PB เล่มนี้ก็ออกมานานพอสมควรแล้ว เนื้องจากตัวเราเองพึ่งติดตาม AKB ได้สักระยะหนึ่ง แล้วเห็นประวัติใน wiki ของ โอชิ ว่าถ่าย PB อยู่ด้วย เราก็ตามหามันเพื่อมาเก็บสะสมไว้ หามาอยู่นานเลยกว่าจะเจอ สุดท้ายก็หาได้ตามแถวๆนี้คือ ร้านหนังสือ kino และ shop48 (มือใหม่หัด รีวิว =w=) มาเริ่มกันเลย ปกนอกพร้อมขนาด [attachment=2567:2013-10-06 22.31.49.jpg] [attachment=2568:2013-10-06 22.32.05.jpg] *ภาพไม่ชัดขอโทษด้วย พยายามให้เห็นเงาตัวเองน้อยที่สุดน่ะ ถอดปกนอกออก จะเป็นรูป ทากามินะ หนีเป็ด = =
ฮาโหล เอาOSชั่ววูบมาลงค่ะ เกิดอาการดองอีกเรื่องเลยเอาอันนี้มาลงแทน บอกดักไว้ก่อนเลยว่าเฮียเมะนะคะ ย้ำนะฟิคชั่ววูบเลยอาจจะอ่านเข้าใจบ้างไม่เข้าใจบ้างเนื้อเรื่องอาจไม่ประติดประต่อด้วย ขออภัยนะคะ ————————— หัวหน้าห้องVSครูพละจำเป็น วันนี้เป็นที่อากาศแจ่มใสเป็นอีกวันที่หลายคนจะใช้ชีวิตอย่างมีความสุขแต่ไม่ใช่กับสาวเจ้าอย่าง มัตสึอิ เรนะ สาวสวยผิวขาว ผมดำ ร่างกายผอมบาง ที่วันนี้เธอต้องมาเป็นครูพละจำเป็นแทนเพื่อนของเธอ คาชิวากิ ยูกิ ที่ขอลาไปพักร้อนกับแฟนสาว วาตานาเบะ มายุ ไกลถึงฮาวาย ภาระจึงตกอยู่ที่เธอเพราะตัวเองก็ไม่เก่งกีฬาเอามากแต่ที่ไม่อยากสอนก็เพราะขี้เกียจหรอก แต่เรื่องเต๊าะเด็กขอให้บอก *อย่างน้อยโรงเรียนที่ไปสอนก็เป็นโรงเรียนมัธยมคงจะมีเด็กให้เต๊าะบ้างแหละหน่า* ณ ห้องผู้อำนวยการ “ไหวแน่นะมัตสึอิซัง? ดูท่าทางคุณไม่ค่อยเหมาะที่จะสอนวิชาพละเลยนะ” “ไหวค่ะ ชั้นไม่เป็นอะไรค่ะ” “งั้นฝากด้วยนะ
“เรียวฮะ~ หลอกพี่เหรอ…..”เสียงของปีศาจจูบดังขึ้น ในทางเดินที่ปลอดผู้คน “อย่างนี้ต้องโดนลงโทษ หึ หึ”เมื่อจูรินะพูดจบก็หัวเราะอยู่ในลำคออย่างผู้มีชัย “เอ่อ….คือพี่จูรินะ หนูขอโทษ นะ น้าๆๆๆๆ”เรียวฮะส่งเสียงขอโทษแบบอ้อนๆ ‘คิดเหรอว่าจะปล่อยไปง่ายๆ ได้แกล้งเด็กตอนที่เรนะไม่อยู่ก็ง่ายดีแฮะ 55 มีอย่างเหรอ ถ้าเรนะอยู่เรียวฮะคงไม่ได้อยู่ตรงนี้กับฉัน……แค่สองต่อสอง’ “พี่ไม่ให้อภัย”จูรินะพูดและส่งยิ้มร้ายๆให้เรียวฮะ “จุ๊บบ~”จูรินะไม่หยุดแค่ปาก ที่ต่อไปคือ’แก้ม’แต่ยังไม่ทันที่จะได้หอมแก้มของเรียวฮะก็มีเสียงของ….. “ไอ่เด็กจู!! ทำอะไรน้อง ห้ะ”เสียงเย็นๆของเรนะดังขึ้น ‘ชะ ชะ ชะ ชะ ชิบหายแล้ว เมียมา: x’ “อะ เอ่อ เอ่อ เปล่าค่ะไม่ได้ทำอะไรเลยนะ เปล่าๆๆๆ”จูรินะพูดหน้าถอดสี
“ขอโทษนะ เมรุแต่เรื่องของเราขอให้มันจบเพียงเท่านี้เถอะ ขอโทษจริงๆนะ“เสียงของทานากะ นัตสึมิพูดขึ้น เด็กสาวร่างสูงโปร่งที่บอกเลิกกับ ทาชิมะ เมรุ “ทำไมล่ะนัตสึมิคัง ฉันไม่ดีตรงไหน“ทำไมทั้งๆที่ฉันคอยเอาอกเอาใจเขาทุกอย่าง แต่ผลตอบแทนที่ได้กลับมากลับเป็น‘คำบอกเลิก‘ “ขอโทษ….ฉันว่าฉันต้องไปแล้วล่ะ ลาก่อนทาชิมะ เมรุ“พูดจบนัตสึมิคังก็เดินจากไปพร้อมกับเด็กสาวอีกคน โมโตมุระ อาโออิรุ่นพี่ที่กลายเป็นคนรักของนัตสึมิคังตั้งแต่เดือนที่แล้ว ‘ที่จริงฉันหาเวลาบอกเธอตั้งนานแล้ว ขอโทษจริงๆ‘ “ฮึกๆ ทำไมกัน ทำไม….“หยดนํ้าตาที่ร่วงลงมาพร้อมกับสายฝน ‘ไม่อยาก…….ให้ใครเห็นเลย‘ “อ่ะ เมรุจัง มาทำอะไรตรงนี้เหรอ เปียกหมดแล้วนะ“โทโมนากะ มิโอะ เด็กสาวที่แอบชอบทาชิมะ เมรุ เกือบปีแล้วล่ะตั้งแต่เมรุ เข้าโรงเรียนมัธยม หลงรักเด็กคนนี้ตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอกันโดดเด่นสุดเลยล่ะ “ฮึก มิโอะจัง ฮืออ เค้าไปแล้วล่ะ
禁制の恋 The Forbidden Love The Truth Behind Kinsei no Koi The Forbidden Love number of words: 4k++ เสียงคลื่นที่กระทบเข้ากับชายฝั่ง เสียงลมที่ค่อย ๆ พัดแรงขึ้นเรื่อย ๆ กับแสงอาทิตย์ที่ใกล้จะลาลับขอบฟ้า หญิงสาวหน้าหวานทิ้งสายตามองท้องทะเลเบื้องหน้า
“นี่ๆ รัจจิ จะไปไหนอ่ะ”อาเนียถามด้วยความสงสัย “เรื่องของฉันย่ะ ยัยลิงรัสเซีย เชอะ!” มุ่งหน้าไปโดยไม่มีจุดมุ่งหมาย ‘งอน ฉันงอนเธอยัยลิงรัสเซีย! ทำไมต้องไปทำเฟรนลี่กับคนอื่นๆด้วย ไปหลงรักคนแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไรน้า~’ “เน่ จะไปไหนเนี่ยซากุระ เหนื่อยแล้วนะ”อาเนียถามเดินตามมาตลอด ‘ก็คนมันเป็นห่วงนี่นา น่ารักซะขนาดนี้ เกิดเป็นไรขึ้นมาคงไม่ให้อภัยตัวเองแน่ๆ’ “ถ้าเหนื่อยนักก็เลิกตามสิ ไม่ได้ขอให้ตามมาซักหน่อยนิ” “โธ่~ เป็นอะไรเนี่ยรัจจิ ปล่อยไปคนเดียวมันอันตรายนะ” “เป็นอะไรก็เรื่องของฉันน่า เธอไม่เกี่ยวซักหน่อย เป็นแม่ฉันรึไง” “ไป กลับบ้าน”อาเนียพูดพร้อมกระชากข้อมือของซากุระ “นี่จะทำอะไรน่ะ ปล่อยฉันนะ ฉันเจ็บ” “ก็กลับบ้านไง รู้ว่าเจ็บ
Fanfiction [PG] Penitence (YuiParu) One Shot [PG] Hypocrite (MaYuki) Tears of Rain (ParuMilKy) Hypocrite (Mayuki) ร่างเล็กบางนั่งสั่นเทิ้มอยู่บนเตียงนอนนุ่มเพียงลำพัง เสียงกรีดร้องถูกส่งผ่านออกมายังริมฝีปากสวยแม้พยายามกัดฟันข่ม เธอส่งเสียงสะอึกสะอื้นด้วยความทรมาน สองมือกอบกำผ้าที่ใช้คลุมนอนจนยับยู่ยี่ เธอกรีดร้องอย่างเจ็บปวด ผมยาวสวยถูกปล่อยทิ้งปรกบนใบหน้า เด็กสาวกอดกระชับตนเองแน่น เล็บบาดจิกลึกเข้าไปถึงเนื้อใน กอบกุมหน้าอกบริเวณที่มีหัวใจทำงานอยู่ เธอกดมันไว้ เธอกอดมันไว้ เธอร่ำไห้อย่างไม่สามารถอดกลั้น
+ 01 + อากาศในตอนเช้าที่แสนจะดีนั้นเป็นอุปสรรคที่หนักหนาที่สุดในสามโลกสำหรับนักเรียน นักศึกษาหรือแม้กระทั่งคนวัยทำงาน แต่เพราะมันเป็นหน้าที่ ต่อให้มันจะหนักหนาแค่ไหนก็ต้องพยายามลากสังขารตัวเองออกจากเตียงนอนที่แสนนุ่มนั่นมา และเด็กสาวร่างสูงคนนี้ก็เป็นหนึ่งในนั้น หาว… อ้าปากหาวออกมาหวอดใหญ่ ดวงตานั้นก็ใกล้จะปิดเต็มที “ง่วงชะมัด…..” บ่นงึมงำเบาๆ กับตัวเองด้วยสติที่แสนจะล่อแล่ “หือ…” ครางออกมาเบาๆ ในลำคอก่อนจะหรี่ตามองบางอย่างที่แสนจะคุ้นเคยอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกล พอปรับโฟกัสสายตาเป็นปกติก็ต้องเบิกตากว้างออกมาแล้วลุกลี้ลุกลนวิ่งไปหลบหลังป้ายรถเมล์ พลางค่อยๆ ชะโงกใบหน้าที่ขึ้นสีระเรื่อออกมาดู
SEX Friend 1:45 AM RENA x JURINA (d a n s o) 5.. 4.. 3.. 2.. 1 ก๊อก ก๊อก ก๊อก ในคืนวันศุกร์ที่กำลังเข้าสู่เช้าวันเสาร์ ประตูห้องของผมจะถูกเคาะเวลาเดิม ตีหนึ่งสี่สิบห้า จากเธอคนเดิม… ก๊อก ก๊อก ก๊อก! ผมที่นั่งมองนาฬิกาข้อมือที่ใช้นับถอยหลังรอเธอ ถอนหายใจอยู่สองสามทีจนเสียงเคาะดังขึ้นอีกครั้ง จังหวะเดิม
intro ภาพไฮไลท์คอนเสิร์ตฉลองครบรอบ 15 ปี ของวงไอดอลชายที่ประสบความสำเร็จ โด่งดังไปทั่วทั้งเกาะญี่ปุ่นอย่าง 2Kiss กำลังถูกฉายในช่วงข่าวเช้าของทุกช่องทางทีวี พวกเขาล้วนแล้วแต่ขนเพลงฮิตออกโชว์กันเต็มที่ทั้งร้อง เต้น เล่นตลกกันอย่างสนุกสนาน ที่ไฮไลท์เด็ดสุดก็คือช่วงโซโล่ของสมาชิกแต่ละคน โดยเฉพาะน้องเล็กของวงอย่าง มัตสึอิ จุน เมื่อเขาแสดงความเซ็กซี่ในแบบผู้ใหญ่อย่างที่ไม่เคยแสดงที่ไหนมาก่อน ชายหนุ่มร่างสูงโปร่งที่สูงถึง 177 ซม. อยู่ในกางเกงยีนส์ผ้าสีดำรัดรูปกับเสื้อเชิ้ตสีขาวบางติดกระดุมเม็ดเดียวที่มันไม่ตรงเม็ด เผยให้เห็นกล้ามอกและหน้าท้องแบบวับๆแวมๆ มีแดนซ์เซอร์ผู้หญิงกำลังเต้นยั่วยวนอย่างใกล้ชิด ทำเอาบรรดาแฟนคลับทุกเพศทุกวัยแทบคลั่ง เท่านั้นยังไม่พอ เมื่อถึงช่วงที่เขาต้องเต้นเดี่ยวก็มีสายน้ำโปรยลงมาจากด้านบนทำให้เขาเปียกชื้นไปทั้งตัว เสื้อเชิ้ตสีขาวอันแสนบางแนบไปตามลำตัวเผยให้เห็นสัดส่วนอย่างชัดเจน ช็อตเด็ดสุดท้ายที่ทุกช่องล้วนแต่ฉายวนซ้ำ คือชายหนุ่มกระชากเสื้อเชิ้ตออกและโยนมันทิ้ง โชว์ซิกแพคให้บรรดาแฟนคลับได้กรีดร้องกันอย่างบ้าคลั่ง
– Santa Claus is comin’ to town??? – number of word: 1,737 อากาศหนาว… ทำให้ใจเหงา ฉันได้ยินคำพูดเหล่านี้มาหลายต่อหลายครั้ง และเข้าใจมันได้อย่างลึกซึ้ง ยิ่งในวันที่คนทั่วไปมักออกมาเดินเที่ยวกันเป็นคู่ ๆ อย่างวันคริสต์มาสที่ใกล้จะมาถึง ยิ่งตอกย้ำความเหงาที่เกิดขึ้นในใจของผู้หญิงวันยี่สิบกว่า ๆ ได้ดีนักแล ถ้าฉันขอของขวัญคริสต์มาสปีนี้ เป็นความรัก…. ซานตาคลอสจะเอามันมาส่งให้ฉันมั้ยนะ
Progression “อ้า~…..เจ็บใจชะมัด” เสียงของเด็กสาวบ่นขึ้นอย่างเจ็บใจ หงุดหงิด กับสิ่งที่ไม่เป็นไปตามที่คาด เธอหวังว่ามันจะดีกว่านี้ แม้อันดับที่ได้มามันจะสุดยอดแล้วก็ตาม “บ่นมากเดี๋ยวก็หน้าแก่กว่าเดิมหรอก” หญิงสาวผู้ร่วมห้องกล่าวขึ้นอย่างขำๆกับท่าทีแบบเด็กๆของอีกคนที่เอาแต่กลิ้งไปมาอยู่บนเตียง ทั้งๆที่ตอนนี้ก็เรียกได้ว่าเป็นผู้ใหญ่แล้วแท้ๆ แต่ดูเหมือนคนที่ควรจะโตเป็นผู้ใหญ่ตรงหน้าจะไม่ยอมเลื่อนขั้นขึ้นจากเด็กน้อยจริงๆ เผี๊ยะ! “โอ้ย! เจ็บนะเรนะจัง!!” เด็กสาวกระเด้งตัวขึ้นมาจ้องหน้าคนที่บังอาจมาดีดเหม่งของเธอทันที มือเรียวทั้งสองข้างถูกยกขึ้นกุมหน้าผากมนเอาไว้ของหวงแหน เมื่อเห็นว่าอีกคนทำท่าจะดีดซ้ำที่เดิม แก้มเนียนสีชมพูพองขึ้นมาเป็นก้อนโมจินิ่มๆน่าดึงเล่นเป็นที่สุด และเรนะก็ไม่ใช่คนที่จะทนกับอะไรพวกนี้ได้ “งื้อออออออออออออออออออออออออออออ” “คิกๆ” เสียงหวานหัวเราะอย่างขบขันกับภาพตรงหน้า มันเป็นอะไรที่น่าขันและน่าเอ็นดูจริงๆ แต่ก็ดูเพลินได้ไม่นาน มือเรียวก็ยกขึ้นปัดมือบางของเธอออกไปอย่างไม่สบอารมณ์ “เรนะจัง!!” “ขอโทษๆ” มือบางยกขึ้นลูบหัวเด็กน้อยปอยๆให้อีกคนบ่นว่าอย่ามาทำเหมือนกับเขาเป็นเด็กนะ
Petshop [WMatsui] ในย่านการค้าที่เต็มไปด้วยผู้คนมากมายหลากหลายวัย มาเดินซื้อของ จับจ่ายใช้สอย บ้างมาหาร้านขนมนั่งกินเรื่อยเปื่อย และในบรรดาร้านเหล่านั้น ก็มีอยู่ร้านหนึ่ง เป็นร้านที่แค่เดินผ่านก็ทำให้อมยิ้ม ยิ้มให้กับบรรดาเหล่าสัตว์ตัวน้อยๆที่อยู่ภายในร้าน หากคุณกำลังเหงาและต้องการใครสักคนมาอยู่เป็นเพื่อนไม่ว่าจะเป็นกระต่าย หนู แมว หรือสุนัข ก็ขอเชิญเข้ามาชมภายในร้านก่อนได้ “ว๊าย~ น้องหมาน่ารักจังเลย” เสียงกลุ่มเด็กสาวที่ดูแล้วน่าจะอยู่ชั้นมัธยมปลายส่งเสียงกรี๊ดกร๊าดอยู่หน้ากรงลูกสุนัขพันธ์ชิบะสีน้ำตาลอ่อน เจ้าหมาน้อยเมื่อเห็นมีคนมามุงดูก็อยากเล่นด้วย ส่ายหางเล็กๆดุ๊กดิ๊กอย่างยั่วยวญ “บ๊อก บ๊อก” เจ้าหมาน้อยเห่าเรียกร้อง ยกสองขาหน้าขึ้นพาดกรงเชิญชวนให้เข้ามาเล่นด้วยสุดฤทธิ์ “อ๊า อยากได้เด็กคนนี้จัง” “ถูกใจสินะ แต่ขอโทษด้วยนะสาวๆ โซนนี้มีไว้โชว์อย่างเดียว” ผู้จัดการร้านเดินเข้ามาทักทาย โซนที่ทุกคนมุงอยู่เป็นเพียงจุดเรียกแขกหน้าร้านเท่านั้น เพราะไม่ว่าใครเจอความน่ารักของลูกหมาน้อยตัวนี้เข้าไปก็เป็นใจละลายทุกที “ถ้ายังไงลองเดินดูเด็กๆในร้านก่อนก็ได้ มีที่น่ารักกว่านี้แน่นอน” เจ้าของร้านผายมือเชิญเหล่าเด็กสาวราวพ่อบ้านที่เห็นในหนังหรือตามการ์ตูน ทำเอาเสียงบ่นว่าเสียดายเปลื่ยนเป็นเสียงหัวเราะคิกคักทันทีก่อนจะเดินตามผู้จัดการร้านไปดูเหล่าลูกหมาตัวอื่นๆ “จะว่าไป
New Color “เรนะจัง!? ไปทำไรกับผมมา…….” เสียงของเด็กน้อยผู้เป็นเอสของทีมทักขึ้นทันทีที่ทั้งสองเจอกัน แววตาของเธอดูตกใจไม่น้อยกับความเปลี่ยนแปลงของคนตรงหน้า เรนะได้แต่นึกขำในใจกับท่าทีของจูรินะ “ย้อมมาน่ะสิ พอดีว่ามีเล่นหนังน่ะ” เธออธิบายให้เขาร้องอ๋อเบาๆอย่างเข้าใจ ก็นะSKE มีกฎห้ามย้อมผมนี่ พอเห็นหญิงสาวที่นามสกุลเดียวกันมีสีผมแปลกไปก็ต้องสงสัยเป็นธรรมดาละนะ “แล้ว…..เป็นยังไงบ้าง” “หืม?” คำถามที่ถามขึ้นโดยไม่ได้ตั้งตัว เรียกให้เด็กน้อยหันมาทำหน้ามึนใส่อีกครั้ง “สีนี่น่ะ” เรนะพูดพรางจับผมของตัวเองยกให้อีกคนดู “อืม…….ก็ไม่เลว” แค่นั้นเหรอ……. ใจก็อยากได้คำตอบที่มันยาวกว่านี้เสียหน่อย แต่เอาเถอะ หญิงสาวยิ้มขอบคุณอีกคน ก่อนจะเดินผ่านไป
NEBULA Number of words : 4,809 การได้อยู่ในช่วงเวลาที่ถูกรัก และได้รัก ไม่มีอะไรดีกว่านี้อีกแล้ว ปี ค.ศ. 2748 ยานอวกาศอริสโตเติล ยานเดินทางที่มีชื่อเดียวกับนักคิดผู้เฉลียวฉลาดในสมัยอดีตกาล กำลังพุ่งทะยานด้วยความเร็ว 120,000 กิโลเมตรต่อชั่วโมง ภารกิจของยานลำนี้คือ นำคนไปส่งยังดาวพฤหัสฯ ดวงดาวที่ชาวโลกสร้างสรรค์ให้กลายเป็นโลกดวงที่สาม ถัดจากดาวอังคาร และตอนนี้กำลังจะกลับไปรับประชากรโลกอีกครั้ง จูรินะ วิศวกรยานอวกาศ เริ่มต้นความสัมพันธ์ท่ามกลางจักรวาลอันกว้างไกลกับ
LET’S GET RICH (Mayuki) “งืออออ…” ฮือ อย่าเอาเมืองฉันไป… “ง่าาาา…” ยึดเมืองมาได้แล้ว สร้างแลนด์มาร์ค…
Can’t Escape ทุกคนในออฟฟิศเล็ก ๆ บนชั้น 12A ของอาคารพาณิชย์ที่เปิดให้เช่าเป็นสำนักงาน กำลังให้ความสนใจไปในทิศทางเดียวกัน …ห้องผู้บริหารที่อยู่ด้านในสุด เป็นปีแรกของบริษัทที่เปิดรับนักศึกษาฝึกงาน นักศึกษาปีสุดท้ายจากคณะเทคโนโลยีสารสนเทศ เพราะเป็นงานเกี่ยวกับระบบคอมพิวเตอร์ โปรแกรมซัพพอร์ตต่าง ๆ ทำให้มีพนักงานชายเกือบครึ่ง และพอเห็นนักศึกษาฝึกงานเป็นผู้หญิงเท่านั้นแหละ ชายหนุ่มทุกคนก็แอบเฮอยู่ในใจ พอประตูห้องเจ้าของบริษัทเปิดออก ทุกคนก็ทำเป็นหันไปสนใจงานของตัวเอง แต่ไม่วาย ยังแอบชำเลืองมองไปทางน้องนักศึกษาใบหน้าสวยคมคนนั้น ที่ยืนอยู่ข้าง ๆ ชายมีอายุรูปร่างสูงใหญ่
[One-Shot] 10 minute (Mayuki) Type : Romantic Rate : PG-13 ถ้าหากคุณสามารถรู้เหตุการณ์ล่วงหน้าได้ 10 นาทีของใครก็ได้ คุณจะทำอะไร ช่วยคนอื่นแบบยอดมนุษย์ ใช้พลังไปกับเรื่องไร้สาระ แอบรู้ผลคะแนนสอบก่อนเพื่อนๆ มองว่าข้อสอบเกี่ยวกับอะไรก่อนที่จะสอบจะได้สอบผ่าน… หรืออีกหลายๆอย่าง แต่ว่าสำหรับสาวน้อยผมดำสนิท คาชิวากิ ยูกิ เธอผู้มีพลังพิเศษมองเห็นอนาคต 10 นาทีได้ เธอใช้มันไปกับ…….. “นี่ยูกิ มองอะไรน่ะ?”เสียงเรียกของเพื่อนสนิททำให้ยูกิที่นั่งข้างสนามบาสเกตบอลสะดุ้งและหันไปหาต้นเสียงทันที “อ๊ะ
[One-shot] เธอคือ…..ของชั้น (Mayuki) วาตานาเบะ มายุ เซนเตอร์ซิงเกิ้ลที่ 37 ของ akb48 ควีนของ 48 กรุ๊ป และยังเป็น….. . . . . คาชิวากิ ยูกิสาวสวยที่กำลังสวมเสื้อยืดขาวตัวเก่งกับกางเกงขายาววอร์ม กำลังนั่งเล่นมือถือแน่นอนว่าเล่นทวิตเตอร์ที่ช่วงนี้เธอกำลังติดและอัพรูปบ่อยมากขึ้น ยูกิมองมือถือผ่านเลนส์แว่นกรอบสี่เหลี่ยมสีดำและอมยิ้มกับยอดรีทวิตของเธอ ทวิตเตอร์เธอก็ชอบนะ แต่ว่ารูปที่เธออัพลงส่วนใหญ่ก็เป็นรูป…. “เหนื่อยจังเลย~”เสียงหวานๆงัวเงียเรียกสติให้คนที่กำลังคิดอะไรเรื่อยเปื่อยชะงักและหันมามองคนที่เพิ่งกลับเข้าห้องนอนและกำลังทิ้งตัวเกาะแขนเธอพร้อมเอาหน้ามาคลอเคลียที่แขนของเธอ “เหนื่อยก็พักสิคะ รีบไปอาบน้ำเร็ว”ยูกิพูดและหันไปยิ้มให้เด็กน้อยที่หลับตาพริ้มอยู่ข้างกายไม่น่าเชื่อว่านี่คือคนที่ต้องแบกรับหน้าที่อันหนักอึ้งแบบเซนเตอร์และไอดอลอันดับ 1 ของวง “ยูกิรินไปอาบด้วยกันสิคะ….”เสียงงัวเงียของมายุที่ดูงอแงเล็กน้อย มายุยังคงหลับตาอยู่แต่คำพูดไม่คิดของเธอทำให้คนที่กำลังหลงใหลในความน่ารักของเด็กน้อยหน้าแดงขึ้นมาทันที “ยะ-….” “อย่าพูดเล่นๆน่า รีบๆไปอาบน้ำเถอะ”ยูกิรีบพูดและหันใบหน้าแดงๆหลบพร้อมเอามือข้างที่ว่างพัดไปมาเบาๆเพื่อคลายความร้อนที่เพิ่มขึ้นมาบนใบหน้าของเธอโดยไม่ทันรู้ตัวว่าเด็กน้อยของเธอแอบยิ้มขึ้นมา
[One-shot] Acting&Real (Mayuki) วันนี้เป็นคืนวันอังคาร ไม่ซิต้องเรียกว่าเช้าวันพุธซะมากกว่าเพราะเป็นเวลาตีหนึ่งที่คนปกติทั่วไปน่าจะนอนกันแล้ว แต่ยูกิกลับไม่นอนหลับแม้จะเหนื่อยมากแต่ไหนก็ตามก็เพราะวันนี้เป็นวันที่มี Akbingo และมีคนสำคัญของเธอออกรายการ…. “กริ๊ดดด!!” เสียงกรีดร้องของสาวๆในโทรทัศน์ดังขึ้นมาพร้อมหนุ่มหล่อ(?)ค่อยๆเดินออกมาและเดินไปตามทางเดิน ยูกิสวมเสื้อยืดกับกางเกงขาสั้นเตรียมตัวนอนตามปกติแต่ภาพบนจอของคนรู้ใจของเธอที่ฉายบนจอมันชวนให้เธอจ้องมองจนไม่กระพริบตาและรู้สึกใจเต้นจนอยากจะไปสิงร่างมี่องรุ่นน้องในวงที่ได้รับบทคู่กับคนนั้น “นั่งดูอะไรอยู่หรอยูกิริน~”มายุพูดพร้อมโอบกอดยูกิที่นั่งปลายเตียงจากด้านหลัง กลิ่นแชมพูหอมๆชวนให้เคลิ้มของคนใกล้ๆทำเอายูกิใจเต้นขึ้นมา มายุตอนนี้สวมชุดไม่ต่างจากยูกินักเพิ่งเดินออกมาจากห้องน้ำพร้อมผมที่เปียกหมาดๆถูกปล่อยยาวเพื่อเตรียมสำหรับเป่าให้แห้งด้วยไดร์เป่าผม แม้ใบหน้าของยูกิจะขึ้นสีแดงระเรื่อแต่ว่าก็ยังอยากจะวางฟอร์มทำเป็นไม่สนใจกลัวอีกฝ่ายได้ใจขึ้นมา “ดูใครก็ไม่รู้ตัวเตี้ยๆใส่ชุดผู้ชาย”ยูกิพูดเสียงเรียบๆขณะที่ภาพบนจอกำลังฉายมายุที่โอบกอดรุ่นน้องที่เป็นสมาชิกในวงจากด้านหลังเหมือนที่เธอกำลังโดนตอนนี้ ทำเอายูกิที่ควรจะหึงหวงกลับหึงอีกฝ่ายไม่ลง ก็ตอนนี้มันกำลัง….เขินอยู่หนิ “นี่อย่ามาว่ากันนะ”มายุพูดและชะโงกหน้าเอียงคอมาส่งสายตาดุๆให้ยูกิโดยยังไม่ยอมปล่อยมือจากรอบคอของยูกิ จนใบหน้าของพูดเธออยู่ห่างกันไม่ถึงเซนติเมตร มายุจ้องหน้ายูกิที่ใบหน้าขึ้นสีแดงระเรื่อจนถึงใบหูก่อนจะค่อยๆยื่นใบหน้าเข้าหายูกิ จนหัวใจของยูกิเต้นไม่เป็นจังหวะ….. . . . ….ตึก ตึก…. . . . ….ตึก ตึก…. . . . . . “ฮะๆล้อเล่นน่ะ”ยูกิพูดขึ้นและหัวเราะแก้เขินก่อนจะรีบดันหน้ามายุออกห่างและรีบเดินไปสงบสติอารมณ์ที่ตรงหน้าประตูทางออกไประเบียง
สวัสดีฮะ ต้องขอออกตัวก่อนเลยว่า มือใหม่ ฮะ เขียนเรียงความยังไม่ถูกเลย ริอาจมาเขียนฟิค โครงเรื่องบอกเลยว่าก็อบเค้ามาฮะ ใครจับได้ก็อย่าไปใส่ใจเลยเน๊อะ เป็นงานทดลองนะฮะ ฝากผลงานเรื่องแรกนี้ไว้ในอ้อมอกอ้อมใจด้วยนะฮะ คอมเม้นท์ก็อย่าแรงมากน้า (ไม่งั้นมันอาจจะมีเพียงเรื่องเดียวก็เป็นได้) ขอบคุณที่อ่านมาถึงตรงนี้ฮะ Scene 1 : ฉากห้องนอนบ้านยามาโมโตะ Take : 1 Action! “คุณหนูซายากะ ตื่นได้แล้วค่ะ” เสียงอันแหบสั่นของ นานะซัง หญิงรุ่นราวคราวป้า แม่บ้านประจำตระกูลยามาโมโตะ ได้ปลุกร่างของเน่คุง ให้ได้สติตื่นขึ้นมา พร้อมใบหน้าอันหล่อเหลา ผมสั้นดำขับ แต่ตอนนี้ยุ่งเหยิง เพราะพึ่งตื่นนอน “นอนทั้งแจ๊คเก็ตแบบนี้ได้ยังไงคะเนี่ย เมื่อคืนหนีไปเที่ยวอีกแล้วใช่มั๊ยคะ!” นานะซัง บ่นเสียงแข็ง ชายหนุ่ม
Talk : ก่อนอื่นขอพูดถึงที่มาของฟิคเริ่มแรกดูสเตจวันเกิดมายุจนเกิดความฟิน พอแต่งฟิคจบ>>>แต่งเองฟินเอง>>>ทนไม่ไหว>>>ลงในเพจ>>>ทนไม่ไหวอีกเผยแพร่แค่นี้ไม่พอ!?>>>เติมเนื้อหาเพิ่มความฟิน>>>ลงในเว็บ อ่านจบอย่าบอกวาข้าน้อยมโนมากเกินเพราะมันมโนล้วนๆจริงๆ 5555 หาอ่านแล้วฟิน โปรดโหวตมายุจัง!? ล้อเล่นนะ แค่อยากให้รู้ว่าสเตจวันเกิดปีนี้มันเกือบจะฟินเหมือนกันนะ 555 เนื้อหา 99% ปรุงแต่ง(มโนล้วนๆ) ส่วน 1% อิงความจริง!? คำพูดส่วนใหญ่มั่วล้วนๆ ถ้าเข้าใจและรับได้แล้ว สุดท้ายโปรดใช้จิตวิญญาณเอ้ย วิจารณญาณในการอ่านค่ะ ________________________________________________________________________________ {Stage HBD Mayu} [One-Short] เสียงดัง (Mayuki) ‘จะจบสเตจแล้วเอาล่ะ’คาชิวากิ ยูกิคิดพร้อมเหลือบมองคนที่เธอกุมมืออยู่ก่อนที่จะก้มพร้อมเดินถอยหลังเพื่อเตรียมขอบคุณแฟนๆ แต่ไม่ทันที่จะจบการแสดง . . . . . . “เดี๋ยวก่อนค่ะ!”
[Oneshort] I Want To Eat It! (Mayuki) คำเตือน: ฟิคนี้เกิดจากมายุได้ส่งรูปให้ยูกิรินจนทำให้ผู้แต่งมีอาการฟินค้าง ผู้แต่งจึงเขียนฟิคนี้โดยการมโนของคนแต่งล้วนๆ มีการเติมแต่ง 99.99% โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน ขอบคุณค่ะ _________________________________________________________________________________________________ เหตุการณ์ใน G+ ที่แฟนคลับมายูกิได้ฟินกันและมโนจิ้นไปไกลว่าทั้งสองสาวอาจจะไปเดทกันแต่ว่ามันไม่ใช่แบบนั้นซิ…. . . . . “อ๊าาาาา~ อยากกินจังเลยอะ มายุๆๆๆ พาเค้าไปกินหน่อยนะ~!” คาชิวากิ ยูกิ สาวสวยที่ตอนนี้กำลังดิ้นไปมาพร้อมมองรูปในมือถือด้วยท่าทางเคลิบเคลิ้มเรียกว่าถ้ากินมือถือได้คงกินไปแล้ว!? (ภาพประกอบ)
One Short ทะเลาะ(?) แวะมาบอกว่า ข้างล่างรกมาก และบทจะไม่มีไอรินแต่เอามาอิงเฉยๆนะคะ ^^ ——————————————————————————————————————————————————————————————– “เรนะจางงง~”จูรินะเรียกเรนะผู้เป็นแฟนสาวของตน “ว่าไงจูจัง?”เรนะพูดตอบขณะที่ตายังจับจ้องที่จอสี่เหลี่ยม “สนใจฉันมั่งซี้~”จูรินะพูดลากเสียงเหมือนจะอ้อน “รอแป๊ปนะ ฉันยุ่งอยู่”เรนะตอบปัด “ยุ่งอะไรกับเจ้านี่เนี่ย มันน่าสนใจกว่าฉันตรงไหนกัน”จูรินะตอบพลางเอื้อมมือไปหยิบเจ้าจอสี่เหลี่ยมมาดู “หืมม? ใครกันน่ะ ไอริน?”จูรินะถามอย่างสงสัย “เพื่อนน่ะ ไม่มีอะไรหรอก”เรนะตอบอย่างหัวเสีย “ฉันไม่เห็นรู้จักเลยอ่ะ เพื่อนใหม่เหรอ?” “อื้มม เพื่อนใหม่ พึ่งรู้จักกันน่ะ” “สนิทกันเร็วจังเลย”จูรินะว่าพลางเอนกายลงนอนที่ตักของหญิงสาวอีกคน “ก็ไม่ได้สนิทกันช้าหนิ”เรนะเล่นผมอีกคน
…เธอเชื่อไหมความรักเหมือนทำให้เราหลับตา ปล่อยหัวใจช้าๆล่องลอยข้ามคืนแห่งฝัน… 22.30 น. “สวัสดีค่ะ พยากรณ์อากาศประจำวันที่ 24 มกราคม 2559 ทางกรมอุตุนิยมวิทยาได้ประกาศเตือนภัย ในเรื่องของอากาศที่แปรปรวน ซึ่งเกิดจากการเคลื่อนตัวของความกดอากาศสูงรุนแรงจากประเทศจีน ส่งผลให้อุณหภูมิลดต่ำลงถึง 0-4 องศาเซลเซียส และมีความเป็นไปได้ที่จะเป็นเช่นนี้ไปอีกประมาณ 2-3 วันค่ะ” ปิ๊บ! “เห้อ~ หนาวจริงๆนั่นแหละ” สาวร่างสูงในชุดนอนตัวบางบ่นกับตัวเองเบาๆขณะกำลังนั่งไขว่ห้างอยู่บนโซฟา เบื้องหน้ามีเพียงโทรทัศน์จอแบนยี่สิบสี่นิ้วที่เพิ่งถูกสั่งการให้ปิดลงด้วยรีโมทอินฟาเรด ก่อนที่บรรยากาศรอบตัวจะเงียบสงัด เสียงลมหนาวเริ่มพัดมากระทบหน้าต่างเป็นระยะๆ ‘วันนี้พวกรุ่นน้องมีมินิไลฟ์ที่ไทยนี่นา ถ้าเป็นที่นั่นอากาศคงเย็นสบายกำลังดีแน่ๆ นึกแล้วก็อยากไปเที่ยวจัง’ “อา…พอไม่มีงานก็ไม่รู้จะทำอะไรดีเลย เหงาด้วย”
You’re My Hero __________________________________________________________________ “แล้วเรา…จะเป็นแฟนกันมั๊ย?” “หา?” คุณเคยรู้สึกพิเศษกับใครสักคนมากๆมั๊ยคะ? จนถึงตอนนี้ฉันเองก็ยังไม่รู้ว่าความรู้สึกนั้นมันเป็นยังไง เวลาที่เรารักใครสักคนเราจะรู้สึกยังไง หลายต่อหลายคนต่างนิยามคำว่ารักออกมามากมาย แต่ฉันก็ไม่อาจจะเข้าใจมันได้สักที แต่ถ้าจะบอกว่าความรักคือความผูกพันธ์ล่ะก็ กับคนตรงหน้าฉันนี้อาจจะใช่ก็ได้นะ… “อึก ฮือๆๆๆ” “มิยูกิ! เกิดอะไรขึ้น?” “ซายาเน่ ฮืออออ” “ไม่เป็นไรแล้วนะ ฉันอยู่นี่แล้ว โอ๋ๆๆ” ไม่ว่าเมื่อไหร่ เขาก็มักจะเป็นคนที่ยื่นมือเข้ามาช่วยฉันเสมอ
OST. ประกอบ Fic ณ เมืองเล็กๆ ริมทะเล “เย้ ขายหมดแล้ว !!!” หญิงสาวตะโกนขึ้นด้วยความดีใจ หลังจากลูกค้าคนสุดท้ายของเธอเพิ่งเดินออกจากร้านไป นากาอิ ริกะ เธอผู้ซึ่งเติบโตมากับร้านอาหารเล็กๆ แห่งนี้ เธอรับช่วงต่อจากคุณแม่ของเธอ ซึ่งอายุมากแล้ว แต่เธอก็ยังคงความอร่อยของอาหารไว้ได้เหมือนกับตอนที่แม่ของเธอยังเป็นเชฟของร้าน ก็เพราะเธอได้รับการถ่ายทอดสูตรมาจากคุณแม่ แถมยังปรับปรุง พัฒนาเมนูใหม่ๆ จึงทำให้มีลูกค้าทั้งขาประจำ ขาจร แวะเวียนมายังร้านของเธออย่างไม่ขาด “แม่คะ หนูจะแวะไปซื้อของที่ซุปเปอร์ซะหน่อย เอาอะไรไหมคะ ?” “ไม่เอาจ้ะ หนูไปเถอะ” เมื่อได้ยินคำตอบจากแม่อย่างนั้น เธอจึงออกจากบ้านเพื่อไปซื้อของ ระหว่างทางที่ไปยังซุปเปอร์นั้น จะมีชาดหาดให้ผู้คนได้ไปนั่งพักผ่อน ริกะรู้สึกเหนื่อยล้าจากงานที่ร้าน เธอจึงเลือกที่จะนั่งพักตรงริมชายหาดสักพักก่อนแล้วค่อยไปซื้อของ เสียงคลื่นที่กระทบฝั่งบวกกับแสงอาทิตย์ยามเย็น
สวัสดีปีใหม่นะคะทุกคนนน ตบตีกับคอมอยู่นานเลย ในที่สุดคอมก็ใช้ได้แล้ว T____T เลทมาตั้ง 6 วัน แต่ก็นะ มาช้ายังดีกว่าไม่มาเนอะคะ 😀 ถ้าย้อนเวลากลับไปได้ วาตานาเบะ มิยูกิก็อยากจะย้อนกลับไป เธอเงยหน้ามองแผ่นหลังของคนที่อยู่ข้างหน้าอย่างงอน ๆ ว่ากันตามตรงแล้ว คนที่ควรโกรธน่าจะเป็นเธอมากกว่านะ ไม่ใช่เขา แต่ถึงอย่างนั้น ลึก ๆ เธอก็รู้สึกว่าตัวเองผิดอยู่ดีนั่นแหละ หัวหน้าห้องห้อง 3
-CAMPING– ไม่รู้อะไรดลจิตดลใจให้ฉันตอบตกลงเลือกที่จะเดินทางมากับเพื่อน ๆ ของฉันในครั้งนี้… เบื่อ เซ็ง เหงา หรืออะไรก็ตามแต่… อาจจะทั้งหมดทั้งสิ้น ที่ทำให้ฉันตัดสินใจ… ฉันก็ไม่แน่ใจเหมือนกันว่าเป็นการตัดสินใจที่ถูกต้อง หรือผิดพลาด แต่ฉันก็เป็นส่วนหนึ่งในการเดินทางครั้งนี้เป็นที่เรียบร้อย ฉันกับเพื่อนอีกสามคนอยู่ในรถ City Car ห้าที่นั่ง กำลังออกเดินทาง เพื่อเอาความน่าเบื่อหน่ายในชีวิตไปโยนทิ้ง แต่ฉันรู้สึกว่าปลายทางของเรื่องราวทั้งหมด จะมีความลำบากลำบนรออยู่ ไม่รู้ใครเป็นคนเสนอเรื่องไปแคมปิ้งกันบนยอดเขา และไม่รู้ทำไมฉันถึงตกปากรับคำไปได้ ผู้หญิงสี่คน กับการเผชิญหน้ากับสิ่งที่ไม่เคยทำมาก่อน ลืมเรื่องความสวยเซเลปไปได้เลย แค่คิดถึงเต้นท์ที่ขอยืมเพื่อนที่ทำงานของฉันมา… ยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามันจะเริ่มต้นยังไง
สองมือของฉันที่กอบกุมมือของเธอเอาไว้ แววตาที่จ้องมองไปที่นัยน์ตาของเธอด้วยความรู้สึกเหนื่อยล้าอาลัย บีบมือเธอเบาๆ เพื่อหวังให้เธอได้รับความอบอุ่นที่พยายามจะถ่ายทอดให้….และหวังให้เธอเปลื่ยนใจ แต่เธอ…. กลับหลบสายตา นาทีนั้นฉันรู้แน่แท้แล้วว่าเธอคงไม่เปลี่ยนใจ ฉันค่อยๆ ปล่อยมือเธอช้าๆ จนมือของเธอกลับไปเป็นอิสระ “ถ้าหากว่ามันเป็นความต้องการของเธอ…ฉันก็คงทำอะไรไม่ได้” ฉันพยายามเปล่งเสียงของตัวเองออกมาอย่างยากลำบาก “ขอให้เธอโชคดีนะ…เรนะ” ลำบากที่ต้องเอ่ยอวยพรเธอทั้งๆ ที่ในใจแตกเป็นเสี่ยงๆ
จากบ้านเก่า ก็กลับมาขุดถ้ำพ่อเสืออีกครั้ง!!!! บ้านพ่อเสือเปิดแล้วเฟ้ย!!!! ใครมีแชร์จงเอามาแปะบัดเดี๋ยวนี้ เดี๋ยวพ่อเสือไม่ไปหาถึงห้องหรอก เชอะ!!!! กำลังรอให้ถ้ำเปิดอยู่พอดี -3- เจิมเพียงเท่านี้พอเป็นพิธีฮ่ะ ::มาแปะบ้านพ่อเสือต่อ:: Attached Images โอ้ยต้องรีบไปขุดรูปแล้ว เดี๋ยวพน.มาลงแน่ ลงชื่อจองก่อนว่าเป็นสมาชิกบ้านด้วย 55 แหม่ะ… เรื่องลงชื่อเข้าบ้านล่ะลืมไปสนิทเลยแหะ ชื่อ: เตย [เรียกLionKunก็ได้] อายุ: 19 โอชิ: เรนะฮิมเมะ คู่จิ้น: WMatsui MaYuki NatsuMado SayaMilky RenaxChildren
ไม่รู้ว่าจะเรียกแฟนอาร์ตได้รึเปล่า แต่มันเป็นมุกฮะ มันเป็นมุก ทำส่งเพจ Matsui Rena //Wmatsui// Thailand Fanpage รู้สึกว่าบอร์ดนี้คนชอบ Wmatsui เยอะ เลยเอามาแปะซักนิดซักหน่อย กร๊ากกกกก ปล.อ่านจากขวาไปซ้ายเพื่อเหมาะสมแก่บทสนทนาจ้า มุกไม่ฮาขออภัยไว้ ณ ที่นี้ด้วยจ้าาาา หมายเหตุ ถ้ากระทู้ไม่ตรงหัวข้อแอดมินย้ายได้นะคะ บอกหนูด้วยละกันเดี๋ยวตกใจกระทู้หาย ช่องสุดท้ายนี้เรื่องจริงใช่มั้ย(?)คะ //เขิลอ่ะ เฮียค่ะ ตอบได้ดีมากคะ จัดการเลยนะคะคืนนี้ เฮียตอบได้เจ๋งมากค่ะ//ปรบมือรัวๆ คืนนี้ก็จะซ้อมอีกสินะคะ เอาเลยค่ะๆ!!!เอาให้จูมันเหนื่อยไปเลยค่ะ!!!#ไม่ใช่ล่ะ ฮ่าๆๆๆ ฮานะคะ ฮาสำหรับเรา ขำซ้อมตอนดึกอะ หน้าเรนะได้อารมณ์เข้ากับ “แฮ่ๆ ตอนดึกๆน่าจะทำกันนะคะ” มากเลย
Cross life จุดตัดของชีวิต Contents – chapter 1 – chapter 2 – chapter 3 – chapter 4 – chapter 5 – chapter 6 – chapter 7 – chapter 8 – chapter 9 Intro “อ๊ะ วันนี้ก็มีอีกแล้ว” มิยาวากิ ซากุระ เด็กสาวหน้าตาน่ารักส์ อุทานออกมาเบาๆ
[Fiction] The 7 Day Nanny (Wmatsui) Type : Lolicon,Fantasy(?),Comedy,Stoker,Romantic,Drama(?),Yuri สารบัญ เนื้อเรื่องหลัก : Intro EP01 EP02 EP03 EP04 EP05 EP06 EP07 EP08
EP 0 : Prologue สิ่งเดียวที่ทำให้ภารกิจนี้แตกต่างจากงานปกติของเขาคือ คู่ต่อสู้นั้นไม่ใช่มนุษย์ธรรมดา เมื่อ 13 ชั่วโมงก่อนหน้า เขาก็เผชิญหน้ากับพวกมัน แต่เพราะเป็นการต่อสู้ในระดับกองทัพในอีกฟากของโลก ทั้งจำนวนคนและอาวุธที่เยอะกว่า รวมทั้งสภาพแวดล้อมที่เป็นทุ่งหญ้าสะวันนาทำให้อะไรๆมันดูง่ายดาย สงครามย่อมๆในแอฟริกาใต้นั้นจบลงใน 15 นาที หลังจากนั้นเขาถูกเรียกมาประเทศญี่ปุ่น ประเทศบ้านเกิดที่เขาจากมาร่วม 10 ปีทันทีเพื่อปฏิบัติภารกิจคล้ายเดิม แต่เป็นในเมืองใหญ่ ผู้คนพลุกพล่าน ยกระดับความยากนี้เข้าไปอีกด้วยคำว่า “ปฏิบัติการลับ” แต่คำว่า”ปฏิบัติการลับ”มันไม่มีความหมายเมื่อต้องมาคุมหน่วยจู่โจมพิเศษ หน่วยลักษณะนี้เหมือนกันทั่วโลกคือมีความมั่นใจในตัวเองสูงมากเกินไป หัวแข็ง ไม่รับคำสั่งจากคนนอก ยิ่งตัวเขาอ่อนกว่าคนทั้งทีมแล้วด้วย ทำให้ผลลัพธ์ออกมาตั้งแต่เริ่มต้นการจู่โจม การขัดคำสั่งผู้นำทีมส่งผลให้ลูกทีมก้าวไปสู่ความตายที่น่าสยดสยอง ซึ่งเขาเองก็แทบเอาชีวิตไม่รอด หลังจากความพยายามติดต่อลูกน้องในทีมไม่เป็นสำเร็จ เขาค่อยๆขยับตัวออกจากที่ซ่อน การจู่โจมล้มเหลว เขามั่นใจว่าเหลือตนเองเป็นผู้รวดชีวิตคนเดียวในทีม เขายกปืนกลเล็กขึ้นประทับ ถอดแม็กกาซีนเขย่าเบาๆเป็นการชั่งน้ำหนัก
Mask of the Hidden SILENT SMILE Kashiwagi Yuki / Watanabe Mayu Yokoyama Yui / Shimazaki Haruka / Yamamoto Sayaka / Watanabe
A/N: เคยลงในtumblrค่ะ เอามาลงที่นี่มีการแก้ไขและเพิ่มบางตอนค่ะ Contents one: Jurina’s side | two: Mayu’s side | three: Rena’s side | four: You&I | five: Final One มัตสึอิ จูรินะ ตระหนักดีว่าไม่มีวิทยาศาสตร์แขนงไหนเคยระบุไว้ว่าการดื่มเหล้าจะช่วยลบทิ้งความทรงจำอันเลวร้ายอย่างน้อย ๆ มันก็ทำได้แค่ปิดสวิสซ์ความคิดถึงก็เท่านั้นเอง จะเรียกได้ว่าเป็นตลกร้ายก็ว่าได้ เพราะเดี๋ยวเมื่อหายสร่างความทุกข์ที่เคยหายไปชั่วขณะหนึ่งก็จะย้อนคืนกลับมาหาเราอยู่วันยังค่ำ คล้ายกับการเหวี่ยงของโยโย่นั่นแหละ
สวัสดีค่ะ พบกันอีกแล้วในฟิคเรื่องใหม่ ฮ่าๆๆ 😂 เรื่องนี้คงยาวหลายตอนเพราะมีตัวละครหลักสี่คน เฉลี่ยบทและความสำคัญกัน เดิมตั้งใจว่าจะลงหลังจบฟิคพี่สะใภ้ แต่ฟิคนั้นใกล้จบแล้วก็เลยเอาเรื่องนี้มาแปะไว้เลย ปล. ยังไม่ได้กลับกรุงเทพ ยังไม่มีเน็ตคอมใช้เลยต้องขอแปะ PDF ด้วยมือถือไปก่อน ไว้กลับไปแล้วจะจัดหน้าลงในโพสต์ใหม่นะคะ ขอโทษด้วยจริงๆ ปล2. คิดชื่อเรื่องไม่ออกเลยเอาชื่อนี้นี่แหละ ยาวเชียว ฮ่าๆๆๆๆๆๆ 01. 01. เราต่างถูกผูกโยงกันไว้ด้วยชะตาลิขิต.pdf 408.71KB 115 downloads 02. 02. เราต่างถูกผูกโยงกันไว้ด้วยชะตาลิขิต (แก้ไข).pdf 401.73KB 111 downloads ***แก้ไขและเพิ่มเติมจากเวอร์ชั่นที่ลงในเฟซบุ๊ค*** โอ้ววววววววว ดีงามมมม อ่านง่ายสบายตา แต่…. กำลังหงุดหงิดมากๆค่ะ …. เอาตอนต่อไปมาซะดีๆนะคะ!!!!!
K1 Figh นักสู้พันธุ์เถื่อน ท้องฟ้ามืดสนิท ผมเงยหน้ามองมันอีกครั้งก่อนจะหลับตา คำพูดของผมในวันนั้นผมทำสำเร็จแล้วฮะพ่อ ชายหนุ่มผมปะบ่าล้มตัวนอนลงยังฟูกแข็งอีกครั้งหลังจากผ่านศึกหนักเมื่อไม่กี่ชั่วโมงก่อนหน้านี้ ร่างกายที่เต็มไปด้วยรอยเขียวช้ำ บางจุดช้ำจนเป็นสีม่วงน่าเกลียด เขาแค่ใช้ฝ่ามือหนาๆลูบไล้คลายเจ็บ ให้กลับบาดแผลเหล่านั้น ดวงตาเลื่อนลอยไปตามก้อนเฆมขาวที่ค่อยๆลอยผ่านดวงจันทร์กลมโตดวงใหญ่ ที่หน้าต่างของเขาไป “บางทีเราควรจะหยุดได้แล้วมั้ง เฮ้อ~~~~~” ก๊อกๆ “เข้าไปนะคะ” ยังไม่ทันที่ชายหนุ่มจะได้เอ่ยอนุญาติ หญิงสาวผู้บุกรุกเดินตรงมายังที่นอนของเขาแล้วนั่งลงข้างๆฟูกนอนทันที “ไม่ได้อนุญาติซะหน่อย เข้ามาทำไม” “ฉันเอายาแล้วก็อุปกรณ์ทำแผลมาให้ ยังจะมาเย็นชาใส่กันอีก ชิร์….” “แค่นี้ใช้ไหม………” หญิงสาวผู้บุกรุกวางกล่องอุปกรณ์ไว้ข้างหัวนอนของชายหนุ่ม
**แรงบันดาลใจครึ่งหนึ่งของเรื่องจากเพลง Escape เนี่ยแหละครับ** **เติบโตมากับหนังฮ่องกง ฟังเพลงนี้เลยนึกถึงแต่เรื่องแนวนี้หละครับ 555** =========================== – ESCAPE – ท่ามกลางอากาศอบอ้าวในช่วงบ่ายของเดือนกรกฎาคม ฉันทำได้แค่เพียงขยับคอเสื้อของชุดนักเรียนไล่ความร้อนที่เกิดขึ้น นักเรียนหลายคนที่ไม่มีกิจกรรมหลังเลิกเรียนก็เริ่มทยอยเดินออกจากโรงเรียน ฉันเองก็เช่นกัน ฉันเดินผ่านเพื่อนนักเรียน บ้างเดินกันเป็นกลุ่ม บ้างเดินกันเป็นคู่ แต่ฉัน….ต่างกับฉัน ที่เดินเพียงลำพัง เอื้อมมือขึ้นขยับแว่นเลนส์หนาด้วยความเคยชิน ก่อนจะหยุดยืนที่ป้ายรถเมล์ จุดหมายปลายทางอยู่ที่โรงเรียนกวดวิชา
The Luna 01 02 03 04 05 05.5 [PIC] 06 07 07.5[Pic] 08 09 10 11 12.1 12.2 13 14 15 16 17 18 19 SP-MaYuki SP-AtsuMina -now 00— ทุกๆที่ ทุกหนแห่ง ย่อมมีเรื่องเล่าแตกต่างกันไปตามแต่ท้องถิ่น บ้างเล่าขานถึงวิญญาณที่อยู่ร่วมกับมนุษย์ บ้างเล่าถึงสิ่งมีชีวิตใต้ท้องทะเลที่พยายามขึ้นมาเนื้อผิวน้ำ แต่ไม่ว่ามันจะเป็นเรื่องจริงหรือไม่ มันก็ยังคงถูกเล่าต่อกันมาจนกลายเป็นตำนานพื้นเมือง เป็นเรื่องเล่าในหนังสือ มันอาจเคยมีอยู่จริง
เรื่องใหม่มาเรื่องเก่ายังไม่เสร็จอะไรของมันว้า(ด่าตัวเอง) ขอเชิญเรื่องใหม่เลยค่ะ six season หรือ 6ฤดู กลุ่มคนดังหน้าตาดีแถมบ๋องกันทั้งกลุ่ม Intro “นี่พวกแก ไม่คิดว่าอยู่แบบนี้มันน่าเบื่อบ้างหรอ” เสียงคนตัวเล็ก มีนามว่า โอชิมะ ยูโกะ ซึ่งเป็นหัวหน้ากลุ่มของ กลุ่ม Six seasonที่กำลังฮอตที่สุดในประเทศ ณ ตอนนี้ โอชิมะ ยูโกะ เป็นพี่ใหญ่อายุเยอะที่สุด และมีความเป็นผู้นำสูง และเป็นมิตรกับทุกคน เธอจึงได้ชื่อว่า เป็น วสันตฤดู หรือ ฤดูใบไม้ผลิ ผู้ที่ผลิหัวใจที่เย็นชา และเผยหัวใจที่เบ่งบานให้กับแฟนคลับแถมเธอยังเป็นมหาเศรษฐีอันดับต้นๆของโลก! “ก็จะให้ทำไงได้ละพี่
ตอนที่1 ห้องเรียนตอน6โมงเย็น เงียบสงบ ไม่วุ่นวาย ดีจังนะ คาชิวากิ ยูกิ สาวน้อยอายุ 18 ได้เเต่คิดอยู่ลำพังในห้อง ” ต้องกลับซะแล้ว” ว่าแล้วก็เก็บกระเป๋าเตรียมตัวกลับบ้าน “จูริน้าาาาาา รับนะ!!!!!” ปั๊กกกกกกกกกก “โอ้ย” “เเฮกๆๆๆ พะ..พี่คะ มายุขอโทษนะคะ มายุไม่ได้ตั้งใจจริงๆ เจ็บมากรึเปล่าคะ” ซุ่มซ่ามอีกแล้วเรา ทำคนอื่นเจ็บตัวเลย ไอมายุเอ้ยย “นิดหน่อย ไม่เป็นไร” พูดพร้อมมองหน้าตัวการที่ทำให้เธอเจ็บตัวในครั้งนี้ เจ้าตัวสูงเเค่ระดับบ่า
ไอเดียผุดเข้ามาในหัวอีกแล้ววววววววว ช่วงนี้อยากให้เฮียรุกน้องบ้างอะไรบ้างเท่านั้นเองงงงงง #กำลังว้อนท์สินะ =w= คนอื่นเขียนฟิคเฮียเคะตลอดอ่ะ ฟิคนี้ให้เฮียเมะบ้างอะไรบ้าง T^T ช่วยสนับสนุนฟิคนี้ด้วยนะคะ TT^TT ========================================================== ::Chapter LIST:: Intro [This Comment] Chapter 1 Chapter 2 Chapter 3 Chapter 4 Chapter 5 Chapter 6 Chapter 7 Chapter 8 Chapter 9 Chapter 10 Chapter 11
intro วิถีรักฉบับคิวปิด Ep.1 วิถีรักฉบับคิวปิด Ep.2 วิถีรักฉบับคิวปิด Ep.3 วิถีรักฉบับคิวปิด Ep.4 วิถีรักฉบับคิวปิด Ep.5 วิถีรักฉบับคิวปิด Ep.6 วิถีรักฉบับคิวปิด Ep.7 วิถีรักฉบับคิวปิด Ep.8 วิถีรักฉบับคิวปิด Ep.9 วิถีรักฉบับคิวปิด Ep.10 Up! หลายคนเชื่อเรื่องดวงชะตา เนื้อคู่ หรือ รักแรกพบ แต่ไม่ใช่กับเด็กผู้หญิงคนนี้
INTRO เช้าวันใหม่แสนวุ่นวายฤดูหนาวกำลังเข้ามาเยือนหิมมะเริ่มโปรยปรายลงมาทำให้รู้ว่า ฤดูหนาวใกล้เข้ามาแล้ว ก๊อง ก๊อง ก๊อง เสียงเคาะประตูดังขึ้น จนทำให้อาจารย์ที่นั่งทำงานสะดุ้งเล็กน้อย มาแล้วนะสิ”เข้ามาได้ประธานนักเรียนทากามินะ” ประธานนักเรียนที่กำลังเข้ามามีนามว่า ทาคาฮาชิ มินามิในชุดนักเรียนเรียบร้อยสะอาดตาและเข้ามาด้วยความเย็นชาอย่างที่เขาทำทุกวัน “อาจารย์เรียกหนูมา มีอะไรหรือเปล่าค่ะ”อาจารย์เงยหน้าขึ้นมาพร้อมกับหยิบแฟ้มนักเรียนยื่นให้ทาคามินะ “ครูจะฝากให้เธอดูและนักเรียนใหม่ที่กำลังย้ายมาในพรุ่งนี้นะ”ทาคามินะตกใจเล็กน้อย “เอ๊!! ทำไมต้องหนูละค่ะอาจารย์ยูโกะก็มีทำไมไม่ใช้ยูโกะล่ะ”อาจารย์มองหน้าประธานนักเรียนเเล้วพูดพร้อมหยิบปากขึ้นเซ็นต์งานต่างๆบนโต๊ะ “ก็อาจารย์ดูแล้ว เธอดูมีสภาวะเป็นผู้นำที่ดีอีกอย่างยูโกะก็ต่างกับเธอมากไม่ใช่หรอ”ทาคามินะเริ่มทำหน้าเครียด “ไงเดี๋ยวหนูดูแลเรื่องนักเรียนใหม่ให้ละกันนะคะ อาจารย์”ทาคามินะเดินออกไปจากห้องอย่างรวดเร็ว ____________________________ “ฮัดชิ้ว!!ฮัดชิ้ว!!” “ยูจังเป็นไรเปล่า”ฮารุนะยกมือขึ้นมาทาบกับหน้าผากยูโกะ “ตัวก็ไม่ได้ร้อนหนิ ทำไมจามบ่อยจังละ” “โถ่ เนี๊ยงๆคนจามบ่อยไม่แปลว่าไม่สบายเสมอไปหนิ” ตึ้ง!!!!ทาคามินะวางหนังสืออย่างแรง “เห้ย ไอ้เตี้ยเป็นไรว่ะ”ยูโกะลุกขึ้นจับบ่าทาคามินะ ทาคามินะสะบัดออกอย่างแรง “อย่าเพิ่งยุ่ง คนกำลังเครียดเว้ย”ทาคามินะทำหน้ามุ่ย “อ้าว อิบ้าเพื่อนอุส่าถามดีๆนะ”ยูโกะพูดพร้อมหันหน้าไปมองฮารุนะที่กำลังนั่งกดมือถือต้องเงยหน้ามอง “ทาคามินะซังเป็นไรเปล่าเล่าให้พวกเราฟังได้นะ”ทาคามินะเริ่มอารมณ์ดีขึ้น “ก็อาจารย์นะสิเนี๊ยงๆ ฝากงานให้ฉันทำอีกแหละ”ฮารุนะทำหน้างง “ก็ดีแล้วไม่ใช่หรอ”ฮารุนะพูดแล้วเอียงคอเพราะนั้นคือท่าประจำของเธอ
สารบัญ Part 1 …………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………….. Intro เมื่อนานแสนนานในครั้งอดีตกาลเหล่ามนุษย์ ภูต ผี ปีศาจ และเหล่าทวยเทพได้อาศัยอยู่ร่วมกันอย่างมีความสุข และค่อยช่วยเหลือซึ่งกันและกัน…แต่แล้ว! วันหนึ่งก็เกิดการแตกแยกขึ้น เมื่อพวกปีศาจบางตนคิดว่าตนนั้นมีอำนาจจึงได้สั่งปีศาจตนอื่นไปรังแกและกลั่นแกล้งพวกมนุษย์ จนเรื่องมันเดือดร้อนไปถึงหูเหล่าทวยเทพให้ตามมาแก้ไขปัญหาและแยกโลกของมนุษย์และปีศาจออกจากกันในที่สุด… “ว่าไปนั้น จริงๆแล้วพวกเราไม่ได้แยกมันออกมาหรอกนะจู ว่าแต่ที่นี้ร้อนจังนะ…แล้วเจ้าไม่ร้อนมั้งรึ” ยูโกะเอ่ยขณะเอากล่องยาสูบแบบญี่ปุ่นที่มีปลายและหัวเป็นสีทอง ส่วนกลางด้ามเป็นสีแดงสด ขนาดยาว 25 ซม.มาเคาะไหล่ขวาแก้ปวด…(แก่แล้วก็เงี้ยแหละ) ก่อนที่จะวางกล่องยาสูบลงแล้วยกมือขึ้นมาดึงแขนเสื้อกิโมโนสองชั้นข้างซ้ายตน มีชั้นแรกเป็นสีแดงสด ส่วนชั้นที่สองเป็นสีดำที่มีลวดลายดอกซากุระสีชมพูและงูสีขาวตัวใหญ่ประดับลง เผยให้เห็นผิวขาวเนียนและหน้าอกอันใหญ่โตที่ถึงแม้จะมีผ้าพันเอาไว้มันก็ยังดูเปล่งประกาย ผมสีน้ำตาลอ่อนที่ยาวสยายเต็มแผ่นหลังและใบหน้าที่ถูกแต่งแต้มอย่างอ่อนๆ ซึ่งช่วยขัดให้ริมฝีปากสีแดงสดยิ่งเด่นชัดมากขึ้นไปอีก “ท่านพี่ยูโกะหมายความว่าไงคะเนี๊ย ไอ้ที่ว่าไม่ได้แยกมันออกอะ!” จูรินะที่อยู่ในชุดมิโกะเอ่ยพรางแอบเหงื่อตกกับสิ่งที่ยูโกะพูด “ก็มันยุ่งยากอะก็เลยแค่สร้างเส้นแบ่งเขตและบาเรียเอาไว้ประมาณสามชั้นเอาอะ ยังไงพวกปีศาจที่มีพลังวิญญาณมากมันก็ไม่สามารถผ่านไปได้อยู่แล้ว เพราะงั้นหายห่วง วะฮ่าๆๆๆ”
00– ท้องทะเลอันกว้างใหญ่ พื้นผิวสะท้องต้องแสงประกายระยิบระยับสดใส ลึกลงไปมีสิ่งมีชีวิตมากมายอาศัยอยู่ อาจเป็นสิ่งที่เรารู้จักและเคยพบเห็นมากมาย แต่ก็มีสิ่งที่เราไม่เคยพบเห็นเช่นกัน ท้องทะเลอันลึกลับน่าค้นหา จะมีสิ่งใดอยู่ในนั้นบ้างนะ อาจจะมีสิ่งมีชีวิตในเทพนิยาย ท่อนบนเป็นมนุษย์ ท่อนล่างเป็นปลา ใช่ อาจจะมีนางเงือกอยู่ก็เป็นได้ ท้องทะเลอันกวางใหญ่ ลึกลับ ความลึกลับนั้น ช่างน่าค้นหา เรามาลองฟังนิทานสักเรื่องเกี่ยวกับท้องทะเลเป็นไง นิทานเกี่ยวกับสิ่งมีชีวิตอันน่าอัศจรรย์ใต้ท้องทะเลนั้น ใช่แล้ว เรื่องราวของนางเงือกยังไงล่ะ 00– ท้องทะเลอันกว้างใหญ่ พื้นผิวสะท้องต้องแสงประกายระยิบระยับสดใส ลึกลงไปมีสิ่งมีชีวิตมากมายอาศัยอยู่ อาจเป็นสิ่งที่เรารู้จักและเคยพบเห็นมากมาย แต่ก็มีสิ่งที่เราไม่เคยพบเห็นเช่นกัน ท้องทะเลอันลึกลับน่าค้นหา จะมีสิ่งใดอยู่ในนั้นบ้างนะ อาจจะมีสิ่งมีชีวิตในเทพนิยาย ท่อนบนเป็นมนุษย์ ท่อนล่างเป็นปลา ใช่ อาจจะมีนางเงือกอยู่ก็เป็นได้ ท้องทะเลอันกวางใหญ่ ลึกลับ
Fiction “SayaMilky” オムライス ♨︎ ข้าวห่อไข่สื่อรัก ♨︎ ஐﻬ ﻬஐ ஐﻬ ﻬஐ ஐﻬ ﻬஐMenuஐﻬ ﻬஐ ஐﻬ ﻬஐ ஐﻬ ﻬஐ ₪₪₪₪₪ เสิร์ฟจานที่① ₪₪₪₪₪ ₪₪₪₪₪ เสิร์ฟจานที่② ₪₪₪₪₪ ₪₪₪₪₪ เสิร์ฟจานที่③ ₪₪₪₪₪ ₪₪₪₪₪ เสิร์ฟจานที่④ ₪₪₪₪₪ ₪₪₪₪₪ เสิร์ฟจานที่⑤ ₪₪₪₪₪ ₪₪₪₪₪ เสิร์ฟจานที่⑥ ₪₪₪₪₪ ₪₪₪₪₪ เสิร์ฟจานที่⑦ ₪₪₪₪₪
INTRO (?) “ถ้าเธอสามารถทะลายกำแพงของเค้าได้ ฉันก็มีของที่จะให้” “แล้วถ้าฉันสามารถทะลายกำแพงเค้าได้จริงๆ แล้วของที่ว่ามันคืออะไร?” “ฉันจะยอมเลิกกับคนที่ฉันรักมากที่สุดไงล่ะ โอเคมั้ย” “ก็ได้ ฉันตกลง” —————————————————————————————————————————– …ณ ห้องแห่งหนึ่ง… “เค้าบอกฉันให้ทำงานอย่างนึง ถ้าสำเร็จเค้าจะเลิกกับเธอ” “ขอบคุณนะที่มาบอก”บุคคลปริศนา พูดและดึงตัวของหญิงสาวอีกคนลงมานั่งที่ตัก ยังไงก็ขอฝากฟิคเรื่องแรกด้วยนะทุกท่านที่หลงเข้ามา ปล.อย่าทำตัวเป็นนักอ่านเงานะฮะ มีของแถมนะจะบอก ^^ ปลล.เรื่องนี้จะอัพช้านิดนึง เพราะเปิดเรียนแล้ว&งานรุม งานทับตายแล้วไม่ค่อยมีเวลาอัพ วันหยุดก็ทำงาน อาเร๊!? อะไรยังไง