้แล้วถามแถมมืออีกข้างก็เนียนไปล็อคประตูห้องน้ำ
“ก็แก…..”ยุยพูดไม่ทันจบซายากะก็รีบเอาปากมาประกบทันทีจนทำให้ยุยตกใจขึ้นมาแถมเคลิ้มตามด้วย
———-หยุดเลยนี่มันฟิคยุยพลุหรือยุยเน่ตัดฉากก———
กลับมาฝั่งฮารุกะ
“เมื่อไหร่สองคนนั้นจะมาน่ะ” ฮารุกะถามทั้งสอง
“ฉันก็ไม่รู้เพราะฉันอยู่กับเธอ…” จูรินะตอบแบบกวนให้เพื่อสร้างบรรยากาศ
“ฮ่าๆๆจูรินะนี่เป็นคนตลกดีเนาะ…แล้วทำไมมิ้ลกี้ถึงยิ้มคนเดียว” ฮารุกะหัวเราะแล้วกับอีกคนจากนั้นก็หันไปถามอีกคนที่นั่งยิ้มคนเดียว
“จูรินะแกก็รู้อย่าเนียน…..นี่ฮารุกะจะบอกให้นะถ้าอยากได้ยุยเป็นนะต้องทำใจด้วย” มิยูกิพูด
“เอ่ออคือเรายังไม่ได้บอกสักคำเลยว่าชอบ….” ฮารุกะพูดจบก็โดนขัด
“น่าๆเชื่อฉันเถอะต้องทำใจขนาดฉันมีซายากะฉันต้องทำใจเลย” มิยูกิพูดด้วยร้อยยิ้มที่เขินแถมหน้าของมิยูกิก็แดงด้วย
“คือ…เดี๋ยวก่อนเรายังไม่ได้ชอบยุยแล้วจะให้เราทำใจทำไม” ฮารุกะยกมือขึ้นมาเพื่อบอกให้มิยูกิหยุดพูด
“คือมันอย่างนี้นะ” จูรินะเริ่มเล่าเรื่องยุยกับซายากะ
.
.
.
สมัยม.5
“นี่ๆเน่ฉันอยากได้แมวอ่ะ” ยุยที่เดินกลับบ้านกับซายากะก็ไปเห็นร้านขายแมวร้านหนึ่ง ซึ่งมีแมวหลายสายพันธุ์ ยุยจึงไปร้านนั้นก็อ้อนซายากะ
“ไม่เอา ฉันแพ้ขนแมว ” ซายากะปฏิเสธทันที
“อะไรกันแค่แมวตัวเดียวก็ซื้อให้ได้ทีมิ้ลกี้ขอนิดของหน่อยก็ให้ เชอะ!!” ยุยเริ่มหงุดหงิดก็ตะคอกใส่ซายากะ
“ก็มิ้ลเป็นแฟนฉันนิ” ซายากะเถียงกลับ
“เชอะ!!!” ยุยไม่พูดไรมากก็เดินนำหน้าด้วยความหงุดหงิดซายากะเห็นอย่างนั้นก็ใจอ่อนทันที
“ก็ได้ๆจะเอาตัวไหน” ซายากะยอมแพ้ยุยแล้วก็เรียกอีกคนที่งอนอยู่เดินกลับมา
“เอาตัวนี้” ยุยที่เริ่มยิ้มแล้วก็วิ่งมาหาซายากะแล้วชี้แมวตัวที่มีสีเทาลายดำ
“โอเคร” ซายากะ
.
.
“พอใจยัง” ซายากะถามอีกคนที่กำลังอุ้มแมวน้อยสีเทาดำ
“อืม~ฉันจะตั้งชื่อว่าบิสละกัน” ยุยที่ตอนนี้เปลี่ยนเป็นคนละคนก็ยกแมวน้อยเทาดำขึ้นแล้วก็เรียก
“นี่ซายากะ~” ยุยที่อีกคนจากนั้นซายากะให้ก็รู้สึกสัมผัสแปลกที่แก้มของเธอจนทำให้อีกคนหน้าแดงขึ้นมาทันที “ขอบใจนะ …ฉันจะดูแลแมวตัวนี่อย่างดีแล้วฉันสัญญาว่าจะไม่งอแงอีกและจะเชื่อฟังที่ซายากะบอกทุกอย่างเลย” ยุยยิ้มแล้วพูดด้วยความดีใจแล้วก็กอดเจ้าแมวน้อยด้วยความรัก
.
.
.
กลับมายังปัจจุบัน
“สรุปเป็นเพื่อนหรือแฟนกันแน่” ฮารุกะที่นั่งฟังแล้วก็รู้สึกสับสน
“เพื่อนกันต่างหาก…ใครบอกให้แกเล่าห๊ะจู” ซายากะที่มาตอนไหนก็ไม่รู้ก็พูดแทรก
“อ่าว!!ซายากะมาตอนไหนเนี่ยแล้วนี่เสร็จแล้วเหรอ?” มิ้ลที่ถามอีกคนแบบหน้าด้านๆ
“อะไรเสร็จ?” ฮารุกะตกใจคำพูดเมื่อกี้ของมิยูกิ
“อ่อๆไม่มีอะไรแหะๆ’เกือบไปแล้วมั๊ยละถ้าฮารุกะรู้ว่ายุยมันเคยมีไรกับซายากะแล้วคงไม่ชอบยุยแน่’ ” มิยูกิปฏิเสธทันทีแล้วก็พูดกับตัวเอง
“อืมๆ” ฮารุกะ
.
.
ช่วงเลิกเรียน
“เอาละทุกคนเริ่มแผนสุดเริ่มได้” ซายากะนั่งสุมหัวกันสามคนแล้ววางแผนเสร็จ
.
.
“นี่พารุ..คือมี~ฟะ…แฟนยัง” ยุยที่รวมความกล้าแล้วถาม
“หืม~ทำไมอยู่ๆมาถามงี้อ่ะ” ฮารุกะตกใจเล็กน้อยก็หันไปถามอีกรอบ
“คือ ฉะ ….ฉัน ชะ ชอบ ……” ยุยกำลังจะสารภาพอยู่ก็มีคนที่ปิดหน้าปิดตาเข้ามาขว้าง
“หยุดสาวน้อยทั้งสอง…นี่มันเย็นมาแล้วทำไมกลับบ้านละ” บุคคลปริศนาถาม
“ก็กำลังจะกลับเนี่ยแกก็การอะไร” ยุยที่เดินมาข้างหย้าฮารุกะแล้วก็เอาแขนมาบังอีกคนให้อยู่ข้างหลัง
“ฉันต้องการคนข้างหลัง” บุคคลปริศนาคนที่ก็พูดขึ้นแล้วจับตัวฮารุกะไป
“พารุ!!!”ยุยหันหลังเรียกอีกคนที่โดนจับตัวแล้วก็หันกลับมาเมื่อมีอีกคนวิ่งเข้ามาชกหน้าเต็มๆ
“โอ้ย!!”ยุยปลิวไปแรงชกก็ยกมือขึ้นมาปาดเลือดที่มุมปาก
“ยุย!!ไม่เป็นไรนะ…’คนนี้แรงเยอะมาก’ ” ฮารุกะตะโกนเรียกแล้วก็พูดในใจแชะพยายามขีดขืน
“อยู่เฉยๆหน่อยสิ” บุคคลปริศนาคนที่2พูกับฮารุกะ
“หน่อยบังอาจต่อยหน้าสวยๆของฉันแกไม่รู้ละสิว่าฉันเป็นใคร” ยุยที่เริ่มอารมณ์ก็พูดขึ้น
” ‘เออรู้ว่าแกเป็นอดีตนักบาสและบ้านเป็นโรงเรียนสอนศิลปะป้องกันตัว’ “ฉันไม่จำเป็นต้องอยากรู้หรอกเข้ามาเลย” บุคคลปริศนาคนที่3 ท้าท่านอีกคน
“ลุยละนะ” ยุยที่ชอบสะบัดมือก่อนจะสู้ก็วิ่งไปหาอีกคนด้วยเร็วแล้วจากนั้นก็ยกแขนเพื่อชกแต่ก็ชกพลาดเพราะอีกคนหลบได้ จากนั้นอีกคนก็เตะยุยทันทีหลบได้แต่ยุยบล็อคได้ “ไม่เลวนี่หว่า” ยุยที่ชมอีกคนก็ผลักขาออกแล้วก็กระโดนเตะสวิงจนทำให้อีกคนล้ม
‘ไอ้บ้ายุยมันจะแรงไปละงั้นฉันต้องเอาจริงแล้ว’ บุคคลปริศนาคนที่3บ่นให้อีกคนในใจ
แปะๆ!! “ก็ใช่ได้นิ…นี่บี3พอได้แล้วรอบนี้ฉันจัดการแกไปอยู่กับบี2ดูแลยัยหนูนั้นให้ดี
“เหอะคิดว่าแค่นี้ฉันกลัวเหรอมาเลย” บุคคลปริศนาคนที่1 ตั้งกาดรอแล้วยิ้มแบบท้าทาย
“เหอะ มาสิ” ยุยก็ยิ้มแบบเดียวกัน
ย๊ากกกกก!! ทั้งสองเข้าหายพร้อมกัน
.
.
.
ผ่านไป1ชั่วโมง
ทั้งสามปริศนาก็นอนสลบกันหมด
จากนั้นยุยก็รีบวิ่งหาฮารุกะ
“พารุเป็นไรมั๊ยเจ็บตรงไหนหรือป่าว” ยุยรีบมาสำรวจบาดแผลบนร่างกายของฮารุกะ
“เราไม่เป็นไรหรอกดูยุยสิมีแผลเต็มเลย” ฮารุกะพูดเช็ดคราบเลือดที่ติดบนคิ้ว
“อุ๊ยๆเจ็บนะพารุ” ยุยอุทานออกมาก็จับมือฮารุกะทันที
“ขอโทษนะ” ฮารุกะ
“ไม่เป็นไรหรอกเพื่อพารุแล้วฉันจะปกป้องเธอจะไม่มีใครหน้าไหนมาทำร้ายเธอได้ ” ยุยยิ้มด้วยความอ่อนโยนแล้วพูดออกมา
“ขอบคุณนะยุย” ฮารุกะพูดแล้วก็เข้าไปกอดยุยทันทีจนทำให้ยุยสตั้นแล้วก็กอดกลับ
“คือฉันเรื่องเมื่อกี้อ่ะ…หรือฉันจะบอกว่า….ฉัน…ชอบ….” ยุยกำลังจะพูดต่อก็มีคนมาเรียกแทรก
“นี่พารุจัง!!!รอนานมั๊ยแล้วพี่สาวคนนี้เป็นใคร กิ๊กเหรอ?” เด็กสาวม.5ต่างโรงเรียนเรียกอีกคนเพื่อให้หันมาแล้วถามฮารุกะแบบเป็นชุด
“เดี๋ยวๆนี่เธอเป็นใคร” ยุยที่สตั้นคนที่อยู่ตรงหน้าแล้วถาม
“ถามมาได้ก็แฟนของพารุจังไง” เด็กม.5ตอบแบบปกติ
“อะไรนะ!!!!!” ยุยที่เห็นอย่างนั้นก็สติหลุดไปแล้ว
“นี่ซากุเรากลับบ้านกันเถอะนะเค้าหิวข้าวแล้ว” ฮารุกะหันไปหาเด็กม.5คนนั้นก็ควงแขนแล้วก็เดินกลับบ้านด้วยกัน
“เดี๋ยวก่อนแล้วเขาเป็นอะไรกะบพารุจังกันแน่” ซากุระถามสิ่งที่คาใจ
“เป็นแค่เพื่อนน่ะไม่มีอะไรมากกว่านั้น” ฮารุกะตอบอีกคน
“แค่เพื่อนเหรอ~”ยุยที่ตอนนี้นั่งคุกเข่าแล้วก็สติหลุดไปแล้ว
“งั้นเหรอขอบคุณนะพี่สาวที่ช่วยเหลือพารุจัง…..ไปกันเถอะ” ซากุระตะโกนขอบคุณอีกที่ตอนนี้ไม่รู้อะไรแล้ว จากนั้นก็เดินจากไปด้วยกันสองคน
“ให้ตายเหอะมีแล้วทำไมไม่บอกกันเกิน” บุคคลปริศนาคนที่1 บ่นออกมาเบาๆ
“อุสายอมเจ็บแต่กลับล้มเหลว” คนปริศนาคนที่2
“รู้งี้นะไปเล่นกับป้าเรนะแล้ว” บุคคลปริศนาคนที่3
.
.
.
เช้าวันต่อมา
“อ่าวซายากะ , มิ้ลกี้ , จูรินะ หน้าไปโดนอะไรมาอ่ะ ” ฮารุกะถาม
“อ่อแค่หกล้มน่ะ ‘เป็นเพราะใครละที่ฉันยอมเจ็บให้เนี่ย’ ” ทั้งสามพูดพร้อมแถมยังคิดพร้อมกันด้วย
“แล้วยุยไม่มาด้วยเหรอ” ฮารุกะถามอีกที
“ก็มาด้วย…อ่าวเฮ้ยหาย” จูรินะที่กำลังจะชี้ไปหาคนข้างแต่กลับหายไป
“แย่แล้ว!!ยุยตกบันได” นักเรียนในห้องคนหนึ่งเข้ามาเรียก
.
.
โอ้ย!!เจ็บซะมันหน้าเจ็บยังไม่พอ พารุก็มีแฟนแล้วแถมยังเหยียบพลาดตกบันไดอีก….โลกนี้ช่างงไม่ยุติธรรมเลยยยย!!!!!”

The end

พิมพ์ผิดไม่ว่ากันพิมในโทรศัพท์

สรุปฟิคยุยพลุหรือยุยเน่

ขอบคุณที่อ่านนะ

จบแบบงงๆซะนั้น พลุโหดร้ายยย โป้งงงงง!!!

คุ้นๆนะ ใช่แอดมินเพจ slow….. 48 มั้ยเนี่ย ?
////// มีฉากเกย์เล็กน้อย ( ^ω^ ) = =” พี่ยุยเอ้ยยย ทำใจซะเถอะนะ //// กุมขมับ

คุ้นๆนะ ใช่แอดมินเพจ slow….. 48 มั้ยเนี่ย
////// มีฉากเกย์เล็กน้อย ( ^ω^ ) = =” พี่ยุยเอ้ยยย ทำใจซะเถอะนะ //// กุมขมับ

พี่ยุยน่าสงสาร 5555